Epice-1
ည(၇)နာရီဆိုလွ်င္ပင္ထိုလမ္းသည္ လူျပတ္ေလသည္။ကိုမိုးအိမ္တြင္သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ဆံုရန္ခ်ိန္းထားသျဖင့္ သီရိႏွင့္ သဥၹာလီတို႔ႏွစ္ေယာက္ထိုလမ္းကိုမျဖစ္မေနျဖတ္ရမည္။တစ္ေယာက္လက္ကိုတစ္ေယာက္ျမဲျမဲဆုပ္ကိုင္လိုက္ၾကသည္။
ထိုလမ္းသည္သခ်ိဳင္းကုန္း၏ေဘးကပ္လွ်က္မွျဖတ္ကာေဖာက္လုပ္ထားျပီးအုတ္တံတိုင္းမ်ားျပိဳက် ပ်က္စီးေနသျဖင့္လမ္းေပၚမွအနီးကပ္ျမင္ေနရေသာ သခ်ိဳင္းထဲရွိ အုတ္ဂူမ်ားမွာျမင္ရသူအဖို႔ထိတ္လန္႔စရာပင္။
သီရိသည္သဥၹာလီအနားကပ္ကာတီးတိုးစကားဆိုသည္။
"ငါ ဒီေနရာကိုညဘက္ျဖတ္တိုင္းစိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးၾကီးပဲ"
သဥၹာလီကေခါင္းညွိတ္ေထာက္ခံရင္း..........
"ငါေရာပဲ"
ထိုစဥ္ ေခြးအူသံမ်ားအဆက္မျပတ္ထြက္ေပၚလာေလသည္။
ႏွစ္ေယာက္သားတင္းက်ပ္ေနေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာလက္ေခ်ာင္းမ်ားမွာ ေခ်ြးေစးမ်ားျဖင့္ ရႊဲနစ္ေအးစက္ေနေပသည္။
သဥၹာလီသည္ေနာက္ေက်ာမလံုသလိုခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္ေနေသာေက်ာျပင္ကိုက်ံဳ႕ရင္း.....
"ငါအရမ္းေၾကာက္တာပဲဟာ.....ၾကက္သီးေတြေတာင္ထလာျပီ"
သဥၹာလီ တကယ္ပင္ၾကက္သီးေမြးညွင္းမ်ား သီးထေနေသာလက္ကိုေရွ႕ထုတ္ျပသည္။
ၾကက္သီးမ်ားကိုသပ္ခ်ကာ ေဘးဘီဝဲယာကိုရြံ႔တြန္႔တြန္႔ၾကည့္လ်က္..........
"ဟဲ့....ဒီေနရာမွာ တစ္ခုခုရွိေနသလိုပဲ ....အေမွာင္ထဲကအရိပ္ေတြက ငါတို့ေရႊ႕သလိုလိုက္ေရႊ႕ေနသလားမသိဘူးဟာ..."
သခ်ိဳင္းကုန္းဆိုေသာအသိျဖင့္ မလံုျခံဳပဲ ကိုယ့္ေဘးတြင္တေစၦသရဲဝိညာဥ္ေတြနီးနီးကပ္ကပ္ရွိေနသလိုခံစားလိုက္ရသည္။
ေျခလွမ္းတိုင္းရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္.......
"ကိုမိုးကလဲဟာ....ဘာလို႔မ်ားဒီသခ်ိဳင္းကုန္းနဲ႔နီးတဲ့ေနရာမွာ လာေနရတာလဲမသိဘူး"
သီရိကအလိုမက်ဟန္ေျပာသည္။
"ေအာင္ရဲေတာင္ေရာက္ေနျပီလားမသိဘူး"
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေတြ ကိုမိုးအိမ္တြင္ဆံုေနက်ျဖစ္သည္။ ကိုမိုးက အဘိုးအဘြားႏွင့္အတူေနတာျဖစ္သည္။ ကိုမိုး၏အဘိုးအဘြားသည္အလြန္သေဘာေကာင္းျပီးေအးေဆးသည္မို႔ကိုမိုးအိမ္တြင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေတြ ဆံုေတြ႔ရသည္မွာ လြတ္လပ္ေလသည္။
ဒါေပမဲ့အဆင္မေျပတာတစ္ခုေတာ့ရွိသည္။အဲဒါက.....
ကိုမိုးအိမ္ေရာက္ရန္သခ်ိဳင္းကုန္းကိုျဖတ္ျပီးသြားရသည့္အျပင္ လူသူတစ္ေယာက္မွမေနေတာ့ေသာ ေခ်ာက္ခ်ားစရာ တိုက္တန္းလ်ားေဟာင္းၾကီးကို ျဖတ္ရျခင္းပင္..........
တန္းလ်ားၾကီးမွာ အလြန္အိုမင္းေဟာင္းေျမ့ေနျပီး ေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္လွသည္။
တန္းလ်ားေက်ာ္လွ်င္ေတာ့ မီးအလင္းေရာင္မ်ားျဖင့္ လူေနအိမ္မ်ားကိုေတြ႕
ရမည္ျဖစ္သည္။ရွည္လ်ားလွေသာတန္းလ်ားၾကီးတစ္ေလွ်ာက္ျဖတ္ရတိုင္းသီ၇ိႏွင့္
သဥၹာလီတို႔မွာ ကိုယ့္နံေဘးဝဲယာတြင္ တေစၦသရဲဝိညာဥ္မ်ားရွိေနသလို ေခ်ာက္ခ်ားခံစားရျမဲျဖစ္သည္။
ႏွစ္ေယာက္သားေျခလွမ္းတြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ႏွင့္လက္ခ်င္းတင္းတင္းဆုပ္ေလွ်ာက္ေနရင္း သခ်ိဳင္းကုန္းေက်ာ္လာျပီး တိုက္တန္းလ်ား၏ လမ္းအေကြ႕တစ္ခုအေရာက္တိုင္ပင္ထားသလို ေျခလွမ္းမ်ားျပိဳင္တူရပ္လိုက္ၾကသည္။
ျပီးေတာ့.......
"နင္ ဘာျဖစ္လို့ ရပ္လိုက္တာလဲ သီရိ"
"နင္ေရာဘာျဖစ္လို႔ရပ္လိုက္တာလဲ သဥၹာလီ"
ႏွစ္ေယာက္သားအျပန္အလွန္ေမးလိုက္ၾကမိၾကသည္။
"ငါ့.......ငါ့စိတ္ထဲ....တစ္...တစ္မ်ိဳးၾကီးပဲ၊ငါ့နာမည္ ေခၚသံၾကားလိုက္သလားလို႔"
"ေအး....ငါ့နားထဲမွာလဲ အဲ့လိုပဲ....ငါ့နာမည္ေခၚသံၾကားေနရတယ္"
ထိုစဥ္........
ေလတိုးသံတေဝါေဝါျမည္သံၾကီးထြက္လာခဲ့ေလသည္။
ႏွစ္ေယာက္သားလမ္းအလယ္တြင္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ဖက္လွ်က္ ပူးကပ္လိုက္ၾကသည္။
ထို႔အခိုက္........
ႏွစ္ေယာက္သားတင္းတင္း ဆုပ္ထားေသာလက္မ်ားကိုေနာက္မွလက္ေအးၾကီးတစ္ဖက္က ဖမ္းဆြဲလိုက္သျဖင့္သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ လိပ္ျပာလြင့္မတတ္ျဖစ္ကာ ထေအာ္လိုက္ၾကေလသည္။
"အား.....အမေလး"
ေၾကာက္စိတ္ေတြေၾကာင့္ရင္ေတြတဒိုင္းဒုိင္းခုန္ကာ......
ျပဴ းက်ယ္ေနေသာမ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ေနာက္သို႔ေၾကာက္လန္႔တၾကား ျပိဳင္တူလွည့္ၾကည့္
လိုက္ၾကသည္။
ညည္႔ငွက္မ်ားျဗဳန္းခနဲ ထျပန္ေျပးသည့္ေတာင္ပံခတ္သံမ်ားကလည္း သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ပိုလို႔ေသြးပ်က္ေစခဲ့သည္။
"အား...အား"
ေသြးပ်က္မတတ္ေအာ္သံစူးစူးမ်ားမွာ တိုုက္တန္းလ်ားၾကီးတစ္ေလွ်ာက္လံုး ဟိန္းသြားခဲ့သည္။