`` ငွက္ကေလးေရ..... ေ၀းေ၀းကုိမသြားပါနဲ႔..... ခဏျဖစ္ျဖစ္ ပ်ံသန္းၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ဒီအသုိက္ေလးထဲကုိ ပ်ံလာခဲ့ပါ
ငါ့ရဲ့ ရင္ခြင္ထဲမွာ....... မင္းခုိနားပါ.. ေနာ္.... ငါေလ တတ္ႏုိင္သမွ် ေစာင့္ေရွာက္ေပးပါရေစ...´´
`` အင္း..... အားနာတယ္ သစ္ပင္ရယ္... သင္က စိမ္းညိဳ႕ေနတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးလဲ မဟုတ္ဘူး..... ေနာက္ၿပီး ခုိင္မာ
ျခင္းေတြလဲ မရွိဘူး၊ ေနာက္ၿပီး လွပတဲ့ အပြင့္ေတြလဲ မပြင့္ဘူး.. ခ်ဳိျမတဲ့ အသီးေတြလဲ မသီးႏုိင္ပါဘူး... ေနာက္တစ္ခုက အရြက္ေတြေၾကြ
က်ေနတာပဲေလ... ဒုိ႔ကေလ တစ္ပင္နဲ႔ တစ္ပင္ကူး... ေနာက္ၿပီး အသီးေလးေတြကုိ တုိ႔ဆိတ္ေခ်မြၿပီး စားခ်င္တာ.... ေတးသီခ်င္းေတြလဲ
ဆုိခ်င္တယ္.. ေနေရာင္မထုိးတဲ့ အကုိင္းေလးေတြထက္မွာလဲ လဲေလ်ာင္းခ်င္တယ္..... အေညာင္းေတြ ေျဖခ်င္တယ္..... ဒီမွာ တကယ္ကုိ
အဆင္မေျပႏုိင္လုိ႔ပါ......´´
`` အခ်ိန္ခဏေလး ေစာင့္ေပးပါ ငွက္ကေလးရယ္.. ငါလဲ စိမ္းညိဳ႕လာမွာပါ.... ေနာက္ၿပီး ငါလဲ အပြင့္ေတြ ပြင့္လာမွာ
ပါ... အသီးေတြ သီးလာခဲ့ရင္လဲ သင့္စိတ္ႀကိဳက္စားသံုးေပါ့ေနာ္.... ေပ်ာ္သလုိေနပါ..... ဘာကန္႔သတ္ခ်က္မွ မရွိေစရပါဘူး.... ေနာက္ၿပီး
မေက်နပ္တဲ့.... အခက္အခဲေတြ ေတြ႔ေနတဲ့ လကၡဏာမ်ဳိးကုိလဲ ဘယ္ေတာ့မွ မျပပါဘူး.... ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ မင္းရွိေနရင္ ဒုိ႔ေပ်ာ္
တယ္ေလ..... ဒုိ႔ဘယ္ေတာ့မွ မၿငိဳျငင္ပါဘူး..... တကယ္ပါ ငွက္ကေလးရယ္... မသြားပါနဲ႔ေနာ္.....´´
`` စိတ္ညစ္ပါတယ္ သစ္ပင္ရယ္..... ဒုိ႔ကုိ နားလည္ေပးပါ....ေနာ္....၊ သင့္မွာ အပြင့္ေတြ ပြင့္လာမယ္ ဆုိတာလဲ
ဒုိ႔သိပါတယ္..... ေနာက္ၿပီး အသီးေတြသီးလာမယ္ဆုိတာလဲ.... လက္ခံပါတယ္... ဒုိ႔ စိတ္တုိင္းက် ေနထုိင္ရမယ္ ဆုိတာကုိလဲ သံသယ
မျဖစ္ပါဘူး..... ဒါေပမဲ့ သင့္ရဲ့ အသီးေတြက ခ်ဳိျမေနပါ့မလားဟင္...... အပြင့္ေလးေတြကေရာ.... ေမႊးပ်ံ႕ႏုိင္ပါ့မလား.... ေနာက္ၿပီး ထူထဲ
နက္ေမွာင္ေနတဲ့ အရြက္ေတြ အခက္ေတြေရာ ျဖစ္လာမွာလားဟင္...... ေလေလးတစ္ခ်က္ေ၀ွ႔ယံုနဲ႔ က်ဳိးပဲ့ သြားမဲ့........ ဒီ အကုိင္းေတြ
ေပၚမွာ.... ၾကာၾကာ မနားပါရေစနဲ႔ေနာ္..... ဒုိ႔ကုိ သြားခြင့္ျပဳပါ..... ဟုိေလ.... အဆင္ေျပတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ.... သတိရတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ.....
ပ်ံသန္းလာခဲ့ပါ့မယ္... အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ ဒီမွာပဲ....ျပန္ၿပီး ေနျဖစ္ရင္လဲ ေနျဖစ္မွာေပါ့...... ေနာ္.. သြားပါရေစေနာ္.......´´
`` ဒါဆုိရင္လဲ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး..... ငွက္ကေလးရယ္...... မင္းမိဘေတြ ထားရစ္ခဲ့တဲ့ ဒီအသုိက္ေလးထဲမွာ
မင္းမေပ်ာ္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့လဲ သြားပါငွက္ကေလးေရ.... မင္းမိဘေတြက ငါ့ရင္ခြင္ထဲကုိ ၀င္ေရာက္လာခဲ့တုန္းကလဲ .... ငါက ဖိတ္ေခၚ
ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး.... တကယ္ေတာ့ ငါဟာ ခုိင္မာတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္လဲ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး... ဒါေပမဲ့ ဒီေနရာမွာ ေပါက္ဖြားလာမဲ့ မင္းကုိ
ေကာင္းစြာ ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ င့ါကုိ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာပါ.... တစ္ပင္တည္း ရပ္တည္ေနရတယ္ဆုိတာလဲ မွန္ပါတယ္... ေလေျပေလး
တစ္ခ်က္ ေ၀ွ႔လိုက္တုိင္းမွာလဲ ယိမ္းႏဲြ႔ေနတယ္ ဆုိတာ မွန္ပါတယ္... ဒါေတြကလဲ မင္းအတြက္ အကာအကြယ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ ငွက္ကေလးေရ
ေကာင္းကင္ယံ ထက္မွာ စားစရာ ရွာေဖြေနတတ္တဲ့ သိမ္းငွက္ႀကီးေတြလဲ ပ်ံ၀ဲေနတယ္ေလ..... ေျမျပင္ ပတ္ၾကားအက္ထဲမွာလဲ ေၾကာက္
မက္ဖြယ္ရာ.. ေျမြေတြရွိေနတတ္ပါတယ္.... ငွက္ပစ္သမားေတြလဲ သြားလာ လွဳပ္ရွားေနတယ္ကြယ္..... အေတာင္စံုေပမဲ့အရြယ္မေရာက္
ေသးတဲ့ မင္းအတြက္ အႏၱရာယ္ေတြ မ်ားလြန္းလုိ႔ပါ......´´
`` အားနာတယ္လုိ႔.... ထပ္ေျပာပါ့မယ္.... ဒီေလာက္အထိ စိတ္လဲ မပူပါနဲ႔.....ေနာ္၊ ေနာက္ၿပီး ငွက္နဲ႔ သစ္ပင္က
သဘာ၀ျခင္းကြာျခားပါတယ္..... သင္က သင့္ေနရာမွာ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဘ၀နဲ႔ ရပ္တည္ေနေပမဲ့.. ဒုိ႔ကေတာ့ ပ်ံသန္းရင္းနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႔ခ်င္တယ္
ၿပီးေတာ့ ေမႊးပ်ံ႔ခ်ဳိျမျခင္းေတြကုိလဲ စားသံုးခ်င္တယ္... ေလဟုန္လဲ စီးခ်င္တယ္.. သစ္ကုိင္းအႀကီးႀကီးေတြ အေပၚမွာလဲ အသုိက္အၿမဳံေတြ
ေဆာက္ခ်င္တယ္.... သစ္ကုိင္းဖ်ားေလးေတြမွာလဲ လွပစြာ ခုိနားခ်င္ပါတယ္.... ေနာက္ၿပီး ခ်စ္သူနဲ႔ အတူ ခ်စ္ေတးေတြလဲ သီဆုိခ်င္ပါရဲ့.
သဘာ၀တရားရဲ့ ဖန္တီးျခင္းေတြ အတုိင္းေလ.... ´´
ဒီလုိနဲ႔ ငွက္ကေလး ထြက္ခြါသြားခဲ့တယ္...... ဘယ္ေနရာ ဘယ္ဆီမွန္းလဲ မသိ၊ ဘာေတြလုပ္ေနမွန္းလဲ မသိခဲ့
ရွာတဲ့ သစ္ပင္ေလးကေတာ့.... သူ႔ရဲ့ ျဖစ္တည္မွဳအတုိင္း ႀကီးျပင္းလာခဲ့တယ္..... အရြက္ေတြလဲ တစ္ႀကိမ္ၿပီး တစ္ႀကိမ္ေၾကြခဲ့တယ္......
အပြင့္ေတြလဲ တစ္ႀကိမ္ၿပီး တစ္ႀကိမ္ ေ၀ခဲ့တယ္..... သူ႔ရဲ့ ေျခရင္းမွာေတာ့ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြေရာ..... ပြင့္ဖတ္အေျခာက္ေလးေတြေရာ
ေနာက္ၿပီး တတ္စြမ္းသမွ် သီးခဲ့ရတဲ့ အသီးေၾကြေလးေတြေရာ.... ေရာေထြးယွက္တင္လုိ႔.... ေျခာက္ေသြ႔ ေဆြးေျမ့သြားခဲ့ၿပီ......... ဒါေပမဲ့
ငွက္ကေလးကေတာ့ ျပန္ေရာက္မလာခဲ့ပါဘူး......
သစ္ပင္ႀကီးက စဥ္းစားေနတယ္.... ငါ့ရဲ့ အပြင့္ေတြ ေမႊးရဲ့လား.... ငါ့ရဲ့ အသီးေတြ ခ်ဳိရဲ့လား...... ေနာက္ၿပီး မွဳိင္း
ညိဳ႕ နက္ေမွာင္ေနတဲ့ အခက္အလက္ေတြနဲ႔ ျပည့္စံုရဲ့လားတဲ့....... သူကုိယ္တုိင္ေတာင္ မသိခဲ့တဲ့ ဘ၀ေလ...... သူ႔ဘ၀က တည္ၿငိမ္တယ္
လုိ႔ ထင္ရေပမဲ့.... ခံစားႏုိင္မွဳ အႏွစ္သာရေတြ ကင္းမဲ့ ေနတယ္ဆုိတာ..... သစ္ပင္ႀကီး သိလုိက္ရတယ္..... တကယ္ေတာ့ လွဳပ္ရွားခံစား
တတ္တဲ့ ငွက္ကေလးအတြက္ ေျပာင္းလဲျခင္းေတြ.... ခ်ဳိၿမိန္ ေမႊးျမျခင္းေတြကေတာ့ တစ္ေနရာရာမွာ ေစာင့္ႀကိဳေနမယ္ဆုိတာကုိလဲ သူ
သိရွိလုိက္တယ္..... ဒီလုိပဲ ငွက္ကေလးအတြက္ အႏၱရာယ္ေတြလဲ ေစာင့္ႀကိဳေနႏုိင္တယ္လုိ႔ ေတြးမိေတာ့ သူ႔ရဲ့ ရြက္ေဟာင္းေလးတစ္ရြက္
ေၾကြက်သြားခဲ့တယ္ထင္တယ္.... ဒါဟာလဲ တကယ္ေတာ့.. သူဘာမွ မတတ္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ အရာပဲေလ.....။
ေနာက္တစ္ခုကုိလဲ သူစဥ္းစားေနေသးတယ္... လွပတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးေတြရဲ့ၾကား၊ ဒါမွမဟုတ္.... ခ်ိဳျမတဲ့ သစ္သီး
ေလးေတြရဲ့ ၾကားမွာလဲ ငွက္ကေလးက ခ်စ္သူနဲ႔ အတူ ခ်စ္ေတးေတြ သီၿပီး ဟုိပင္သည္ပင္ ကူးေနေရာ့ သလားလုိ႔... ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ႕ရဲ့
ပန္းပြင့္ေလးတစ္ပြင့္ေၾကြက်သြားတယ္ထင္တယ္......သူေက်နပ္ေနခဲ့လုိ႔ေပါ့.... သူ႕မွာ ငွက္ကေလးအတြက္ အာရံု ခံစားမွဳေလးတစ္ခုကုိ
ပုိင္ဆုိင္ခြင့္ရသြားတဲ့ အတြက္ သူအရမ္းေက်နပ္ေနခဲ့တယ္..... ဘာမွ မဖန္တီးႏုိင္ေပမဲ့ ခံစားေပးႏုိင္တာကုိ သူ၀မ္းသာေနရွာတယ္ေလ။
ေၾကြက်ေနတဲ့ သစ္ရြက္အေဟာင္းေလးေတြရယ္.. ပန္းပြင့္အေဟာင္းေလးေတြရယ္ကုိ ငံု႔ၾကည့္ရင္း သစ္ပင္ႀကီးက
တစ္စံုတစ္ခုကုိ သိလုိက္ရတယ္..... ပြင့္တုိင္းမလွ၊ လွတုိင္းမေမႊးဘူးဆုိတာေလ..... ေနာက္တစ္ခုကုိလဲ သိလုိက္တယ္... သစ္သီးတိုင္းကုိ
ငွက္ကေလးေတြ မစားဘူးလုိ႔........
ဒါေပမဲ့...... လုိအပ္တဲ့ အခါမွာ ခုိလွဳံရာ အျဖစ္ ငွက္ကေလးေတြ ေရာက္လာခဲ့ရင္လဲ သူေပ်ာ္ရႊင္စြာ ႀကိဳဆုိေနမွာပါ
လုိ႔ ေတြးေနမိတယ္..... ငွက္ကေလးေတြ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ အပင္ႀကီး မျဖစ္ခဲ့ရင္လဲ... ဘ၀ကုိစတင္မဲ့ ငွက္ကေလးေတြရဲ့ ေပါက္ဖြားရာ သစ္ပင္
ႀကီး တစ္ပင္ အျဖစ္ သူ ထင္က်န္ရစ္ခဲ့ခ်င္တယ္တဲ့......
ငွက္ကေလး ျပန္လာသည္ ျဖစ္ေစ..... ျပန္မလာသည္ျဖစ္ေစ.... တစ္ေန႔ေန႔မွာေတာ့ သူအပြင့္အရြက္အခက္ေတြ
ေျခာက္ေသြ႔ၿပီး ေသဆံုးရမယ္ဆုိတာလဲ နားလည္လုိက္တယ္... ဒီအတုိင္း ေသဆံုးသြားခဲ့ရင္ေတာ့..... ေၾကာက္စရာ သစ္ပင္အုိႀကီးအျဖစ္
ျမင္ႏိုင္ပါေသးတယ္..... တကယ္လုိ႔ သဘာ၀အေလွ်ာက္ေသဆံုးရျခင္းမဟုတ္ပဲ....... လူသားေတြရဲ့ ျဖတ္ေတာက္ျခင္း ခံခဲ့ရရင္ေတာ့....
ငွက္ကေလးျပန္လာတဲ့အခါ သစ္ငုတ္တုိႀကီး အျဖစ္နဲ႔ ေတြ႔ရမယ္လုိ႔ေလ.......
ငွက္ကေလးသာ သတိတရ ရွိခဲ့ရင္.... အပင္အုိႀကီးမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္.... သစ္ငုတ္တုိႀကီး ေပၚမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ နားေစခ်င္
လွပါတယ္.... သူတုိးတုိးေလး ေရရြတ္လုိက္တယ္.....`` ငွက္ကေလးရယ္..... လြမ္းလုိက္တာ......´´ တဲ့။ အခါအခြင့္သင့္ခဲ့ရင္ တစ္ခါက
မပီကလာနဲ႔..... တီတီတာတာ ေျပာဆုိေနတတ္တဲ့ ငွက္ကေလးရဲ့ စကားသံေလးေတြကုိ သူတစ္ခါေလာက္ ၾကားခ်င္ေနခဲ့တယ္.... သူရပ္
တည္ေနတဲ့ လြင္တီးေခါင္ထဲမွာေလ.... တစ္ကုိယ္တည္းေပါ့......။