ပန္းရံသမား ႏွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ရဲေသာ အင္ဂ်င္နီယာ
လူတိုင္းဟာ သူတို႔ရဲ႔ အနာဂတ္ ရည္မွန္းခ်က္ကို ၿမင့္ၿမင့္ ထားႀကပါတယ္။ ေၿပာေနက် ဥပမာအတိုင္း ေၿပာရရင္ ဆရာ၀န္၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ စစ္ဗိုလ္ စသၿဖင့္ေပါ့။ ဘယ္သူမွ၊ ဘယ္မိဘကမွ ကိုယ့္သားသမီးေတြရဲ႔ဘ၀ကို ပင္ပင္ပန္းပန္း ရွာေဖြစားေသာက္ရတဲ့ (ေအာက္ေၿခလူတန္းစား ) ဘ၀မ်ိဳးကို မၿဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ဒါေႀကာင့္မို႔လည္း အခ်ိန္၊ ေငြ ကုန္က်မွဳေတြ အမ်ားႀကီးခံၿပီးေတာ့ ပံ့ပိုးေပးႀကတာပဲေလ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္သားႏွစ္ေယာက္ကို ေအာင္ၿမင္တဲ့လူငယ္ေလးေတြ ၿဖစ္ေစခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ကံဆုိတာက ေၿပာရခက္သားလားဗ်ာ။ ကိုယ္ၿဖစ္ခ်င္တိုင္း ၿဖစ္ခြင့္ရွိတာမွ မဟုတ္တာ။ ကိုယ္က ဘယ္ေလာက္ပဲ ေထာက္ပံေပးေပး သူတို႔ရဲ႔ကံက ပါအံုးမွေလ။ သားႀကီးကေတာ့ မဆိုးပါဘူး။ အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ေယာက္ေတာ့ ၿဖစ္လာသားဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အင္အား တစ္ခုေပါ့ေလ။ အငယ္ေကာင္ကေတာ့ လူေပ။ ရွစ္တန္းလည္း ေအာင္ ေအာင္မေၿဖ၊ ေက်ာင္းလည္း ဆက္မတက္နဲ႔၊ သူ႔ဘ၀ကို ကၽြန္ေတာ္ ရင္ေလးခဲ့ရတယ္ဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔က ခ်မ္းသာတဲ့ စာရင္းထဲမွာ မပါေတာ့ သူတို႔ကို အလုပ္လုပ္ ခိုင္းရတာေပါ့ဗ်ာ။ သားႀကီးကေတာ့ construction company တစ္ခုမွာ အလုပ္ရတယ္ဗ်။ အင္ဂ်င္နီယာဆိုေတာ့ လစာေကာင္းၿပီေပါ့။ ငါတို႔ရဲ႕မိသားစုလည္း အဆင္ေၿပၿပီေပါ့လို႔ ေတြးခဲ့မိတယ္။ အငယ္ေကာင္ကေတာ့ဗ်ာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ပန္းရံလိုက္လုပ္ေလရဲ႕။သူဒီလို ပင္ပန္းတာကိုေတာ့ ဘယ္ႀကည့္ရက္ပါ့မလဲဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔ လကုန္လာတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အငယ္ေကာင္က “ေရာ့ အေဖ သားတစ္လလံုး အလုပ္လုပ္တာ တစ္သိန္းသံုးေသာင္း ရတယ္။ အေဖ တစ္သိန္းယူထား။ က်န္တဲ့ သံုုးေသာင္းကို သားသံုးဖို႔ယူထားမယ္” ဆိုၿပီးေပးေလရဲ႕။ ေႀသာ္ ပန္ရံလုပ္ေပမယ့္ တစ္ရက္ကုိ ေလးေထာင္ေက်ာ္ ငါးေထာင္နီးပါး ရတာဆိုေတာ့ မဆိုးဘူးေပါ့ လို႔ေတာင္ေတြးမိေသးတယ္။ ညေရာက္ေတာ့ အႀကီးေကာင္ကသူ႔ရဲ႕ ကာယအား၊ ဥာဏအား၊ ပညာအားေတြနဲ႔ ႀကိဳးစားၿပီး ရလာတဲ့ လစာအကုန္လံုးကို အေဖ့ကို ကန္ေတာ့ပါတယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ ကန္ေတာ့ပါေလေရာ။ ႀကည့္လိုက္ေတာ့ ရွစ္ေသာင္း။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က “ငါ့သား မင္းလစာက ဒါအကုန္ပဲလား” ဆိုေတာ့ ”ဟုတ္တယ္ အေဖ “တဲ့။”အဲဒါေတာင္ ကၽြန္ေတာ္က ကံေကာင္းလို႔၊ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းဆိုရင္ company တစ္ခုမွာ sale engineer လုပ္တာ လစာ ေၿခာက္ေသာင္းပဲရတယ္” တဲ့။ ကဲ ႀကည့္ေပေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္သူ႔ကိုမွ အၿပစ္မတင္ပါဘူးဗ်ာ။ စိတ္ထဲကေတာ့ “မင္းတို႔လို အင္ဂ်င္နီယာေတြ ရွိေနသေရႊ႕ ၿမန္မာနိုင္ငံက လုပ္ငန္းရွင္ေတြ ခ်မ္းသာၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး အၿမန္တိုးတက္လာမွာ အမွန္ပဲ”လို႔ေတြးမိတယ္။ ၿပီးေတာ့လည္း ပန္းရံသမား (အလုပ္ႀကမ္းသမား) ေတြနဲ႕ ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာေတြ ဆိုၿပီးေတာ့လည္း ဂုဏ္ယူရတာေပါ့ေလ။
ဒီၿဖစ္ရပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူ႔ကို အၿပစ္တင္ရမလဲ မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ (၁) အင္ဂ်င္နီယာ ေက်ာင္းသားေတြကို စာေတြ႕ေရာ အဓိက က လက္ေတြ႕ သင္ဖို႔သင္ေထာက္ကူ accessories ေတြကို အလံုအေလာက္ ထုတ္မေပးႏိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ကိုပဲ အၿပစ္ တင္ရမလား။ (၂)လက္ေတြ႕ နဲ႔ စာေတြ႕ ကိုလည္းတြဲမသင္၊ မိမိကိုယ္တိုင္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ တိတိက်က် မသိ၊ ေက်ာင္းသားေတြကို အလြတ္က်က္ေၿဖ ခိုင္းတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမ ေတြကိုပဲ အၿပစ္ တင္ရမလား။ (၃)အင္ဂ်င္နီယာေတြကို အလုပ္မွာ ခန္႔ထားတယ္ဆိုၿပီး မိမိလုပ္ငန္း ဂုဏ္တက္ေအာင္ လုပ္တက္တဲ့၊ လစာကိုလည္း မေကာင္းတက္လို႔ မ၀ေရစာ ေၿခာက္ေသာင္း ခုႏွစ္ေသာင္း ေပးတက္တဲ့၊ လုပ္ငန္း အေတြ႕အႀကံဳ မရွိေသးလို႕ဆိုၿပီး အင္ဂ်င္နီယာေတြကို general worker သာသာ အဆင့္ထား ႏွိမ္ၿပီး နင္းကန္ ခုိင္းတက္တဲ့၊ ႏိုင္ငံၿခားသားေတြ ကိုသာ အထင္ႀကီးၿပီး ၿမန္မာအလုပ္သမား တစ္ေယာက္ရဲ႕ သံုးဆမကတဲ့ လစာေတြကို ေပးၿပီး ခိုင္းတက္တဲ့ ၿမန္မာႏိုင္ငံက လုပ္ငန္းရွင္ေတြကိုပဲ အၿပစ္ တင္ရမလား။ (၄)စာသင္တုန္း ကလည္း ေသခ်ာလိုက္မႀကည့္၊ လက္ေတြ႕နဲ႔လည္း တြဲၿပီး မေလ့လာ၊ အၿပင္အေတြ႔အႀကံဳလည္း မရွာ၊ မသိတာကိုလည္း မေမး၊ ေက်ာင္းကို ေယာင္၀ါး၀ါးနဲ႔ တက္လာၿပီး စာကို အလြတ္က်က္ေၿဖလာတ့ဲ ေက်ာင္းသားေတြကိုပဲ အၿပစ္ တင္ရမလား ဆိုတာ မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က အရမ္းတက္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ လူႀကီးမင္းတို႔ေကာ ဘယ္လိုၿမင္လဲ?