ေအးစက္စက္ေဆာင္းတည...တိတိဆိတ္တဲ႔ငါ႕ အခန္းရဲ႕ကုတင္ေပၚမွာ
ဘယ္ညာ ငါလူးလြန္႕ရင္း ပစၥဳပန္မ်က္လံုးေတြကိုမွိတ္လိုက္တယ္......
ဒီဇင္ဘာေဆာင္းညရဲ႕ ခ်မ္းေအးခ်မ္းတဲ႔ျမဴမွုံေတြေအာက္မွာ...........
မပီဝိုးတဝါး ျမင္ေတြ႕ရတဲ႔ပံုရိပ္တခုကိုေတြ႕ျမင္လိုက္တယ္............
ျဖဴလႊလႊ ဂါဝန္ရွည္ေလးနဲ႔ ငါ႕ေရွ႕ကျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတယ္....
အနက္ေရာင္ဆံပင္ေလးေတြေပၚမွာ အျဖဴေရာင္ေခါင္းစီးေလးနဲ႔......
ငါဟာအဲ႔ဒီပံုရိပ္ေလးကိုေငးေမာရင္း လိုက္သြားမိတယ္...ခိုက္ခိုက္တုန္တဲ႔ခ်မ္းစိမ္႕မွု႕ေတြနဲ႔ေပါ႕..
ငါ႕ေဘးမွာထင္းရွူးပင္ေတြရွိတယ္ ငါရပ္ေနတာအစိမ္းေရာင္ျမက္ခင္းေတြေပၚကအဝါေရာင္ပန္းပြင္႕ေလးေတြၾကားမွာ..
ရုတ္တရက္ဆိုသလို ငါ႕ေရွ႕ကပံုရိပ္ေလးကရပ္သြားတယ္...ငါ႕ဘက္ကိုတျဖည္းျဖည္းလွည္႕လာတယ္....
အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ ငါသတိထားမိတယ္အနက္ေရာင္ ေကာင္းကင္ၾကီးေပၚမွာစိန္မွုံၾကယ္ပြင္႕ေလးေတြရယ္...ဝိုင္းစက္ေနတဲ႔လမင္းၾကီးရယ္..
ပံုရိပ္ေလးရယ္၊ငါရယ္၊ပန္းပြင္႕ေလးေတြရယ္.....တိတ္ဆိတ္ေနတဲ႔ေလာကၾကီးတခုရယ္...ပံုရိပ္ေလးကိုငါေသျခာစိုက္ၾကည္႕လိုက္တယ္..
သူ႕ေရွ႔ကျမဴမွုံေတြေၾကာင္႕ေသျခာမျမင္ရဘူး...ဒါေပမဲ႔ ...သူျပံဳးေနတာကိုေတာ႕ငါေတြ႕ရတယ္...အဲ႔ဒီအျပံဳးေလးကိုျမင္လိုက္ရတဲ႔အခ်ိန္မွာ
ငါ႕ရင္ေတြေႏြးသြားတယ္...ၾကယ္ေလးေတြလည္းလင္းလတ္လာတယ္ လမင္းၾကီးလည္းပိုလင္းထိန္လာတယ္ ပန္းပြင္႕ေလးေတြလည္းေမႊး
လာတယ္.....အဲ႔လိုနဲ႔ရုတ္တရက္ငါလန္႕နိုးသြားတယ္...ငါ႕ကိုယ္ေပၚမွာအျဖဴေရာင္ေခါင္းစည္းေလးတခု..ငါ႕ကုတင္ေဘးကစာပြဲေပၚ္မွာ ပန္းပြင္႕အဝါေလးတပြင္႕............အနာဂါတ္မဟုတ္...အတိတ္မဟုတ္...ငါဘယ္မ်က္လံုးမ်ားပြင္႕သြားပါလိမ္႕.......