သိပါၿပီအေမရယ္
ဤ၀တၱဳကုိက်ြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ေရးသားထားၿခင္းမဟုတ္ပါ။သုိ့ေ ပမဲ့ဤစာအုပ္ကုိတစ္ဆင့္ကူးယူေဖာ္ၿပရၿခင္းမွာရည္ရြယ္ခ်က္ရွိပါ သည္။
ေအာက္မွာမည္သည့္စာအုပ္မွေကာက္ႏုတ္ထားသည္ကုိေဖာ္ၿပၿပီးဘာေၾကာင့္
ကူးယူေဖာ္ၿပရေၾကာင္းရည္ရြယ္ခ်က္ကုိေဖာ္ၿပပါမယ္ခင္ဗ်ာ။
ေကာက္ႏုတ္ခ်က္။ ။ဤ၀တၱဳကုိရန္ကုန္ပညာေရးတကၠသုိလ္(ဆရာအတတ္သင္)တကၠသုိလ
္ပထမႏွစ္တြင္သင္ရေသာပင္ရင္းၿမန္မာစာစာအုပ္မွေကာက္ႏုတ္တင္ၿပၿခင္း
ၿဖစ္ပါတယ္။
ရည္ရြယ္ခ်က္။ ။ဤ၀တၱဳကုိေဖာ္ၿပရၿခင္းရည္ရြယ္ခ်က္မွာမိဘေတြအေပၚမွာသားသမီးမ်ားအေန
နဲ့ဘယ္ေတာ့မွစိတ္နဲ့ေတာင္မပစ္မွားၾကပါနဲ့။မိဘေတြရဲ့သားသမီးအေပၚမွာ
ဘယ္လုိစိတ္ထားတယ္ဆုိတာကုိေလာကရွိသားသမီးတုိင္းသိရွိၿပီး
မိဘေက်းဇူးကုိဆပ္ရန္ရည္ရြယ္၍ေဖာ္ၿပၿခင္းပင္ၿဖစ္ပါသည္။
ဒါေၾကာင့္က်ြန္ေတာ္ကအပင္ပန္းခံ၍စာရုိက္ၿပၤီးေဖာ္ၿပရက်ိဳးနပ္ရန္အတြက္
ဖတ္ၿဖစ္ေအာင္ဖတ္ၿပီးမိဘေတြရဲ့ေက်းဇူးကုိဆပ္တတ္ရန္၊မိဘေတြကို္ယ္အေပၚ
မွာဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ဆုိတာသိရွိၾကေစရန္ၿဖစ္သည္။
ဖတ္ၿပီးသြားပါကComment ေပးသြားၾကပါဗ်ာ။အားေပးတဲ့ေပၚမူတည္၍ေနာက္ေကာင္းတဲ့၀တၱဳေတြ၊မိ
ဘေက်းဇူးအေၾကာင္းေတြကုိထပ္ေရးသြားမွာပါခင္ဗ်ာ။။။။။
အိမ္ေဘးရွိေရအုိးစင္ကၿပင္တြင္အေမသည္ထမင္းခ်က္ရန္ဆန္ေဆးေန
သည္။သုိ့ရာတြင္အေမသည္ဆန္ေဆးေနသည္ကုိစိတ္၀င္စားပာန္မရွိေပ။
ဘယ္ဘက္လက္ၿဖင့္ထမင္းအုိးႏွဳတ္ခမ္းကုိကုိင္ကာညာလက္ၿဖင့္ထမင္းအုိး
ထဲသုိ့ႏွဳိတ္၍ေၿဖးညင္းစြာေဆးရင္းမလွမ္းမကမ္းကြက္လပ္တြင္ကစားေနေသာ
၁၀ႏွစ္အရြယ္ရွိသားၿဖစ္သူအားအုံ့မွဳိင္းရီေမွာင္ေသာမ်က္လုံးမ်ားၿဖင့္ေငးေမာ္၍
ၾကည့္ေနေလသည္။
အေမသည္ေၿခေမြွးမီးမေလာင္လက္ေမြွးမီးမေလာင္ဆင္စီး၍ၿမင္းရံသ
ည့္ဘ၀မွ“မင္းကေတာ္က်ြန္ပုံေပါက္”ဟူေသာစကားအတုိင္းတစ္ေန
့တစ္ၿခားဆင္းရဲႏြမ္းပါး၍လာရသည္ကုိလူပင္ငယ္ေသာ္လည္းက်ြန္ေတာ္
ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိသည္။
က်ြန္ေတာ္၇ႏွစ္သားအရြယ္တြင္တစ္သက္မကသံသရာတစ္ေလွ်ာက္လုံး
တြင္အေမကအားအထားၾကီးထားခဲ့ေသာက်ြန္ေတာ္အေဖသည္
မေမွ်ာ္လင့္ေသာေရာဂါၿဖင့္အေမအားေသကြဲခြဲသြားေလသည္။
အေမသည္သူမ်ားေတြလုိရင္ဘက္စည္းတီးဖြဲ့၍ႏြဲ့၍ငုိတတ္ပာန္မတူ။
တုိင္တစ္တုိင္ကိုမွီကာရွဴိက္၍ရွဴိက္၍တတ္လာေသာအသံၿဖင့္တရွဳပ္ရွဳပ
္တအီအီငုိေလသည္။အေမငုိရာသုိ့က်ြန္ေတာ္သြား၍
ရင္ခြင္ကုိေခါင္းႏွင့္ေ၀ွ့ရင္းငိုေသာအခါအေမက“မငုိနဲ့လူကေလး၊
မင္းအေဖကတုိ့ကုိမခ်စ္လုိ့ပစ္သြားၿပီးလူကေလးရဲ့…”ဟုငုိသံႏွင့္တုိးတုိး
ေၿပာသည္။
“မခ်စ္လုိ့ေတာ့ဟုတ္မယ္မထင္ပါဘူးအေမရယ္…ေသတဲ့ဟာပဲ”ဟ
ုက်ြန္ေတာ္ကမွီသမွ်ဥာဏ္ကေလးႏွင့္အေမအပူသက္သာပါေစေတာ့ဟ
ုေၿပာမိရာ“ရွင္သားပညာရွိၾကီးကိုထၾကည့္ပါဦးလူစိမ္းကားၾကီးရဲ့”ဟု
အေမကခပ္က်ယ္က်ယ္ေလးေအာ္ကာငုိလုိက္ၿပန္သည္။ငါေၿပာတာမ်ား
မွားသြားေလသလားပာုတိတ္တိတ္ေလးေနလုိက္ရေတာ့သည္။
အေဖေသသည္မွာယခုသုံးႏွစ္ရွိေခ်ၿပီ။အေမသည္သူမိခင္ၾကီးႏွင့္
သားအၾကီးက်ြန္ေတာ္၊သမီးငယ္က်ြန္ေတာ္ညီမေလးေပါင္း၃ေယာက္ကုိ
အေဖကြယ္လြန္သည့္အခ်ိန္မွစ၍တာ၀န္ယူကာၿပဳစုေက်ြးေမြးခဲ့သည္။
အရြယ္ကလည္းေကာင္း၊ရုပ္ရည္ေလးကလည္းေကာင္း၊မ်ိဳးရုိးကလည္း
မညံ့သၿဖင့္အေမအားလက္ဆက္လုိေသာအမ်ဳိးေကာင္းသားမ်ားတစ
္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ေပၚေပါက္ခဲ့ပါ၏။ဖြားေအၾကီးကအေမအားတစ
္ေယာက္ေယာက္နဲ့လက္ဆက္ေစလုိသၿဖင့္နားခ်ေဖ်ာင္းဖ်သည္။ထုိအခါ
မ်ားတြင္အေမကမ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ၿငင္းပယ္ေလသည္။
တစ္ေန့တၿခားအေမ့လက္ငုတ္ပစၥည္းဥစၥာအေၿခအေနမ်ားႏြမ္းပါးလာရာ
ဖြားေအၾကီးမွာလူၾကီးမုိ့ေရရွည္ၾကည့္ကာတစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္လက္
ဆက္ေစလုိသည္။“က်ြန္မကေလးေတြမ်က္ႏွာငယ္မွာေပါ့အေမရယ္…
ေလာကမွာငတ္လုိ့ေတာ့မေသႏုိင္ပါဘူးအေမရယ္၊က်ြန္မတစ္မ်က္ႏွာက
တစ္မ်က္ႏွာမေၿပာင္းပါရေစနဲ့”ဟုအေမကငုိမဲ့မဲ့ႏွင့္ေတာင္းပန္ရွာသည္။
“ညည္းတစ္မ်က္ႏွာကမရွိေတာ့တဲ့ဟာအားကုိးေနလုိ့ၿဖစ္မလားေအ၊ငါက
ညည္းပင္ပန္းမွာစုိးလုိ့ေၿပာတာပါ။ညည္းလင္ေသတာလဲႏွစ္ႏွစ္ေတာင
္ေက်ာ္ၿပီးပဲ”
“ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ရွိရွိ၊သူကုိက်ြန္မစိတ္ထဲကေဖ်ာက္လုိ့ရမွာမဟုတ္ဘူးအေမ
ရယ္၊အေမမပူပါနဲ့၊က်ြန္မလုပ္ေက်ြးပါ့မယ္၊သားၾကီးလည္းၾကီးေတာ့မယ္
့ဟာပဲ”
ဖြားေအၾကီးမွာလက္ေလွ်ာ့ရေလေတာ့သည္။ယခုေသာ္သုံးႏွစ္ရွိ၍လာၿပီ။
ပစၥည္းဆုိလည္းကုန္ေကာက္စရာမရွိေတာ့ဟုဆုိႏုိင္သည္။ေနာက္ဆုံးအေမ
လက္ငုတ္အိမ္ၾကီးကုိေရာင္း၍သားအမိေလးေယာက္ေနသာရုံအိမ္ကေလး
ေဆာက္၍ေနရေတာ့သည္။
ပရိေယသန၀မ္းေရးအတြက္ထုိင္စားေနရုံႏွင့္မၿဖစ္။တစ္သက္လုံးေဘာ
္ေၾကာ့ေနခဲ့ရေပမဲ့ယခုေသာ္အေမသည္စြန့္စားရေခ်ၿပီ။ေကာက္စုိက္ခ်ိန
္တြင္ေကာက္စုိက္ရေပသည္။စပါးရိတ္ခ်ိန္တြင္စပါးရိတ္ထြက္ရသည္။
အၿခားအခ်ိန္မ်ားတြင္ေစ်းေတာင္းေခါင္းတင္၍ဖြားေအႏွင့္သားသမီးမ်ား
အားေက်ြးေမြွးရရွာသည္။
အေမရုပ္ဆင္းမ်ားမွာေရွးကႏွင့္မတူေတာ့ေခ်။ၿဖဴႏုေသာအသားအေရ
မ်ားမွာအညဳိေရာင္သန္းလာသည္။ၿပည့္ေဖာင္းေသာပါးႏွစ္ဖက္မွာ
ခ်ဳိင့္ေပာာက္၍လာသည္။အေမနဖူးဆံစတြင္ေခ်ြးကေလးတစုိ့စုိ့ႏွင
့္အၿမဲတမ္းလုိလုိေတြ့ရသည္။ရံဖန္ရံခါဆီကေလးပ်ားကေလးႏွင့္သား
ဟင္းကေလးမ်ားစားရေသာ္လည္းပဲၿပဳတ္တစ္လွည့္၊ငပိခ်က္ႏွင့္ဟင္း
ခ်ဳိတစ္လွည့္ဟူေသာအလွည့္မ်ားမွာမေရတြက္ႏုိင္ေတာ့ေပ။ရံဖန္ရံခါ
အေမေစ်းေရာင္းသြားခ်ိန္တြင္အိမ္မွဖြားေအၾကီးကထမင္းမခ်က္ထားႏုိင္။
အေမၿပန္လာမွဆန္ကေလး၊ငရုတ္ၾကက္သြန္ကေလးေၿပး၀ယ္၍ခ်က္
ရသည္။ရံခါလည္းေၿပး၀ယ္စရာပင္မရွိ၍အိမ္နီးခ်င္းမ်ားသုိ့မ်က္ႏွာ
ေအာက္က်ကာေခ်းရသည္မ်ားကုိလည္းေတြ့ရဖန္မ်ားေခ်ၿပီ။
ယေန့ခါတုိင္းကဲ့သုိ့ပင္အိမ္ေဘးရွိေရအုိးစင္ကၿပင္တြင္အေမသည္
ဆန္ေဆးေနသည္။သုိ့ရာတြင္အေမသည္ဆန္ေဆးရာတြင္စိတ္၀င္စား
ပာန္မရွိေပ။ဘယ္ဘက္လက္ၿဖင့္ထမင္းအုိးကုိကုိင္လ်က္ညာလက္ၿဖင့္
ထမင္းအုိးထဲသုိ့ႏွဳိက္၍ေၿဖးညင္းစြာလွဳပ္ရမ္းရင္းမလွမ္းမကန္းကြက္လပ
္တြင္ကေလးဘ၀ကစားလ်က္ရွိေသာက်ြန္ေတာ္အားအုံ့မွဳိ္င္းရီေမွာင္ေသာ
မ်က္လုံးမ်ားၿဖင့္ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ေနေလသည္။
က်ြန္ေတာ္ကမွဳခါတုိင္းကဲ့သုိ့ပင္အမွဳမဲ့အမွတ္မဲ့ပင္ေနလုိက္သည္။
အေမ့မ်က္လုံးထဲမွအုံ့မွဳိင္းရီေမွာင္ေသာအသြင္ကုိၿမင္ခဲ့ရသည္မွာ
က်ြန္ေတာ္အဖုိ့ရိုးေနၿပီ။အေဖကြယ္လြန္ၿပီးသည့္အခ်ိန္မွစ၍အေမ့
မ်က္လုံးမ်ားမွာအုံ့မွဳိင္းရီေမွာင္လ်က္သာရွိသည္။ရင္ေသြးမ်ားၿဖစ္ေသာ
က်ြန္ေတာ္တုိ့ေမာင္ႏွမအားတစ္ခါတစ္ရံအားရပါးရၾကည့္ရွဳတတ္သည္
မွတစ္ပါးအေမ့မ်က္လုံးမ်ားသည္ေတြ့ၿမင္ရသမွ်မည္သည့္အရာေပၚမွ
စူးစူးစုိက္စုိက္ရွိပာန္မတူေပ။ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ေမာသည္၊
ရြွင္ရွြင္ၿပၿပရွိသည္ဟု၍မေတြ့လွေပ။
မ်ားမၾကာမီ“လူကေလးေရ”ဟုအေမေခၚသံၾကားသၿဖင့္က်ြန္ေတာ္က
ကစားေနရာမွ“လာၿပီအေမေရ”ဟုေအာ္ကာအေမ့ဆီကုိေၿပးသြားသည္။
“ငါ…ဟုိနားကုိသြားစရာရွိလုိ့ထမင္းအုိးၾကည့္လုိက္စမ္းလူကေလး”
“ဟုတ္ကဲ့အေမ”
အေမသည္ေယာက္မကိုက်ြန္ေတာ္ကုိေပးကာထြက္သြားေလသည္။
က်ြန္ေတာ္ကေယာက္မၾကီးကုိကုိင္လ်က္မီးဖုိတြင္
ထမင္းခ်က္ေတာ့အံံ့ဟုက်က်နနထုိင္လုိက္သည္။ယခု၁၀ႏွစ္သားအရြယ္
ထိအေမသည္က်ြန္ေတာ္အားထမင္းတစ္ခါမွမခ်က္ခုိင္းဖူးေသးေခ်။
ယခုေသာ္အေမကငါ့အားလူရာသြင္းၿပီးဟုထင္သၿဖင့္၀မ္းေၿမာက္ရသည္။
ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က်ခ်က္ပင္မခ်က္ရေသးေသာ္လည္းအေမခ်က္ေနသည္
ကုိကားၿမင္ရဖူးေပါင္းမ်ားပါၿပီ။ထမင္းခ်က္တာမ်ားဘာခက္လုိတုန္း။
ဆန္ကုိႏုိ့ဆီဗူးႏွင့္ၿခင္၍ထမင္းအုိးထဲထည့္၊ေရႏွင့္ႏွစ္ထပ္သုံးထပ္ေဆး၊
မီးေမြွးၿပီးမီးဖုိေပၚတင္။ၿပီးေတာ့ငွဲ့။ၿပီးမီးဖုိေဘးခ်ထား။ဒါၿပီးတာပဲ။
ငွဲ့ရေတာ့မည္ၿဖစ္ေသာထမင္းအုိးကုိၾကည့္ကာစိတ္ကူးေနသည္။
ဆန္ေစ့ကုိထမင္းေယာက္မနဲ့ေကာ္ကာလက္ႏွင့္စမ္းၾကည့္ေသာအခါ
ေပ်ာ့စိစိကုိေတြ့ရသည္။
မီးကုိလ်င္မၿပတ္ေအာင္ထုိးေပး၏။ငွဲ့ဖုိ့သင့္မသင့္ဆုံးၿဖတ္ဖုိ့အခ်ိန္
ေရာက္ေသာအခါဘယ္ေနရာတြင္ငွဲ့ရမည္ဟုမဆုံးၿဖတ္တတ္ေတာ့ပါ။
ေအးေလငွဲ့ခ်ိန္မေရာက္ေသးလုိ့အေမလည္းခ်က္ခ်င္းၿပန္လာမွာေပါ့ဟ
ုေတြးကာဆန္ေစ့မ်ားကုိသာေယာက္မနဲ့ေကာ္ရင္းေကာ္ရင္းစမ္းသပ္ေန
သည္။သုိ့ၿဖင့္ဆန္ေစ့မ်ားမွာေပ်ာ့စိစိဘ၀မွဆန္လုံုးကြဲ၍လာေလသည္။
သုိ့ရာတြင္ငွဲ့ရန္မဆုံးၿဖတ္ႏုိင္ေသးေပ။
ထြက္သြားၿပီးနာရီ၀က္ခန့္ႀကာေသာအခါမွအေမသည္ကသုတ္ကရက္
ၿဖင့္ၿပန္လာၿပီး“ဟဲ့လူေလးခုထက္ထိမငွဲ့ရေသးဘူးလားဟဲ့။
မင္းထမင္းေတာ့ဆန္ၿပဳတ္ၿဖစ္ေရာေပါ့ကြယ္။ၿပစမ္းၿပစမ္း”ဟု
ေၿပာရင္းအေမသည္ေယာက္မကုိယူကာစမ္းၾကည့္ေသာအခါ
“အဲေကာင္းတယ္ဆန္ေစ့ေတြကေလးလုံးကြဲကုန္ၿပီ၊ငါ့သားက
ထမင္းခ်က္တတ္မလားလုိ့ထားပစ္ခဲ့မိတာအခုေတာ့တစ္အုိးလုံးပစ္
ရပါၿပီေတာ္”ဟုေၿပာေလသည္။
“က်ြန္ေတာ္ကလဲအေမမၿပန္လာေသးေတာ့ေစာင့္ေနတာအေမရဲ့။ဆန္ ၿပဳတ္ၿဖစ္လည္းဘာၿဖစ္လည္းအေမရယ္စားရေသးတာပဲ”
ေအး…ကုိယ္အၿပစ္နဲ့ကုိယ္ဘဲ။အခုေတာ့ဆန္ၿပဳတ္ပဲစားရုံရွိေတာ့တာ
ေပါ့။အေတာ္ပါပဲေလ။မင္းကထမင္းေပ်ာ့ေပ်ာ့ၾကိဳက္တတ္တာနဲ့”
“အမယ္…ဆန္ၿပဳတ္ဆုိရင္အကုန္ေတာင္နည္းေသးတယ္မပာုတ္လား
အေမရဲ့။ဟင္းခ်က္ဖုိ့မလုိေတာ့ဘူး။ဆားခတ္ၿပီးေသာက္ရုံပဲဟာ”
“ဟုတ္ပါသေတာ့…ဟုတ္ပါ့သေတာ့၊ကုိယ္အၿပစ္နဲ့က္ိုယ္ဆုိေတာ
့ေက်နပ္ေနတာေပါ့ေလ၊ဆန္ၿပဳတ္သာတမင္ခ်က္ေက်ြးၾကည့္စမ္း၊
မင္းကစူေအာင့္စူေအာင့္လုပ္အုံးမွာ”
သုိ့ႏွင့္ထုိေန့မနက္က်ြန္ေတာ္ထမင္းမခ်က္တတ္ေသာေၾကာင့္
ကုိယ္အၿပစ္နဲ့ကုိယ္ဆန္ၿပဳတ္ကုိသာဆားခတ္၍ေသာက္ရေတာ့သည္။
ဖြားေအၾကီးကလည္းဘာမွမေၿပာ။အားရပါးရေသာက္ရွာသည္။
ညီမေလးမူကေလးမုိ့ေက်ြးသမွ်စားရွာရသည္။တစ္ခါတစ္ရံေသာက္ရ
၍လားမသိ၊ေသာက္၍အရသာရွိလြန္းသၿဖင့္“က်ြန္ေတာ္က်ဳိေသာဆန္
ၿပဳတ္မုိ့ထင္တယ္။သိပ္ေကာင္းတာပဲအေမရယ္”ဟုေၿပာကာအားရပါး
ရပန္းကန္လုံးၾကီးကိုကားယားခြေသာက္လုိက္သည္။ထုိသုိ့ေၿပာလုိက
္ေသာအခါအေမသည္ဆန္ၿပဳတ္ေသာက္ရင္းရုတ္တရက္ေနာက္ေဖးထ
သြားၿပီးရင္အတန္ၾကာေသာအခါမွထူးထူးဆန္းဆန္းမ်က္ႏွာသစ္၍လာ
သည္ကိုေတြ့ရရာက်ြန္ေတာ္က“အေမမ်က္စိထဲပုိးေကာင္၀င္လုိ့လား”ဟု
ေမးလုိက္ေသးသည္။ဖြားေအၾကီးကမူအေမ့အားမ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္
ထုိး၍“ညည္းကလည္းေအ”ဟုတစ္ခြန္းဟန့္လုိက္ေလသည္။ဘာအဓိပါယ
္ဟူ၍ေတာ့မသိပါ။ထုိ့မနက္သားအမိေတြဆန္ၿပဳတ္ေသာက္၍ေကာင္း
လုိက္သည္မွာတစ္အုိးလုံးတက္တက္ေၿပာင္ပါေလေတာ့သည္။
“ထမင္းခ်က္တာမ်ားမလြယ္ဘူးေပာ့၊ငါငယ္ငယ္ကထမင္းမခ်က္တတ္
လုိ့ဆန္ၿပဳတ္တစ္နပ္စားခဲ့ရဖူးတယ္ကြ”ဟုၾကီးလာေသာအခါတိတိ
က်က်ဆိုေသာ္လြန္ခဲ့တဲ့ကာလအထိငယ္ငယ္ကဆန္ၿပဳတ္ေသာက္ခဲ့
ရသည္အၿဖစ္ကေလးကုိမေမ့ႏိုင္ပဲအလ်င္းသင့္တုိင္းစကားစပ္မိတုိင္း
စကားတစ္ခုလုပ္၍ေၿပာမိသည္။
မိခင္ၾကီးသည္က်ြန္ေတာ္အသက္၃၀အရြယ္ကပင္ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီးၿဖစ္ရာ
ရွစ္ႏွစ္ပင္ၾကာရွိပါၿပီ။ညီမၿဖစ္သူကအရင္အနိစၥေရာက္သည္။
ဖြားေအၾကီးကမူအသက္အၾကီးဆုံးၿဖစ္သၿဖင့္သူ့အသက္၆၄ႏွစ္က
ပင္အနိစၥေရာက္ခဲၿပီၿဖစ္၏။
“က်ြန္ေတာ္ထမင္းမခ်က္တတ္လုိ့တစ္အိမ္လုံးဆန္ၿပဳတ္ေသာက္ခဲ့တာ
မွတ္မိလားအေမရဲ့”ဟုမိခင္ၾကီးကုိအမွတ္မထင္ေမးလုိက္ေသာအခါ
“မမွတ္မိပဲေနမွာလားလူကေလးရယ္။မွတ္မိတာေပါ့၊မွတ္မိတာေပါ့၊
ေဟာ…ဒီလူကေလးဟာလည္းေရွးေဟာင္းေႏွာင္းၿဖစ္ေတြကုိအင္မ
တန္အမွတ္ၾကီးတဲ့လူကေလးပါလား”ဟုအၿပစ္တင္သေယာင္ေယာင္၊
သည္စကားကုိမေၿပာေစခ်င္သေယာင္ေယာင္၊စကားတစ္လုံးထက္
တစ္လုံးခပ္တုန္တုန္ၿဖစ္၍လာေသာအသံၿဖင့္ၿပန္၍ေၿပာေသာေၾကာင့္
ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းၿဖစ္မ်ားမွာအေဖကုိၿပန္လည္သတိရေစသၿဖင့္မေၿပာ
ေစခ်င္ဟန္တူသည္ဟုယူဆကာဤစကားကုိေနာက္ထပ္အေမေရွ့တြင္
မေၿပာေတာ့ပါ။
၁၀ႏွစ္သားတုန္းကထမင္းမခ်က္တတ္ေသာ္လည္းေနာက္ေတာ
့ခ်က္တတ္လာသည္။သုိ့ေသာ္ရွက္ရွက္ႏွင့္၀န္ခံရပါလွ်င္ဆန္ၿပဳတ္ကုိ
ေတာ့အသက္ေလးဆယ္နီးပါးအရြယ္ေရာက္သည့္လြန္ခဲ့သည့္လကမွ
ၿပဳတ္တတ္ပါသည္။ဒါေလာက္ဗဟုသုတနည္းရမလားဟုအၿပစ္တင္လုိ
လွ်င္တင္ပါေလေရာ့။ဆန္ၿပဳတ္ၿပဳတ္ဖုိ့ရန္တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ်အလွည့္မ
ၾကဳံၾကဳိက္ခဲ့ဖူးပါ။လြန္ခဲ့သည့္လကေတာ့မၿပဳတ္လွ်င္မၿဖစ္သည့္ကိစၥ
ၾကဳံၾကဳိက္လာရပါေတာ့သည္။
ဇနီးၿဖစ္သူမက်န္းမမာၿဖစ္ရာဆရာ၀န္ေခၚ၍ေဆးထုိးသၿဖင့္
သက္သာလာေသာ္လည္းအိပ္ရာကမထႏုိင္ေသး၊မုန့္ကေလးကအစ၊
သစ္သီးေလးကအစေက်ြးရသည္။လင္မယားႏွစ္ေယာက္တည္းမုိ့၊
က်ြန္ေတာ္အဖုိ့ေတာ့စားခ်ိန္တုိင္းဆုိင္သြားစားလုိက္သည္။
တစ္ညတြင္“နံဖန္မနက္ဆန္ၿပဳတ္ကေလးေသာက္ရရင္ေကာင္းမွာပဲ”
ဟုဇနီးၿဖစ္သူကေၿပာသည္။
“ေအး…ေကာင္းတာေပါ့ကြာ၊ဆန္ၿပဳတ္ေသာက္မွမင္းလည္းအားရွိမွာဘဲ၊
ေသာက္ရပါေစမယ္ကြာ၊မနက္ေစာေစာငါထက်ဳိိမယ္ကြာ”
“ရွင္…က်ဳိတတ္ရဲ့လား”
“အုိကြာ…မင္းကလူကုိႏြားမွတ္လုိ့၊ဆန္ၿပဳတ္မွမက်ဳိတတ္ရင္….”
“ဒါၿဖင့္ေၾကာင္အိမ္ထဲမွာငေၿခာက္ၿပားၾကီးတစ္ခ်ပ္ရွိလိမ့္မယ္။
အဲဒါေလးလည္းတစ္ေၿမာင္းေလာက္ဖုတ္ေပးေနာ္”
“ေအး…ေအး…စိတ္က်၊အိပ္ေပေတာ့”
အလွည့္က်ေတာ့ႏြားမေတာင္၀န္းရံုးရသည္ဟူေသာစကားအတုိင္း
ေနာက္တစ္ေန့နံနက္တြင္ေစာေစာထကာလင္မယားႏွစ္ေယာက္စာစ
လယ္၀င္အုိးကုိေရေဆးကာဆန္အုိးနားသြားႏုိ့ဆီဗူးကု္ိကုိင္လုိက္သည္။
လင္မယားႏွစ္ေယာက္ဆုိေတာ့ဆြမ္းနဲ့ဘာနဲ့ႏုိ့ဆီဗူးႏွစ္လုံး၊
အခုသူတစ္ေယာက္တည္းဖုိ့။လူမမာလည္းၿဖစ္ၿပန္ေတာ့ႏို့ဆီဗူး
တစ္၀က္ေလာက္က်ဳိရင္ေတာ္ေရာေပါ့။ေအးေလ…
ငါလည္းအဆာေၿပေသာက္ရေအာင္တစ္လုံးလုံးပဲက်ဳိလုိက္ပါေတာ့မယ္
ဟုစဥ္းစားကာဆန္ႏုိ့ဆီတစ္လုံးကိုအုိးထဲထည့္ေရေဆး၍မီးဖုိေပၚ
တင္လုိက္သည္။ပြတ္၍လာေသာအခါဆန္လုံးကြဲ၍ဆန္ၿပဳတ္ဘ၀
ေရာက္ရန္ႏွင့္အုိးေပၚမွမလွ်ံက်ရေအာင္ေယာက္မႏွင့္နာနာေမြွ
ေပးသည္။သုိ့ရာတြင္အတန္ၾကာေသာအခါေမြွ၍မႏုိင္၊လွ်ံ၍က်
လြန္းသၿဖင့္မီးကုိေလွ်ာ့ပစ္လုိက္ရသည္။
မီးနဲ၍အလွ်ံၿငိမ္းသြားခ်ိန္တြင္ဆန္ၿပဳတ္အုိးကုိၾကည့္လုိက္ေသာ
အခါဆန္ေစ့ေတြတစ္အုိးလုံးၿပည့္က်ပ္မုိ့ေမာက္၍လာကာေရနည္း
ၿပီးပြေစ့ေစ့ၾကီးၿဖစ္ေနသည္ကုိေတြ့ရသည္။ဆန္ၿပဳတ္ႏွင့္မတူ၊
ထမင္းလည္းမဟုတ္၊“အင့္ဟင္ငါဟာတစ္္ခုခုေတာ့လြွဲေနၿပီ။
အုိးမ်ားငယ္ေနလုိ့လား။အုိးငယ္ဖုိ့ရာကလည္းတု္ိ့လင္မယားေန
့တုိင္းထမင္းခ်က္စားတဲ့အုိးပဲ။ထမင္းခ်က္လုိ့ႏုိ့ဆီဗူးႏွစ္လုံးေတာင္
ဆံ့ေသးတာ။အခုတစ္လုံးကဘာၿဖစ္လုိ့မဆံ့ရမွာလဲ။ငါမ်ားဆန္ၿခင္
မွားသလား”ဟုေတြ့ကရာစဥ္းစားမိေတာ့သည္။
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္အုိးႏွင့္မဆံ့၊ၿပည့္က်ပ္ေနသည္မွာေသခ်ာသၿဖင္
့ဟင္းခ်က္ေသာႏုိ့ဆီဗူးေလးလုံး၀င္ခန့္ဒန္အိုးၾကီးထဲသို့ေၿပာင္းထည့္
ကာယခင္အတုိ္င္းေရနည္းသြားၿပီးပြစိစိၾကီးၿဖစ္ေနသၿဖင့္“မင္းကလည္း
လူကုိႏြားမွတ္လုိ့၊ဆန္ၿပဳတ္မွမက်ဳိတတ္ရင္”ဟုမယားအားၾကြားမိေသာ
စကားေၾကာင္းနဖူးမွေခ်ြးမ်ားပင္က်လာေတာ့သည္။
သို့ႏွင့္မုိးစင္စင္လင္းကာေနထြက္တၿပဳပင္ၿဖစ္၍လာရာ“ကုိေရ
…ဆန္ၿပဳတ္မက်က္ေသးဘူးလား၊က်က္ရင္ယူလာခဲ့ေလ”ဟူေသာ
လူမမာ၏ေတာင္းဆုိခ်က္ေၾကာင့္ငါဟာဆန္ၿပဳတ္မွဟုတ္ပါေလစဟု
မသကၤာေသာ္လည္းပ်စ္ေနေသာဆန္ၿပဳတ္ကုိပင္ပန္းကန္လုံးႏွင့္
ထည့္ကာငါးေၿခာက္ဆီဆမ္းကေလးႏွင့္လူမမာဇနီးသည္ဆီယူသြား
ရေတာ့သည္။
“ဟင္…ဆန္ၿပဳတ္ကလည္းဘယ္လုိၾကီးပါလိမ့္”
“ဘာၿဖစ္လုိ့လဲကြ”
“ကုိ့ဟာဆန္ၿပဳတ္မွမဟုတ္တာပြစိစိနဲ့အန္ဖတ္က်ေနတာပဲ၊
ဒါေၾကာင့္မုိ့က်ဳိတတ္ရဲ့လားလုိ့အစကေမးတာ။ဟုိဖက္ခန္းက
မပုတင္ကုိက်ဳိခုိင္းမလုိ့။အခုေတာ့”
“မင္းအိုးမွမဆံ့တာကုိးကြ”
“အုိးနဲ့မဆုိင္ပါဘူးကုိရယ္၊အုိးသြားအၿပစ္မတင္ပါနဲ့”
“အမယ္ပထမကစလယ္၀င္အုိးနဲ့က်ဳိတာဆူလာေတာ့မဆံ့လုိ့ဟင္းအုိး ၾကီးနဲ့ေတာင္ေၿပာင္းက်ဳိေသးတာ၊ဒါေတာင္မဆံ့တာေတာ့မတတ္ႏုိင္ဘူး”
“ေနပါဦး၊ဆန္ကဘယ္ေလာက္မ်ားထည့္က်ဳိထားလို့လဲ”
ႏုိ့ဆီဗူးတစ္လုံးတည္းရယ္ကြ၊ႏုိ့ဆီဗူးတစ္၀က္ပဲက်ဳိမလုိ့ဟာေနာက္ေတာ့
ငါလည္းအဆာေၿပေသာက္ရေအာင္လုိ့တစ္လုံးလုံးက်ဳိလုိက္တယ္”
“အဲေကာင္းပါတယ္ေတာ္။ဆန္ၿပဳတ္ၿပဳတ္တာႏုိ့ဆီဗူးတစ္လုံးေတာင္
ထည့္ၿပဳတ္တယ္တဲ့။ဒါေၾကာင့္အစကက်ြန္မေမးတာၿပဳတ္တတ္လားလုိ့၊
အခုေတာ့ၾကည့္စမ္းပါအုံး။ၿဖစ္ေနလုိက္တာ။ဆန္ၿပဳတ္တဲ့။”
“ႏုိ့ဆီဗူးတစ္လုံးထည့္ၿပဳတ္တာမွားသလားကြ၊ႏွစ္လုံးေတာင္ခ်က္ေန
တဲ့အုိးပဲပာာ”
“ဆန္ၿပဳတ္ၿပဳတ္တာနဲ့ထမင္းခ်က္တာနဲ့မတူဘူး၊ကုိယ္ေတာ္ရဲ့။
ဆန္ၿပဳတ္ဆုိတာၿပည္၀င္အုိးနဲ့ၿပဳတ္ဦးေတာ့ဆန္လက္တစ္ဆုပ္ထည့္ရင္
တစ္အုိးၾကီးရတဲ့ဥစၥာ။ကဲ…ကဲဒီဆန္ၿပဳတ္ၾကီးေတာ့မေသာက္ခ်င္ဘူး၊
အုိဗာတင္းတစ္ခြက္ပဲေဖ်ာ္ေပးပါေတာ့”
“မသိပါဘူးကြာ၊မင္းတုိ့ဟာေတြက၊ငါငယ္ငယ္တုန္းကေတြ့ဖူးတာ
ဒီလုိပဲၿပဳတ္တာကုိးကြ”
ေနာက္ဆုံးေၿပာလုိက္သည့္စကားမွာက်ြန္ေတာ္အရွက္ေၿပ
ေၿပာလုိက္ၿခင္းသာၿဖစ္ေသာ္လည္းက်ြန္ေတာ္အသံမွာရင္ဆုိ့သံ
ပါလာသၿဖင့္စကားကုိၿဖတ္ပစ္လုိက္ရသည္။အေၾကာင္းမူကားငယ္
စဥ္ကထမင္းမခ်က္တတ္သၿဖင့္ဆန္ၿပဳတ္စားရသည့္အၿဖစ္ကုိထုိအ
ခ်ိန္တြင္သတိရလာၿပီးလွ်င္ခါတုိင္းလုိသတိရရုံမွ်မကမိခင္ၾကီး၏အုံ့မွဳိင္း
ရီေမွာင္ေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ဆန္ၿပဳတ္၏ပုံကိုယခုမွၿပတ္ၿပတ္သားသားေပၚ
လြင္၍လာေသာေၾကာင့္မ်က္ရည္မက်မရေအာင္ပင္မနည္းထိန္းခ်ဳပ္၍
ထားလုိက္ရသည္။
၁၀ႏွစ္သားရြယ္ကေလးငယ္ပင္ၿဖစ္ေသာ္လည္းအစစအရာရာစဥ္းစား
တတ္ၿပီသိတတ္လွၿပီၿဖစ္ေသာသားၾကီးၾသရသၿဖစ္သူအားမေအက
မ်က္ႏွာငယ္သြားမွာကုိစုိးရိမ္ရွာေပလိမ့္မည္။
“လူကေလးေရထမင္းခ်က္ဖုိ့ဆန္မရွိဘူးကြဲ့။တုိ့ဒီေန့ေတာ့
ရွိတဲ့ဆန္ကေလးကိုဆန္ၿပဳတ္ၿပဳတ္ၿပီးေသာက္ၾကစုုိ့ရဲ”ဟု
အေမသည္က်ြန္ေတာ္အားမေၿပာရက္ရွာေပ။သုိ့ရာတြင္ဆန္ၿပဳတ္မွ
တစ္ပါးေက်ြးစရာလည္းအေမမွာမရွိေပ။မိမိကုိ္ယ္တုိင္ႏွင့္တကြလူ၃
ေယာက္တာ၀န္ကုိထမ္းေဆာင္ရသည့္မုဆုိးမၾကီးမွာစားစရာေလးမွ
ပင္မၿပည့္စုံေသာအၿဖစ္မ်ဳိးႏွင့္တစ္ၾကိမ္တစ္လွည့္မွသာေတြ့ၾကဳံခဲ့ရ
သည္မွာအာဂအေမပါလားလုိ့ခ်ီးက်ဴးပါရေစ။သုိ့ရာတြင္အေမသည္
သူ့ဒုကၡကုိသူသာခံ၍အညြွန့္တေလးတလူလူႏွင့္သူ၏အားထားရၿဖစ္
ေသာသားၾကီးၿဖစ္သူအားရြင္လန္းေစခဲ့သည္။ဆန္ၿပဳတ္ကုိပင္သား
ၿဖစ္သူေပ်ာ္ေပ်ာ္ရြင္ရြင္ေသာက္ေလေအာင္အကြက္ဆင္ေပးခဲ့သည္။
ဆန္ၿပဳတ္ေသာက္ရင္းအေမမွာရင္ဆုိ့လာသၿဖင့္ေနာက္ေဖးထသြားၿပီး
က်ြန္ေတာ္မၿမင္ေအာင္မ်က္ရည္မ်ားကိုေရႏွင့္ဖုံးလြမ္းခဲ့သည္မ်ားကုိ
က်ြန္ေတာ္မရိပ္မိခဲ့ေပ။
ဤအၿဖစ္ေလးကုိအေမ့မွာတစ္သက္လုံးေမ့ႏုိင္ဟန္မတူေပ။
သုိ့ရာတြင္သားၿဖစ္သူအားေလသံမွ်မတိမ္းခဲ့။ေနာက္ႏွစ္ေပါင္း
မ်ားစြာၾကာေသာ္စကားစပ္မိသၿဖင့္က်ြန္ေတာ္ကေၿပာမိသၿဖင့္
အေမမွာအနာေဟာင္းကုိတုတ္ႏွင့္ဆြလုိက္သလုိခံရခက္ဟန္တူသည္။
“ေဟာဒီလူကေလးဟာေလးေရွးေဟာင္းေႏွာင္းၿဖစ္ေတြကုိေတာ္ေတာ္
အမွတ္ၾကီးတဲ့လူကေလးပါလား”ဟုေခ်ာသံလုိလုိႏွင့္ဟန္တားရွာသည္။
က်ြန္ေတာ္သည္က်ြန္ေတာ္၏မရြင္ၿပေသာမ်က္ႏွာကုိလူမမာအား
မၿမင္ေစလိုသၿဖင့္ရုတ္တရက္အိမ္ေရွ့သုိ့ထြက္ခဲ့ရသည္။ထုိေနာက
္ဘုရားစင္အနီးတြင္ခ်ိတ္ထားေသာအေမ့ဓါတ္ပုံၾကီးကုိၾကည့္လုိက္္
မိရာအေမသည္အုံ့မွဴိင္းရီေမွာင္ေသာမ်က္လုံးၿဖင့္က်ြန္ေတာ္အား
ၾကည့္ေနသည္ဟုထင္မိသည္။
အနေႏာၱအနႏ ၱဘုရားႏွင့္တစ္ဂုိဏ္းတည္းထား၍ညစဥ္ဘုရားရွိခုိးတုိင္း
အေမကိုရွိခုိးခဲ့ရာယခုမူမနက္ခ်ိန္ပင္ၿဖစ္ေစကာမူအေမ့ေက်းဇူးအလုံး
ခဲၾကီးမ်ားမွာရင္တြင္းတြင္စြတ္က်ပ္၍လာသၿဖင့္အေမ့ဓါတ္ပုံေရွ့တြင္ဒူး
တုပ္၀ပ္ဆင္းလုိက္ၿပီလွ်င္“အခုေတာ့သိပါၿပီအေမရယ္”ဟုပါးစပ္မွရြတ္
ဆုိတမ္းတမိလုိက္ပါေတာ့သည္။
↧
မိဘေက်းဇူးသိတတ္သင့္ေၾကာင္း(သိပါၿပီအေမရယ္)
↧