“တန္ခူးမွာ ပြင့္တဲ့ ဓမၼပန္း (အပိုင္း-၂)”

   မနက္က်ေတာ့ အေမက သက္ကို လာ၍ ႏိုးရ၏။ ထို႕ေၾကာင့္ မဖြင့္ခ်င္းေသးေသာ မ်က္ခြံမ်ားကို အတင္းဆြဲဖြင့္ရင္း အိမ္ေအာက္သို႕ ဆင္းလာသည္။  ေမာင္ကေတာ့ သက္၏ မိဘမ်ားနဲ႕ စကားေကာင္းလွ်က္ပင္။

   သက္က ေမာင့္ကို လက္ဟန္ေျခဟန္ျဖင့္ သြားတိုက္ မ်က္ႏွာသစ္အံုးမည့္အေၾကာင္း အခ်က္ျပ၏။ သက္ကို ေမာင္က ျပံဳးျပလွ်က္ ေခါင္းညိတ္၏။

   သက္မ်က္ႏွာသစ္ အလွျပင္ျပီးေတာ့ နံနက္ကိုးနာရီ တီးခါနီးျပီ။ ကိုယ့္ခ်စ္သူနဲ႕ အျပင္ထြက္ ေစ်း၀ယ္သြားရမွာမို႕ အလွကို အစြမ္းကုန္ ျပင္ထားျခင္းပင္။ ျပင္ဆင္ျပီးေနာက္ နာရီကို ၾကည့္ကာ ေနာက္က်ေနသျဖင့္ ဧည့္ခန္းသို႕ အျမန္ေျပးဆင္းလာရ၏။

   သက္ ၀င္သြားေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေမာင္တစ္ေယာက္တည္း က်န္ေနခဲ့၏။ သက္၏ အေဖမွာ နံနက္ကိုးနာရီဆို ရံုးသို႕ အခ်ိန္မွီသြားရသျဖင့္ ေမာင္တစ္ေယာက္တည္း က်န္ေနခဲ့ျခင္းပင္။ သက္၏ အေမကလည္း ခုခ်ိန္ေလာက္ဆို ေမာင္ျပန္လာသည့္ အထိမ္းအမွတ္ျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ ၀င္ေရာက္ ခ်က္ျပဳတ္ေနေလာက္ျပီ။

   သက္က ေမာင့္ကို “သြားၾကမယ္...ေမာင္” ဟုေျပာလိုက္ရာ အေမက ၾကားသြားျပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက လွမ္းသတိေပး၏။

   “သားနဲ႕ သမီးတို႕ ထမင္းစားခ်ိန္မွီေအာင္ ျပန္ခဲ့ေနာ္

    အေမ.... ဒီမွာ ခ်က္ထားတယ္”

   သားဟု အေမ၏ အသံၾကားရသျဖင့္ ေမာင္က ျပံဳးေနေလ၏။ သက္က မ်က္ေစာင္းလွမ္းထိုးလိုက္ရာ ေမာင္က တဟားစား ေအာ္ရယ္ရင္း...

   “ဟုတ္ကဲပါ... အေမ

    သားတို႕ အမွီ ျပန္လာခဲ့ေပါ့မယ္” ဟု ျပန္ေျဖေလ၏။

   ထို႕ေနာက္ သက္တို႕ႏွစ္ေယာက္သား အိမ္ထဲမွ ထြက္ခြာလာခဲ့၏။ အိမ္ေရွ႕မွာ ရပ္ထားေသာ ေမာင့္ဆိုင္ကယ္ေပၚသို႕ ေမာင္က အရင္ အေရွ႕မွ ထိုင္၏။ ျပီးလွ်င္ သက္ကို ေနာက္မွ ထိုင္ခိုင္းျပီး ခါးကို ဖက္ေစ၏။ သက္က စခ်င္စိတ္ျဖင့္ ေခါင္းခါျပရာ ေမာင္က စိတ္မေကာင္းဟန္ ျပေလ၏။ ထိုေတာ့မွ ေမာင့္အလိုက် သက္က ခါးကို ဖက္ေလသည္။ သက္က ခါးကို ဖက္လိုက္မွ ေမာင္ျပံဳးလာကာ ဆိုင္ကယ္ကို လမ္းေပၚသို႕ ဦးတည္ေမာင္းႏွင္ေလေတာ့သည္။

   သက္တို႕ စီးလာေသာ ဆိုင္ကယ္သည္ ကမ္းနားလမ္းကို ျဖတ္သန္းလာသျဖင့္ သၾကၤန္မ႑ပ္မ်ားအသီးသီးကို ျဖတ္ေက်ာ္လာ၏။ ထိုအခ်ိန္၌ သက္က ေမာင့္ခါးကို ဖက္ထားရင္း

   “သၾကၤန္ေရာက္ခါနီးျပီ..ေမာင္

    ဒီႏွစ္ သက္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ေရပက္ခံထြက္ၾကမယ္ေနာ္”

   သက္အေျပာကို ေမာင္က ျပန္လည္ မတံု႕ျပန္ဘဲ ျငိမ္သက္ေနေလ၏။ ေမာင္ ဘာျဖစ္လို႕မ်ား ျငိမ္သက္သြားလဲဟု သက္ အေျဖရွာေနမိသည္။ ေမာင့္အေၾကာင္း ငယ္ငယ္ေလးတည္းက ခေရေစ့တြင္းက် သိေနခဲ့သူမို႕ သက္ၾကာၾကာ မစဥ္းစားလိုက္ရ။ သက္ သိလိုက္ရပါသည္။ ထိုသို႕ ေမာင္ျငိမ္သက္ေနရျခင္းမွာ သၾကၤန္ရက္၌ ေရပက္ခံထြက္လိုက္တိုင္း ေမာင္ႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ေသာ ေသြးရင္းသားရင္းမ်ား ကံဆိုးတတ္ေသာေၾကာင့္ပင္။

   ေျပာျပရလွ်င္ ေမာင္ ၁၆ႏွစ္သားေလာက္က ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ျပီးဆံုး၍ သၾကၤန္လည္ခြင့္ ရခဲ့၏။ ေမာင္တို႕အဖြဲ႕ ေလးရက္စလံုး အေပ်ာ္ၾကီးေပ်ာ္ဖို႕ စီစဥ္ထားသည့္အတိုင္း ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ေလးရက္ေျမာက္ အပ်ာ္မ်ားျဖင့္ ညေနပိုင္း အိမ္ျပန္လာေသာ ေမာင္သည္ အိမ္သို႕ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သတင္းဆိုးက ဆီးၾကိဳေန၏။ ယင္းမွာ ေမာင့္အေမ ေန႕လည္ ႏွစ္နာရီေလာက္က ႏွလံုးေရာဂါထေဖာက္ကာ ရုတ္တရက္ ဆံုးပါးသြားျခင္းပင္။ ေမာင့္မွာ ေမာင့္အေမအသက္ကိုပင္ မမွီလိုက္ရ။ ထိုကိစၥေၾကာင့္ ေမာင့္မွာ ယူက်ံဳးမရျဖစ္ကာ ဆယ္တန္းေအာင္၍ ဒီႏွစ္လံုးပါတာကိုပင္ ၀မ္းမသာႏိုင္ခဲ့။

   အဲ့ဒီကိစၥတင္ပဲလားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ပါ။ ေမာင့္အေမ မရွိေတာ့၍ ေမာင္တို႕ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ေလာကဓံကို ျငိမ္းခ်မ္းစြာျဖင့္ ျဖတ္သန္းေနတုန္းမွာပင္ တဖန္ ကံဆိုးျပန္သည္။ ထိုကံဆိုးေသာ အခ်ိန္မွာလည္း ေမာင္တို႕ အင္ဂ်င္နီယာ ေက်ာင္းဆင္း၍ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အမွတ္တရ လည္ခဲ့ေသာ သၾကၤန္ေနာက္ဆံုးေန႕၌ပင္။ ျဖစ္ပံုမွာ ေမာင့္အေဖမွာ အငွားကားေမာင္းသူျဖစ္ရာ သၾကၤန္အတြင္း ေခ်ာင္းသာသို႕ ေရပက္ခံခရီးထြက္သူမ်ားအတြက္ လိုက္ေမာင္းပို႕ရ၏။ ထိုအခ်ိန္ကား သၾကၤန္ရက္၏ ေနာက္ဆံုးေန႕ျဖစ္ေသာ သၾကၤန္အတက္ေန႕၌ပင္။ ထိုသို႕ ေမာင့္အေဖလိုက္ပို႕ရင္း အျပန္လမ္း၌ ေခ်ာင္းသာအျပန္လမ္း၌ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ကားေမွာက္ကာ ဆံုးပါးသြားေလသည္။ တိုက္ဆိုင္မႈကလည္း ေၾကာက္ခမန္းလိလိပင္။ သို႕ျဖစ္၍ မိသားစုထဲမွာ ေမာင္တစ္ေယာက္တည္းသာ က်န္ခဲ့ေတာ့၏။

   ေမာင့္မွာ ၀မ္းနည္းစိတ္ျဖင့္ မေနတတ္မထိုင္တတ္ျဖစ္ေနတုန္းမွာပင္ ေမာင့္ဦးေလးဆိုသူက ေရာက္ရွိလာျပီး အားေပးႏွစ္သိမ့္ကာ ကူညီေပးခဲ့၏။ ေမာင္ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႕ ရရွိျပီး စကၤာပူ၌ အလုပ္အကိုင္ ရရွိခဲ့တာကလည္း ထိုဦးေလး၏ ေက်းဇူးပင္။ ယခုကား သံုးႏွစ္သံုးမိုး ေငြစုျပီး ငယ္ခ်စ္ျဖစ္ေသာ သက္ႏွင့္ လက္ထပ္ဖို႕ အမိေျမသို႕ ေမာင္ျပန္လာျခင္း ျဖစ္၏။

   စကားမ်ားေသာေမာင္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာအခါ ေက်ာက္ရုပ္သ႑န္အလား ထင္မိ၏။ သက္ ေစ်း၀ယ္ျပီးသြားသည္ အထိ ေမာင္က ျငိမ္သက္ျမဲ။ ထို႕ေၾကာင့္ သက္က ေမာင္ေပ်ာ္သြားေအာင္ စရ၊ ေနာက္ရ၏။ ထိုေတာ့မွ ေမာင္က အားနာဟန္ျဖင့္ သက္ကို ျပံဳးျပရွာသည္။ သက္အတြက္ ေမာင့္အျပံဳးက အသက္မပါေသာ ဟန္ေဆာင္ျပံဳးမွန္း သိသာလြန္းသည္။

   ထို႕ေနာက္ သက္က ေမာင့္ကို ထမင္းစားခ်ိန္နီးျပီျဖစ္ေၾကာင္း လက္မွ နာရီကို ျပ၏။ ေမာင္က သိဟန္ျဖင့္ ေခါင္းကို ညိတ္ကာ ဆိုင္ကယ္ေပၚသို႕ ပစၥည္းနဲ႕ သက္ကို မွ်ေအာင္ တင္ျပီး အိမ္ဘက္သို႕ ဦးတည္ ေမာင္းေလသည္။

   အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ထမင္းစားပြဲ၌ အသင့္ျပင္ထားေသာ ထမင္းပြဲ ဟင္းပြဲမ်ား အုပ္ေဆာင္းျဖင့္ အုပ္ထားပံုကို ေတြ႕ရ၏။ သက္အေဖကလည္း မိသားစု ထမင္းစားပြဲသို႕ ျပန္ေရာက္ေနေလသည္။ ထမင္းစားျပီးရင္ေတာ့ အေဖ ရံုးသို႕ ျပန္သြားရအံုးမည္။ သက္တို႕ မိသားစု ထမင္းစားပြဲ၌ စည္းကမ္းတစ္ခုရွိ၏။ ထိုစည္ကမ္းက မည္သူ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဘိုက္ဆာေနပါေစ မိသားစုစံုညီေအာင္ ေစာင့္ျပီးမွသာ ထမင္းပြဲစတတ္၏။ အခုေတာ့ သက္တို႕ ျပန္ေရာက္လာ၍ လူစံုတက္စံုျဖစ္ကာ ထမင္း၀ိုင္းမွ ဇြန္းသံ ခက္ရင္းသံမ်ား စကားသံမ်ားျဖင့္ စည္းကားေနေလသည္။

   အားလံုး စားေသာက္ျပီ၍ အခ်ိဳပြဲသံုးေဆာင္ေနစဥ္မွာပင္ အေမက သက္ကို အေဒၚက ဖုန္းလွမ္းဆက္ေၾကာင္း ေျပာ၏။ အေမ့ညီမျဖစ္ေသာ သက္အေဒၚက စကိုင္းေတာင္ရိုးရွိ သီလရွင္ေက်ာင္းမွ ဆရာေလးတစ္ပါးပင္။ ဒီႏွစ္လည္း သက္ကို အရင္ႏွစ္လို တရားစခန္း၀င္အံုးမည္လားဟု လွမ္းေမးျခင္းပင္။ သက္က အေမ့ကို ဒီႏွစ္ေတာ့ တရားစခန္း မ၀င္ျဖစ္သည့္အေၾကာင္း ၊ ေမာင္ႏွင့္ ေရပက္ခံ ထြက္လည္က်မည့္အေၾကာင္း ျပန္ေျဖေပးရင္ ေတာင္းဆို၏။ သက္ကိုယ္တိုင္က အရင္က ၀င္ျဖစ္ေသာ အခံႏွင့္ ေဒၚေလးကို ေခါင္းခါရာမွာ ၀န္ေလးေနမိ၏။

   သက္နွင့္ အေမေျပာေသာစကားကို ေမာင္ၾကားသိဟန္ျဖင့္ သက္ျပင္းကိုသာ ခ်ေန၏။ သက္စီစဥ္ျပီးသား အစီအစဥ္မို႕ ေမာင္ စိတ္ေလ်ာ့ကာ လိုက္ေလ်ာေတာ့မည့္ပံုပင္။ သက္က ေမာင့္ကို အၾကိဳေန႕ကစျပီ လည္ျဖစ္မည့္အေၾကာင္း ေပွ်ာ္ေပွ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေျပာမိ၏။ ေမာင္က ေခါင္းညိတ္ကာ “သက္ အလိုက်ပါ” ဟု ျပံဳး၍ ေျပာရွာပါသည္။ သက္ေပွ်ာ္ရႊင္သြားဟန္ျဖင့္ အေဖအေမတို႕ အလစ္မွာ ေမာင့္နဖူးအား အနမ္း ခိုးေျခြလိုက္၏။ သက္ အနမ္းေၾကာင့္လားေတာ့ မသိ။ ဒီတစ္ခါ ေမာင့္ အျပံဳးမွာ အသက္၀င္၍ ပီျပင္လွေပသည္။

အပိုင္းသံုး ဆက္ရန္