ေလာကဆိုတဲ႔ လမ္းမၾကီးကို အေမေမြးဖြားခ်ိန္ ေရာက္လာခဲ႔ေပမယ့္ က်ြန္ေတာ္ ဘာကိုမွ မသိေသးပါဘူး...။ အခ်ိန္ေတြက လည္း.. တစ္ျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲလာကာ က်ြန္ေတာ္ အသက္အရြယ္တစ္ျဖည္းျဖည္းၾကီးျပင္လာရင္း ဒါဟာ အေမ ဒါဟာ အေဖ ႏွင့္ သိတက္နားလည္ လာခဲ႔တယ္..။ ေလာကၾကီး ရဲ႔ လမ္းေပါင္း ေျမွာက္မ်ားစြာ ကို ျဖတ္သန္းလာခဲ႔တယ္....
၇ ႏွစ္လမ္းမွာ ေလွ်ာက္ခဲ႔တုန္းက..( ကစားစရာ အရုပ္ ၀က္၀ံရုပ္ အစံုကို အိမ္က ၀ယ္ေပးထားေပမယ့္လည္း... ေနာက္ဆံုးမွာ ပ်က္စီး ဖံုတက္ ယိုယြင္း သြားခဲ႔တယ္..)
၈ ႏွစ္ဆိုတဲ႔ လမ္းမွာတုန္းကေတာ့ ( ခဲတံ ခဲဖ်က္ ေပတံ စာအုပ္ ေျမွာက္မ်ားစြာကို သံုးစြဲခဲ႔ေပမယ့္ ခဲတံ အရွည္ၾကီးဟာ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် တုိတုိေလးပဲ က်န္ေတာ့တယ္.. ခဲဖ်က္အတံုးၾကီးဟာ ၾကားလာတာနဲ႔ အမွ်ေသးသြားခဲ႔တယ္.. စာအုပ္ေတြကေတာ့ စာမ်က္ႏွာေတြ ကုန္ဆံုးသြားခဲ႔တယ္...ဆိုတာကို ေတြ႔မိတယ္..)
၁၀ ႏွစ္လမ္းမွာ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ႔တုန္းမွာ.( မီးမမွန္တဲ႔ ညတစ္ညမွာ ဖေယာင္းတိုင္ေလးကို စူးစိုက္ၾကည္႔ေနမိဖူးတယ္.. ဖေယာင္းတိုင္ေလး အရည္ေပ်ာ္ျပီး မီးျငိမ္းသြားခဲ႔တယ္.. ဘုရားစင္ကို ေငးၾကည္႔မိျပန္ေတာ့လည္း ထုိ႔အတူပင္ ပူေဇာ္ထားတဲ႔ ဖေယာင္းတိုင္ေလး ျငိမ္းသြားခဲ႔တယ္..x)
၁၁ ႏွစ္လမ္းကို ေရာက္တုန္းက ေတာ့..( ေသဆံုးျခင္းတရားကို ေတြ႔ရွိခဲ႔တယ္. မေန႔ကအေကာင္းၾကီး မနက္က ဆံုးပါးသြားခဲ႔တယ္ ငိုၾက ယိုၾက လြမ္းၾက ေဆြးၾကႏွင့္ ေၾကကြဲမူသံစဥ္မ်ားကို စတင္ ၾကားရွိလာခဲ႔တယ္...အဲ႔ဒီအေၾကာင္းတရားကို သိတဲ႔ေန႔က က်ြန္ေတာ္အဘိုးဆံုးပါးသြားတ႔ဲေန႔ေလးေပ့ါ...)
အရြယ္ဟာ လည္း တစ္ျဖည္းျဖည္း ငယ္ရာကေန ၾကီးျပင္းလာခဲ႔တယ္...က်ြန္ေတာ္ကိုယ္ က်ြန္ေတာ္ မွန္ထဲၾကည္႔ေနရာမွ အရင္အတိတ္ဘ၀က က်ြန္ေတာ္အရြယ္ဟာ ယခုၾကည္႔ေနတဲ႔ မွန္တင္ခံုကိုေတာင္ ခံုခုျပီးၾကည္႔ေနရတဲ႔ကေလးသာသာေပ့ါ ယခု မွန္ကိုေက်ာ္ျပီး ျပန္ငံု႔ၾကည္႔ ေခါင္းဖီးေနရတဲ႔အရြယ္ကို ေရာက္ခဲ႔ေလျပီ....။
အခ်ိန္ေတြဟာ... တစ္ျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲ..နာရာစက္သံ ႏွင့္ နာရီ လက္တံေတြ ဟာ အျမဲ 12 ကိုေက်ာ္ျပီးတိုင္း 1 ကိုျပန္ေရာက္ရွိတယ္.။ ရာသီအလီလီေျပာင္းလဲ ေန၀င္လိုက္ေနထြက္လိုက္ ကမာၻၾကီးမသိမသာလွည္ပတ္ေနသလို က်ြန္ေတာ္တို႔ မသိမသာေလးကို အသက္ၾကီးျပင္းလာခဲ႔ျပီ...။
၁၄ ႏွစ္လမ္းကို ေရာက္ရွိတဲ႔ခါမွာေတာ့ ( နာရီေလးတစ္လံုး ကို ျမင္မိခဲ႔တယ္...အေမ၀ယ္ေပးထားတဲ႔ နာရီေလးဟာ ၁၄ ႏွစ္ေရာက္ရွိလာေတာ့ နာရီမလည္ေတာ့ ဓါတ္ခဲကုန္သြားခဲ႔တယ္..ဓါတ္ခဲသြားလဲျပီး နာရီလည္ ျပန္လည္ခဲ႔ေပမယ့္ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္အေရာက္မွာ နာရီေလးဟာ ရုတ္တရက္ ၾကိဳးပ်က္ က်ကြဲခဲ႔တယ္..x)
၁၆ ႏွစ္လမ္းကို ေရာက္ရွိလာတဲ႔ခါမွာေတာ့ ( ခ်စ္သူစံုတြဲ သမီးရည္စား အမ်ားစုကို ျမင္ခဲ႔မိတယ္.. မေန႔က အရမ္းခ်စ္ၾကတယ္ ေနာက္ေန႔ ပါးခ်ျပီး လမ္းခြဲမူပန္းတိုင္ေရာက္ရွိခဲ႔တယ္.၊ တစ္ေန႔က ခ်စ္သူျဖစ္ခဲ႔တယ္ လက္ထပ္ဖုိ႔ထိ ရည္ရြယ္ခဲ႔တယ္.. ကံၾကမၼာဆိုတာၾကီးကို အေၾကာင္းျပျပီး လမ္းခြဲမူပန္းတိုင္ကို ေရာက္ရွိခဲ႔ၾကတယ္..၊ တစ္ခ်ိဳ႔ၾကေတာ့လဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္ေသတဲ႔ထိကုိ ရူးသြပ္ခဲ႔ၾကတယ္..ငုိၾကတယ္ ယိုၾကတယ္...အစြမ္းထက္လွ တဲ႔ ခ်စ္ျခင္းတရား ကို ေတြ႔ရွိခဲ႔ရတယ္..။ တကယ္ခ်စ္ႏွစ္သက္တဲ႔သူေတြ ေပါင္းဖက္ ဆံုဆည္းၾကတာကိုလဲ ေတြ႔ခဲ႔တယ္..တကယ္ခ်စ္တဲ႔လူေတြ နားလည္မူေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ခဲ႔ၾကတာကို ျမင္ေတြ႔ခဲ႔ဖူးတယ္... အမ်ိဳးမ်ိဳးေပ့ါ..)
၁၇ ႏွစ္ လမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းခ်ိန္မွာေတာ့ ( အိမ္တစ္အိမ္ မီးေလာင္တာကို ျမင္ေတြ႔ခဲ႔တယ္... ဘယ္ေလာက္ပဲ ဥစၥာဓန ခ်မ္းသာပါေစ တစ္ေန႔မွာေတာ့အရာရာ ပ်က္စီးၾကရတယ္ ဘယ္ေလာက္ပဲ တန္းဖိုးရွိရွိ ေသခဲ႔ရင္ေတာ့ ဘယ္အရာမွ ကိုယ္႔ေနာက္မပါခဲ႔ဘူးေလ..ခ်စ္လို႔ဆံုဆည္းခဲ႔ၾကတယ္ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုထိ ေပ်ာ္ရြင္စြာေနခဲ႔ ၾကတယ္.။အသက္ၾကီးအဘိုးၾကီးျဖစ္သြားတဲ႔ခ်ိန္မွာေတာ့ အရင္ေသမယ္႔လူဟာ နင္လား ငါလား?....
ဘယ္အရာမွ မတည္ျမဲပါဘူးေလ.. သခၤါရတရားၾကီးကို မည္သူမွမလြန္ဆန္ႏိုင္ပါဘူး......မတည္ျမဲတာေတြကိုပဲ ေတြ႔ေနခဲ႔ရျပီး ၁၇ ႏွစ္ရဲ႔လမ္းတစ္၀က္မွာ ေတြးေခၚမူ အုတ္ခံုေလးမွာ ထိုင္ျပီး ၾကယ္ေတြကိုၾကည္႔ ေတြးေနမိတယ္.. တည္ျမဲတာဟာ ဘာပါလိမ့္ေပါ့.........နားထဲကို လူတစ္ေယာက္လာေျပာသြားသလို ခံစားရတယ္.....( လူေလ.. တည္ျမဲျခင္းတရားဟာ မတည္ျမဲျခင္းတရားပါပဲ ဘယ္အရာမွ မတည္ျမဲေနေပမယ့္ မတည္ျမဲျခင္းတရားဟာေတာ့ တည္ျမဲေနဆဲပါပဲ....)
ေနာက္ကို လွည္႔ၾကည္႔မိေတာ့ မည္သူမွမရွိ.... ႏူတ္ကေရရြတ္မိလိုက္တယ္ မတည္ျမဲျခင္းတရားဟာ တည္ျမဲေနတယ္ဆိုတာ မွန္တယ္လို႔ ယူဆလိုက္ျပီး...ေလွ်ာက္လွမ္းဖုိ႔ ေျခေထာက္ကို ျပင္ဆင္လိုက္တယ္.........။
လူသားေတြဟာ တစ္ေန႔ ေသၾကရမယ္.. မေသခင္ခ်ိန္မွာ ဘာလုပ္ၾကမလဲ .. ေသျပီးရင္ဘယ္အရာမွာပါမသြားဘူး....ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္ျပဳတဲ႔ကုသိုလ္ေကာင္းမူ ကိုယ္ေပးဆပ္လိုက္တဲ႔အရာေတြကေတာ့ ပါသြားတက္တယ္...။
(ရဲရင့္ေခါင္)
ကိုယ္တိုင္ေတြးေခၚေရးသားမိသည္...။