တတိယအရြယ္ မေရာက္ခင္

     တတိယအရြယ္အိုမွ တရား၀င္ျပီပဲဆိုပါေတာ့။
       တတိယအရြယ္ဆုိတာ ရုပ္ကလည္းအို၊ နာမ္ကလည္း အိုလာပါျပီ။ ရုပ္ကလဲ အိုလာျပီဆုိရင္ ထိုင္ရ၊ ထရတာလည္း အဆင္မေျပေတာ့သလို ထိုင္တဲ့အခါမွာလည္း ၾကာၾကာမထိုင္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဆယ့္ငါးမိနစ္တစ္ခါေလာက္ ျပင္ျပင္ေနရပါတယ္။ တခ်ို႔၀တဲ့သူေတြဆိုရင္ ထိုင္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလးခက္ခဲပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုရင္ လူတြဲနဲ႕မွ ထို္င္ႏိုင္ထႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဟာ ရုပ္အုိျခင္းရဲ႕ လကၡဏာပါ။
        နာမ္အိုတယ္ဆိုတာက သတိေတြေမ့ေမ့ေနတာပါ။ ဥပမာ အခန္းထဲေဆးယူသြားမယ္ဆိုျပီး ၀င္သြား၊ အခန္းထဲက်ေတာ့ ငါဘာယူမလိုပါလိမ့္ ဆိုျပီး ေမ့ေန၊ အခန္းထဲကေန အျပင္ျပန္ထြက္လာျပီးမွ ေၾသာ္ ငါ ေဆးယူဖို႔ ၀င္သြားတာပဲဆိုျပီး သတိရျပီး အခန္းထဲျပန္၀င္ရ၊ ဒါ နာမ္အိုမႈရဲ႕ လကၡဏာတခ်ိဳ႕ပါ။
     တရားထိုင္တဲ့အခါမွာလည္း ရုပ္အုိလာတဲ့အတြက္ ၾကာၾကာမထိုင္ႏိုင္၊ ၾကာၾကာမထိုင္ႏိုင္ေတာ့ မၾကာခဏျပင္၊ မၾကာခဏျပင္ေတာ့ သမာဓိပ်က္၊ ေနာက္ နာမ္ကအိုလာတဲ့အတြက္ ကမၼဌာန္းအာရံုေပၚမွာ သတိက ေကာင္းေကာင္းမကပ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ နာမ္နဲ႔လုပ္ရတဲ့အလုပ္မွာ နာမ္က အိုသြားတဲ့အတြက္ ေကာင္းေကာင္းအလုပ္ မလုပ္ႏိုင္တဲ့သေဘာပါ။
ဒီေတာ့ သမာဓိက ေတာ္ေတာ္နဲ႔မျဖစ္၊ သမာဓိမျဖစ္ေတာ့ ဥာဏ္စဥ္ေတြက မထင္နဲ႔၊ ကမၼဌာန္းဆရာက တရားစစ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေရွ႕က ေယာဂီငယ္ငယ္ ကေလးမေလးေတြက ” ဘယ္လိုမွတ္လိုက္တယ္ဘုရား၊ ဘယ္လိုမွတ္လိုက္တယ္ဘုရားနဲ႕” ေလွ်ာက္စရာေတြ တစ္ေလွၾကီးနဲံ ေလွ်ာက္သြား၊ ကိုယ့္မွာေတာ့ ဘာမွေလွ်ာက္စရာမရွိ၊ ဒီေတာ့ စိတ္ဓါတ္ေတြက်ျပီး အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာ၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီး ေနာက္တခါတရား၀င္ဖို႔ သားသမီးေတြက တိုက္တြန္းရင္ တစ္ၾကိမ္တည္းနဲ႔ ေသမေလာက္ေၾကာက္သြားေတာ့တာပါပဲ၊
         ဒါ တတိယအရြယ္လို႔ေခၚတဲ့ ရုပ္နာမ္အိုျခင္းရဲ႕ ဆိုးျပစ္လကၡဏာေတြပါပဲ။
         ေနာက္ တတိယအရြယ္ရဲ႕ ဆိုးက်ိဳးလဲတစ္ခုရွိပါေသးတယ္။
ေယာဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႕ တရားေတြထဲမွာ အိုလာျပီဆိုရင္ ” အိုပယ္ျဖစ္တတ္တယ္” ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလး မၾကာခဏပါေလ့ရွိပါတယ္။ အိုပယ္ဆိုတဲ့စကားလံုးကေလးက သိပ္လွတာပါ။ အိုလာျပီဆိုရင္ ကိုယ့္ရဲ႕သားသမီးေျမးျမစ္ေတြက ကိုယ့္ကို ပယ္ထားလိုက္တာပါ။

       ထမင္းေက်ြးရံု၊ အ၀တ္ဆင္ရံုကလြဲလို႔ အၾကံဥာဏ္ယူတာ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြၚတာေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္နဲ႔ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေျမးေတြက တိုးတိုးတိုးတိုးနဲ႔ စကားေျပာေနမယ္။ ကိုယ္ကဒါကို ဟဲ့ ေျမးတို႔ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ လို႔ သြားေမးမယ္။ ဒီေတာ့ ေျမးေတြက အို ဒါလူၾကီးေတြရဲ႕ ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး၊ လူငယ္ကိစၥပါလို႔ ျပန္ေျပာခံရ။
တခ်ိဳ႕ဆို ေငြေၾကးခ်မ္းသာပါရဲ႕၊ ပညာလည္းတတ္ပါရဲ႕၊ မိသားစုအသိုင္းအ၀ိုင္းကလည္း ေပါပါရဲ႕၊ သတင္းစာ စာအုပ္ေၾကာ္ျငာေလးကိုဖတ္ျပီး ” သားေရ အရွင္ဆႏၵာဓိကရဲ႕ ေနာက္ဆံုးထြက္စာအုပ္ကေလး ၀ယ္ခဲ့ပါဦး” လို႔ မွာျဖစ္လိုက္ပါရဲ႕။
တစ္ရက္လာလည္း ပါမလာ၊ ႏွစ္ရက္လာလည္း ပါမလာ၊ ရက္ေတြသာၾကာသြားတယ္၊ လိုခ်င္တဲ့ စာအုပ္ကမရ၊ ကိုယ္တိုင္ထြက္၀ယ္ဖို႕က်ေတာ့လည္း ကားရွိေပမယ့္ ေမာင္းပို႔မယ့္သူမရွိ၊ ဒါေတြဟာ အုိပယ္ရဲ႕ ထင္ရွားတဲ့လကၡဏာဆိုး တခ်ိဳ႕ပါ။ တျခား ဒီထက္ဆိုးတဲ့ ကိစၥေတြလည္း ရွိခ်င္ရွိဦးမွာပါ။
      တကယ္လို႔ဥာ ပထမအရြယ္မွာ တရားကို ၾကိဳးၾကိဳးစားစား အားထုတ္ခဲ့ရင္ သူတို႔ဘယ္ေလာက္ပဲ ” အုိပယ္” လုပ္ထားလုပ္ထား၊ ကိုယ္က ကိုယ့္၀ိပႆနာတရားေလးနဲ႔ ေနေနလိုက္ရင္ ” အိုေပ်ာ္” ျဖစ္သြားမွာပါ။
၀ိပႆနာတရားဆိုတာ တစ္ေယာက္တည္း တစ္စိတ္ထည္းအားထုတ္ရတာဆိုေတာ့ သူတို႔ အိုပယ္လုပ္ေလ ကိုယ့္အတြက္ တရားမွတ္ရတာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေလပါပဲ။
       တရားထူးတရားျမတ္ရတာကို ခဏထားလိုက္ပါဦး။ လူ႔ဘ၀သက္တမ္းကို ေယဘုယ် ခုႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္နဲ႕တြက္လိုက္ရင္ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္အတြင္းဟာ တရားအားထုတ္ဖို႔ ပထမအေကာင္းဆံုးအရြယ္ပါ။ အသက္ငါးဆယ္အတြင္းဟာ တရားအားထုတ္လုိ႔ ဒုတိယအေကာင္းဆံုးပါပဲ၊ က်န္တဲ့ တတိယအရြယ္သက္တမ္းကိုေတာ့ ဆက္မေျပာပါရေစနဲ႔ေတာ့။ ကုိယ့္အရြယ္ ကိုယ္ျပန္ၾကည့္ျပီး ဆံုးျဖတ္ဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။
       လူ႕ဘ၀ကိုရလာတယ္။ လူ႔ဘ၀ကိုရလာျပီး လူ႔ဘ၀ရဲ႕ အႏွစ္သာရျဖစ္တဲ့ ၀ိပႆနာတရားေလးမွ အားထုတ္မသြားရဘဲ ေသသြားမယ္ဆိုရင္ လူ႔ဘ၀ကို ရလာတာ ဘာမွအဓိပၸါယ္မရွိေတာ့ဘူ။ လူဆိုတာ ေသမ်ိဳးပါ။ မေသခင္ေလးမွာ ဒီ၀ိပႆနာတရားေလးေတာ့ ကုသိုလ္ျဖစ္ေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဗဟုသုတျဖစ္ေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပါရမီပါသြားေအာင္ အားထုတ္သြားသင့္ပါတယ္။
      ေလာကီထဲမွာ ေနေနၾကတာဆိုေတာ့ ေလာကီအာရံုေတြနဲ႔ေတာ့ ကင္းလို႔မရပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေမာ္ဒန္ေတြ ၊ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ေတြ၊ မန္ယူေတြ၊ အာစင္နယ္ေတြ၊ ႏွစ္လံုး သံုးလံုးေတြ၊ ရားထူးဌာနႏၱရေတြ၊ အျပန္အလွန္တံု႔ျပန္မႈေတြ၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈေတြေနာက္ တစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ေနရမႈေတြနဲ႔ေတာ့ အရြယ္သံုးပါးလံုးကို အခိ်န္ကုန္မသြားသင့္ပါဘူး။ ဒါေတြကို သင့္ရဲ႕ ဘ၀အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုအေနနဲ႔ပဲ သေဘာထားသင့္ပါတယ္။ ဘ၀ရဲ႕ အဓိက အခန္းက႑ထဲမွာ ရွိမေနသင့္ပါဘူး။
ကဲ စာဖတ္သူ ” ဘယ္အရြယ္မွာ တရားအားထုတ္လို႔ အေကာင္းဆံုးလဲလို႔ ” ေမးလာခဲ့ရင္ ပထမအရြယ္ပါပဲ၊ ဘ၀မွာ တၾကိမ္သာရတဲ့ ႏုပ်ိဳျခင္းကို ၀ိပႆနာအရာမွာ ေကာင္းေကာင္းၾကီး အသံုးခ်ပစ္လိုက္စမ္းပါ။

ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ)