ျဖတ္သန္းလာရသည့္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္မွာ အမွတ္တရေတြ မ်ားစြာရွိခဲ့ၾကမွာပါပဲ။ေမကိုယ္တိုင္မွာလဲ အမွတ္တရမ်ားစြာရွိခဲ့တာေပါ့။ ေမ့ရဲ႕ မေမ့နိုင္စရာ အမွတ္တရေတြအေၾကာင္းေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ကုန္နိုင္မည္မထင္။ အမွတ္ရစတရာအမ်ားၾကီးထဲမွ ရင္ထဲ စြဲက်န္လြန္းသည့္ အမွတ္တရမ်ားကို ဆြဲႏႈတ္ေဖာ္ျပေပးပါမည္။
(၁)
ေမ မပီကလား ပီကလား စကားေျပာတတ္တဲ့ အရြယ္က အမွတ္တရကေနပဲ စျပီးေျပာရမွာပဲ။
ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ မိခင္အေပၚ ခ်စ္ခင္စြဲလမ္းမႈကို လူတိုင္းကိုယ္စီခံစားဖူးခဲ့ၾကမွာပါပဲ။ ေမလဲ မိခင္ကို စြဲလမ္းခ်စ္ခင္သူတစ္ေယာက္ထဲမွာ အပါအဝင္ေပါ့။ ဘယ္္ေလာက္ေတာင္မ်ား စြဲလမ္းခဲ့သလဲဆိုရင္ ေမတို႕အိမ္က မိသားစုဝင္ေတြရဲ႕ နာမည္ကိုေမးတိုင္း ေမ့ရဲ႕ ေမေမနာမည္ကိုပဲ တမ္းတမ္းစြဲေျပာခဲ့တယ္။ အေမ့နာမည္ကသာ ေမ့ရဲ႕အသိ၊ေမ့ရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာ စြဲေနတာထင္ပါရဲ႕။
“သမီးအေဖ နာမည္ဘယ္လိုလဲ”
စသည့္ ေမးခြန္းမ်ား ေမးျမန္းျခင္းခံရလွ်င္ေတာင္မွ ေမ ျပန္ေျဖလိုက္သည့္ နာမည္သည္ ေမ့ရဲ႕ ေမေမနာမည္။
ေမေမ့နာမည္မွာ “ပြင့္” ဆိုတာ ပါတယ္။
ေမက စကားကို မပီကလား ပီကလားေျပာတတ္ခ်ိန္ေလးဆိုေတာ့ “ပြင့္”ကို ”ပြင့္” လို႕ ပီသေအာင္မေခၚနိုင္ပဲ “ပစ္”လို႕ အသံထြက္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ လူၾကီးေတြက နာမည္ေမးတိုင္း
“သမီး ေမေမနာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ”
“ေမေမ ပစ္”
“သမီး ေဖေဖနာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ”
“ေဖေဖပစ္”
“သမီးနာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ”
“မီးမီးပစ္”
“သမီး ေမာင္ေလးနာမည္ေရာ ဘယ္လိုေခၚလဲ”
“ေမာင္ေမာင္ပစ္”
ေမ့ရဲ႕ တစ္ “ပစ္”ထဲ “ပစ္” ေနတဲ့ အေျဖေတြကို သေဘာက်ရင္း ခဏခဏ ေမးေနၾကတာေပါ့။
ဒီလိုနဲ႕ပဲ ေမ့ရဲ႕ အေျပာလွပံုေၾကာင့္ ေမတို႕ တစ္မိသားစုလံုး “ပစ္”မိသားစု ဆိုျပီး ဝက္ မိသားစု ျဖစ္သြားၾကပါေလေရာ။
(၂)
ဒုတိယ မေမ့နိုင္စရာတစ္ခုကေတာ့ ေမ တစ္ေန႕လံုး အရိုက္ခံရတဲ့ ေန႕ေပါ့။
ထိုအခ်ိန္တုန္းက ဆံပင္ေကာက္ေတြ ေခတ္စားေနတဲ့ အခ်ိန္ေလ။ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ေခါင္းေတြကို ၾကည့္လိုက္တိုင္း ဆံပင္ေလးေတြကိုယ္စီေကာက္ထားၾကျပီး လွလွပပ ရွိေနၾကတာေပါ့။ ေမလဲ မမလွလွေတြကိုၾကည့္ျပီး သူတို႕လိုပဲ လွခ်င္ပခ်င္လာတာ ထင္ပါရဲ႕။ ေမ့ရဲ႕ ေျဖာင့္စင္းစင္းဆံပင္ေလးေတြကို ေကာက္ခ်င္လာတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ မိဘေတြကို ေမ့ရဲ႕ ဆံပင္ေတြေကာက္ေပးဖို႕ပူဆာမိပါတယ္။ ခက္တာက စကားကိုေတာင္ ပီေအာင္မေျပာတတ္ေသးတဲ့ေမက ေမ့ရဲ႕ ဆံပင္ေတြ ေကာက္ခ်င္တာကို ပီသေအာင္မေျပာနိုင္ဘူးေလ။
ေမက ပီသေအာင္မေျပာနိုင္ေတာ့ မိဘေတြက ေမဘာေျပာလဲဆိုတာ နားမလည္ဘူးေပါ့။ မိဘေတြက ေမေျပာတာကို နားမလည္ေတာ့ ေမက စိတ္ဆိုးျပီးငို ၊ ေမေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ ငိုေနတာကို မိဘေတြက စိတ္ညစ္ ၾကာလာေတာ့ ငိုခ်င္းကမဆံုးနိုင္ အဆက္မျပတ္ငိုေနတဲ့ေမ စတင္ျပီး အရိုက္ခံရပါေလေရာ။ ေမကလဲ တစ္ခုခုလိုခ်င္ျပီးဆိုရင္ ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႕ မရမခ်င္း ငိုတတ္တာ ငယ္ငယ္ထဲက အက်င့္။
ငိုလို႕ပင္ပမ္းရင္ အိပ္တယ္၊အိပ္ရာနိုးရင္ ျပန္ဆက္ငိုတယ္။ အဲ့လို ငိုေနခ်ိန္မွာ ႏွပ္ေတြထြက္လို႕ လာျပီးသန္႕ရွင္းေရး လုပ္ေပးရင္ ႏွပ္လာညစ္ေပးမႈနဲ႕ ျပန္ဆက္ငိုတယ္။မိဘဆိုေတာ့ ငါ့သမီးေလး ငိုရတာေမာေနမွာပဲလို႔ ေတြးျပီး ေရေလးလာတိုက္ရင္ ေရလာတိုက္မႈနဲ႕ ထပ္ငိုတယ္။ အဲ့ဒီလိုကို မျပီးဆံုးတမ္း ရက္ဆက္ျပီးငိုတတ္တာက ေမ့အက်င့္။
ခုလဲ ဆံပင္ေကာက္ခ်င္တာကို မေကာက္ရလို႕ စတင္ငိုပါျပီ။ ေမက
“ဟီး ဟီး ေမေမ မီးမီးပင္ေကာက္မယ္”
“ပင္ေကာက္မယ္...ဘာပင္ေကာက္ခ်င္လဲသမီး။ငါ့သမီးဘာလိုခ်င္လဲေျပာ”
“ပင္ေကာက္မွာပါဆို”
“ေအးေလ ပင္ေကာက္မယ္ဆိုတာ ေမေမသိျပီး ၊ဘာပင္ကို ေကာက္ခ်င္တာလဲ သမီး”
ေမေမက ဘာပင္ေကာက္ခ်င္တာလဲ ေမးေတာ့ ေမက ဆံပင္ေတြ ဆြဲျပတယ္။ ေမေမနဲ႕ ေဖေဖက အဓိပၸါယ္ေတြ ေကာက္ယူမွားျပီး ေမစိတ္ဆိုးလို႕ ကိုယ့္ဆံပင္ေတြ ကိုယ္ျပန္ဆြဲေနတယ္ ထင္ျပီး ေမ့ကို
“ဆံပင္ေတြမဆြဲနဲ႕သမီး ။ သမီးဆံပင္ေတြ နာလိမ့္မယ္(မိဘေမတၱာ ...မိဘေမတၱာ)။”
“ပင္ေကာက္မယ္ဆို ပင္ေကာက္မယ္”
ကိုယ္ေျပာတာကို နားမလည္..အမူအရာနဲ႕ လုပ္ျပေတာ့လဲ နားမလည္ေတာ့ ေမက စိတ္ဆိုးျပီး သံကုန္ျခစ္ေအာ္ပါေလေရာ။
အဲ့လိုနဲ႕ပဲနာရီေပါင္းမ်ားစြာ ဆံပင္ေကာက္ဖို႕အေရးကိုပူဆာေနတာ ၊နားမလည္တဲ့ မိဘေတြေၾကာင့္ ေမဆိုေနတဲ့ အေရးက မေအာင္ျမင္ ၊ ေမက စိတ္ေတြဆိုးျပီး ေအာ္ဟစ္ငိုေနလိုက္တာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပင္ပမ္းလာတဲ့ မိဘေတြက စိတ္ဆိုးျပီးရိုက္တဲ့ အထိပါပဲ။
”ေဖေဖကဆို သမီးဘာျဖစ္ခ်င္လဲေျပာ”
“ပင္ေကာက္ခ်င္ပါတယ္ဆို”
“ဖင္ေကာက္ခ်င္တာလားသမီး ၊သမီးဖင္က ေကာက္လို႕မရဘူးေလ”
ေဖေဖက အမူအရာနဲ႕ တင္ေကာက္ျပေတာ့ ေမက ေမ့ကိုေလွာင္တယ္ဆိုျပီး သံကုန္ျခစ္ေအာ္ငိုတာေပါ့။ အဲ့ဒီေန႕႕ အရိုက္ခံရင္း ငိုရင္း ညွိနႈိင္းရင္းနဲ႕ တစ္ေနကုန္နီးပါးမွာ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕ကေန ဆံပင္ေကာက္ထားတဲ့ မမတစ္ေယာက္ ျဖတ္ေလွ်ာက္တာေတြ႕သြားလို႕ ေမ့မွာ ဝမ္းသာအားရ
“ဟိုမမလို ဖင္ေကာက္မယ္”
သံကုန္ျခစ္ေအာ္လိုက္တာ အိမ္ေရွ႕က မမမွာေတာ့ မ်က္နွာေလး ပန္းေရာင္စြန္းလို႕။ အင္းေလး သူ႕မွာလဲ ေမ အသံထြက္သလို ကုိယ္လံုးအေနအထားမ်ိဳးကိုး။ ေမကေတာ့ ဒါေတြဘယ္သိပါ့အံုးမလဲ။(အဲ့ဒီမမို ခုခ်ိန္ထိမ်က္နွာပူတုန္း..ပူမွာေပါ့..ေမအလွၾကိဳက္ပံုကို ခုခ်ိန္ထိ ေတြ႕တိုင္း စေနတာကိုး)။ မမတစ္ေယာက္လံုးကိုျပျပီး ဖင္ေကာက္မယ္လို႕ေျပာတာကို သေဘာမေပါက္တဲ့ မိဘေတြကိုေမက
“အဲ့ဒီမမလို ဖင္ေကာက္မယ္..အဲ့ဒီမမလိုပင္ေကာက္မယ္”
ဆိုပီး ေမ့ဆံပင္ေတြ အဆက္မျပတ္ ေဆာင့္ဆြဲျပေနေတာ့မွ
“ေဩာ္..ငါ့သမီး ဆံပင္ေကာက္ခ်င္ေနတာလား”
“ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္..ပင္ေကာက္မယ္”
ေမရဲ႕ ဝမ္းသာအားရေျဖသံအဆံုးမွာ မိဘနွစ္ပါးက ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ခဲ့ရေလျပီ။
(၃)
ေနာက္ထပ္ မေမ့နိုင္စရာ အျဖစ္ပ်က္ေလးတစ္ခုကေတာ့ ရံုးအျပန္ေနာက္က်တဲ့ ေဖေဖ့ကို ေမွ်ာ္ေနမိတဲ့ ညေနခင္းေပါ့။
ညေနေရာက္တိုင္း ေဖေဖရံုးျပန္လာခ်ိန္ကို ေမွ်ာ္တတ္တဲ့ေမက ခုလိုေနာက္က်တဲ့ေန႕မ်ိဳးဆို တစ္ေမွ်ာ္ထဲေမွ်ာ္လို႕မဆံုးေပါ့။ေမွ်ာ္ရင္လဲ ဒီအတိုင္းေမွ်ာ္ေနမိတာေတာ့မဟုတ္။ ပါးစပ္ကလဲ ဆီမန္းမန္းသလို တရစပ္ေအာ္ေနေလ့ရွိတတ္တာပါ။
ဥပမာ“ ေဖေဖေရ လာပါေတာ့ ေမေလးတစ္ေမာ့ေမာ့”
အဲ့လိုလကာၤေလးနဲ႕ ေမွ်ာ္တတ္တာ ငယ္ငယ္က ေမ့နာမည္ ေမေလးလို႕ မတြင္ခဲ့ဘူး။
အေဆာ့သန္ျပီး ညစ္ပတ္လြန္းလွတဲ့ေမဟာ ငယ္ငယ္ကဆို ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္းနဲ႕(ဟိ) ေဒါင္းေတာက္ေအာင္ေဆာ့ေနသူေလ။ ႏွပ္ေတြထြက္လာရင္ သန္႕သန္႕ရွင္းရွင္းသုတ္ဖို႕ မစဥ္းစားပဲ လက္ခံုေလးနဲ႕ “ရႊတ္”ခနဲ႕ ပါးေပၚဆြဲတင္လိုက္တဲ့ အက်င့္က ဘယ္သူနဲ႕ တူမွန္းမသိ။ (စာဖတ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ တူတယ္ေနမွာ) လက္ခံုေလးနဲ႕သုတ္လိုက္ေတာ့ ဖံုေတြသဲေတြနဲ႕ ညစ္ပတ္ေနတဲ့ လက္ရယ္ေစးကပ္ကပ္ႏွပ္ေတြေၾကာင့္ ေမ့ပါးျပင္ေလးေပၚမွာ အစင္းေၾကာင္းေတြကထင္းလို႕။ ပါးျပင္ ဘယ္ညာနွစ္ဖက္အစင္းေၾကာင္းေလးေတြ ထင္းေနတဲ့ ေမ့ကို အိမ္မွာေမြးထားတဲ့ေၾကာင္ေလးေရႊဝါနဲ႕ တူတယ္ဆိုျပီး ”မိေရႊဝါ” လို႕ နာမည္ေပးထားၾကတာ။
အေဖရံုးအျပန္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ေမက လကာၤေလးနဲ႕
“ေဖေဖေရ လာပါေတာ့ မိေရႊဝါ တစ္ေမာ့ေမာ့”
မလာမခ်င္း မနားမေန အဆက္မျပတ္ အဲ့ဒီလိုေအာ္ေလ့ရွိတာ။ အဲ့ဒီေန႕က ေမေမက ကရင္အက်ီ ၤေလး ဝတ္ထားေပးတယ္။ ကရင္အက်ီ ၤဆိုေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း ရင္ပတ္ေတြ ဂ်ိဳင္းေတြမွာ အက်ီ ၤကိုအလွဆင္ထားတဲ့ အေမြးေတြပါတယ္ေလ။ မီးမလာတဲ့ညေနခင္းေလးမွာ ဖေယာင္းတိုင္ေလးထြန္းထားတဲ့ ေမ့အိမ္ေရွ႕ကျပင္ေလးမွာ ေဖေဖျပန္အလာကိုေမွ်ာ္ရင္ ေစာေစာက ရြတ္ျပေနတဲ့ သီခ်င္းေလးကဆိုေနတာေပါ့။ ပါးစပ္က သီခ်င္းေလးဆိုျပီး အျငိမ္မေနသလို လက္ကလဲ အျငိမ္မေနတတ္ဘူးေလ(အျငိမ္မေနနိုင္တာကိုက ေမ့အက်င့္)
“ေဖေဖေရ လာပါေတာ့ မိေရႊဝါတစ္ေမာ့ေမာ့”
ဆိုျပီး လက္က အက်ီ ၤက အေမြးေလးကိုဆြဲျပီး ဖေယာင္းတိုင္မီးနဲ႕ ရိႈ႕ရႈိ႕ေနတာ။
“ေဖေဖေရ လာပါေတာ့ မိေရႊဝါတစ္ေမာ့ေမာ့”
တစ္ခ်က္ေျပာ တစ္ခ်က္ရႈိ႕လုပ္ေနလိုက္တာ ရင္ဘတ္က အက်ီ ၤအေမြးေလးေတြကုန္ျပီး ရင္ဘတ္ၾကီးမီးစြဲတဲ့ အထိပဲ။(ေမေမက အိမ္အေနာက္မွာ ညစာျပင္ေနတာ)။ ရင္ဘတ္ၾကီးလဲ မီးေလာက္လို႕ ပူလာေရာ ေမ့က သံကုန္ျခစ္ျပီးေအာ္တာေပါ။ ဒီတိုင္း
“မီးပူူတယ္..ပူတယ္” ေအာ္ပါလား..အဲ့လိုေအာ္ဖို႕ေတာ့ သတိမရဘူး..။ေစာေစာက ဆိုေနတဲ့သီခ်င္း
“ေဖေဖေရ လာပါေတာ့ မိေရႊဝါတစ္ေမာ့ေမာ့”
ဆိုတာၾကီးကိုပဲ အဆက္မျပတ္သံကုန္ျခစ္ေနလိုက္တာ ရုတ္တရက္ ဘယ္သူမွလဲ မသိ.ေနာက္မွ ေမေမက ဒီကေလးမ ငိုေနတာ ငယ္သံပါေအာင္ပဲ ဘာျဖစ္ေနလဲ လာၾကည့္ေတာ့ ေမ့ ရင္ဘတ္မီးေလာင္ေနျပီ။ကံေကာင္းလို႕ အသက္မေသ ၊အိမ္ေတြမီးမေလာင္တာ။
(၄)
ေနာက္ထပ္မေမ့နိုင္စရာတစ္ခုကေတာ့ ေမေမနဲ႕ေမ ေခ်ာင္းထဲမွာေရသြားခ်ိဳးတဲ့ေန႕ေလးတစ္ေန႕ပါ။ အေမ အဝတ္ေလွ်ာ္ခ်ိန္မွာ ေမက ေခ်ာင္းထဲမွာ ဖ်ံလိုေရကူးေရေဆာ့ရင္း ေမေမအဝတ္ေလွ်ာ္အျပီးကို ေစာင့္ေနတာေပါ။ (အမွန္ေတာ့ ေမက ေရေဆာ့ခ်င္လို႕ လိုက္ရႈပ္တာ) ေမ့ရဲ႕ တစ္နွစ္ခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္သာရွိေသးတဲ့ ေမာင္ေလးကို ဝမ္းကြဲအစ္ကိုေတြက ထိန္းထားေပးတယ္။
အစ္ကိုေတြကလဲ ကိုးႏွစ္ဆယ္နွစ္ေက်ာ္ေလးေတြဆိုေတာ့ ကစားကလဲ မက္တာေပါ့။ အစ္ကိုေတြနဲ႕ အိမ္နားက ရြယ္တူအစ္ကိုသူငယ္ခ်င္းေတြ ေဂၚလီလွိမ့္တမ္းကစားေနတာ သူတို႕ထိန္းေနတဲ့ ေမာင္ေလးကို ေမ့သြားပါေလေရာ။ ေမာင္ေလးကလဲ ေလးဘက္ေထာက္သြားတတ္ယံုေလး။ သူ႕ဘာသာသူ ေလးေဘာက္ေထာက္ေလးသြားတာ က်င့္ေနတာပါ။သူက ေလးဘက္ေထာက္သြားတာက်င့္တာ ဒီတိုင္း ေမတို႕ေျမဝိုင္းေလးထဲမွာ မက်င့္ပဲ လမ္းမေပၚတက္သြားတယ္။ ဒါကိုကစားေနတဲ့ အစ္ကိုေတြကလဲ သတိမထားမိဘူး။ အဲ့ဒီအခ်ိ္န္မွာေရစုတ္စက္ေတြ ၊ပိုက္ေတြတင္လာျပီး လယ္ထဲဆင္းဖို႕သြားေနေသာ ႏြားလွည္းတစ္စင္းက ေမာင္ေလးေလးဘက္ေထာက္က်င့္ေနတဲ့ က်င့္ကြင္းထဲသို႕ တည့္တည့္။
ႏြားက ကေလးေတြ႕ျပီးမသြားေတာ့ဘူး၊ဒါကို လွည္းေမာင္ေနေသာ သခင္က ေမ့အစ္ကိုေတြကစားေနတဲ့ ေဂၚလီဝိုင္းကို လွမ္းေငးရင္းၾကိမ္လွမ္းထိုး၊ႏြားက ကေလးကိုမနင္းခ်င္ေတာ့ ကေလးကိုခုန္ေက်ာ္သြားတာ(ႏြားေမာင္းသူ ကေလးကိုမေတြ႕ပါ၊ေတြ႕ျမင္သူက အလန္႕တၾကားေအာ္ျပီးတားတာကို မၾကားခဲ့ပါတဲ့)။ ႏြားက အသိဥာဏ္ေလးနွင့္ မနင္းဘူးဆိုေသာ္ျငား လွည္းဘီးက အသိဥာဏ္မရွိေတာ့ ေမာင္ေလးေက်ာကို ျဖတ္ၾကိတ္သြားပါေတာ့၏။
ေမာင္ေလး လွည္းၾကိတ္ခံရတယ္လို႕ လမ္းမက ေအာ္ေျပာသံကို ေခ်ာင္းထဲက ေမေမ့က ၾကားေတာ့ သားေဇာနဲ႕ စိတ္ပူျပီးကမ္ေပၚကိုေျပးအတက္ ေရထဲေဆာ့ေနတဲ့ သမီးကိုလဲ သတိရသြားေတာ့ ေရထဲပဲ ျပန္ဆင္းျပီး သမီးဆင္းေခၚရမလား၊သားဆီပဲ ေျပးသြားရမလား ေဝခြဲရခက္ေနတဲ့ အေမ။ မပဋာ ေျမလူးတာကိုမျမင္ဖူးလို႕ မသိေပမဲ့ အေမ့ရဲက ဗ်ာမ်ားေနတဲ့ မ်က္နွာကိုေတာ့ မေမ့ခဲ့ပါ။
(၅)
ေနာက္ထပ္မေမ့နိုင္စရာကေတာ့ ေမာင္ေလးကိုေဆးကုဖို႕ ရန္ကုန္သြားၾကတုန္းကေပါ့။
ေမာင္ေလးလွည္းၾကိတ္ျပီးေတာ့ ဘာေရာဂါလကၡဏာမွ မျပခဲ့ပါ။ ေက်ာျပင္ေပၚ လွည္းဘီးရာၾကီး စလြယ္သိုင္းထင္က်န္ေနရစ္ခဲ့တာကလႊဲ၍၊ၾကိတ္ခံရစဥ္ ဝမ္းထဲမွ မစင္ေတြ တစ္ေတာင္အကြာေလာက္အေဝးသို႕ အရွိန္နွင့္ လႊင့္စင္သြာယံုမွလႊဲ၍ အျခားနာက်င္မႈေဝဒနာ ထူးျခားစြာမျပခဲ့ပါ။ အရိုးတစ္ေခ်ာင္းမွ်ေသာ္က်ိဳးေၾကသြားျခင္းမရွိခဲ့။ သို႕ေသာ္ အရြယ္တိုင္၍ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခ်ိန္မွာ လမ္းမေလွ်ာက္ စကားေျပာခ်ိန္မွာ စကားမေျပာ၍ ရန္ကုန္သို႕သြားျပီး ပါရဂူနဲ႕ သြားေရာက္ကုသရန္ ရန္ကုန္သို႔ သြားခဲ့ၾကပါသည္။ထိုအခ်ိန္တြင္ ေမေမသည္ တတိယကိုယ္ဝန္ကိုလြယ္ထားခဲ့ျပီ။
ေတာမွာေနျပီး ေတာမွာၾကီးျပင္းခဲ့သည့္ ေမေမသည္ ရန္ကုန္ဆိုသည့္ ျမိဳ႔ေတာ္နွင့္လဲ မနီးစပ္ခဲ့ပါ။ အထူးသျဖစ္ရန္ကုန္ျမိဳ႕မ်ားရွိ ကုန္တိုက္ၾကီးမ်ား၊ထိုကုန္တုိက္မ်ားတြင္ ထားရွိခဲ့သည့္ စက္ေလွခါး၊ဓာတ္ေလွခါးမ်ားႏွင့္ မနီးစပ္ခဲ့ပါ။
သမီးတစ္ဖက္၊ မက်န္းမာသည့္သားတစ္ဖက္၊ ကိုယ္ဝန္တစ္ဖက္နွင့္ ေမေမအေတာ္ကို ပင္ပမ္းခဲ့မွာပင္။ ထိုအခ်ိန္က ေမလဲ နားလည္သည့္အရြယ္မဟုတ္၍ အေမ့ရဲ႕ ပင္ပမ္းမႈကို စာနာေပးျခင္းမရွိနိုင္ခဲ့ပါ။ ေဖေဖက ထိုရန္ကုန္ျမိဳ႕တစ္ေနရာတြင္ပင္ သင္တန္းလရွည္တက္ေနရသည္။ စေန၊တနဂၤေႏြ ေန႕မ်ားတြင္သာ တည္းခိုအိမ္သို႕ လာရသည္။က်န္သည့္ တနလာၤမွ ေသာၾကာေန႕အထိ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုယ္ဝန္မေပါ့မပါးနွင့္ ေမေမတစ္ေယာက္ထဲသာ။
အျဖစ္အပ်က္ကိုေမေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့ပါ။ ျဖစ္ပ်က္ပံုက ျမန္ဆန္လြန္းသည္။ ေမ့သိလိုက္တာ ကုန္တိုက္တစ္ခုကိုအသြားမွာ စက္ေလွခါး၊ဓာတ္ေလွခါးကိုေၾကာက္တတ္သည့္ေမေမ စက္ေလွခါးေပၚအတက္မွာ တြန္႕ဆုတ္ တြန္႕ဆုတ္ျဖစ္ရင္း ထမိန္စနွင့္ စက္ေလွခါး ညွပ္ကာ ျပဳတ္က်ရင္း ေလွခါးေျခရင္းမွာ ပက္လက္ေလး ေခြေနသည္။ အသံၾကား၍ ေမလွည့္ၾကည့္ေတာ့ ေမာင္ေလးႏွင့္ ေမေမ ေလွခါးရင္းမွာ လဲလို႕။ေမက ေမတို႕တည္းခိုသည့္ အိမ္ရွင္ နွင့္အေပၚသို႕ ေရာက္လုျပီး။
ကိုယ္ဝန္နွင့္ ေလွခါးေျခရင္းမွာ ပက္လက္ေလးလဲေနသည့္ေမေမ ေၾကာက္အား၊လန္႕အားငိုေနသည့္ ေမာင္ေလး ထိုျမင္ကြင္းေလးသည္ ေမ့အတြက္ ေမ့မရသည့္ျမင္ကြင္းေလးတစ္ခုပါ။
ထိုကိုယ္ဝန္သည္ မပ်က္ခဲ့ပါ။
သို႕ေသာ္ ထိုကိုယ္ဝန္မွေမြးလာသည့္ ရင္ေသြး သမီးငယ္ေလး၊ေမ့ညီမေလးသည္ ဘဝကံမေကာင္းရွာ ေမြးဖြားျပီး (၅)ရက္အၾကားတြင္ ေသဆံုးခဲ့သည္။
ေဆးရံုမွ ညီမေလး၏ အေလာင္းကိုေၾကကြဲစြာ ပိုက္ေထြးျပီးျပန္လာသည့္ ေမေမ့ရဲ႕ အငိုမ်က္နွာကိုၾကည့္ျပီး ထိုေန႕ညက ေမနွစ္ျခိဳက္စြာ စားေနသည့္ ဝက္သားဟင္းနွင့္ ထမင္းကိုကုန္ေအာင္မစားနိုင္ခဲ့ပါ။ ညီမေလးေသဆံုးတာကို ေၾကကြဲရမည္ကိုေသခ်ာ မသိေသးေပေသာ္လည္း ေၾကကြဲစြာငိုေနသည့္ ေမေမေၾကာင့္ ေမၾကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့သည့္ ဝက္သားဟင္းကို ကုန္ေအာင္မစားျဖစ္ခဲ့ပါ။
(၆)
ေနာက္ထပ္ မေမ့နိုင္စရာတစ္ခုကေတာ့ ေမ (၄)တန္းေရာက္ေနပါျပီ။
ေဖေဖသင္တန္းတစ္ခုမွအျပန္ (ရံုးကိစၥ၊သင္တန္းကိစၥမ်ားနွင့္ ေဖေဖသည္ မိသားစုနွင့္ေဝးကြာ အိမ္မွာရွိေနနိုင္သည့္အခ်ိန္နည္းပါးခဲ့သည့္ ဝန္ထမ္းတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္) ေမ့အတြက္ လက္ေဆာင္ ဝယ္လာေပးသည့္ အျဖဴေရာင္အခံတြင္ အနီေရာင္အတံုးအကြက္၊အပြင့္မ်ားပါေသာ ဂါဝန္တစ္ထည္ ဝယ္လာခဲ့သည္။ ထိုဂါဝန္ေလးသည္ ေလထီးၾကီးပမာ ၾကီးမားျပန္႕ကားေနသည့္ ေလထီးဂါဝန္ျဖစ္သည္။
ေတာျမိဳ႕ေက်ာင္းေလး၏ ထံုးစံအတိုင္း စေနတနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အခ်ိန္ပိုေခၚေလ့ရွိသည္။ တေန႕ေသာ အခ်ိန္ပိုတြင္ ေမက ထိုအက်ီ ၤအသစ္ေလး ေက်ာင္းသို႕ဝတ္သြားသည္။ ၾကြားခ်င္တာပါ။အေဖဝယ္လာသည့္ အက်ီ ၤအသစ္ေလးဆိုျပီး ၾကြားလိုက္ရတာအေမာ။ အဲ့ဒီလိုအက်ီ ၤပံုမ်ိဳးကိုလဲ ကိုယ့္ရြယ္တူသူငယ္ခ်င္းေတြဆီမွာမွ မရွိတာ။ ဒါေတြက ျမိဳ႕မွာဝတ္ေနၾကသည့္ ဖက္ရွင္ေလ(ျမင္ေယာင္ၾကည့္ၾကေနာ္)။
ဒါေပမဲ့ အေဆာ့သန္လွသည့္ေမသည္ အက်ီ ၤသစ္ေလးဝတ္ျပီး ဒီတိုင္းမေန ၊အခ်ိန္ပိုအျပီးတြင္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ခ်ိဳ ၏ အိမ္သို႕ အလည္လိုက္ခဲ့သည္။ အက်ီ ၤသစ္ကို အိမ္လည္ျပီးၾကြားတာ။ ခ်ိဳ တို႕အိမ္ကို သြားလည္ယံုနွင့္မျပီး ခ်ိဳတို႕ပိုင္ဆိုင္သည့္ ကိုင္းေတာထဲသို႕ သြားစကားရန္တိုင္ပင္ၾကျပီး သူငယ္ခ်င္းအားလံုးခ်ီတက္လာခဲ့ၾကသည္။ အရင္ကလဲ သြားကစားေနၾကပါ။
ေဆာင္းရာသီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရာသီေပၚ ဇီးသီးမ်ားက ပင္လံုးကၽြတ္မွ် ေဝေဝဆာဆာ။ ဇီးပင္ေပၚမွာ ျပြတ္ခဲေနေအာင္သီးေနေသာ ဇီးသီးေတြက ေမ်ာက္ရႈံးေအာင္ေဆာ့တတ္သည့္ ေမ့ရဲ႕ စိတ္ကို ဆြဲေခၚေနျပီ။ စိတ္ေခၚရာေနာက္လိုက္သည့္ေမသည္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဇီးသီးကိုမက္ရင္ ဇီးပင္ေပၚမွာ ျပဳတ္က်ခဲ့ေလသည္။ ဇီးပင္ေပၚမွ ျပဳတ္က်တာ ရိုးရိုးက်လွ်င္ေတာ္ပါေသးသည္..။ ခုေတာ့.....
ဝတ္ထားသည့္ အစမတန္ကားလြန္းသည့္ အက်ီ ၤစေၾကာင့္လား၊ဆူးမ်ားသည့္ ဇီးကိုင္းေၾကာင့္လား ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ၊ေမ့မွာေတာ့ ဇီးပင္မွာ ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္၊ အက်ီ ၤစ တစ္ခ်ိဳ႕က ျပန္လည္က်ဆင္းလာျပီး ခႏၶာကိုယ္ဖံုးေနသည္မွာ ေလးထီးက အပင္ေပၚမွာ ခ်ိတ္ေနသည္ထက္ လင္းစြဲငွက္ အပင္ေပၚ တြဲလြဲစြဲေနသည္နွင့္သာ တူခဲ့ပါသည္။ ေဇာက္ထိုးေျပာင္းျပန္ခ်ိတ္ေနသည္မွာ အသက္ရႈရယံု ေခါင္းေလးတစ္လံုးသာ မနည္းေပၚေအာင္ ေခါင္းရမ္းျပီး ေနရသည္ကို။
ထိုေန႕က အိမ္နွင့္အလွမ္းေဝးသည့္ ကိုင္းေတာထဲမွ အိမ္သို႕ ေျပးျပီး မိဘမ်ားကို ေခၚလာသည့္ ခ်ိဳေၾကာင့္ ထိခိုက္ဒဏ္ရာမရွိပဲ ျပန္ဆင္းလာခြင့္ရခဲ့ေပမဲ့ ေမၾကြားခ်င္သည့္ အက်ီ ၤေလးမွာောတ့ ေမ့ကိုယ္ဝိတ္ကိုမခံနိုင္ဘူးထင္ပါရဲ႕ ။ငိုေၾကြးျပီး အျပဲဘဝသို႕ ေျပာင္းသြားပါေလေရာ။ ေမ့မွာလဲ အပင္ေပၚ အခ်ိန္မွာစြာေနခဲ့ရသည့္ နာက်င္မႈကိုမွ သတိမရအား ေမ့အက်ိီ ၤေလးေၾကာင့္ ငိုေၾကြးခဲ့မိသည္။ အစြဲအလမ္း။
(၇)
ေမ (၆)တန္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ ရည္းစားသနာကိစၥေတြ စိတ္ဝင္စားစျပဳလာျပီ။ ကိုယ္ထားတာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သူမ်ားအတြဲေတြ လိုက္ေခ်ာင္းရတာ ဝါသနာပါစျပဳလာခဲ့ပါျပီ။
ေမတို႕ထက္ အတန္းၾကီးတဲ့ ကိုခ်စ္နွင့္ မႏြယ္တို႕ရဲ႕ အတြဲက ေမတို႕ ေခ်ာင္းေနၾကအတြဲေပါ့။ သူတို႕နွစ္ေယာက္လံုးက ေက်ာင္းမွာ စတားေတြကိုး။ ေက်ာင္းေကာင္စီအတြင္းေရးမွဴးကိုခ်စ္နဲ႕ ေက်ာင္းကပြဲတိုင္းမွာ မပါမျပီးအဆိုအကေကာင္းတဲ့ မႏြယ္ ၊သူတို႕က လူသိမ်ားတယ္ေလ။ ေက်ာင္းမွာ စာစီစာကံုးေရးျပိဳင္ရတိုင္း၊ျမိဳ႕နယ္ေက်ာင္းေပါင္းစံုစာစီစာကံုးျပိဳင္ပြဲေတြအတြက္ ေလ့က်င့္ရတိုင္းမွာ ေမတို႕ထက္ ဝါၾကီးတဲ့ ကိုခ်စ္က ေမတို႕ရဲ႕ နည္းျပျဖစ္ခဲ့တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ စေန၊တနဂၤေႏြပိတ္ရက္ေတြဆို ဆံုျဖစ္ၾကတာမ်ားတယ္။ ကိုခ်စ္ပို႕ခ်သမွ် ေမအပါအဝင္ (၄)ေယာက္က လိုက္မွတ္ရတာကိုး။ အဲ့ဒီလိုေန႕ေတြမွာ ေမတို႕ ျပန္ခါနီးခ်ိန္ေလာက္ဆို မႏြယ္က ေရာက္ေရာက္လာတယ္။
အယ္..... အဲ့ဒီေလာက္ဆိုသိျပီးေပါ့။
ေမတို႕ကလဲ ဘယ္ရပါ့မလဲ။ သူရဲေကာင္း (၄)ေဖာ္ ဆိုျပီး ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ နာမည္ေပးျပီး အတြဲေခ်ာင္းျခင္းလုပ္ငန္းကို စၾကတာေပါ့။ သူတို႕က ကြမ္းေတာၾကီးကို အမွီျပဳ ၊အုတ္နံရံေလးမွီျပီး စတည္းခ်တာ။ ေမတို႕ သူရဲေကာင္းေလးေဖာ္က အုတ္နံရံရဲ႕ ဒီဘက္အျခမ္းကေန ေခါင္းေလးျပဴးျပီး ေခ်ာင္းတာ။
အဲ့ဒီလို ေခ်ာင္းရင္းနဲ႕ ကိုခ်စ္နဲ႕ မႏြယ္က ေပြ႕ဖက္ထားျပီး ေခါင္းခ်င္းတျဖည္းျဖည္းတိုးကပ္လာ........။ ေမတို႕ေခါင္းေလးလံုးကလဲ အုတ္နံရံေပၚ ကေန ပိုျပဴးတက္လာ။
ေမသဇင္တို႕ ဘယ္ေလာက္မ်ား အာရံုမ်ားသလဲဆို (အေနာက္က တြန္းခံရတာလဲ ပါတာေပါ့) ေခ်ာင္းရင္းနဲ႕ အရွိန္လြန္သြားျပီး ျပဳတ္က်တာ ကိုခ်စ္ရဲ႕ ေထာင္ေနတဲ့ ဒူးနဲ႕ ရင္းေခါင္းကို ေစာင့္မိတာ အသက္ေတာင္ မရႈနိုင္။ ေတာ္ေသးတယ္။
ေမလဲ ျပဳတ္က်ေရာ က်န္တဲ့ သူရဲေကာင္း သံုးေဖာ္က ေျခကုန္သုတ္ေျပးတာ သူရဲေကာင္းဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႕ေတာင္မလိုက္။ သူရဲေကာင္းဆိုတာက အတြဲေခ်ာင္းတဲ့ သူရဲေကာင္းကိုး။
ထိုေန႕က ျပဳတ္က်လို႕ ဒူးေခါင္းနဲ႕ ရင္ေခါင္းထိုးမိျပီး အသက္မရႈနိုင္တဲ့ ေမ့ကို ကိုခ်စ္ကပဲ ဆြဲထူျပီးျပဳစုေပးခဲ့ရတယ္။ နားရင္းလဲ တစ္ခ်က္ အုပ္တီးခံရတယ္။ မႏြယ္ကလဲ ရွက္လို႕ဆိုျပီး တစ္ခ်ိဳးထဲ လစ္ေျပးတာပါပဲ။
ေမလဲ အဲ့ဒီေန႕က စျပီး ဘယ္အတြဲကိုမွ မေခ်ာင္းေတာ့တာ ယေန႕ထိတိုင္ပါပဲ။ အဟီး း းရွက္သြားတာေလ။
(၈)
ေမ (၇)တန္းနွစ္မွာ သိုင္းကစားရတာကို စိတ္ဝင္စားလာတယ္။
အဲ့ဒီေတာ့ ျမန္မာ့သိုင္း၊ဗန္တို၊ဗန္ရွည္နဲ႕ တုတ္ရွည္သိုင္းေတြကို ဆရာတစ္ေယာက္ဆီက သင္ယူတယ္။ ဆရာက တစ္ေယာက္ဆိုေပမဲ့ ႏွစ္ေယာက္ပါ။ တစ္ေယာက္မအားရင္ က်န္တစ္ေယာက္က ကူတယ္။ ပထမမွာ ျမန္မာ့သိုင္းအေျခခံ (၅၃)ကြက္ကို သင္ရတယ္။
အဲ့ဒါက ဆရာတစ္ေယာက္။
ျပီးေတာ့ တုတ္ရွည္သိုင္းကို စသင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ တုတ္သိုင္းဆိုေတာ့ သင္တန္းသြားမယ္ဆိုတိုင္း တုတ္ၾကီးကို သယ္ေနရတာကိုး။ သင္တန္းက ေက်ာင္းမွာပဲ။ သင္တန္းသင္တဲ့ ဆရာကလဲ ေက်ာင္းက ဆရာပဲ။ ပထမအေျခခံသိုင္းကိုသင္ေပးတာ ေက်ာင္းကဆရာပါပဲ။ ျပီးေတာ့ ေမတို႕ ေဖေဖနဲ႕လဲ ေဆြးမ်ိဳးေတာ္စပ္ေနေသးတယ္။ အဆင့္ျမင့္လာတဲ့ တုတ္သိုင္းေတြကိုေတာ့ အျခားဆရာက လာသင္တာ။
အင္း....ေမက တုတ္သိုင္းေလး စသင္ဆိုေတာ့ စိတ္က ခပ္ၾကြၾကြ။ တုတ္ေလးတစ္ဝင့္ဝင့္နဲ႕ စာသင္ခ်ိန္ဆိုလဲ ဆရာ၊ဆရာမေတြက စာေရးခိုင္းရင္ စာမေရးခ်င္ဘူး၊စာသင္ခန္းရဲ႕ အေနာက္ဘက္ ေနရာလြတ္ေလးနည္းနည္းမွာ ဟိ...ဟ ။ ဟိ........ဟ လုပ္ျပီး ဟန္ေရးျပေနတာ။
သိုင္းသင္ေပးတဲ့ ဆရာရဲ႕ စာသင္ခ်ိန္ေရာက္လာတဲ့ အထိကို ဟိ......................ဟ၊ ဟိ...........................ဟ လုပ္ေနတုန္း။
“ဆရာက မိေရႊဝါ ” (အဲ့ဒီအခ်ိန္ထိ မိေရႊဝါ နာမည္ တြင္ေနတုန္း..စာဖတ္သူမ်ား မည္သူ႕ကိုမွ အတင္းမခ်ေၾကးေနာ္၊မိေရႊဝါနာမည္ ဘယ္လိုရလာလဲဆိုတာ ျပန္မေျပာေၾကး၊ ဆရာကလဲ အမ်ိဳးဆိုေတာ့ အဲ့ဒီနာမည္လွလွေလးကိုပဲ ႏႈတ္ဆြဲျပီး ေခၚေနတုန္း)
“...............ဟိ.................ဟ၊ ဟိ.....................................ဟ”
“မိေရႊဝါ ! ! !”
“ဟိ.....................ဟ” (ဂရုကိုမစိုက္ ၊ (ငယ္ငယ္ထဲကေနကို မေၾကာက္တာေလ)
ဆရာက ျပန္မေျပာနားမေထာင္လုပ္ေနတဲ့ ေမ့အနားကို လာျပီး ေမ ကစားေနတဲ့ တုတ္ကိုလာလုတာ။ ေမကလဲ ဒီအတိုင္း ဘယ္ေပးလုခံမွာလဲ။ သိုင္းသင္ထားတယ္ေလ..ဟဲ ဟဲ..။
ဆရာ့လက္ကိုေရွာင္လိုက္ ျပန္ခုခံလိုက္။ ေပ်ာ္ေနလိုက္တာ။
ဆရာကလဲ ကိုယ့္ဆရာပဲ။ ဒီအေရွာင္အတိမ္းေတြကို သူက သင္လာေပးတာ။ ေမေရွာင္တာေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ့ေပါ့။
ဒီလိုနဲ႕ ဆရာနဲ႕ေမ (အိမ္မွာဆို ဦးငယ္၊ေက်ာင္းမွာဆို ဆရာလို႕ ေခၚတာ) အျပန္အလွန္တုတ္လုၾကတာ ဆရာကပဲ အလုေကာင္းတာလား၊ေမကပဲ အေရွာင္အတိမ္းကၽြမ္းက်င္လြန္းတာလားမသိ၊ ဆရာဆီကို ျပန္ယမ္းေနတဲ့ တုတ္က ေနာက္ျပန္လာျပီး ေမ့ဆီ ျပန္လာမွန္တာ
“တိန္း”
ဆရာအာခံ အာေခါင္လွံစူးဆိုတဲ့ ဗ်ိဳင္းဆရာရဲ႕ ပံုျပင္ကို ဖတ္ပဲ ဖတ္ဖူးျပီး ကိုယ္တိုင္မၾကံဳဖူးခဲ့ေပမယ့္၊ ဆရာ့စကားနားမေထာင္ ေခါင္းအာလူသီးေယာင္ ဆိုတာေတာ့ လက္ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရပါျပီး။ ႏွစ္ေယာက္လံုးက အရွိန္နဲ႕ အေသအလဲ လုေနတာကိုး။ ဆရာတစ္ျဖစ္လဲ ဦးက အျခားတပည့္ေတြေရွ႕မွာ ေမက မထီးေလးစားလုပ္ေနတာ(အိမ္မွာဘယ္လိုဆိုးဆိုးေပါ့) ကို လက္မခံပဲ အေလွ်ာ့မေပး၊ေမကလဲ အတန္းေဖာ္ေတြအေရွ႕မွာ တုတ္လုခံရေတာ့ မေပးခ်င္ အေသအလဲ ျပန္လုတာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဦးေခါင္းအာလူးသီးဖုမွပဲ အရံႈးေပးျဖစ္ေတာ့တယ္။
ဆရာ့စကားနားမေထာင္ခ်င္အံုးလို႕ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေတြးခဲ့မိတယ္။ ခုလိုအရြယ္ေရာက္ေတာ့
“ေဩာ္ ငါ့ဆရာအေပၚ ငါျပစ္မွားခဲ့တာပါလား။ ဆရာကို အာခံခ်င္ခဲ့တာပါလား”လို႕ ေတြးျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနခဲ့ရင္း ထိုအခ်ိန္က အျဖစ္ပ်က္ေလးက ဆရာေက်းဇူးေတြကို ျပန္ေတြးမိတိုင္း ေနာက္ေက်ာမလံုးစရာ အမွားတစ္ခုအျဖစ္ အမွတ္ရေနခဲ့တယ္။
က်န္ရွိေနေသာ မေမ့နိုင္စရာ ငယ္ဘဝပံုရိပ္ အမွတ္တရမ်ား အခ်ိန္ရလွ်င္ ဆက္ရန္ရွိေသးသည္။ ဒီေန႕ေတာ့ လက္ေညာင္းျပီ။
..... (¯`v´¯)♥
.......•.¸.•´
....¸.•´
... (
☻/
/▌♥♥
/ \ ♥♥ ေမသဇင္
