အခ်ိန္က ညဥ့္သန္းေခါင္ေက်ာ္ ႏွစ္ခ်က္တီးခ်ိန္။ “ေဒါင္… ေဒါင္… ” ႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္ရပ္ကြက္ ကင္းတဲဆီမွ သံေခ်ာင္းေခါက္သံက ပတ္၀န္းက်င္ကို တခဏတာ သက္၀င္ေစျပီး ျပန္လည္ တိတ္ဆိတ္ သြားျပန္သည္။ ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္းစပ္ တစ္ေနရာတြင္ရွိေသာ သမၺာန္ အေဟာင္း တစ္ခုေပၚမွ တခ်က္တခ်က္ လႈပ္တတ္သည့္ အရိပ္တစ္ခုကလဲြလို႔ ပတ္၀န္းက်င္တခုလံုးကလည္း ေျခာက္ျခားဖြယ္ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ၿငိမ္သက္လ်က္ရွိသည္။ ထိုအရိပ္ပိုင္ရွင္ကေတာ့ ရစ္ေရႊရည္ကို အေဖာ္ျပဳေနသူ ကိုဘေမာင္။ “ေ႐ႊေမတၱာေတြ ေဖခ်စ္တာေတြ ေသြမပစ္ပါသေလ ေမသိပါေစ… ေအ့.. ” ……………………………………………………………………………………….. ေနွာင္းေခတ္သီခ်င္း တစ္ပိုင္းတစ္စကို အသံေသး၊ အသံေၾကာင္ျဖင့္ ေအာ္ဆိုလိုက္ေသာ ကိုဘေမာင္အသံက တိတ္ဆိတ္မႈကိုထိုးခြင္းကာ စူးစူးရွရွထြက္လာေတာ့ ဥာဥ့္ယံက ရီေ၀ေ၀အသြင္ကို ေဆာင္ေနျပန္သည္။ အခါတိုင္းဆို အခုလို ငရွဥ့္ေထာင္ေသာညမ်ားတြင္ ကိုဘေမာင္က တေရးတေမာ အိမ္ျပန္အိပ္ေနက်ေပမယ့္ မိန္းမျဖစ္သူ မေအးခင္နွင္႔ ညေနက စကားအေျခတင္မ်ားခဲ့ၾကသျဖင့္ အိမ္မျပန္ေတာ့ဘဲ စိတ္ညစ္ညစ္နွင့္ အရက္ထိုင္ေသာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ နားပူနားဆာလုပ္တတ္ေသာ မေအးခင္၏ အေထ့အေငါ့စကားမ်ားကို စကားနည္းရန္စဲလုပ္ကာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေရွာင္ရွားခဲ့သည့္ၾကားမွ သူ၏ေယာက္်ားသိကၡာကို ထိခိုက္လာေသာအခါမ်ားတြင္ေတာ့ ဒီမိန္းမကို သူတကယ္ပင္ စိတ္ထဲအစာမေက်ႏိုင္လွသည္။ တကယ္ဆို ကိုဘေမာင္ဆိုသူက တခါတေလ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ အနည္းငယ္ေသာက္တာကလဲြလို႔ ရွာေဖြရသမွ်ကို အကုန္အပ္တတ္သူျဖစ္သည္။ သို႔ေပမယ့္ စီးပြားေရးက်ပ္တည္းလွတဲ့ ဒီလိုေခတ္ၾကီးမွာ ကိုဘေမာင္ ရွာသမွ် အရာမထင္လွတာလည္း သိပ္ေတာ့မဆန္းလွ။ ေငြအရင္းအႏွီးမစိုက္နိုိင္လို႔ ငရွဥ့္ေထာင္သည့္ပစၥည္းမ်ားကိုပင္ ငွားျပီး အလုပ္လုပ္ရသည့္ သူ႔ဘ၀က မ်ားမ်ားစားစား မရတာလည္း မိန္းမျဖစ္သူ ေအးခင္မက အသိ။ ရသမွ်ငရွဥ့္မ်ားအား သံုးပံုတစ္ပံုသာ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရွိသည့္ ပစၥည္းငွားဘ၀က တကယ္ေတာ့ မစားသာလွ။ ငရွဥ္႔မရသည့္ရက္မ်ား ပစၥည္းေပ်ာက္ရွခဲ့ရသည့္ရက္မ်ားတြင္ စားဖို႔မဆိုထားႏွင္႔ အိတ္ထဲကေတာင္ စိုက္ထုတ္ရသည္ကလည္း မနည္း။ “နင္နားလည္ဖို႔ေကာင္းတယ္ ေအးခင္မ… ငါ့မွာ ညၾကီးမိုးခ်ဳပ္ ေျမြပါးကင္းပါးမေၾကာက္ အလုပ္လုပ္ေနတာ နင္တို႔သားအမိအတြက္ဆိုတာ နင္သိဖို႔ေကာင္းတယ္။ မိန္းမမ်ားကြာ …ေအ့” မူးကလည္းမူး ညဥ့္နက္တြင္ မိုးတစိမ့္စိမ့္ရြာလာျပန္ေတာ့ ပုဆိုးျခံဳကာေကြးေနလိုက္ျပီး အာရံုမတက္ခင္မွ ေရခ်ိန္မကိုက္တကိုက္ျဖင့္ ငရွဥ့္ေထာင္ထားသည့္ေနရာဆီသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ နားထဲမွာေတာ့ ေအးခင္မ ေျပာေသာ စကားလံုးမ်ားကို ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ ၾကားေယာင္မိဆဲ။ “အိမ္ငွားခ မေပးနိုင္တာ ဒီလပါဆို ၃ လရွိျပီ ကိုဘေမာင္။ ဒီေန႔ ေန႔လည္ပဲ ေဒၚၾကည္ျပာက ကၽြန္မကို ေခၚေျပာတယ္။ ဒီတပတ္အတြင္းမွ မေပးနိုင္ရင္ ရပ္ကြက္ရံုးကတဆင့္ စကားေျပာမယ္တဲ့ေလ။ ခုေနာက္မွေျပာင္းလာတဲ့ ဟိုပန္းရံသည္လင္မယားကို က်ဳပ္တို႔ေနရာမွာ အစားထိုးမယ္ဆိုလားပဲ။ အိမ္လခေၾကြးေၾကလို႔ တျခားေနရာ ေျပာင္းခ်င္သည့္တိုင္ ခုေနတဲ့အခန္းက ဒီရပ္ကြက္မွာ ေစ်းအသက္သာဆံုး ေတာ္ေရ” “………………………………………” “ပူတူးမေက်ာင္းက စာအုပ္ဖိုးက ဒီေသာၾကာေန႔ ေနာက္ဆံုးတဲ့ ကိုဘေမာင္ရဲ႕” “………………………………………………” “ရွင့္မလဲ တေန႔တေန႔ အိပ္ခ်ညး္ပဲေနေတာ့တာပဲ ဟိုဘက္ခန္းက မလံုးတင္ေယာက်္ားလို ေန႔လည္ေန႔ခင္း အလုပ္ကေလးဘာေလးမ်ား ထြက္ရွာပါေတာ့လား။ ည ညဆိုလည္း ငရွဥ့္ ေထာင္တယ္ဆိုျပီး အရက္ကေလးတျမျမနဲ႔ က်ဳပ္မွာ ရွင့္အရက္ဖိုး လိုက္ရွင္းရတာကိုက မနည္းလွဘူး” “ငမိုးရိပ္အေပါင္ဆိုင္က ကၽြန္မ နားကပ္ကေလးကို ျပန္မေရြးနိုင္ေတာင္ အတိုးေတာ့ေပးနိုင္ေအာင္ လုပ္စမ္းပါ ကိုဘေမာင္ရယ္။ ကၽြန္မ အေမေပးခဲ့တဲ့ အေမြက ဒီတစ္ခုပဲ က်န္ေတာ့တယ္ မဟုတ္လား” “…………………………………………….” “ကၽြန္မကို မၾကည္ျဖဴရင္ေတာင္ ေတာ့္သမီးကိုေတာ့ သဒၶါသင့္ပါတယ္ ကိုဘေမာင္ရယ္..။ ပူတူးမက ေက်ာင္းအက်ီတစ္ထည္နဲ႔ ေက်ာင္းဆင္းတိုင္း မိုးရႊဲတာလည္း မ်ားျပီရွင့္။ အသစ္ခ်က္ခၽြတ္၀ယ္ေပးဖို႔ မဆိုလိုပါဘူးေတာ္။ စံျပေစ်းေဘးက တပတ္ရစ္ တစ္ထည္ေလာက္ဆိုရင္ အဆင္ေျပပါျပီ။ ေတာ့္သမီးက ေခ်းမ်ားတာမွမဟုတ္တာ" “…………………………” သမီးေလး ပူတူးမ။ ပူတူးမအေၾကာင္းကို တခ်က္ေလး ေတြးမိလိုက္တာနဲ႔ အဖိုးတန္ရတနာတစ္ခုကို တျမတ္တနိုး ေထြးပိုက္ထားရသလို သူခံစားလိုက္ရသည္။ ကိုဘေမာင္အဖို႔ ပစၥည္းဥစၥာရွားပါးသည္သာမက သားသမီးကလည္း ရွားရွားပါးပါး ဒီသမီးေလး တစ္ေယာက္သာရွိသည္ မဟုတ္လား။ အပိုစကားရယ္လုိ႔မဆိုတတ္ေသာ ကိုဘေမာင္က သမီးနွင့္ လက္ပြန္းတတီး မရင္းနွီးသည့္တိုင္ ရင္ထဲက သည္းသည္းလႈပ္ခ်စ္မိတာ အမွန္။ ပူတူးမကေတာ့ သူ႔အေမ မေအးခင္နွင့္သာ တစ္ခ်ိန္လံုးတြတ္ထိုးလို႔ ေနတတ္ျပီး သူမ လိုခ်င္သည့္အရာမ်ားကိုပင္ မိခင္မွတဆင့္ သူ႔အားေျပာတတ္သည္မွာ ကိုဘေမာင္တို႔ မိသားစု၏ ယဥ္ေက်းမႈ တစ္ခုလိုပင္ ျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။ ပူတူးမကလည္း အမ်ားတကာကေလးေတြလို ထူးထူးေထြေထြ ပူဆာတတ္သူ မဟုတ္။ အစားအေသာက္ဆိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွေခ်းမ်ားတတ္တဲ့ ကေလးမဟုတ္ေလေတာ့ အာဟာရရယ္လို႔ ထူးထူးေထြေထြမေကၽြးနိုင္သည့္တိုင္ ပူတူးမက ၀၀ကစ္ကစ္ေလးျဖစ္ေနကာ မိုးရြာမေရွာင္ ေနပူမေရွာင္ တာေတလန္ေအာင္ ေဆာ့တတ္ျပန္ေတာ့ ေခြးေပါက္စကေလးနဲ႔ေတာင္ တူေနေသးဟု ဘေမာင္ တခါတေလ ထင္မိေသးသည္။ “ငါ့သမီး ေက်ာင္းစရိတ္ကာေအာင္ ငရွဥ့္မ်ားမ်ားမိမွျဖစ္မယ္။ ငါစာမသင္ခဲ့ရေပမယ့္ ငါ့သမီးကုိေတာ့ ပညာတတ္ၾကီးျဖစ္ေအာင္ ငါၾကိဳးစားရမယ္” ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႔ျဖင့္ ကိုဘေမာင္ ငရွဥ့္ေတာင္းမ်ားကို တစ္ေတာင္းျပီးတစ္ေတာင္း ဆဲြသိမ္းကာ ဓါတ္မီးမွိန္မွိန္ျဖင့္ လိုက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ငရွဥ့္ေတာင္းေတြက ဗလာျဖစ္ေနသလို ကိုဘေမာင္ရင္ထဲမလဲ ဗလာသက္သက္။ “ေတာက္ .. ေသာက္ကျမင္းမေတြ ။ဘယ္ေခ်ာင္မွာ သြား ေသေနသလဲ မသိဘူး ” ငရွဥ့္ေတာင္းမ်ားကိုခ်ကာ ေမတၱာပို႔ရင္း ေျမာင္းေဘးနားတြင္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ထိုင္ေနမိသည္။ ခုေတာ့ သမီးေလးအတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္ မဆိုထားႏွင့္ ေနာက္ေန႔အတြက္ ဟင္းစားေတာင္ မပါႏိုင္ျဖစ္ေခ်ျပီ။ xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx အရက္ခိုး မေျပတေျပေလးနွင့္ လမ္းထိပ္က ကင္းတဲအပ်က္တြင္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေမွးေနေသာ ကိုဘေမာင္တစ္ေယာက္ ဟိုအေ၀းတေခၚေလာက္မွ အလင္းတန္းတစ္ခုေၾကာင့္ နိုးလာျပန္သည္။ အိပ္မႈန္စံု၀ါးျဖင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၆လမ္းထိပ္ ဆရာ၀န္မေလးေဆးခန္းစီမွ မီးအလင္း။ ညဦးပိုင္းမီးပ်က္တာမို႔ မီးပိတ္ဖို႔ေမ့သြားသည့္ပံုရျပီး ယခုမီးလာေသာအခါမွ ထိုေဆးခန္းကေလး အေနာက္ဘက္ပိုင္းရွိ ေပါက္ျပဲေနေသာထရံမွ မီးေရာင္တို႔က အျပင္သို႔ လွ်ံထြက္လာေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဆးခန္းဆီသို႔ ကိုဘေမာင္ လွမ္းေငးလိုက္ရင္း ဆရာမေလးမ်က္နွာကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ ၀၀ပုပု အသားအေတာ္ညိဳေသာ ေယာက္်ားမဆန္ဆန္ ထိုဆရာမေလးက သူတို႔လ ိုေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သားမ်ားေနထိုင္ရာ ရပ္ကြက္တြင္ ေဆးခန္းလာဖြင့္ခဲ့တာ သံုးနွစ္သံုးမိုးေက်ာ္ခဲ့ျပီ ထင္သည္။ စီးပြားေရးက်ပ္တည္းလြန္းလွသျဖင့္ ဘယ္အရာမဆို အေၾကြးနွင့္မကင္းနိုင္ၾကေသာ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သားမ်ားအဖို႔ ဆရာ၀န္မေလးထံတြင္လည္း အေၾကြးျဖင့္ေဆးကုၾကရသျဖင့္ ဆရာမေလးမွာလည္း ဒီနွစ္ပိုင္းတြင္ အေတာ္ေလး ခက္ခဲသည္ထင္သည္။ ဓနိမိုးထရံကာ သူ႔ေဆးခန္းက အျခားလူေနအိမ္မ်ားနွင့္အျပိဳင္ ၾကယ္ျမင္လျမင္ျဖစ္ေနေပမယ့္ ၀ါေခါင္လေရာက္သည့္တိုင္ မျပဳျပင္နိုင္ရွာေသး။ အရင္ဖြင့္ခဲ့ေသာ ေဆးခန္းမ်ားမွာ ေရရွည္မျမဲနုိင္ၾကတာမုိ႔ ယခုနွစ္မ်ားတြင္ အနစ္နာခံခဲ့ေသာ ဆရာမေလးကို ရပ္ကြက္မွလူထုက ခ်စ္ခင္ၾကသျဖင့္ ဆရာမေလးေဆးခန္း ဘယ္ေလာက္ပင္မလံုမလဲျဖစ္ေနပါေစ ပစၥည္းမ်ားကေတာ့ အေပ်ာက္အပ်က္မရွိ။ ႏွစ္စဥ္ ေတာ္သလင္းလျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႔ က်ီးမနို္းပဲြ၌ေရာေယာင္ကာ သူခိုးမ်ားထတတ္ေသာ္လည္း ဆရာမေလးေဆးခန္းကေတာ့ လက္ရာမပ်က္လွ။ ယခုေသာ္ကား ကိုဘေမာင္ စိတ္ထဲ၀ယ္ ဥာဥ္ဆိုးကေလးမ်ား ထၾကြေသာင္းက်န္းေပျပီ။ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ေဆးခန္းသို႔ မၾကာခဏေရာက္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ကိုဘေမာင္က ေဆးခန္းတြင္း ဘာပစၥည္းမ်ား ရွိေနသည္ကို သိတာမို႔ အိမ္မွအပူမီးမ်ား ခဏတျဖဳတ္ေလာက္ ျငိမ္းလိုျငိမ္းျငား စြန္႔စားလိုက္ခ်င္သည္။ ငါးရွဥ့္ေတာင္းမ်ားကို ကင္းတဲေဟာင္းေဘးတြင္ အသာဖြက္ထားခဲ့ကာ ယမကာတန္ခိုးနွင့္ တားမရေသာစိတ္တို႔ျဖင့္ ေဆးခန္းေလးရွိရာသို႔ ကိုဘေမာင္ လွမ္းလာခဲ့လုိ္က္သည္။ ေဘးဘီကိုတခ်က္အကဲခတ္ျပီး ေဆးခန္းအေနာက္ပိုင္းရွိ အၾကီးဆံုးထရံေပါက္ကို ကာထားေသာ ပ်ဥ္ျပားကိုဖယ္ကာ အသာေလးတိုး၀င္လိုက္သည္။ ေဆးခန္းတြင္း ေတာင္ေတာင္အီအီ အျမန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဆးႏွင့္ေဆးခန္းသံုးပစၥည္းမ်ားထည့္ထားရာ ဗီဒိုေတြကေသာ့ခတ္ထားသည္မို႔ အျပင္မွေဆးပုလင္းမ်ားကိုသာ သူျမင္ရသည္။ ေသစာ၊ ရွင္စာသာသာ ဖတ္တတ္ေသာ ကိုဘေမာင္တစ္ေယာက္ ဘယ္ဟာဘယ္ေလာက္ အေရးၾကီးတယ္ဆိုတာ မသိေပမယ့္ တန္ဖိုးေလာက္ေတာ႔ ခန္႔မွန္းတတ္သည္မို႔ အခန္းငွားခေပးရန္၊ မိန္းမျဖစ္သူပူဆာလြန္းသည့္ သူ႔အေမနားကပ္ျပန္ေရြးရန္ မတတ္သာသည့္တိုင္ မနက္ျဖန္စားစရိတ္နွင့္ သမီးကေလးေက်ာင္းစားရိတ္အတြက္ လံုေလာက္မည္႔ပမာဏကို တြက္ဆၾကည့္လိုက္သည္။ ၾကံရာမရ၍သာ လုပ္ရမည့္အလုပ္မို႔ ဆရာမေလးကိုလည္း မထိခိုက္ေစခ်င္။ ပစၥည္းတခ်ဳိ႕ကို ေဆးခန္းရွိအိတ္ထဲတြင္ထည့္ျပီးေနာက္ လူနာကုတင္ေရွ့ရွိ အုတ္ခဲစီထားေသာ ေျမျပင္ခေနာ္ခနဲ႔ေပၚတြင္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ကာ ေတြေ၀ေနမိသည္။ ဒီအုတ္ခဲစီထားေသာ ေျမျပင္ေပၚ၌ သံုးနွစ္ဆုိသည့္ကာလအတြင္း သူတို႔ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရပ္ခဲ့ဖူးၾကသည္။ ေရထမ္းသည့္ ေမာင္သန္းထိန္ ၀မ္းေလွ်ာတုန္းကဆို ကုိဘေမာင္အပါအ၀င္ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားက စိုးရိမ္ၾကီးစြာ ဒီေျမျပင္ေပၚမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ရင္း ေဆးကုေနေသာ ဆရာမေလးအား အားကိုးတၾကီးျဖင့္ ထိုင္ၾကည့္ခဲ့ၾကဖူးသည္ မဟုတ္လား။ ရုတ္စြအဆံုး လင္မယားခ်င္း မေျပာသာမဆိုသာသည့္ မိန္းမခ်င္းကိစၥမ်ားကိုပင္ မေအးခင္နွင့္အမ်ဳိးသမီးမ်ားက ဆရာမေလးရွိရာ ဒီေနရာေလးသို႔လာျပီး အၾကံဥာဏ္ေတာင္းၾကျမဲ။ ဆရာမေလးမွလည္း ျဖဴျဖဴစင္စင္နွင့္ကူညီကာ အမ်ဳိးသမီးထုအား အားေပးတတ္ခဲ့ျမဲ။ သူတို႔ရပ္ကြက္အားခ်စ္ခင္ကာ ေစတနာထားခဲ့ေသာ ဆရာမေလးမ်က္နွာကို ျပန္ျမင္မိျပန္ေတာ့ ထည့္ျပီးသားေဆးပုလင္းမ်ားကို ျပန္ထုတ္ကာ ေနရာတက်ထားမိျပန္သည္။ စိတ္ေလွ်ာ့ကာ ေဆးခန္းထဲက ျပန္ထြက္မယ္ၾကံျပန္ေတာ့ ေက်ာင္းစရိတ္အခ်ိန္မွီမေပးနိုင္လွ်င္ မ်က္နွာငယ္ရမည့့္ ပူတူးမမ်က္နွာကို အာရံုထဲမွာျမင္ေယာင္ရင္း စိတ္မျပတ္ျဖစ္ရျပန္သည္။ “ဟင္း…” ၂၆ ရပ္ကြက္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွ တံုးေမာင္းေခါက္သံကို ၾကားေနရျပီမို႔ သက္ျပင္းမ်ဥ္းမ်ဥ္းခ်ရင္း ဆရာမေလးသံုးေနက် လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးနွင့္ ေဆးသြင္းသည့္ပုလင္းၾကီးမ်ားကိုသယ္ကာ ေဆးခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ ပတ္၀န္းက်င္တခုလံုးကေတာ့ တိတ္ဆိတ္လို႔ ။ xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx " ကိုဘေမာင္ တကတည္း ရွင့္မွာလည္း ေသေနတာ က်ေနတာပဲ ။ ထစမ္းပါဦးေတာ့ ဒီမွာ သမီးေလး သတိေကာင္းေကာင္း မရေတာ့လို႔” ငိုသံပါၾကီးနွင့္ မေအးခင္ေအာ္ႏႈိးေတာ့ အိပ္မႈန္စံု၀ါးျဖစ္ေနေသာ ကိုဘေမာင္မွာ ေန႔ႏွင့္ ညမကဲြခ်င္။ ကမန္းကတန္းႏွင့္ သမီးေလးရွိရာသို႔ ေျပးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကုိယ္ပူက သိပ္မၾကီးေပမယ့္ ပူတူးမ တကုိယ္လံုး ေခၽြးစီးမ်ားထြက္ကာ ရံဖန္ရံခါတြင္ ကေယာင္ကတန္း ေျပာတတ္ေခ်ျပီ။ အခါတိုင္းလည္း ငါးရွဥ့္ဖမ္းရက္ေတြမွာ ညဘက္အလုပ္လုပ္ျပီး တေနကုန္ အိပ္တတ္တာမို႔ ေစာေစာထ ေစာေစာအိပ္တတ္ေသာ ပူတူးမနွင့္ တခါတေလ မေတြ႕ရတတ္။ မေအးခင္က သမီးေလးဖ်ားတာ ၄ ရက္ေလာက္ရွိေနျပီဆိုေတာ့ ကိုဘေမာင္ေဒါသတို႔က မိန္းမျဖစ္သူထံသို႔ ပံုေအာက်မိျပန္သည္။ “နင္က ငါ့သမီးဖ်ားတာကို သိရဲ့သားနဲ႔ ဘာမွမလုပ္ဘူးလား ေအးခင္” “ေအာ္ က်ဴပ္လည္း ကြမ္းရြက္ပံု တိုက္ထားပါတယ္ေတာ္။ ဖ်ားတာနာတာေလးေလာက္နဲ႔ေတာ့ ေဆးခန္းကို တကူးတက သြားမေနေတာ့ဘူးေလ။ ဆရာ၀န္ကေပးလည္း ဒီေဆးပဲ ကြမ္းယာဆိုင္မွာ သြားစပ္လည္း ဒီေဆးပဲဟာကို။ ပိုက္ဆံက ေခၽြတာရေသးတယ္ရွင့္၊ ကဲဲ ကိုဘေမာင္ ရွင္ငူတူတူၾကီးလုပ္မေနနဲ႔ အခ်ိန္မရွိဘူး။ ေဆးခန္းသြားမယ္” “ေဆးခန္း … ဘယ္ေဆးခန္းသြားမွာတုန္း” “ေတာ့… ဘယ္ေဆးခန္း ရွိရမလဲ။ က်ဴပ္တို႔ဆရာမေလး ေဆးခန္းေပါ့။ ဟိုေျမာက္ပိုင္းက အထူးကုေဆးခန္းကို က်ဳပ္က သြားနိုင္မယ္ထင္လို႔လား။ အဲလိုသြားရေအာင္ ရွင္က ကၽြန္မတို႔ သားအမိကို လူလူသူသူ ထားထားလို႔လား” “ေတာ္ေတာ္ ေအးခင္မ။ တဆိတ္ရွိ ငါ့ကို ဒီလိုစကားမ်ဳိးပဲ ေျပာခ်င္ေနတယ္။ ငါက နင္တို႔ သားအမိကိုမေကၽြးဘဲ အျပင္မွာ အေလလိုက္ေနလို႔႔လား။ အလုပ္လုပ္ရတာ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းသလဲ နင္လိုက္ၾကည့္ပါလား။ ညဘက္ နင္တို႔သားအမိ သိုးေနေအာင္ အိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ငါ့မွာေတာ့ မိုးထဲေရထဲ နင္တို႔မ်ဳိဖို႔ ရွာေဖြေနရတာေတြ ဘယ္နားသြားထားသလဲ” “ေအာင္မယ္ ကၽြန္မတို႔က ဇိမ္ခံရေအာင္ ရွင့္အိမ္က ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လံုျခံဳလို႔လဲ။ မိုးရြာရင္ အေပါက္အျပဲေတြနဲ႔ က်မတို႔မွာ ထိုင္စရာတစ္ေနရာ ရဖို႔ေတာင္မနည္း။ တကယ္ဆို မေန႔ညကတည္းက ဆရာမေလးေဆးခန္းကို သြားျပလိုက္ရအေကာင္းသား။ ဆရာမေလးဆီမွာ အေၾကြးေတြမ်ားေနလို႔ ရွင္အလုပ္အဆင္ေျပေကာင္းပါရဲ့ဆိုျပီး တစ္ရက္ေစာင့္ေနတာ။ သမီးကေလးကေတာ့ ညကတည္းက ဗိုက္နာတယ္လို႔ေျပာသား။ ခုမွေတာ့ ဆရာမေလးကို ေတာင္းပန္ျပီး အေၾကြးနဲ႔သြားျပရမွာ” မေအးခင္စကားတို႔က သူ႔တကိုယ္လံုးရွိအားအင္မ်ားကို စုပ္ယူလိုက္သလိုမို႔ ထိုင္ရာမွပင္မထနိုင္ေအာင္ ေပ်ာ့ေခြလို႔သြားခဲ့ရသည္။ ဆရာမေလးေဆးခန္းသို႔ ဘယ္လိုမ်က္နွာမ်ဳိးနွင့္ သြားရမွာပါလိမ့္။ ဘယ္သူမွမသိသည့္တိုင္ ကိုဘေမာင္မွာ ဆရာမေလးကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ အင္အားမရွိခဲ့။ ညတုန္းက ရလာသမွ်ေလးေတြကို ေရာင္းခ်ခဲ့စဥ္ကလည္း ဆိုင္မွေစ်းႏွိမ္သျဖင့္ သူရခဲ့သည့္ေငြက မေျပာေလာက္သာ။ ေဆးခန္းသြားမွ ရမည့္အေျခအေနမို႔ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ေလးေလးပင္ပင္ခ်လိုက္ျပီး သူမကိုယ္လံုး ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္ကေလးကိုထမ္းကာ ေဆးခန္းကေလးဆီသို႔ ေျပးခဲ့ရျပန္သည္။ ေဆးခန္းေရာက္ေတာ့ မိုးရာသီထံုးစံအတိုင္း ဆရာမေလးေဆးခန္းက စည္ကားလို႔ေနသည္။ အေရးေပၚလူနာမို႔ ေရွ႕လူမ်ားကိုေတာင္းပန္ကာ အရင္၀င္ျပလိုက္သည္။ လူနာရာဇ၀င္ကိုေမးရင္း ပူတူးမကိုစမ္းသပ္ေနေသာ ဆရာမေလးကိုၾကည့္ကာ ကိုဘေမာင္ ဘာလုပ္ရမယ္မွန္းမသိ။ ေသြးလြန္တုတ္ေကြးအျပင္းစားျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ စိုးရိမ္ရေၾကာင္း ေျပာေသာအခါ မေအးခင္မွာလည္း ပ်ာယာခတ္ေနေခ်ျပီ။ “ကၽြန္မသမီးေလးကို ကယ္ပါ ဆရာမေလးရယ္။ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ပဲ ကုန္ကုန္ပါ။ က်မ ဆရာမေလးကို ျပန္ဆပ္ပါ့မယ္” သမီးေဇာနွင့္ ဆရာမေလးကို တိုးလွ်ဳိးေတာင္းပန္ေနေသာ မေအးခင္စကားတို႔ကို ကိုဘေမာင္ ၾကားတလွည့္ မၾကားတလွည့္။ သူ႔ခါးၾကားတြင္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္လိပ္ထားေသာ ပိုက္ဆံေခါက္ကေလးကိုထုတ္ကာ ဆရာမေလးအားလွမ္းေပးရင္း … “ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာမေလးရယ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပိုက္ဆံနည္းနည္းရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ သမီးေလးကို ကယ္ပါ ဆရာမေလးရယ္” “ဦးဘေမာင္ ကၽြန္မ ကေလးအတြက္ အေရးေပၚေဆးသြင္းဖို႔ လုပ္ေပးပါ့မယ္။ ျပီးရင္ေတာ့ ေဆးရံုကို လဲႊရလိမ့္မယ္ရွင့္။ ပိုက္ဆံကိစၥကို မေျပာဘဲ ေနရေအာင္လား။ ကေလးအသက္က အားလံုးထက္ ပိုအေရးၾကီးေနလို႔ပါ” ေသြးေပါင္ခ်ိန္မေကာင္းေတာ့ေသာ ပူတူးမအား ေဆးရံုသို႔ အေရးေပၚမလဲႊခင္ ပုလင္းၾကီးသြင္းမည္ဆိုေတာ့ ကိုဘေမာင္တကုိယ္လံုး ေတာင့္တင္းလို႔ေနသည္။ ထိုပုလင္းၾကီးမ်ားကို မတန္မရာႏွိမ္ေစ်းျဖင့္ ေရာင္း၍ရခဲ့ေသာ ပိုက္ဆံခပ္ႏြမ္းႏြမ္းအခ်ဳိ႕ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္လ်က္ ေဆးခန္းေျမျပင္ခေနာ္ခနဲ႔ေပၚတြင္ ထိုင္ခ်မိေတာ့ ညကျဖစ္စဥ္ေတြက သူ႕အာရံုမွာ အထင္းသားျမင္လာျပန္သည္။ “ဟုတ္ကဲ့… ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာမ” ဆရာမေလးနွင့္အေဖာ္ျဖစ္သူ မာမာတို႔က ေဆးသြင္းရန္ ေဆးဗူးမ်ားကိုရွာေပမယ့္ မေတြ႕။ အေျခအေနကို ရိပ္စားမိေသာ ဆရာမေလးက … “ေဆးပုလင္းေတြလည္း ပါသြားတယ္ထင္တယ္ မာမာေရ၊ လူနာဘယ္နွစ္ေယာက္ရွိေသးလဲ” “၈ ေယာက္ပါ ဆရာမ” “အေရးေပၚလူနာရွိသလားကြယ္” “မရွိဘူး မမ” “အင္း ဒါဆို ဆရာမ ဒီကေလးကို ေဆးရံုလိုက္ပို႔လိုက္ဦးမယ္။ အေရးေပၚ ကုဖို႔လိုတယ္။ ကဲ ေဒၚေအးခင္ အိမ္ျပန္ျပီး ကေလးအတြက္ ပစၥည္းယူေခ်။ ဆရာမ ဟိုဘက္လမ္းထိပ္က ဦးေလးေမာင္ ေလးဘီးကားကိုငွားျပီး ကေလးနဲ႔အတူ လာခဲ့မယ္။ ရွင္တို႔လမ္းထိပ္က ျဖတ္မွာဆိုေတာ့ အဲဒီလမ္းထိပ္မွာ ျပန္ဆံုမယ္” “ဟုတ္ကဲ့ဆရာမေလး ” “ကေလးအေဖက ဒီဓါတ္ဆားရည္ကိုေဖ်ာ္ျပီး ကေလး ေသာက္နိုင္သေလာက္ တိုက္ေပးပါ။ အခုအေျခအေနက အျမန္ဆံုး အေၾကာေဆးသြင္းရမဲ့ အေျခအေနေပမယ့္ ကၽြန္မေဆးခန္းက ညကအေဖာက္ခံလိုက္ရလို႔ သြင္းရမဲ့ေဆးေတြ တစ္ပုလင္းမွ မရွိေတာ့လို႔ပါရွင္။ ကၽြန္မေဆးရံုကို အျမန္ဆံုးပို႔ေပးပါ့မယ္” “ဟုတ္ကဲ့ ဆရာမ .. ဟုတ္ကဲ့” “မာမာ ဦးေလးေမာင္တို႔ အိမ္ကိုေျပးျပီး ကားငွား ညီမေလး။ ဆရာမက လူနာကို ေဆးရံုပို႔ဖို႔ ကားအေရးတၾကီး လိုလို႔ပါလို႔ေျပာ ဟုတ္ပလား။ မမ ဒီမွာ လိုတာေလးေတြ လုပ္လိုက္ဦးမယ္” “ဟုတ္ မမ” xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx ဦးေလးေမာင္၏ ေလးဘီးကားအစုတ္ကေလးက စံျပေဆးရံုၾကီးသို႔ အစြမ္းကုန္ ေျပးလို႔ေနသည္။ ေဆးရံုသို႔သြားေသာလမ္းက ေ၀းလြန္းလွသည္မဟုတ္ေပမယ့္ ကိုဘေမာင္တို႔မိသားစုအတြက္ေတာ့ ကမာၻပ်က္မတတ္။ အေနေအးေသာ ပူတူးမက ခုေတာ့ လြန္စြာဂ်ီက်ေနကာ ဟိုလုိခ်ီလည္းမၾကိဳက္ ဒီလိုေျပာင္းေပြ႕လည္းမၾကိဳက္မို႔ အေတာ္ေလး အေျခအေနရႈပ္ေထြးလို႔ေနသည္။ သူမတကို္ယ္လံုးကလည္း ေခၽြးေစးေတြနွင့္ ေအးစက္ေနဆဲ။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ေတာ့ ဆရာမေလးက ေရာဂါအေျခအေနကိုရွင္းျပရင္း လိုအပ္သည့္ ကုသမႈနွင့္ဆိုင္သည့္ သူတို႔မိသားစု သိသင့္သည္မ်ားကို ရွင္းျပေနသည္။ ကုသမႈထဲမွ တစ္ခုျဖစ္ေသာ ေသြးေပါင္မျငိမ္သျဖင့္ ပုလင္းၾကီးသြင္းရမည့္အေၾကာင္းအရာသို႔ေရာက္တိုင္း ကိုဘေမာင္ရင္ကို ေနာင္တတို႔က လာရိုက္ခတ္ျမဲ။ သမီးေဇာေၾကာင့္ငိုေနေသာ မေအးခင္လက္ကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားေပမယ့္ ကိုဘေမာင္မွာ ေျပာစရာစကားတို႔ကမရွိ။ ငမိုးရိပ္တံတားကို ျဖတ္လာခဲ့လိုက္စဥ္ အမွတ္တမဲ့ အျပင္ဘက္ကိုၾကည့္ရင္း ေခ်ာင္းရိုးတစ္ေနရာမွ ၀င္လုဆဲဆဲ ေနလံုး၀ိုင္း၀ိုင္းကို ျမင္လိုက္ေတာ့ ပူတူးမကိုယ္ကေလးအား ခပ္တင္းတင္း ေထြးေပြ႕ထားလိုက္မိသည္။ အစစအရာရာ မရွိသေလာက္ရွားပါးလွသည့္ သူတို႔ဘ၀ထဲမွ တစ္ဦးတည္းေသာရတနာေလးကို မဆံုးရံႈးခ်င္ပါ။ သူျပဳမိခဲ့ေသာလုပ္ရပ္မ်ားအတြက္ သူကိုယ္တိုင္ခံယူဖို႔ သတၱိတို႔ရွိေနေပမယ့္ သမီးေလးပူတူးမကိုေတာ့ ဂယက္ကေလးမွ်ပင္ အရိုက္မခံေစလိုပါ။ အခ်ိန္လင့္မွရလာေသာအသိတရားက သူ႕အားနာက်င္စြာ ခံစားေစရင္း သမီးေလးပူတူးမဘ၀ ေန၀င္ခ်ိန္မေစာေစဖို႔ ကိုဘေမာင္တစ္ေယာက္တိုးတိုးေလး ဆုေတာင္းေနမိသည္။ ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္းေရကေတာ့ အရင္ေန႔ေတြကလိုပင္ ေနာက္က်ိက်ိ။
မြန္းသက္ပန္ (ေဆး-၁)
မွ်ေဝ