ေမ ငယ္ငယ္က စစ္တိုက္တမ္းကစားရတာကို အရမ္းၾကိဳက္ခဲ့ပါတယ္။ ေယာက်ာၤးေလးေတြသာ မ်ားတဲ့ မိသားစု အသိုင္းအဝိုင္းမွာ ၾကီးျပင္းခဲံရသူမို႕ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္လိုေတာ့ နူးညံ့ျခင္းေတြ ကင္းခဲ့ပါသည္။ မိမိသက္တူရြယ္တူ ကစားေဖာ္မ်ားဟာလည္း ေယာက်ာၤးေလးမ်ားသာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေမသည္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္လို စမ္းၾကိဳ ခုန္ျခင္း ၊ ဇယ္ခံုျခင္း ၊တစ္ဖန္ႏွစ္ဖန္ ခုန္ျခင္း စသည္မ်ားကို ယခုခ်ိန္တိုင္ေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ မကစားတတ္ခဲ့ပါ။
ေမ ငယ္ငယ္က ကစားခဲ့သည့္ နည္းမ်ားသည္ ေဘာလံုးကန္ျခင္း၊ စစ္တိုက္ျခင္း ၊တင္းပူတမ္းဟုေခၚသည့္ နို႕ဆူဗူးခြက္မ်ား ဆီေထာင္ကာ ေဘာလံုးႏွင့္ ပစ္ျခင္း၊ ဂံုညင္းထိုးျခင္း ၊ေဂၚလီက်င္းစိမ္ျခင္း ႏွင့္ ေလးခြတစ္လက္နွင့္ ငွက္လိုက္ပစ္ျခင္းသာ ျဖစ္၏။
Facebook ထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္တင္လာသည့္ ပံုေလးတစ္ပံုကို ေတြ႕လိုက္မိေတာ့ ေမ ငယ္ငယ္က ႏွစ္ျခိဳက္စြာ ကစားခဲ့သည့္ ထိုကစားနည္းေတြထဲမွာ စစ္တိုက္တမ္းစကားနည္းေလးကို လြမ္းဆြတ္လာရသည္။ ေမသည္ ကရင္ျပည္နယ္တြင္းရွိ ျမိဳ႕ငယ္ေလး တစ္ခု၌ ေမြးဖြားၾကီးျပင္းလာခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ေမတို႕ျပည္နယ္ေလးသည္ မျငိမ္းခ်မ္းခဲ့ပါ။ ေသနတ္က်ည္ဆန္ေတြၾကားမွာ ၾကီးျပင္းလာခဲ့ရသူမ်ားျဖစ္၍ စစ္တိုက္သည္ ဆိုေသာ စကားလံုးသည္ အလြန္ရင္းႏွီးေသာ စကားလံုးပင္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ၾကားေနၾကဆိုသည္ထက္ ကိုယ္တိုင္လဲ တိုက္ခ်င္ေနခဲ့မိသည္။ ေမ ငယ္ငယ္တုန္းက စစ္သားအရမ္းျဖစ္ခ်င္ခဲ့သည္။ အိမ္မွာ ရွိသမွ် ပ်ဥ္တိုပ်ဥ္စမ်ားကို ခုန္ထစ္၍ ေသနတ္လုပ္ကာ စစ္တိုက္တမ္းကစားခဲ့သည္။ ေလေသနတ္နဲ႕ စစ္တိုက္နည္း။ ခုခ်ိန္ထိ စစ္ကားေတြ ၾကည့္ရသည္ကို ႏွစ္သက္ေနမိတုန္း ။ျပင္ပေလာကမွာ မည္သည့္ေနရာေဒသ ၊မည္သည့္ နိုင္ငံမွာမဆို ယူနီေဖာင္းဝတ္ စစ္သားမ်ားကို ေတြ႕လွ်င္ ေငးေနမိတုန္း။ လူကို ေငးသည္မဟုတ္ပါ ။ သူတို႕ဝတ္ထားသည့္ ယူနီေဖာင္း ကို ႏွစ္သက္ခံုမင္မိတာ အမွန္ပဲဆိုတာ ဝန္ခံပါတယ္။
ငယ္ငယ္က ပါးစပ္မွ တစ္ဒိုင္းဒိုင္းရြတ္ရင္း တစ္ေနကုန္ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ စစ္တိုက္ခဲ့ဖူးသည္။ မျငိမ္းခ်မ္းသည့္ ေဒသ ျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ အတိတ္နမိတ္ယူကာ အယူသည္းတတ္သည့္ အဖြားသည္ ေမတို႕ စစ္တိုက္တမ္းကစားတာကို လံုးဝ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ျခင္းမရွိခဲ့ပါ။စစ္တမ္းတိုက္ကစားတာ အတိတ္နမိတ္မေကာင္းဘူး လံုးဝမကားရဘူးဟု ရာဇသံေပး အမိန္႕ထုတ္ျပန္ထားသည္။
အိမ္မွာ ၊ျခံဝင္းထဲမွာ ကစားခြင့္မရေသာ ေမတို႕ေမာင္နွမမ်ားႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုသည္ လယ္ကြင္းထဲမ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္၍ ရြာစည္းရိုးကပ္ျပင္နားရွိ ေတာစပ္ေလးတြင္ ေမတို႕၏စစ္ပြဲကိုက်င္းပခဲ့ၾကေလသည္။တစ္ခါတစ္ရံ ေျပးရင္းလႊားရင္း ကပ္ျပင္ေက်ာ္သြားတတ္သည္။ ထိုရြာစည္းရိုးကပ္ျပင္ေက်ာ္လြန္လွ်င္ အႏၱရယ္ရွိသည့္ ေနရာျဖစ္၍ ထိုသုိ႕ကစားခဲ့သည္ကို အေမသိသြားခဲ့လွ်င္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ ေျခသလံုးအရႈိးရာမ်ားထပ္သည္အထိ တုတ္စားရပါေလေရာ။
အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္စြာ ေမတို႕ စစိတိုက္တမ္းကစားသည္ႏွင့္ ျပင္ပ လက္ရွိစစ္ပြဲ တစ္ျခိမ္းျခိမ္းအသံၾကားလွ်င္ ေမတို႕၏ အဘြားသည္
“ငါေျပာတယ္မဟုတ္လား စစ္တိုက္တမ္းမကစားရဘူး။ နင္တို႕ေတြ ဂိဇၥ်ကုဋ္ေတာင္က တီေကာင္ေတြဝင္စားတဲ့ဟာေတြ။ နားပါမလာခဲ့ဘူး။ ေျပာလိုက္ရင္ ဘယ္တုန္းကမွ နားမေထာင္ဘူး” စသည္ျဖစ္ အမွ်င္မျပတ္ရြတ္ကာ နီးရာ ၊မိရာကို လိမ္ဆြဲပါေတာ့သည္။ (ဗိုက္ေခါင္၊ေပါင္သား၊လက္ေမာင္းသား စသည္ျဖစ္)
ေသနတ္သံ တျခိမ္းျခိမ္းျဖစ္ လက္ရွိ ျဖစ္ပြားေနသည့္ စစ္ပြဲကိုေၾကာက္ရသည္က တစ္မ်ိဳး၊ လက္ရွိအနီးကပ္ရန္သူ အဖြား၏ မိရာဆြဲဆိတ္ေနသည့္ လက္ရန္က လြတ္ေအာင္ေရွာင္ရသည္ကတစ္ဖံု ပုန္းက်င္းေလး ေသးေသးထဲတြင္ အတူတူဝပ္ပုန္းေနရသည္ျဖစ္၍ လြတ္ေအာင္မေရွာင္နိုင္ေလတိုင္း စစ္ပြဲျပီးလွ်င္ ေျခလက္ေတြမွာ အညိဳအမဲ စြဲကာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္မွာ ထံုးစံျဖစ္ေနပါျပီ။ သို႕ေသာ္လည္း ေနာက္ေန႕ ျပန္လည္ကစားျမဲသာတည္း။
အနည္းငယ္အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ပါးစပ္က တစ္ဒိုင္းဒိုင္းေအာ္ကာ ပစ္ရသည့္ စစ္ပြဲထက္ လက္ေတြ႕အသားနာေအာင္ပစ္ရသည့္ စစ္ပြဲကို ပိုမိုၾကိဳက္ႏွစ္သက္လာသည္။ သူငယ္ခ်င္းတြင္ အုပ္စုႏွစ္စုခြဲ ၊ စစ္ဗ်ဴဟာမ်ားခင္းကာ ကစားသုအေယာက္တိုင္း က်ည္အျပည့္ထည့္ထားေသာ လြယ္အိပ္မ်ားလြယ္ကာ စစ္တိုက္ၾကေလျပီ။
ေမတို႕သံုးေသာ က်ည္ဆံသည္ ျမရာသီးဟုေခၚသည့္ အစိမ္းေရာင္အသီးနုေလးမ်ားျဖစ္သည္။ ထိုျမရာသီးသည္ မွည့္လာလွ်င္ နီရဲလာကာ စား၍ရပါသည္။ အပင္၌ မရင့္မွည့္မွီ နုငယ္ေသာ အစိမ္းေရာင္အရြယ္သည္ ေမတို႕၏ ေသနတ္က်ည္ဆံ ၊ ျမရာရြက္သည္ ဆိတ္မ်ားစားေသာက္ရန္အစာ။ သို႕ပါေသာေၾကာင့္ ဆိတ္ေက်ာင္းသြားသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ျမရာရြက္ခုတ္ရင္း ျမရာသီးမ်ားပါ ခူး၍ျပန္လာကာ ေဝစုခြဲ၍ ကစားၾကပါသည္။ ျမရာသီးမ်ား မရွိသည့္ရာသီတြင္ စကၠဴစုတ္မ်ား ေရစြတ္၍ေသာ္လည္ေကာင္း ၊ပါးစပ္တြင္း ဝါးေခ်၍ေသာ္လည္းေကာင္း ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေအာင္ျပဳလုပ္၍ ေသးငယ္ေသာ အလံုးေလးမ်ား လံုးျပီးလွ်င္ ထိုေသနတ္ထဲသို႕ သိပ္ထည့္ကာ တစ္ေဖာင္းေဖာင္းႏွင့္ ပစ္ၾကပါေသးသည္။
ေမတို႕အသံုးျပဳခဲ့ေသာ ေသနတ္သည္ အေခါင္းပြင့္ ဝါးအေသးစားေလးကို ထက္ေအာက္ အဆစ္ျဖဳတ္၍ ေဟာင္းေလာင္းေပါက္အတိုင္းထားကာ အျခားေသာ ဝါးအပိုင္းစျဖစ္ ညီတူမွ်ေသာ အရွည္အတိုင္းတိုင္းတာကာ ထို ဝါးေပါက္ထဲ ထည့္နိုင္ယံုမွ် ဝါးေခ်ာင္းေလးအျဖစ္ ဖန္တီးကာ ထိုဝါးေခ်ာင္းေလးအာ အရိုးတပ္၍ ဝါးျပြန္ေလးထဲ သြင္းကာ ပစ္ကစားျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုလက္နက္ေလးကို ျမင္မိျပန္ေတာ့ ငယ္ဘဝပံုရိပ္ကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္မိရင္း ျပံဳးမိျပန္သည္။ ျမရာသီး မရွိသည့္ အခ်ိန္ အေမ့ေဘာင္ခ်ာစားရင္းစာအုပ္ေလးကို လံုးေခ်ကာ က်ည္ဆန္းလုပ္ခဲ့မိ၍ ထိုေန႕က လွိမ့္ပိတ္အရိုက္ခံရေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးကိုလည္း သတိရကာ ျပံဳးမိခဲ့ပါေသးသည္။
ေမတို႕ ႏွစ္သက္စြာ ကစားခဲ့သည့္ ေသနတ္ႏွင့္ က်ည္ဆန္ေလးမ်ား ကို “ေဖာင္းေဖာင္း” ဟု ေခၚသည္။
ထို “ေဖာင္းေဖာင္း” သည္
ထိုပံုေလးကို facebook စာမ်က္နွာမွ ေကာ္ပီယူခဲ့ျပီ ေမ့နာမည္ကို အပိုင္စီးထိုးထားလိုက္တာပါ။ ပိုင္ရွင္ခြင့္လြတ္ပါရွင္။ ငယ္ငယ္က အက်င့္ မေပ်ာက္ေသးလို႕ပါ။
.... (¯`v´¯)♥
.......•.¸.•´
....¸.•´
... (
☻/
/▌♥♥
/ \ ♥♥ ေမသဇင္
