ေဆာင္းအကုန္ လို႕ ဆိုေပမယ့္ ရန္ကုန္ ရာသီဥတုက ခါတိုင္းနွစ္ေတြထက္ ေအးစက္လို႕ေနသည္။ အေအးဒဏ္ မခံနိုင္ေပမယ့္ မနက္ေစာေစာေဆးရံု ward round ရမွာမို႕ သူမ အိမ္မွေစာစီးစြာ ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။
………………………………………..
ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ ။ ေဆးရံု အေပါက္၀မွာ သူမ လာမည့္လမ္းကို ေမွ်ာ္ေနတတ္သည့္ သနပ္ခါးပါးကြက္ၾကားနွင့္ အသက္ ေလးဆယ္ခန္႕ လူတစ္ဦးကို ခါတိိုင္းနံနက္ေတြလိုပင္ ေတြ႕လိုက္ရသည္။
သူမ ေဆးေက်ာင္းတက္သည့္ ေတာက္ေလွ်ာက္ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္သည္လို႕ ေျပာလို႕ရေလာက္ေအာင္ သူမကိုႀကိဳက္တဲ့သူ မေပါေပမယ့္ ညိဳေခ်ာလို႕ေျပာနိုင္သည့္ သူမမွာ အတန္အသင့္ ေရြးခ်ယ္ ဖို႕က ရွိျပီးသား။ အဲဒီအခ်ိန္ပိုင္းေတြက စာကလဲြလို႕ ဘာမွစိတ္မ၀င္စားတတ္တဲ့ သူမတစ္ေယာက္ အခုလို အထူးကု ဆရာ၀န္လည္းျဖစ္၊ အသက္ကေလးကလည္း ၃၅ နွစ္အထက္ မခို႕တရို႕ေလးေက်ာ္တက္ လာသည့္အခါမွ ဘယ္ကဘယ္လိုျဖစ္သည္မသိ ။ သစ္ရြက္လႈပ္တိုင္း မရယ္ခ်င္ေပမယ့္ သနပ္ခါး ပါးကြက္ၾကားနွင့္ ထိုပုဂၢိဳလ္ကို ျမင္ေလတုိင္း သူမ ရင္ေတြခုန္တတ္တာေတာ့ အမွန္။ အခုလည္း အနည္းငယ္ျမန္လာသည့္ ရင္ခုန္သံ ကို လစ္လ်ဴရႈကာ အိေျႏၵဆယ္ရင္း ဂ်ဴတီကုတ္ကို လက္ကပိုက္ျပီး ေဆးရံုဆီသို႕ ေလွ်ာက္္လာခဲ့သည္။
ထိုသူက လက္ကေလးေနာက္ပစ္ကာ သူမလာရာလမ္းဘက္ကို မ်က္နွာမူလွ်က္ သူမကို ျပံဳးျပဖို႕ ၾကိဳးစားေနဆဲ။ ဒါကလည္း ထိုလူ ေန ႔ တုိုင္း လုပ္ေနက် အျပဳအမူေတြ ထဲက တစ္ခု ပဲမို႕ သူမ အနညး္ငယ္ျပံဳးျပကာ ထိုသူ႕ အနားက ျဖတ္သြားတဲ့အခိုက္ အေနာက္မွ လုိက္လာေသာ ေျခသံေၾကာင့္ သူမလက္ဖ်ားမ်ား ေအးစက္လြန္းရျပန္သည္။
“ဆရာမ … ဆရာမ…”
အသံၾကားရံုျဖင့္ သူမနွလုံုးခုန္ခ်က္တို႕က သိသိသာသာ ျမန္လာျပီးေနာက္ ထိုသူ႕ဆီအား တစ္ခ်က္ လွည့္ၾကည့္မိ ေတာ့ လက္ထဲမွ ပန္းသီတစ္လံုးကို ကိုင္ကာ သူမ အေနာက္မွ အေျပးတပိုင္း နွင့္လိုက္လာေနသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူမ တစ္ေယာက္ ဘယ္လို
ျဖစ္တယ္ရယ္ မသိ ေဆးရံုရွိရာ သို႕အျမန္ေျပးသြားလိုက္မိေတာ့ ထိုသူ က ဆက္မလိုက္ေတာ့ပဲ ေဆးရံုသို႕သြားရာ စၾကၤန္ေလးမွာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
တကယ္ေတာ့ လည္း ထိုသူက သူမနွင္႕ တစိမ္းျပင္ျပင္ၾကီး မဟုတ္လွ။ သူမ အလုပ္လုပ္ရာ ေဆးကုသေဆာင္ အမွတ္ ၁၁- ၁၂ တြင္တက္ေနေသာ ဆီးခ်ဳိေ၀ဒနာရွင္ အေဒၚၾကီး၏ သားျဖစ္ပံုရသည္။ သူမ ward round ခ်ိန္မွာ အနီးအနားရွိ အခန္းေထာင့္တြင္ ကပ္ကာ သူမတို႕ ေဆြးေႏြးတာကို နားေထာင္ေနတတ္သလို တျခား ကုတင္မ်ားသို႕ ေျပာင္းေရႊ႕ျပီး အလုပ္လုပ္ လွ်င္လည္း အနီးအနားကုတင္တခုမွ သူမကို တေစ့တေစာင္း ၾကည့္ေန တတ္သည့္ ထုိသူက ဒီရက္ပိုင္း မနက္တိုင္းမွာ သူမ လာရာလမ္းမွာ ေစာင့္ေနတတ္တာကို သတိထားမိျပန္သည္ ။ ခါတိုင္း နံနက္ေတြမွာ ျပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ရံုသာ ျပဳမူတတ္ေသာ ထိုသူက ခုေတာ့ ဘာေၾကာင့္မ်ား အေနာက္က လိုက္လာရတာပါလိမ့္….။ သူမအေတြးမွ်င္တန္းကုိျဖတ္ကာ ေလွခါးကို ခပ္သုတ္သုတ္ လွမ္းတက္လိုက္သည္။ သူမ ရပ္ျပီးစကား မေျပာျဖစ္တာဟာ သူမအလုပ္ကို ေနာက္မက်ေစခ်င္လို႕ဟု မိမိဘာသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ေပးေနေပမယ့္ ရင္ခုန္ႏႈန္း ပံုမွန္မျဖစ္ေသးတာကိုေတာ့ သူမ ေျဖရွင္းခ်က္ေပးလို႕မရ ျဖစ္ေနဆဲ…။
……………………………………..
Ward ထဲမွာ ခါတိုင္းေန႕ေတြထက္ပိုျပီး လူေတြ ေယာက္ယက္ခတ္ ေနသည္ ဟု သူမ ထင္လိုက္ေသးသည္။ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ ကေလးမ်ား ကလည္း ခါတိုင္း ထက္ပိုေတာက္ပသည့္ အ၀တ္အစားမ်ားနွင့္ လွပလို႕ေနသည္။ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ကေလး ေတြကို ၾကည့္ျပန္လွ်င္လည္း ရိႈးအျပည့္နွင့္။ အခ်ဳိ ႔ က လွလွပပ ထုပ္ပိုးထားေသာ လက္ေဆာင္ထုပ္ကေလးမ်ားကိုင္ကာ ward ထဲသို႕၀င္လာတာေတြလည္း ရွိသည္။
“ဘာေတြ ျဖစ္ေနပါလိမ့္ေနာ္…”
သူမေခါင္းကေလးကုတ္ကာ ခဏတာ စဥ္းစားလိုက္္ျပီး သူမ လူနာမ်ားၾကားမွာ အလုပ္ရႈပ္ေနျပန္သည္။ လူနာသစ္တင္သည့္ ရက္ျဖစ္တာမို႕ အလုပ္ေတြနွင့္ ပိကာ ေန႕လည္ ၂ နာရီေလာက္မွ ထမင္းစားဖို႕သတိရလိုက္သည္။ ပံုမွန္ဆို ေန႕လည္ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ လက္ေထာက္ ဆရာ၀န္ကေလးမ်ား ၊ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ကေလးမ်ားနွင့္ ထမင္းစားလ်က္ရွိေသာ သူမတေယာက္ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္အခန္းသို႕ လွမ္းလာခဲ့လိုက္သည္။ ခါတိုင္း ရယ္သံဗရဗြႏွင့္ ဆူညံေနတတ္ေသာ ထိုအခန္းက်ဥ္းကေလးက အခုေတာ့ တိတ္ဆိတ္လို႕ေနျပီး အခန္းတြင္းမွာ ေတာ့ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ အနည္းငယ္ကိုသာ ေတြ႕ရသည္ ။ အခန္းေထာင့္တစ္ခုမွာ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္မေလး တစ္ေယာက္က ရွက္ျပံဳးကေလး ျပံဳးကာ ပါဆယ္ထုပ္တစ္ခုကို ေဖာက္ေနျပီး ဒီအလုပ္သင္ ကာလတစ္ခုလံုး ေနာက္ပိုးပိုးေနေသာ ေဇာ္သန္႕ဆိုသည့္ တာ၀န္ခံ ဆရာ၀န္ကေလး ကမလွမ္းမကမ္းမွ သူမအား ခပ္ျပံဳးျပံဳးေလး ၾကည့္လ်က္။
ဒီဘက္ေထာင့္ ေဆးထည့္ထားရာ ဗီရို နားတြင္ ညစ္တစ္တစ္နိုင္လွေသာ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ေလး က ခဲတံျဖင့္ ပန္းခ်ီကားငယ္ေလးတခုုကို သည္းၾကီးမဲၾကီး ဆဲြေနသည္။ ဖက္တီးမေလး မြန္မြန္ကေတာ့ အရာအားလံုးက သူနွင့္မဆိုင္သလို သေဘာပိုက္ကာ ward round လိုက္ထားေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို စာအုပ္တြင္ ျပန္မွတ္ရင္း ႏိုက္ဂ်ဴတီသမားမ်ားအား မွာစရာမ်ားကို ေရးေနသည္။
“ဟဲ့ ကေလးေတြ… က်န္တဲ့သူေတြ ဘယ္ေရာက္သြားသလဲ …မမ ward round မွာလည္းမေတြ႕ပါလား”
အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ကေလးမ်ား တစ္ေယာက္မ်က္နွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ
“သူတို့ အျပင္မွာ မုန္႕ခဏသြားစားပါတယ္ မမ ”
“အဲ.. မဟုတ္ဘူး ထြန္း၀င္းက ေစ်းမွာ လက္ေဆာင္ သြား၀ယ္တာ မမ …”
“ခဏေနျပန္လာမွာပါ .. မမ… ”
သူတို႕ေျပာေသာ မညီမညြတ္ စကားလံုးေတြရဲ့ ဇစ္ျမစ္ကို စပ္စုရင္း သူမအခန္းရွိရာ သို႕ ခပ္ေတြေတြကေလး ျပန္လာခဲ့သည္။ သူမကိုယ္သူမ ငယ္ရြယ္နုနယ္တုန္းလို့ ထင္မိေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ခါ ေခတ္နွင့္ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားတတ္တာ သတိထားမိလာသည္။ မေန ႔ က ေဆးခန္း မသြားခင္ ရန္ကင္း စင္တာမွာ ေမေမ့အတြက္ မုန့္၀ယ္တုန္း ကတည္းက ရန္ကင္းစင္တာက အရင္ရက္မ်ားထက္ ပိုမိုစည္ကားေနသည္ဟု သူမထင္မိပါလ်က္ မသိလိုက္မသိဘာသာ ျပဳကာ သူမ အျမန္ျပန္ထြက္လာ ခဲ့သည္ မဟုတ္လား။
Valentine’s Day ဆိုသည့္ စကားလံုး အသံုးအႏႈန္းက သူမပတ္၀န္းက်င္မွာ ေပ်ာက္ပ်က္လို ႔ ေနတာ အခုဆို ေလး ငါးနွစ္ေလာက္ ေတာင္ရွိေတာ့မည္ ထင္သည္။ အထူးကု သင္တန္းတက္သည့္တေလွ်ာက္ ေနာက္… နိုင္ငံျခားမွာ ဒီပလိုမာဘဲြ႕ အတြက္ ၾကိဳးစားေနခဲ့သည့္ ႏွစ္အနည္းငယ္ အဲဒီအခ်ိန္ေတြ အားလံုးမွာ သူမအတြက္ Valentine’s Day ဆိုတာကို သတိရဖို့ အျဖစ္က မၾကံဳခဲ့သလို အခ်ိန္ကလည္းသိပ္မေပးလွ။
ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ေတာ့ ဒီလိုေန႕မ်ဳိးမွာ သူမအိမ္ေရွ႕က ျခံစည္းရိုး
မွာ နွင္းဆီပန္းအခ်ဳိ႕ကို ေတြ႕ရတတ္သလို စာတိုက္ကတဆင့္ လာတဲ့ ပိုစ့္ကဒ္ေတြနွင့္ သူမအတြက္ အဆန္းအျပားျဖစ္ေစတဲ့ ေနတစ္ေန႕ မဟုတ္လား။ တစ္ခါတစ္ရံဆို ေခ်ာကလက္ေတြ ဒါမွမဟုတ္ ပန္းသီးကေလးေတြ။
“ပန္းသီး….. ပန္းသီးးး..”
သူမႏႈတ္မွ တိုးတိုးေလး ေရရႊတ္ကာ ထိုပုဂၢိဳလ္နွင့္ မနက္ကေတြ႕ျဖစ္ခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္ကေလးကို သတိရလို္က္မိသည္။
… … …
အို…. ငါဘာလုိ႕မ်ား ထြက္ေျပးခဲ့မိပါလိမ့္။
မဟုတ္ဘူး… ေျပးသင့္တယ္ေလ။ ေတာ္ၾကာ အဲဒီလူူက ငါ့ကို ခ်စ္တယ္လို႕ေျပာလာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ သူ႕အေၾကာင္းလဲ ငါကေသခ်ာသိတာမဟုတ္…
အာ… ဒါကေတာ့ အစကဘယ္သိမလဲ။ ဒီလိုသာ ထြက္ေျပးေနရင္ တစ္သက္လံုး အထီးက်န္ျဖစ္မယ္။ ေျပာတာ က လူတိုင္းကို လုိုက္ေရာေနဖို႕ မဟုတ္ဘူး ေလ။ ကိုယ့္နွလံုးသား က ဘာေျပာတာလဲ ျပန္နားေထာင္ဦးမွေပါ့။ ခု သူ႕ကိုေတြ႕တိုင္း ရင္ခုန္ေနတယ္ မဟုတ္လား…
ကဲ … ဒါကေတာ့ ငါေၾကာက္လို႕လည္း ျဖစ္နိုင္တာပဲေလ…
အပိုမေျပာန႕ဲ မိန္းမ... လူနာေစာင့္ေတြနဲ႕အမ်ားၾကီး စကားေျပာဖူးတယ္။ နိုင္ငံျခားမွာေတာင္ တစ္နွစ္ေက်ာ္ ေနဖူးတယ္၊ လာျပီးရည္းစား စကား ေျပာတဲ့သူေတြကိုလည္း ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ျငင္းခဲ့ဖူးတယ္။ ဘာေၾကာက္တာလဲ..
ေနဦးဟ ၊ ခုဟာက လူနာေစာင့္နဲ႕ ဆရာ၀န္ဟ၊ ငါ့မွာ ေစာင့္ထိန္းရမယ့္ စည္းေတြ ရွိတယ္။ အဲလို အရႈပ္အရွင္း ျဖစ္ရင္မေကာင္းဘူး။
ဟဲ့… ဟိုက တစ္သက္လံုးနင့္လူနာ ျဖစ္ေနမွာမွမဟုတ္တာ၊ ေဆးရံုက ဆင္းသြားျပီး နင့္ဆီကို လာလည္လည္း ရတာပဲ။ သူ႕မွာ အရည္အခ်င္းရွိရင္ ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ သူ႕မွာေျပာစရာဘာေတြ ရွိသလဲ နင္နားေထာင္မွေပါ့။ အေတြးမေခါင္စမ္းပါနဲ႕ေလ။
အင္း.. ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္။ အရင္ဆံုးဘာလဲဆိုတာ သိေအာင္ လုပ္ရမယ္။
သူမအေတြးနွင့္ သူမ ျငင္းခုံရင္း အဆံုးသတ္မွာ သူမ လက္ပတ္နာရီကို ၾကည့္မိေတာ့ ေလးနာရီထိုးဖို႕ ၁၅ မိနစ္ သာသာေလးအလို။ သူမ စားပဲြ ကေလးတြင္ထိုင္ကာ လက္ကိုင္အိတ္ထဲမွာ ႏႈတ္ခမ္းနီခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကေလး ကိုထုတ္ဆိုးရင္ အလွျပင္ေနလိုက္သည္။ ေပါင္ဒါပါးပါးကိုပါ မ်က္နွာမွာ မႈန္းရင္း သူမသီခ်င္းဆိုေနျဖစ္ေသးသည္။
သူမရဲ့ စိတ္တို႕က နုနယ္ တက္ၾကြေနကာ ၊သူမရဲ့ Valentine’s အမွတ္တရတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့သည့္ သူမ ကားျဖဴျဖဴကေလး တံခါးနားမွာ ခ်ထားခဲ့တဲ့ ရာဇာ ကိုယ္တိုင္စိုက္ထားခဲ့တဲ့ အသည္းပံုဘြန္ဇိုင္း ပင္ပုပုကေလး ကို လက္ခံရယူခဲ့တုန္းကလို ရင္တလွပ္လွပ္ခုန္လို႕ေနသည္။ ညေနျပန္ခါနီးမို႕ အခန္းထဲမွာ ပစၥည္းမ်ားကို ၀ိုင္းကူ သိမ္းေပးရန္ သူနာျပဳဆရာမေလး မမိုင္ ၀င္လာေတာ့ သူမ အလွျပင္တာကို ခဏ ရပ္ထားလိုက္သည္။ အလိုက္သိတတ္ေသာ မမိုင္က အခန္းျပင္သို႕ အျမန္ျပန္ထြက္ သြားေပမယ့္ ျပံဳးစိစိ မ်က္နွာေပးကေလးနွင့္။
ေလးနာရီ ။ သူမ အခန္းျပင္ထြက္ဖို ႔ ရာကို ၀န္ေလးလို႕ေနသည္ ။ မထြက္ခ်င္တာထက္ မထြက္ရဲတာ ကပိုမည္ထင္သည္။ ထိုသူ႕ကို ေတြ႕ရင္ ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရပါ့။ ေလးနာရီခဲြ ၊အင္း အိမ္ျပန္ခ်ိန္တန္ျပီ ။ သူမ အခန္း အျပင္သို႕ အသာေလးထြက္လာမိသည္ ။ အသာေလးဆိုရ ေအာင္ လည္း ထိုပုဂၢိဳလ္မျမင္ေအာင္ သူမထြက္ေျပးခ်င္တာေတာ့မဟုတ္။
“အင္း …ခက္ျပီ …ခက္ျပီ ”
ေဆးရံု စႀကၤ ံေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ လာေပမယ့္ ထိုသူ၏ အရိပ္ အေယာင္ ေလးေတာင္ မေတြ႕ရေတာ့ သူမ ရင္မွာ ဟာလို႕ေနျပန္သည္။ သူမ ေဆးရံုေရွ႕ စင္၀င္ေအာက္ေရာက္ေတာ့ သူမကား နီနီကေလးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
“အယ္… ”
ထိုပုဂၢိဳလ္က သူမကားေရွ ႔ မွာ အခန္႕သားရပ္လို႕ ။ လက္ကေလးေနာက္ပစ္ထားသျဖင့္ မျမင္နိုင္ေပမယ့္ သူမ မမွားဘူး ဆိုလွ်င္ ထိုသူ႕လက္ထဲမွာ ပန္းသီးတစ္လံုးရွိေနနိုင္သည္။ ၀ွက္ ထားတဲ့ ပန္းသီးေလးေလ ။ မနက္ကတည္းက သူမအား ေပးရန္ ၾကံရြယ္ထားေသာ ပန္းသီးလွလွကေလး။ နယ္ကလာတဲ့ ေတာသားၾကီး ေပမယ့္ Valentine’s Day ဆိုတာေတာ့ စိတ္၀င္စားပါလား ။ ဒီလိုဆုိေတာ့လည္း နည္းနည္းေတာ့ ကဗ်ာဆန္သား။ သူမကိုျမင္သည္နွင့္ ထိုပုဂၢိဳလ္က ကိုယ္ဟန္ အနည္းငယ္ ျပင္လုိက္ေပမယ့္ သူမကားေရွ ႔ မွာ ပိတ္ရပ္ေနတာကိုေတာ့ မဖယ္။ ထိုသူက သူမကိုလွမ္းေတြ႕ေနတာမို႕ မထူးေတာ့တာေၾကာင့္ ကားဆီသို႕ ဦးတည္သြားေနေပမယ့္ သူမတကိုယ္လံုး တဆတ္ဆတ္တုန္လို႕..။ ကိုယ္ကိုကုိယ္ ျပန္၀န္ခံရလွ်င္လည္း ေရွာင္ေျပးဖို႕ သူမမွာ ဆႏၵမရွိတာအမွန္…။
“ဆရာမ … ”
ေလးေလးပင္ပင္ ေခၚလိုက္ေသာ ခပ္ၾသၾသ အသံတို႕က တုန္ယင္ ေနေၾကာင္း သူမ သတိထားလိုက္မိေပမယ့္ သူမကိုယ္တိုင္လည္း မနည္း အိေျႏၷဆယ္ေနရတာမို႕ မ်က္လံုးကေလးပင့္ကာ တခ်က္ၾကည့္လိုက္ရင္း အသာရပ္ေနလိုက္သည္။
“ဆရာမကို စကားေျပာခြင့္ရဖို႕ က်ဳပ္္ ေစာင့္ေနတာၾကာျပီ ဆရာမ။က်ဳပ္မေျပာရဲ လို႕ မနက္တိုင္း မနက္တိုင္း ဆရာမေဆးရံုလာမယ့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ရင္း နဲ႕ပဲ ဒီေန႕ဒီအခ်ိန္ထိ စကားမေျပာျဖစ္တာပါ။ သူမတေယာက္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိတာမို႕ လက္ထဲမွာ လက္ကိုင္ပု၀ါ အျဖဴကေလးကို သာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္နယ္ရင္း ထိုသူ႕ေရွ႕တြင္ ရပ္ေနမိသည္။
“ဒီေန႕မွာ ဆရာမကို ဒီလိုေတြ႕ျပီး မေမးရင္ အရမ္းေနာက္က်သြားမွာ
စိုးလို႕ပါ ”
အင္း…. ေနာက္ေတာ့လည္း မက်ပါဘူးေလ။ သူမ က လည္း သူ႕ကို နံနက္တိုင္းမွာ ေတြ႕တိုင္း ရင္ခုန္ေနတတ္တာပဲ မဟုတ္လား။ ေနာက္မက်ပါဘူး။ သူမ ဘာသာသူမ တိတ္တိတ္စကားဆိုရင္း လက္ကိုင္ပု၀ါကေလးသာ ေၾကသထက္ေၾကလို႕လာသည္။ ထိုသူက ေျပာရင္ ေကာင္းမေကာင္း ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႕ သူမေရွ႕တြင္ ရပ္ကာ ခ်ည္တံုခ်တုံ စဥ္းစားေနရင္း က ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာပစ္လိုက္မည္ဆိုသည့္ ေနာက္ဆံုးဆံုးျဖတ္လိုက္သည့္ ပံုစံနွင့္ ..
“ဒီလိုပါ ဆရာမရယ္ အဓိက ကေတာ့ ဒီပန္းသီးပါပဲ ”
ေျပာေျပာဆိုဆိုနွင့္ ေနာက္ပစ္ထားေသာ လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားသည့္ ပန္းသီးလွလွကေလးတလံုးကို ျပရင္း…
"ဟိုတစ္ေန႕က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းက ပန္းသီးေတြ ၀ယ္လာတယ္ေလ။ အဲဒါ အမ ( အမ ဆိုတာ ထိုသူတို႔ နယ္ဘက္မွာ အေမကိုေခၚျခင္းျဖစ္သည္။) ကိုေကၽြးခ်င္တာရယ္ အဘ က အမမွာ ဆီးခ်ဳိရွိလို႕ မတည့္ဘူးလို႕ေျပာသဗ်။ က်ဴပ္တို႕ရြာမွာဆို ပန္းသီးဆိုတာ က အထူးတလည္ ေနမေကာင္းမွ စားၾကတာမို႕ တကူးတက ၀ယ္လာတာေလးကို အမကိုလည္း စားေစခ်င္တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာမကို ေမးခ်င္တာရယ္။ အမနဲ႕ ဒီပန္းသီးနဲ႕တည့္ရဲ့လားလို႕ဗ်။ အစားအေသာက္ ေသာင္းက်န္း ပ လို႕ ဆရာမေျပာမွာလည္း က်ဳပ္က ေၾကာက္ေတာ့ ေန႕တိုင္း ဆရာမကို လာေစာင့္ စဥ္းစားျပီး အခိ်န္ေတြ ကုန္ေနလိုက္တာဗ်ာ။ ဒီေန႕ေတာ့ က်ဳပ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္ေလ ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာမကို ေမးကို ေမးေတာ့ မယ္လို႕ ။ မဟုတ္ရင္လည္း ေနာက္ေန႕ဆို ပန္းသီးေတြက အေတာ္ေလး ညိႈးကုန္ျပီဗ် ”
စကားကို အဆက္မျပတ္ေျပာျပီး ေမာသြားဟန္ျဖင့္ ထိုပုဂၢိဳလ္ စကားကို ခဏရပ္လိုက္သည္။ ေစာေစာ က စကားေျပာေနစဥ္အတြင္း ထိုသူ႕စကားသံေၾကာင့္ သူမေခါငး္ေတြ မူးလာသည္ဟု ထင္ေပမယ့္ အခုလို စကားစရပ္သြားေသာ္လည္း သူမေခါင္းတစ္ခုလံုး မူးမိုက္လို႕ေနတုန္းဆဲ။
“ဆရာမ ဆရာမ … ေနမေကာင္းဘူးလား ဗ်။ က်န္းမာေရးလည္း ဂရုစိုက္ေခ်ဦး။ ဆရာမလည္း တေနကုန္ အလုပ္လုပ္ရတာလည္း ပင္ပန္းေတာ့မေပါ့။ အင္း… က်ဳပ္သိခ်င္တာေတာ့ အဲဒါဗ်ာ အမနဲ႕တည့္မတည့္ပဲ။ မတည့္ဘူးဆိုလည္း အတင္းမေကၽြးပါဘူးေလ။ အမ ကေတာ့ အနည္းငယ္ေတာ့ ျမည္းခ်င္သပ လို႕ေျပာသဗ်”
ထိုသူ၏ ေမးျမန္သံအဆံုးမွာ လႈပ္ရွားေနေသာစိတ္အစဥ္က အျမန္ျပန္ စုစည္းကာ သူမ ဟန္ကိုယ့္လိုက္သည္။
“ဟုတ္ကဲ့ ပန္းသီးကေတာ့ ပံုမွန္ဆို တည့္ပါတယ္ေလ။ စားလို႕ရပါတယ္။ အျခား အသီးေတြလို အရမ္းခ်ဳိေနတာမွ မဟုတ္တာ။ စားလို႕ရပါတယ္ရွင္ ”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမေလးရယ္… အဘကလည္း အမကို မစားရေသးဘူးလို႕ တားထားတာေၾကာင့္ အမ ခမ်ာလည္း အေနရခက္ေနတာဗ်။ ေက်းဇူးဗ်ာ။ ေက်းဇူး…”
“ရပါတယ္ရွင္…”
ေက်းဇူးတင္ေသာ စကားကို ထပ္တလဲလဲဆိုရင္း ေဆးရံုထဲသို႕ ပန္းသီး ကေလးကိုင္ကာ အျမန္ျပန္ေျပး၀င္သြားေသာ ပါးကြက္ၾကားနွင့္ ထိုသူ႕ ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ရင္း သူမမွာ ရယ္ရမလို ငိုပဲငိုရေတာ့မလိုလို။ အနီးအနားမွ ျဖတ္သြားေသာ လူမ်ား၏ စပ္စပ္ စုစု အၾကည့္မ်ားကို မခံခ်င္တာေၾကာင့္ ကားထဲသို႕၀င္ထိုင္လိုက္ျပီးေနာက္ ကားစက္ႏိႈးကာ ေဆးရံုတြင္းမွ အျမန္ေမာင္းထြက္ခဲ့သည္။ အျဖစ္အပ်က္အားလံုးကို ျပန္စဥ္းစားမိရင္း သူမျပံဳးမိျပန္သည္။
ေၾသာ္… ဘာလိုလိုနဲ႕ သူမအသက္ ၃၅ နွစ္ေက်ာ္လာတာ ေနာက္နွစ္လဆို တစ္နွစ္ျပည့္ေတာ့မွာပါလား။။။ ဘာရယ္မဟုတ္ လုပ္ေနက်အက်င့္အတို္င္း radio ခလုတ္ကို လက္က အလုိလုိ ႏွိပ္လိုက္မိေတာ့ FM radio ဆီမွ ဟဲေလး၏ သီခ်င္းသံစဥ္ တခ်ဳိ႕က သူမနားထဲသို႕ ကန္႕လန္႕တိုက္ကာ နွိပ္စက္ၾကျပန္သည္ …
“♠♪♫ ♫ ♪ ♠ ♪♫ ♫ ♪♠.. …. … … …. ေလာကမွာ တစ္ေယာက္တည္းဆို ပ်င္းဖို႕ေကာင္းတယ္။ မိန္းမဟာ လင္မရွိရင္ လံုး၀ မတင့္တယ္ …….. အသက္က ၃၀ ေက်ာ္……… ဇီဇာေၾကာင္ေနရင္ ခက္ဦးမည္။ ………………. ……………..အပ်ဳိၾကီးေတြ… …”
Radio ခလုတ္ကို ခပ္ျမန္ျမန္ေဆာင့္ပိတ္ကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းကေလးအတိုင္း ကားနီကေလးကို ခပ္ ေရြ႕ေရြ႕ ေမာင္းလာခဲ့လိုက္သည္။
“တိုက္ပဲ တိုက္ဆိုင္လြန္းတယ္ တကယ္…”
သူမတစ္ကိုယ္တည္း ေရရြတ္ကာ ခပ္က်ဲက်ဲ ရယ္လိုက္မိသည္။
ဟုတ္ပါတယ္ သူမအရြယ္က ငိုရမလား ရယ္ရမလား လို႕ ျပန္ေမးစရာ မလိုေအာင္ ရယ္ရမည့္ အရြယ္ပဲဟာ…
ေလာကအလွ အြန္လိုင္းမဂၢဇင္း