ေမွာ္ႏွင့္ဒိဗၺန္အာရံု
ဒိဗၺအာရုံ (သို ့မဟုတ္)ထိုထြင္းသိျမင္
စြမ္းရည္ဖြံ ့ျဖိဳးျခင္းဆိုသည္မွာ စကၡဳ ၊ ေသာတ၊ ယာန၊ ဇိ၀ွာ၊ ကာယ စေသာ အာရုံငါးပါးျဖင့္ ျမင္၊ၾကား၊ နံ။စား၊ထိ၊ဟူေသာ စြမ္းရည္တို ့ကို ျမွင့္တင္မူႏွင့္ပတ္သတ္ေလသည္။ ထိုအာရုံမ်ား
ကို ႏႈိးဆြျခင္းျဖင့္ ဦးေႏွာက္တြင္းျမံ ဳေနေသာ အစိတ္အပိုင္း
တို ့ကို တျဖည္းျဖည္းရွင္သန္ထက္ျမက္ေစသည္။ ထိုသို ့ရွင္သန္
ႏူိးၾကားလာျခင္းျဖင့္ အာရုံငါးပါးကိုေက်ာ္လြန္ျပီး ေမွာ္ဆန္ေသာ ဆဌမအာရုံကိုရရွိေလသည္။ ထိုဆဌမအာရံု ျဖင့္ အၾကားအျမင္
ေပၚက္ျခင္း၊အာရုံျဖင့္ေစစားႏူိင္ျခင္း ၊အာရံုျခင္းဆက္သြယ္
ႏူိင္ျခင္း၊ စ်ာန္ပ်ံျခင္း၊ စိတ္ကိုယ္ခြာျခင္း၊ မိမိစြမ္းအင္ျဖင့္ကု
သျခင္း စသျဖင့္ မိမိစိတ္၀င္စားမူ(သို ့)ဆည္းပူးမူအေပၚ
မူတည္ျပီး ကိုယ္ရည္စြမ္းပကားတို ့တိုးတတ္ ျမင့္မားလာႏူိင္
ေပသည္။
ဒိဗၺျဖစ္စဥ္သည္ စိတ္သႏၱန္၏သဘာ၀ (သို ့) လူ
သား၏စိတ္၀ိညာဥ္ျဖင့္ဆက္စပ္ေနေလသည္။ထိုအခ်က္ကိုနာမည္ေက်ာ္ ဒိဗအာရုံရွင္ အဂၢါေကစီ (EDGER CAYCE)ကလည္း ဆိုညႊန္းခဲ ့ေလသည္။ ေကစီသည္ လူသားေထာင္ေပၚင္း
မ်ားစာြ၏ အတိတ္ဘ၀ကို သူ၏အဘိညာဥ္တန္ ခိုးျဖင့္ လွမ္းေမ်ာ္ရႈခဲ ့ ေလသည္။ ထိုအခါဘ၀ေႏွာင္းပိုင္းတြင္ သူ၏စိတ္စြမ္း ရည္ ဖြ ံ ့ျဖိဳးလာသည္ႏွင့္အမွွ် သူသည္ လူတစ္ေယာက္ကိုေတြ ့ျမင္လိုက္သည္နွင့္ ထိုလူၾကံဳေတြ ့ေန
ရေသာအေျခအေန ႏွင့္ အနာဂတ္ျဖစ္မည့္ကိစၥတို ့ကိုပါ တန္းခနဲ ေျပာႏူိင္လာခဲ ့သည္။
ထိုသို ့ေသာျဖစ္စဥ္တို ့ကို သိပၸံနည္း
က်ေထာက္ရူၾကည့္၇်္မရေခ်။ တျခားေသာအဆင့္မ်ားတြင္ ေသခါနီးအေတြ ့အၾကံဳ ့ဟုဆိုၾကသည့္ ေျမာေနေသာ၀ိညာဥ္ သည္ခႏၶာအျပင္သို ့ထြက္ျပီး ျပင္ပမွအရာရာကို ၇ဴျမင္သည့္ ခႏၱာျပင္ငအေတြ ့အၾကံဳ (OUT OF BODY)ဟုေခၚဆိုေသာ ၀ိညာဥ္ကင္းလြတ္မူမ်ားရွိေနေလသည္။တစ္ခါက အမ်ိဳးသမီးေလထီးမယ္တစ္ဦးသည္ ေလထီးမပြင့္ ႏူိင္ေသာေၾကင့္ သူမမုခ်ေသေတာ့မည္ဟုယံုၾကည္
ေနေလသည္။ သူမ၏၀ိညာဥ္သည္ တကယ္ပင္ ခႏၶာကိုယ္တြင္းမွထြက္ျပီး သူမကိုျပန္ၾကည့္
ေလသည္။ထိုအခါသူမ၏အမွား(ႏွိပ္ရမည့္ခလုတ္တစ္ခုကိုမ
ႏွိပ္မိခဲ ့သည့္) ကိုျမင္သြားေလသည္။ ထိုေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္
ထဲသို ့ျပန္၀င္ျပီး ႏွိပ္ရမည့္ခလုတ္ကိုႏွိပ္လိုက္ရာ ေျမျပင္ေပၚ
သို ့ေဘးကင္းစာြေရာက္ရွိခဲ ့ေလသည္။
သူမသည္ သဘာ၀အမွန္ကို ရႈျမင္ခြင့္ရခဲ ့ျပီးျဖစ္
ေသာေၾကာင့္ ထိုအေနအထားကို ထာ၀ရ ရရွိေစရန္ တရား
က်င့္ၾကံမူမ်ားျပဳလုပ္ေလေတာ ့သည္။
ေမွာ္ႏွင့္ဦးးဘိုးလႈိင္
ကြ်ႏူပ္တို ့ျမန္မာႏူိင္ငံတြင္လည္း ထို
ကဲ ့သို ့ ဒိဗၺန္အာရုံရခဲ ့ဖူးသူတစ္ေယာက္ရွိေလသည္။
ထိုသူမွာေယာမင္းၾကီးဦးဘိုးလႈိင္ပင္ျဖစ္သည္။ ဦးဘိုးလႈိင္သည္ သူေသရမည့္ေန ့ကိုၾကိဳ သိခဲ ့ေသာသူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
သိုေသ္ သူသည္ ေၾကာက္ရြ ံ ့စိတ္မျဖစ္။ေသမည့္အေ၇း
ကိုပင္ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ခဲ ့ေလသည္။ဦးဘိဳးလႈိင္သည္ နကၡတ္ေဗဒပညာရပ္တြင္လည္းတစ္ဖတ္ကမ္းခတ္ကြ်မ္းက်င္
သူျဖစ္သည္။ သူျပဳစုခဲ ့ေသာက်မ္းမ်ားထဲတြင္ မဟာသုဇာတက က်မ္းမွာထင္ရွားေလသည္။ ထိုက်မ္းမွာ ေဗဒင္ဆရာမ်ား
ေလ့လာရေသာက်မ္းတစ္ခုပင္ျဖစ္ခဲ ့သည္။ ထိုသို ့ေဗဒင္ပိုင္
ေသာ ေယာမင္းၾကီးသည္ အာယုဒါသ အသက္အပိုင္းအျခား
တြတ္ခ်က္ပံုကို နားလည္ကြ်မ္းက်င္ေလသည္။
သို ့ျဖင့္ သူသည္ မေသမီတစ္လအလိုတြင္ စစ္ကိုင္းျမိဳ ့ရွိ ေက်ာင္းေနဖတ္သူငယ္ခ်င္းဦးတူကို သူ၏အိမ္တြင္ေခၚထား ေလသည္။ထိုအခ်ိန္အခါတြင္ဦးဖိုးလိႈင္သည္ အသက္ (၅၃)ႏွစ္ ၇ွိျပီျဖစ္သည္။ ထိုအတူမဟာသုဇာတက ေဗဒင္က်မ္းၾကီးကို ေရးသားျပဳစုေနခ်ိန္လည္းျဖစ္ေပသည္။ထိုေနာက္သီးတူကိုေယာမင္းၾကီးသည္ မိမိအားေက်ာင္းေနစဥ္တုန္းကလို ဘိုးလိႈင္ဟု
သာေခၚခိုင္းသည္။ သူကလည္းဦးတူကိုငယ္စဥ္ကအတိုင္း
ေမာင္တူဟုသာေခၚေလသည္။ျပီးလွ်င္ဦးတူ၏သားမယားမ်ား
စားေသာက္ဖို ့ ေငြဒဂၤ ါ(၂၀၀)ကို လူၾကံဳႏွင့္ပို ့ေပးလိုက္ေလ
သည္။ တစ္ေန ့ ဦးဘိုးလႈိင္ကဦးတူကို
မင္းေကြ်းတာ ငါစားမယ္ … ေမာင္တူ…..
ငါကိုဘာစားခ်င္သလဲမေမးနဲ ့…………….မင္းေျပာ
တာကိုငါနားေထာင္မယ္….. ဒီလိုပဲငါေျပာတာကို..မင္းနား
ေထာင္ပါ… ဒီအခန္းထဲကို မင္းနဲ ့ငါကလြဲလွ်င္ အျခားဘယ္သူ
မွမ၀င္ေစနဲ ့ကြာ….ဟု ထူးထူးဆန္းဆန္းမွာၾကားေလသည္။
ထိုေနာက္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္သည္ အခန္းတစ္ခန္း
တြင္သီးျခားစီေနထိုင္လွ်က္ ဘယ္သူကိုမွ ၀င္ခြင့္မျပဳဘဲ ငယ္စဥ္ဘ၀အတိုင္းေျပာဆိုေနထိုင္ၾကေလသည္။ညအိပ္ခါနီး
လ်ွင္ ဘုရား၀တ္တတ္ၾကကာ ဦးတူအား မဟာသတိ
ပဌာန္းသုတ္ေတာ္ကို ၇ြတ္ဆိုေစျပီး သာဓုေခၚကာ အိပ္ရာ၀င္
ေလသည္။ထိုသို ့ျဖင့္ ေယာမင္းၾကီးသည္ ေသမည့္ေန ့ကို ျပဳျမဲတိုင္း၊ေနျမဲတိုင္းျဖင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေလသည္။ သူေသဆံုးမည့္၇က္တြင္လည္း ဦးတူကိုႏူတ္ဆက္ျပီးျငိမ္း
ခ်မ္းစာြပင္အသက္၀ိညာဥ္ခ်ဳပ္ျငိမ္းခဲ ့ေလသည္။ေသျခင္းကို ထိုမွ် ေအးေဆးစြာရင္ဆိုင္သြားေသာေယာမင္းၾကီးဦးဖိုး
လိႈင္သည္က ေမွာ္ဆန္ခဲ ့ေသာလူသားတစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္ေလ
ေတာ့သည္။
ေမွာ္ႏွင့္ယံုၾကည္မူ
ေမွာ္ပညာတြင္ ယံုၾကည္မူကို ေ့၇ွတန္းတင္
အထြတ္အထိတ္ထားရေလသည္။ ယံုၾကည္မူမွာေမွာ္ပညာ၏
အဓိကအေျခခံလည္းျဖစ္ေလသည္။ ယံုၾကည္မူတို ့ဆင္းသက္
လာရာတြင္ အယူးသီးမူမ်ားလည္းကပ္ျပီးပါလာခဲ ့ေလသည္။ အဆီးရီးယားလူမ်ိဳးစုတို ့သည္ ရုတ္တရက္ေသြးထြက္
သံယိုမူမ်ား ျဖစ္လွ်င္ အပမွီႏူိင္သည္ဟုယံုၾကည္ ထားၾက
ေလသည္။ထိုအျပင္အဆီးရီးယားတို ့သည္ မိန္းမ၏ ဓမၼတာေသြးကို အလြန္မွစက္ဆုတ္ေၾကာက္လန္ ့ေလရာ မိန္းမမ်ားရာသီပန္းပြင္ ့ေနခ်ိန္တြင္ ေ၀းေ၀းမွေ၇ွာင္
ခြာေနတတ္ေလသည္။ယေန ့ေခတ္တြင္မူထိုသို ့အယူသည္
မူမွားေၾကာင့္ အလြန္ယံုၾကည္မူျပင္ထန္ၾကျခင္းေၾကာင့္ ဆိုး
က်ိဳ းတရားခံစားေနရေသာူမ်ားကိုေတြ ့ႏူိင္ေလသည္။ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုတြင္ ဘန္ေကာက္ရွိ ဟိုတယ္မွ ျဗိတိန္နူိင္ငံသား
တစ္ဦးသည္ ေ၇ြွစကၠဴျဖင့္ပတ္ထားေသာ သေႏၶသား ၆ခုကိုရွာ
ေဖြေတြ ့ရွိခဲ ့ၾကသည္။ထိုေနရာသို ့သယ္ေဆာင္လာသူမွာ ေဟာင္ေကာင္ႏြယ္ဖြား ေခ်ာ ့ေဟာင္ကြန္းျဖစ္သည္။ သူသည္ထိုသေႏၶသားအေျခာက္မ်ားကို ေအာက္လမ္းေမွာ္အတတ္တြင္ အသံုးျပဳရန္စုေဆာင္းထားျခင္းျဖစ္သည္။ သူကိုေျခရာခံမိျခင္းမွာ ၀က္ဆိုဒ္တစ္ခုတြင္ တင္ထားေသာ ေမွာ္ေအာက္လမ္းဆိုင္ရာ ေၾကညာတစ္ခု မွျဖစ္သည္။ထိုင္းႏူိင္ငံသည္ ေမွာ္ႏွင့္ ေအာက္လလမ္းဆိုင္ရာပညာရပ္မ်ားကိုပိတ္ပင္ထားေသာႏူိင္ငံတစ္ႏူိင္ငံျဖစ္ေလသည္။ သူအေနျဖင့္ ထိုင္းသို ့ သေႏၶသားမ်ားယူေဆာင္လာျခင္းမွာ မေကာင္းေသာကံမ်ားကို ေက်ာ္လႊားျခင္းသူမ်ားအားေရာင္းခ်ေပးဖို ့ဟုဆို၏
ေမွာ္ႏွင့္တံစက္ျမိတ္လက္ျပန္ေရ
တံစက္ျမိတ္လက္ျပန္ေ၇ ဆိုသည္မွာေမွာ္ပညာ
တြင္အသံုးျပဳေသာ ပစၥည္းတစ္မ်ိဳးပင္ျဖစ္သည္။ထို
ေရျပဳလုပ္ပံုမွာေရဖလားထဲမွေရကို အိမ္အမိုးေပၚသို ့ပတ္တင္
ရေလသည္။ ျပီးေနာက္အိမ္တံစက္ျမိတ္မွ က်လာေသာေရကို လက္ေနာက္ျပန္ထားျပီး ခံယူရေလသည္။ထိုသို ့ခံယူရရွိေသာ
ေရသည္ တေစၦ၊သရဲဖမ္းစားမူကိုႏိူင္နင္းေလသည္။
ေမွာ္ႏွင့္ဆား
ဆားသည္လည္းေမွာ္ပညာတြင္အသံုးခ်ေသာ
ပစၥည္းတစ္မ်ိဳးပင္ျဖစ္ေလသည္။လူတစ္ေယာက္အား အညွီ
အေဟာက္သဖြယ္သေဘာထားျပီး သူ၏ေနာက္ေက်ာကို
ဆားျဖင့္ ေပၚက္ပါလွ်င္ ထိုသူသည္ ညဘက္တြင္လံုး၀
အိပ္မရေတာ့ဘဲ လမ္းခ်ည္းေလ်ာတ္ေနရမည္ျဖစ္သည္။
ဆား၏ေနာက္ထပ္အသံုးျပဳမူတစ္ခုမွာ ဆားကိုၾကက္
လည္ေခ်ာင္းေသြးျဖင့္ေရာျပီး အိမ္တစ္အိမ္၏ တံစက္ျမိတ္
ေအာက္တြင္(၃)ညတိတိပတ္ျဖန္းပါက ထိုအိမ္ရွင္မွာ အိမ္တြင္
မေနႏူိင္ဘဲေျပာင္းေရြ ့ ရေလသည္။တစ္ဖန္တစ္စံုတစ္ေယာက္
ေသာသူသည္ မိမိခ်စ္ခင္စံုမတ္ေသာ မိန္မပ်ိဳ၏ အိပ္ရာထဲသို ့ ဆားပတ္၇်္လည္ေကာ င္း၊ ထိုမိန္းမပ်ိဳအိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ ဆံပင္ေပၚ
သို ့ဆားျဖဴး၇်္လည္ေကာင္း ထိုမိန္းမပ်ိဳ၏အခ်စ္ကိုရယူႏူိင္
ေလသည္။ထိုအျပင္ဆားကို မေကာင္းဆိုး၀ါးမ်ားအိမ္အတြင္း
သို ့၀င္မလာရန္အတြတ္လည္းအသံုးျပဳၾကသည္။ ယင္းမွာ အိမ္တံခါးမ်ားတြင္ဆားကိုျဖဴးထားျခင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။
ေမွာ္ႏွင့္တံေတြး
လူ၏တံေတြးသည္လည္းေမွာ္ပညာႏွင့္
ပတ္သတ္ေနျပန္ပါသည္။တစ္ေခတ္တစ္ခါကဆိုလွ်င္ တံေတြးကိုေသြးကဲ ့သို ့ပင္ မေနာ၀ိညာဥ္ပိုင္းဆိုင္ရာ
စြမ္းအင္အျဖစ္အသံုးျပဳခဲ ့ၾကေလသည္။ထိုေၾကာင့္တံေတြးသည္ ေမွာ္ပညာအစီအရင္အတြတ္ေသာလည္ေကာင္း ၊ အကာအ
ကြယ္အတြတ္ေသာ္လည္ေကာင္း သေႏၶတည္စြမ္းအင္ရွိ
ေသာအရာျဖစ္ခဲ ့ေလသည္။ေရွးအခါက တံေတြးေထြးလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ပါပဓါတ္ (ေခၚ) အဆိုဓါတ္ကို ေသာမဓါတ္(ေခၚ)အေကာင္းဓါတ္အျဖစ္ေျပာင္းလဲလို ့ရသည္
ဟုယံုၾကည္ၾက၏ တံေတြးႏွင့္ပတ္သတ္ျပီးေမွာ္ပညာေနာက္
တစ္မ်ိဳးကမူဖိနပ္စီးခါနီး လက္ယာဘက္ဖိနပ္ထဲသို ့လည္
ေကာင္း၊ဆီးသာြးေသာအခါ မိမိက်င္ငယ္ရည္ထဲသို ့လည္
ေကာင္း ့တံေတြးေထြးတတ္ေသာသူအားျပဳစား၇်္
မရဟုဆိုေလသည္။ထိုေၾကာင့္အခ်ိဳ ့ပညာရွင္တို ့မွာ အႏၱာရာယ္
ထူေျပာေသာေဒသမ်ားကိုသြားခါနီးတြင္ တံေတြးေထြးလိုက္
ျခင္းျဖင့္ ေဘးကင္းသည္ဟုဆိုၾကေလသည္။
ေမွာ္ႏွင့္မွန္
ေမွာ္ဆန္ေသာ္ပစၥည္းမ်ားထဲတြင္ မွန္မွာ
ထိပ္ဆံုးကပါေလသည္။မွန္တစ္ခ်ပ္ကြဲသြားျပီဆိုပါလွ်င္ အ
ခ်ိဳ ့ကနိမိတ္မေကာင္းဟု ယူဆၾကေလသည္။ထိုအျပင္
ကိုယ့္ေၾကာင့္မွန္ကြဲသြားရသည္ရွိေသာ္ ထိုသူသည္ခုႏွစ္ႏွစ္
လံုးလံုးကံဆိုးရသည္ဟုႏူိင္ငံျခားတြင္အယူရွိေလသည္။တစ္ဖန္အေနာက္ႏူိင္ငံရွိမိ္ခင္တို ့သည္ မိမိတို ့၏ရင္ေသြးမ်ားကိုအခါမ
လည္မခ်င္း (၁၂ လ မျပည့္မခ်င္း) မွန္ကိုမျပၾကေခ်။ အကယ္၇်္
မွန္ျပခဲ ့လွ်င္ ထိုကေလးသည္ ၾကီးျပင္းမူ ၇ပ္တန္ ့သြားျပီး ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ေသဆံုးရသည္ဟူ၏ တစ္ဖန္ လူေသေသာ
အခါတြင္လည္းၾကည့္မွန္မ်ားကိုဖံုးအုပ္ထားၾကျပန္သည္။ မွန္ကို
ၾကည့္မိ၇်္ ၇ိပ္ျပန္ထင္သြားခဲ ့ေသာ ထိုသူသည္ ကြယ္လြန္သူ၏
ေနာက္သို ့ မေရွးမေႏွာင္းလိုက္ရတတ္ ေလသည္။
၂၃ ၂၄ ၂၅