တစ္ခါတုန္းကေပါ့ဗ်ာ...ၿမိဳ႔ငယ္ေလးတစ္ၿမိဳ႔မွာ အေတြးအေခၚပညာရွင္ၾကီး/ပညာရွိၾကီးတစ္ဦးေနထိုင္ပါတယ္။ သူဟာ ပထမေတာ့ လူသားေတြကို သူ႔ရဲ့အေတြးေခၚပညာရပ္ေတြနဲ့ အက်ဳးိၿပဳ ၿ႔ပီး လူသားေတြရဲ့ ကိစၥအ၀၀ ၿပႆနာမ်ိဳးစံုေတြကို ကူညီေၿဖရွင္းေပးပါေသးတယ္။ဒါေပမယ့္ လူသားေတြရဲ့ေခါက္ရိုးက်ိဳးေနတဲ့ အယူအဆနဲ႔ အစြဲေတြၾကားမွာ သူ႔ရဲ့အယူအဆအသစ္ေတြဟာတိုးမေပါက္တဲ့အၿပင္ ေနာက္ပိုင္းမွာလူေတြက သူကိုအရူးလို႔ေတာင္ ေ၀ဖန္သမုတ္လာၿခင္းကိုပါခံလာရပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ သူဟာစိတ္ပ်က္ၿပီး ေနာက္ပိုင္မွာ အိမ္ထဲကေန အိမ္အၿပင္ကိုေတာင္မထြက္ေတာ့ပဲ သူ႔ရဲ့အေတြးေတြ ဒႆနေတြ သေဘာတရားအၿမင္ အယူအဆေတြကို စာေတြေရးမွတ္ၿပီးစုသိမ္းထားပါေတာ့တယ္။။ဒီစာေတြကိုလည္း သူေသသြားၿပီးေနာက္ပိုင္းမွ တစ္ေန႔ေန႔မွာ လူေတြက သူ႔ရဲ ဒႆနေတြ အယူအဆေတြက္ို လက္ခံလာတယ္ဆိုမွသာ ထုတ္ေပးဖို႔ သူ႔ရဲ့ေသတမ္းစာမွာေရးထားၿပီး အရင္းအႏွီးဆံုး နဲ႔ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရဆံုးၿဖစ္တဲ့ တစ္ဦးတည္ေသာမိတ္ေဆြ ေရွ႔ေနၾကီးကိုၾကိဳမွာထားပါတယ္။
အဲ...သူမွာအေဖာ္ဆိုလို႔ကလည္း သူ႔ရဲ့ေ၀ယ်ာ၀တ္စ ေတြကို အၿမဲတမ္းလုပ္ေပးေနတဲ့ အိမ္ကူ သူရဲ့အလုပ္သမား တပည့္ေလးတစ္ေယာက္ပဲရွိပါတယ္။ေမာင္ေအာင္လို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔ဗ်ာ။ အဲ့ဒီ့ ေမာင္ေအာင္ဟာ ပညာရွိၾကီးရဲ့ အိမ္မွဳ ေတြကို လုပ္ေပးၿပီးလို႔အားၿပီဆုိရင္ သူတို႔လမ္းထိပ္က ဆံပင္ညွပ္ဆို္င္ေလးကို ထြက္ၿပီးလည္တတ္ပါတယ္။ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ဆိုတာကလည္း သိတဲ့အတိုင္းပဲေလ ..အလုပ္မရွိ/အားတဲ့သူေတြ ေန႔လည္ေန႔ခင္း စုေ၀းရာအရပ္တစ္ခုၿဖစ္ေနေတာ့ လူကဆံုးပါဘိ...သတင္းေတြကလည္း ဆံုပါဘိ.။
လူေတြဆိုတာကလည္းခက္သာလားဗ်...အိမ္ထဲက အိမ္အၿပင္ကို ခုေနာက္ပိုင္းမွာ လံုး၀မထြက္ေတာ့တဲ့ ပညာရွိၾကီးရဲ့အေၾကာင္းကို လံုး၀စိတ္၀င္စားလာၾကတယ္။စပ္စုလာၾကတယ္ေပါဗ်ာ။အဲ့ဒီေတာ့ သူတို႔သိခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ဦးတည္ေမးလို႔ရနိုင္မယ့္ တစ္ဦးတည္းေသာလူက ဘယ္သူရွုိရမလဲ ေမာင္ေအာင္ ေပါဗ်ာ.။ အဲ ေမာင္ေအာင္ကလည္း နဂိုတည္းကမွ သူ႔အလုပ္ရွင္ကို ၿမိဳ႔သူၿမိဳ႔သားေတြက အရူးလို႔ သမုတ္ၿပီး သူသခင္ကို ပညာရွိၾကီးအၿဖစ္မေလးစားၾကေတာ့ အသိအမွတ္မၿပဳၾကေတာ့ မခံခ်င္စိတ္ကလညး္ရွိၿပန္ အခြင့္ကလည္းသင့္ၿပန္ ဆိုေတာ့ ပိုပိုသာသာေလးေၿပာၿပီးေပါဗ်ာ...ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ေလသတည္းေပါ. ဘယ္ေၿပာေကာင္းမလဲ။ သူ႔သခင္ဟာ အိမ္မွာ ဘယ္လိုေတြစဥ္းစားခန္းဖြင့္ပံု သူ႔ရဲ့ အေတြးေတြ ဒႆနေတြကို စာေတြေရးမွတ္ထားၿပီး သိမ္းဆည္းထားရွိပံု စတာေတြကို ေၿပာေတာ့တာေပါ့။
ေမာင္ေအာင္ရဲ့ ေလေၾကာေအာက္မွာေမ်ာသြားၾကတဲ့လူေတြဟာ အေတြးေခၚပညာရွိၾကီး ေရးမွတ္ထားတဲ့ စာေတြကို သိခ်င္လာတယ္ စိတ္၀င္စားလာၾကတယ္။ဒါေၾကာင့္“ ေမာင္ေအာင္ေရ မင္းကဒီပညာရွိၾကီးရဲ့အိမ္မွာ ေနတဲ့သူလည္းၿဖစ္္ၿပန္ တပည့္လည္းၿဖစ္ၿပန္ဆိုေတာ့ သူေရးတဲ့စာေတြကို မင္းကဖတ္ခဲ့ကြာ ဒီေရာက္ရင္ေတာ့ မင္းက ငါတို႔ကို ၿပန္လည္ ေၿပာၿပေပးပါ” လို႔၀ိုင္းၿပီး ေတာင္ဆိုၾကတာေပါ့။ဒီတာ၀န္ကို ေမာင္ေအာင္ကလညး္ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး ယူလိုက္တာေပါ့....... ေန႔စဥ္ဆိုသလိုပါပဲ.....ေမာင္ေအာင္က ေၿပာ.... နားေထာင္တဲ့သူကနားေထာင္...ၿငင္းခံုၾကတဲ့သူေတြကၿငင္ခံုၾကနဲ့ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ေလးကစကား၀ိုင္းေလးဟာ ေန႔စဥ္နဲ့အမွ် စီကားလို႔ ေနပါေတာ့တယ္....ဒီလိုနားေထာင္ ေနရင္းနဲ့မွ ၿမိဳ႔သူၿမိဳ႔သားေတြဟာ အေတြးအေခၚပညာရွိၾကီးကို ရွိန္တာလိုလို ၾကည္ညိဳတာလိုလို ေလးစာတာလိုလိုၿဖစ္လာ ၾကပါတယ္။
သိၾကတယ္မို႔လား (စကားဆိုတာ စတာနဲ့ ကားၿပီးသားပဲေလ)လူေတြဆိုတာကလည္း သူတို႔ဟုတ္ၿပီထင္ရင္ တစ္စိတ္ကို တစ္အိတ္ၿဖစ္ ေအာင္၊ နားကားေလးေမြးတာကို နဂါးေလးေမြးတယ္ ၿဖစ္ေအာင္၊ ဆန္ေကာကို စိန္ေၿမာင္ၿဖစ္ေအာင္ စသည္စသည္ေၿပာႏိုင္စြမ္းကလည္းရွိပါဘိနဲ့ေလ။ အဲ့ထဲကမွ ေမာင္ေအာင္ရဲ့ ေတာ္ကီေအာက္မွာမိသြားသူ ဆံပင္ညုပ္ဆရာၾကီးဟာ အေတြးေခၚပညာရွိၾကီးအေပၚမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို က်ိတ္ၿပီး ၾကည္ညိဳဆံုးေလးစားဆံုးၿဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ပညာရွိၾကီးဟာ ဘာစိတ္ကူးေပါက္လာတယ္မသိပါဘူးးးးးးးးးးးးအိမ္ထဲမွာပဲ ႏွစ္ေတြၾကာေအာင္ ေအာင္းေနရလုိ႔ ညွင္းသိုးသိုးၿဖစ္ေနတဲ့သူဆံပင္ေတြကိုပဲ စိတ္ပ်က္လို႔ပဲလားမသိပါဘူး ...ဆံပင္ညွပ္ဖို႔အတြက္ ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ေလးကိုထြက္လာခဲ့ပါတယ္.။ဒါ ပထမဆံုးအၾကိမ္အၿဖစ္ ၿပန္လည္ထြက္ရွိၿခင္းပါပဲ။ အၿပင္ေလာကၾကီးနဲ့အဆက္ၿပတ္ေနတာၾကာၿပီၿဖစ္တဲ့သူ႔အဖို႔ေတာ့ အိမ္အၿပင္ထြက္လိုက္ၿပီဆိုရင္ပဲ သူနဲ့ပတ္သတ္ၿပီး အရင္နဲ့မတူတစ္မူထူးၿခားေနတဲ့ လူေတြရဲ့အၿပဳမူ မ်ိဳးေတြက္ို သူ႔စိတ္မွာခံစားလိုက္ရပါတယ္။
ဘာရယ္ဆိုတာကိုေတာ့ သူမသိပါဘူး။ မၾကာခင္မွာ ဆိုင္ထဲကိုေရာက္ၿပီဆိုရင္ပဲ လူေတြဟာသူ႔ကို ေနရာေပးတာလုိလို ရွိန္တာလိုလိုနဲ့ ေခါင္းေလးေတြငံုၿပီး အသီးသီးထြက္ခြါသြားတာကို သူေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။သူစိတ္ထဲမွာ သိပ္ေတာ့ ေက်လည္ခ်င္ပံု ရဟန္မတူပါဘူး။။ဒါေပမယ့္ လူဆိုတာ သူကိုအမ်ားက အေရးတယူ/ေနရာေပးဆက္ဆံခံရတာကို ေက်နပ္ၾကတဲ့ လူေတြခ်ည္းပဲေလ။သူလည္း ထို႔နည္းတူပဲေနမွာေပါ့ဗ်ာ။ပညာရွိကလည္းၿဖစ္ၿပန္ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ သူရဲ့အေတြးေခၚ ဒႆန နဲ့ သေဘာတရားအၿမင္ေတြကို လူေတြက အသိအမွတ္ၿပဳလာၾကလို႔ သူကိုၾကည္ညိဳေလးစားလာၾကၿပီလုိ႔ပဲ ေအာက့္ေမ့ဟန္တူပါရဲ့။
ဆံပင္ညွပ္ဆရာအဖုိ႔ေတာ့ ဒီေန႔သူ႔ဆိုင္ ကံထူးၿပီေပါ့...ဟုတ္တယ္ေလဗ်ာ သူက်ိတ္ၿပီး ေလးစားအားက်ေနတဲ့ ပညာရွိၾကီး ပထမဦးဆံုးအၾကိမ္ အၿပင္ထြက္လာလာခ်င္း သူ႔ဆိုင္မွာဆံပင္လာညွပ္တာဆိုေတာ့ ေပ်ာ္ၿပီေပါ့။ဆံပင္ေတာင္ အလကားညွပ္ေပးၿပီေပါ့။ ဆံပင္ညွပ္ေနရင္နဲ့မွ ဆံပင္ညွပ္ဆရာဟာ ပညာရွိၾကီးကို ခ်ီးမြမ္းခန္းစဖြင့္ပါၿပီ။ပညာရွိၾကီး ရဲ့ အေတြးေခၚ ဒႆန ေတြဟာဘယ္လို ေကာင္းေၾကာင္း ၊သူ လကၡံေၾကာင္း သူတင္မက ၿမိဳ႔သူ-သားေတြကပါ ခ်ီးမြမ္း လကၡံေန ၾကၿပီၿဖစ္ေၾကာင္း၊ေန႔စဥ္ဆိုသလိုပဲ ဆရာၾကီးေရးထားတဲ့ စာေတြကို ဆရာၾကီးရဲ့တပည့္ ေမာင္ေအာင္ ကတစ္ဆင့္သူတို႔သိရလုိ႔ ေၿပာဆိုေ၀ဖန္ၾကေၾကာင္းေတြကို ၀မ္းသာအားရနဲ့တရပ္စပ္ေၿပာသြားပါေတာ့တယ္။
အဲ့ခ်ိန္မွာ ပညာရွိၾကီးဟာ မ်က္လံုးၿပဴး အံံ့အားသင့္သြားပါေတာ့တယ္....သူအသိခ်င္ဆံုးတစ္ခုတည္းကိုပဲေမးပါေလၿပီ
“ဘာ....ဘယ္လို ငါေရးတဲ့စာေတြကို ငါ႔တပည့္ၿဖစ္တဲ့ ေမာင္ေအာင္က ဖတ္ၿပီးေတာ့မွ တဆင့္ မင္းတို႔က သိရတာ”ဟုတ္လား “ဟုတ္ပါတယ္ခင္ညား....ေမာင္ေအာင္ ကတဆင့္မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႔သူ ၿမိဳ႔သားေတြ သိရတာပါခင္ည၊ ဒီလုိ ဆရာၾကီရဲ့ ဂုဏ္သတင္ကို ၾကီးမားေအာင္ၿပဳလုပ္ေပးတဲ့ ဆရာေကာင္းတပည့္ၿဖစ္တဲ့ေမာင္ေအာင္ဟာ ခ်ီးက်ဴးထိုက္သူတစ္ေယာက္ၿဖစ္ပါတယ္ခင္ညား”
လို႔ ေတာင္ ေမာင္ေအာင္ ကိုပါ ဆံပင္ညွပ္ဆရာက ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္လုိက္ပါေသးတယ္။ ပညာရွိၾကီးဟာ ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ ေနာက္ထပ္ ထပ္မေၿပာေတာ့ပဲ တိတ္ဆိတ္စြာနဲ႔ ပဲ ၿပန္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ဆံပင္ညွပ္ဆရာမွာေတာ့ အ့ံအားသင့္ၿခင္းမ်ားစြာနဲ့က်န္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
..........................................................
ေနာက္သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေမာင္ေအာင္ဟာ အထုပ္ကေလးပိုက္လို႔ ၿမိဳ႔ကေလးကေန အၿပီးတိုင္ထြက္ခြါသြားဖို႔အတြက္ တေရြ႔ေရြ႔နဲ့ထြက္လာတာက္ိုေတြ႔လိုက္ရပါတယ္...
ဒါေပမယ့္သူဟာ အဲ့ဒီ႔ၿမိဳ႔ေလးကမထြက္ခြါခင္မွာ ေတာ့ ဆံပင္ညွပ္ဆရာက္ို သူ႔ကိုယ္စား တစ္ၿမိဳ႔လံုးကိုရွင္းၿပေပးဖို႔အတြက္ ေနာင္တၾကီးစြာနဲ႔ ေၿပာသြားတဲ့ စကားေလးေတြကေတာ့ “တစ္ကယ္္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စာလံုး၀မေရးတတ္သလို ၊စာလည္းလံုး၀မဖတ္တတ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ပါဗ်ာ...တစ္ကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သခင္ေပၚမွာ ခင္မင္ေလးစာစိတ္တစ္ခုတည္းနဲ့ ရယ္ တစ္ၿမိဳ႔လံုးက အသိအမွတ္မၿပဳပဲ အရူးလို႔သမုတ္ၾကတာေတြေၾကာင့္မခံခ်င္စိတ္တစ္ခုတည္းနဲ့(သခင့္ဆီက နားစြ႔ံနားဖ်းၾကားခဲ့တဲ့ စကားလံုးတစ္ခ်ိဳ႔လည္းပါမွာေပါ့ေလ) ၾကားဖူးနား၀ေတြနဲ့ ကၽြန္ေတာ္ထင္သလုိ ေလွ်ာက္ေၿပာခဲ့ၿခင္သာၿဖစ္ပါတယ္”ဆိုတာပါပဲ......
ေနာက္ထပ္ရက္အနည္းငယ္ၾကာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ပညာရွိၾကီးဟာလည္း အဲ့ဒီ့ၿမိဳ႔ေလးကေန အၿပီးတို္င္ ထြက္ခြါသြားပါေတာ့တယ္။သူေရးထားတဲ့စာေတြဟာ သူနဲ့အတူပဲပါသြားသလား? ေၿမၾကီးထဲမွာပဲၿမွဳပ္သြားသလား? မီးရွိဳ႔ၿပီးေတာ့ပဲဖ်က္ဆီးသြားသလား ?ဆိုတာကိုလည္း ဘယ္သူမွ အတိအက် မသ္ိရွိရပါဘူး။ၾကာလာေတာ့လည္း ဒီပညာရွိၾကီးရဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးဟာ ပါးစပ္ရာဇ၀င္ေလးတစ္ခုသာ ၿဖစ္လို႔သြားပါေတာ့တယ္။ ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုနွစ္တစ္ခုေလာက္က စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲက ဖတ္မွတ္ၾကားနာဖူးတာေလးကို အမွတ္ရသေလာက္ရယ္ အေနာ့္အေတြးေလးရယ္ေပါငး္ပီးၿပန္လည္ ေရးသားၾကည့္တာပါဗ်ာ...။
စာေပခ်စ္သူ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုးကုိခ်စ္ခင္ေလးစားလ်ွက္...
...မင္းပိုင္စိုး...
(ေခတၱလူ႔ၿပည္)