(၁)
“ေဘးဖယ္... ေဘးဖယ္၊ ဒီစက္ဘီးက ဘရိတ္မမိေတာ့ဘူး၊ ဟင္... ေဟာေတာ့...”
“၀ုန္း... အား...”
စာၾကည့္တိုက္ထဲက ထြက္ထြက္ခ်င္း ေမာင္မိုးတစ္ေယာက္ အီစလံေ၀သြားတယ္။ မေ၀ခံႏိုင္ရိုးလား။ ေပါင္ၾကားတည့္တည့္ကိုမွ အိစံရဲ႔စက္ဘီးက ၀င္တိုက္တာေလ။
ေမာင္မိုးချမာ မ်က္ႏွာၾကီး ရွံဳမဲ့ရင္း...
“အားလား...လား၊ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲ၊ ကြ်န္ေတာ့္ကို လူျဖစ္ရွံဳးေအာင္လို႔ တမင္သက္သက္မ်ား ၾကံစည္လိုက္တာလား”
“မဟုတ္ပါဘူးရွင္၊ အိစံ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ အိစံ တမင္သက္သက္လုပ္တာ မဟုတ္ရပါဘူး၊ ဟိုေလ... ဟို ရွင္ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ”
“အင္း... ဟိုဟာ၊ အာ... ဘယ္လိုေျပာရမလဲ၊ ေတာ္ျပီဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား ဘာေတြ ေမးေနမွန္း မသိဘူး၊ သြားေတာ့မယ္”
ေမာင္မိုး ရွက္ရွက္နဲ႔ မ်က္ႏွာၾကီးနီျပီး သူရပ္ထားတဲ့ စက္ဘီးရွိရာကို ေျပးသြားတယ္။ အဲ့ဒီကို ေရာက္ေတာင္မေရာက္ေသးဘူး။ ေနာက္က ေကာင္မေလးရဲ႕ တခစ္ခစ္ရယ္သံကို ၾကားရတယ္။ ဒါနဲ႔ေမာင္မိုး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မသကၤာလို႔ ငံုၾကည့္မိေတာ့ ပုဆိုးက စက္ဘီးေၾကာင့္ ေပါင္ကားသလိုျဖစ္သြားခ်ိန္မွာ တုပ္ျပီး ျပဲသြားတယ္ ထင္ရဲ႕။ ဒူးေခါင္းေလာက္အထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ၾကီး ဟက္တပ္ကြဲေနတယ္။
အဲ့ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ေမာင္မိုး ေခါင္းေတြကုတ္ျပီး ၾကံရာမရျဖစ္ေနျပီ။ စိတ္ထဲမွာလည္း “ေတာ္ေတာ္ျဂိဳလ္ေမႊတဲ့ မိန္းကေလးလို႔” က်ိန္းေနမိရဲ႕။ က်ိန္းတာလည္း ေမာင္မိုး အလြန္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီကြဲေနတဲ့ ပုဆိုးခ်ည္းနဲ႕သာ ေမာင္မိုး အိမ္ကို စက္ဘီးနင္ျပန္လို႔ကေတာ့ အရွက္ေတြ စံခ်ိန္တင္ေလာက္ေအာင္ကို ျဗန္းျဗန္းကြဲမွာ။ အဲ့ဒါနဲ႔ ေမာင္မိုး ကြဲေနတဲ့ပုဆိုး ႏွစ္စကို ဆြဲေစ့ျပီး ထိုင္ငိုင္ေနမိတယ္။
(၂)
ေမာင္မိုးတစ္ေယာက္ ဘာလုပ္ရမွန္း၊ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ အၾကပ္ရိုက္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားတယ္ ထင္ရဲ႕။
“ေရာ... အင့္”
ထိုအခ်ိန္ အိစံက ေမာင္မိုးလက္ထဲကို ပုဆိုးအသစ္တစ္ထည္ လွမ္းပစ္ေပးလိုက္တယ္။ ရုတ္တရက္ၾကီးဆိုေတာ့ ေမာင္မိုးလည္း လန္႔သြားတာေပါ့။
“ေအာင္မေလး... ျမတ္စြာဘုရား၊ ဟင္ ဘၾကီးလဲ၊ ဟာ... ပုဆိုးအသစ္တစ္ထည္ပါလား”
“ဟို... ဟို ရွင္လန္႔သြားတာလားဟင္၊ အိစံေခၚေနတာၾကာျပီ၊ ရွင္မၾကားလို႔၊ အဲ့ဒါနဲ႔...”
“ေတာ္ျပီ၊ ငါသိျပီ ျဂိဳလ္မေလး၊ ဒါနဲ႔ ဒီပုဆိုးကို ဘယ္က ဘယ္လိုရလာတာလဲ”
“အိစံ ခုနကပဲ သြား၀ယ္လိုက္တာေလ၊ အိစံေၾကာင့္ျဖစ္တာမို႔ အိစံမွာ တာ၀န္ရွိတယ္မဟုတ္လား၊ အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔...”
“ဟာ... မဟုတ္တာ၊ အိစံေၾကာင့္ခ်ည္းပဲလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း စက္ဘီး၀င္လာတာကို သတိမထားမိတာ ပါပါတယ္”
ကိုမိုးလည္း ပုဆိုးအသစ္မ်က္ႏွာနဲ႔ အိစံကို ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေျပာင္းေျပာင္း ဆက္ဆံလာပါျပီ။ ဒါတင္ပဲလားေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အိစံရဲ႕ သဘာ၀အလွနဲ႔ သူမရဲ႕ ခ်ိဳျမတဲ့အသံေၾကာင့္လည္း ပါတယ္။
ကိုမိုး စာၾကည့္တိုက္ရဲ႕ အိမ္သာကေန ပုဆိုးလဲ၀တ္ျပီး ျပန္ထြက္လာေတာ့ အိစံကို မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ ကိုမိုး ဟိုဒီ ရွာၾကည့္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အိစံျပန္သြားတာ လက္ခံလိုက္ရတယ္။ စိတ္ထဲကလည္း ကိုမိုး သူ႔နာမည္ေတာင္ မေျပာျဖစ္လိုက္တာ ၀မ္းနည္းေနမိတယ္။ ပုဆိုးကိစၥေၾကာင့္ ႏွဳတ္ေတာင္ မဆက္ျဖစ္ေသးတာမို႔ ေမာင္မိုး တာက္တေခါက္ေခါက္နဲ႕။
(((ျဂိဳလ္မေလးရယ္...
နင္ဆြဲဖြင့္လိုက္တဲ့
အံ၀ွက္ထဲက ႏွလံုးသားဟာ ငါေပါ့
ခုေတာ့ တဒုတ္ဒုတ္နဲ႔ အသက္၀င္လာခဲျပီ)))
(၃)
ကိုမိုး ေန႔တိုင္း စာၾကည့္တိုက္ေရွ႕မွာ အိစံ(ေခၚ)ျဂိဳလ္မေလးကို ေတြ႕ခ်င္စိတ္နဲ႔ ထိုင္ေစာင့္ေနမိတယ္။ ေန႔ထြက္ေန၀င္မျပတ္ စာၾကည့္တိုက္ေရွ႕က ခံုတန္းေလးမွာ သူဘယ္လိုပဲ ထိုင္ေစာင့္ေစာင့္ ျဂိဳလ္မေလးကေတာ့ ေပၚမလာခဲ့ပါဘူး။ ကိုမိုးချမာ ပထဆံုးအခ်စ္လို႔ သတိထားမိလိုက္ခ်ိန္မွာပဲ ပထမဆံုးအလြမ္းနဲ႔ စတင္မိတ္ဆက္ခဲ့ရတယ္။
(((ျဂိဳလ္မေလးရယ္...
မင္းမသိဘဲ ခ်ည္ခဲ့တဲ့အခ်စ္ၾကိဳး
အလြမ္းထံုးၾကီးၾကီးပဲ ျဖစ္ပါေစ...
“ငါ” ျပန္မျဖည္ေတာ့ဘူး)))
ဒီလိုနဲ႔ တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားၾကီး ကိုမိုးတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းျပီးခဲ့ပါျပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကိုမိုးအေဖ ရုတ္တရက္ၾကီး ႏွလံုးအေမာေဖာက္ကာ ဆံုးပါးသြားခဲ့တယ္။ ကိုမိုး အေမကေတာ့ သူ႔ကိုေမြးစတည္းက မီးတြင္းထဲမွာ ဆံုးပါခဲ့တာၾကာပါျပီ။ အရင္ သာအဖႏွစ္ေယာက္သာရွိတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္အိမ္ကေလးဟာ ခုေတာ့ ကိုမိုးတစ္ေယာက္တည္းေပါ့။ အထီးက်န္ေနရျပီ။
အိမ္မွာ ဘယ္သူ႔မွမရွိေတာ့ ကိုမိုး ဘယ္ေပ်ာ္ေတာ့မလဲ။ အဲ့ဒါနဲ႔ ဒီအိမ္ေလးကို ေရာင္းျပီး ကိုမိုး ရန္ကုန္တက္ကာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ျဂိဳလ္မေလးကိုလည္း အဲ့ဒီနယ္မွာ ေတြ႕လိုေတြ႕ျငား ရွာပံုေတာင္ဖြင့္ရင္းေပါ့။
(၄)
ကိုမိုးလက္ထဲမွာရွိတဲ့ အန္တီၾကီးရဲ႕လိပ္စာကို ျဖန္႔ၾကည့္လိုက္တယ္။ အန္တီၾကီးဆိုလို႔ ေျပာရအံုးမယ္။ အန္တီၾကီးဆိုတာ သူအသက္ကယ္ခဲ့ဘူးတဲ့ ေဒၚပိုးျဖဴေပါ့။
အေၾကာင္းစံုကို ျပန္ေႏြးရရင္ ကိုမိုးတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ပထမႏွစ္၀က္ စာေမးပြဲေတြေျဖျပီးခ်ိန္ ေခ်ာင္းသာကို အပန္းေျဖခရီးထြက္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ဟိုဘက္ကမ္းဘက္မွာရွိတဲ့ ေစတီကို ပို႔ေပးတဲ့ ကူတို႔ေလွေလးတစ္စင္းနစ္သြားတယ္။ ကိုမိုးလည္း အဲ့ဒါကို ျမင္လိုက္ေတာ့ ေျပးဆယ္တာ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ အန္တီၾကီးကို ဆယ္လိုက္ႏိုင္တယ္။ ကူတိုးသမားကေတာ့ ေတာ္ေတာ္အားကိုးရတယ္။ ကိုမိုး အန္တီၾကီးကို ဆယ္ျပီးျပန္လာေတာ့ ကူးတို႔သမားက ကမ္းစပ္ကို ျပန္ေရာက္ေနျပီေလ။ ကမ္းစပ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ သူ႔ေယာက္်ားကလည္း ကိုမိုးကို ေက်းဇူးေတြတင္၊ အန္တီၾကီးကဆို သူ႔ကို သားသား သားနဲ႔ ပါးစပ္ဖ်ားကကို မခ်ေတာ့ဘူး။ အေတာ့္ကို ေက်းဇူးေတြတင္ေနၾကတယ္။
ျပီးေတာ့ ကိုမိုးကို သူတို႔မျပန္ခင္ ေက်ာင္းျပီးရင္ အလုပ္လာလုပ္ဖို႔ လိပ္စာလည္း ေပးသြားၾကတယ္။ ကိုမိုးကို ေက်းဇူးဆပ္ေငြအျဖစ္ မုန္႔ဖိုးေပးတာကိုေရာ လက္မခံတာလည္း ပါမယ္ထင္ရဲ႕။ ေတာ္ေတာ့္ကို အဲ့ဒီလင္မယားက သေဘာက်ေနၾကတယ္။
(၅)
လိပ္စာအတိုင္း ကိုမိုး ထိုလင္မယားဆီသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ပါျပီ။ ထိုလင္မယားက ကိုမိုးကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြးၾကိဳဆိုၾကတယ္။ ကိုမိုးကို သူတို႔အိမ္မွာေတာင္ ေခၚထားမလို႔ဆိုပဲ။ အဲ့ဒါကိုေတာ့ ကိုမိုးက ျငင္းတယ္။ သူအေဆာင္မွာ ငွားထားျပီးတဲ့အေၾကာင္းပါ ထည့္ေျပာလိုက္ရတယ္။ အလုပ္လည္းခန္႔အံုးမယ္၊ ေနဖို႔လည္း ေပးအံုးမယ္ဆိုေတာ့ ကိုမိုး အားနာတာလည္းပါတယ္။
ကိုမိုးကို သူတို႔ကုမၸဏီရဲ႕ လက္ေထာက္မန္ေနဂ်ာဘ၀ကို တန္းခန္႔လိုက္တယ္။ သူထက္အရင္ ေရာက္ေနတဲ့ မန္ေနဂ်ာဦးေလးဆီက ပညာေတြ ယူခုိင္းတယ္။ တက္သင့္တဲ့ သင္တန္းေတြလည္း တက္ခိုင္းတယ္။ လခလည္း အဆင္ေျပပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ ေဘာနပ္စ္ကလည္း ရေသးဆိုေတာ့ ကိုမိုးအတြက္ ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိုမိုး မေပ်ာ္ပါဘူး။ သူရွာေနတဲ့ ျဂိဳလ္မေလးကို အရိပ္အေယာင္ေတာင္ မေတြ႕ရလို႔ပဲ။
(((ျဂိဳလ္မေလးရယ္...
ကမၻာၾကီးက ရြာတဲ့
နင္နဲ႔ငါ့အတြက္ေတာ့...
စၾကာ၀ဠာၾကီးလို ေ၀းကြာလြန္းတယ္)))
(၆)
ေမာင္မိုး ကုမၸဏီမွာ အလုပ္၀င္ခဲ့တာ သံုးႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ခဲ့ျပီ။ မန္ေနဂ်ာဦးေလးၾကီးအလုပ္ထြက္သြားေတာ့ သူလည္း မန္ေနဂ်ာဘ၀ကို ရာထူးတိုးခဲ့တယ္။ ကုမၸဏီမွာလည္း သူဟာ အေရးပါအရာေရာက္တဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနပါျပီ။
ဒီေန႔ ေမာင္မိုးကို ကုမၸဏီသူေဌးလင္မယားက သူတို႔ သမီးေလး ႏိုင္ငံျခားက ပညာသင္ျပီး ျပန္လာတာကို သြားၾကိဳခိုင္းတယ္။ သူတို႔ရဲ႕သမီးကို ေမာင္မိုးနဲ႔ သေဘာတူေၾကာင္း ေျပာထားတာလည္း ၾကာျပီ။ ေမာင္မိုးက အိစံကို ေမ့လို႔မရလို႔ အျမဲျငင္းခဲ့တာခ်ည္း။
သူတို႔ရဲ႕ သမီးနာမည္ကလည္း အိစံနဲ႔ နာမည္ဆင္တင္တင္ပါ။ ဘာတဲ့ ပိုးအိအိစံဆိုလား။ ေမာင္မိုး တစ္ခါမွေတာ့ မျမင္ဖူးဘူး။ သူေဌးလင္မယားက သူတို႔သမီးကို ပေဟ႒ိလုပ္ျပီး ေမာင္မိုးစိတ္၀င္စားေအာင္ လုပ္ထားပံုရတယ္။ ေမာင္မိုးကေတာ့ စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ သူ႔အတြက္ေတာ့ အိစံမွ အိစံပဲ။ အားလံုးကို ဖြဲနဲ႔ဆန္ကြဲဆိုတာခ်ည္း။ အခုလည္း သူေဌးလင္မယားၾကိဳခိုင္းလို႔သာ ၾကိဳရတယ္။ ေမာင္မိုး သိပ္စိတ္မပါဘူး။
(၇)
ေလယာဥ္ကြင္းရွိ ခရီးသည္ၾကိဳရန္ ေနရာမွာ ေမာင္မိုး နာမည္ဘုတ္ၾကီး ကိုင္ျပီး ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ျပည့္က်ပ္ေနတဲ့ လူထုၾကီးၾကည့္ေငးၾကည့္ေနတုန္းမွာ ေမာင္မိုး အံၾသသြားတယ္။ အံၾသမွာေပါ့။ သူရွာေနခဲ့တဲ့ အိစံ(ေခၚ)ျဂိဳလ္မေလးကို အရွင္လတ္လတ္ လူအုပ္ၾကားထဲ ေတြ႕လိုက္ရတာကိုး။ ေဟာ သူဆီကို တျဖည္းျဖည္းလာေနျပီ။ ျပီးေတာ့ ျဂိဳလ္မေလးက သူ႔ကို လက္ညွိဳးထိုးျပီး...
“ေအာ္... ေဖေဖတို႔ လႊတ္လိုက္တဲ့ မန္ေနဂ်ာဆိုတာ လက္စသတ္ေတာ့ ဂြျပဲ အဲ ဟုတ္ပါဘူး၊ ရွင္ကိုး”
“အာ... အိစံကလည္း ဂြျပဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္မေခၚပါနဲ႔၊ အဲ့ဒါက ဟိုတစ္ခါတုန္းကပါ၊ အခု ဂြမျပဲေတာ့ဘူး၊ ၾကည့္ပါလား ေဘာင္းဘီ၀တ္ထားတယ္ေလ၊ ကိုယ့္နာမည္ကိုေတာ့ အိစံကို မိဘေတြေျပာျပီးလို႔ သိျပီးလာက္ျပီထင္ပါတယ္”
“အဟီး၊ အိစံက ကိုမိုးကို ခင္လို႔နာက္တာပါ၊ ျပီးေတာ့ ကိုမိုးကို ဟိုတစ္ခါတုန္းက ကိစၥေတာင္းပန္စရာရွိေသးတယ္၊ အဲ့ဒီတုန္းက အိစံ ရန္ကုန္ျပန္ဖို႔ရွိတာနဲ႕ ကိုမိုးကိုေတာင္ မႏွဳတ္ဆက္ျဖစ္ဘူး၊ ေလာေလာ ေလာေလာနဲ႔ ျပန္သြားရတာမို႔လို႔”
“အိစံက ကိုမိုးကို ခင္ရံုပဲလား၊ ကိုမိုးကေတာ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္းတည္းကစျပီး အိစံကို တစ္ဘ၀လံုးစာ ခ်စ္သြားခဲ့တာ”
“သြား... လူလည္ၾကီး၊ အခုေတြ႕တာမွ မၾကာေသးဘူး၊ ရည္စားစကား ခ်က္ခ်င္းေျပာကုန္ျပီ”
“ဟုတ္တယ္ ကိုမိုး အရမ္းေၾကာက္ေနမိတယ္၊ ဟိုတစ္ခါလို ႏွဳတ္မဆက္ရဘဲ အိစံကို ထပ္ျပီးလြမ္းရမွာစိုးလို႔၊ အခုလည္း တစ္ခါတည္း ရင္ဖြင့္ထားတာ၊ ျပီးရင္ေတာ့ အိစံကို ဘယ္ကိုမွ ထပ္ေပးမသြားေတာ့ဘူး၊ ကိုမိုးရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲမွာပဲ တစ္သက္လံုးကို ဖြက္ထားလိုက္ေတာ့မယ္”
ေျပာေျပာဆိုဆို လက္သြက္တဲ့ ကိုမိုးက အိစံကို ရင္ခြင္ထဲ ေထြးေပြ႕ပစ္လိုက္တယ္။ အိစံက မရုန္းကန္ဘဲ အလိုက္သင့္ရွက္ျပံဳးေလးနဲ႕ ကိုမိုးရင္ထဲ ခို၀င္ေနပါတယ္။ ျပီးေတာ့ တိုးတိုးေလး အိစံက ႏွစ္ကိုယ္ၾကား ေျပာလိုက္ေသးတယ္။“အိစံကလည္း ကိုမိုးကို အဲ့ဒီကတည္းက ခ်စ္ေနခဲ့တာပါ” တဲ့။
တကယ္ပါ။ အခုဆို ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာ စစ္မွန္ေသာေမတၱာနဲ႔ သစၥာရွိရွိ ခ်စ္ခဲ့ၾကတဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ဟာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အျပံဳးေတြနဲ႔အတူ ျပန္လည္ဆံုဆည္းခြင့္ရခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆို သူတို႔ရဲ႕ ဘ၀ခရီးလမ္းဟာ ႏွစ္ကိုယ့္တစ္စိတ္ အခ်စ္ေတြနဲ႕အတူ ေပွ်ာ္ရႊင္ႏိုင္မယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္ရင္း...။ ။
(((ေကာင္းကင္ၾကီးေထြးေပြ႕လိုက္တာ
ၾကယ္ေလးေတြေတာင္ ရွက္ေသြးျဖာလို႔
အခ်စ္နဲ႔ဆံုဆည္းတဲ့ည
အေမွာင္ၾကီးစိုးေတာင္ လွပေနတာခ်ည္း)))
ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္
ေစပိုင္ထြဋ္(ပုသိမ္)