အခု အေတာအတြင္းမွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥ။ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အိမ္ကတုိင္ ထြက္လာခဲ့တယ္။ တစ္ေနရာရာကိုေပါ့။ ခုေရာက္ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ၾကီးတဲ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းရွိပါတယ္။ ညဘက္ဆို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္။ အျပင္၀ရံတာမွာ ထုိင္ရင္း တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ ညရဲ႕ အလွေလးကို ခံစားေနမိတယ္။ ခုလိုၾကေတာ့လည္း သူ မဟုတ္သလိုပါပဲ။ တိတ္ဆိတ္ ေနလုိက္တာ။ တည္ၿငိမ္ေနလုိက္တာ။ ေနခင္းက ျမင္ခဲ့ရတဲ့ ပံုစံနဲ႔ တစ္ျခားစီ။ ေနေရာင္ ကြက္ၾကားမိုးရြာပါမည္ ဆိုသလိုေပါ့။ ေနရာကြက္ၾကား ေမွာင္လုိက္ လင္းလုိက္ ေနရာေလးေတြကလည္း ညရဲ႕ အလွကို ပိုမိုသက္၀င္ေစပါတယ္။ ကြက္ၾကား ကြက္ၾကား ေပၚေပၚလာတဲ့ တကၠစီေတြကလည္း အားက်မခံ ညရဲ႕ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ျခင္းကို ျဖိဳးခြင္းေနၾကေလရဲ႕။ က်ယ္၀န္းတဲ့ ေကာင္းကင္ကို တစ္ခ်က္ ေမာ့ၾကည့္လုိက္မိတယ္။ ၾကယ္ေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလွာင္ေနသလိုလို။ ေျပာင္ေနသလိုလိုပဲ။ မ်က္စိမွိတ္ျပရင္း က်ီစယ္ေနသလား ထင္ရတယ္။ ေၾကြက်သြားတဲ့ က်ယ္ေလးေတြကို ၾကည့္လုိက္ ေလာကရဲ႕ မတည္ျမဲျခင္း သေဘာတရားကို ေတြးလုိက္နဲ႔။ ရုတ္တရက္ ၾကားလုိက္ရတဲ့ အသံေတြေၾကာင့္ ညရဲ႕ တိတ္ဆိတ္ျခင္း အလွတရားေလး အက်ည္းတန္သြားခဲ့တယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိ။ တ၀ူးးးးးးးး. တေ၀ါင္……….. နဲ႔ ဆူညံသြားတဲ့ ေခြးသံေတြ။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဆီက ထြက္လာတာပါ။ ေခြးေတြေနာ္။ ထမင္းဟင္း အၾကြင္းအက်န္ကို စားၿပီး မသိတတ္လုိက္တာ။ ဘယ္သိတတ္မလဲ ပညာမွ မရွိတာေလ။ သူတို႔ကို အျပစ္ေျပာဘို႔လည္း ခက္ေနျပန္တယ္။ ပညာမရွိတာဟာ သူ႔တို႔ရဲ႕ သဘာ၀ အားနည္းခ်က္တစ္ခုေလ။ ဒီ ေခြးေတြရဲ႕ အူသံ ေဟာင္သံေတြက ညရဲ႕ အလွကိုေရာ ပတ္၀န္းက်င္ကိုေရာ ေတာ္ေတာ္ထိခုိက္ေစပါလား။ ဟိုေတြး ဒီေတြး ေတြးရင္း………
တိတ္ဆိတ္ျခင္းနဲ႔ မီးေရာင္၊
ညရဲ႕ အလွကို ေတာက္ေျပာင္ေစခဲ့၊
ေဟာင္လုိက္တဲ့ ေခြးေတြ၊
အူသံေတြ ဆူညံေနခဲ့၊
တိတ္ဆိတ္တဲ့ ညရဲ႕အလွ၊
မင္းတို႔ေၾကာင့္ ပ်က္ခဲ့ရၿပီ - လို႔
စိတ္ထဲမွာ ေရရြက္လုိက္မိပါတယ္။ အိပ္ခ်င္လာတာေၾကာင့္…….
အလုပ္ကိစၥမျပတ္ေသးတာေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ရက္ ေနရျပန္တယ္။ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ အရင္ေန႔ကလိုပဲ ထုိင္ေနမိျပန္တယ္။ ဂ်ီေထာ့ေလး ဖြင့္ၾကည့္လုိက္။ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္အိမ္ေလးမွာ နားလုိက္။ ၾကယ္ေလးေတြကို ၾကည့္လုိက္။ တုိက္ခပ္လာတဲ့ ေလညွင္းေလးေတြကို အမိအရ ဖမ္းဆုပ္ရွဴသြင္းလုိက္နဲ႔။ ေတာ္ေတာ္ေလး ညနက္သြားသည္အထိ အိပ္မေပ်ာ္။ ဟိုေတြး ဒီေတြးနဲ႔ ေခြးအူသံေတြ တိတ္ဆိတ္ေနတာကို သတိထားမိလုိက္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီေန႔ မအူေတာ့တာ မေဟာင္ေတာ့တာလဲ။ မေန႔ကေရာ ဘာလို႔ အူခဲ့တာ ေဟာင္ခဲ့တာလဲ။ တစ္ေယာက္တည္း ဟိုေရာက္ဒီေရာက္နဲ႔ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ ေနမိခဲ့တယ္။ အရမ္းအိပ္ခ်င္ေနလို႔ အိပ္ယာ၀င္ခဲ့တုိင္ တိတ္ဆိတ္လို႔။ ေခြးအူသံ ေဟာင္သံကို မၾကားရေတာ့။ မနက္လင္းေတာ့ အသိတစ္ေယာက္ကို ညႏွစ္ညရဲ႕ ေခြးအူသံေဟာင္သံေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အေၾကာင္းေလးကို ေျပာမိလုိက္တယ္။
“ဟုတ္တယ္ ကိုစံလင္း၊ မေန႔ညေနကပဲ ေခြးေတြ အသတ္ခံလုိက္ရတယ္”။
“ဗ်ာ ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဗ်”။
“ပတ္၀န္းက်င္ကို အေႏွာက္ယွက္ေပးလို႔ေလ။ ဒီလိုပဲ ႏွစ္ႏွစ္တစ္ခါေလာက္ ျဖစ္ေနၾကေလ”။
“ေအာ္. ၊ ဘယ္သူေတြက သတ္တာလဲ”။
“တာ၀န္ရွိသူေတြက ေပါ့ဗ်ာ”။
“ေအာ္ ဒါေၾကာင့္ကိုး။ ”။
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ဟိုတစ္ကြက္ ဒီတစ္ကြက္နဲ႔ ေခြးေတြရဲ႕ ေသြးေတြ လူးၾကံေနခဲ့တာကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ ဒါေၾကာင့္ ေသြးေပါင္းခတဲ့ တိတ္ဆိတ္ည- လို႔ ေခါင္းစဥ္ေပးလုိက္မိသည္။ စိတ္မေကာင္းရံုမွ လြဲၿပီး ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ခဲ့။ သူတို႔အူသံ ေဟာင္သံေတြ ၾကားမိခ်ိန္က စိတ္တိုမိေပမဲ့ ခုလိုၾကားရေတာ့လည္း သနားမိသည္။ ေဘးကေရာက္လာတဲ့ ေခြးေတြ။ ရပ္ကြက္ထဲက ယၾတာေခ်တဲ့ ေခြးေတြ။ ေမြးတဲ့ ေခြးေတြ။ ဒီလိုနဲ႔ ေခြးေတြ မ်ားလာတာေပါ့။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဆိုေတာ့ သိတဲ့အတုိင္းပဲေလ။ သူမ်ားအသက္ကို မသတ္တဲ့အျပင္ ပိုတဲ့လွ်ံတဲ့ ဆြမ္းေတြ ဟင္းေတြကို လည္း ေကၽြးထားၾကတာေပါ့။ ဘုန္းၾကီးေတြက လူေတြတင္မဟုတ္ဘူး ေခြးေတြကိုလည္း ခုလို ေမတၱာထားတတ္ၾကတယ္ေနာ္။ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေခြးေတြက မ်ားလာေတာ့ ခက္ေတာ့တာေပါ့။ ေျပာလို႔လည္း နားမလည္။ ပင္ကုိယ္အသိစိတ္ ကလည္း မရွိ။ ညေတြ ေန႔ေတြ မသိ။ သူတို႔ေဟာင္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ေဟာင္တယ္။ အူခ်င္တဲ့အခ်ိန္အူတယ္။ ဒါဟာ သူတို႔ရဲ႕ သဘာ၀။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေနတာက လူအမ်ားစု။ လူအမ်ားစုရဲ႕ စရုိက္နဲ႔ ေခြးေတြရဲ႕ အသိစိတ္မရွိတာနဲ႔က အဆင္မေျပ။ ဒီေတာ့ လူေတြက စိတ္တိုၾကတယ္။ သည္း မခံႏုိင္ၾကဘူး။ တုိင္ၾက ေျပာၾကတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္အဆင္ေျပ ၿငိမ္းခ်မ္းေစဘို႔ အတြက္ တာ၀န္ယူထားတဲ့ တာ၀န္ရွိသူေတြ လည္း လူမ်ားရဲ႕ ဆႏၵအတုိင္း လုပ္ေပးလုိက္ၾကတယ္။ အရင္ကေတာ့ ကားနဲ႔ ေခြးေတြကိုဖမ္းတင္တာတဲ့။ ခုေနာက္ပုိင္းေတာ့ အဲလို မဟုတ္။ အသားတံုးကို အဆိပ္သုတ္ၿပီး ေကၽြးတာတဲ့။ ေခြးဆိုတဲ့ အေကာင္ေတြက ဘာ သိမွာလဲ။ အစာျမင္ရင္ အာသာ တမ်ားမ်ားနဲ႔။ အလုအယက္ စားၾက ေသာက္ၾကတာေပါ့။ အစာေပၚက အဆိပ္ကိုျမင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္စားပါ့မလဲ။ ဒီလို ေတြးတတ္ ဆင္ျခင္စဥ္းစားတတ္တဲ့ အသိစိတ္မရွိေတာ့ စားၾကတာေပါ့။ စားၾကေတာ့ ေသၾကၿပီေပါ့။
ၾကားဖူးတာက အသံေၾကာင့္ ဖားေသ -- တဲ့။ မ်က္စိမျမင္ရတဲ့ ဆင္က အသံၾကားရာကို နင္းလုိက္လို႔ ဖားေသခဲ့ရတာေလ။ ေနာက္ၿပီး မိုးရြာလို႔ ဖားသံၾကားရာကုိ လုိက္ဖမ္းရာက ဖားေတြ ေသခဲ့ၾကရတယ္။ ဖားေတြတင္ မဟုတ္ဘူး။ ခုေတာ့ ေခြးေတြလည္း အသံေၾကာင့္ ေသခဲ့ၾကရၿပီ။ သူတို႔ ေအာ္လုိက္ အူလုိက္ ေဟာင္လုိက္တဲ့ အသံက သူတို႔ကို ျပန္သတ္ခဲ့တာပဲ။ ေခြးေတြတင္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ မဆင္ျခင္ပဲ ေတြးေခၚၾကံဆတတ္တဲ့ အသိပညာမရွိပဲ ေျပာခ်င္တာေျပာတတ္တဲ့ လူေတြလည္း ေသခဲ့ၾကရၿပီ။ (ေသတယ္ဆိုတာ ဂုဏ္ေသသြားတာ ရာထူးေသသြားတာကို ေျပာတာပါ)။ ဒီလုိပါပဲ။ အရမ္းလွတဲ့ မိန္းကေလးေတြလည္း အလွေၾကာင့္ ဘ၀ေတြ ေသခဲ့ၾကတာ မ်ားလွပါၿပီ။ ကုိယ့္အလွတရားက ကိုယ့္ဘ၀ကို ျပန္သတ္ပစ္လုိက္တဲ့ သေဘာေပါ့။ အတၱေတြ မာနေတြ တဏွာရာဂေတြ ေဒါသေတြေၾကာင့္ ေသခဲ့ၾကရတဲ့ လူေတြလည္း ဒုးနဲ႔ေဒးပဲ။ Birth To Die- ဆိုတဲ့ စကားေလးကို ဖတ္မွတ္ဖူးပါတယ္။ ေမြးဖြားလာၿပီးရင္ ေသၾကရမွာ မွန္ေပမဲ့ အေသမေစာဘို႔ အေသမဆုိးဘို႔ေတာ့ လိုတာေပါ့။ လူ႔ဘ၀ ရဘုိ႔ဆိုတာ လြယ္တာမွ မဟုတ္တာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က တိရစၦာန္ဆိုတာ လူက ခၽြတ္မွ ကၽြတ္တာ - ဆိုတဲ့ စကားေၾကာင့္ သတ္ရမွာကို ၀န္မေလးခဲ့ဘူး။ စာနာစိတ္ သနားစိတ္ မရွိခဲ့ဘူး။ ၾကီးေတာ့မွ ဘ၀တဏွာရွိတဲ့ အေၾကာင္း သတၱ၀ါတုိင္းက မိမိတို႔ဘ၀ေလးေတြကို သာယာႏွစ္သက္ၾကေၾကာင္း သိခဲ့ရတာပါ။ ပစၥည္းဥစၥာေပါမ်ားတဲ့ သူက အဲဒီပစၥည္းဥစၥာေတြေၾကာင့္ ဘ၀ေတြ ပ်က္စီးေသခဲ့ၾကရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ ပညာ, ဥစၥာ, အလွတရား, ဂုဏ္, ရာထူး, အသံ, အဆင္းေတြက ကိုယ့္ရဲ႕ ရန္သူ မျဖစ္သင့္ဘူးေပါ့။ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ အေဖာ္မြန္ေတြပဲ ျဖစ္သင့္တာေပါ့။ ဘ၀ရဲ႕ တက္လမ္း ေလွကားတက္ (သုိ႔) ဘ၀အတြက္ ေလွာ္တက္ပဲ ျဖစ္သင့္တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ မိန္းမေတြရဲ႕ ဥစၥာဟာ အလွတရား- လို႔ ေရွးပညာေတြ ဆိုခဲ့ၾကတာ ထင္ပါရဲ႕။ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ သဘာ၀အရ လွခ်င္ၾကမွာေပါ့။ လွေအာင္ ဖန္တီးလိုက္တဲ့ ၀တ္ပံု, ေနပံု, ေျပာပံု, ဆက္ဆံပံုေတြက အလွတရားမျဖစ္ပဲ ဘ၀ကုိခ်ိဳးဖဲ့ပစ္မယ့္ အဖ်က္တရားေတြ ျဖစ္ေနတာ ခက္တယ္ဗ်ာ။ အႏုိင္က်င့္မႈ႔ေတြ ေသြးေဆာင္ျဖားေယာင္းမႈ႔ေတြ မၾကာခဏဆုိသလို ၾကားရ ေတြ႔ရ ဖတ္ေနရတယ္။ ေယာက္်ားေလးေတြကိုခ်ည္းပဲ အျပစ္ေျပာေနလို႔လည္း မျဖစ္ဘူးေလ။ ေနတာက မိန္းမနဲ႔ ေယာက္်ား။ ပစ္မွားခ်င္ေအာင္ စိတ္ေတြ ေဖာက္ျပန္လာေအာင္ ဘာလုိ႔ ၀တ္ၾက ေနၾက သြားၾကတာလဲ။ အဲဒီလို စိတ္ျဖစ္ခံခ်င္လို႔ အဲဒီေနလို ေနၾကတာဆိုရင္ အျပစ္မေျပာနဲ႔ေလ။ ကိုယ့္ရဲ႕ ပေယာဂေၾကင့္ျဖစ္လာတဲ့ ဒဏ္ကို အံၾကိတ္သာ ခံေပးေရာ့ေပါ့။ မိန္းကေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုေလာက္ေျပာခ်င္တယ္ဗ်ာ။ ျမင္ေစခ်င္လို႔ ျမင္ေအာင္၀တ္ျပတာ, လူတကာၾကည့္တာ ခံခ်င္လို႔ ၾကည့္ခ်င္ေအာင္၀တ္ျပတာ, မုိက္တယ္ကြာလုိ႔ အေျပာခံခ်င္လို႔ အေျပာခံရေအာင္ ၀တ္ျပတာ ဆိုရင္ေတာ့ အ၀တ္ ၀တ္မေနပါနဲ႔လုိ႔။ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ရေအာင္ မိေမြးတုိင္းသာ ေနလုိက္ၾကပါေတာ့။ ျမင္ရတာလည္း ရွင္းရွင္း, ၾကည့္ရတာလည္း ရွင္းရွင္း, ေျပာဆုိသံေတြလည္း ဗြင္းဗြင္းပဲ ၾကားရပါလိမ့္မယ္။ အ၀တ္စားဘိုးေတာင္ သက္သာေသးတယ္ဗ်ာ။ (ကိုယ့္ရဲ႕ ၀တ္ပံု ေနပံု သြားပံု ေျပာပံု ဆက္ဆံပံုေတြက ကုိယ့္ဘ၀ကို ဖ်က္ဆီးပစ္တာ, ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ ရန္သူျဖစ္ေနတာေတြကို သတိထားေစခ်င္ပါတယ္၊ ေစတနာ စကားပါ)။ သံသရာခရီးလမ္းမွာ ဘ၀ရဲ႕ အေဖာ္မြန္ကေတာ့ သီလ ဒါန ဘာ၀နာပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာရွိတဲ့ တဏွာရာဂေတြ ေဒါသေတြ အတၱ မာနေတြကို အေဖာ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ ပစ္ႏုိင္ဘို႔လိုတယ္။ အေဖာ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ မပစ္ႏုိင္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ေတာင္ ကုိယ့္ရဲ႕ ရန္သူ ကိုယ့္ဖ်က္ဆီးပစ္မဲ့ အဖ်က္တရားမျဖစ္ဘို႔ ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ရပါမယ္။ အဲဒီလို ထိန္းသိမ္းထားႏုိင္ဘို႔ ဆင္ျခင္စဥ္းစားတတ္တဲ့ အသိပညာကို အသံုးခ်ရမွာပဲ။ ပညာဆိုတာ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ဘို႔လည္း မဟုတ္၊ အလွၾကည့္ေနဘို႔လည္း မဟုတ္၊ ေသာ့ခတ္ၿပီး သိမ္းထားဘို႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ အသံုးျပဳဘုိ႔ အသံုးခ်ဘို႔ေလ။ ဒါေၾကာင့္ အသံေၾကာင့္ ဖားေတြ, ေခြးေတြ, လူေတြ ေသခဲ့ရသလိုမ်ိဳး ကုိယ့္ရဲ႕ အလွတရား, ဂုဏ္, ရာထူး, ပညာအဆင့္အတန္း, ပစၥည္းဥစၥာေတြေၾကာင့္ ေသခဲ့ရသလိုမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ အရာရာတုိင္းကို ေတြးေတာ ဆင္ျခင္ စဥ္းစားတတ္တဲ့ အသိပညာနဲ႔ လုပ္ေဆာင္ၾက ပါလို႔ တုိက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။
အသံေၾကာင့္ ဖားေသ၊
ၾကားဖူးတဲ့ စကားပါေလ။
ခုေတာ့ ……….
ေခြးေတြေရာ လူေတြပါ၊
ေသခဲ့ ၾကရ ကုန္ၿပီ။
အသံကို မွီလုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊
အဆင္းကို မွီလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊
ပညာကို မီွလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊
ကိုယ့္ဘ၀ကို မဖ်က္ဆီး သင့္ဘူး။
ကိုယ့္ရင္ထဲက အတၱ၊
တဏွာနဲ႔ ေဒါသေတြကုိ၊
မိတ္ေဆြေတြလုိ ျဖစ္ေအာင္ထိန္း၊
ရန္သူ အျဖစ္ မယိမ္းေစနဲ႔၊
ကိုယ့္ကို ဖ်က္မဲ့ အဖ်က္တရား၊
ရင္ထဲမွာ ထည့္ကာ ထားေတာ့။
ပ်က္စီးလို႔ သြား ၿပီေပါ့ -- လို႔
အေတြးစကို ကဗ်ာတိုတို စာအိုအိုေလးေတြနဲ႔ မပီကလာ စာစီကာ ခ်ျပရင္း မိမိကိုယ္မွာတည္မီွေနတဲ့ အရာေတြက ျပန္သတ္ခံရတဲ့ ဘ၀မ်ိဳးမွ ကင္းလြတ္ၾကပါေစ-လို႔ ဆႏၵျပဳရင္း……………….
အားလံုးကို
ခင္တဲ့
စံလင္း
၂.၃.၂၀၁၃