မနက္ခင္းရဲ႕ အလင္းေရာင္ကိုေမွ်ာ္လင့္ရင္း အလူးအလဲနဲ႔ အိပ္ယာထည္းမွာ ညအေမွာင္ကိုအံတုလုိ႕ေနခ်ိန္...
4နာရီ 32...ရုတ္တရက္ထပ်ံသန္းတဲ့ နံနက္ခင္းၾကိဳ ငွက္ကေလးတုိ႕ရဲ႕ အေတာင္ပံခတ္သံ... ငါ့ဘ၀ ငါ့အားမာန္ကို
ျပန္ေအာက္္ေမ့ ငါေမ့ေနတဲ့ ငါ့ေနရာ ငါရည္ရြယ္ထားတဲ့ ငါ့ပန္းတုိင္ ငါကိုယ္တုိင္ဖန္တီးခဲ့တဲ့ ငါကမၻာကုိ ျပန္လည္ အ
သက္သြင္းလုိ႕....အသစ္အသစ္ အိပ္မက္ေတြကိုေဖာ္ၾကဴးဖုိ႕ ငါေလွ်ာက္ခဲ့ျပန္ျပီ .... အဲ့ဒီခဏ အဲ့ဒီခဏမွာ ......
ရုတ္တရက္ ႏႈတ္ဆက္လုိက္တဲ့ အသံေလး...နံနက္ခင္းတစ္ခုလုံးကို ေႏြးေထြးသြားေစတယ္ (ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ပိုင္နံနက္)
ဒီမွာ... အသံပုိင္ရွင္ကိုလွည့္အၾကည့္ မ်က္ရည္ေတြရင္ဘက္နဲ႕ အျပည့္ရွံတက္လာခဲ့ေပမဲ့ တစ္ခါမွမသိသလုိ..........
လမင္းရယ္ .....လုိ႕သာ တိတ္တိတ္ေလးေခၚရင္း ရင္ထည္းမွာျပည့္ရွံေနတဲ့ဒဏ္ယာကုိ ...ကုစားခဲ့ရတယ္.....
nayzarhit....(kalay)