အိမ္ထဲကို ဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ ဧည္႔ခန္းစားပြဲေပၚမွာ ေသာက္ျပီးသား ေကာ္ဖီပန္းကန္မ်ားႏွင့္ မုန္႔ပန္းကန္မ်ားကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ဧည္႔သည္ေတြ လာသြားသည္ ထင္ပါရဲ့။
ထမင္းစားခန္းဘက္မွ ေမေမက ထြက္လာျပီး
"သမီးေတာင္ ျပန္လာျပီပဲ...ဒီေန႔ ေစာသားပဲ" ဟု ဆိုေလသည္။
"ဟုတ္တယ္...ေမေမ ...ဒီေန႔ အတန္းေတြျပီးတာန႔ဲ ျပန္လာလိုက္တယ္...ေခါင္းနည္းနည္းေနာက္ေနတာနဲ႔...ဒါနဲ႔ ဧည္႔သည္ေတြ လာသြားတာလား...ဘယ္သူေတြလဲ"
သူ႔အနားကို ေမေမ ေရာက္လာျပီး သူ႔ ေမးဖ်ားကို ဆြဲယူကာ ပါးခ်င္းအပ္ျပီး ေမႊးလိုက္သျဖင့္ သူ အနည္းငယ္ အံ့ၾသသြားသည္။
"ျမတ္တို႔ လင္မယားပါကြယ္...ေမာင္ႏိုင္ေအာင္ေရာ"
ေမေမ့မ်က္ႏွာက တစ္မ်ိဳးေလးျဖစ္ေနသည္ဟု သူ႔စိတ္ထဲ ထင္လိုက္သည္။ "ထိုင္ပါဦး...သမီးရဲ့"
ေမေမက သူ႔ကို ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ဆိုဖာေပၚမွာ ထိုင္ေစသျဖင့္ သူ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ေမေမက သူ႔နံေဘး ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
" ျမတ္နဲ႔ ကိုေသာ္က ေမာင္ႏိုင္ေအာင္နဲ႔ သမီးကို ေနရာခ်ထားေပးခ်င္တယ္လို႔ ဒီေန႔ လာေျပာတယ္။ ေမေမ သိသေလာက္က ေမာင္ႏိုင္ေအာင္နဲ႔ သမီးက ရိုးရိုးခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ မလား...ေမေမ့သမီး ေမေမ မသိေအာင္မ်ား အေၾကာင္းကိစၥေတြ ရွိေသးလားလို႔"
ေမေမ့စကားကို သူ အံ့အားသင့္သြားရသည္။
"ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ ေမေမရယ္...ႏိုင္ေအာင္က သူ႔ရည္းစားေတြ ဘယ္ေရာက္သြားလို႔လဲ"
"အင္း...ေမေမလည္း ေမာင္ႏိုင္ေအာင္မ်က္ႏွာမ်ားတာ သိထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမတ္တို႔လင္မယားက ဒီေန႔ ဒီလိုေျပာလာေတာ့ ေမေမလည္း သမီးကို ေမးပါရေစဦးပဲ ေျပာထားတယ္။ အေဖႀကီးကေတာ့ သူတုိ႔ ျပန္သြားျပီးကတည္းက တရႈးရႈးတရွားရွား ေဒါသျဖစ္ေနလို႔ ေမေမ မနည္းေခ်ာ့ထားရတယ္...သမီး သိပံုမေပၚပါဘူး...သမီးကို ေမးပါရေစဦးလို႔ဆို"
"ႏိုင္ေအာင္နဲ႔ သမီး အရင္တစ္ပတ္က ေတြ႔တာပဲ...သူလည္း ဘာမွမေျပာဘူး...ခုက်မွ ဘာစိတ္ကူးေပါက္လို႔လဲ ...ျပီးေတာ့ ဒီဟာက ေနာက္ေျပာင္ရမယ့္ ကိစၥမွ မဟုတ္တာ...သမီးဘာသာ ႏိုင္ေအာင္နဲ႔ ေျပာဦးမယ္ ေမေမ...သမီး ေခါင္းကိုက္လာတာ သြားနားေတာ့မယ္"
သူ႔အိပ္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့ စလင္းဘက္အိတ္ႏွင့္ ဆြဲျခင္းေတာင္းကို စာၾကည္႔စားပြဲေပၚ တင္လိုက္ျပီး အိပ္ရာထဲမွာ လွဲခ်လိုက္မိသည္။ ႏိုင္ေအာင္ ဘာစိတ္ကူးေပါက္လို႔ပါလိမ့္.... အထက္တန္းေက်ာင္းကတည္းက ခင္မင္လာၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲမွာ သူ၊ ႏိုင္ေအာင္ႏွင့္ အျခား သူငယ္ခ်င္း ၄ ေယာက္ေလာက္သာ အိမ္ေထာင္မျပဳျဖစ္ၾကေသး။ တျခား သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ့ ယခုဆိုလွ်င္ သားေတြ၊ သမီးေတြႏွင့္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ မဂၤလာေဆာင္ပြဲမ်ားကို တက္တိုင္း နင့္အလွည္႔ ဘယ္ေတာ့လဲ ၊ ငါတို႔ ဘယ္ေတာ့စားရမွာလဲ ၊ ဘယ္ေတာ့ ဖိတ္စာရမွာလဲ ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေနာက္ေျပာင္စကားေတြကို မစံြၾကေသးသည္႔ သူတုိ ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္တဟဲဟဲရယ္ရင္း သာ တံု႔ျပန္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ အရင္တစ္ပတ္က သူငယ္ခ်င္း သရဖီႏွင့္ ေအာင္ေက်ာ္တို ႔ မဂၤလာေဆာင္တြင္ ႏိုင္ေအာင္ႏွင့္ တစ္စားပြဲတည္းထိုင္ကာ ႏိုင္ေအာင္က ကားမပါလာဘူးဆိုသျဖင့္ အျပန္တြင္ သူ ႏိုင္ေအာင့္ကို လိုက္ပို႔ခဲ့သည္။ အဲဒီတုန္းက ကားရပ္ရာေနရာကို အတူေလွ်ာက္လာၾကရင္း ႏိုင္ေအာင့္ရဲ့ ေနာက္ဆံုးေပၚ ရည္းစားအသစ္ေလး အေၾကာင္းကို ႏိုင္ေအာင္ ၾကြားသမွ် နားေထာင္ေပးခဲ့ရေသးသည္။ ကားတံခါးဖြင့္ေတာ့
"နင္ဖယ္...ငါေမာင္းမယ္ "ဟု သူ႔ကို ဒရိုင္ဘာဘက္ျခမ္းမွ ဖယ္ခိုင္းကာ သူ႔ကားကို ေမာင္းေသာ ႏိုင္ေအာင့္ကို
"ေကာင္းလိုက္တာ...ခုမွပဲ ဇိမ္က်က် သူမ်ား ေမာင္းတာ လိုက္စီးရေတာ့မယ္" ဟု သူက ဆိုမိေလေသးသည္။
"အဲဒါ..နင္ ညံ႔တာ...အပါးေတာ္ျမဲ ကားေလးေမာင္းပို႔ဖို႔ လူတစ္ေယာက္ေတာင္ နင့္မွာ မရႏိုင္ရွာေသးဘူး" ဟု အႏိုင္စကားဆိုေလသည္။
"ေအာင္မာ...ငါ့ဘာသာငါ ေအးေအးေဆးေဆးေနတာ...နင္တို႔ ေယာက်္ားေတြက ခုတစ္မ်ိဳး ေတာ္ၾကာတစ္မ်ိဳးရယ္...ဘယ္သေကာင္ ့သားမွ ငါ မယံုေပါင္"
သူ ျပန္လည္ေခ်ပတာကို ႏိုင္ေအာင္က
"ဟုတ္တယ္ဟ...ေယာက်္ားေတြကို မယံုန႔ဲ...ငါ့ကိုပဲ ၾကည္႔" ဟု ရယ္ရင္း ဆိုေလသည္။
အထက္တန္းေက်ာင္းမွာကတည္းက အတူတူ ေက်ာင္းတက္လာၾကရင္း တကၠသိုလ္တက္ေတာ့လည္း သူႏွင့္ႏိုင္ေအာင္က စက္မႈတကၠသိုလ္ကို အတူေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ဒုတိယႏွစ္အျပီး အထူးျပဳဘာသာေတြ ခြဲေတာ့လည္း သူႏွင့္ႏိုင္ေအာင္က လွ်ပ္စစ္အင္ဂ်င္နီယာလိုင္းကို အတူတူ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းမွာကတည္းက အတြက္အခ်က္ စာေတာ္ေသာ ႏိုင္ေအာင့္ကို သူက အတြက္ပုစၦာမ်ား ကူတြက္ေပးဖို႔ ေမးခဲ့ရသည္။ ဘြဲ႔ယူ ပေရာဂ်က္စာတမ္းမွာတြင္မူ သူက ႏိုင္ေအာင့္ထက္ အမွတ္ပိုမ်ားေတာ့ ႏိုင္ေအာင္က
"မိန္းကေလးေတြကို အေက်ာေပးတာ ..ၾကည္႔ေန...လုပ္ငန္းခြင္ထဲက် ရင္ ဆရာႏိုင္ေအာင့္ကို လာမေခၚနဲ႔" ဟု ရယ္ဟဟ ဆိုခဲ့ေလသည္။ တကယ္တမ္းတြင္မူေတာ့ သူက ေက်ာင္းဆက္တက္ျပီး နည္းပညာတကၠသိုလ္မွာသာ ဆရာမ ျပန္လုပ္ခဲ့သည္။ ႏိုင္ေအာင္ကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားဖက္စပ္ မိုက္ကရိုခ်ိ(ပ္) စက္ရံုတြင္ မန္ေနဂ်ာရာထူးျဖင့္ ေဒၚလာစား အင္ဂ်င္နီယာႀကီးျဖစ္ေလသည္။ မိန္းကေလးမ်ား ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနေသာ ႏိုင္ေအာင္က ေက်ာင္းကတည္းက မ်က္ႏွာမ်ားသူပင္။ ေက်ာင္းမွာတုန္းကေတာ့ ႏိုင္ေအာင့္ ရည္းစားေတြကို သူ သိေနေသးသည္။ ေက်ာင္းျပီးသြားကတည္းက ႏိုင္ေအာင္၏ အသစ္ အသစ္ေသာ ရည္းစားမ်ားကို သူ မသိေတာ့။ ဒါေတာင္ ႏိုင္ေအာင္က မၾကာ မၾကာ ႀကံဳတိုင္းၾကြားတတ္သည္႔ သူ႔ရည္းစားေတြထဲမွာ ဆရာဝန္မ၊ ရုပ္ရွင္မင္းသမီးေပါက္စ၊ မိုဒယ္လ္ဂဲလ္ စသည္ျဖင့္ သူ သိရသည္။
တစ္ခါတစ္ခါတြင္ အလုပ္ထဲမွ ျပႆနာမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ သူ႔ဆီ ႏိုင္ေအာင္ ေရာက္လာတတ္သည္။ သူကေတာ့ သီအိုရီပိုင္းႏွင့္ ျပႆနာေျဖရွင္းသည္႔ consulting အပိုင္းကို ကၽြမ္းက်င္ခဲ့ျပီး ႏိုင္ေအာင္က လက္ေတြ႔လုပ္ငန္းပိုင္းဆိုင္ရာ ကၽြမ္းက်င္သူျဖစ္ေလသည္။ ႏိုင္ေအာင္တို႔ company အလုပ္ရံုေဆြးေႏြးပြဲမ်ား၊ စာတမ္းဖတ္ပြဲမ်ားတြင္ သူ႔ေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကလည္း ပါဝင္အားျဖည္႔ ကူညီတတ္ၾကသျဖင့္ ႏိုင္ေအာင္ႏွင့္ သူႏွင့္က ေက်ာင္းျပီးသြားၾကျပီး တျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားလို အဆက္အသြယ္ျပတ္ျခင္း မရွိခဲ့ၾက။
သူ႔ကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ထက္ ပိုလို႔ သံေယာဇဥ္ရွိဟန္လည္း မျပခဲ့ေသာ ႏိုင္ေအာင့္ကယခုလို သူ႔မိဘမ်ားထံ လာေရာက္ ေတာင္းတယ္ဆိုေတာ့ သူ ႏိုင္ေအာင့္ကို နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္မိရသည္။
ဒီလိုပါပဲေလ...ေယာက်္ားေတြဟာ နားလည္ရခက္တဲ့သူေတြပဲ မဟုတ္လား။ ဒီကိစၥန႔ဲပတ္သက္လို႔ ႏိုင္ေအာင္ သူ႔ကို ဘာမွမေျပာမခ်င္း သူ ဘာမွ မေျပာဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္မိသည္။
.................................................................................
ေတြ႔ခ်င္တယ္...စကားေျပာခ်င္တယ္ ဟု ႏိုင္ေအာင္က ဆိုလာေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ စေနေန႔ညေနမွာ ခ်ိန္းမိသည္။ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာခ်င္သည္ဆိုေတာ့လည္း ႏိုင္ေအာင္ ေခၚေဆာင္ရာ ပုလဲ ကြန္ဒို ေျမညီထပ္က ေကာ္ဖီဆိုင္ကို ေရာက္ခဲ့သည္။ သူႀကိဳက္သည္႔ cappuccino ေကာ္ဖီႏွင့္ cheesecake ကို သူ႔ကို မေမးဘဲမွာေပးေသာ ႏိုင္ေအာင့္ကို တစ္ခ်က္ မ်က္ခံုးပင့္ၾကည္႔မိသည္။
"ပန္း...ငါ နင့္မိဘေတြဆီကို ေျပာထားတဲ့ ကိစၥ..နင္ မသိေသးတာလား"
ႏိုင္ေအာင့္အေမးကို သူ ျပန္ေျဖဖို႔ ေသာက္လက္စ ေကာ္ဖီခြက္ကို အသာခ်ထားလိုက္သည္။
"ငါ ...သိျပီးပါျပီ။ နင္တို႔ လာသြားတဲ့ညေနကပဲ ေမေမ ငါ့ကိုေျပာတယ္"
"ဒါဆို နင္ ဘာလို႔ ဘာမွ ျပန္မေျပာတာလဲ"
ႏိုင္ေအာင့္ စိတ္ေလာႀကီးဟန္ ေမးခြန္းကို သူ ၿပံဳးလိုက္မိသည္။
"နင္ ငါ့ကို ဘာမွ မေျပာဘူးေလ"
ႏိုင္ေအာင္က သူ႔မ်က္ႏွာကို တည္႔တည္႔ၾကည္႔ကာ "
နင့္ကို ငါ လက္ထပ္ခ်င္တယ္လို႔ ဦးနဲ႔အန္တီနဲ႔ဆီ ငါ့အေမနဲ႔ အေဖန႔ဲ တူတူ ေရာက္ခဲ့တယ္ေလ" ဟုဆိုေလသည္။
"အင္းေလ...အဲဒါ ငါ့ကို ငါ့မိဘေတြဆီကေန လာေတာင္းတာမ်ိဳးႀကီးပဲ... အရာဝထၳဳပစၥည္းတစ္ခုကို ေတာင္းသလိုမ်ိဳး...ငါက လူပဲဟာ..."
"ပန္း...နင္ စကားမကပ္ပါနဲ႔...ငါတို႔အရြယ္ေတြက ေကြ႔ဝိုက္ျပီး ေျပာေနဖိ႔ုလည္း မလိုဘူး...ဗ်ဴဟာေတြ မာယာေတြနဲ႔ ေၾကြလာေအာင္ဆို စကားေတြ ခင္းေနဖို႔လည္း မလိုဘူး...နင္ေရာ ငါေရာ အိမ္ေထာင္ျပဳသင့္တဲ့အရြယ္ေတြ လြန္ေနၾကျပီ...နင္ သိရဲ့လား...နင့္ဘဝေရွ႔ေရးေရာ နင္ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္စီစဥ္ထားလဲ"
ႏိုင္ေအာင့္ စကားကို သူ တစ္ခ်က္ ဟက္ကနဲ ရယ္လိုက္မိသည္။
"ငါ့ဘဝေရွ႔ေရးလား..ဒီလိုပဲေပ့ါ...ေက်ာင္းသြားမယ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ အိမ္မွာရယ္၊ လူမႈေရးအလုပ္ေလးေတြရယ္နဲ႔ မအားပါဘူး...စာတမ္းတင္ဖို႔ေတြရွိရင္လည္း စာတမ္းေရးန႔ဲ ငါ့ဘာငါေတာင္ အခ်ိန္ကို ဘယ္လိုေလာက္ေအာင္ ေနရမွန္းေတာင္ မသိဘူး"
"ပန္း...နင္ဟာေလ...အရာရာကို ေပါ့ေပါ့ေလး ေတြးတုန္းပဲ...ဒီထက္ ပိုၾကာသြားၾကရင္ မေကာင္းေတာ့ဘူးေလ...ငါတို႔ အိမ္ေထာင္ျပဳျပီး ငါတို႔ရဲ့ ရင္ေသြးေလးေတြနဲ႔ မိသားစုဘဝေလး ရွိသင့္ေနျပီ"
ႏိုင္ေအာင့္စကားေၾကာင့္ သူ႔မ်က္ႏွာေႏြးကနဲျဖစ္သြားမိကာ ရွက္မိသျဖင့္ ေခါင္းငံု႔ကာ စားပြဲကိုသာ စိတ္မွတ္မဲ့စြာ ၾကည္႔ေနမိသည္။
"ပန္း...နင္ တစ္ခုခု ဆံုးျဖတ္ဟာ"
ေပါင္ေပၚတင္ထားေသာ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို အုပ္မိုးဆုပ္ကိုင္လိုက္တာေၾကာင့္ သူ ဆတ္ကနဲ ျဖစ္သြားရကာ... "လႊတ္ပါ" ဟု တိုးတိုးဆိုမိသည္။
"ေဆာရီး...နင္က မတုန္မလႈပ္နဲ႔ ...ငါ အသည္းယားလာလို႔"
ခပ္ဖြဖြရယ္ရင္း ႏိုင္ေအာင္ ဆိုသည္။
"နင့္ရည္းစားေတြ ဘယ္ေရာက္သြားလို႔ ငါ့ကို လက္ထပ္ခ်င္ရတာလဲ"
သူအေမးခ်င္ဆံုး ေမးခြန္းကို ေမးလိုက္မိသည္။
"ကၽြတ္...ငါ သူတို႔ကို လက္ထပ္ဖို႔ ရည္းစားထားတာမွ မဟုတ္ဘဲ...ျပီးေတာ့ သူတို႔က တစိမ္းေတြ...ငါ သူတို႔ ေဆြမ်ိဳးေတြ၊ သူတုိ႔ ေနာက္ေၾကာင္းေတြ ၊သူတို ႔ဗီဇေတြကို ငါ ေသခ်ာမသိႏိုင္ဘူး..နင္နဲ႔ငါက ငယ္ငယ္ေလးတည္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ ...မိဘေဆြမ်ိဳးေတြ ဘယ္သူဘယ္ဝါေတြဆိုတာလည္း သိျပီးသား။ နင့္ဗီဇ၊ နင့္စရိုက္ကိုလည္း သိျပီးသား။ တျခားမိန္းကေလးဆိုရင္ ငါရွာသမွ်ကို အကုန္ လက္ဝါးႀကီးအုပ္ခ်င္တာလား...သူ႔ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြကေရာ ဘယ္လို ရွိမလဲ...ငါမွ မသိႏိုင္ဘဲ"
"ေၾသာ္...နင္က အိမ္ေထာင္ျပဳတာေတာင္မွ တြက္တဲ့ကိစၥက မျပီးေသးဘူးလား။ ေက်ာင္းမွာတင္ အတြက္အခ်က္ေတြကို ထားခဲ့တယ္ မွတ္တာ"
သူက ရယ္လိုက္ရင္း ခနဲ႔တဲ့တဲ့ စကားဆိုလိုက္မိသည္။
"ဒါေတြ ထားပါေတာ့ဟာ...နင့္မွာ တျခား ရည္ရြယ္သူ ရွိေနလို႔လား...ငါ သိသေလာက္ နင္ ကိုမင္းေမာ္န႔ဲ ျပတ္သြားျပီးကတည္းက နင့္မွာ ခ်စ္သူရည္းစားမွ မရွိတာပဲ...ႏွစ္ေတြလည္း ၾကာခဲ့ျပီ...နင္ သူ႔ကို ေမ့ျပီ မဟုတ္လား"
အဟက္ဟက္... ခုမွပင္ သူတကယ့္ကို ရယ္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာကာ ရယ္မိလိုက္သည္။ ေလွာင္ရယ္တစ္ခုျဖစ္မွန္း ႏိုင္ေအာင္လည္း သိမည္ထင္ပါသည္။
"ေယာက်္ားေတြက နားလည္ရ အေတာ္ခက္သား...ကိုမင္းေမာ္ကက်ေတာ့ ငါ့ကို ခ်စ္ပါတယ္ဆိုျပီး တျခားမိန္းကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရႈပ္ေပြေနလို႔ ငါ နဲ႔ ဇာတ္လမ္းျပတ္ခဲ့တယ္...ခု နင္က်ေတာ့ တျခားမိန္းကေလးေတြနဲ႔ ရႈပ္ေပြေနလ်က္နဲ႔ ငါ့ကို လက္ထပ္ခ်င္ပါတယ္တဲ့"
"ေအးေလ...နင့္ ကိုမင္းေမာ္က ငတံုးပဲ"
"ဘာရယ္..."
ႏိုင္ေအာင့္စကားကို သူ အနည္းငယ္ စိတ္ဆိုးမိသြားရကာ ေလသံ နည္းနည္းမာသြားသည္။ "ေဆာရီးကြာ...စကားေတြက ဦးတည္ရာေတြ ေျပာင္းကုန္ျပီ...ခု..နင္နဲ႔ငါ လက္ထပ္ဖို႔ ကိစၥ နင့္ဘက္က ဘယ္လိုသေဘာရလဲ ဒါပဲ အေရးႀကီးတာ"
"ႏိုင္ေအာင္...နင့္ကို ငါ့ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မုန္းမွာ မဟုတ္သလို နင္ဟာ ငါ့ရဲ့ တစ္သက္လံုးအတြက္ သူငယ္ခ်င္းပဲ ျဖစ္ေနမွာပါ"
သူ႔စကားအဆံုးမွာ ႏိုင္ေအာင္ေတြသြားျပီး ႏွစ္ဦးသား အေတာ္ၾကာၾကာ စကားမေျပာျဖစ္ၾက။
“ျပန္ၾကရေအာင္ ၆ နာရီခဲြေနျပီ...အျပင္မွာ ေမွာင္ေနျပီေလ"
သူ႔ ကားရပ္ထားရာသို႔ ႏွစ္ဦးသားေလွ်ာက္လာစဥ္မွာ
"နင့္ကို ငါ တကယ္ နားမလည္ဘူး ပန္း" ဟု ႏိုင္ေအာင္က ဆိုသည္။
သူ ၿပံဳးရံုသာ ၿပံဳးျပီး ကားေမာင္းထြက္လာခဲ့သည္။ ရပ္က်န္ရစ္ခ့ဲေသာ ႏိုင္ေအာင့္ကို ကားေနာက္ၾကည္႔မွန္မွ ျမင္လိုက္ရသည္။ ကမၻာေအးဘုရားလမ္းေပၚကို ထြက္လိုက္ျပီးေနာက္ တင္းထားေသာ သူ႔စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္မိေတာ့ သူ႔ မ်က္ဝန္းမွ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာေတာ့သည္။
"ႏိုင္ေအာင္...နင္ ငါ့ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ ငါ့ကို လက္ထပ္ခ်င္တယ္ပဲ ေျပာခဲ့တယ္...မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔အတြက္ အလိုအပ္ဆံုးအရာက သူ႔ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းပဲ။ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ရဲ့ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးျခင္း ခံရတယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ သူ႔ကိုယ္သူ စိတ္ခ်ယံုၾကည္ေနမွ သူဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ျပီး ေအာင္ျမင္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ ျဖစ္မွာဆိုတာကို နင္ နားမလည္သေရြ႔ နင္နဲ႔ ငါန႔ဲ သူငယ္ခ်င္းပဲ ႏိုင္ေအာင္ရယ္"
သူ႔ကားျဖဴျဖဴေလးက ကမၻာေအးဘုရားလမ္းမွသည္ ညာဘက္ကို ခ်ိဳးေကြ႔လိုက္ျပီး ျပည္လမ္းမေပၚကေန သူ႔ အိမ္ရွိရာ ကိုးမိုင္ဆီသို႔......
ဟနစံ
↧
နင္နဲ႔ငါန႔ဲ သူငယ္ခ်င္း...
↧