ေမ မေန႕က Genting ကိုသြားတဲ့ အေႀကာင္းေတာ့ ေဖာ္ျပထားေပးပါတယ္..။ နံနက္(၉)နာရီမွာ ဆံုဖို႕ ခ်ိန္းထားတဲ့ အက္ဒ္မင္ေတြကို နံနက္(၉)နာရီဖုန္းဆက္ၾကည့္ေတာ့ အိပ္ခ်င္မူးတူးသံနဲ႕ ဟုတ္ ခုပဲ ေရခ်ိဳးျပီး ထြက္လာမယ္ဆိုတဲ့ ျပန္ေျဖသံနွင့္အတူ ခြင့္လြတ္ျခင္းေတြ နွင့္ ေမ ေစာင့္ခဲ့ရတာေပါ့...။
အဲ့လိုနဲ႕ ေဇယ်ာဆိုင္မွာေတာ့ မေစာင့္ေတာ့ဘူး ကားဂိတ္ကို လိုက္လာခဲ့ဆိုျပီး ေမတို႕ ကားဂိတ္ကို သြားနွင့္ျပီး ေက်ာ္သူေအာင္နဲ႕ မထသကို ကားဂိတ္မွာပဲ ေစာင့္ဆိုင္းေနလိုက္တယ္..။ မေရာက္လာနိုင္ေသးတဲ့ သူတို႕ကို ေစာင့္ရင္း ကားလက္မွတ္ဝယ္ႀကိဳဝယ္ထားဖို႕ သူတို႕ကို ဖုန္းေခၚျပီးေျပာေတာ့
“မိေဝ နင္တို႕ဘယ္မွာလဲ”
”KLကို လာေနျပီ မမေမ”
“အဲ့ဒါဆို ငါအခု ၁၁နာရီ ၂၀ အေခါက္နဲ႕ သြားဖို႕ လက္မွတ္ဝယ္ေနတယ္ နင္တို႕အတြက္ပါ ဝယ္ထားလိုက္မယ္ေနာ္”
“အား မဝယ္နဲ႕အံုး ကၽြန္ေတာ္တို႕ေရာက္မွ ဝယ္ယူမယ္”
လို႕ ဆိုတာနဲ႕ မဝယ္ပဲ ထားခဲ့တယ္..။ ေတာင္ေပၚမွာစားဖို႕ အစားအေသာက္ကို ေမနဲ႕ ေအာင္ခန္႕က အနီးအနားမွာရွိတဲ့ ဆိုင္မွာ သြားဝယ္ထားလိုက္တာေပါ့..ေမ့စိတ္ကူးက ေတာင္ေပၚေရာက္မွ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးစားႀကမယ္ေပါ့..။
၁၁း၂၀ ကားထြက္ခါနီးထိ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေတြ ေရာက္မလာေသး..။ ဖုန္းထပ္ေခၚႀကည့္ေတာ့
“KLေရာက္ခါနီးျပီး မမေမ ”
ဆိုတဲ့ တစ္ခြန္းကပဲ မရိုးနိုင္စြာ ႀကားခဲ့ရတယ္...။
အေကြ႕ေအာက္ေတြ ေပါမ်ားလွတဲ့ ေတာင္ေပၚခရီးလမ္းမွာ အက္မင္ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေတြကို မၾကာမၾကာ ဖုန္းဆက္ေနေပမဲ့
“လာေနျပီ မမေမ ”ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကပဲ ထပ္ဖန္တစ္လဲလဲႀကားေနရတာေပါ့
ေတာင္ေပၚကိုေရာက္ေတာ့ ေန႕ခင္း တစ္နာရီေက်ာ္ေနျပီ..ဗိုက္ကလဲ ဆာေနႀကာျပီး..။ သူတို႕ကိုမေစာင့္ပဲ စားရင္လဲ မေကာင္းတာမို႕ ဖုန္းထပ္ေခၚႀကည့္လိုက္တယ္..။
လမ္းတစ္ဝက္ေလာက္ေရာက္လာရင္ေတာ့ မစားေသးပဲ ေစာင့္တာေပါ့ ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႕ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေတြကို ဖုန္းဆက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
“ကားဂိတ္မွာ ေတာင္ေပၚတက္တဲ့ ကားကိုေစာင့္ေနပါတယ္” တဲ့...။
“ဟူးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”
ဗိုက္ကလဲ ဆာျပီးဆိုေတာ့ ဒီလူပု စိတ္က တိုလာျပီေပါ့...။
ေမသဇင္ စိတ္တိုရင္ အစားပိုစားတာ ငယ္ငယ္ေလးထဲကေန အက်င့္က ပါလာျပီးသား..။
အဲ့ေတာ့ သူတို႕အတြက္ ဝယ္လာသမွ်ပါ အကုန္စားလိုက္ေရာ..။ ေကာင္းေရာဟုတ္..။
စားျပီးေတာ့ အက္မင္ေတြကို ဖုန္းထပ္ဆက္ႀကည့္တယ္..။ သူတို႕ကား ထြက္လာခါနီးေနျပီတဲ့..။ အဲ့ဒါဆိုရင္ေတာ့ သူတို႕ကို ေစာင့္ရင္းနဲ႕ ေတာင္ေပၚမွာ လွည့္ပတ္ႀကည့္ထားလိုက္မယ္လို႕ ေတြးျပီး ေတာင္ေပၚကို တက္ခဲ့တယ္..။ ေတာင္ေပၚကိုေရာက္ေတာ့ ဓာတ္ပံုေတြ လိုက္ရိုက္...ဟိုေငးဒီေငး လုပ္ရင္းအခ်ိန္ေတြျဖဳန္းေပါ့..။ ေနာက္ေတာ့ စိတ္ကူးရတာနဲ႕ Cable နဲ႕ Sky way စီးျပီး ေတာင္ေအာက္မွာ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေတြကို ျပန္ေစာင့္မယ္လို႕ေတြးျပီး စကိုင္းေဝးစီးဖို႕ လက္မွတ္ဝယ္ ေတာင္ေအာက္ကို စကိုင္းေဝးနဲ႕ ဆင္းခဲ့လိုက္တယ္..။
Cable ထဲမွာ ေလးေယာက္သာ ဆူညံစြာ ဓာတ္ပံုရိုက္ေနရင္း ေနာက္က်တဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေတြအေပၚ ထြက္ေနတဲ့ ေဒါသေတာ့ ခဏ ေပ်ာက္သြားတာေပါ့..။
သို႕ေသာ္....................
ေတာင္ေအာက္ေရာက္ျပီးလို႕ ထိုအက္မင္ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေတြကို ဖုန္းဆက္ႀကည့္ေတာ့
“မိေဝ နင္တို႕ ဘယ္ေရာက္ေနျပီးလဲ ငါတို႕ ေအာက္မွာ ဆင္းေစာင့္ေနျပီ”
“ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေတာင္ေပၚေရာက္ခါနီးေနျပီ”
“အမ္း ဘယ္ထိေရာက္ေနျပီလဲ..ကာသမားကို ေျပာႀကည့္ပါအံုး စကိုင္းေဝးစီးတဲ့ ေနရာနားမွာ ကားရပ္လား ကားရပ္ရင္ အဲ့ဒီမွာပဲ ဆင္းလိုက္”
“သိဘူး ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးဘူး..အေပၚမွာပဲ ျပန္ေစာင့္ေပး”
“ဟမ္းးးးးးးးးးး ကဲပါ ကဲပါ ငါတို႕ ျပန္ေစာင့္ေပးပါ့မယ္..”
“မင္းသားေခ်ာေတြကို ေတြ႕ခ်င္လြန္းေတာ့ ျပန္ေစာင့္ယံုေပါ့”
အေပၚကိုျပန္တက္ဖို႕ Cable ျပန္စီးတဲ့ ေနရာကို ႀကည့္လိုုက္ေတာ့ တန္းစီေနတဲ့ သူေတြက အားလားလား
သူတို႕ေျပာပါတယ္..အနည္းဆံုး (၂)နာရီေလာက္ႀကာေအာင္ ေစာင့္ရမယ္တဲ့
အမွန္တကယ္ကို ႏွစ္နာရီေလာက္ႀကာခဲ့ပါတယ္...။ လူေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ ေလာင္ပိတ္ေနတာမို႕ ေမ အဲ့ဒီေနရာမွာပဲ အာရံုေတြ ေနာက္ျပီး မူးေတာ့တာပဲ..။ လူက ေခၽြးေတြကို စိုရႊဲလို႕ လွဳပ္မနိုင္ေတာ့ပါ..။
ေတာင္ေအာက္ကေန ေတာင္ေပၚျပန္တက္တဲ့ ခရီးမွာေတာ့ ေလးေယာက္လံုး ပင္ပမ္းေနျပီမို႕ အလာခရီးတုန္းကလို မသြက္ေတာ့ ဓာတ္ပံုေတြလဲ မရိုက္နိုင္ေတာ့..။ လူက လွဳပ္ေတာင္ မလွဳပ္နိုင္ေတာ့တာ..။
ေမတို႕ ေတာင္ေပၚ ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ တိုက္ဆိုင္စြာနွင့္ အက္မင္နွစ္ေယာက္စီမွ ဖုန္းေခၚသံဝင္လာခဲ့တယ္..။
“မမေမတို႕ ဘယ္မွာလဲ”
“အင္း ေတာင္ေပၚျပန္ေရာက္ျပီ..ငါ လွဳပ္လဲ မနိုင္ေတာ့ဘူး..အရမ္းပင္ပမ္းေနျပီ..နင္တို႕ ေရာက္ေနျပီးလား ဘယ္မွာလဲ”
“ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေအာက္မွာပဲ ရွိေသးတယ္”
“ဟဲ့ ခုထိ ေအာက္မွာေနတုန္းလား ဘယ္ေအာက္မွာလဲ”
ေဒါသေတာ့ ထြက္လာျပီ..။
“မဟုတ္ဘူး မမေမ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လာပါတယ္..။ဒါေပမဲ့ လမ္းမွားသြားလို႕”
“ကၽြန္ေတာ္တို႕ Genting သြားတာ ကားမွားစီးမိတယ္ ..ကၽြန္ေတာ္တို႕ စီးတဲ့ ကားကအဲ့ဒီဘက္သြားတာ မဟုတ္ပဲ LCCT Air post သြားတဲ့ ကားႀကီး ျဖစ္ေနတယ္..ခု ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေလယဥ္ကြင္းနားကေန ျပန္လွည့္လာရတယ္”
“ေတာ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ့ ဆက္မေျပာနဲ႕ေတာ့ မေလးရွားမွာ ဂ်ပိုးေတြ လုပ္ေနျပီး ဒီခရီးနဲ႕ ဒီခရီးေတာင္ မွားရတယ္လို႕..နင္တို႕ ေမ့ကို Genting လိုက္ပို႕တာလား ျမန္မာျပည္ျပန္ပို႕ဖို႕လား”
“အဟီးးး စိတ္မဆိုးပါနဲ႕ မမေမရယ္ ျပန္ဆင္းလာေတာ့ေနာ္..အေနာ္တို႕ မဟာနန္းက ေစာင့္ေနမယ္..ခု ျပန္ဆင္းလာေနာ္”
“မလာဘူး ခု ျပန္လာမနိုင္ေသးဘူး ဒီမွာ လွဳပ္ေတာင္မနိုင္ဘူး”
“မမေမက လိမၼာပါတယ္ ခုလာေနာ္”
“ခု မလာနိုင္ဘူး..ငါ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေလာက္ေတာ့ ေသာက္ျပေစအံုး..ဒီမွာေသေတာ့မယ္”
“အဟိ...ရတယ္..ရတယ္...ေသာက္ ..ေသာက္..ေကာ္ဖီေသာက္ျပီးရင္သာ ျပန္ဆင္းလာေနာ္”
ေမ့ရဲ႕ ေပ်ာ့တိေပ်ာ့ေခြပံုကို ႀကည့္ျပီး သနားလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက
“ဟိကံု..နင္နိုင္ေသးရဲ႕လား..မဆင္းနိုင္ေတာ့ရင္ ဒီေတာင္ေပၚက Hotel မွာပဲ တည္းလိုက္ေတာ့..ဒီမွာပဲ ညအိပ္လိုက္ေတာ့”
“ျဖစ္ေသးဘူးဟ နက္ျဖန္ေတြ႕ဆံုပြဲရွိတယ္..ေတာ္ႀကာ ငါေနာက္က်ေနမယ္..ျပီးေတာ့ ေတြ႕ဆံုပြဲအတြက္လဲ ဘာမွ မတိုင္ပင္ရေသးဘူး.....ေအးေဆးခဏနားျပီး ျပန္ဆင္းႀကတာေပါ့”
ေမတို႕ စကားေတြ ေျပာျပီး အခ်ိန္ညွိေနႀကေတာ့ အက္မင္နွစ္ေယာက္ ေတာင္ေအာက္မွာ ေစာင့္ေနတာကို အားနာတဲ့ ဥာဏ္လင္းဦးက
“မေမ သူတို႕ေတြ ေအာက္မွာ ေစာင့္ေနႀကတယ္ေလ”
“ရတယ္ ေစာင့္ပေလ့ေစ..သူတို႕ ေစာင့္ေနလို႕ ငါအျမန္ျပန္မဆင္းနိုင္ေတာ့ဘူး..လူက ပင္ပမ္းေနျပီး..ေမ တစ္မနက္လံုး သူတို႕ကို ေစာင့္ျပီးျပီ..သူတို႕ေစာင့္တာကို ေမ အားမနာနိုင္ေတာ့ဘူး”
ခဏအနားယူျပီးေတာ့ ေတာင္ေအာက္ကို ျပန္ဆင္းလာ ကားလက္မွတ္ဝယ္ေတာ့ ၄း၄၀ ေခါက္နဲ႕ ကားလက္မွတ္ရခဲ့တယ္..။
အျပန္ခရီးလမ္းမွာေတာ့ ေမ စကားတစ္လံုးမွ် မေျပာနိုင္ရွာေတာ့ပါ...။ တစ္လမ္းလံုး နွုတ္ဆိတ္စြာနွင့္ပဲ ေခြေခါက္လို႔ ျပန္ပါလာေတာ့၏......။
လမ္းတစ္ဝက္အေရာက္မွာ ဖုန္းဆက္လာတဲ့ ေက်ာ္သူေအာင္ကို ေမက
“မိေက်ာ္ေရ..ေမ့ကို ရထားဘူတာမွာ လာထမ္းေခ်ေတာ့”
လို ဆိုေတာ့ သူက
“ဟုတ္ စိတ္ခ် စိတ္ခ် လာထမ္းမယ္” တဲ့...။
ဘူတာေရာက္ေတာ့ မ်က္ဝန္းေတြက ေဝ့ဝိုက္ရွာေဖြၾကည့္တယ္.. သူတို႕ နွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုေတြ႕ျငား..။ စာဖတ္သူေတြ ေတြးတဲ့ အတိုင္းေပါ့..အက္မင္ႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာက္ဆံုးလို႕ ေန၏..။ ဘူတာမွာ မရွိခဲ့ပါ..။
ဖုန္းထပ္ေခၚႀကည့္လိုက္တယ္
“ဘယ္မွာလဲေဟ့”
“မဟာနန္းမွာေလ”
“အားးးးးးးး နင္တို႕ကို ဘူတာမွာ လာေစာင့္ခိုင္းတာေလ”
“မဟာနန္းကို လာခဲ့လိုက္ေနာ္ မမေမ”
“မုန္းခ်င္လာျပီေနာ္..နင္တို႕ကို ေမ တကယ္မုန္းခ်င္လာျပီေနာ္”
“မမုန္းနဲ႕ ..မမုန္းလိုက္နဲ႕..အာဝါးေပးမယ္”
“ယူဘူး နင္တို႕ ပါးစပ္ပုတ္နဲ႕ အာဝါး..တစ္ခ်ိန္လံုး ေမ့ကို ညာေနတဲ့ ပါးစပ္ပုတ္ေတြ”
စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး ဆတ္ေတာက္ ဆတ္ေတာက္နဲ႕ပဲ ေမ မဟာနန္းကို ေရာက္ခဲ့ပါ၏..။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ဘသားေခ်ာေတြ ဖန္ခြက္ေလးေထာင္လို႕..ပုလင္းေတာ့ မဟုတ္ပါ..။ ပုလင္း ဘယ္နားဖြက္ထားမွန္းမသိ..။ ဖန္ခြက္ေလးပဲ ေတြ႕ေတာ့တယ္..။ေရႊေခါ ေရႊညာကေတာ့ အေနာက္သြားေနလို႕ မေတြ႕ရေသး..။
ပထမအႀကိမ္ အက္မင္ခ်င္း စတင္ျမင္ဖူးခ်ိန္မွာပဲ ေမသဇင္လက္က ေက်ာ္သူေအာင္ရဲ႕ ေက်ာျပင္ကို ဂ်ပိုးမ်ားတဲ့ ဖ်ာထဲမွ ဂ်ပိုးရိုက္ထုတ္သလို တဖုန္းဖုန္း ရိုက္ထည့္လိုက္ေလျပီ..။
မွတ္ကေရာ............။
ဟုတ္တယ္ေလ နက္ျဖန္ေတြ႕ဆံုပြဲလုပ္မယ္...ခုခ်ိန္ထိ အက္မင္ေတြခ်င္း မေတြ႕ရေသး..။ နက္ျဖန္ အစီစဥ္ ဘယ္လိုလဲဆိုတာ မစီစဥ္ရေသး..။
မေလးေျမကို စနင္းကာစ ညက သူငယ္ခ်င္းကို KLCC ထဲ ထိုင္ေစာင့္ရင္း ေတြ႕ဆံုပြဲလာတဲ့ မန္ဘာေတြကို ဟမ္ဘာဂါေကၽြးရင္ေကာင္းမလာလို႕ ေတြးျပီး Mcdonut မွာ ဘာဂါေတြ လိုက္ႀကည့္ျဖစ္ေသးေပမဲ့ မန္ဘာေတြမွ ႀကိဳက္ပါ့မလားေတြးမိရင္း ေတာင္ေပၚခရီး သြားေနခ်ိန္မွာပဲ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆိုင္ကို ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္ျပီး နက္ျဖန္အတြက္ ထိုင္းစာ ထမင္းေႀကာ္နဲ႕ ေခါက္ဆြဲေႀကာ္ကို ဘယ္အက္မင္ရဲ႕ သေဘာတူညီခ်က္မွ မယူပဲ ႀကိဳမွာထားလိုက္တယ္..။
အေကၽြးအေမြးအတြက္ေတာ့ ပူစရာမလိုေတာ့..။ နက္ျဖန္ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာေတာ့ မတိုင္ပင္ရေသးေတာ့ ေဆြးေႏြးဖို႕လိုျပီ..။
အခ်ိန္ႀကည့္လိုက္ေတာ့ ၇နာရီထိုးေတာ့မယ္...။သူတို႕က ကလန္းထိျပန္ရမွာမို႕ ေစာေစာေလးေတာ့ ျပန္ခ်င္တယ္တဲ့..။
“မထူးဘူး မမေမပါ ကလန္းလိုက္ခဲ့လိုက္..မနက္မွ အားလံုးတူတူ ေစာေစာ ျပန္လာႀကတာေပါ့..ကလန္းမွာ မိျငိမ္းမလဲ ရွိတယ္..မင္းဆက္ဆက္ခလဲရွိတယ္..မနက္က် အားလံုးတူတူျပန္လာႀကရေအာင္ ကလန္းကို လိုက္ခဲ့ေတာ့”
သူတို႕ ေနထိုင္ရာေဒသ အေျခအေနက အရမ္းညဥ့္နက္လြန္းရင္ျပန္ရန္မသင့္တာမို႕ စကားေျပာခ်ိန္လဲ မရတဲ့ေနာက္ဆံုး ကလန္းသို ေျခတက္လာခဲ့ရေတာ့သည္..။ ေအာင္ခန္႕က ေတာ့ နက္ျဖန္ အလုပ္ဆင္းမွာ ရမွာမို႔ ျပန္သြားေလျပီ..။ ေမ့ကို စိတ္မခ်တဲ့ ေမ့သူငယ္ခ်င္းက ေမ့သြားရာေနာက္ လိုက္ပါရင္း နက္ျဖန္ရွိေနသည့္အလုပ္ကို ဖုန္းနွင့္စီစဥ္ညႊန္ၾကားရင္ ေမသြားရာေနာက္ တစ္ေကာက္ေကာက္..။
ေမကလဲ သူငယ္ခ်င္းကို ဒုကၡေပးရင္း ခုမွ ေတြ႕သည့္ အက္မင္ေတြကို အလြတ္မခံနိုင္ေတာ့သည့္ အဆံုး သူတို႕သြားရာေနာက္ တစ္ေကာက္ေကာက္............။
တတိယပိုင္း ေမွ်ာ္..........။