တစ္ခါတုန္းက ဆင္းရဲသားေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ နဲ႔
သူေဌးသမီးေလး တစ္ေယာက္တို႔ ေမတၱာမွ်ခဲ႔ၾကတယ္။
ေကာင္ေလးကလက္ထပ္ခြင့္ေတာင္တဲ့အခါ
ေကာင္မေလးေပးလိုက္တဲ့အေျဖက. . . ရွင္ရဲ႕လစာတစ္ဝက္က
ကၽြန္မရဲ႕ တစ္ေန႔စာ အသံုးစာရိတ္ပဲရွိတယ္. . . အဲဒီလိုလူမ်ိဳးနဲ႔
ကၽြန္မတစ္သက္လံုးဘယ္လိုေနနိုင္မွာလဲ။ရွင္မို႕လက္ထပ္ဖို႕ေျပာရဲတယ္။
ရွင့္လိုလူမ်ိဳးကို ကၽြန္မဘယ္ေတာ့မွလက္မထပ္ဘူး
။ရွင္နဲ႔ အဆင့္တန္းခ်င္းတူတဲ႔လူတစ္ေယာက္ကိုသာ ေရြးခ်ယ္လိုက္ပါ. . .တဲ႔။
ဆင္းရဲသားေကာင္ေလးကေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႔ေမ့မရခဲ႔ပါဘူး
။ရရွိလာတဲ႔ အမုန္းေတြကို ခြန္အားအျဖစ္ေျပာင္းလဲခဲ႔တယ္။
ဆယ္ႏွစ္ခန္႕ၾကာေသာအခါ. . .
အဲဒီသူေဌးသမီးေလးကို ေရွာ့ပင္းစင္တာႀကီးတစ္ခုမွာ
အမွတ္မထင္ေတြ႔တယ္။သူေဌးသမီးေလးကပဲ ဦးစြာ . . .ရွင္အဆင္ေျပရဲ႔လား။
ကၽြန္မေတာ့အိမ္ေထာင္က်ေနၿပီ။အမ်ိဳးသားက တစ္လကို လစာသံုးသိန္းေလာက္ရတဲ႔ ကုမၸဏီႀကီး
တစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ။ရွင္ သိပ္အံၾသသြားလား. . .လို႔ႏူတ္ဆက္တယ္။
ေကာင္ေလးကေတာ့ ရီေဝေဝေငးေနတုန္း အဲဒီသူေဌးသမီးရဲ႕အမ်ိဳးသားေရာက္လာၿပီး . . .
ဟာ ဆရာဒါကၽြန္ေတာ့္ အမ်ိဳးသမီးပါ။ဆရာတို႕က မိတ္ေဆြေတြလား
။ေၾသာ္ မိန္းမေရ ဒါကိုတို႔သူေဌးေပါ့။ဆရာကလူပ်ိဳႀကီးေလ သူခ်စ္တဲ႕ေကာင္မေလးကသူ႕ကိုဆင္းရဲလို႕ထားခဲ႔ရာကေနႀကိဳးစားလာခဲ႔တာလို
႕ေျပာဖူးတယ္။အခုထိ လူပ်ိဳႀကီးဘဝနဲ႕ေနတာ ဆရာေလာက္ခ်စ္တတ္တဲ႕
လူမေတြ႕ဖူးဘူး။ဆရာ့ ခ်စ္သူကေတာ္ေတာ္ရက္စက္တာပဲေနာ္ . . .
လို႔ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္လိုက္ေသာအခါ. . . . . ။