ပင္လယ္ျပာျပာႀကီးရဲ့ အလည္မွာ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြ ၀န္းရံထားတဲ့ ကၽြန္းကေလး... ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕ အနီးက သူေဌး
ကၽြန္းနားမွာ ရွိတာ... သူ႔အမည္က `` ကၽြန္းဆင္းရဲ....´´ တဲ့....... ကၽြန္း ေသးေသးေလးေပါ့..... ကၽြန္းကေလး ျဖစ္ေပမဲ့လဲ သူ႔၀န္းက်င္မွာ
ေက်ာက္ေဆာင္ေတြ ေပါမ်ားေနလုိ႔.. ေလွေလးေတြလဲ ဆုိက္ကပ္လုိ႔ မရဘူး၊ ကၽြန္းေလးဆုိေပမဲ့လဲ ေရစီးေၾကာင္းရဲ့ အလည္တည့္တည့္မွာ
ရွိေနခဲ့တာေၾကာင့္ ငါးေလးေတြလဲ ခုိနားျခင္း မရွိပါဘူး၊ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္းေလးေပၚကသစ္ပင္ေလးေတြကလဲနည္းလြန္းတာကတစ္ေၾကာင္း၊
ပ်ံသန္းလာရင္လဲ ေ၀းလြန္းတာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ငွက္ကေလးေတြလဲ နားခုိျခင္း မရွိပါဘူး. သူ႔ကုိၾကည့္လုိက္တုိင္းမွာ အစိမ္းေရာင္
သန္းေနေပမဲ့ အၿမဲ ေျခာက္ေသြ႔ေနခဲ့တယ္၊ သူ႔အမည္က `` ကၽြန္းဆင္းရဲ...´´ တဲ့ေလ ၊ သူ႔ အမည္နဲ႔ သူ႕သဘာ၀ လုိက္လဲ လုိက္ဖက္လွ
ပါတယ္........။
ဒီ ကၽြန္းေလးနားကုိ ျဖတ္သြားတုိင္း ဘာေၾကာင့္မ်ား ေရစီးေၾကာင္း အလည္တည့္တည့္မွာရပ္တည္ေနရသလဲလုိ႔ေတြး
ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ သိပ္လဲ မျမင့္၊ သိပ္လဲမက်ယ္တဲ့ ကၽြန္းေသးေသးေလး ေပ(၃၀)ေလာက္ပဲရွိတာေလ. ပင္လယ္ျပင္ႀကီးက ဖုန္းလႊမ္းသြားတာပဲ
ျဖစ္ျဖစ္၊ လွဳိင္းလံုးႀကီးေတြရဲ့ ရုိက္ခတ္မွဳ ဒါမွ မဟုတ္ရင္လဲ ေရစီးေၾကာင္းရဲ့ တုိက္စားမွဳေၾကာင့္ ျဖစ္ျဖစ္ ေက်မြၿပီးနစ္ျမဳပ္သြားသင့္တာလုိ႔..
အခုေတာ့ အထီးက်န္ဆန္လြန္းလွပါတယ္..... ကၽြန္းကေလးရယ္.....။
ကၽြန္းကေလး
ဒီ ကၽြန္းေလးနားမွာ......
ေလွေလးေတြလဲ မရပ္နား
ငါးေလးေတြလဲ မနားခုိ
ေနညိဳညိဳ အိပ္တန္းတက္တဲ့
ငွက္ကေလးေတြ ေရာက္မလာႏုိင္ခဲ့တဲ့
ေျခာက္ေသြ႔တဲ့..... ဘ၀ပါ။
.
ကၽြန္းေလးကုိ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ကုိယ့္ဘ၀ကုိလဲ သတိရမိတယ္..ဘာမ်ား ကြာျခားလုိ႔လဲလုိ႔... ကုိယ္လဲ ဘ၀ေရစီးေၾကာင္းရဲ့
အလည္တည့္တည့္မွာ ရပ္တည္ေနရတာေလ..... ခုိနားစရာ သစ္ရိပ္၀ါးရိပ္ေတြလဲ မျပည့္စံု၊ သြားလာစရာ ေသာင္ျပင္နဲ႔ ကမ္းနားလဲ မရွိ ၊
လွဳိင္းဒဏ္၊ ေလဒဏ္နဲ႔ မုိးဒဏ္ေတြကုိလဲ ေကာင္းေကာင္း ကာကြယ္ မေပးႏုိင္တဲ့ဘ၀..... ခုိးနားခ်င္စရာ ဘယ္မွာ ရွိပါ့မလဲ......။ ေနပူပူမွာ
ေလပူပူႀကီးကုိ မွဳတ္ထုတ္လုိက္မိတယ္..... ကၽြန္းကေလးကုိ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ပါပဲ......။
ဒီ ကၽြန္းကေလးမွာ ႏွင္းေတြက်ေနရင္...... ဒါမွမဟုတ္ ပန္းေတြ ပြင့္ေနရင္ လွလာလိမ့္မလားလုိ႔.... ေတြးၾကည့္ခံစား
ခဲ့ဘူးတယ္...... လွေစခ်င္လုိ႔ပါ..... ဒါေပမဲ့ ဒီပင္လယ္ျပင္ႀကီးထဲမွာ ႏွင္းေတြ မေ၀ႏုိင္ပါဘူး၊ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္းကေလးေပၚမွာ လွပတဲ့ ပန္း
ေလးေတြ ပြင့္ေပးႏုိင္ေစမဲ့ ပန္းပင္ေလးေတြလဲ ေပါက္မေနဘူးေလ..... သူ႔ဘ၀ ဘယ္လုိလွႏုိင္ေတာ့မွာလဲေနာ္....။
ဒါေတာင္ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေတြးျဖစ္ေသးတယ္.. အိပ္တန္းတက္တဲ့ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ေလာက္ ေရာက္လာခဲ့ရင္လဲ
လွပလာႏုိင္ေသးတာပဲလုိ႔....... ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြ အရမ္းကုိမ်ားသြားခဲ့ၿပီ ထင္ပါတယ္... ငွက္ကေလးေရာက္လာခဲ့ရင္လဲ သူ႔အတြက္
နားခုိစရာမွ မရွိတာေနာ္..... လွဳိင္းေတြ ေလေတြရဲ့ၾကားမွာ အျပန္လမ္းမဲ့ၿပီး ငွက္ကေလး ေသဆံုးသြားႏုိင္တာပဲေလ......
ဒါဆုိရင္ ဒီကၽြန္းကေလးအတြက္ လွပျခင္းေတြ၊ ႏူးညံ့ျခင္းေတြ၊ ၾကည္ႏူးေက်နပ္ျခင္းေတြ ေ၀းၿပီေပါ့..... စာနာမိတယ္
ကၽြန္းကေလးရယ္....ကုိယ္လဲ ျဖတ္သန္းေနပါတယ္...... ကၽြန္းကေလးလုိပဲေပါ့..... ေလာကဒဏ္လွဳိင္းသံေတြလဲ အၿမဲၾကားေနရပါတယ္..
မုိးစက္ မုန္တုိင္းေတြလဲ မၾကာမၾကာ ျဖတ္သန္းသြားတတ္တယ္.....
တည္ၿငိမ္ေနတဲ့ ကၽြန္းကေလးနဲ႔ လွဳပ္ရွားေနတဲ့ ကၽြန္းကေလးလုိ ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ကြာျခားခဲ့တယ္ဆုိေပမဲ့......
၀ိဥာဥ္ေတြ လြင့္ေမ်ာျခင္းနဲ႔ အထီးက်န္ေျခာက္ေသြ႔ျခင္းေတြ၊ဥေပကၡာရပ္၀န္းထဲမွာ က်င္လည္ရျခင္းကေတာ့ အတူတူပဲေနာ္. ရက္စက္ျခင္း
ေတြကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္းနဲ႔ေလ....။
ဒီကၽြန္းေလးေပၚမွာ.......
ပန္းေတြလဲ မပြင့္၊ ႏွင္းပြင့္ေတြလဲ မေၾကြ
စမ္းေခ်ာင္းေတြ စီးဆင္းမေနႏုိင္လုိ႔
ေပ်ာ္ခ်င္သူ လက္မွဳိင္ခ်ရေအာင္
ကံၾကမၼာရယ္ ရက္စက္လွတယ္
ကံတရားေၾကာင့္.....။
နားခုိေစခ်င္တဲ့ ငွက္ကေလးက ကၽြန္းကေလးေပၚမွာ မနားခဲ့ေပမဲ့ ကုိယ့္ရဲ့ ႏွလံုးသား ေလးမွာေတာ့ လာေရာက္ခုိနား
ခဲ့တယ္ကြာ.... လွပစြာ..... ႏူးညံ့ ေက်ာ့ရွင္းစြာ.... ၾကည္လင္၀င္းပစြာေပါ့.... လွလုိက္တဲ့ ငွက္ကေလးပါပဲ...... ကုိယ္စဥ္းစားၾကည့္တယ္..
သိလား...... ဒီ ငွက္ကေလးအတြက္ ေကာင္းမြန္တဲ့ အသုိက္အၿမံဳေလးတစ္ခု ကုိယ္ေဆာက္လုပ္ေပးႏုိင္မလားလုိ႔....... ေနာက္ၿပီး နံနက္
ခင္းေတြမွာ ငွက္ကေလး ေနပူစာလွဳံဖုိ႔ ကုိယ့္ရဲ့ ကၽြန္းကေလးမွာ ေနရာေတြျပည့္စံုရဲ့လားလုိ႔.... တီတီတာတာ သီက်ဴးႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ လွပတဲ့
ပန္းပြင့္ေလးေတြ ပြင့္လန္းႏုိင္မွာလားလုိ႔..... ေနာက္ၿပီး ဟုိပင္သည္ပင္ကူးႏုိင္ဖုိ႔ နက္ေမွာင္စိမ္းစုိေနတဲ့ ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္ သစ္ပင္ႀကီးေတြ
ေပါက္ေရာက္ေနခဲ့သလားလုိ႔..... ေရၾကည္ေလးေတြ ေသာက္ႏုိင္ဖုိ႔ စမ္းေခ်ာင္းေလးမ်ား စီးဆင္းေနသလားလုိ႔...... ဘာမွ မရွိခဲ့ဘူးေလ..
ဘာတစ္ခုမွကုိ မရွိခဲ့ပါဘူး..... ငွက္ကေလးေရ...... အားနာလုိက္တာ.....
ငွက္ကေလး လာေရာက္နားခုိတဲ့အတြက္ ေက်နပ္ပါတယ္ ငွက္ကေလးေရ... ေျခာက္ေသြ႔ျခင္းေတြလဲ ငွက္ကေလး
ျပန္သြားၿပီးသည့္တုိင္ ခုိင္ခုိင္မာမာ က်န္ရစ္ေနခဲ့ဦးမွာပါ.... သတိရေနသေရြ႔ေပါ့...... ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့.... ငွက္ကေလးေရ ဒီကၽြန္းေလးရဲ့
အေပၚမွာ မနားပါနဲ႔...... အိပ္တန္းတက္ဖုိ႔ အခက္အခဲေတြ ေတြ႔လိမ့္မယ္ေနာ္...... ျပန္သြားပါ........ ကုိယ့္ရဲ့ ရွိရင္းေနရပ္ဆီကုိ လွပစြာ....
ပ်ံသန္းသြားပါ.... ေနာ္ ေက်နပ္စြာ က်န္ရစ္ခဲ့ပါရေစ... ငွက္ကေလးကုိ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ေလ.... ပီတိေတြလဲ ေ၀ေနပါရေစေနာ္.. တစ္သက္မွာ
တစ္ခါေလာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ရရင္လဲ ျပည့္စံုစြာ ခံယူေက်နပ္ႏုိင္ပါတယ္....
ငွက္ကေလးေရ.......
ရုိင္စုိင္းတဲ့ ေရလွဳိင္း
ၾကမ္းတမ္းတဲ့ မုန္တုိင္းေတြနဲ႔
ေလၾကမ္းၾကမ္း မုိးေတြၾကားမွာ
ခုိနားစရာ ေနရာမရွိတာေၾကာင့္
ေက်နပ္စြာ က်န္ရစ္ခဲ့မယ္.....
မခ်စ္ရက္လုိ႔......
.
တစ္ခုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာႏုိင္ပါတယ္ ငွက္ကေလးေရ..... ေျခာက္ေသြ႔တဲ့ ဒီကၽြန္းေလးေပၚမွာ လွပျခင္းေတြ
မရွိခဲ့ေပမဲ့.... ငွက္ကေလးကုိ ဖမ္းယူစားေသာက္မဲ့ သားရဲတိရိစၧာန္ေတြလဲ တစ္ေကာင္ေလးမွ မရွိခဲ့ဘူးဆုိတာပါပဲ.... မယဥ္ေက်းႏုိင္ခဲ့ေပ
မဲ့ ကုိယ္ မရုိင္းခဲ့ပါဘူး ငွက္ကေလးေရ..... ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ ကုိယ့္ရဲ့ ရပ္တည္မွဳမွာ ေက်ာက္စုိင္ ေက်ာက္ခဲေတြကုိ အေျခခံ ထားခဲ့
ရလုိ႔ပါ.. ေက်ာက္စိုင္ ေက်ာက္သားေတြလုိပဲ.... တည္ၿငိမ္စြာ... ေနာက္ေတာ့ ေအးျမစြာ.. ခုိင္ခုိင္မာမာ ရပ္တည္ေနမွာပါ...ငွက္ကေလးကုိ
သတိရေနသမွ်...... မေမ့ႏုိင္ေသးသမွ်ေပါ့ေနာ္...... ငွက္ကေလး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ပ်ံသန္းေနႏုိင္ပါေစ.........လုိ႔။