တခါက အထက္အညာ ျမိဳ႔ကေလးတျမိဳ႔တြင္ အလြန္ဇီဇာေၾကာင္ေသာ လူတဦးရွိသည္။ သူသည္ အစားအေသာက္စားရာ၌ သူတပါးႏွင့္ ဇြန္းပန္ကန္ ခြက္ေယာက္ခ်င္း ေရာေႏွာေပါင္းစပ္ မစားႏိုင္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အမ်ားႏွင့္ ၀ိုင္းဖြဲ႔ျပီး ဘယ္ေတာ့မွ မစားပါ။ မလႊဲမေရွာင္သာ၍ စားရလွ်င္ ထမင္းႏွင့္ ဟင္းမ်ားကို ပထမဦးစြာ အျပီးႏႈိက္ယူထားလိုက္သည္။ သူတပါး ႏႈိက္ျပီးသား ထမင္းဟင္းကိုမူ ေနာက္ထပ္ မႏိုက္ေတာ့ပါ။ ေရွးက လက္ရည္တျပင္တည္း စားၾကပံုကို ေျပာျပလွ်င္ ေအာ့ႀကီး အန္ႀကီးျဖစ္၍ ေရွာင္သြားတတ္သည္။
တခုေသာေႏြဦးေပါက္တြင္ သူသည္ မသြားဖူးေသာ ခရီးတခုကို သြားရသည္။ သူႏွင့္ ခရီးသြားမည့္အေဖာ္မ်ား ေရာက္ခ်ိန္တန္လ်က္ ေရာက္မလာေသာေၾကာင့္ တဦးတည္းထြက္ခါြလာခဲ့သည္။ သူသည္ လမ္းခရီး အေျခအေနကို မသိေသာေၾကာင့္ ထမင္းကို အ၀စားခဲ့သည္။ အထုပ္ျဖင့္လည္း ထုပ္ယူလာခဲ့သည္။ ေရကိုလည္း ဘူးေတာင္းႏွင့္ အျပည့္ထည့္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ လမ္းမွာ အရိပ္အာ၀ါသနည္းသည့္အျပင္ ရာသီဥတုကလည္း အလြန္ပူျပင္းလွေသာေၾကာင့္ ေရခဏခဏ ေသာက္ရသည္။ မၾကာမီ ေရကုန္သြားေလသည္။
ေနမြန္းတိမ္းေသာအခါ ပို၍ ပူလာျပီး ေခၽြးကပိုထြက္လာသည္။ ေရအလြန္ဆာလာသည္။ ေနာက္ ခရီးတတိုင္ အတြင္း ေရမေတြ႔လွ်င္ ေသရခ်ည္ရဲ႔ဟုပင္ ညည္းမိေလသည္။ သို႔ေသာ္ ခရီးတတိုင္ မသြားရပါ။ ကုန္းကေလး တခုကို ေက်ာ္လိုက္လွ်င္ ဆီးပင္ကေလးမ်ားႏွင့္ ဇရပ္အိုတခုကို ေတြ႔ရသည္။ ဇရပ္၏ ေရွ႔မ်က္ႏွာစာတြင္လည္း ေရအိုးစင္ကေလးတခု ရွိ၏။ သူသည္ အလြန္၀မ္းသာသြားသည္။ ဇရပ္သို႔ အေျပးတပိုင္းသြားျပီး ေရအိုးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေရမွာ တ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိေနသည္။ တယ္ကံေကာင္းပါလား-ဟု တကိုယ္တည္း ေျပာျပီး ခ်ိတ္ထားေသာ အိုးမႈတ္ခြက္ျဖင့္ ေရတခြက္ ခပ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းမေသာက္ဘဲ စဥ္းစားေနလိုက္ ေသးသည္။
ဤေရမႈတ္သည္ သူတကာ ေသာက္သံုးေသာ ေရမႈတ္ျဖစ္သည္။ ဘယ္လက္ျဖင့္ကိုင္သူက ညာႏႈတ္ခမ္းမွ ေသာက္မည္။ ညာလက္ျဖင့္ကိုင္သူက ဘယ္ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ေသာက္မည္-စသည္ျဖင့္ ေတာင္ေတာင္အီအီ ေတြးေတာစဥ္းစားသည္။ ထို႔ေနာက္ ဤဘက္ကေတာ့ မည္သူမွ ေသာက္မည္မဟုတ္-ဟု ယူဆကာ ေရမႈတ္ကို လက္ကိုင္တပ္ရာဘက္မွ ေသာက္ခ်လိုက္သည္။ ဤသို႔ ေရႏွစ္မႈတ္ သံုးမႈတ္ေလာက္ ေသာက္ျပီးမွ ေက်နပ္စြာျဖင့္ ဇရပ္ေပၚ တက္နားလိုက္သည္။
သူေရေသာက္ေနစဥ္ သူ႔လႈပ္ရွားမႈကို စိုက္၍ၾကည့္ေနေသာ မ်က္လံုးတစံုကိုမူ သူသတိမထားမိလိုက္ေခ်။ ဇရပ္ေပၚထိုင္ျပီး ဟိုဟိုသည္သည္ မ်က္လံုးကစားလိုက္မွ မလွမ္းမကမ္း ဆီးပင္ေအာင္တြင္ ထိုင္ေနေသာ အနာႀကီးေရာဂါသည္တေယာက္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ထိုလူမွာ ေရာဂါေၾကာင့္ ေျခ၊ လက္၊ ႏွာေခါင္းမ်ားပင္ မပီျပင္ေတာ့။ ဦးေခါင္းပတ္ပတ္လည္ ဦးထုပ္ေဆာင္းသည့္ တ၀ိုက္တြင္ အေရဖတ္မ်ားက လန္ေနေသးသည္။ နဖူးႏွင့္ ႏွာေခါင္းကလည္း ေခၽြးေတြလား၊ ဘာေတြလဲ မသိ။ အဆက္မျပတ္ စီးက်ေနသျဖင့္ ပုဆိုးျဖင့္ ငံ႔ုငံ႔ု သုတ္ေနရသည္။
ထိုေရာဂါသည္သည္ မ်က္ႏွာကို ပုဆိုးျဖင့္ တခ်က္ ငံ႔ုသုတ္လိုက္ျပီး ဇရပ္ေပၚက လူကို လွမ္းေမးလိုက္သည္။ ဒီမွ ာ ဇရပ္ေပၚက လူႀကီး ကၽြန္ေတာ္တခုေလာက္ ေမးပါရေစ။ ထိုအခါ ဇရပ္ေပၚကလူက ေရာဂါသည္ႀကီး သူ႔အနား လာမည္စိုး၍ ပ်ာပ်ာသလဲျဖင့္ ေျပာပါ ေျပာပါ ၾကားပါတယ္-ဟုဆိုသည္။
လူႀကီးမင္း-ေစာေစာက ေရေသာက္တာ ေရမႈတ္လက္ကိုင္ဘက္က ဘာျဖစ္လို႔ ကတ္သီးကတ္သတ္ ေသာက္ရ တာပါလဲ ခင္ဗ်ား-ဟု ေရာဂါသည္က ေမး၏။
ေၾသာ္-ဒါလား က်ဳပ္က ဘယ္အရာမဆို သန္႔မွႀကိဳက္တာဗ်။ သူတကာ ေသာက္တဲ့ ခြက္ႏႈတ္ခမ္းကေနျပီး က်ဳပ္ေရမေသာက္ႏိုင္ဘူးေလ-ဟု ဆိုလွ်င္ ေရာဂါသည္က သက္ျပင္းတခ်က္ခ်လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္
စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ လူႀကီးမင္းခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အတိတ္ဘ၀က သူမ်ားအေပၚ မာန္မာနႀကီး တခြဲသားနဲ႔ မတူမတန္ ဆက္ဆံခဲ့မိလို႔ ထင္ပါရဲ႔၊ အခု ဒီဘ၀မွာ အနာႀကီးေရာဂါသည္ လာျဖစ္ရပါတယ္။ အဲဒီ၀ဋ္ေၾကြးေတြကို ဒီဘ၀ ဒီမွ်သာ ရွိေစေတာ့ဆိုျပီး လူမွန္းသိစအရြယ္ကတည္းက ငါးပါးပဥၥသီ ျမဲခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္သူ႔အေပၚပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ေကာင္းထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ကို တိရစၧာန္တေကာင္လို ဆက္ဆံၾကိမ္းေမာင္းၾကရင္ေတာင္ ဘယ္လိုမွ စိတ္မရွိပါဘူး။ သူတို႔ေနရာမွာ ငါသာဆိုရင္လဲ ဒီလိုေနမွာပဲလို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာျပီး အမ်ားစိတ္အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေအာင္ သတိထား ေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အခု အမ်ားအသံုးျပဳတဲ့ ဇရပ္ေပၚမွာေတာင္ တက္မနားဘဲ သစ္ပင္ေအာက္မွာ ေနတာကိုသာ ၾကည့္ပါ။
ေနာက္ျပီး မလြဲမေရွာင္သာလို႔ အမ်ားေသာက္တဲ့ ေသာက္ေရအိုးမွာ ေရေသာက္ရရင္လဲ အမ်ားကို ကိုယ္ခ်င္းစာျပီး အမ်ားေသာက္တဲ့ခြက္ရဲ႔ ဘယ္-ညာ ႏႈတ္ခမ္းေတြက မေသာက္ပါဘူး။ ဘယ္သူမွမေသာက္တဲ့ လက္ကိုင္ဘက္ကသာ ကတ္သီးကတ္သတ္ ေသာက္ခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ လူႀကီးမင္းကလဲ ကၽြန္ေတာ့လိုပဲ ကတ္သီးကတ္သတ္ လက္ကိုင္ဘက္က ေသာက္တယ္ဆိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လို႔ေမးမိတာပါ-ဟု ႏွာတရႈတ္ရႈတ္ႏွင့္ေျပာသည္။ ဤတြင္ ဇရပ္ေပၚမွ လူဇီဇာေၾကာင္ႀကီးမွာ မည္သို႔မွ် ေအာင့္အည္းႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ေပ။ ေသာက္ျပီးေသာ ေရမ်ားသာမက စားျပီးသား အစာမ်ားပါ အကုန္ အန္ခ်ေလေတာ့သည္။
ေနာက္ ငါးႏွစ္မွ်ၾကာေသာအခါ အထက္ေဖာ္ျပပါ ဇရပ္အိုေနရာတြင္ သစ္လြင္လွပေသာ ဆင္၀င္စမုတ္ႏွင့္ ဘံုအဆင့္ပါရွိေသာ ဇရပ္ႀကီးတေဆာင္ မ်က္လွည့္ျပလိုက္သလို ေပၚေပါက္လာသည္။ ထိုဇရပ္ႀကီးသည္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားရံုမက ဆင္၀င္စမုတ္၏ တဖက္တခ်က္တြင္လည္း ေသာက္ခ်င့္စဖြယ္ ေရအိုးသံုးလံုးစီ ရွိေသာ ေရအိုးစင္ လွလွကေလးမ်ားက ေနရာယူထားေသးသည္။ ထို႔ျပင္ ဇရပ္၏ေတာင္ဘက္ မလွမ္းမကမ္းတြင္လည္း ေရတြင္းႀကီးတတြင္းက ေရငင္ေမာင္းတံႏွင့္ ပံုးႏွင့္ အသင့္ရွိေနျပန္သည္။ ေသာက္သံုးရံုမက ခ်ိဳး၍ပင္ မကုန္ႏိုင္ေခ်။
ထို႔ေၾကာင့္ အႏွီဇရပ္ႀကီးသည္ ခရီးသြားတို႔အတြက္ အလြန္တရာ ေက်းဇူးမ်ားလွေသာ နားခိုစရာစခန္းႀကီးတခု ျဖစ္ေနေပသည္။ ထိုဇရပ္၌ နားခို၍ ခရီးဆက္ၾကရေသာ လူအေပါင္းတို႔သည္ ဇရပ္တကာေကာင္းမႈရွင္ႀကီးကို မွန္းေမွ်ာ္၍ ေမတၱာပို႔သကာ သာဓုအႀကိမ္ႀကိမ္ ေခၚသြားၾကကုန္၏။
အမ်ားျမင္ေလာက္ရာ ဇရပ္တေနရာတြင္ ေရးထိုးထားေသာ ေကာင္းမႈရွင္အမည္ ကမၸည္းစာတန္းကလည္း ထူးျခားလွသည္။ အညၾတ လူသူေတာ္ႀကီးကို ရည္စူး၍ ------ျမိဳ႔ေန ဦးသန္႔စင္+ေဒၚမယ္အိုတို႔၏ ေကာင္းမႈ-ဟူ၏။
ဦးသန္႔စင္-ဟူသည္မွာ ဦးဇီဇာေၾကာင္ႀကီးပင္ ျဖစ္သတည္း။ သူသည္ အနာႀကီးေရာဂါသည္၏ ပညာေပးျခင္းကို ခံလိုက္ရသည့္ေန႔ကစျပီး အျမင္မွန္ ရသြားသည္။ ေနာင္တတရားလည္း ရသြားသည္။ သူ၏ အမ်ားအေပၚ ရြံရွာတတ္ေသာ ဇီဇာေၾကာင္မႈ စိတ္ဆိုးႀကီးကို အမ်ားႏွင့္ အဖန္တလဲလဲ ေရာေႏွာစားေသာက္ျခင္းအားျဖင့္ ႏွိမ္နင္းပစ္လိုက္သည္။ ၾကာလာေသာအခါ ရြံရွာတတ္ေသာစိတ္ အလ်ဥ္းမရွိေတာ့ရံုမက လူငယ္မ်ားနဲ႔အတူ လက္ရည္တျပင္တည္းပင္ စားျပလိုက္ေသးသည္။ ဤသို႔ ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း ေျပာင္းလဲသြားေသာ သူ႔ကို ျမိဳ႔ေနလူထုမ်ားက မ်ားစြာ အံ႔ၾသၾကေလသည္။ တကယ္တမ္းတြင္ သူသည္ ဇီဇာေၾကာင္တတ္သည္ကလြဲ၍ စိတ္ရင္းသေဘာ ျဖဴစင္ေကာင္းမြန္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မၾကာမီ အမ်ား၏ ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈကို ခံရသည္။ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာမ်ား ေပါမ်ားလာသည္။ စီးပြားမွာလည္း ဒီေရအလား တိုးတက္လာေလသည္။
ယခင္က သူသည္ အလြန္ဇီဇာေၾကာင္သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္သည္အထိ အိမ္သူသက္ထားမရွိခဲ့ေပ။ အက်င့္ဆိုးႀကီးကို ျပဳျပင္လိုက္သည္မွစ၍ ျမိဳ႔ေမတၱာကို ခံယူရရွိရံုမက ကြမ္းေတာင္ကိုင္ အေခ်ာအလွ မယ္အိ၏ ေမတၱာတံ႔ုျပန္မႈကိုပါ ရရွိခဲ့ေလသည္။ ဤကဲ့သို႔ သူသည္ ေျခာက္ကပ္အထီးက်န္လွေသာ ဘ၀မွ စိုျပည္ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ ေကာင္းလွေသာ ဘ၀သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ပံုကို ေတြ႔မိေလတိုင္း သူ႔ကို ပညာသားပါပါျဖင့္ ဆံုးမေပးခဲ့ေသာ ေရာဂါသည္ႀကီးကို သြား၍ သတိရမိေလသည္။ ထိုေ႔ၾကာင့္ ကတညဳတ-ကတေ၀ဒီ မဂၤလာတရားႏွင့္အညီ ထိုေက်းဇူးရွင္ႀကီး၏ ေက်းဇူးတရားကို ေအာက္ေမ့ေသာအားျဖင့္ သူႏွင့္ေတြ႔ဆံုခဲ့ရာ ဇရပ္အိုႀကီးေနရာတြင္ ဇရပ္ႏွင့္ ေရတြင္းမ်ားကို ေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ထိုဇရပ္ကို လူသူေတာ္ဇရပ္ႀကီးဟု အမ်ားက ေခၚၾကေလသည္။ ေနာင္ေသာ္ လူသူေတာ္မွ မည္သို႔မည္ပံု ေျပာင္းလဲသြားသည္မသိ။ ဖိုးသူေတာ္ဇရပ္ဟု ေခၚၾကျပန္သည္။ ၄င္းဇရပ္အနီးမွ ေတာင္ကုန္းကိုကား ဇရပ္ကုန္းဟု ေခၚၾကကုန္၏။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာလာေသာအခါ ဇရပ္ႀကီးမရွိေတာ့ဘဲ ေရတြင္းကို ဗဟုိျပဳ၍ လူေနအိမ္ေျခမ်ား ေပၚေပါက္လာေလသည္။ ထိုရြာ၏ အမည္သည္လည္း ဇရပ္ကုန္းရြာဟု တြင္ေလသတည္း။
ထိုဇရပ္ကုန္းရြာ၏ အေနာက္စူးစူး ကုန္းေစာင္းကေလးတြင္ အေ၀းမွျမင္ႏိုင္ေသာ ေက်ာက္ပံုစုစုကေလးမွာ ေရွ႔ယခင္ကစ၍ ယေန႔တိုင္ေအာင္ ရွိေနပါေသးသည္။ ထိုေက်ာက္ပံုကေလး၏ ေအာက္တည့္တည့္တြင္ ေက်းဇူးရွင္ လူသူေတာ္ႀကီး ထာ၀ရအိပ္စက္အနားယူလ်က္ ရွိသည္ကို ဦးသန္႔စင္ သိမသြားပါေခ်။
ထို႔ထက္ပို၍ ဆိုရပါလွ်င္ ဦးသန္႔စင္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခဲ့ေသာ ထိုအခ်ိန္က လူသူေတာ္ႀကီးသည္ ေသာက္ေရအိုးထဲမွ ေရကို သူ႔ခြက္ထဲသို႔ ထည့္ေပးပါရန္ ေတာင္းပန္၍ ရမည့္သူကို ေမွ်ာ္ေနခဲ့ပါသည္။ ထိုစဥ္ ဦးသန္႔စင္ ေရာက္လာ၍ ေရေသာက္ပံုကို ျမင္ရေသာအခါ ေရေတာင္းရန္ အစီအစဥ္ကို ဖ်က္ျပီး ေရေသာက္ျပီးေလဟန္ျဖင့္ ဦးသန္႔စင္ကို ဆံုးမခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ တကယ္တမ္းတြင္မူ သူသည္ မည္သည့္အခါမွ အမ်ားေသာက္ေရအိုးတြင္ ေရေသာက္ေလ့ မရွိပါ။ ထိုေန႔ကလည္း ေရမေသာက္ဘဲ အငတ္ခံသြားခဲ့ေပသည္။
ထို႔အျပင္ သူသည္ မိမိ၏ လက္ရွိဘ၀ခရီးႀကီး နိဂံုးခ်ဳပ္ရေတာ့မည္ကို ရိပ္စားမိေသာအခါ အေနာက္ဘက္ ေတာင္ေစာင္းသုိ႔သြားျပီး က်င္းကိုကိုယ္တိုင္တူးကာ ၀င္ေရာက္အိပ္စက္ျပီး မိမိဇာတ္ကို မိမိဘာသာ သိမ္းခဲ့ ပါသည္။ ေနာက္တေန႔ ႏြားေက်ာင္းသူမကေလးမ်ား ေရာက္လာေသာအခါ ေလမွာ တလူလူလြင့္ေနေသာ စြပ္က်ယ္အျဖဴ မည္းညစ္ညစ္တြင္ ေသြးျဖင့္ ေရးထားသည့္ ေျမဖို႔ေပးခဲ့ၾကပါ-ဟူေသာ စာကိုျမင္ၾကရသည္။ မိန္းကေလးမ်ားက သနားကရုဏာသက္မိေသာေၾကာင့္ ေျမဖို႔ရံုသာမက အနီးအနားရွိ ေက်ာက္တံုးမ်ားကို ယူေဆာင္စုပံုျပီး မွတ္တိုင္ကေလးတခုပါ စိုက္ထားေပးခဲ့ၾကေလသည္။
ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကိုလည္း ကြယ္လြန္သူ ဦးသန္႔စင္တေယာက္ သိမသြားခဲ့ပါေခ်။ အကယ္၍ သူသာ သိခဲ့မည္ဆိုပါလွ်င္---
(ဦးကသာ-ေလာကမွန္ကူ)
သူငယ္ခ်င္တို႔တေတြလဲး ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းေသာစိတ္ဓါတ္ ပိုင္ရွင္မ်ားျဖစ္ၾကပါေစ...။
ေရခ်မ္းေအးေအးေလးေသာက္လိုက္ရသလို ဘဝအေမာမ်ား လြင့္ေပ်ာက္ၾကပါေစ......
http://satekuupuyar.blogspot.com/