ကၽြန္ေတာ္တို့အိမ္အနီးနားပတ္၀န္းက်င္မွာေပါ့ေလ။ဦးဘနဲ့ေဒၚျမဆို့တဲ့အသက္၈၀ေက်ာ္အဘိုးအဘြားလင္မယားႏွစ္ေယာက္ေနထိုင္ၾကတယ္။
အဲဒီအဘိုးအဘြားဟာတစ္ေန့လုပ္မွတစ္ေန့စားရတယ္။အိမ္နီးနားပတ္၀န္းက်င္ကအဘိုးနဲ့အဘြားကို့သနားလို့ဆိုျပီးေတာ့ကန့္ေတာ့ၾကတယ္။
အဲဒီခါက်ရင္အဘိုးနဲ့အဘြားကဆုေတြေပးလိုက္တာေပ်ာ္စရာပဲအဘိုးအဘြားကသီးႏွံေလးေတြစိုက္ပ်ိဳးျပီးေတာ့ေရာင္းခ်စားတယ္ေလ။
အဲဒီအဘိုးနဲ့အဘြားကို့ၾကည္ျပီးကၽြန္ေတာ္မွာစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာအခါခါေပါ့။အဘိုးကလည္းတုန္တုန္ယင္ယင္နဲ့အဘြားကလည္းထိုနည္း
အတူပဲ။သူတိုမွာသားသမီးေတြေတာ့ရွိပါတယ္။သားသမီးေတြကျပန္မၾကည္ၾကဘူးေလ။သားသမီးႏွစ္ေယာက္ကေငြေၾကးတတ္ႏုိင္တဲ့
လူေတြပဲ။ဒါေေပ့မဲမိခင္ဖခင္ကို့ျပန္မၾကည္ၾကဘူးအဘိုးနဲ့အဘြားကလည္းငယ္ငယ္တုန္းကတင့္ေတာင္းတင့္တယ္ေနႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္ဆို့ေတာ့
သားသမီးေတြကို့အလို့လိုက္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ၾကီးလာမွဆင္းရဲသြားေတာ့သူတို့ကို့ျပန္မၾကည္ၾကဘူး။
ဒီလို့နဲ့တစ္ေန့မွာကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းကျပန္လာတဲ့အခ်ိန္မ်ာစိတ္မေကာင္းစရာသတင္းတစ္ခုအေမကေျပာပါတယ္။
သားဟို့ဘက္အိမ္ကအဘြားေဒၚျမေလေလွ်ာ္လဲလို့ေျခက်ိဳးသြားတယ္။အေမ့တို့၀ိုင္း၀န္းျပီးေဆးရုံပိုလိုက္ရတယ္။ကၽြန္ေတာ္ကလည္း
စိတ္မေကာင္းပါဘူးအေမရယ္။သူတို့သားသမီးေတြမၾကည့္ၾကဘူးလားေမးလိုက္ေတာ့အေမ့တို့ေျပာထားၾကတာပဲညက်မွလာမယ္တဲ့ေလ
သားရဲ့။ေအာ္ဟုတ္ကဲ့ကၽြန္ေတာ္လည္းေရခ်ိဳးျပီးသြားလိုက္ဦးမယ္အေမကို့ေျပာျပီးေရခ်ိဳးျပီးတာနဲ့ေဆးရုံကို့ထြက္ခဲ့တယ္။
ေဆးရုံေရာက္ေတာ့အဘြားေဒၚျမကျပံဳးျပီးသားလာေမးလို့အေမၾကီးတု့ိ၀မ္းသာပါတယ္ကြယ္ေျပာျပီးအဘိုးေကာအဘြားေကာ
မ်က္ရည္ေလး၀ိုင္းလို့ျပံဳးျပေနတယ္။အဲဒီခ်ိန္မွာပဲအဘိုးအဘြားတို့ရဲ့သားသမီးႏွစ္ေယာက္ေရာက္လာျပီး
သဇင္မုန္ထုပ္ကေလးေပးျပီးအေမဘယ္လို့ျဖစ္တာလဲလို့ေမးျပီးေတာ့အလုပ္မအားလို့ျပန္ေတာ့မယ္ေနာက္ေန့မွလာခဲ့ေတာ့မယ္
ေျပာျပီးထြက္သြားပါတယ္။အဘိုးကေတာ့သဇင္မုန့္ထုပ္ကေလးကို့ကိုင္ျပီးထြက္သြားတဲ့သားနဲ့သမီးကို့ၾကည္ကာ
ေအာ္မင္းတို့ကို့ေမြျပီးေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့မိဘႏွစ္ပါးကို့ေက်းဇူးျပန္ဆပ္တာလားသားနဲ့သမီးတို့ရယ္ဆို့ျပီးအဘြားကို
ဖက္လို့မ်က္ရည္ျဖိဳင္ျဖိဳင္က်လို့အဘိုးနဲ့အဘြားငုိေနတာၾကည္ျပီးကၽြန္ေတာ္တြက္စိတ္မေကာင္းစရာျမင္ကြင္းတစ္ခုကိုျမင္ေတြလိုက္
ျပီးကၽြန္ေတာ္ပါေ၇ာ၍မ်က္ရည္က်ေနမိပါတယ္
သားသမီးမ်ားမိဘေက်းဇူးကို့သိတတ္၍အစြမ္းကုန္ဆပ္ႏုိင္ၾကပါေစ
မည္သူကို့မွမရည္ရြယ္ပါ