“ငါကဗ်ာဆရာမ…မဟုတ္ေပမယ့္ အႏုပညာကိုခ်စ္တယ္”
ကၽြန္မတို႔လူသားေတြဟာ အေမ့၀မ္းတြင္းက အူ၀ဲဆိုကတည္းက ကိုယ္ႀကီးတုံးကေလးနဲ႔ေပါ့ ရက္သားေလးအရြယ္ကစၿပီး လသားေလးအရြယ္ထိေအာင္ အေမ့ရဲ႕ႏုိ႕ခ်ိဳရည္ကို ေသာက္စို႔ခဲ့ၾကသည္သာ အေမ့ရဲ႕ ႏိုခ်ိဳရည္ဟာ ခ်ိဳသလား…ခါးသလား…ဆိမ့္သလားဆိုတာရယ္မသိဘဲ မိခင္တိုက္ေကၽြးလို႔သာ ေသာက္စို႔ခဲ့ၾကရပါတယ္…။
လသားအရြယ္မွစလို႔ တီတီတာတာနဲ႔ တစ္ခြန္းစႏွစ္ခြန္းစဆိုသလို စကားေျပာတတ္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ မိခင္ရဲ႕ႏို႔ရည္ဟာ ခ်ိဳၿမိန္လာၿပီဆိုတဲ့အရသာကို ကၽြန္မတို႔ေတြ သိခဲ့ၾကပါတယ္ ဒီအခ်ိန္မွာ ေကာင္းမွန္းသိတယ္ဆိုတဲ့အရသာကို ကၽြန္မတို႔သိခဲ့ၾကလို႔သာေပါ့ …။
ဒီလိုနဲ႔ လူ႔ဘ၀ရဲ႕တာ၀န္၀တၱရားေတြ ျဖစ္လာေတာ့မယ့္ အသိပညာေတြ၊ အတတ္ပညာေတြေပးမယ့္ မူႀကိဳဆိုတဲ့စာသင္ေက်ာင္းေလးကို စတင္ခဲ့ၾကပါၿပီ အေမ၀ါးေကၽြးတဲ့ ထမင္းလုတ္ကို ၿမိန္ရွက္စြာ စားသုံးခဲ့သူက ကၽြန္မတို႔ေပါ့ အသားေလးမ်ားစားရင္ အရိုးေလးေတြ ဆူးမွာစိုးရိမ္ၾကတဲ့ အေမက ႏႊင္ေကၽြးခဲ့ဘူးသူ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ဆိုသလို ကၽြန္မတို႔အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ အတန္းေဖာ္အတန္းဖက္ သူငယ္ခ်င္းအေဖာ္ေတြရယ္ဆိုတာ ရွိလာခဲ့ၾကပါၿပီ….။
လူ႔ဘ၀ရဲ႕ ပထမဆုံးေျခလွမ္းကို စတင္ေနၾကရပါၿပီ ငယ္ငယ္က ကၽြန္မတို႔တို႔ကို ထမင္း၀ါးေကၽြးခဲ့တဲ့ အေမက အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ အေပါင္းအသင္းမွားလိမ့္မယ္၊ ၾကည့္ေပါင္းဟဲ့ဆိုၿပီး တတြတ္တြတ္နဲ႔ေပါ့၊ ဘယ္သူနဲ႔ကစားရင္ မႀကိဳက္ဘူး၊ ဘယ္သူနဲ႔မသြားရဘူး၊ ဘယ္သူနဲ႔ေတာ့ လည္ရင္မႀကိဳက္ဘူးေပါ့…. အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ေတြက လူမွန္းသိတတ္တယ္ဆိုရုံေလာက္အရြယ္ေတြမို႔ အေမေျပာသမွ်စကားကို တေသြမတိမ္း လိုက္နာခဲ့ၾကပါတယ္…။
ႏွစ္ေပါင္းေတြၾကာလာတာနဲ႔အမွ် တကၠသိုလ္ဆိုတဲ့နယ္ေျမကို အေျခခ်လို႔လာခဲ့ျပန္ပါၿပီ အသိအျမင္ေလးေတြ ပြင့္လန္းလာခဲ့သလို ဗဟုသုတေလးေတြလည္း အေတာ္အသင့္ေလာက္ေတာ့ ျပည့္၀ခဲ့ၾကၿပီေပါ့ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ဆိုသလို ခင္တြယ္စရာေတြ ပိုလာခဲ့ၾကပါတယ္ ေက်ာင္းႀကီးကေနတဆင့္ ကၽြန္မတို႔လုပ္ငန္းခြင္ကို ေရာက္ရွိလာခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ တတ္ကၽြမ္းရာ အတတ္ပညာေတြနဲ႔ ဘ၀ကို ရုန္းကန္လႈပ္ရွားခဲ့ၾကပါတယ္ ဒီလိုနဲ႔ ရုန္းကန္ရွာေဖြရင္းၾကားမွသည္ အခက္အခဲေတြ၊ စိ္တ္ဖိစီးမႈဒဏ္ေတြ၊ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးေတြၾကားထဲမွာ အေနက်ံဳ႕လာခဲ့ၾကပါၿပီ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို႔အားလုံးရဲ႕စိတ္ေတြဟာ မထင္မွတ္ေလာက္ေအာင္ကို ေျပာင္းလဲမႈေတြၾကားက
ေျပာင္းလဲျခင္းတရားေတြ ျဖစ္ခဲ့ရပါၿပီ….။
ကၽြန္မတို႔အားလုံးဟာ လုပ္ငန္းခြင္စတင္၀င္ခ်ိန္မွာေတာ့ အေတြ႕အၾကံဳ လိုခ်င္မႈေတြ၊ ၀ါသနာေတြ၊ ကိုယ္တတ္ထားတဲ့ အတတ္ပညာေတြေၾကာင့္ရယ္၊ လုပ္အားခအမ်ားအျပားလိုခ်င္မႈေတြရယ္ စသျဖင့္ေပါ့ အေတြးကိုယ္စီ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုယ္စီေတြနဲ႔ ဘ၀လမ္းေတြကို ကိုယ္စီကိုယ္စီ ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့ၾကပါတယ္ ေလွ်ာက္လာရင္းနဲ႔ပဲ လမ္းတစ္၀က္မွာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈေတြျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ ကၽြန္မတို႔အားလုံးဟာ စိတ္ရဲ႕ထြက္ေပါက္တစ္ခုကို ရွာေဖြဖို႔ႀကိဳးစားမိၾကပါေတာ့တယ္….
ဤအခ်ိန္မွာ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆုံးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မတို႔လူသားေတြရဲ႕ စိတ္ကေတာ့ ငါဟာ ေကာင္းတဲ့ထြက္ေပါက္ကို ရွာမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ မေကာင္းတဲ့စိတ္ေျဖရာထြက္ေပါက္ကိုရွာမလားေပါ့….။
အဲဒီမွာ ကၽြန္မကေတာ့ ဘ၀မွာျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြ၊ အရာအားလုံးမွန္သမွ်ကို ေကာင္းေသာစိတ္ေျဖရာ ရွာေဖြျခင္းနဲ႔သာ အစျပဳခဲ့ပါေတာ့တယ္ အဲ့ဒီအရာေတြမွန္သမွ်ကို စာသားေတြ၊ စကားလုံးေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲဖန္တီးယူခဲ့ပါတယ္ အခ်ိန္ေတြၾကာလာတာနဲ႔အမွ် စာသားေလးေတြကတဆင့္ ကဗ်ာရယ္ဆိုတာျဖစ္လာခဲ့ရပါေတာ့တယ္
ကၽြန္မ လူမွန္းသိတတ္စအရြယ္တည္းက ကဗ်ာဆိုတာ ဘာမွန္းမသိခဲ့ပါဘူး ငယ္စဥ္ေက်ာင္းသူဘ၀အစတည္းက အျခားသူငါေတြ ကဗ်ာေတြမ်ား ေပးဖတ္ခဲ့ရင္ျဖင့္ ဆုံးခန္းတိုင္ေအာင္ထိ ဖတ္ေလ့မရွိခဲ့ပါဘူး ကၽြန္မသိခဲ့တာတစ္ခုေတာ့ရွိခဲ့ပါတယ္ ကဗ်ာဆိုတာ ကာရံေတြ၊ နေဘေတြ၊ အစီအရီတပုံတပင္နဲ႔လို႔ပါ ဒါေပမယ့္လည္း ကၽြန္မစပ္ဆိုသီကုံးသမွ်ကဗ်ာေတြထဲမွာေတာ့ တစ္ခုဆိုတစ္ခုမွ ဆီေလ်ာ္ျခင္းမရွိခဲ့တာ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္အသိပါ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ဆန္းစစ္ၾကည့္မိခဲ့တယ္ ငါက ကဗ်ာဆရာမတစ္ေယာက္လား….၊ ဒါမွမဟုတ္ စာေရးဆရာမလား…၊ ဒီလိုလည္း မဟုတ္ေသးပါလို႔ ခံစားမိျပန္ပါတယ္…။
အခ်ိန္ေတြၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ေတြကို ဆန္းစစ္မိသြားတယ္ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕မသိစိတ္ေတြထဲမွာ အႏုပညာပိုးတစ္ခုေတာ့ ၀င္ေနမိၿပီဆိုတာပါပဲ ….။
အႏုပညာဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ေျပာသေလာက္မလြယ္ကူပါဘူး ခံစားမႈ၊ အေတြ႕အႀကံဳ၊ ႏွလုံးသား စတာေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးေပါင္းစပ္ၿပီးမွ ရရွိခဲ့ၾကတဲ့အရာေလးတစ္ခုရယ္ပါ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ ငယ္ဘ၀က ကဗ်ာေတြ ဘာလို႔မဖတ္ခဲ့ရတာပါလိမ့္ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးေလးတစ္ခု ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ေတြးတတ္လာခဲ့မိတယ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္လာဖို႔အေရး စာေရးသူေတြမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေရးၾကရမွာဘဲ ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ထပ္တူက်လာတယ္ ငယ္ဘ၀ကေတာ့ ႀကီးလာရင္ ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္ေပါ့ အရြယ္ေရာက္လာျပန္ေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြက ေျပာင္းလဲသြားျပန္ပါတယ္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ဆိုသလို အရြယ္ေတြ အိုမင္းရင့္ေရာ္လာတာနဲ႔အမွ် ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ စိတ္ေတြကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ပုံေဖာ္စိတ္ကူးလာတတ္ၾကသည္သာ…. ခုလို မ်က္ေမွာက္ေခတ္ဆိုတဲ့ Globallizationဆိုတဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲမွာ အရာအားလုံးဟာ ပြင့္လန္းေနၾကသည္သာ ယေန႔ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ အေမက တားေပမယ့္လည္း ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ရင္တြင္းစိတ္ထားေလးေတြအတုိင္း လုပ္တတ္ခဲ့ၾကသည္သာ ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတဲ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းကလည္း ေမ့ေငါ့ေငါ့ထိုးၾကေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ယုံၾကည္ရာ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕အိပ္မက္ေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကသည္သာမဟုတ္ပါလား ကၽြန္မတို႔လူသားေတြရဲ႕စိတ္ေတြမွာ ဘ၀ကေပးတဲ့မြန္းက်ပ္မႈမ်ားရွိေနခ်ိန္မွာေတာ့ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ စာအုတ္ဖတ္မယ္၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သီခ်င္းနားဆင္ၾကမယ္ စသျဖင့္ေပါ့… အဲဒီအထဲမွာ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ အႏုပညာဆိုတဲ့အရာေလးက ထိပ္ဆုံးက ပါ၀င္ေနၿပီးသာပါ…။
ဒါေၾကာင့္ အႏုပညာဆိုတာဟာ လူသားေတြအတြက္ ေႏြးေထြးေစတယ္၊ ဘ၀ကေပးတဲ့ အေမာေတြ၊ စိတ္အေမာေတြ၊ ေသာကေတြကို ေျဖေဖ်ာက္ေပးေစႏိုင္ပါတယ္…။
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မကလည္း ေလာကသစ္ကို အလွဆင္ဖို႔အတြက္ အေမက ေမြးထုတ္ေပးခဲ့တဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ေလးတစ္ဦးျဖစ္လာခဲ့ျပန္ၿပီေပါ့ရွင္…..ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မကို
“ငါကဗ်ာဆရာမ...ဟုတ္သလားလို႔….ေမးခဲ့ရင္ေတာ့”
“ငါကဗ်ာဆရာမ ….မဟုတ္ပါဘူး…ဒါေပမယ့္ အႏုပညာကိုခ်စ္တယ္”ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေလးကို တေစ့တေစာင္းေလး ေရးသားတင္ျပလိုက္ရပါတယ္ရွင္…။
စာဖတ္သူပရိသတ္မ်ားလည္း မိမိကိုယ္ကို မိမိရဲ႕ႏွလုံးသားထဲမွာ ငါဘာျဖစ္ခ်င္လဲ ဘာျဖစ္ေနတာလဲဆိုတာေလးေတြ၊ မသိစိတ္နဲ႔၊ သိစိတ္ေတြရဲ႕ ဒြန္တြဲေနတဲ့အရာေလးေတြကို ခြဲျခားသိရွိႏိုင္ၿပီး မိမိတို႔ျမတ္ႏိုးႏွစ္သက္တဲ့အရာေတြကို လြတ္လပ္စြာလုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိသလို ဘ၀နဲ႔အလွကိုလည္း ခြဲျခားတတ္ပါေစလို႔ ဒီေဆာင္းပါးေလးေရးသားရင္းနဲ႔ ဆႏၵျပဳ ေျပာၾကားခဲ့ခ်င္ပါတယ္ရွင္…။
“ႀကိဳးစားပါအုံးမည္”
ေနျခည္သစ္ႏြယ္(ျပည္)