လင္းလက္ေနတဲ့စကၠဴၾကယ္

အဲဒီႏွစ္က သူမ(၁၆)ႏွစ္
ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို သူမ စစိတ္ဝင္စားခဲ့တယ္။ အဲဒီေကာင္ေလးက သန္႔ျပန္႔တဲ့ရုပ္ရည္နဲ႔ အရပ္သိပ္မျမင့္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေဘာလံုးကစားတာကို သူဝါသနာပါတယ္။ သူ႔အသံကၾသၿပီး အက္ရွတယ္။ စာေတာ္ၿပီး အခန္းထဲမွာ အၿမဲပထမရတယ္။ အဲဒီေခတ္တုန္းက ငယ္ရြယ္တဲ့အခ်စ္ကို လူေတြအျပစ္မတင္ၾကသလို မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ေၾကာင္းစဖြင့္ေျပာလဲ သတင္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ကာလမဟုတ္ေပမယ့္လည္း သူ႔ကိုဖြင့္ေျပာဖို႔ သူမ ဘယ္ေတာ့မွ ေတြးမထားခဲ့မိဘူး။ အေဝးကေနပဲ သူ႔ကိုေငးၾကည့္ေနရရံုနဲ႔တင္ သူမေက်နပ္ခဲ့တယ္။

သူ႔နဲ႔လမ္းတစ္ေနရာမွာဆံုမိၿပီး ႏႈတ္ဆက္ရရင္ သူမအရမ္းေပ်ာ္တတ္တယ္။ သူေဘာလံုးကစားတာကို ၾကည့္ခ်င္လြန္းလို႔ ေက်ာင္းဆင္းလည္း အိမ္မျပန္ဘဲ ကစားကြင္းေဘးမွာ တစ္ပတ္ၿပီးတစ္ပတ္ သူမ အေျပးေလ့က်င့္ေနတတ္တယ္။
စကၠဴၾကယ္ေလးေတြ သူမေခါက္သင္ၿပီး ေန႔တိုင္း စကၠဴေလးေတြေပၚမွာ သူ႔ကိုေျပာခ်င္တဲ့စကားလံုးေတြ ခ်ေရးၿပီး စကၠဴၾကယ္ေလးေတြ သူမေခါက္ခဲ့တယ္။ ၾကယ္ေလးေတြကို ပုလင္းတစ္လံုးထဲထည့္ၿပီး သူမသိမ္းခဲ့တယ္။ သူႏွစ္သက္မယ့္ မိန္းကေလးမ်ဳိးက ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ၿပီး ေျဖာင့္စင္းမည္းနက္တဲ့ဆံပင္နဲ႔ အရည္လဲ့ဝိုင္းစက္ေနတဲ့ မ်က္လံုးပိုင္ရွင္ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ သူမ မၾကာခဏေတြးထင္မိတယ္။ အဲဒီမိန္းကေလး ၿပံဳးရယ္တဲ့အခ်ိန္ ပါးစပ္က မဟတဟေလးလို႔လည္း သူမျမင္ေယာင္မိတယ္။

သူမမွာ မည္းနက္တဲ့ဆံပင္ရွိေပမယ့္ နားရြက္ထိေအာင္တိုတယ္။ သူမမွာ ဝိုင္းစက္တဲ့မ်က္လံုးရွိေပမယ့္ ရယ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းပံုစံ ေမွးသြားတတ္တယ္။ တကယ္လို႔ တစ္ေန႔ေန႔မွာ သူမသာ အဲဒီမိန္းကေလးပံုစံလို ျဖစ္သြားခဲ့ရင္ သူစိတ္ဝင္စားလာမလားလို႔ မွန္ၾကည့္တိုင္း သူမစိတ္ကူးယဥ္တတ္တယ္။ အဲဒီလိုအၿမဲတမ္း စိတ္ကူးယဥ္ေတြးထင္ေပမယ့္ လစဥ္လတိုင္း ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ေျပးၿပီး အတန္ငယ္ရွည္လာတဲ့ ဆံပင္ကို သူမသြားသြားညႇပ္တတ္တယ္။ ရယ္ေမာစရာေတြ႔ရင္လည္း တဟားဟားနဲ႔ မ်က္လံုးေတြ ေမွးက်သြားတဲ့အထိ သူမေအာ္ရယ္တတ္တယ္။


သူမ(၁၉)ႏွစ္မွာ နာမည္သိပ္မႀကီးေပမယ့္ အရမ္းလည္းအဆင့္မနိမ့္တဲ့ တကၠသိုလ္တစ္ခုကို တက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ စာေတာ္တဲ့သူကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း တစ္ျခားၿမိဳ႕က နာမည္ႀကီးတကၠသိုလ္ကို တက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ရထားေပၚထိုင္ၿပီး သူမကိုေမြးခဲ့၊ ႀကီးခဲ့တဲ့ေမြးရပ္ေျမကို မ်က္စိတစ္စံုေငးေမာရင္း သူနဲ႔ပတ္သက္ခဲ့ဖူးတဲ့ လြမ္းေဆြးစရာေတြက သူမရင္ဝမွာ လိႈက္တက္လာခဲ့တယ္။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘဝအစက ခက္ခဲပင္ပန္းတဲ့ ရက္(၂ဝ)ၾကာေလ့က်င့္မႈေတြနဲ႔ စခဲ့ရတယ္။ ညအိပ္ရာမဝင္ခင္ ေက်ာင္းသူတခ်ဳိ႕က ေစာင္ေခါင္းၿမီးၿခံဳၿပီး ခ်စ္သူကို ဖုန္းနဲ႔ အလြမ္းေတြတိုင္တည္ၾကတယ္။ အလြတ္ရေနတဲ့ ဂဏန္းတခ်ဳိ႕ကို အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူမ ႏွိပ္ခဲ့ေပမယ့္ ေခၚယူတဲ့ခလုတ္ကို သူမ မႏွိပ္ခဲ့မိဘူး။ အသက္(၁၉)ႏွစ္ေရာက္မွ လြမ္းဆြတ္တမ္းတတဲ့ခံစားမႈကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ သူမခံစားခဲ့မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ လြမ္းဆြတ္ျခင္းဆိုတာ ေရရာတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိဘဲ လူတစ္ေယာက္ကို မ်က္ရည္က်ေစေအာင္ ေပးႏိုင္စြမ္းတဲ့ အင္အားေတြျဖစ္တယ္။

(၄)ႏွစ္ဆိုတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝက ရွည္လ်ားတယ္လို႔ မဆိုသာဘူး။ အဲဒီမရွည္မလ်ားတဲ့ ေန႔ရက္ေတြကို သူမတစ္ကိုယ္တည္း ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘာျဖစ္လို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝမွာ ၾကင္ေဖာ္မရွာတာလဲလို႔ သူမကိုေမးတဲ့အခါ သူမကရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ "စာေတြမ်ားလို႔ပါ" ဆိုတဲ့ဆင္ေျခကိုပဲေပးခဲ့တယ္။ တကယ္လည္း သူမစာႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ သူတက္ေနတဲ့တကၠသိုလ္မွာ မာစတာဆက္တက္ႏိုင္ဖို႔ သူမႀကိဳးစားခဲ့တယ္။

(၄)ႏွစ္အတြင္းမွာ သူမဆံပင္ေတြ ရွည္လ်ားခဲ့တယ္။ တစ္ခါက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေဟာင္း ေတြ႔ဆံုပဲြမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျဖာင့္စင္းရွည္လ်ားတဲ့ သူမဆံပင္ၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသခဲ့ၾကတယ္။ ဝိုင္းစက္တဲ့ သူမမ်က္လံုးေတြက အရည္လဲ့လဲ့နဲ႔ ပန္းေရာင္သမ္းေနတဲ့ အသားအရည္၊ မဟတဟရယ္ေမာတတ္တဲ့ အၿပံဳးေတြေၾကာင့္ တစ္ခ်ိန္က ဆတ္ေကာ့ေကာ့ေကာင္မေလးသူ႔ကို လူေတြသိပ္မမွတ္မိခဲ့ၾကဘူး။

သူမကိုေတြ႔တဲ့အခ်ိန္ သူလည္းတစ္ခ်က္ေတာ့ ေၾကာင္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက သူ႔လက္ဟာ သူ႔ေဘးမွာရွိတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခါးေသးေသးကို ဖက္ထားပါတယ္။ သူ႔ေဘးက သူမထက္ ပိုႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔လွပတဲ့ ေကာင္မေလးကိုၾကည့္ၿပီး နာက်င္သြားတဲ့စိတ္ကို ကြယ္ဝွက္ရင္း "မေတြ႔တာၾကာၿပီေနာ္" လို႔ပဲ သူမႏႈတ္ဆက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။


သူမ(၂၂)ႏွစ္မွာ ပထမအဆင့္နဲ႔ သူတက္ခဲ့တဲ့တကၠသိုလ္မွာ မာစတာတန္းကို တက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူက ေက်ာင္းၿပီးတာနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီတစ္ခုမွ အလုပ္ဝင္ခဲ့တယ္။ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ထက္ျမက္တာေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕လခက ဂဏန္းေျခာက္လံုးထိရွိခဲ့တယ္။ သူမက တစ္ကိုယ္ရည္ဘဝနဲ႔ အေျပာင္းအလဲမရွိ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔စရာေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းသားဘဝကို ဆက္လက္ျဖတ္ေက်ာ္ေနပါတယ္။

ေက်ာင္းပိတ္လို႔ အိမ္ျပန္တဲ့တစ္ေခါက္မွာ အေမကသူ႔လက္ကိုဆဲြၿပီး "သမီး... ပညာသင္တာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိန္းကေလးဆိုတာ တစ္ေန႔ေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳသားေမြးရမွာပဲ။ ဒါမွ ဘဝကလံုၿခံဳသြားမွာ" အေမ့စကားကို သူမေခါင္းညိတ္ျပၿပီး ပါလာတဲ့ပစၥည္းေတြနဲ႔ အခန္းထဲဝင္ခဲ့တယ္။ ခရီးေဆာင္ေသတၱာကို ဖြင့္လိုက္ၿပီး ေသတၱာထဲကေန စကၠဴၾကယ္အျပည့္ထည့္ထားတဲ့ ပုလင္းကို သူမအရင္ထုတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စာအုပ္စင္ေပၚတင္လိုက္တယ္။ စာအုပ္စင္ေပၚမွာ စကၠဴၾကယ္ပုလင္းေတြ တန္းစီေနတယ္။ စုစုေပါင္း (၆)ပုလင္းရွိခဲ့ပါၿပီ။



သူမ(၂၅)ႏွစ္...နာမည္ႀကီးတကၠသိုလ္က မာစတာဘဲြ႔နဲ႔ သူမအေကာင္းဆံုး ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ လခေကာင္းတဲ့အလုပ္တစ္ခု သူမရခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူက ကိုယ္ပိုင္ကုမၸဏီနဲ႔ စီးပြါးေရးေတြ ႀကီးသထက္ႀကီးေအာင္ ခ်ဲ႕ေနခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ တတိယကုမၸဏီခဲြတစ္ခု ဖြင့္လွစ္ခ်ိန္မွာ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္သမီးနဲ႔ သူလက္ထပ္တဲ့ဖိတ္စာကို သူမလက္ခံရရွိခဲ့တယ္။ သူ႔မဂၤလာပဲြကို သူမ တက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ သတိုးသားက ဘယ္လိုထက္ျမက္ေၾကာင္း၊ သတိုးသမီးဖက္ကလည္း ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံျခားျပန္ျဖစ္ေၾကာင္း စတဲ့ခ်ီးမြမ္းစကားေတြ သူမၾကားခဲ့ရတယ္။ ေက်နပ္အားရတဲ့ သူ႔အၿပံဳးမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး သူမရင္ထဲမွာလည္း အေပ်ာ္ေတြကူးစက္ခဲ့တယ္။ သူ႔ေဘးမွာ ရယ္ေမာၿပံဳးရႊင္ေနတဲ့သတိုးသမီးဟာ သူကိုယ္တိုင္ပဲလို႔ သူမခံစားမိတယ္။

အသက္(၂၆)ႏွစ္မွာ ကုမၸဏီက လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္တစ္ဦးနဲ႔ သူမ မဂၤလာေဆာင္လိုက္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးစရင္းႏွီးၿပီး မဂၤလာေဆာင္တဲ့အထိ အခ်ိန္ႏွစ္ဝက္မၾကာခဲ့ဘူး။ အခ်ိန္တိုတိုေလးအတြင္းမွာ ကိုယ္ယူမယ့္လူနဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့၊ မျဖစ္ခဲ့ဆိုတာကိုေတာင္ သူမ မသိခဲ့ဘူး။ မဂၤလာပဲြကို သူမရဲ႕ေတာင္းဆိုခ်က္နဲ႔ ရိုးရိုးေလးပဲက်င္းပၿပီး ရင္းႏွီးသူတခ်ဳိ႕သာ ဖိတ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီည သူမအရက္ေတြေသာက္ခဲ့တယ္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ အရက္အမ်ားႀကီး ေသာက္ခဲ့မိတယ္။ မမူးေပမယ့္ သူမအန္ခဲ့တယ္။ သန္႔စင္ခန္းထဲမွာ ေရမႈန္နဲ႔ေဝဝါးေနတဲ့မွန္ထဲက ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး သူမအားရပါးရ ငိုခ်င္စိတ္ေတြျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း မ်က္ႏွာေပၚက မိတ္ကပ္ေတြကိုထပ္ဖို႔ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့သတိုးသမီးအျဖစ္နဲ႔ သူမဟန္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ သူမရဲ႕ အေႏြးထည္အိတ္ကပ္ထဲမွာေတာ့ အေစာႀကီးကတည္းက ေခါက္ႏွင့္ထားၿပီျဖစ္တဲ့ စကၠဴၾကယ္ေလးတစ္လံုးက ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ စကၠဴေပၚမွာ ဒီလိုေလးေရးထားပါတယ္။

"ဒီေန႔ ငါဟာ တစ္ျခားလူရဲ႕ဇနီးျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ကိုယ္ငါသိတယ္။ နင့္ကိုပဲ ငါခ်စ္တယ္"

သူမ (၃၆)ႏွစ္...ေအးေဆးတည္ၿငိမ္တဲ့ သာမန္ဘဝတစ္ခုကို သူမျဖတ္သန္းေနတယ္။


တစ္ေန႔ ေစ်းမွာသူငယ္ခ်င္းေဟာင္းတစ္ဦးနဲ႔ သူမဆံုေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းကို ေျပာမိၾကတယ္။ သူ႔စီးပြါးေရးေတြ မေအာင္ျမင္တဲ့အေၾကာင္း၊ မိန္းမနဲ႔လည္း ကဲြသြားတဲ့အေၾကာင္း၊ ေန႔တိုင္းလိုလို အရက္ဘား ေရာက္ေနေၾကာင္းေတြ သူမ ၾကားခဲ့ရတယ္။

ရက္အတန္ၾကာ သူမလွည့္ပတ္ရွာခဲ့မွ ဘားတစ္ခုမွာ သူ႔ကိုေတြ႔တယ္။ သူ႔ကို သူမအျပစ္မတင္ဘူး။ ေငြစုဘဏ္စာအုပ္ပဲ သူ႔ကို သူမကမ္းေပးလိုက္တယ္။ စာအုပ္ထဲမွာ သူမစုေဆာင္းထားသမွ်ေတြရွိတယ္။

"တစ္ကေန ႐ွင္ျပန္စႏိုင္မယ္လို႔ ကြၽန္မထင္တယ္"

ကမ္းေပးတဲ့ဘဏ္စာအုပ္ကို သူဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ မယံုမၾကည္ျဖစ္မိတယ္။ ေဆြမ်ဳိး၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းလို႔ဆိုသူေတြက သူဆီက "ေငြေခ်းပါ"ဆိုတဲ့ စကားကိုၾကားတာနဲ႔ မ်က္ႏွာေတြေအးစက္တင္းမာၿပီး တစ္ဖက္လွည့္ကုန္ၾကတယ္။ သူမကေတာ့ သူမနာမည္ကိုေတာင္ သူေမ့လုလုျဖစ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းေဟာင္း တစ္ေယာက္သာျဖစ္တယ္။ ဒါေတာင္ သူ႔အေပၚ ဒီေလာက္ရက္ေရာႏိုင္ခဲ့တယ္။

"သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ တစ္ေယာက္အေပၚတစ္ေယာက္ ကူညီရိုင္းပင္းသင့္တယ္ မဟုတ္လား?" အၿပံဳးမ်က္ႏွာနဲ႔ သူမဆိုတယ္။

ညေရာက္ေတာ့ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကို သူမရဲ႕ခင္ပြန္းသိသြားခဲ့တယ္။ ခပ္ျပင္းျပင္းလက္ဝါးေစာင္းတစ္ခုနဲ႔ ေအာ္ေငါက္သံတခ်ဳိ႕ သူမအေပၚ က်ေရာက္လာခဲ့တယ္။

"မေျပာမဆိုနဲ႔ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ေငြကို ေပးလိုက္ရသလား? သူနဲ႔မင္း ရိုးသားရဲ႕လား?"

လက္ဝါးဒဏ္ေၾကာင့္ သူမၾကမ္းျပင္ေပၚ ပစ္လဲက်သြားတယ္။ မ်က္ရည္တစ္စက္မွ မက်မိသလို ခင္ပြန္းရဲ႕အေမးကိုလည္း သူမ ျပန္မေျဖခဲ့ဘူး။ သူ႔ကို သူမခ်စ္တယ္လို႔ ဘယ္သူ႔ဆီမွ သူမဝန္မခံခဲ့ဖူးသလို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္ေနၾကတယ္လို႔ တစ္ျခားလူေတြ ထင္ျမင္ဆံုးျဖတ္တာကိုလည္း သူမ မလိုလားခဲ့ဘူး။

သူမ အသက္(၄ဝ)

အဲဒီႏွစ္မွာ ေအာင္ျမင္တဲ့ကုမၸဏီေတြထဲမွာ သူ႔ကုမၸဏီလည္းပါခဲ့တယ္။ အဲဒီညက ေခ်းေငြေတြနဲ႔ သူ႔ကုမၸဏီရဲ႕ ရွယ္ယာ၁ဝ% လဲြေပးစာနဲ႔အတူ သူမဆီ သူေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူမရဲ႕ ခင္ပြန္းက ၿပံဳးၿပံဳးရယ္ရယ္နဲ႔ "ဒီေလာက္ထိ အားနာစရာမလိုပါဘူးဗ်ာ... မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းဆိုတာ အခ်င္းခ်င္း ကူညီၾကဖို႔ပဲ"လို႔ ေျပာဆိုေနေပမယ့္ လက္က လဲြစာေပၚမွာ လက္မွတ္ထိုးေနပါတယ္။ သူမ ဘာမွဝင္မေျပာခဲ့ဘူး။ "ထမင္းစားၿပီးမွ ျပန္ပါလား" လို႔ပဲေျပာခဲ့တယ္။ ေက်းဇူးရွင္က ထမင္းဖိတ္ေကြၽးၿပီဆိုမွေတာ့ သူ႔မွာျငင္းဆန္ဖို႔ ဆင္ေျခရွာမရခဲ့ဘူး။

စားပဲြေပၚက ဟင္းေတြကိုၾကည့္ၿပီး သူအံ့ၾသမိတယ္။ ထမင္းဝိုင္းမွာ သူအရမ္းႏွစ္သက္တဲ့ဟင္းတခ်ဳိ႕ ပါေနတယ္။ သူေခါင္းေမာ့ၿပီး သူမကိုၾကည့္လိုက္မိတယ္။ သူမက နဂိုေအးေဆးတည္ၿငိမ္တဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ခင္ပြန္းကို ဟင္းေတြ ခူးခပ္ထည့္ေပးေနခဲ့တယ္။ အၾကည့္ကိုရုပ္သိမ္းၿပီး သူအေတြးမ်ားသြားတာျဖစ္မယ္လို႔ သူထင္မိတယ္။

ျပန္ခါနီး အကၤ်ီအိတ္ထဲကေန ဖိတ္စာတစ္ေစာင္ကို ထုတ္ၿပီး "အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးလာခဲ့ပါေနာ္" လို႔ သူရယ္က်ဲက်ဲေျပာခဲ့တယ္။ ကုမၸဏီခဲြဖြင့္ပဲြျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ၿပီး ဖိတ္စာကိုယူၿပီး သူမဖြင့္မၾကည့္ဘဲ ဆိုဖာေပၚ လွမ္းတင္လိုက္တယ္။ သူ႔ကိုအိမ္ေပါက္ဝထိ လိုက္ပို႔ႏႈတ္ဆက္ၿပီး မီးဖိုထဲမွာ သူမ ပန္းကန္ေတြေဆးေနခဲ့တယ္။ ရုတ္တရက္ ခင္ပြန္းဆီကေန ေအာ္ေျပာသံတစ္ခုကို သူမၾကားလိုက္မိတယ္။

"လူေတြက ပိုက္ဆံေလးရွိတာနဲ႔ ေဗြရႈပ္ေတာ့တာပဲဆိုတဲ့စကားက သိပ္မွန္တာပဲ။ ၾကည့္စမ္း... မင္းရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းႀကီး ဘယ္ေလာက္ျမန္သလဲ! ေနာက္မိန္းမယူေတာ့မယ္တဲ့"

ပန္းကန္ေဆးေနရာက သူမလက္ ဆတ္ခနဲ႔ျဖစ္သြားတယ္။ ပဲ့ေနတဲ့ပန္းကန္အနားက သူမလက္ကို တိခနဲ႔ရွလိုက္တယ္။ ရွမိတဲ့ေနရာကေန ေသြးေတြ တစ္စက္ခ်င္းစီးက်လာတယ္။ တျဖည္းျဖည္း နီလာတဲ့ေရေတြကိုၾကည့္ၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့(၁၅)ႏွစ္တုန္းက သူ႔ေဘးမွာၿပံဳးရႊင္ၿပီး ရယ္ေမာေနတဲ့ သတိုးသမီးရဲ႕ဝတ္စံုကို သူမျမင္ေယာင္လာမိတယ္။ အဲဒီတုန္းက သတိုးသမီးဝတ္ထားတာ ဒီအေရာင္ပဲ မဟုတ္လား!

သူမ အသက္(၅၅)ႏွစ္
တစ္ေန႔ အိမ္မွာေနရင္း သူမ ရုတ္တရက္မူးလဲသြားတယ္။ ေဆးရံုပို႔စစ္ေဆးေတာ့ ဆရာဝန္က သုန္မႈန္တဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ တစ္ခုခုကိုေျပာဖို႔ ခင္ပြန္းကို အခန္းထဲကေခၚထုတ္တယ္။ သူမ အဲဒီေလာက္ထိ မထံုအခဲ့ပါဘူး။ ဆရာဝန္ကုိ လွမ္းေခၚၿပီး သူမတိုက္ရိုက္ေမးခဲ့တယ္။

"ကြၽန္မ ဘယ္ႏွစ္ရက္ အသက္ရွင္ႏိုင္ဦးမလဲ?"


(၃)လတဲ့! လူ႔ဘဝက ျပဇာတ္ဆန္လြန္းခဲ့တယ္။ ေဆးရံုဆက္တက္ဖို႔ သူမျငင္းဆန္ခဲ့တယ္။ အိမ္ျပန္ၿပီး ေနာင္ေရးအတြက္ လုပ္စရာရွိတာကို သူမလုပ္ခဲ့တယ္။ သက္တမ္းတစ္ဝက္ေလာက္ ရွင္သန္ခဲ့တဲ့အတြက္ မွာစရာေတြကလည္း သူမမွာမ်ားခဲ့တယ္။ သတင္းၾကားတဲ့ သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြ သူမကို ေနာက္ဆံုးတစ္ႀကိမ္အေနနဲ႔ လာၾကည့္ၾကတယ္။ သူက ေနာက္ဆံုးမွ ေရာက္လာခဲ့သူပါ။ ကုတင္ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းၿပီး သူမမွိန္းေမာေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔လက္ထဲက စကၠဴၾကယ္တစ္ပြင့္ကိုေတြ႔ေတာ့ သူမခ်က္ခ်င္းႏိုးထလာခဲ့တယ္။

"ဒီစကၠဴၾကယ္က ကြၽန္မအတြက္လား?"

သူ႔လက္ထဲက စကၠဴၾကယ္ကိုထိုးျပၿပီး မ်က္ႏွာေပၚက အၿပံဳးတစနဲ႔ သူမေမးတယ္။

"ဟို.. ဟို.. ေအာ္... ဟုတ္.. ဟုတ္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ယူခဲ့တာပါ"

တကယ္ေတာ့ အဲဒီၾကယ္ပြင့္က သူေလယာဥ္ကြင္းကအထြက္ အလွဴခံေနတဲ့ၾကက္ေျခနီအသင္းနဲ႔ တုိးခဲ့လို႔ ရခဲ့တဲ့ၾကယ္ေလးျဖစ္တယ္။ သူမကိုေတြ႔ဖို႔ပဲ သူစိတ္ေလာေနခဲ့လို႔ အလွဴေငြထည့္ၿပီး တစ္ဖက္က ကမ္းေပးလိုက္တဲ့အရာကို မၾကည့္ဘဲ ကတိုက္ကရိုက္ယူၿပီး သူမဆီ သူအေျပးလာခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ေလာေနလို႔ လက္မွာဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့အရာကို သူသတိမရခဲ့မိဘူး။

ၾကယ္ကိုလွမ္းယူၿပီး ရင္ဘတ္ေပၚ သူမတင္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ေဘးစားပဲြေပၚ သူမလက္ညႇိဳးထိုးျပလိုက္တယ္။ စားပဲြေပၚမွာလည္း ေခါက္ၿပီးသား စကၠဴၾကယ္တစ္ပြင့္ရွိေနခဲ့တယ္။ အဲဒီၾကယ္ကို အခ်ိန္တစ္နာရီယူၿပီး သူမေခါက္ခဲ့ရတယ္။

"အရင္ ကြၽန္မေနခဲ့တဲ့အိမ္မွာ ၾကယ္ေလးေတြ(၃၉)ပုလင္းရွိတယ္။ ကြၽန္မကို မီးသၿဂိၤဳလ္တဲ့အခါ ဒီၾကယ္ႏွစ္ပြင့္နဲ႔ အဲဒီၾကယ္ေလးေတြကို ကြၽန္မနဲ႔အတူသၿဂိၤဳလ္ေပးပါေနာ္" ခပ္တိုးတိုးေလးေျပာရင္း သူမမ်က္လံုးေတြ မွိတ္က်သြားခဲ့တယ္။

သူမရဲ႕ေတာင္းဆိုခ်က္ကို သူေခါင္းညိတ္မျပႏိုင္ခင္ သူမက ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ထြက္သြားခဲ့ပါၿပီ။

သူမကိုသၿဂိၤဳလ္တဲ့ရက္မွာ သူမေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ၾကယ္(၃၉)ပုလင္းလံုး သူမနဲ႔အတူ မီး႐ႈိ႕ေပးခဲ့တယ္။ ပုလင္းထဲကေန ၾကယ္ကေလးေတြ ေျပးလႊားခုန္ေပါက္ ထြက္က်လာခဲ့တယ္။ မီး႐ႈိ႕ၿပီး သူလွည့္အထြက္မွာ ေျမႀကီးေပၚက်ေနတဲ့ ၾကယ္ေလးႏွစ္လံုးကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ ေကာက္ယူၿပီး မီးထဲပစ္ထည့္ဟန္ျပင္ၿပီးမွ သူမနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အမွတ္တရအျဖစ္ သိမ္းထားဖို႔ သူယူထားလိုက္မိတယ္။

သူအသက္(၇ဝ)

မ်က္မွန္ထူႀကီးတပ္ၿပီး ပန္းၿခံမွာ သူစာဖတ္ေနတယ္။ (၄)ႏွစ္အရြယ္ ေျမးမေလးက စကၠဴစႏွစ္ရြက္ယူၿပီး သူ႔ဆီေျပးလာတယ္။

"ဘိုးဘိုး.. ဘိုးဘိုး... သမီးကို စာဖတ္ျပပါ"
မ်က္မွန္ကို တစ္ခ်က္ပင့္တင္ရင္း ပထမစကၠဴေပၚကစာကို သူဖတ္လိုက္တယ္။

"ေအာင္... ဒီေန႔ဝတ္ထားတဲ့ အျပာေရာင္အားကစားဝတ္စံုက နင္နဲ႔အရမ္းလိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ငါလည္းနံပါတ္(၉)ဂဏန္းကို ႀကိဳက္တယ္သိလား!"

သူ မ်က္ေမွာင္တစ္ခ်က္က်ဳံ႕သြားၿပီး ေျမးမေလးကို ေမးတယ္။

"ဒီစကၠဴေတြ ဘယ္ကရတာလဲ?"

"ဒါ စကၠဴေတြမဟုတ္ဘူး ဘိုးဘိုး... စာၾကည့္စားပဲြေပၚမွာ ဘိုးဘိုးတင္ထားတဲ့ ၾကယ္ေလးႏွစ္ပြင့္ကို သမီးျဖည္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထဲမွာ စာေရးထားတာေတြ႔တယ္ ဘုိးဘိုး"

သူတစ္ခ်က္ မင္သက္သြားၿပီး ဒုတိယစကၠဴကို ကပ်ာကယာၾကည့္လိုက္တယ္။


"ေအာင္... ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းတစ္မ်ဳိးက ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူကို ေပးဆပ္ျခင္းသက္သက္နဲ႔ တစ္သက္လံုးခ်စ္ေနတာပါပဲ"