“သံသရာအရႈံးထဲက…အျမတ္”(ပထမပိုင္း)
“လ၀န္းအိမ္… နင့္ကိုငါ အရမ္းမုန္းတယ္…..နင့္ကိုငါ အရမ္းမုန္းတယ္”
“မမုန္းပါနဲ႔….မမုန္းၾကပါနဲ႔….လ၀န္းမွာအျပစ္မရွိပါဘူး…”
“ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္ အားလုံးကို….လ၀န္းမွာအျပစ္မရွိပါဘူး…လ၀န္းကိုမမုန္းၾကပါနဲ႔”
ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ယံရဲ႕ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ လ၀န္းအိမ္တစ္ေယာက္ အိပ္ရာေပၚမွာ လူးကာလြင့္ကာနဲ႔ ေအာ္ေနသည္သာ… နာမည္ေလးနဲ႔လူနဲ႔ လိုက္ဖက္ေနေအာင္ပင္ ျပည့္ေဖာင္းေနတဲ့ ပါးမို႔မို႔ေလးရယ္ ေကာ့ညြတ္ေနတဲ့ မ်က္ေတာင္ေလးေတြက သူမအိပ္ေနတဲ့ပုံသ႑ာန္ကို ပိုၿပီး ေပၚလြင္ေနေစပါတယ္ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးေပၚမွာ ေခၽြးေစးေတြရႊဲကာစိုကာနဲ႔ သူမရဲ႕ကုတင္ထက္မွာ လူးလိမ့္လို႔ ေကာင္းေနတုန္းေပါ့…
“မေျပာၾကပါနဲ႔….မေျပာၾကပါနဲ႔”
“အဟင့္…ဟင့္…ဟင့္…..လ၀န္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ မလွည့္စားခဲ့ပါဘူးေနာ္”
“လ၀န္းကို မမုန္းပါနဲ႔…..မမုန္းၾကပါနဲ႔ေနာ္”
“အား….အား….အား………..”
“ဟင္”
“ငါ အိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္ေနတာပါလား”
သူမစိတ္ထဲ တီးတိုးစြာ ေရရြတ္လိုက္မိေတာ့သည္….
လ၀န္းအိမ္ရယ္ နင့္ရ႕ဲ အတိတ္ဘ၀က အခ်စ္ဋ္ေၾကြးေတြကို ခုခ်ိန္ထိ နင္ ဆက္လို႔မကုန္ႏိုင္ေသးဘူးလားဟင္…သူမရဲ႕ မ်က္၀န္းအိမ္ထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ဆိုသလို ပါးျပင္ေပၚမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြက စီးဆင္းေနလို႔ေပါ့ လ၀န္းအိမ္ဆုိတဲ့ နာမည္ေလးနဲ႔ လိုက္ဖက္ေအာင္ပင္ သူမရဲ႕ လွပမႈဟာ ဥမၼာဒႏၱီကို မမွီႏိုင္ေပမယ့္ သူမရဲ႕ ရိုးသားမႈေတြကေတာ့ သူမရဲ႕ မ်က္၀န္းထဲမွာ ဘယ္သူမွမေျပာေပမယ့္ ေပၚလြင္ထင္ဟပ္ေနတယ္ဆိုတာ သူမကိုယ္သူမအသိပဲမဟုတ္ပါလား….။
သူမရဲ႕ အေတြးေတြက ဖေယာင္းတိုင္မီးေလးရဲ႕ မႈံျပျပ မီးေရာင္ေအာက္ေလးမွာ မနားတမ္းေပါ့ သူမရဲ႕အေတြးေတြကိုေရာ သိႏိုင္ၾကပါ့မလား သူမရဲ႕ ရိုးသားပါတယ္ မလွည့္စားခဲ့ပါဘူးဆိုတာေတြေရာ ယုံၾကည္နားလည္ေပးႏိုင္ၾကပါ့မလား သူမကိုယ္သူမသာ အသိပဲမို႔ ရွင္းမျပခ်င္ေတာ့တဲ့သူမတစ္ေယာက္ အတိတ္ရဲ႕ေ၀းရာစီကို သူမရဲ႕စိတ္ေတြကို လြင့္ေမ်ာရင္း ေခၚေဆာင္သြားခဲ့မိပါေတာ့သည္…..။
တကၠသိုလ္ေျမထဲမွာ လ၀န္းအိမ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းလုံးက မသိသူပင္နည္းလွသည္ သူမရဲ႕ ရိုးသားမႈ ႀကိဳးစားမႈ စတာေတြက သူမအတြက္ေတာ့ ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားစရာေတြပင္ သူမမွာ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအေဖာ္ဆိုလို႔ သူမရဲ႕အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္း စစ္လြန္းသာရွိသည္
သူမမွာ တိုင္ပင္စရာဆိုလို႔ မုဆိုးမ မိခင္အိုႀကီးတစ္ေယာက္သာရွိသည္ အေဖလည္း အေမ အေမလည္းအေဖေပါ့ စီးပြားေရးအေျခအေနအရ အလုပ္တစ္ဖက္လုပ္ရင္း အေ၀းသင္တက္ေနရသူေလးမို႔ ပညာေရးကို ႀကိဳးစားရွာသူေလးပင္ ပညာသင္ေနခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းစာကလြဲလို႔ ဘာကိုမွ အေရးမေပးတတ္သူပင္ သူမကို သူမရဲ႕ရပ္ကြက္သားခ်င္းေတြထဲမွ လူပ်ိဳေလးမ်ားက အလုပ္သြားအလုပ္ျပန္ စကားစေနာက္ လိုက္ေျပာတတ္သည္ကိုပင္ အေရးမလုပ္တတ္သူေလးပင္….။
ႏွစ္ေတြၾကာလာတာနဲ႔အမွ် သူမရဲ႕အသက္ကေလးေတာင္ ခုဆို ၂၀ေက်ာ္မွေပါ့ သူမအေမကေျပာလာၿပီ
“သမီးေလး လ၀န္းအိမ္”
“ရွင္ ေမေမ”
“သမီးလည္း ခုဆို မငယ္ေတာ့ဘူးေပါ့…သင့္ေတာ္မယ့္သူ ရည္ရြယ္ထားသူရွိရင္ အေမ့ကိုေျပာေနာ္”
“အေမရယ္… သမီး ဒါေတြ မစဥ္းစားေသးပါဘူး…သမီးတို႔မွာ ဒီအေမရယ္ သမီးရယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတာပါ”
“ဒါေတာ့ ဒါေပါ့ သမီးရယ္… အေမက အသက္ႀကီးၿပီေလ…အေမမရွိေတာ့တဲ့အခါ အားကိုစရာဆိုလို႔ ငါ့သမီးေလးက တစ္ေကာင္ၾကြက္ တစ္မ်က္ႏွာေလ သမီးကညာ အခါမလင့္ေစနဲ႔ဆိုသလိုပဲ သီးခ်ိန္တန္သီး ပြင့္ခ်ိန္တန္ပြင့္ရေအာင္ေပါ့ကြယ္”
“အေမေျပာတာကို သမီးနားလည္ပါတယ္ အေမရယ္…ဒါေပမယ့္ ခုခ်ိန္မွာလည္း သမီး ခ်စ္ရမယ့္သူ မေတြ႕ေသးပါဘူး…ေတြ႕တဲ့အခါ အေမ့ကို ေျပာပါ့မယ္ေနာ္…”
“လိမၼာလိုက္တဲ့ သမီးေလးရယ္”
ေက်ာင္းတက္သည္မွစလို႔ ေက်ာင္းၿပီးခ်ိန္၊ ေက်ာင္းၿပီးခ်ိန္မွစလို႔ လုပ္ငန္းခြင္၀င္ခ်ိန္ထိ သူမနဲ႔ တိုးတိုးေဖာ္ရယ္ဆိုလို႔ အေမတစ္ေယာက္တည္းသာရွိခဲ့တာမို႔ အစစအရာရာဆိုသလို ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥမွအဆုံး သူမရဲ႕မိခင္ကိုသာ မညာတမ္း တိုင္ပင္ခဲ့ရသည္သာ သူမမိခင္ကလြဲလို႔ တိုင္ပင္စရာဆိုလို႔ သူငယ္ခ်င္းစစ္လြန္းသာရွိသည္။
တစ္ေန႔မွာေတာ့….
“ေဟ့ လ၀န္း”
“ဘာလဲ စစ္လြန္း”
“နင္ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းေလးမ်ား မတက္ခ်င္ဘူးလား”
“ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းက ဘာတက္ရမွာလဲဟ”
“လ၀န္းအိမ္ရယ္ နင္ကေလ ရိုးသားဆို ေတာ္ရုံေပါ့ဟာ…ခု သူမ်ားေတြတက္ေနၾကတဲ့ အင္တာနက္သင္တန္းေပါ့ဟ”
“ဟဲ့…စစ္လြန္း…အဲဒါေတြက ဘာေတြသင္ရတာလဲ”
“အင္း…ငါလဲမသိဘူးဟ…တက္ၾကည့္မွဘဲသိမွာ”
“စစ္လြန္းရယ္ နင့္ဟာကလည္း မေရရာ မေသခ်ာနဲ႔မ်ား ငါ့ကို တက္ဖို႔ေခၚေနေသးတယ္…ေတာ္ပါၿပီဟာ… ငါမတက္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး… နင့္ဘာသာပဲ တက္ပါေတာ့”
“ဒါဆိုလည္း မတိုက္တြန္းေတာ့ပါဘူး လ၀န္းအိမ္ရယ္”
သူမတစ္ေယာက္ သူမရဲ႕ စာရင္းကိုင္အလုပ္ေလးထဲမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနၿပီ ေန႔စဥ္အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္ သူမရဲ႕အလုပ္ေလးကို ျမတ္ႏုိးေနတတ္သူပင္ ဒီလိုနဲ႔ မထင္မွတ္တဲ့ ေန႔ေလးတစ္ေန႔မွာေတာ့ သူမရဲ႕ လုပ္ငန္းေလးထဲကို ေျပာင္းေရႊ႕လာသူ ခ်စ္ခြန္းဆိုတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္ပင္ သူေရာက္လာသည္ႏွင့္ပင္ လ၀န္းအိမ္ရဲ႕ ရိုးသားမႈေတြကို ရိုက္ခ်ိဳးဖ်က္ဆီးလိုက္သလိုပင္….။
သူန႔ဲ သူမတို႔က လုပ္ငန္းတူေတြပင္ ဒါေၾကာင့္လည္း ေန႔စဥ္ဆိုသလိုပင္ ဆုံဆည္းေနၾကရသည္ သူမ မထင္မွတ္တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူက သူမကို ခ်စ္စကားဆိုလာသည္ ဘာရယ္ေၾကာင့္ရယ္မသိ သူမ ခ်စ္ခြန္းကို အေျဖေပးလိုက္မိသည္ ပထဦးဆုံး အခ်စ္ရယ္မို႔လားမသိ ရူးရူးမူးမူးဆိုသလိုပင္ ခ်စ္ခဲ့မိသည္ သူကလည္း သူမကို ခ်စ္သည္ သူမ်ားေတြေျပာၾကတဲ့ အခ်စ္ဦးဆိုတာ ေျမးဦးရတဲ့အထိ မေမ့ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့စကားကို သူမ လက္ခံလာခဲ့မိသည္ ဒါေပမယ့္လည္း ဘယ္ေလာက္ပဲခ်စ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ သူမနဲ႔ ခ်စ္ခြန္းရဲ႕ဇာတ္လမ္းကေတာ့ အဆုံးမသတ္ဘဲနဲ႔အဆုံးသတ္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္….
“လ၀န္း…ရွင္…”
“ဒီေန႔… ခ်စ္ခြန္း အလုပ္ေျပာင္းရေတာ့မယ္ေနာ္…”
“ခ်စ္ခြန္း…ဘယ္ေနရာပဲေရာက္ေရာက္ လ၀န္းကို အဆက္အသြယ္လုပ္ဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔ေနာ္”
“လ၀န္း ေမွ်ာ္ေနပါ့မယ္…”
“အင္းပါ…လ၀န္းရယ္…ခ်စ္ခြန္း ေရာက္ရာအရပ္ကေန ဆက္သြယ္ပါ့မယ္”
အခ်ိန္ေတြက ေျပာင္းလဲသြားသည္သာ ေႏြမိုးေဆာင္း ရာသီေတြသာေျပာင္းေနေပမယ့္ သူမရဲ႕ ႏွလုံးသားမွာေတာ့ ခ်စ္ခြန္းဆိုတဲ့သူတစ္ေယာက္တည္းသာ မေျပာင္းလဲဘဲခ်စ္ေနခဲ့သည္ ခ်စ္ခြန္းစီမွ စာလႊာတစ္ေစာင္ေလးမ်ား ေရာက္လာေလမလား ေမွ်ာ္ေနမိတတ္သူပင္…
သူမတစ္ေယာက္ ခ်စ္ခြန္းရွိရာ ရုံးေလးသို႔ ဖုန္းေလးေတြဆက္မိေနသလို တုန္႔ျပန္မႈအေျဖေတြကလည္း လြဲေခ်ာ္ေနခဲ့တာမို႔ ဘာေတြမ်ား မွားယြင္းေနခဲ့ပါလိမ့္ သူမ ဘာအမွားေတြမ်ားလုပ္မိခဲ့ပါလိမ့္…ခ်စ္ခြန္း သူမကို မခ်စ္ေတာ့လုိ႔မ်ား… ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္တစ္ေယာက္မ်ား ခ်စ္သြားေလသလား သူမစိတ္ထဲ စိုးစိတ္နဲ႔အတူ ပူေလာင္လြန္းတဲ့အေတြးစမ်ား တစ္ခုၿပီးတစ္ခုဆိုသလို ၀င္ေရာက္လာသည္ ခ်စ္ေနၾကတဲ့အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ သံသယဆိုတဲ့စကားလုံးေတြမရွိေစရဘဲ အၿမဲတမ္း ခ်စ္ခဲ့ၾကသူ သူမတို႔ႏွစ္ဦး ဘာရယ္မဟုတ္တဲ့ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ျခင္းကတစ္ဆင့္ ေ၀းခဲ့ၾကတာ တစ္ႏွစ္တာကာလဆိုတဲ့အခ်ိန္ကာလေလးေတာင္ အၾကာႀကီးဆိုေပမယ့္ မေန႔တစ္ေန႔ကလိုပါပဲလား….။
သူမတစ္ေယာက္ ခ်စ္ခြန္းကို ခ်စ္ခဲ့မိသည္ကစလို႔ ေနာက္ထပ္ဆိုတာမရွိေစရ ၊ သူသာအရွင္သခင္ သူသာလက္တြဲေဖာ္ဆိုတဲ့ဆႏၵေတြ၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ၊ စိတ္ကူးေတြနဲ႔ ပုံေဖာ္ၿပီး ခ်စ္ခဲ့ရသည္မဟုတ္ပါလား ဘယ္ဆီကိုေရာက္လုိ႔ေနမွန္းမသိတဲ့ ခ်စ္သူကို လြမ္းရင္း ရင္ထဲမွာမ်ိဳသိပ္ကာ ရွာေဖြေနရတဲ့ သူမအဖို႔ေတာ့ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ဆိုသလို ပင္ပန္းလြန္းလွသည္သာ…။
“လ၀န္းေရ….လ၀န္း….”
“ေဟ့…လ၀န္း…နင္ကလည္းဟာ အိမ္ထဲမွာပဲ တမႈိင္မႈိင္ တေတြေတြနဲ႔ဟာ အျပင္ေလးဘာေလးလည္း ထြက္ပါအုံးဟာ…”
“ဟင့္အင္း…ငါမထြက္ခ်င္ပါဘူး စစ္လြန္းရာ…နင္ပဲသြားပါ”
“ဟုတ္သားပဲ သမီးရယ္…သမီးကိုၾကည့္ရတာ အေမျဖင့္ ပင္ပန္းလြန္းလွပါၿပီ”
“သြားသြား…စိတ္လက္အပန္းေျဖရေအာင္ စစ္လြန္းနဲ႔ လိုက္သြားလိုက္ေနာ္ သမီးေလး…”
“လာပါဟာ…နင္ကလည္း”
စစ္လြန္းက လက္ကိုအတင္းဆြဲေခၚ၍သာ သူမပါလာရသည္ သူမအျဖစ္က ပုံက်ေနတဲ့ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ကို ႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္တုတ္ၿပီး ျပတိုက္ကို ေခၚလာေနရသလိုပင္…
“လ၀န္း…လာ…”
“ဒါက ခု ငါတက္ေနတဲ့ အင္တာနက္ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းဆိုတာေလ”
“နင့္ကို ဒီသင္တန္းတက္ရေအာင္ ေခၚလာတာ”
“အင္း…”
သူမပုံစံက မလႈပ္မယွက္သာ “အင္း”လို႔သာ ျပန္ေျဖလိုက္ရသည္သာ သူမပုံစံက မလႈပ္မယွက္ အရူးတစ္ေယာက္ပမာ စိတၱဇေဆးရုံကမ်ား ဆင္းလားေလသလား၊ ကြန္ပ်ဴတာအခန္းတြင္းမွ သင္တန္းသား/သူမ်ားကလည္း သူမကို အံ့ၾသေနသလိုလို ေ၀ဖန္ခ်င္သလိုလို စိတ္၀င္စားသလိုလို စေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ မွင္သက္မိၿပီး ၾကည့္ေနၾကသည္သာ သူတို႔ရဲ႕အၾကည့္ေတြက သူမအေပၚကို စူးစိုက္ေနၾကသည္သာ…
“ေအာ္…ဆရာ…ဒါက ကၽြန္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္း လ၀န္းအိမ္တဲ့…”
“ဆရာ့သင္တန္းမွာ အင္တာနက္သင္တန္းတက္ဖို႔ပါ…”
“ေအာ္….အင္း…ဒါဆို အခန္းထဲေခၚခဲ့ပါ”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာ…”
“ဟဲ့….လ၀န္း…လ၀န္း”
“ဟင္…”
စစ္လြန္း လက္ကေလးကုတ္လိုက္မွပင္ သူမရဲ႕အေတြးဆတို႔ ရပ္တန္႔သြားခဲ့ေတာ့သည္….။
“နင္ကလည္းေလ…ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနမွေပါ့…ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ေလးလည္းေနမွေပါ့”
“ေအးပါဟာ….”
မေျပာခ်င္သလုိလို ေျပာခ်င္သလိုလိုျဖင့္ သူမ ျပန္ေျပာလိုက္မိသည္…။
အင္တာနက္သင္တန္းေရာက္ေတာ့ သူမစိတ္ထဲ မေပ်ာ္ႏိုင္ေသးပါ…ဘာလိုေနမွန္းမသိ အခ်ိန္တိုင္းလိုပင္ သူမရင္ထဲမွာ ခ်စ္ခြန္းကိုသာ သတိရေနမိေတာ့သည္ …။
“စစ္လြန္း…နင့္ဟာႀကီးကလည္းဟာ ငါျဖင့္ ပ်င္းေတာင္လာပါၿပီဟာ”
“အမေလး လ၀န္း….နင္ ဟိုသင္ခန္းစာမသင္ရေသးလို႔… ဟိုသင္ခန္းစာမ်ားေရာက္ရင္ အင္တာနက္ဆိုင္ကို ေျခလွမ္းေတြသြက္လာလိမ့္မယ္သိလား…”
“ဟ…စစ္လြန္းရယ္ ဟုတ္မွလည္းလုပ္ပါအုံး နင့္ဟာက ဟိုသင္ခန္းစာဆိုတာ ဘာတုန္း….”
“ခု …ငါတို႔သုံးေနတဲ့ Gtalkလို႔ေခၚတဲ့ စကားေျပာတဲ့ သင္ခန္းစာေပါ့…အဲဒီအခါက်ရင္ နင္ေပ်ာ္လိမ့္မယ္သိလား…”
“အင္း…အင္း…ဒါဆိုလည္းၿပီးေရာဟာ”
တစ္ပတ္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ စစ္လြန္းတို႔ေရာက္ႏွင့္ၿပီးျဖစ္တဲ့ သင္ခန္းစာကို သူမလည္း ေရာက္လို႔လာပါၿပီ သူမအတြက္ စစ္လြန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြရွာေပးေပါ့ သူမရ႕ဲ အေကာင့္ေလးထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုသလို ျပည့္လာပါေတာ့တယ္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူမရဲ႕စိတ္ေတြ ၊မသိစိတ္ေလးေတြက ခ်စ္ခြန္းကိုေမ့သေယာင္ေယာင္ျဖစ္ေနသလိုေပါ့ သူမေပ်ာ္လာသည္ ေန႔စဥ္ဆိုသလိုပင္ အြန္လိုင္းအၿမဲတမ္းလာေနတတ္သူပင္ တစ္ေန႔မွာေတာ့ အြန္လိုင္းေပၚမွ သူမအား ခ်စ္စကားဆိုလာသူတစ္ဦး ေပၚလာခဲ့ျပန္ေတာ့သည္…သူကေတာ့…
“အိမ္ေလး…ရွင္”
“အိမ္ေလးကို ကို အရမ္းခ်စ္တယ္သိလား”
“အိမ္ေလးဟာ ရိုးသားတယ္ အျပစ္ကင္းစင္တယ္”
“အိမ္ေလးမွာ ခ်စ္သူရွိလားဟင္”
သူ႔နာမည္က ေႏွာင္ႀကိဳးတဲ့ သူမနဲ႔ သူနဲ႔အသက္က ၅ႏွစ္ေလာက္ကြာသည္ သူက သူမကို ခ်စ္ေရးဆိုပုံက ထူးဆန္းသည္ အတည္ယူမယ္ေျပာသည္ သူမရဲ႕ မိခင္ကို လိုက္ေျပာမည္ ေတာင္းရမ္းမည္ ၿပီးေတာ့ သူကေျပာေသးသည္ အခ်စ္ဆိုတာ ေရြးခ်ယ္ျခင္းတဲ့ သူမစဥ္းစားၾကည့္သည္ သူေျပာတဲ့စကားေတြက ျဖစ္ႏိုင္လား မျဖစ္ႏိုင္လား မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာသိပါသည္……။
“အိမ္ေလး…ရွင္”
“ဘာေတြ စဥ္းစားေနတာလဲ”
“ေအာ္…ဟုတ္ကဲ့…ရွိပါတယ္”
“ဒါေပမယ့္ လ၀န္းနဲ႔သူနဲ႔ ေ၀းေနတာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ…အဆက္အသြယ္လည္း မရခဲ့ပါဘူး”
“ေအာ္…”
“အဲဒါေတြ ထားလိုက္ပါေတာ့…ခုဟာက ကၽြန္ေတာ္က အိမ္ေလးကိုခ်စ္တာပဲသိတယ္”
“အိမ္ေလးစီက အေျဖကို ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္”
သူေျပာလိုက္တဲ့စကားတစ္ခြန္းက သူမအတြက္ေတာ့ မလြယ္ပါဘူး ရင္ထဲမွာရွိေနတဲ့ ခ်စ္ခြန္းကို ဖယ္ေဖ်ာက္ၿပီး တျခားသူကိုအစားထိုးဖို႔ရာေပါ့ သူမ ေႏွာင္ႀကိဳးကို တကယ္ပဲခ်စ္ခဲ့သလား မခ်စ္ခဲ့ဘူးလားဆိုတာကိုလည္း သူမစဥ္းစားေတြေ၀ေနမိသည္ အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာကလည္း ဆန္းၾကယ္သားလားပဲ ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္ေတြက ၾကာျမင့္သထက္ၾကာျမင့္လာခဲ့ၿပီ ေႏွာင္ႀကိဳးနဲ႔ သူမ ေန႔စဥ္လို အြန္လိုင္းေပၚမွာေတြ႕ဆုံရင္း ခ်စ္ႀကိဳးေတြ သီခဲ့ၾကသည္…
“အိမ္ေလး….ရွင္”
“ကိုႀကီးကို တကယ္ခ်စ္လားဟင္”
“ဟုတ္ကဲ့ ခ်စ္ပါတယ္….”
ခ်စ္ပါတယ္လုိ႔ တစ္ခြန္းေျပာမိတိုင္း သူမ ခ်စ္ခြန္းကိုသာ သတိရမိသည္ ရင္ထဲမွာ ဆို႔နင့္ေနသည္ ရင္ကြဲမတတ္ခံစားရသည္ မၾကာေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ကာလေတြအတြင္း သူမကိုယ္သူမ သူမရဲ႕စိတ္ကို သိလိုက္ရၿပီ သူမ ေႏွာင္ႀကိဳးကို မခ်စ္ဘူးဆိုတာကိုေပါ့ ဒါေပမယ့္လည္း လြန္ေနတဲ့ဇာတ္လမ္းကို ျဖတ္ဖို႔ သူမမွာ ခြန္အားေတြမရွိခဲ့ၿပီ ငယ္စဥ္တည္းက ေပ်ာ့ညံ့တတ္တဲ့ သူမရဲ႕ အားနည္းခ်က္က သူမကို အခ်စ္ရဲ႕လွည့္စားမႈေနာက္သို႔ မာယာရွင္အျဖစ္ကို တြန္းပို႔ေနခဲ့သည္သာ….
သူမရဲ႕အခ်စ္သည္ ျဖဴစင္သည္ ျမင့္ျမတ္သည္ ခ်စ္ခြန္းကို မေမ့ႏိုင္ေသးေပမယ့္လည္း ေႏွာင္ႀကိဳးကိုလည္း မခ်စ္လို႔ေတာ့မဟုတ္ ခ်စ္ခဲ့သည္သာ ဘာေတြမ်ားပါလိမ့္ သူမ ေန႔စဥ္ဆိုသလို ဒြိဟေတြ ေတြေ၀မႈေတြ ျဖစ္ေနခဲ့သည္ သူမဘာလုပ္ရမည္နည္း ေႏွာင္ႀကိဳးကိုဇာတ္လမ္းျဖတ္ဖို႔ရာ ေႏွာင္ႀကိဳးမွာ အျပစ္မရွိ ပိုဆိုးသည္…သူမစိတ္ေတြ ေတြေ၀ေနတဲ့အခ်ိန္မွာဘဲ ေႏွာင္ႀကိဳးတစ္ေယာက္…..
“ေဟ့…လ၀န္း…”
“မင္းေကာင္ ဟို…ေႏွာင္ႀကိဳးေလ”
“အြန္လိုင္းမွာ ေဆာ္တစ္ေပြနဲ႔ၾကဴေနတယ္ကြ”
“ဘာလဲ စစ္လြန္း….ၾကဴေနတယ္ဆိုတာက…ငါ့ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေျပာစမ္းပါဟာ”
“ဟာ နင္ကလည္း နင့္အျပင္ ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႔လို႔ေျပာတာေပါ့ကြ…ဟင္”
“စစ္လြန္း…တကယ္ေရာဟုတ္ရဲ႕လားဟာ…ႀကိမ္းေသပဲ လ၀န္းအိမ္”
စစ္လြန္းေျပာသလိုပင္ အမွန္တကယ္ပင္ျဖစ္ေနသည္….
“ကိုႀကီးရယ္ လုပ္ရက္လိုက္တာေနာ္…အိမ္ေလးမွာ ဘာအျပစ္မ်ားရွိလို႔လည္းဟင္”
“စကတည္းက မခ်စ္ႏိုင္ရင္ လာမခ်စ္နဲ႔ေပါ့…”
“ခုေတာ့ အိမ္ေလးကို ဒဏ္ရာေတြေပးခဲ့ေနတာလား”
ငိုေၾကြးျခင္းေတြသီေနတဲ့ သူမတစ္ေယာက္ ရင္ထဲမွာ ဆို႔နင့္လာခဲ့သည္ သူမဘယ္လိုေျဖရမည္နည္း ေယာက်္ားေတြကို အျပစ္တင္ရမွာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အခ်စ္ကိုပဲ အျပစ္တင္ရမွာလား ၊ဒါမွမဟုတ္ သူမရဲ႕ အားနည္းခ်က္ရွိတဲ့စိတ္ကိုလား ၊ သူမ ေႏွာင္ႀကိဳးကို လမ္းခြဲဖို႔ျပင္ခဲ့သည္…သို႔ေသာ္ ေႏွာင္ႀကိဳးနဲ႔ေတြ႕တိုင္း သူမ သာယာေမ့ေမ်ာေနတတ္ခဲ့သည္ သူမရဲ႕သိစိတ္ေတြမွာ လမ္းခြဲရမွန္းသိခဲ့ေပမယ့္ သူမႏႈတ္ဖ်ားက ေျပာမထြက္ႏိုင္ခဲ့ဘူးေလ…..။
“အိမ္ေလး…ကိုႀကီး ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္”
“ေနာက္တစ္ခါ ဒါမ်ိဳးမျဖစ္ေစရေတာ့ပါဘူး…အိမ္ေလးကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ထားမယ္…အိမ္ေလးနဲ႔အတူ ဟိုးအရင္ကလိုပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနသြားၾကရေအာင္ေနာ္…”
သူမတစ္ေယာက္ စိတ္ဆိုးေနတဲ့အခ်ိန္ ေႏွာင္ႀကိဳးကို အျပစ္လုပ္မိတာကလြဲၿပီး ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ခဲ့ရွာဘူး ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေႏွာင္ႀကိဳးနဲ႔ ျပႆနာေတြလုံးေထြးရင္းႏွင့္ပင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ဆိုသလိုပင္ သူမကို ခ်စ္ေရးဆိုလာခဲ့ျပန္သည္….
သူမဘာလုပ္ရမည္နည္း၊ သူကလည္းေျပာသည္ သူမကို ခ်စ္သည္တဲ့ သူမ ေႏွာင္ႀကိဳးနဲ႔ ခ်စ္ႀကိဳက္သည္ကိုလည္း သိခဲ့သည္၊ ေႏွာင္ႀကိဳးနဲ႔ပဋိပကၡျဖစ္ခဲ့သည္ကိုလည္း သိသည္ ဘာေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူမရဲ႕ ရိုးသားတဲ့စိတ္ေတြက မေျပာဘဲမေနႏိုင္သာ ပြင့္လင္းစြာေျပာျပတတ္သည၊္ သို႔ေသာ္ ပြင့္လင္းစြာ တစ္ပါးသူကို မေျပာရက္ႏိုင္ခဲ့တာကေတာ့ သူမရဲ႕အားနည္းခ်က္ပင္မဟုတ္ပါလား….။
သူ႔နာမည္က လင္းသစၥာတဲ့ သူကတစ္ဖန္ သူမကို ေျပာျပန္တယ္ သူမကို ဘ၀လက္တြဲေဖာ္အထိ ရည္ရြယ္ပါတယ္ သူ႔အတြက္ သူမရဲ႕အခ်စ္ေတြသာလိုအပ္ပါတယ္ သူမစဥ္းစားမိသြားတယ္ သူမစိတ္ထဲမွာ သူမရင္ထဲမွာ ျဖစ္ခ်င္တာေတြက ဘာေတြလဲ ၊ သူမလိုခ်င္တာကေရာ အခ်စ္ေတြလား ၊ ဒါမွမဟုတ္ မိန္းမသားတို႔ရဲ႕ သီးခ်ိန္တန္သီး ပြင့္ခ်ိန္တန္ပြင့္ဆိုတဲ့ အိမ္ေထာင္မႈအလုပ္ေတြလား ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေယာက်္ားေတြရဲ႕အခ်စ္ေတြကို ေသြးတိုးစမ္းခ်င္ေနတာလား၊ ေသခ်ာေတြးျပန္ေတာ့လည္း ဒါလည္းပဲမဟုတ္ေသးဘူးဆိုတာ သူမသိခဲ့ျပန္တယ္ ပတ္၀န္းက်င္ကေတာ့ သူမကို မာယာမ်ားသူ လွည့္စားသူလို႔ ထင္ေကာင္းထင္ၾကလိမ့္မယ္ေပါ့ ဒါေပမယ့္ သူမအတြက္ကေတာ့ သူမသိေနခဲ့တာဟာ ရိုးသားမႈတစ္ခု၊ သူမကိုယ္သူမအသိပင္….
“လ၀န္းအိမ္…”
“ရွင္….”
“ကိုနဲ႔မင္းနဲ႔က အသက္အရြယ္သိပ္ၿပီးမကြာဘူးေလ…အဲဒါေၾကာင့္ မင္းနဲ႔ကိုနဲ႔ၾကားမွာ နာမည္ေတြေခၚေနရတာ သူစိမ္းဆန္ေနသလိုပဲကြာ…”
“အဲေတာ့ ရွင္က ဘယ္လိုေခၚေစခ်င္လဲ ကိုလင္းသစၥာ”
“လ၀န္းအိမ္ ေခၚခ်င္သလိုေခၚပါ…နာမည္ေတြမေခၚရင္ ၿပီးတာပါပဲ”
သူမ အေတြးတစ္ခ်က္၀င္လာမိသည္ ေအာ္…သူမခ်စ္ရတဲ့အခ်စ္ေတြက မလြယ္ပါလား၊ သူမကေရာ ဘာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ခ်စ္ေနတာလဲ၊ မူယာမာယာမ်ားေနတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အခ်စ္စစ္ကို ရွာေဖြေနတာလား၊ ေယာက်္ားအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုခ်စ္ရတာနဲ႔ ဟိုလိုေခၚရ ဒီလိုေခၚရနဲ႔ သူမစိတ္ေတြ မြန္းက်ပ္ေနခဲ့ၿပီ ေလာကႀကီးကေန ရုန္းထြက္ေနခ်င္ခဲ့မိၿပီ….“ဟင္း…” မလြယ္ပါလား…ဆိုၿပီး တီးတိုးညင္သာစြာနဲ႔ ေရရြတ္လိုက္မိသည္….။
“လ၀န္းအိမ္….ရွင္…..”
“ဘာေတြစဥ္းစားေနတာလဲ….ေအာ္…အင္း”
“ဟို….ကိုလင္းသစၥာက ဘယ္လိုေခၚေစခ်င္လို႔လဲ”
“ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ “ေမာင္”လို႔ ေခၚေစခ်င္တယ္ဗ်ာ”
“ေအာ္…“ေမာင္” ဆိုပါေရာလား”
“ေမာင္”ဆိုတာ တစ္ခ်ိန္က သူမေခၚေ၀ၚခဲ့ဘူးတဲ့ “ခ်စ္ခြန္း”ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးရဲ႕ နာမ္စားမဟုတ္ပါလား “ေမာင္”ဆိုတဲ့ အသုံးအႏႈန္းကို ခ်စ္ခြန္းကလြဲၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေခၚေတာ့ဘူးလို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့တာေတြက အရာရာေျပာင္းလဲလာခဲ့ပါေရာ့လား…ခ်စ္ခြန္းေရ တစ္ေနရာရာမွာ ရွိေနခဲ့ေပမယ့္ ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့ ႏွလုံးသားရဲ႕ေစညႊန္ရာကို သူမ သုံးရေပအုံးေတာ့မည္…”
“ဘယ္လိုလဲ….လ၀န္းအိမ္…ေခၚမယ္မဟုတ္လား”
“အင္း…”
သူမတစ္ေယာက္ “အင္း”ဆိုေသာ တစ္လုံးမွလြဲၿပီး ဘာမွ်ျပန္မေျပာႏိုင္ခဲ့ေတာ့ေခ်… သူမတစ္ေယာက္ လင္းသစၥာနဲ႔အတူ ေန႔ေတြအခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆုံးခဲ့ေပမယ့္ သူမရဲ႕ သိစိတ္ထဲမွာေတာ့ လင္းသစၥာကို လက္မခံႏိုင္တာ အေသအခ်ာျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္ လမ္းဆုံးထိတိုင္ လက္မတြဲခဲ့ေပမယ့္ သူမရဲ႕ အေတြးစိတ္ထဲမွာ လက္မခံႏိုင္ေတာ့တာကို သူမကိုယ္သူမ သိလာခဲ့ပါေတာ့တယ္ ဒါေပမယ့္လည္း သူမ လင္းသစၥာကို တလုံးတပါဒမွ် ဖြင့္မေျပာျပဘဲ ခ်စ္လို႔သာေနခဲ့မိပါေတာ့တယ္….
တစ္ေန႔ေသာအခါမွာေတာ့ သူမတစ္ေယာက္ အင္တာနက္ဆိုင္ကို အေစာႀကီးဆိုသလို ေျခလွမ္းေတြက ေရာက္လာခဲ့မိပါေတာ့တယ္…သူမ အင္တာနက္ကို သုံးတတ္သည္က ေဖ့ဘြတ္နဲ႔ ဂ်ီေတာ့ေလာက္ကလြဲၿပီး ဘာမွ်မတတ္ အင္တာနက္ဆိုတာကို ပ်င္းတဲ့အခါရယ္ စိတ္အပန္းေျပစရာတခုရယ္အတြက္သာ ဒီသင္တန္းကို တက္ေရာက္ခဲ့ျခင္းမဟုတ္ပါလား သူငယ္ခ်င္းစစ္လြန္းရဲ႕ ေခၚေဆာင္မႈေတြေၾကာင့္သာ ေရာက္ရွိလာခဲ့ေပမယ့္ သူမအတြက္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာေတြ ဘာတစ္ခုမွ ျဖစ္မလာခဲ့တာ သူမကိုယ္တိုင္ပင္ အသိျဖစ္ေနပါေရာလား….။
ဇာတ္သိမ္းပိုင္းသို႔ေစာင့္ေမွ်ာ္ပါအုံးရွင္.....
ေနျခည္သစ္ႏြယ္(ျပည္)