“ ၾကီးၾကီး ၊ ၾကီးၾကီး ” ။ ျခံတံခါးက ေခၚသံေၾကာင့္ မုန္႔စားေနရင္း အျမန္ထသြားလုိက္တယ္။ ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္။ အယ္ ဟိုဘက္ျခံထဲက အစ္မ ပါလား။ ဟီးးးးးးးးးး ျပံဳးျပခ်င္ေပမဲ့ မဆန္႔မျပဲ ပါးစပ္ေၾကာင့္ ျပံဳးမျပႏုိင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ အစ္မက ျပံဳးေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ပံုစံကုိ သေဘာက်ေနတာ ေနမွာေပါ့။ တတ္ႏုိင္ ဘူးေလ။ စကားေျပာလာရင္ ျပန္ေျပာႏုိင္ေအာင္လို႔ အတင္း မ်ိဳခ်လုိက္ရတယ္။ ဂလု ။ “ ဟဲဟဲ အစ္မ ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ မသိဘူးေနာ္ ” ။ ျပံဳးစိစိ ပံုစံနဲ႔ေပါ့။ “ ၾကီးၾကီးတို႔ ဘယ္သြားလဲ ” ။ “ ေအာ္ ေမေမတို႔ မရွိဘူးဗ်၊ မေန႔ညေနက ရန္ကုန္ကိုသြားၾကတယ္။ ေဒၚေလးေနမေကာင္းလို႔ ” တဲ့။ “ ေအာ္ ဟုတ္လား၊ ေအး အစ္မတို႔အိမ္မွာ ကိုၾကီး (၃) ႏွစ္ျပည့္ ဘုန္းၾကီးဆြမ္းကပ္ရွိတယ္ေလ၊ အဲဒါ ၾကီးၾကီးတို႔ကို လာဖိတ္တာ၊ ၾကီးၾကီးတို႔မရွိေတာ့ ငါ့ေမာင္ေလး လာခဲ့ေလ၊ ကုသုိလ္လည္းရ ၀မ္းလည္း၀ေပါ့၊ ကူညီေပးရင္းေပါ့ ” ။ “ေအာ္ အင္ ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ လာခဲ့ပါ့မယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္လည္း မသိဘူး အစ္မ ” ။ “ အင္း (၁၀) နာရီ ပင့္ထားတယ္၊ အစ္မတို႔ အိမ္သားေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးေအာင္ စကားေျပာရေအာင္ ေစာေစာလာခဲ့ေလ ” ။ “ ဟုတ္ ဟုတ္၊ ေက်းဇူးပါ အစ္မ ”။
သူတို႔နာမည္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မသိပါဘူး။ ေမေမတို႔နဲ႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ရင္းႏွီးၾကတယ္။ သူတုိ႔အိမ္မွာ တစ္လ တစ္ခါဆိုတာ အနည္းဆံုးပဲ။ ဆြမ္းကပ္လိုက္ အလွဴလုပ္လုိက္နဲ႔။ ခဏခဏ ေမေမ့တို႔ကို လာလာဖိတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ လုိက္မသြားခဲ့ဘူးဖူး။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္ထဲမွာ Top Ten ၀င္ရံုတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ Ever Top One ေတြပါ။ အရမ္းခ်မ္းသာၾကတာ။ ေက်ာက္သမားေတြေလ။ ဖားကန္႔ ေက်ာက္ေမွာ္နယ္နဲ႔ မန္းေလးေက်ာက္သမားေတြရဲ႕ ၾကားမွာ သူတို႔မိသားစုဟာ ေရးပန္းအစားဆံုး အထင္ေပၚဆံုးလုိ႔ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ေရႊဆုိင္ေတြ ဖြင့္ထားၾကတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ေက်ာက္အေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္ၾကတာ။ ကုိယ့္ထက္သာ မနာလိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ ကံေကာင္းျခင္းကိုေတာ့ အရမ္းကို အားက်ေလးစား ဂုဏ္ယူမိခဲ့ပါတယ္။ အတိတ္ကံ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းခဲ့ၾကတယ္ ထင္တယ္။ အတိတ္ကံ လည္းေကာင္း ယခုလက္ရွိလုပ္ေနတဲ့ ကုသိုလ္ကံေတြကလည္း ခဏခဏ ပဲေလ။ လွဴေလ ေပးေလ ေပါေလဆိုတာ သူတို႔ကုိ ေျပာတာ ထင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ပံုစံ ကၽြန္ေတာ့္စရုိက္ေၾကာင့္ ေမေမတို႔နဲ႔ ခင္မင္မႈ႔ေတြကို အေႏွာက္ယွက္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ မခင္လိုဘူး မသိလိုဘူး။ ေက်ာက္ေလာကထဲ ၀င္ရင္ေတာ့ အားကိုးရမွာေပါ့ ေျပးကပ္ရမွာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္စရုိက္နဲ႔ မကုိက္ရင္ အစကတည္းက မခင္တာ မသိတာပဲ ေကာင္းတယ္ေလ။ ခ်ည္ၿပီးမွ ျပတ္တာထက္စာရင္ မခ်ည္ခင္ ျပတ္ေနတာက ပိုေကာင္းပါတယ္။ ခ်ည္ၿပီးမွ ျပတ္သြားရင္ အပြန္းအပဲ့ေတြ ထင္က်န္ရစ္ခဲ့ႏုိင္တယ္ မဟုတ္လား။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေမေမေဖေဖတုိ႔ မရွိတဲ့အခုိက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အားနာနာနဲ႔ သူတို႔အိမ္ကို သြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
သူတို႔က ေရႊဘိုဇာတိေတြပါ။ ေက်ာက္အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ရင္းနဲ႔ ၾကီးပြားေနၾကတာတဲ့။ ပြင့္လင္းတယ္ ရုိးရွင္းတယ္။ ရုပ္ရည္ကေတာ့ မဆိုးပါဘူးဆိုတဲ့ အဆင့္ေလာက္ေတြမွာပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို ပစၥည္းရွိေတာ့ ျပင္ထား ၀တ္ထား ဆင္ထားလုိက္ၾကတာ က်ီးကန္းကို ေရႊေဆး သုတ္ထားသလိုပဲ။ ေျပာင္လွ်က္ ၀င္းလွ်က္ အၾကည့္ခက္တယ္။ ေရႊဘိုသူေတြ ေရႊဘိုသနပ္ခါးလိမ္းလို႔ အသားေဖြးတယ္ ၾကားဖူးတာပဲ။ အဲဒီအထဲမွာ သူတို႔မပါၾကဘူးထင္တယ္။ ဟိဟိ။ ရွဴးတိုးတိုးေနာ္။ ေရႊဘိုသားသူ/သားေတြ ၾကားကုန္မယ္။ ခိခိခိ။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း အိမ္ေထာင္ေတြက်လို႔ သားေတြ သမီးေတြနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီကေလးေလး ေတြကေတာ့ ႏုအိေနသားဗ်။ သူတို႔ အိမ္သားေတြက အရမ္းစည္းလံုးတာပဲ။ ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႔ တစ္ေယာက္တစ္လက္ လုပ္ေနလိုက္ၾကတာ။ တကယ္ကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ မိသားစုေလးပါ။ ဧည့္သည္ေတြ ေရာက္လာၿပီး ၀ုိင္းကူလုပ္ေပးေနတာကို ျမင္ရေတာ့ သူတို႔မိသားစုရဲ႕ လူမႈ႔ဆက္ဆံေရး ေကာင္းမြန္တယ္ဆိုတာကို မွန္းဆ သိလိုက္ပါတယ္။ ဟူးးးးးးး အဲလိုမွန္းသိရင္ ဟို အရင္ကတည္းက ခင္ခင္မင္မင္ ေနခဲ့ပါတယ္။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ငုတ္တုတ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ ၀င္လုပ္ေနစရာ မလိုဘူး။ သူတို႔ေတြ လုပ္ကုိင္ေနတာကို ၾကည့္ေနရံုနဲ႔တင္ စိတ္ေတြ လန္းဆန္း ၾကည္လင္လာတယ္။ ဧည့္သည္ေတြထဲမွာ လွတပတေလးေတြပါတယ္ေလ။ ကံုးကံုးကြကြ လႈပ္လႈပ္ရြရြနဲ႔ ၾကည့္လို႔ ေကာင္းမွေကာင္း။ ခိခိ။
ဆံုးသြားတဲ့ ကိုၾကီးဆိုသူက သူတို႔မိသားစု ဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးေရာက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့တာဆိုပဲ။ ကိုၾကီးဆုိသူ ဆံုးေတာ့ သားသမီး (၄) ေယာက္နဲ႔ဇနီးက်န္ခဲ့တာေပါ့။ ေသြးကင္ဆာနဲ႔ ဆံုးသြားတာတဲ့။ အသက္ (၅၀) ေလာက္မွာေပါ့။ အင္း သူစုေဆာင္းထားတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာေတြ သူ႔ေဆြမ်ိဳး သားသမီးနဲ႔ ခ်စ္ဇနီး မိဘဘိုးဘြားေတြက သူ႔ကို ကူညီမေပးႏုိင္ခဲ့ဘူးေနာ္။ ေသျခင္းတရားကို ရပ္တန္႔သြားေအာင္ ကူညီရင္ဆုိင္ ေျဖရွင္းေပးႏုိင္တာ ဘာမ်ားရွိပါလိမ့္။ ရွိရင္ ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္လုိက္တာ။ ဗုဒၶရဲ႕တရားေတာ္ေတြက ေသျခင္းတရားကို ရပ္တန္႔သြားေအာင္ ကူညီရင္ဆုိင္ေျဖရွင္းေပးတာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ ဘူးေနာ္။ ေသျခင္းတရားနဲ႔ ရင္ဆုိင္ေတြ႔လာရင္ မတုန္မလႈပ္ ရဲ၀ံ့တဲ့စိတ္နဲ႔ လုိက္ပါသြားႏုိင္ေအာင္ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ေအာင္ ကူညီေပးႏုိင္တဲ့အရာပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ဗုဒၶကိုယ္တုိင္ေတာင္ ေသျခင္းတရားေနာက္ကို လုိက္သြားခဲ့ရတာပဲ မဟုတ္လား။ လုိက္သြားရတယ္ဆိုေပမဲ့ ငုိငိုေအာ္ေအာ္နဲ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ တည္ၿငိမ္ ေအးေဆးစြာနဲ႔ေပါ့။ ေသမဲ့ခႏၶာကိုယ္ၾကီးရွိေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ေသၾကရမွာ အမွန္ပါပဲ။ အဲဒီေသမင္းလာေခၚတဲ့အခါ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာလုိက္သြားႏုိင္ဘို႔ လုိက္သြားရဲဘုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ဗုဒၶရဲ႕အဆံုးအမအတုိင္း က်င့္ၾကံထားၾကဘို႔ ေလ့က်င့္ထားၾကဘို႔ေတာ့ လုိအပ္မွာ အမွန္ပဲေနာ္။ (ခႏၶာရွိတဲ့ သူတိုင္းကို မေသေအာင္ ကူညီမေပးႏုိင္ဘူးလို႔ ေျပာတာေနာ္၊ နိဗၺာန္ရၿပီးတဲ့ အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြကို ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ မွားေနရင္လည္း ေ၀ဖန္အၾကံေပးၾကပါေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ခံစားခ်က္ကို ေရးလုိက္တာပါ၊ ေသခ်ာေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး)။ သူစုေဆာင္း ရွာေပးထားခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြက သူ႔မိသားစု စည္းစနစ္ရွိရွိ သံုးစြဲမယ္ဆိုရင္ တသက္စာ ထုိင္စား ေနလို႔ ေလာက္ႏုိင္ပါတယ္။ အားလံုးရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြက ၾကည္ၾကည္ လင္လင္ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ပါပဲ။ ေသသြားတဲ့ ကိုၾကီးဆိုသူကို တမ္းတစြာ သတိရၾကပံု မေပၚဘူး။ ဒါေပမဲ့ မိခင္အိုၾကီးကေတာ့ မ်က္ႏွာ မေကာင္းဘူး။ ၀မ္းနည္းလြမ္းဆြတ္တဲ့ပံုရိပ္ေတြ ေပၚလြင္ေနတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူရွာေပးခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးကို သိၿပီး ခုလို ကုသိုလ္လုပ္ေပး ေနၾကတဲ့ သူတို႔မိသားစုကိုေတာ့ ေလးစားမိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ေယာက္်ားဆံုးလို႔မွ တစ္ႏွစ္မျပည့္ေသးဘူး ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႔ ပလူးေနတာေတြ တပံုၾကီးပဲ။ ေသေသာသူ ၾကာရင္ ေမ့တဲ့။ သိပ္မွန္တဲ့ စကားေလးပါ။ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ခ်စ္ ၾကာရင္ေတာ့ ေမ့သြားတတ္ၾက တာပါပဲ။ အက်ိဳးေက်းဇူး မျပဳဘူးရင္ အမ်ားအက်ိဳးမေဆာင္ရြက္ဘူးရင္ ဒီေန႔ေသ မနက္ျဖန္ေမ့ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘ၀မွာ ခုခ်ိန္ထိ ေမ့လို႔မရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ မ်ားစြာရွိၾကပါတယ္။ သူတို႔ကို ဘာေၾကာင့္မေမ့ၾကတာပါလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ (၁) သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚမွာ ေက်းဇူးမ်ားခဲ့ၾကလို႔။ (၂) ကၽြန္ေတာ္တို႔ အက်ိဳးကို ေမ့လို႔မရေလာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ၾကလို႔ ။ (၃) ေမ့လုိ႔မရေလာက္ေအာင္အထိ နာၾကီးစရာ ဒဏ္ရာေတြ ေပးခဲ့ၾကလို႔ပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘ၀မွာ ခ်စ္ခင္ေလးစား ျမတ္ႏုိးတန္ဘုိးထားလို႔ ေက်းဇူးၾကီးမားလို႔ အက်ိဳးတရားေတြ အမ်ားၾကီးေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့လို႔ ေမ့မရတဲ့ သူေတြ ရွိသလို အရမ္းမုန္းလို႔ နာၾကီးလြန္းလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဖိႏွိပ္ညွင္းပမ္းႏွိပ္စက္လြန္းလို႔ ေမ့မရတဲ့ သူေတြလည္း ရွိၾကတာပါပဲ။ သယ္ခ်င္းတို႔မွာလည္း အဲလိုလူေတြ ရွိၾကမွာပါေနာ္။
ကဲ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္။ သားသမီးေတြ သားမက္ေတြ ေခၽြးမေတြ ေျမးေတြက ေသတာၾကာလို႔ ေမ့ေနတတ္ၾက သတိမရတတ္ၾကေပမဲ့ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးခဲ့တဲ့ မိခင္အိုၾကီးကေတာ့ ရက္ လ ႏွစ္ေတြ မ်ားစြာၾကာသြားခဲ့လည္း ခုထိ ေမ့မရေသးပါဘူး။ မိခင္အိုၾကီးအတြက္ေတာ့ ေသေသာသူ ၾကာရင္ေမ့ဆိုတဲ့ စကား မွားမ်ား မွားေနၿပီလားလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚ ေက်းဇူးမ်ားခဲ့ၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အက်ိဳးေက်းဇူးကို မ်ားစြာလုပ္ေဆာင္ေပးၾကတဲ့ သူမ်ားကိုလည္း ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ မေမ့သင့္ၾကဘူးေပါ့ေနာ္။ မေမ့သင့္ၾကသလို သူတို႔အတြက္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ႔ေတြလည္း တတ္ႏုိင္သေလာက္ စြမ္းႏုိင္သေလာက္ ထမ္းႏုိင္သေလာက္ လုပ္ေပးသင့္ၾကတာေပါ့။ သူတို႔ျပဳဘူးတဲ့ ေက်းဇူးေတြ အက်ိဳးတရားေတြက အမ်ားၾကီး မဟုတ္လား။ ေသသြားတာ ၾကာေသာ္လည္း မေမ့သင့္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို မေမ့ပစ္ၾကပါနဲ႔ေနာ္။ ၿပီးေတာ့ သယ္ခ်င္းတို႔ကိုလည္း မေမ့သင့္တဲ့ မေမ့ပဲ သတိရေနမဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားႏုိင္ၾက လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ၾက ထမ္းရြက္ႏုိင္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သယ္ခ်င္းတို႔ကို မေမ့တတ္ အျမဲတမ္းအမွတ္ရေနတတ္သူပဲ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။
အားလံုးကို
ခင္မင္စြာျဖင့္
စံလင္း