ဓူေ၀ေ၀…ဓူေ၀ေ၀…ဓူေ၀ေ၀……
ဘုရားေက်ာင္းတခုမွာ က်ေနာ္ ေမေမ့အတြက္ ႏွစ္ ႏွစ္ၿပည့္ ဆြမး္သြပ္တရားနာေလးတခုၿဖစ္ပါတယ္..။
ေမေမေရ…ေရာက္ရာ အရပ္က သာဓုေခၚနုိင္ပါေစေနာ္…..။
အခုဆုိရင္ ေမေမဆုံးတာ ႏွစ္ ႏွစ္ေတာင္ ၾကာၿမင့္ခဲ့ပါၿပီ...အရာရာတုိင္းဟာ မေန႔ကအၿဖစ္ပ်က္ေတြလုိပါပဲ…
ဒီအေၾကာင္းေတြကုိ ၿပန္မေတြးေတာ့ဘူးလုိ႔ အလုိလုိေမ့ထားေပမယ့္ ဘယ္လုိမွ မေမ့နုိင္တဲ့ ၊ ဘယ္လုိမွ ခြင့္မလႊတ္နုိင္တဲ့
က်ေနာ္ ကုိယ္က်ေနာ္ အၿပစ္တင္မိပါတယ္…။ မိဘနဲ႔ အခ်ိန္ဟာ ဘ၀မွာ ဘယ္လုိမွ အစားထုိးမရဘူးဆုိတာ
က်ေနာ္ ရင္နဲ႔ ရင္းၿပီး သိခဲ့ရပါၿပီ…ေမေမ မရွိေတာ့မွ ေမေမ့ရဲ့ ေႏြးေထြးတဲ့ အၾကင္နာ ေတြ ၊ ကုိယ္တုိင္ ကေလးဖခင္ၿဖစ္လာေတာ့မွ
ေမေမ့ရဲ့ ေမတၱာ တရားၾကီးမားပုံေတြ ၊ မိခင္တေယာက္ရဲ့ သားသမီးေပၚခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ေတြကုိ က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းၾကီးနားလည္ခဲ့ပါၿပီ….။
က်ေနာ္ကုိ မထင္မရွားတဲ့ ၿမဳိ႔တၿမဳိ႕ နဲ႔ အလြန္ အလွမ္းေ၀းကြာတဲ့ ရြာေလးတရြာမွာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါး
လွတဲ့မိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္…။ေဖေဖက အလုပ္ပင္ပန္းတဲ့ ဒဏ္ေတြရယ္ သူရဲ့ ႏွလုံးအားနည္းတဲ့ ေရာဂါ
တခုရယ္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ သုံးႏွစ္သား ၊ က်ေနာ ္ညီမေလး လသား အရြယ္မွာပဲ ဆုံးသြားခဲ့တယ္ေလ….။
အရင္ကတည္း ဆင္းရဲႏွံခ်ာ လွတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ဘ၀ေတြထဲကုိ မလုိခ်င္ပဲ ေရာက္ရွိခဲ့တဲ့ ကံၾကမၼာရဲ့မမွ်တ တဲ့
လက္ေဆာင္ေတြေပါ့ဗ်ာ….။အဲဒီအခ်ိန္က ေသာကအပူေတြနဲ႔ အရူးတပုိင္းၿဖစ္ခဲ့ရတာ က်ေနာ္ေမေမေပါ့….။
ဒါေပမယ့္ ဘ၀ကုိလြယ္လြယ္နဲ႔ အရွဳဳံးမေပးတတ္တဲ့ က်ေနာ္ ေမေမက အေဖရွိတုန္းက ပုိင္ထားတဲ့
ေၿမကြက္ေလးေတြရယ္ ၊ လယ္လုပ္တဲ့ ခုိင္းႏြားေလးေတြကုိ ေရာင္းၿပီး… အိမ္မွာ စက္ခ်ဳပ္ဆုိင္ေလးနဲ႔
အိမ္ဆုိင္ေလး တဆုိင္ဖြင့္ကာ ဘ၀ကုိ ရုန္းကန္ခဲ့ပါတယ္….။လုိသလုိ မၿဖစ္လာတဲ့ လူ႔ဘ၀ၾကီးကုိ
ၿဖစ္သလုိေနမယ္ဆုိတဲ့ အေတြးေတြကုိ ေဘးခ်ိတ္ထားၿပီး…သူတတ္စြမ္းတတ္သေလာက္ က်ေနာ္တုိ႔ေမာင္ႏွမ
ႏွစ္ေယာက္ဘ၀ကုိ ထိန္းေက်ာင္းခဲ့တယ္.။ ေဖေဖဆုံးသြားတဲ့ အခ်ိန္းတုန္းက ေမေမ့အသက္ဟာ ၂၇ ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္…
ေနာက္အိမ္ေထာင္ၿပဳမယ္ ဆုိရင္ ၿပဳလုိ႔ရတဲ့အရြယ္ေပါ့….။ ဒါေပမယ့္ မိခင္ေကာင္းပိီသခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ေမေမက က်ေနာ္တုိ႔
ေမာင္ႏွမေတြ မ်က္ႏွာငယ္ရမွာစုိးစိတ္ တခုအတြက္ သူ႔ဘ၀ကုိ မုဆုိးမ ဆုိတဲ့ ဘြဲ႔တခုကုိယူၿပီး တကုိယ္ေတာ္
ရုန္းကန္ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တယ္ေလ….။
ခါးသီးလွတဲ့ ေလာကဓံေတြကုိ ရင္စီးခံၿပီး ေမေမက်ေနာ္တုိ႔ေမာင္ႏွမေတြ ေရွ႕က မားမားၾကီး ရပ္တည္ ခဲ့တယ္….။
ဘယ္ေလာက္ပဲ အလုပ္ေတြ ေၾကာင့္ အားအင္ေတြ ကုန္ခန္းလုိ႔ ပင္ပန္းေနပါေစ က်ေနာ္တုိ႔ေမာင္ႏွမ အတြက္ေတာ့ ေမေမက
အၿပဳံးတပြင့္ ေတာ့ အၿမဲ ခ်န္ထားလွ်က္ပါ….ေဖေဖ ဘယ္သူလဲဆုိတာေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမသိလုိက္တဲ့ ညီမေလးကုိ
သနားလုိ႔ဆုိၿပိး အခ်စ္ေတြ ပုိခဲ့သလုိ က်ေနာ္ကုိ လဲ သားဦးေလးမုိ႔ဆုိၿပီး အၾကင္နာေတြ ပုိခဲ့တယ္ေလ….။
ညီမေလး စကားေၿပာတတ္ခါစက ေဖေဖလုိ႔ ေခၚတုိင္း ေမေမ့မွာ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲခဲ့ရတာ က်ေနာ္ အသိဆုံးေပါ့….။
ဆယ္တန္းေတာင္ မေအာင္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ ေမေမ့က သူ႔သားသမီးေတြကုိ ပညာတတ္ေတြ ၿဖစ္ရမယ့္ဆုိတဲ့
ရည္မွန္းခ်က္ၾကီးေတာ့ ရွိခဲ့တယ္….။က်ေနာ္ တုိ႔ငယ္ငယ္တုန္းက ပညာေရးအရမ္းမထြန္းကားေသးတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ရြာဘက္ေတြမွာ
ေတာ္ရုံတန္ရုံ မိဘေတြက ေရးတတ္ဖတ္တတ္ရင္ ေက်ာင္းထုတ္ၿပီး သူတုိ႔ အလုပ္ေတြ ကုိ ကူခုိင္းၾကပါတယ္…။အိမ္စား၀တ္ေနေရးတဖက္ ၊
ခ်က္ၿပဳတ္ ေလွ်ာ္ဖြတ္ေရးတဖက္ ၊ သားသမီးေတြ ေက်ာင္းစရိတ္က တဖက္ နဲ႔ ဒီေလာက္ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ကုိင္ေနရတာေတာင္
ေမေမက ေက်ာင္းထုတ္ မယ္ဆုိတဲ့ေနရာမွာ ေမေမ့ကုိခ်စ္ရင္ ေမေမ့ကုိ သနားရင္ ပညာတတ္ၾကီးၿဖစ္ေအာင္ ၾကဳိးစားပါဆုိတဲ့
စကားေတြနဲ႔ အစားထုိးလာတယ္ေလ…။
ေမေမက က်ေနာ္တုိ႔ေမာင္ႏွမကုိ အၿမဲတမ္းေၿပာေနတဲ့စကားေလးရွိတယ္
“.သားၾကီိးနဲ႔ သမီးငယ္ ေမေမ မင္းတုိ႔ေတြကုိ ဘာဥစၥာ အေမြပစၥည္းမွ မေပးနုိင္ဘူး..သားနဲ႔သမီးကိုေပးနုိင္တာ ဒီပညာအေမြးေလးပဲရွိတာတဲ့ …
ဒါ့ေၾကာင့္စာကုိၾကဳိးစားပါ.”
ဆုိၿပီး အၿမဲေၿပာခဲ့တယ္…။
ဟုတ္တယ္…တကယ္ဆုိရင္ ေမေမက က်ေနာ္ တုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြကုိ ပညာဆုိတဲ့ အေတာင္ပံတစုံတပ္ေပးခဲ့တာ. အဲဒီအေတာင္ေတြစုံရင္
သူနဲ႔ေ၀းရမယ္ဆုိတာ သိသိရက္နဲ႔ ေမေမက သူ႔႕အတြက္ဆုိတဲ့ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွ မထားဘဲ က်ေနာ္တုိ႔ေတြကုိ တြန္းပုိ႔ခဲ့တာ…
အဲလုိၿဖစ္မယ္ဆုိတာ က်ေနာ္ ၾကဳီသိခဲ့ရင္ ဒီေတာင္ပံၾကီးေတြကို မမက္ေမာခဲ့ပါဘူးဗ်ာ…..။
က်ေနာ္ကဆယ္တန္းေအာင္တဲ့အခ်ိန္မွာ အေမ့ရဲ့ ဆႏၵ ၊ က်ေနာ္ရဲ့၀ါသနာ ၊ ညီမေလးရဲ့ အားေပးမႈ႔ေတြနဲ႔
က်ေနာ္ စစ္တကၠသုိလ္ ကုိ တက္ခဲ့ပါတယ္….။ သုံးႏွစ္တာ စာေပပညာ ၊ စစ္ပညာေတြကုိ သင္ၾကားတတ္ေၿမာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့
က်ေနာ္ ဟာ ၿပန္တမ္း၀င္ အရာရွိတစ္ေယာက္အၿဖစ္ ခန္႔အပ္ခံခဲ့ရပါတယ္…။အဲဒီေန႔က အေမ့မ်က္ႏွာ ပိတီေတြနဲ႔ အမည္မေဖာ္နုိင္တဲ့
ေပ်ာ္ရႊင္မႈ႔ေတြ အၿပည့္ေပါ့….။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ ကုိေသခ်ာၾကည့္ၿပီး စကားေလးေတြ ေၿပာခဲ့တယ္….ခုခ်ိန္ထိ ၾကားေယာင္ေနတုန္းပဲ ေမေမရယ္……။
ေမေမေၿပာတာက….
“ သားၾကီးေရ..သားၾကီးကအခုဆုိရင္ လူေတြထဲက လူပီသ တဲ့လူတစ္ေယာက္ၿဖစ္သြားၿပီ..ေရွ႔ဆက္ လူတုိင္းနဲ႔ ရင္ေဘာင္တန္းနုိင္ေအာင္ၾကီဳးစားပါ…
ဘ၀မွာခ်ဳိၿမိန္မႈ႔ေတြ ရွိေနတတ္သလုိ ၊ ခါးသီးမႈ႔ေတြလဲ ၾကဳံရတတ္တယ္ေလ…ဒါေတြအားလုံးကုိ ခံနုိင္ရည္ရွိေအာင္ လုိက္ေလ်ာ ညီေထြမႈ႔ ၿဖစ္ေအာင္ ၾကဳိးစားပါ…။
ၾကဳိးစားမႈ႔ဆုိတဲ့အတုိင္းတာမွာလဲ မုိးရြာေနတဲ့ အခ်ိန္ ေရခံသလုိပါပဲ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရပုံးၾကီးၾကီးနဲ႔ ေရခံတဲ့လူက မ်ားမ်ားရၿပီး ေရပုံးေသးေသးနဲ႔ ေရခံသူက
နည္းနည္းပဲရမွာပါ…။ သားၾကီးေရ..ဘ၀ဆုိတာၾကီးက မိတာ 100 ေၿပးသလုိ အၿမန္ဆုံးတင္ေၿပးၿပီး ၊ ခ်က္ခ်င္းေမာေနလုိ႔မရဘူး ..မေႏွးမၿမန္ေလးနဲ႔
ပုံမွန္ေလးေၿပးေနဖုိ႔လုိတယ္”
ဆုိၿပီး ေမေမက်ေနာ္ကုိ ေသခ်ာေလးဆုံးမခဲ့ပါတယ္….။
က်ေနာ္ က ၿမန္မာနုိင္ငံရဲ့နယ္စပ္ ၿမဳိ႔ေလးတၿမဳိ႔မွာ တာ၀န္က်ခဲ့ပါတယ္…ေမေမ့ဆီကုိလည္း အခြင့္သာရင္ သာသလုိ
တႏွစ္တေခါက္ေလာက္ေတာ့ ပုံမွန္ေရာက္ၿဖစ္ခဲ့တယ္….အခုဆုိရင္ ညီမေလးလဲ ဘြဲ႔ရလုိ႔ အလယ္တန္းၿပ ေက်ာင္းဆရာမ တစ္ေယာက္ၿဖစ္ေနၿပီ….။
အေမလဲ အရင္ကလုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ဒဏ္ေတြ ေၾကာင့္လား…ဇရာက စကားေၿပာလာတာလားေတာ့ မသိဘူး အေမ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ
ဲ ရွိၿပီဆုိေပမယ့္ ဆံႏြယ္ေတြ ၿဖဴလာၿပီ..မ်က္လုံးေတြကလဲ သိပ္မၾကည္ေတာ့ဘူး…အမွန္ဆုိ ဒီအရြယ္က အဲေလာက္ၾကီး အုိစာ မၿပဳသင့္ေသးဘူးေလ….၊
ဘာပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ က်ေနာ္ ေမေမ့ဆီကုိေရာက္တုိင္း ေမေမက က်ေနာ္ၾကဳိက္တတ္တဲ့ ဟင္းလ်ာေတြနဲ႔ က်ေနာ္ၾကဳိက္တဲ့ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ကုိ သူကုိယ္တုိင္
ခ်က္ၿပဳတ္ေကြ်းဆဲ က်ေနာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္က ရုိက္ခဲ့တဲ့ ဓါတ္ပုံေတြကုိၾကည့္ၿပီး အရင္တုန္းက အေၾကာင္းေတြကုိ ၿပန္ေၿပာၿပေနဆဲ… က်ေနာ္ ခြင့္ရက္ေစ့ လုိ႔
ေမေမ့ကုိ ကန္႔ေတာ့ၿပီး ၿပန္မယ္လုပ္တုိင္း ေမေမ့ မ်က္ရည္ေတြ စီးဆင္းေနဆဲ…က်ေနာ္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေမေမ့က ငယ္ရုပ္ေတြနဲ႔ ေမေမႏုပ်ဳိေနဆဲပါ…..။
အခုဆုိရင္ က်ေနာ္လဲ ဘ၀ရဲ့လက္တြဲအေဖာ္မြန္ရွာေတြ႔လုိ႔ အိမ္ေထာင္က်တာ တႏွစ္ေက်ာ္လာပါၿပီ…ညီမေလးကလဲ
အထက္တန္းၿပဆရာမ ရာထူးနဲ႔ ေမေမ့နဲ႔ေ၀းတဲ့နယ္စပ္ ၿမဳိ႔ေလးတၿမဳိ႔မွာ တာ၀န္က်ခဲ့တယ္ေလ…ညီမေလးက ေမေမ့ကုိတစ္ေယာက္ထဲ
ထားခဲ့ရမွာ စိတ္မခ်လုိ႔ သူ မေၿပာင္းပဲ အခုေမေမ့ရွိတဲ့ ၿမဳိ႔ေလးမွာ အလယ္တန္း ၿပဆရာမနဲ႔ပဲ ဆက္ေနလုိက္မယ္လုိ႔ ေမေမနဲ႔တုိင္ပင္ေတာ့…
ေမေမက လက္မခံခဲ့ဖူး…သူတုိ႔တုန္းက အဲလုိ ၿမဳိ႔က လာသင္တဲ့ ဆရာ\မ ေတြက က်ေနာ္တုိ႔ ရြာကုိ စာလာသင္ဖုိ႔ လမ္းပန္း
ဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲတာေၾကာင့္ သူနဲ႔အတူ ရြာကလူေတြ ပညာတတ္မရွိခဲ့တာဆုိၿပီး ေၿပာၿပခဲ့တယ္….ေမေမ့ကုိခ်စ္ရင္ ေမေမက
ပညာမတတ္တဲ့အတြက္ ေမေမ့အစား ညီမေလးက ပညာဒါန ၿပဳတယ္သေဘာထားၿပီး တာ၀န္က်တဲ့ၿမဳိ႔ေလးမွာ သြားသင္ဖုိ႔
တုိက္တြန္းခဲ့တယ္….က်ေနာ္နဲ႔ အတူ လာေနပါလုိ႔ေခၚေတာ့လဲ ေဖေဖ ေခါင္းခ်ခဲ့တဲ့ ဒီရြာေလးကေန ဘယ္မွ ကုိ မထြက္ခြါခ်င္ဘူးဆုိၿပီး
ၿငင္းဆန္ခဲ့တယ္...။အဲဒီေမေမ့ရဲ့စကားေတြနဲ႔ပဲ ညီမေလးလဲ ေမေမ့ကုိ ေမေမ့ညီမ ၀မ္းကြဲေတြနဲ႔အပ္ခဲ့ၿပီး ေမေမရွိတဲ့ရြာေလးကေန တာ၀န္းက်ရာၿမဳိ႔ကုိ
ေၿပာင္းေရႊ႔ခဲ့ရပါ့တယ္….။
ညီမေလးကေတာ့ ေက်ာင္းရက္ရွည္ပိတ္တဲ့ေန႔ေတြမွာ ေမေမ့ဆီကုိ မၾကာခဏေရာက္ၿဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ္က
ေမေမ့ဆီကုိ မေရာက္ၿဖစ္ခဲ့တာ သုံးႏွစ္နီးပါၾကာခဲ့ပါၿပီ...ေမေမ့ကုိေန႔တုိင္းသတိရေပမယ့္ အိမ္ေထာင္က တဖက္ တာ၀န္က
တဖက္နဲ႔ဆုိေတာ့ ေမေမ့ဆီ ကုိ မေရာက္ၿဖစ္ခဲ့ဖူးေလ…ဒီႏွစ္ သီတင္းကြ်တ္ရင္ေတာ့ ေမေမ့ကုိ ကန္႔ေတာ့ၿဖစ္ေအာင္ ကန္႔ေတာ့မယ္လုိ႔
စိတ္ထဲမွာ ေတးထားမိခဲ့တယ္…။ ဒါေပမယ့္ လူက မေတြ႔နုိင္ေပမယ့္ ေမေမ့လုိအပ္တာ မွန္သမွ်ကို လစဥ္ေထာက္ပံံ့ေပးနုိင္ခဲ့ပါတယ္…
ေမေမ့ဆီကုိ ဖုန္းဆက္တုိင္းလဲ သားၾကီးကုိ လြမ္းတာကလြဲ၍ အားလုံး က်န္းမာအဆင္ေၿပတဲ့အေၾကာင္း ၊ အခြင့္သာရင္
သူ႔ဆီကုိလာခဲ့ပါဦးဆုိတဲ့အေၾကာင္းပဲ ေၿပာၿဖစ္ခဲ့တယ္….။
မထင္ထားပဲ တုိင္းၿပည္ရဲ့အေၿခအေန တခုေၾကာင့္ က်ေနာ္ တုိ႔ ကရင္ၿပည္နယ္ဘက္ ကုိ စစ္ဆင္ေရးထြက္ရမယ္ လုိ႔
အေၾကာင္းဖန္လာတယ္ေလ…ဒီသီတင္းကြ်တ္လဲ လြဲရၿပီ ထင္ပါရဲ့ဗ်ာ..စစ္သားဆုိေတာ့ ဒီလုိပဲေပါ့….ဆုိၿပီး ေအာက္ေမ့ယုံမွ လႊဲ၍
ဘာမွမတတ္နုိင္ခဲ့ပါဘူး..။ ေရွ႔တန္းမထြက္ ခင္ ေမေမ့ဆီကုိဖုန္းဆက္ကန္ေတာ့ၿပီး..ေရွ႔တန္းၿပန္၀င္လာမွ ေမေမ့ဆီကုိ အေရာက္လာခဲ့မယ့္အေၾကာင္း…
အဲခ်ိန္ဆုိ ညီမေလးလဲ ေက်ာင္းပိတ္လုိ႔ အိမ္မွာ မိသားစုေတြ တူတူၿပန္ဆုံနုိင္မယ့္အေၾကာင္း ေမေမ့ကုိေၿပာေတာ့ ေမေမ့ေက်နပ္ေနခဲ့ပါတယ္…။
ေလာကဓံတရားက တကယ္ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ကုိမမွ်တခဲ့တာလား ကံၾကမၼာၾကီးက ပဲ ရက္စက္တတ္တာလားေတာ့ က်ေနာ္ မေၿပာတတ္ဘူး
…က်ေနာ္ ေရွ႔တန္းၿပန္၀င္ဖုိ႔ တလေလာက္ အလုိ မွာ က်ေနာ္ သိပ္ခ်စ္တဲ့ ေမေမ ၊ က်ေနာ္ကုိ သိပ္ေတြ႔ခ်င္ေနတဲ့ ေမေမ အေမာေဖာက္ၿပီး
အသက္ပါ ပါသြားတဲ့ သီတင္းဆုိးတခုကုိ ေနာက္တန္းမွ ေၾကးနန္းရရွိခဲ့ပါတယ္… ရက္စက္လုိက္တာ ကံဇတ္ဆရာရယ္ က်ေနာ္ တုိ႔ေတြက
ဘာေတြမ်ားအၿပစ္ေတြလုပ္ခဲ့မိလုိ႔လဲ ..က်ေနာ္တုိ႔မိသားစုကိုမွ ကြက္ၾကားမုိးရြာၿပီး လွ်ပ္စီးလက္ မုိးၾကဳိးေတြ ပစ္ခဲ့တာလား……….။
က်ေနာ့္ကုိသိပ္ေတြ႔ခ်င္ေနတဲ့ေမေမ က်ေနာ္ကလဲသိပ္ေတြ႔ခ်င္ေနတဲ့ေမေမကုိ သူမရဲ့ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ေလးမွာေတာင္ က်ေနာ္ က အနီးနားမွာ
မရွိနုိင္ခဲ့ဘူး..ေမေမ့ရဲ့ေနာက္ဆုံး အေနနဲ႔ မ်က္ႏွာေလးကုိေတာင္ ေတြ႔ခြင့္မရွိနုိင္တဲ့ က်ေနာ္ရဲ့ဘ၀ကုိ ဟားတုိက္ရယ္ေမာေနမွာ လား ကံၾကမၼာၾကီးရယ္……။
ေမေမေရ…က်ေနာ္တုိ႔ေနာက္ဆုံးဖုန္းေၿပာခဲ့တဲ့..က်ေနာ္တုိ႔မိသားစုေလး တေန႔ၿပန္ဆုံမယ္ဆုိတဲ့ အနာဂတ္အိမ္မက္ေလးကေရာ
ေလလွိုိင္းထဲမွာပဲ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ၿပီလား….။က်ေနာ္နဲ႔ ညီမေလးတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး ေမေမ့ကုိ ထမင္းဟင္းေတြ ခ်က္ၿပဳတ္ေကြ်းမယ္ ၊
ေမေမ့ကုိ သနတ္ခါးေတြ လူးေပးၿပီး မိသားစု သုံးေယာက္ထဲ ဓါတ္ပုံေတြ တေပ်ာ္တပါးၾကီး ရုိက္ၾကမယ္ဆုိတဲ့ က်ေနာ္ တုိ႔ရဲ့ ေရႊအုိေရာင္စိတ္ကူး
ေတြကေရာ တကယ္ပ်က္ၿပယ္ခဲ့ၿပီးလား….။
ဒီလုိမ်ဳိးေတြတာ က်ေနာ္ ၿဖစ္လာမယ္လုိ႔ ၾကဳိသိခဲ့ရင္ေမေမ တပ္ဆင္ေပးခဲ့တဲ့ ေတာင္ပံေတြကုိ ပ်ံသန္းဖုိ႔ မၾကဳိးစားပဲ
က်ေနာ္ သိမ္းထားခဲ့မိမွာပါ….။ ဘ၀မွာ ဘယ္လုိမွ အစားၿပန္ထုိးမရတာ မိဘနဲ႔ အခ်ိန္ဆုိတဲ့အရာကုိ ရင့္နင္ေအာင္ ေၾကကြဲ ခံစား
သိရွိၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ က်ေနာ္လစဥ္ေထာက္ပံေနတဲ့ ေငြစကၠဴေတြက ေမေမ့ရဲ့လုိအပ္တဲ့အားေဆးတခြက္မၿဖစ္ခဲ့ဘူးဆုိတာ
ေကာင္းေကာင္းနားလည္ခဲ့ပါၿပီ…..။ ေမေမတကယ္လုိအပ္ခဲ့တာက…ေႏြးေထြးတဲ့ အသုိက္အၿမဳံေလးတခု ဆုိတာ..က်ေနာ္ အစ သိခဲ့ရင္ေပါ့………..။
ငၿဖဳိး
(PS: သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ေတြထဲ မွာလဲ မိဘနဲ႔ေ၀းကြာေနတဲ့ သူေတြရွိၾကမွာပါ..ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ကုိယ့္မိဘသက္ရွိထင္ရွားရွိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
မိဘေတြနဲ႔ေတြ႔ၿဖစ္ေအာင္ၾကဳိးစားၾကပါ… သူတုိ႔ဟာ သင္တုိ႔ ဘယ္ေလာက္ ဆုိးခဲ့မုိက္ခဲ့တဲ့ အၿပစ္ေတြကုိပဲလုပ္လုပ္
အၿပဳံးပန္းတပြင့္နဲ႔ သင္ၿပန္လာမယ့္ရက္ကုိ လက္ခ်ဳိးေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကပါလိမ့္မယ္… ဘ၀မွာ ဘယ္လုိမွ အစားထုိးမရ
တာ မိဘနဲ႔အခ်ိန္ ဆုိတာကုိ သင္ နာလည္ သြားပါလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္….။)
↧
“ အႏႈိင္းမဲ့ ေမတၱာရွင္ ေမေမ ”
↧