ဟန္ေဆာင္သူေတြဟာ ပိုၿပီးခံစားရတယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္အခုေတာ့ ကိုယ္ေတြ႔ႀကံဳေနရသလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ တကယ္တမ္းေတာ့ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေမ့လြယ္ေပ်ာက္လြယ္တဲ့ လူစားမ်ိဳးပါ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း အင္မတန္ေပ်ာ္ေအာင္ထားတတ္သူျဖစ္ၿပီး အေပါင္းအသင္းေတြကို လြယ္လြယ္ကူကူခင္မင္တတ္ၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ျဖစ္ေစတတ္တဲ့သူပါ။ မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနတာမရွိခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ အနားမွာမရွိေတာ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ (သို႔)ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ကို တမ္းတမ္းတတ ရွိေနမိၿပီ။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ့ ပထမဆံုးအႀကိမ္ပါ။ ရာဇ၀င္မွာေတာ့ ရိုင္းသြားတာေပါ့။ 'ငါဟာ အတၱႀကီးတဲ့ သူတစ္ေယာက္ပဲ၊ ငါ့အနားမွာ ဘယ္သူရွိရွိ၊မရွိရွိ ဂရုမစိုက္ဘူး' လို႔ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေျဖသိမ့္ေနမိေပမယ့္ တစ္ကယ္တမ္းက်ေတာ့ အဲဒါ ဟုတ္မွဟုတ္ပါ့မလားဆိုတာသိပ္မေသခ်ာပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ထဲမွာ သူသာစိုးမိုးထားတာပါ။ ႀကိဳးကိုင္ထားတာလည္းသူပါပဲ။ အခုဆိုရင္ Appointment မလုပ္တာ (၁)ႏွစ္ေက်ာ္သြားပါၿပီ။ အဲဒါကလည္း တကၠသိုယ္ ကိစၥနဲ႔ Conflict ေတြျဖစ္ၿပီး စကားမေျပာျဖစ္ မေတြ႔ျဖစ္ မေခၚျဖစ္ၾကေတာ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ သူထာ၀ရ ရွိေနပါတယ္။ ထာ၀ရလည္းသိမ္းဆည္းထားမွာပါ။ အခ်ိန္တိုင္းသူ႔ကို သတိရေနပါတယ္။ သူေရာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိရေသးရဲ႕လားဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မသိႏိုင္ပါဘူး။ မခ်စ္စဖူး အခ်စ္ဦးမို႔ အခုထိလြမ္းေနဆဲပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတိတ္ကိုျပန္ေတြးၾကည့္ရင္....................တစ္ရက္မွာေပါ့...။
Computer Course မွာလူမစံုေသး၍ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းပ်င္းပ်င္းႏွင့္ထုိင္ကာ ဟိုဒီေတြးေနမိပါသည္။ သင္တန္းစဖြင့္တာမၾကာေသး၍ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္း မရေသးပါ။ ထိုစဥ္ အခန္းေပါက္၀မွ ထိုင္ခံု၀င္တုိက္သံၾကား၍ အေတြးစျပတ္ေတာက္သြားကာ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ၾသ........သူပဲ။ အၿမဲတမ္းျပာယာႏွင့္ ရွပ္ျပာမေလးျဖစ္သည္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ေဘးထိုင္ခံုမွျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးေရာက္ေတာ့ လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ၿပီ။ ေျခေထာက္ေခါက္ကာ သူ႔လက္ထဲမွ ဖိုင္တြဲ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းေပၚျပဳတ္က်လာေတာ့သည္။ ' အို Sorry ပါေနာ္၊ခိုက္မိသြားေသးလား မသိဘူး' ဟု မခ်ိဳမခ်ဥ္မ်က္ႏွာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးသည္။ တမင္လုပ္တာလည္းမဟုတ္၊ကေခ်ာ္ကခၽြတ္နဲ႔ဆိုေတာ့ စိတ္ဆိုး၍လည္းမျဖစ္တာေၾကာင့္ ' ရပါတယ္၊ကိစၥမရွိပါဘူး' ဟုေျပာရင္း ' ဟင္၊ဟား......ဟား၊......'ရယ္ခ်လိုက္မိသည္။ 'ဘာရယ္တာလဲ၊သူမ်ားမ်က္ႏွာၾကည့္ၿပီး ဟြန္း မ်က္ႏွာပိုးကို မေသဘူး' ဟုကၽြန္ေတာ့္ကို ေထာပနာျပဳရင္း လြယ္အိတ္ထဲမွမွန္ကို ထုတ္ၾကည့္ၿပီး ' ဟင္......မ်က္ႏွာမွာ မင္ေတြ' မ်က္ႏွာကိုလက္နဲ႔ကြယ္ကာ အျပင္သို႔ေျပးသြားျပန္သည္။ ဆရာေရာက္လာၿပီး စာသင္ခ်ိန္ေရာက္မွ ' Please, excuse me!' ဟုလက္ေထာင္ကာသူျပန္၀င္လာသည္။ ဒါဟာ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ရင္ႏွီးခြင့္ရတဲ့ေန႔တစ္ေန႔ ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။သူ႔နာမည္က 'နန္းစမ္ခမ္း' တဲ့။ သင္တန္းကလဲတူ၊အိမ္ကလည္းနီးေနတာေၾကာင့္ သင္တန္းမွာေရာ အျပင္မွာပါ တတြဲတြဲနဲ႔ေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းမက ခ်စ္သူရည္းစားမက်ေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာင္ ထင္ေၾကးေပးခဲ့ၾကတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔သူငယ္ခ်င္းထက္ပိုတဲ့အခ်စ္ေတြ ကၽြန္ေတာ့္ရင္မွာျဖစ္လာတယ္ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူကိုအခ်စ္စစ္အခ်စ္မွန္နဲ႔ခ်စ္မိတဲ့အတြက္ ခ်စ္ခြင့္ပန္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူကေတာ့ (၁၀)တန္းေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့ေန႔အေျဖေပးမယ္လို႔ ကတိေပးထားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းႀကိတ္ေပ်ာ္ေနမိတယ္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အခ်စ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ ရင္ခုန္ရၿပီး စိတ္လွဳပ္ရွားစရာေကာင္းလဲ ဆိုတာ ဒီအရြယ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ဖူးတဲ့ လူသားတိုင္းေတြ႔ႀကံဳဖူးၾကမွာပါ။ သင္တန္းၿပီးသြားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကိုသူလာတတ္သလို သူ႔အိမ္ကိုလည္းကၽြန္ေတာ္ သြားလည္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့ေန႔ နံနက္ေစာေစာ ျပင္ဆင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ သူ႔အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ 'စမ္းခမ္းေရ၊စမ္းခမ္း ေအာင္စာရင္းသြားၾကည့္ရေအာင္' ဟုေအာ္ေခၚရင္းအိမ္ထဲ၀င္သြားေတာ့ သူက 'ငါသိသားပဲ၊အဲဒါေၾကာင့္ဒီမွာ ျပင္ဆင္ၿပီးနင့္ကိုေစာင့္ေနတာ၊ၾကာၾကာလွၿပီေနာ္' 'ေအးပါ၊ေအးပါ လာသြားစို႔' ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကိုေခၚၿပီး အထက (၄)သို႔ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့လူမ်ားအံုခဲေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနာက္က်သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခံုနံပါတ္ကို ၾကည့္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳဒီဂရီျမင့္တက္သြား ေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးေအာင္တယ္ေလ။ ' လာကိုစိုင္း တစ္ေနရာရာသြားရေအာင္ စကားေျပာရင္းေပါ့' 'ဒါဆိုငါတို႔ဦးပိန္တံတားသြားရေအာင္' ' ရတယ္ေလသြားစို႔'။ ဦးပိန္တံတားေပၚေရာက္ေတာ့ 'စမ္းခမ္း၊နင္ငါ့ကို အေျဖေပးမယ့္ေန႔ေရာက္ၿပီေလ၊ေမ့ေနၿပီလား' 'မေမ့ပါဘူးဟာ၊ငါမေန႔ညကတည္းက စဥ္းစားထားၿပီးသား၊လာပါ ဓါတ္ပံုရိုက္ရေအာင္၊နင္ကလဲ ေလာလိုက္တာ' 'ေအးပါဟုတ္ပါၿပီ မိန္းကေလးဆိုေတာ့လည္းအခ်ိန္ယူရတာေပါ့' 'လာဓါတ္ပံုဆရာလာၿပီ' ကၽြန္ေတာ္တို႔ဓါတ္ပံုရိုက္ၿပီးလမ္းဆက္ေလွ်ာက္ရင္း ' ကိုစိုင္း နင္ ဘာတက္မွာလဲ၊ ငါကေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္ခ်င္ေနတာဆိုေတာ့ G.T.C တက္မွာ၊ၿပီးရင္ထူးခၽြန္တဲ့အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ေယာက္ၿဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္' ကၽြန္ေတာ္ႏွဳတ္ဆိတ္သြားမိတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ျခားနားျခင္းေတြစတင္လာၿပီေလ။ကြဲကြာရေတာ့မယ့္သေဘာေပါ့။'ဟဲ့ ကိုစိုင္းငါေျပာတာေကာ ၾကားရဲ႕လား' 'ၾကားပါတယ္ ဟာ၊ နင့္ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ငါ့ရည္ရြယ္ခ်က္မတူသလိုျဖစ္ေနလို႔ စဥ္းစားေနတာပါဟာ' ' ေနပါဦး နင့္ရည္ရြယ္ခ်က္ကဘာလဲ၊ ငါနဲ႔ G.T.C အတူတူ မတက္ဘူးလား' 'ေအးငါကေတာ့ရတနာပံု တက္ၿပီးဆရာၿပန္လုပ္ခ်င္တာ အဲဒါငါ့ရည္ရြယ္ခ်က္ပဲ' 'ေအးေပါ့ေလ နင့္ရည္ရြယ္ခ်က္ဆိုေတာ့လည္းၿပီးတာပါပဲ ငါ့ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုငါ မရရေအာင္အေကာင္အထည္ေဖၚမွာပဲ၊နင္လည္းနင့္ရည္ရြယ္ခ်က္အတြက္ ငါနဲ႔ G.T.C မတက္ႏုိင္သလို ငါလည္းနင္နဲ႔ရတနာပံုလိုက္မတက္ႏုိင္ဘူး' 'စမ္းခမ္းငါကိုတစ္မ်ိဳးမထင္ပါနဲ႔ ဟာ' ' မထင္ပါဘူးနင္နဲ႔ငါရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုစီအတြက္ ငါတို႔ရဲ႕ႏွလံုးသားတစ္စံုစီကိုနင္စြန္႔လြတ္၀ံ့တယ္ေပါ့ဟုတ္လား' 'တကၠသိုလ္မတူလည္းငါတို႔ခ်စ္ေနၾကရင္ျဖစ္တာပဲေလ' 'ေတာ္ၿပီကိုစိုင္း နင္ဘာမွမေျပာနဲ႔ေတာ့ နင္နဲ႔ငါရဲ႕ဇာတ္လမ္းကိုမစခင္မွာပဲဆံုးသြားၿပီလို႔မွတ္လိုက္ေတာ့၊ျပန္ၾကစို႔' သူ႕အခ်စ္ကိုရဖို႔ကၽြန္ေတာ္ Complain ဆက္ေပးမေနေတာ့ပါ။ ေနာက္ဆံုးသူ႕မ်က္၀န္းမွာ အေရာင္ေတြေျပာင္းလဲသြားတာ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔လိုက္မိပါၿပီ။ အခ်စ္တစ္ခုမစခင္မွာ အမုန္းခံလိုက္ရတာထက္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕စိတ္ကို သူတစ္မ်ိဳးျမင္သြားတာကို ၀မ္းနည္းလို႔မဆံုးပါဘူး။သူ႕အိမ္ျပန္ပို႔ေပးၿပီးအျပန္လမ္းမွာ ေလႏွင္ရာလြင့္ေနတဲ့တိမ္တိုက္ေလးလိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္အစ္ေယာက္တည္းပဲေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြဆိတ္သုဥ္းေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းနည္းစြာနဲ႔ ေန႔တုိင္း ညတုိင္း အခ်ိန္တိုင္းတိတ္တခိုးေလးလြမ္းေနမိပါတယ္။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဦးပိန္မွာ အမွတ္တရ ရိုက္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေယာက္တြဲဓါတ္ပံုေလးကို အခ်ိန္တိုင္းၾကည့္ေနမိပါတယ္။ဓါတ္ပံုေလးနဲ႔ပဲအလြမ္းေတြေျဖခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကိုသူမလာေတာ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အားတိုင္းသြားမိပါတယ္။ တစ္ခါမွ သူ ေတြ႔ခြင့္မေပးခဲ့ပါဘူး။ တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ ပန္းပင္ေရေလာင္းေနတဲ့သူနဲ႔ေတြ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကို ေတြ႔ေတာ့ အိမ္ထဲ၀င္မယ္အလုပ္မွာ ပါတယ္'စမ္းခမ္းခဏေလးပါဟာ၊နင္စိတ္ဆိုးေနရင္လည္းနင္ေက်နပ္တဲ့အထိငါေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ငါ့ကိုရိုက္ရမွေက်နပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ နင္ေက်နပ္တဲ့အထိ ငါ့ကိုရိုက္ပါဟာေနာ္' 'နင္ျပန္ပါေတာ့ကိုစိုင္း ငါနင့္ကို...ဟင့္....ဟင့္...' သူ႕မ်က္ႏွာအုပ္ကာအိမ္ထဲေျပး၀င္သြားေတာ့သည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွစ၍ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားခဲ့ၿပီးေက်ာင္းဖြင့္ဖါနီး ၁ ပတ္ေလာက္အလို မွာ သူ႔အိမ္ကို အလည္တစ္ေခါက္သြားခဲ့ျပန္သည္။ သူ႕ကိုမေတြ႕ပါ။ သူအေမႏွင့္သာေတြ႔သည္။ သူ႕အေမက 'ေၾသာ္.......ကိုစိုင္း၊သားေပ်ာက္လွခ်ည္လား သမီးနဲ႔ရန္ျဖစ္ထားတာလား' 'အန္တီေနေကာင္းတယ္ေနာ္၊ရန္ျဖစ္တာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊သူနဲ႔အတူတူ G.T.C မတက္လို႔ စိတ္ေကာက္သြားတာပါ အန္တီ ဟိုလကကၽြန္ေတာ္လာေတာ့ စကားေျပာရင္းသူ ငိုၿပီးအိမ္ထဲ၀င္သြားတယ္ အန္တီ ဘာျဖစ္တာလဲေတာ့မသိဘူး၊ေနာက္ေန႔လာေတာ့လည္းအေတြ႔မခံဘူး အန္တီ၊ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတာ္ေတာ္စိတ္ဆိုးေနတယ္ဗ်ာ' 'သားကအမွတ္မမွီလို႔လား သားရဲ႔' 'အမွတ္ကမွီပါတယ္ အန္တီ၊ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က ရတနာပံုမွာ ဆရာျပန္လုပ္ခ်င္လို႔ပါခင္ဗ်ာ' 'ေၾသာ္ေကာင္းပါတယ္ ဒါဆိုလည္းႀကိဳးစားေပါ့သားရယ္' 'ဟုတ္ကဲ့အန္တီ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားမွာပါ' 'သမီးက Civil ရတယ္ေလ သားကေရာ ဘာေမဂ်ာရတာလဲ' 'ကၽြန္ေတာ္က Physics major ရပါတယ္ အန္တီ' 'ေၾသာ္ေအးေအး ႀကိဳးစားေနာ္' 'ဒါတိုျပန္လုိက္ပါဦးမယ္ေနာ္၊သူလာရင္ကၽြန္ေတာ္လာသြားတယ္လို႔ေျပာေပးပါဦၚေနာ္' 'ေအးသားေျပာလိုက္ပါ့မယ္' 'ဒါဆိုသြားၿပီေနာ္ အန္တီ' ။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာရင္း အေတြးပင္လယ္ထဲ နစ္ျမဳပ္သြားတယ္။ သူက Civil တဲ့ကၽြန္ေတာ္က Physics major နဲ႔ကိုယ့္ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ကိုယ့္ေက်ာင္းကိုတက္ရင္း (၁)ႏွစ္တာဆိုတဲ့ အခ်ိန္ဟာကုန္သြားခဲ့တယ္။ ဒီလိုကုန္ဆံုးသြားခဲ့ေပမယ့္ တစ္ေန႔မွ၊တစ္ခ်ိန္မွ သူ႕ကိုေမ့မရခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းဆက္တိုင္းလည္းမကိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္နဲ႔သူ႔ရဲ႕စိတ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ႏွလံုးသားရဲ႕ပထမဆံုးပြင့္ခဲ့တဲ့တစ္ပြင့္တည္းေသာပန္းေၾကာင့္လား သူ႔အခ်စ္ကိုပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရခဲ့တာေၾကာင့္လား၊ကၽြန္ေတာ္ေ၀ခြဲမရေလာက္ေအာင္ စိတ္ဓါတ္ေတြႏွဳံးခ်ိပင္ပန္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ ကဗ်ာေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ညတိုင္းအိပ္စက္ခဲ့ရပါတယ္။ေရးလိုက္မိတဲ့ကဗ်ာေတြတိုင္းဟာလည္းသူ႔အေၾကာင္းေတြပါပဲ။ မဆံုေတာလမ္း ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုစီ အတြက္ ပုဂၢလိကႏွလံုးသားတစ္စံုကို အဆံုးရွံဳးခံခဲ့ၾကတဲ့ မင္းနဲ႔ငါ....ဘယ္လိုပဲေ၀းခဲ့ၾကေပမယ့္ ငါ့ႏွလံုးသားမွာေတာ့ခ်စ္သူရယ္ ဒို႔ႏွစ္ေယာက္အတိတ္ဟာ မေန႔ကအရိပ္ေလးလိုပါပဲ...............။ တမင္တကာေရမေႏွာက္ေပမယ့္ေဖြရွာရန္ေျခရာေပ်ာက္ေလေတာ့ တူပုန္သလိုေပါ့ခ်စ္သူရယ္မင္းကိုဘယ္လုိေဖြရွာကာ ေနရပါ့မလဲကြာ................။ နီးေနပါလ်က္ မဆံုႏိုင္တဲ့တို႔ႏွစ္ေယာက္ဘ၀ဟာ ျပဒါးတစ္လမ္း သံတစ္လမ္း ဒီလိုမွမဟုတ္ေတာင္ ရထားလမ္းဘ၀လိုပါပဲေနာ္............။ စိုင္းခြန္စိုး ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္း၏ ေရးသားခ်က္ကို ျပန္လည္ေ၀မွ်ျခင္းျဖစ္ပါသည္။