တေန႔မွာေက်ာ္ေက်ာ္ရဲ ့ကေလးအပါအဝင္ကေလးမ်ားကို စာသင္ေပးေနတဲ့ ဆရာမေလး ျဖဴစင္သြယ္ကို
ေက်ာ္ေက်ာ္ စာၾကည့္ခန္းအတြင္းသို႔ အေခၚခိုင္းလိုက္တယ္။
ေပးစရာ ေငြေၾကး ကိစၥမ်ားကို ရွင္းလင္းေပးရန္ျဖစ္သည္။
"ထိုင္ပါ၊ ဆရာမ" .. ဟုေျပာရင္း
"ေပးစရာရွိတာေလးေတြကို ေပးမလို႔
အေခၚခိုင္းလိုက္တာပါ။ ဆရာမလည္း ေငြလိုေရာ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာမကလည္း မေတာင္းဘူး၊
ေကာင္းၿပီေလ။ အခုေပးတာေပါ့၊ ကေလးေတြကို စာသင္ေပးဖို႔ ဆရာမကို တစ္လကိုေဒၚလာ ၃၀ နဲ႔
သေဘာတူခဲ့တယ္ေနာ္"
"တစ္လ ၄၀ ပါ"
"မဟုတ္ဘူး သံုးဆယ္။ ဒီမွာ စာနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာေရးထားတယ္။ အိမ္မွာ ကေလးေတြကို
စာလာျပေပးတဲ့ ဆရာမ မွန္သမွ် တစ္လ ေဒၚလာ ၃၀ အၿမဲေပးခဲ့တယ္။ ဆရာမ ဒီမွာ
စာသင္ေပးေနတာ
အခုဆိုရင္ ၂ လ ရွိသြားၿပီေနာ္"
"ႏွစ္လနဲ႔ ငါးရက္ပါ"
"မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီေန႔ပါနဲ႔ ေပါင္းမွ ႏွစ္လ တိတိ၊ အားလံုး ဒီမွာ စာနဲ႔
ေရးမွတ္ထားတယ္။ အခု ဆရာမကို ေပးရမွာက ႏွစ္လစာဆိုေတာ့ ေဒၚလာ ၆၀။ အဲဒီ အထဲက
တနဂၤေႏြ ၉ ရက္ကို ႏႈတ္ရဦးမယ္။ တနဂၤေႏြေတြမွာ ဆရာမဟာ ျဖိဳးျဖိဳးေလးကို စာမသင္ေပးခဲ့ဘူး။
ၿပီးေတာ့ အားလပ္ရက္နဲ႔ ေပါင္းရင္ ၃ ရက္ပါေသးတယ္။"
ဆရာမေလး ျဖဴစင္သြယ္သည္ မ်က္ႏွာႀကီး နီရဲလာကာ အက်ၤ ီ
အနားစြန္းေလးမ်ားကို လက္ဖ်ားႏွင့္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ကိုင္ေနသည္။ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာ။
"အားလပ္ရက္ သံုးရက္၊ သံုးရက္အတြက္
တစ္ဆယ့္ႏွစ္ေဒၚလာျဖတ္ရမယ္။ ျဖိဳးျဖိဳးေလး ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီး စာမသင္ခဲ့ရဘူး။ ဆရာမဟာ
ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ပဲ ေနခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ္ဇနီးက ဆရာမကို ညစာ စားၿပီးခ်ိန္ဆိုရင္ အနားေပးတယ္။
တစ္လ ၁၂ ေဒၚလာနဲ႔ ခုနစ္ ေဒၚလာေပါင္းေတာ့ တစ္ဆယ့္ကိုး ေဒၚလာ၊ လစာထဲက တစ္ဆယ့္ကိုး
ေဒၚလာကို ႏႈတ္ေတာ့ ေလးဆယ့္တစ္ေဒၚလာပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ မွန္တယ္ေနာ္။"
ဆရာမေလး ျဖဴစင္သြယ္၏ ဘယ္ဘက္မ်က္လံုးမ်ားသည္ နီရဲသြားကာ မ်က္ရည္မ်ား
ဝိုင္းစို႔လာသည္။ ေမးလည္း တဆက္ဆက္ တုန္လာသည္။ ဆရာမေလးသည္
ေခ်ာင္းတခ်က္ဆိုးလိုက္ကာ ႏွာေခါင္းကို ပြတ္သည္။ သို႔ေသာ္ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာ။
"ႏွစ္သစ္ကူးပြဲ မတိုင္မီက လက္ဖက္ရည္ အခ်ိဳခြက္နဲ႔
ပန္းကန္ျပား ဆရာမေၾကာင့္ ကြဲသြားခဲ့တယ္။ အဲဒါအတြက္ ႏွစ္ေဒၚလာ၊ လက္ဖက္ရည္ခြက္က
အေတာ္ တန္ဖိုးႀကီးပါတယ္။ မိသားစု အစဥ္အဆက္ ထိမ္းသိမ္းဆက္ခံလာတဲ့ ပစၥည္းမို႔ အေတာ္ေလး
စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ထားပါေတာ့ေလ။ ပိုၿပီး ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ျဖစ္ခဲ့တာရွိေသးတယ္။
ဆရာမရဲ႕ ေပါ့ေလ်ာ့မႈေၾကာင့္ ျဖိဳးျဖိဳးေလးဟာ သစ္ပင္ေပၚတတ္လို႔ အက်ီစုတ္ၿပဲသြားခဲ့တယ္။
အဲဒါအတြက္ တစ္ဆယ္ ေဒၚလာ။ ဆရာမရဲ႕ ေပါ့ဆမႈေၾကာင့္ အိမ္ေဖၚမေလးေအးႏုရဲ႕
ဖိနပ္ကို အခိုးခံလိုက္ရတယ္။ ဒါေတြ အားလံုးကို မ်က္လံုး ေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ရမွာက
ဆရာမရဲ႕ အလုပ္။ ဒါ့အတြက္ ဆရာမကို ပိုက္ဆံေပးၿပီးငွားထားတာကိုး။ အဲဒီအတြက္ ငါးေဒၚလာျဖတ္မယ္။ ဇန္ဇဝါရီလ ၁၀ ရက္ေန႔က ဆရာမ က်ေနာ္ဆီက ေငြ ဆယ္ေဒၚလာ ေခ်းခဲ့တယ္။"
"ဟင့္အင္း၊ က်မ ရွင့္ဆီက
မေခ်းခဲ့ဖူးပါဘူး။" ဟု ဆရာမေလးက ေလသံသဲ့သဲ့ျဖင့္ ေျပာသည္။
"ဒီမွာ အားလံုးကို စာနဲ႔ေရးမွတ္ထားတယ္။"
"ဒါဆိုလည္း ေကာင္းပါၿပီ၊ ေနာက္ေတာ့ေကာ"
"ေလးဆယ့္တစ္ေဒၚလာထဲကေန ႏွစ္ဆယ့္ ခုနစ္ ေဒၚလာကို ႏႈတ္ေတာ့ တစ္ဆယ့္ေလး ေဒၚလာက်န္တယ္။"
ဆရာမေလး၏ မ်က္လံုးအစံုသည္ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ ျပည့္သိပ္ေနကာ သြယ္တန္းလွပေသာ
ႏွာတံစင္းစင္းေပၚတြင္ ေခၽြးသီး ေခၽြးေပါက္မ်ား ဝိုင္းစို႔လာသည္။ သနားစရာ
အေတာ္ေကာင္းသည့္ မိန္းကေလး ... ။
"က်မ တစ္ခါပဲ ပိုက္ဆံေခ်းခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒါ
ရွင့္ဇနီးဆီက သံုးေဒၚလာထဲရယ္ပါ။ ဒီထက္ တျပားမွ မပိုခဲ့ပါဘူး။"
"အဲဒါကို ထည့္မေျပာခဲ့ဘဲကိုး။ အဲဒါ က်ေနာ္စာထဲမွာ ေရးမမွတ္ရေသးဘူး။
တစ္ဆယ့္ေလးေဒၚလာထဲက သံုးေဒၚလာ ထပ္ႏႈတ္ေတာ့ တစ္ဆယ့္တစ္ ေဒၚလာပဲ က်န္ေတာ့တယ္။
ဒီမွာ
သံုးေဒၚလာ၊ ေနာက္ သံုးေဒၚလာ၊ ေနာက္သံုးေဒၚလာ၊ တစ္ေဒၚလာ၊ တစ္ေဒၚလာ အားလံုး
တစ္ဆယ့္တစ္ေဒၚလာ၊ အဲဒါ ဆရာမ ပိုက္ဆံ။"
က်ေနာ္သည္ ဆရာမေလးကို ေငြ တစ္ဆယ့္ တစ္ေဒၚလာကို လွမ္းေပးလိုက္သည္။ ဆရာမေလးသည္
ေငြကို တုန္တုန္ရီရီျဖင့္ လွမ္းယူကာ အက်ၤ ီ အိပ္ကပ္ထဲသို႔ ထည့္လိုက္သည္။
"ေက်းဇူးပါပဲ" ဟု ခပ္တိုးတိုးေလး
ေျပာသည္။
ေက်ာ္ေက်ာ္ သည္ ဝုန္းကခနဲ ထလိုက္ကာ အခန္းထဲတြင္လမ္း ေလွ်ာက္ေနမိေတာ့သည္။ စိတ္လည္း
အေတာ္ဆိုးသြားသည္။ "ေနပါဦး၊ ဆရာမက က်ေနာ္ကို ဘာအတြက္
ေက်းဇူးတင္ရတာလဲ။" ဟု ခပ္ဆက္ဆက္ ေမးလိုက္သည္။
"ပိုက္ဆံ ေပးတဲ့ အတြက္ပါ။"
"က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားကို ေငြလိမ္ေပးေနတာ၊ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီး
ေအးဓားျပတိုက္ေနတာ၊ ဘာျဖစ္လို႔ က်ေနာ္ကို ေက်းဇူးတင္တာလဲ။"
"တျခားမွာဆို တျပားမွေတာင္ မရလို႔ပါ။"
"တျပားမွ မရဘူး ဟုတ္လား၊ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ၊ ေအးေလ .. ၊ အံ့ၾသစရာေတာ့ မရွိပါဘူး။
က်ေနာ္ခင္ဗ်ားကို ရက္စက္တဲ့ သင္ခန္းစာတစ္ခုကို ေပးခ်င္လို႔ပါ။ ခင္ဗ်ား လစာ
ႏွစ္လအတြက္ ေဒၚလာရွစ္ဆယ္တိတိ၊
အျပည့္ေပးမွာပါ။ ေဟာဟိုက စာအိပ္ထဲမွာ အျပည့္ထည့္ထားပါတယ္။ ဆရာမ ... ဘာျဖစ္လို႔
ခင္ဗ်ား ဒီေလာက္ ေပ်ာ့ညံ့ရတာလဲ။ မဟုတ္တာ ဘာျဖစ္လို႔ ျပန္မေျပာရဲရတာလဲ။
မဟုတ္တာကို ျပန္ေျပာရဲရမယ္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ ဘဝမွာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေနလို႔
ရေတာ့မွာလဲ။ ဒီလို ေပ်ာ့ညံ့လို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။
ဆရာမေလး မ်က္ႏွာျပံဳးေယာင္သန္းလာသည္။
ေက်ာ္ေက်ာ္သည္ ဆရာမေလးအား ဘဝေနနည္း သင္ခန္းစာတစ္ရပ္ကို ရက္ရက္စက္စက္
ေပးမိလိုက္သည့္အတြက္ ခြင့္လႊတ္ဖို႔ ေတာင္းပန္ရင္း သူမ၏ လစာ ေဒၚလာ ၈၀ ကို
ေပးလိုက္ပါသည္။ ဆရာမေလးသည္ အံ့အားသင့္၍ ေနသည္။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။"
ဟု ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕ ျဖင့္ ေျပာရင္း အခန္းထဲမွ ထြက္သြားသည္။
သူထြက္သြားေလမွပင္ သူ၏ေက်ာျပင္ကို ေငးၾကည့္ရင္း ေလာကႀကီးမွာ ရက္စက္တယ္ဆိုတာ အလြန္လြယ္ကူတဲ့
အလုပ္ပါလားဟု ေတြးေနမိလိုက္ေတာ့၏။
ဒီစာေလးကိုဖတ္မိၾကေသာသူငယ္ခ်င္းအားလုံးတို ့လည္းသူတစ္ပါးအေပၚအခုလိုလြယ္လြယ္ကူကူနဲ ့ရန္စက္တက္သူေတြမျဖစ္ၾကပါေစနဲ ့လို ့ေမတၱာရပ္ခံရင္း.......
ခင္မင္လွ်က္
@ဝ႑စိုး@