ငယ္ငယ္တုံးကပြီဒီယုိဇာတ္ကားေတြၾကည္႔တဲ့အခါ ေနာက္ဆုံးအခန္းမွာဖုိက္တင္ၿပီးလုိ႔လူဆုိးေတြကုိရဲေတြလာဖမ္းၿပီဆုိရင္ဇာတ္ကားၿပီးၿပီ ထင္လုိ႔ထျပန္လာေလ့ရွိပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုံးကေတာ့ ဇာတ္ႀကမ္းေတြကုိႀကိဳက္တာေပါ။ အရြယ္ေလးရလာေတာ့ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းတုိ႔၊ အလြမ္းဇာတ္လမ္းတုိ႔ဆုိတာေတြကုိႀကိဳက္တတ္လာပါတယ္။ အဲဒီဇာတ္လမ္းေတြထဲမွာ စိတ္အ၀င္္္စားဆုံးကေတာ့ ေနာက္ဆုံးအခန္းပါပဲ၊
မင္းသားနဲ႔မင္းသမီးေပါင္းၾကရသလား၊ ဒါမွမဟုတ္ကြဲသြားၾကသလားေပါ။ မေပါင္းၾကဘူးဆုိရင္ စိတ္ထဲမွာတစ္မ်ိဳးတစ္မည္ခံစားလုိ႔ေနရစ္ ပါေတာ့တယ္။ ေပါင္းၾကၿပီဆုိရင္လည္း ၾကည္ႏူးလုိ႔ေပါေလ။
ေနာက္ပုိင္းစာေတြဖတ္လာတဲ့အခါမွာလည္း ဘုန္းႏုိင္၀တၳဳေတြဆုိရင္ ေနာက္ဆုံးအခန္းကုိဖတ္ၿပီးမွဖတ္ျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ ၀တၳဳေတြ အမ်ားစုကိုေပါေလ။ အက်င္႔ပါသြားလုိ႔လားမသိပါဘူး၊ တရုတ္သုိင္းကားတုိ႔၊ကုိးရီးယားအခ်စ္ဇာတ္လမ္းရွည္ေတြကုိၾကည့္မိတဲ့အခါမွာ လည္းေနာက္ဆုံးအခန္းကုိ ေက်ာ္ၿပီးၾကည့္ေလ့ရွိပါေတာ့တယ္။
ေနာက္ဆုံးအခန္းကုိလူတုိင္းစိတ္၀င္စားၾကတာအမွန္ပါပဲ၊ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ဘ၀ေတြလည္းေနာက္ဆုံးအခန္းဆုိတာရွိမလားပါ၊ က်ေနာ္စဥ္း စားမိတာပါ။ ေလာကနိယာမကေတာ့ ပညာသင္ခ်ိန္ဟာပထမအခန္း၊ အိမ္ေထာင္ျပဳခ်ိန္ဟာ ဒုတိယအခန္း၊ ေနာက္ဆုံးအခန္းကေတာ့ အဖုိးႀကီးအဖြားႀကီးေတြျဖစ္ၿပီး စိပ္ပုတီးကုိင္ခ်ိန္လုိ႔သတ္မွတ္ၾကမယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ဘ၀မွာ ေလာကနိယာမအရ ေနာက္ဆုံးအခန္းကုိေရာက္ႏုိင္မလား မေသခ်ာပါဘူး၊ ဒါဆုိရင္ေနာက္ဆုံးအခန္းကုိ ဘယ္လုိအဆုံးသတ္မလဲ၊ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ဇာတ္လမ္းကုိ က်ေနာ္တုိ႔ကိုယ္တုိင္ၾကည္ႏူးခံစားဆုံးျဖတ္ၾကရမွာပါ။ အလြမ္းေတြနဲ႔လား၊ၾကည္ႏူး စရာေတြနဲ႕လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏွာေခါင္းရံႈ႕စရာေတြနဲ႔လား၊
ဘုရားရွင္လက္ထက္က သူေ႒းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ေနာက္ဆုံးအခန္းလုိမ်ိဳ႕ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔မျဖစ္သင့္ပါဘူး၊ ျဖစ္လည္းမျဖစ္ေစခ်င္ပါ ဘူး။ အဲဒီသူေ႒းသားဟာ ကုေဋရွစ္ဆယ္ေပါၾကြယ္၀ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မိဘေတြကသူေ႒းသားကုိ ပုိးေမႊးသလုိေမႊးၿပီး ဘာပညာေရးရယ္ လုိ႔မွ ဟုတ္တိပတ္တိသင္မေပးခဲ့ၾကပါဘူး၊
ေနာက္ဆုံးမိဘေတြေသလုိ႔ ပညာမတတ္ေလေတာ့ အရက္သမားေတြနဲ႔လူေပါင္းမွားၿပီး ကုေဋရွစ္ဆယ္လည္းကုန္သြားပါေတာ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုံးက သူေ႒းသားဟာငယ္ငယ္ေလးပဲရွိအုံးမွာပါ။ ပစၥည္းေတြကုန္လုိ႔ ပညာနဲ႕အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းမျပဳတတ္တဲ့အတြက္ သူေတာင္စားဘ၀ကုိေတာင္ေရာက္ရွိသြားရပါတယ္။
ကိုရင္ေလးေတြအထံက ဟင္းက်န္၊ထမင္းက်န္ေတြကိုေတာင္းစားၿပီးေနတဲ့အဲဒီသူေ႒းသားရဲ႕အျဖစ္ကုိႀကည့္ၿပီးေတာ့ျမတ္စြာဘုရားက အာနႏၵာမေထရ္ကုိသံေ၀ဂစကား ေအာက္ပါအတုိင္းမိန္႔ၾကားေတာ္မူပါတယ္။
အာနႏၵာတဲ့၊ အဲဒီသူေတာင္စားဟာ သာမန္သူေတာင္းစားမဟုတ္ဘူး၊ သူေ႒းဘ၀ကလာတဲ့သူေတာင္းစားတဲ့၊ အဲဒီသူေ႒းသားဟာ သူသာပထမအရြယ္မွာ ပညာေတြသင္ၿပီးအလုပ္လုပ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ ဒီၿမိဳ႕ေပၚမွာပထမတန္းစားသူေ႒းျဖစ္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ရဟန္းေဘာင္ကုိ ၀င္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ ရဟႏၱာျဖစ္ႏုိင္တယ္တဲ့၊ ပထမအရြယ္မွာေမ႔ၿပီးဒုတိယအရြယ္မွာသာအလုပ္လုပ္ခဲ့ဦးမယ္ဆုိရင္လည္း ဒုတိယတန္းစား သူေ႒းျဖစ္အုံးမယ္၊ ရဟန္းဘ၀ေရာက္ခဲ့ရင္လည္း အနာဂါမ္ျဖစ္အုံးမယ္တဲ့၊
ေနာက္ဆုံးပထမအရြယ္၊ဒုတိယအရြယ္ေတြမွာေမ့ၿပီးေတာ့ တတိယအရြယ္က်မွ အလုပ္လုပ္အုံးမယ္ဆုိရင္လည္း တတိယတန္းစား သူေ႒းျဖစ္ႏုိင္ေသးတယ္၊ ရဟန္း၀တ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ သကဒါဂါမ္ျဖစ္ခြင့္ရွိေသးတယ္တဲ့။ အဲဒီသူေ႒းသားဟာ အခုေတာ့ႀကိဳးၾကာအုိေတြလုိ မႈိင္ေတြေနရၿပီ အာနႏၵာ ...လုိ႔ သံေ၀ဂစကား မိန္႕ၾကားေတာ္မူပါတယ္။
အဲဒီသူေ႒းသားရဲ႕ေနာက္ဆုံးအခန္းဟာ အခြင့္ေရးအမ်ားႀကီးရရက္သားနဲ႔ ဆုံးရႈံးမႈေတြမ်ားလြန္းလွပါတယ္၊ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ဘ၀ေတြ မွာလည္း အခြင့္ေရးေတြအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္၊ အဲဒီအခြင့္ေရးေတြကုိလက္လြတ္ၿပီး ေနာက္ဆုံးအခန္းကို ၀မ္းနည္းစြာအဆုံးသတ္ရမယ္ ဆုိလ်င္ေတာ့ျဖင့္ လူ႔ဘ၀ကုိရက်ိဳးနပ္မယ္မထင္မိပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္အခြင့္ေရးရတုံး ပညာေတြယူၿပီးေနာက္ဆုံးအခန္းကုိ လွလွပပအဆုံးသတ္ၾကရေအာင္ပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ဘ၀ဇာတ္လမ္းေတြကုိ သရုပ္ေဆာင္ရင္း တုိေတာင္းတဲ့ဘ၀အိမ္ေလးထဲမွာ ၾကည္ႏူးမႈေတြနဲ႔၊၀မ္းသားစရာေတြနဲ႔၊ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေအးရိပ္ေတြနဲ႔ အေဖာ္ျပဳေနၾကရေအာင္ပါ။
က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ဘ၀ဇာတ္လမ္း၊ဘ၀စာအုပ္ထဲက ေနာက္ဆုံးအခန္းကုိေတာ့ မလြဲမေသြႀကံဳေတြ႕ရမွာမုိ႔ လူကလူကုိကူညီရင္း မိသားစုနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္၊ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ပတ္၀န္းက်င္အားလုံးနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္စြာေနၿပီး ေနာက္ဆုံးအခန္းကုိ လွပစြာျဖတ္ ေက်ာ္ဖုိ႔ဆုိတာကေတာ့ ယခုအခ်ိန္ဟာ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ပါပဲရယ္လုိ႔ ေတြးဆလုိက္ရပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးအခန္းမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။