ဒီေခါင္းစဥ္ေလး ေရးျဖစ္ရျခင္းအေၾကာင္းကေတာ့ ဦးဇင္းအြန္လိုင္းသံုးရင္းနဲ႔ ေမးၾကတဲ့လူေတြကုိ ေျဖေပးတာမ်ား စုစည္းထားရာကေန ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာခဲ့တာပါ။ ဦးဇင္းနဲ႔အြန္လုိင္းကေန ခင္လာတဲ့လူတခ်ိဳ႕ဟာ ခင္မင္မႈမ်ားလာတဲ့အခါ ဦးဇင္းကုိ သူတုိ႔ရဲ႕ေမာင္ႏွမသားခ်င္းလုိ သေဘာထား လာၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ facebook သံုးသူမ်ားကပါ ဦးဇင္းကုိ သူတုိ႔ေမာင္ႏွမလုိသေဘာထားၿပီး ဦးဇင္းအေကာင့္ကုိ သူတုိ႔စာမ်က္ႏွာက မိသားစုစာရင္းမွာ ထည့္သြင္းထားၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိ ဦးဇင္း စာမ်က္ႏွာမွာ ေမာင္ႏွမေတြ ေတြ႕လာရတဲ့အခါ ဦးဇင္းေမာင္ႏွမေတြက မ်ားလွခ်ည္းလားလုိ႔ ေမးလာၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဦးဇင္းမွာ ညီမအရင္းႏွစ္ေယာက္သာရွိပါတယ္။ သူတုိ႔ဟာလည္း နယ္မွာေနသူမ်ားမုိ႔ အင္တာနက္မသံုးၾကပါဘူး။ ခုဦးဇင္းစာမ်က္ႏွာမွာရွိတဲ့လူေတြဟာ ဦးဇင္းကုိသူတုိ႔ ေမာင္ႏွမမိသားစုလုိ သေဘာထားၿပီး ေမြးစားထားတဲ့လူေတြပါ။
အခုဦးဇင္းကုိေမြးစားထားက်ေတာ့ ရုိးရုိးခင္မင္မႈထက္ ပုိမုိအက်ိဳးမ်ားတဲ့ သက္ေရာက္မႈေတာ့ရွိမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ရုိးရုိးခင္မင္တဲ့လူဆုိရင္ သူတုိ႔ကလည္း ဦးဇင္းကုိ အားနာစရာေတြျဖစ္ၿပီး ေမးခ်င္တာ မေမးရဲတာေတြျဖစ္တတ္သလုိ ရဟန္းသံဃာနဲ႔ရင္းႏွီးမႈမရွိရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကန္ေတြကစၿပီး မေရာက္ျဖစ္ၾကပါ။ ရဟန္းသံဃာနဲ႔ေမာင္ႏွမသားခ်င္းလုိ ခင္မင္ ရင္းႏွီးမႈ ေတြျဖစ္ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ ကုိယ့္သံဃာေလး ေက်ာင္းမွာရွိတယ္ဆုိရင္ အနည္းဆံုး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကန္ေတာ့ေရာက္ၿပီး ေက်ာင္းရဲ႕ေ၀ယ်ာ၀စၥျဖစ္ေစ၊ လုိအပ္တာတစ္ခုခုကုိျဖစ္ေစ လွဴဒါန္းမႈဒါနကုသုိလ္ ျပဳလုပ္ျဖစ္သလုိ ေ၀ယ်ာ၀စၥကုသုိလ္လည္း လုပ္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ ရဟန္းသံဃာနဲ႔ရင္းႏွီးလုိ႔ ေရာက္လာၾကတဲ့သူေတြရဲ႕ အက်ိဳးပါ။
ဒါျပင္ ဦးဇင္းကလည္း ကုိယ့္နဲ႔ရင္းႏွီးသူမ်ားဆုိ အားမနာတမ္းဆံုးမလုိ႔ ရသြားပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကုိယ့္ကုိ ေမာင္ႏွမသားခ်င္းလုိ သေဘာထားၿပီးဆုိေတာ့ ဆံုးမပုိင္ခြင့္ ရသြားလုိ႔ပါ။ အဲဒီလုိရေအာင္လည္း ဦးဇင္းကေတာ့ အားလံုးကုိ ေမာင္ႏွမသားခ်င္း မိသားစုမ်ားလုိ သေဘာထားပါတယ္။ ဒီလုိသေဘာထားလုိ႔လည္း တခ်ိဳ႕က ဦးဇင္းကုိ ကုိယ့္ေမာင္ႏွမသားခ်င္းလုိ ျပန္သေဘာထားက်လုိ႔ ဦးဇင္းလည္း ၀မ္းသာပီတိျဖစ္ရပါတယ္။ ျမတ္ဗုဒၶကုိယ္တုိင္ကလည္း ကုိယ့္ထက္ႀကီးတဲ့လူကုိ အကုိ၊ အမရင္းလုိ၊ ကုိယ့္ထက္ငယ္တဲ့လူကုိ ညီမ၊ ညီအရင္းလုိ သေဘာထားကာ ေျပာဆုိဆက္ဆံဆံုးမေပးၾကဖုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဦးဇင္းကေတာ့ ေမာင္ႏွမသားခ်င္းလုိ အားလုံုးကုိ သေဘာထားၿပီးသားျဖစ္တဲ့အတြက္ မိမိကုိ ျပန္လည္သေဘာထားတဲ့လူေတြကုိလည္း အားမနာတမ္းဆံုးမေျပာဆုိေလ့ရွိပါတယ္။
မႏွစ္ကျမန္မာျပည္အလည္ျပန္ေတာ့ ဦးဇင္းနဲ႔အြန္လုိင္းကေန ေမာင္ႏွမလုိခင္တဲ့ ေယာက်္ားေလးေတြ၊ မိန္းကေလးေတြ ဦးဇင္းကုိလာေတြ႕ၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိလာေတြ႕တဲ့အထဲမွာ အရင္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဆုိ တစ္ခါမွမသြားျဖစ္တဲ့လူေတြေတာင္ ပါေသးတယ္တဲ့။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားဖုိ႔ဆုိ အေတာ္၀န္ေလးတယ္။ ေျပာဆုိဆက္ဆံဖုိ႔ ခက္တယ္ဆုိၿပီး မသြားျဖစ္ၾကဘူးတဲ့။ ဦးဇင္းနဲ႔က်ေတာ့ စကားေျပာရတာလည္း အဆင္ေျပတယ္။ ဦးဇင္းကလည္း အားလံုးကုိ နားလည္ခြင့္လြတ္ေပးတယ္။ ေျပာဆုိဆံုးမပညာေပးတယ္။ လူငယ္လည္းျဖစ္တာဆုိေတာ့ ဦးဇင္းဆီလာရတာ ေပ်ာ္ၾကတယ္တဲ့။ ရန္ကုန္ကလူေတြဆုိ ဦးဇင္းမံုရြာကုိျပန္သြားတာနဲ႔ ႏုိင္ငံျခားျပန္သြားဖုိ႔ ရန္ကုန္ကုိ မလာေသးဘူးလားလုိ႔ ခဏခဏ ဖုန္းဆက္ၾကတယ္။ ဦးဇင္းရန္ကုန္ေရာက္ရင္ သူတုိ႔ကလာၿပီး စကားေျပာခ်င္၊ ၾသ၀ါဒဆံုးမ စကားမ်ား နားေထာင္ခ်င္လုိ႔တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ဦးဇင္းလည္း ဘယ္သံဃာမဆုိ မိမိတုိ႔က ရင္းႏွီးစြာနဲ႔ ေျပာဆုိဆက္ဆံပါ။ အဲဒီလုိလုပ္မယ္ဆုိရင္ မင့္တုိ႔အတြက္ ေကာင္းမြန္တဲ့ဗဟုသုတပညာမ်ားရရွိၿပီး လူေတာ္လူေကာင္းေလးေတြျဖစ္ကာ မ်က္ေမွာက္မွာေရာ သံသရာမွာပါ အက်ိဳးရွိတဲ့ လူေလးေတြ ျဖစ္ၾကပါလိမ့္မယ္ လုိ႔ ေျပာဆုိဆံုးမေပးခဲ့ပါတယ္။
ဒါနဲ႔ ဒီေနရာမွာ ဆက္စပ္မိလုိ႔ ေကာသလမင္းႀကီး ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ အမ်ိဳးေတာ္ခ်င္တာကုိ စိတ္ထဲေပၚလာလုိ႔ ေျပာပါဦးမယ္။ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕သံဃာေတာ္ေတြကုိ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း အနာထပိဏ္သူေဌး၊ ၀ိသာခါေက်ာင္းအမ၊ ေကာသလမင္းတို႔က သံဃာေတာ္ေတြကုိ ဆြမ္းစားပင့္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ပင့္တဲ့အခါက်ေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြက ေကာသလဘုရင္မင္းျမတ္ရဲ႕ေရႊနန္းေတာ္ကုိ မသြားၾကဘဲ ၀ိသာခါ၊ အနာထပိဏ္သူေဌးတုိ႔ထံသာ သြားေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ေကာသလဘုရင္က “ဘယ္သူကမ်ား ငါ့ထက္ ပုိမုိေကာင္းမြန္ေအာင္ ေကၽြးေမြးလွဴဒါန္းႏုိင္မလဲ။ ငါ့နန္းေတာ္ကသာ အေကာင္းမြန္ဆံုးေတြကုိ လွဴဒါန္းႏုိင္တာပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ သံဃာေတြ မၾကြၾကတာလဲ” လုိ႔ စဥ္းစားရခက္ေနပါသတဲ့။
တကယ္ေတာ့ သံဃာပဲျဖစ္ေစ၊ လူပဲျဖစ္ေစ၊ မိမိနဲ႔ရင္းႏွီးကၽြမ္းတဲ့အိမ္ကုိသာ သြားလာခ်င္ပါတယ္။ မိမိနဲ႔မရင္းႏွီးမကၽြမ္း၀င္တဲ့အိမ္ဆုိ မသြားလာခ်င္ပါဘူး။ ခုလည္း သံဃာေတာ္ေတြဟာ ေကာသလဘုရင္နဲ႔စာရင္ ၀ိသာခါ၊ အနာထပိဏ္တုိ႔နဲ႔ ပုိမုိရင္းႏွီးတဲ့အတြက္ ၾကြေရာက္ျခင္းပါ။ အဲဒီလုိျဖစ္တာကုိ ေကာသလဘုရင္က စဥ္းစားမရတာနဲ႔ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီလုိျဖစ္ရတာလဲ ဘုရားလုိ႔သြားေလွ်ာက္တဲ့အခါ ျမတ္ဗုဒၶကလည္း ဘယ္သူမဆုိ မိမိနဲ႔ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္တဲ့အိမ္၊ အမ်ိဳးလုိျဖစ္ေနတဲ့ အိမ္ကုိသာ ၾကြခ်င္ၾကတာမုိ႔ သံဃာေတြဟာ ၀ိသာခါ၊ အနာထပိဏ္တုိ႔နဲ႔ ေဆြမ်ိဳးလုိခင္မင္ေနၾကတဲ့အတြက္ ၾကြေရာက္ျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္ လုိ႔ ျပန္လည္မိန္႔ၾကားေပး လုိက္ပါတယ္။
ဒါနဲ႔ ေကာသလဘုရင္ဟာ သူ႔နန္းေတာ္ကုိ သံဃာေတြဆြမ္းစားၾကြေအာင္၊ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ အမ်ိဳးေတာ္ရင္ သံဃာေတြ သူ႔နန္းေတာ္ကုိ ဆြမ္းစားၾကမယ္ထင္ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားအမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ သာကီ၀င္မင္းသမီး တစ္ေယာက္ကုိ မိဖုရားေျမွာက္ဖုိ႔ ႀကံစည္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိႀကံစည္တာဟာ ေကာသလမင္းရဲ႕ အေတြးမွားမႈပါပဲ။ အဲဒီလုိလုပ္ရံုနဲ႔ သံဃာေတြရဲ႕စိတ္ကုိ ရင္းႏွီးမႈမရႏုိင္ပါ။ မိမိကလည္း သံဃာေတြကုိ ကုိယ့္ေမာင္ႏွေဆြမ်ိဳးလုိသေဘာထားမွ သံဃာေတြကလည္း ကုိယ့္ကုိျပန္လည္ သေဘာထားမွာပါ။ အဲဒီလုိ သေဘာထားမယ္ဆုိရင္ သံဃာေတာ္မ်ားမွာလည္း ပစၥည္းေလးပါးအတြက္ မပူပင္ရသလုိ ဒကာ-ဒကာမေတြမွာလည္း ေကာင္းမႈမ်ားေန႔စဥ္ျပဳလုပ္ခြင့္ရၿပီး တရားစကားမ်ားကုိ ေန႔စဥ္နာၾကားခြင့္ရကာ မိမိအမွားရွိရင္လည္း ခ်က္ျခင္းျပဳျပင္ေပးႏုိင္မဲ့လူ အရန္သင့္ ျဖစ္ေနမွာပါ။
ဒါ့ေၾကာင့္ ဦးဇင္းကေတာ့ ကုိယ့္နဲ႔အမ်ိဳးလုိျဖစ္ေနတဲ့လူဆုိရင္ေတာ့ အာမနာတမ္းေျပာလုိ႔ရတဲ့အတြက္ အမ်ိဳးေတာ္ေလး ေကာင္းေလးပဲလုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။ မိမိန႔ဲ မရင္းႏွီးတဲ့လူက အမွားလုပ္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ သူကကုိယ္ေျပာတာ ႀကိဳက္လားမႀကိဳက္လား မသိလုိ႔ မေျပာဆုိမဆံုးမျဖစ္တာက မ်ားပါတယ္။ မိမိနဲ႔ရင္းႏွီးတဲ့သူဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ့္ေရွ႕မွာ အမွားျပဳလုပ္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ အားမနာတမ္း ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ သူက ကုိယ့္အမ်ိဳးလုိျဖစ္ေနေတာ့ ေျပာရဲဆုိရဲ႕တဲ့ သတၱိရွိေနလုိ႔ပါ။ ဦးဇင္း သာသနာ့တကၠသုိလ္ကေန သာသနတကၠသီလဓမၼာစရိယဘြဲ႕ေအာင္ျမင္ၿပီးတဲ့အခါ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ ျမစ္ႀကီးနားခရုိင္၊ တႏုိင္းၿမိဳ႕ေတာင္တန္းေဒသမွာ သာသနာျပဳတာ၀န္(၂)ႏွစ္က်တာနဲ႔ သြားေရာက္ သာသနာျပဳေပးခဲ့စဥ္ကလည္း တစ္ၿမိဳ႕လံုးကုိ ကုိယ့္အမ်ိဳးေတြလုိ သေဘာထားကာ အားမနာတမ္း ေျပာဆုိ ဆံုးမခဲ့ပါတယ္။
ဦးဇင္းသာသနျပဳက်တဲ့ေက်ာင္းမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္းလည္းရွိတာဆုိေတာ့ ဦးဇင္းအတြက္ ပုိအဆင္ေျပပါတယ္။ တာ၀န္က်တဲ့ၿမိဳ႕ေလးမွာေနတဲ့ တုိင္းရင္းသားေပါင္းစံုအားလံုးက ဦးဇင္းကုိ သူတုိ႔ညီအကုိေမာင္ႏွမလုိခင္မင္ၾကပါတယ္။ ဦးဇင္းကလည္း ကေလးေတြကုိ စာသင္ေပးရင္း မင့္တုိ႔ဟာ ငါ့ရဲ႕ ညီေတြ၊ ညီမေတြျဖစ္ၾကတယ္ေနာ္။ အဲဒါကုိ မင့္တုိ႔မွတ္ထား၊ မင့္တုိ႔ကလည္း ဦးဇင္းကုိ ကုိယ့္အကုိအရင္းလုိ သေဘာထားၾက၊ မိမိတို႔နဲ႔ ဘာသာမတူ၊ လူမ်ိဳးမတူတာေတြ စိတ္ထဲမွာ မထားၾကနဲ႔လုိ႔ ေျပာဆုိေပးကာ ကေလးေတြကစၿပီး ညီအကုိေမာင္ႏွမ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးပါတယ္။
ကေလးေတြက ကုိယ့္ကုိ သူတုိ႔အကုိလုိသေဘာထားတဲ့အခါက်ေတာ့ မိဘေတြလာရင္ ခင္ဗ်ားသမီး၊ သားကေတာ့ ဦးဇင္းကုိ အကုိရင္းလုိသေဘာထားတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကေရာ ဘယ္လုိလဲဆုိၿပီး ေမးတဲ့အခါက်ေတာ့ မိဘေတြကလည္း သေဘာတူပါတယ္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ မိမိနဲ႔ ေမာင္ႏွမလုိျဖစ္ေနတဲ့ အခါၾကေတာ့ ကေလးေတြက ကုိယ့္ေျပာတဲ့စကားကုိ နားေထာင္ၾကတယ္။ ဒါလုပ္ဆုိ လုပ္ၾကတယ္။ ဒါေလးရြတ္ပါဆုိလည္း ဘုရားစာေတြ ရြတ္ၾကတယ္။ တကယ္လုိ႔ မိမိက ကေလးေတြကုိ ကိုယ့္ခုိင္းတာ မလုပ္လုိ႔ျဖစ္ေစ၊ ကုိယ့္စကားနားမေထာင္လုိ႔ျဖစ္ေစ ရုိက္လုိက္မိတဲ့အခါလည္း ကေလးေတြက ဦးဇင္းကုိ ခဏတာ အျပစ္ျမင္ေပမဲ့ မိဘေတြကေတာ့ အျပစ္မျမင္ၾကေတာပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကေလးေတြကသူတုိ႔ရုိက္ခံရတဲ့အခါ အိမ္ေရာက္ေတာ့ မိဘေတြကုိ အေမ ဒီေန႔ အကုိက သား၊ သမီး စာမလုပ္လုိ႔ ရုိက္တယ္လုိ႔ တုိင္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါ မိဘေတြက သူတုိ႔သားသမီးကုိ အကုိကရုိက္တယ္ဆုိတဲ့ တုိင္သံၾကားတာနဲ႔ ဦးဇင္းကုိ အျပစ္ျမင္တဲ့စိတ္မရွိေတာ့ပါဘူး။ “ေအာ္-အကုိကရုိက္တယ္ဆုိတဲ့စကားဟာ တန္ဖုိးရွိပါလားဆုိၿပီး အဲဒီတုန္းက သိခဲ့ရပါတယ္။ အကုိကဆုိတဲ့ စကားလံုးေၾကာင့္သာ မိဘေတြက ဦးဇင္းကုိ အျပစ္မျမင္တာပါ။ တကယ္ဆုိ ေတာင္တန္းေဒသက မိဘေတြဟာ သူတုိ႔သားသမီးကုိ မရုိက္ၾကပါဘူး။ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ကလည္း သားသမီးမ်ားကုိ မရုိက္ၾကတာမုိ႔ သူမ်ားကရုိက္ရင္လည္း မႀကိဳက္ၾကဘူး။ က်န္တဲ့ဆရာ၊ ဆရာမေတြရုိက္ရင္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာေတြ၊ ရဲစခန္းေတြမွာ တုိင္ၾကေလ့ရွိပါတယ္။ ဦးဇင္းမုိ႔သာ သူတုိ႔မတုိင္ၾကတာပါ။ ဒါဟာလည္း အကုိဆုိတဲ့ စကားလံုးေၾကာင့္ပါ။
တကယ္လို႔သာ ဦးဇင္းနဲ႔ ကေလးေတြသာ ညီအကုိေမာင္ႏွမေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းလုိ သေဘာမထားဘူးဆုိရင္ ကေလးေတြကုိ ဦးဇင္းရုိက္မိတဲ့အခါ ဒီဦးဇင္းက ဘာျဖစ္လုိ႔ ငါ့သားကုိ ရုိက္ရတာလဲလုိ႔ ကေလးမိဘေတြေဒါသျဖစ္အျပစ္ျမင္ၿပီး ဦးဇင္းကုိလည္း တုိင္ေတာမႈေတြ လုပ္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဦးဇင္း ေတာင္တန္းသာသနာျပဳစဥ္မွာလည္း အားလံုးကုိ ညီအကုိ ေမာင္ႏွမေတြလုိ သေဘာထား ဆက္ဆံခဲ့သလုိ သူတုိ႔ကလည္း ျပန္လည္သေဘာထားခဲ့တဲ့အတြက္ ကုိယ့္စကားကုိနားေထာင္ကာ ဘာသာမေျပာင္းေသာ္မွ ကုိယ့္ေပးတဲ့အသိဉာဏ္ေတြ သူတုိ႔ရင္ထဲမွာ စြဲက်န္ေနရစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ဦဇင္းကုိ ေမာင္ႏွမလုိ သေဘာထားဆက္ဆံၾကတဲ့အတြက္ ဦးဇင္းလည္းေနရတာ စိတ္ခ်မ္းသာလုိ႔ သာသနာျပဳတာ၀န္(၂)ႏွစ္က်ေပမဲ့ (၃)ႏွစ္တိတိ ေနေပးခဲ့ပါတယ္။ ဦးဇင္းပညာသင္ၿပီးရင္လည္း အဲဒီမွာပဲ ေက်ာင္းထုိင္ပါလုိ႔ အားလံုးကလည္း ေတာင္းဆုိထားၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဦးဇင္းဘ၀ေရွ႕ေရး ဘယ္လုိျဖစ္မဲ့ဆုိတာကုိ ေသခ်ာမသိေသးတဲ့အတြက္ အာမခံခ်က္ေတာ့ မေပးခဲ့ပါဘူး။
ဦးဇင္းစာသင္ခဲ့တဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမေတြဆုိ ဦးဇင္းကုိခ်ီးမြမ္းေလ့ရွိပါတယ္။ “ဦးဇင္းက သူမ်ားခ်စ္ေအာင္လည္း ေျပာဆုိတတ္တယ္။ စိတ္ထားတတ္တယ္။ စိတ္မဆုိတတ္ဘူး။ အလုပ္အကုိင္လည္း ေနရာတကာမွာ ပညာတတ္ဦးဇင္းဆုိၿပီး မာနမထားဘဲ လုပ္ေပးတတ္တယ္၊ ကေလးမိဘေတြ စိတ္မဆုိးေအာင္လည္း ဦးဇင္းက စကားလံုးလွလွေလးေတြနဲ႔ သူတုိ႔အျပစ္မျမင္ေအာင္ ေမာင္ႏွမသံေယာဇဥ္ထားၿပီး ေျပာဆုိဆက္ဆံတတ္တယ္”လုိ႔ ခ်ီးမြမ္းခန္း ထုတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ မႏွစ္က ျမန္မာျပည္အလည္ျပန္ေတာ့ ေတာင္တန္းကုိ သြားခဲ့ပါေသးတယ္။ ဦးဇင္းလာတာနဲ႔ “ေဟာ့ တုိ႔ဦးဇင္းလာၿပီ၊ တုိ႔အကုိလာၿပီ၊ တုိ႔ေမာင္ေလးလာၿပီ”ဆုိၿပီး ႀကိဳလုိက္ၾကတာ အားရ၀မ္းသာစရာ ျမင္းကြင္းေတြနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ရပါတယ္။ ဒါဟာ ေမာင္ႏွမလုိ သေဘာထားျခင္းရဲ႕ အက်ိဳးရလဒ္ေတြပါ။
ခုလည္း ဦးဇင္းကုိ ေမြးစားထားၾကတဲ့ အကုိ၊ ေမာင္၊ ညီ၊ သားစတဲ့လူေတြအားလံုးကုိ ဦးဇင္းက ပထမဦးဆံုး စကားနဲ႔ဆံုးမမယ္။ စကားနဲ႔မရရင္ လက္နဲ႔ဆံုးမရမယ္။ လက္နဲ႔ဆံုးမလုိ႔မွ မရေတာ့တဲ့လူဆုိရင္ေတာ့ သတ္ပစ္လုိက္မယ္ေလ။ သတ္ပစ္လုိက္မယ္ဆုိလုိ တစ္မ်ိဳးေတာ့ မထင္ၾကပါနဲ႔။ လူကုိသတ္မွာမဟုတ္ဘူး။ စြန္႔ပစ္ထားလုိက္မွာပါ။ ဒီလုိဆံုးမမႈနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး သတ္ပစ္တယ္ဆုိတဲ့စကားကုိ နားလည္ေအာင္ ျမတ္ဗုဒၶလက္ထက္က ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ေကသီျမင္းထိန္းတုိ႔ရဲ႕ အေၾကာင္းအရာေလးကုိ လမ္းႀကံဳတာနဲ႔ ေရးလုိက္ပါဦးမယ္။
ေကသိအမည္ရွိတဲ့ျမင္းထိန္းဆရာဟာ ျမတ္ဗုဒၶနဲ႔ေတြ႕တဲ့အခါ သာသနာေတာ္မွာရွိတဲ့ သံဃာေတြကုိ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ ယဥ္ေက်းလိမ္မာေအာင္ ဆံုးမေပးသလဲလုိ႔ ေမးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ျမတ္ဗုဒၶက အသင္ျမင္းဆရာေရာ ျမင္းေတြကုိလိမ္မာယဥ္ေက်းေအာင္ ဘယ္လုိဆံုးမပါသလဲလုိ႔ ျပန္ေမးလုိက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ျမင္းဆရာက ပထမအေနနဲ႔ ႏႈတ္ကေန ေငါက္ငမ္းၿပီး လုိရာသြားတတ္ေအာင္၊ ကုိယ့္စကားကုိ နားလည္ေအာင္၊ ယဥ္ေက်းေအာင္ ဆံုးမပါတယ္။ အဲဒီလုိ ဆံုးမလုိ႔မရတဲ့ျမင္းကုိ ခၽြန္းတံနဲ႔ေသြးထြက္ေအာင္ ထုိးစြၿပီး ဆံုးမေပးပါတယ္။ အဲဒီလုိမွမရတဲ့ျမင္းကုိ သတ္ပစ္လုိက္ပါတယ္လုိ႔ ေျဖပါတယ္။
ထုိအခါ ျမတ္ဗုဒၶကလည္း ငါလည္း သင္လုိပဲ ပထမအေနနဲ႔ တရားေဟာၾသ၀ါဒေပးၿပီး လမ္းညႊန္ဆံုးမေပးတယ္။ အဲဒီလုိမွမရရင္ သိကၡာပုဒ္စည္းကမ္းဥပေဒထုတ္ၿပီး ဒါေတြလုပ္ရင္ ဒီလုိအက်ိဳးေတြခံစားရတယ္လုိ႔ အျပစ္ေတြကုိျမင္ေအာင္ေျပာ ဆံုးမတယ္။ ဒီလုိေျပာတာမွမရတဲ့ သံဃာကုိေတာ့ ငါလည္း သတ္ပစ္လုိက္တယ္လုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီအခါ ျမင္းထိန္းဆရာက အရွင္ဘုရားကုိယ္တုိင္ သူတစ္ပါးအသတ္ကုိမသတ္ရဆုိၿပီး ငါးပါးသီလထဲမွာ ပါဏာတိပါတသိကၡာပုဒ္ကုိ ေဟာထားခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီလုိေဟာထားပါလ်က္နဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ သူတစ္ပါးအသက္ကုိ မိမိကုိယ္တုိင္ သတ္ရတာလဲလုိ႔ေျပာေတာ့ ျမတ္ဗုဒၶက ငါသတ္ပစ္တယ္ဆုိတာက မင့္လုိ သူတစ္ပါး အသက္ေသေအာင္ သတ္တာမဟုတ္ဘူး။ ငါဘယ္လုိမွ ဆံုးမလုိ႔မရတဲ့သံဃာကုိ ေဘးမဲ့ေပးတဲ့အေနနဲ႔ ဘာမွေျပာဆုိျခင္းမရွိဘဲ ေနလုိက္တာကုိ ေျပာတာပါ။ အဲဒီလုိ ငါဘုရားရွင္ရဲ႕ ေဘးမဲ့ေပးျခင္း၊ ေျပာဆိုဆံုးမလုိ႔မရတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဟာ ေကာင္းမႈဆုိတာ လုပ္ျဖစ္ေတာ့မွာမဟုတ္သလုိ သူေတာ္ေကာင္းစကားဆုိတာလည္း သူ႔မွာမရွိတဲ့အတြက္ မ်က္ေမွာက္ေရာ တမလြန္မွာပါ သံုးစားလုိ႔ရမဲ့ပုဂၢိဳလ္မဟုတ္တဲ့အျပင္ အပါယ္ကုိသာ သြားရမဲ့ လူျဖစ္လိမ့္မယ္လုိ႔ မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဦးဇင္းကလည္း ဘယ္လုိမွဆံုးမလုိ႔မရတဲ့သူဆုိရင္ စကားမေျပာဘဲ ကိုယ္နဲ႔မသိတဲ့ လူပံုစံမ်ိဳးေနလုိက္ကာ သတ္ပစ္လုိက္မွာလုိ႔ ေျပာျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဦးဇင္းရဲ႕ ဒကာ-ဒကာမအားလံုးဟာလည္း မိဘရဲ႕သတ္ျဖစ္ျခင္း၊ ဆရာသမားရဲ႕သတ္ျဖတ္ျခင္း၊ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ သတ္ျဖတ္ျခင္းမ်ား ခံၾကရတဲ့လူမ်ား မျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေနထုိင္ေစခ်င္ပါတယ္။ မိဘကသတ္ခဲ့ရတဲ့ သားသမီးဟာ ဘ၀မွာ သံုးစားလုိ႔ ရတဲ့လူျဖစ္မလာႏုိင္သလုိ ဆရာက သတ္ခံရတဲ့လူဆုိရင္လည္း သံုးစားလုိ႔ ရေတာ့မွာ မဟုတ္ေပ။ နိဂံုးခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဦးဇင္းကုိ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းလုိ သေဘာထားၿပီဆုိရင္ေတာ့ ဆံုးမခံရဖုိ႔သာ ျပင္ထားဖုိ႔နဲ႔ ဦးဇင္းသတ္ပစ္ျခင္းမွ ကင္းေ၀ေအာင္ ျပဳမႈေနထုိင္ၾကပါ လုိ႔ ေျပာလုိက္ပါရေစ။
ဂ်ာနယ္ကုိ Download လုပ္ ဖတ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒီမွာ ယူလုိက္ပါ။ http://www.mediafire.com/?zq24sdqxe6gj40r
ဦးဇင္း စာဖတ္ပရိသတ္အားလံုး ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ပါးခ်မ္းသာၿပီး လုိရာဆႏၵျပည့္၀ၾကပါေစလုိ႔ ဆႏၵျပဳလ်က္.....။
အရွင္ေကာမလ(ခ)ဆန္နီေနမင္း
University of Mandalay (B.A- Buddhism)
University of Kelaniya in Sri Lanka (Master of art)
Master of philosophy (M.phil)
sanninaymin@gmail.com
http://www.sanninaymin.com
ကုိလံဘုိၿမိဳ႕၊ သီရိလကၤာႏုိင္ငံ။