တတိယ အႀကိမ္ေျမာက္ လူပ်ိဳေပါက္ကေလး ျပန္ျဖစ္သြားျပန္ၿပီဟု ခပ္မဲ့မဲ့ ေတြးလုိက္မိေလသည္။
နႏၵသည္ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလာခဲ့သည္ႏွင့္ ေတြေ၀ျခင္းကင္းစြာ အေမ့အိမ္သုိ႔ ေျခလွမ္းျပင္ၿပီး ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့သည္။ အသက္ ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ျပည့္ခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ အရြယ္ေရာက္ၿပီး ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကုိ ေမေမကေတာ့ ရင္ခြင္ပုိက္ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္လုိပင္ ရင္ဘတ္စည္တီးလွ်က္ ႀကိဳဆုိေထြးေပြ႕ဦးမွာ ေသခ်ာပါသည္။ ေဖေဖကေရာ…။ နႏၵ၏ နံေဘးမွာ တြယ္တာစရာ မိန္းမတစ္ေယာက္သာ ယွဥ္တြဲပါမလာခဲ့ဘူးဆုိလွ်င္ ေဖေဖကလည္း သူ႕ကုိ လက္ခံႏုိင္မွာပါ။ သူ… အေတြ႕အႀကံဳအရ သိေနခဲ့ပါသည္။
***********
“ငါေတာ့ ေမေမ့ကုိ နားကုိ မလည္ႏုိင္ေတာ့ဘူး”
“အင္း… ငါေရာပဲ”
အဲဒီလုိ စကားမ်ားျဖင့္ ကဥၥနာႏွင့္သူ အတုိင္ အေဖာက္ ညီခဲ့ၾကဖူးစဥ္က သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ခုနစ္တန္းပဲ ရွိၾကေသးသည္။ အေကာင္းဆုံးေက်ာင္းဟု သတ္မွတ္ျခင္းခံရေသာ အေျခခံပညာ အထက္တန္းေက်ာင္းႀကီးမွာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က အေတာ္ဆုံးအတန္း တန္းခြဲ(A)မွ အေတာ္ဆုံး ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။ အဆင့္တစ္ ႏွင့္ ႏွစ္ကုိ တစ္လွည့္စီလုယူေနၾကေသာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္သည္ အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ျဖစ္ေနၾကစဥ္မွာ သူတုိ႔၏ အေမႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အစစ၊ အရာရာ ယွဥ္ၿပိဳင္ဘက္၊ ကမာၻ႕ရန္မ်ားအျဖစ္ အေတာ္ကေလး ခရီးတြင္ေနခဲ့ၿပီ။
“ဒီတစ္ပတ္ စာေမးပြဲမွာ ကဥၥနာ့ထက္ ဘာသာစုံ ရမွတ္ေတြ သာေနမွ ျဖစ္မယ္ေနာ္။ မဟုတ္ရင္ ဟုိမွာေတြ႕တယ္မဟုတ္လား ၀ါးျခမ္း”
အသားနာမွာေတာ့ သူ ေၾကာက္လွပါသည္။ ေဖေဖေရာ ေမေမပါ လက္သံေျပာင္လြန္းလွသူေတြ ျဖစ္ၾကသည္ မဟုတ္လား။ ၿပီး… စာေမးပြဲမွာ အမွတ္နည္းတာ၊ အဆင့္ မေကာင္းတာကုိလည္း သူ ကုိယ္တုိင္က မႀကိဳက္ႏုိင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကဥၥနာ့လုိ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ အႏုိင္ရေရးအတြက္ေတာ့ျဖင့္ သူ စိတ္မ၀င္စားပါ။ သူ ကဥၥနာ့ အေပၚမွာ အႏုိင္မယူခ်င္ဘူး။ ကဥၥနာက သူ႕ အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္း မဟုတ္လား။
ကဥၥနာကေတာ့ မိန္းခေလးျဖစ္ေနလုိ႔လား မသိ။ ၿပိဳင္ဆုိင္ခ်င္၊ အႏုိင္လုိခ်င္ေသာ စိတ္ကေလး ရွိတာ ရိပ္မိရပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကဥၥနာကလည္း သူ႕တစ္ေယာက္ကုိေတာ့ ကဲကဲလႊားလြား မၿပိဳင္ဆုိင္ခဲ့ဖူးပါ။ ကဥၥနာလည္း သူ႕အား ခင္မင္သည္သာ မဟုတ္လား။
သုိ႔ေသာ္ ကဥၥနာသည္လည္း သူမ၏ အိမ္မွာ သူ႕နည္းတူ မိခင္၏ ႀကိမ္း၀ါးမႈကုိ တရံမလပ္ ေခါင္းငုံ ခံေနရရွာတာ သူသိပါသည္။ သူတုိ႔တေတြ ေျဖဆုိၿပီးခဲ့ေသာ စာေမးပြဲရမွတ္မ်ားကုိ အတန္းထဲမွာ ေၾကျငာေသာေန႔မ်ိဳးတြင္ ကဥၥနာတစ္ေယာက္ ဂဏွာ မၿငိမ္ပဲ ျဖစ္ေနတတ္တာ သူ ေတြ႕ဖူးလွၿပီ။ ဟုိလူ၊ ဒီလူထံမွာ အမွတ္ေတြလုိက္ေမးရင္း အလုပ္ရွဳပ္ေနတတ္ျပန္သည္။ အုပ္ထိန္းသူလက္မွတ္ထုိးရန္ ရီပုိ႔ကဒ္မ်ား အိမ္သုိ႔ ထည့္ေပးလုိက္ေသာေန႔ဆုိလွ်င္ အဆင့္တစ္ျဖစ္ေနမွ သူမ.. ရယ္ေမာေနႏုိင္တာ ျဖစ္သည္။ မေတာ္တဆ အဆင့္ေတြမ်ားစြာ ေလ်ာ့က်သြားခဲ့လွ်င္ေတာ့ ငုိမလုိမ်က္ႏွာပ်က္လွ်က္ ေဆာက္တည္ရာမဲ့ေနတတ္တာ သနားစရာ ေကာင္းလွေတာ့သည္။ အိမ္ေရာက္လွ်င္ သူ႕ေမေမသည္ နားေတြ ညည္းအူလာေအာင္ ဆူပူျမည္တြန္ေတာ့မည္ကုိ သူမ သိေနႏွင့္သည္ေလ။ ၿပီး အရုိက္ခံရဦးမွာလည္း ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲပါ။
ကဥၥနာကမွ သူ႕ေမေမတစ္ေယာက္တည္းက ဆူတာ၊ ရုိက္တာမုိ႔ ေတာ္ဦးမည္။ သူမွာေတာ့ ေဖေဖေရာ၊ ေမေမပါ တစ္လွည့္စီ ဆူၾက ရုိက္ၾကတာကုိ လွိမ့္ပိန္႔ခံရတာျဖစ္သည္။ ေဖေဖေမာလွ်င္ ေမေမက အလွည့္ယူသည္။ ေမေမ ေျခကုန္လက္ပန္းက်လွ်င္ ေဖေဖက စစ္ကူ၀င္သည္။ တစ္ေနကုန္ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္ေလတုိင္း ထုိအေၾကာင္းအရာ တစ္မ်ိဳးတည္းကုိသာ တက္ညီလက္ညီ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနၾကေတာ့ရာ သူ႕ခမ်ာ ေနစရာပင္ မရွိေတာ့။
မွတ္မွတ္ရရ ေက်ာင္းတက္မွန္လွေသာ ကဥၥနာတစ္ေယာက္ အပ်င္းဖ်ားၿပီး တစ္ပါတ္နီးပါး ေက်ာင္းပ်က္ခဲ့ဖူးေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ လပါတ္စာေမးပြဲမွာ အဆင့္က်သြားေၾကာင့္ သူ႔ေမေမ ရုိက္ရာ အေၾကာက္လြန္ကာ ေနမေကာင္းသည္အထိ ျဖစ္ခဲ့ရသည္ဟု သိခဲ့ရ၏။ ေနာက္တစ္ပါတ္ စာေမးပြဲမွာ ကဥၥနာ႕ထက္ အမွတ္နည္းေစရန္ သူတမင္ ေလွ်ာ့ေျဖခဲ့ရာ အတန္းပုိင္ဆရာမက သူ႕အား အတန္းထဲမွာ ရစရာမရွိေအာင္ ဆူပူျမည္တြန္လႊတ္လုိက္သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ေတာ့ မုိးမီးေလာင္ေလ၏။
***********
တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္၏ ေနအိမ္ေတြက ေက်ာင္းႏွင့္ အတန္ေ၀းလွမ္းေနပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ မိဘေတြအားလုံးက အနီးရွိ အလယ္တန္းေက်ာင္းကေလးကုိ လုံး၀ စိတ္မ၀င္စား။ ခါးခါးသီးသီးဟုပင္ ေျပာႏုိင္ေလာက္သည္။ ထုိေက်ာင္းကေလးမွာ ေက်ာင္းတက္ရလွ်င္ျဖင့္ သူတုိ႔၏သားသမီးေတြ ဒီတစ္သက္ ပညာတတ္ျဖစ္လာမည္လုိ႔ကုိ မယုံၾကည္ၾကေသာ ျငင္းပယ္ျခင္းမ်ိဳးႏွင့္ ျဖစ္သည္။
သူ၏ စာေမးပြဲရမွတ္မ်ားအေပၚ အားမရလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ စာၾကည့္စားပြဲ ပုံမွန္ထုိင္ရန္ ခဏငယ္ကေလး ပ်က္ကြက္လွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း ေမေမ၏ လက္သုံးစကားမွာ..
“နင့္ကုိ ႏြားျဖစ္မွာစုိးလုိ႔ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းမွာ ထားတာဟဲ့။ သိရဲ႕လား”
…ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ေမေမ့စကားအရ ဆုိလွ်င္ေတာ့ အိမ္ႏွင့္ အနီးအနားက ေက်ာင္းမွာေနၾကရသည့္ ေက်ာင္းသားေတြသည္ ယေန႔ သုိ႔မဟုတ္..မနက္ျဖန္မွာ ႏြားျဖစ္ၾကေတာ့မည္လား မသိ။ ဒါေပမယ့္ ထုိေက်ာင္းမွ ထြက္သြားေသာ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ တစ္ေယာက္မွ ႏြားျဖစ္သြားၾကတယ္ဟု သူ မၾကားစဖူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူတုိ႔တေတြမွာ သူ႔ေလာက္ ေက်ာင္းစာႏွင့္ မ်က္ႏွာ အခ်ိန္ျပည့္ ကပ္မထားၾကရ။ ေဆာ့ကစားခ်ိန္လည္း ပုိမ်ားၾကသည္။ ၿပီး သူ မသိတတ္ေသာ အရာမ်ားစြာကုိ သူတုိ႔က ပုိမုိ သိနားလည္ေနၾကျခင္း ပဲ ျဖစ္သည္။
“ေနၾကာေစ့ဆုိတာ ေနၾကာပင္က ပန္းပြင့္ၿပီး အဲဒီအပြင့္က ရတာကြ။ ၿပီးေတာ့ ကြာေစ့ဆုိတာလည္း ကြာပင္က ရတာပဲ”
အဲသည္စဥ္အခ်ိန္တုန္းက အလယ္တန္းပင္ တက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ သူက အဟုတ္ထင္မွတ္ေနခဲ့ဖူးတာ ျဖစ္သည္။
“ငါ.. ေနၾကာပင္ေတာ့ ျမင္ဖူးတယ္။ ကြာပင္ေတာ့ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးဘူး။ သူကေရာ အပြင့္ ပြင့္တာပဲလား”
သူတုိ႔ တဟားဟားရယ္ေမာေနၾကသည့္တုိင္ သူ နားမလည္ႏုိင္။
“မင္းကုိ အလကား ေနာက္ေနၾကတာပါကြာ။ ကြာေစ့ဆုိတာ ဖရဲပင္က ရတာ။ ဖရဲသီးထဲက အေစ့မဲမဲေတြ မင္း ေတြ႕ဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ အဲ အေစ့ေတြကုိ ေလွာ္ထားတာ”
တစ္ေယာက္က တည္တည္တံ့တံ့ ၀င္ရွင္းျပေတာ့ သူ အသိတုိးရသည္။
“ၿပီးေတာ့ အသီးေတြထဲမွာ ဘယ္အသီးက အမာဆုံးလဲ သိလား။ ေဂါက္သီးကြ။ ေဂါက္ပင္ေရာ ျမင္ဖူးလား”
သူ ဆတ္ခနဲ ျဖစ္သြားကာ…
“မင္း လာမရႊီးနဲ႔ ေဟ့ေယာင္။ ေဂါက္သီးကုိ ငါသိတယ္။ ငါတုိ႔ေဖေဖက ညေနတုိင္း ေဂါ့ဖ္ရုိက္သြားေနက်”
သူတုိ႕တေတြ ရယ္ေမာလုိက္ၾကျပန္သည္။ တကယ္ေတာ့ သက္ရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ခုလုိ ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာဆုိရင္း ရယ္ပြဲဖြဲ႕ေနရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါသည္။ ခဏေနရင္ ေဘာလုံးကန္ၾကမည္ဟု တုိင္ပင္ကာ လူစုေနၾကသည္။ ေမေမ ျပန္ေခၚဖုိ႔ အခ်ိန္နီးေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ရသေလာက္ အခ်ိန္ကေလးမွာ သူ.. ေဘာလုံး၀င္ကစားသည္။
“နႏၵေရ….”
ေမေမ လွမ္းေခၚေတာ့ သူ မၾကားေယာင္ေဆာင္ကာ ဆက္ကစားသည္။ ႏွစ္ခြန္း သုံးခြန္းဆင့္လာေတာ့…
“လာၿပီး ေမေမ။ ခဏေလး…”
သူ အကစားမပ်က္ပါ။ ၀ါးျခမ္းတစ္ေခ်ာင္းကိုင္ကာ ေမေမ ကြင္းစပ္ဆီ လာရပ္ေလမွ ေရွ႕မွ ေဘာလုံးကုိ တစ္ခ်က္ အားကုန္က်ဳံး ကန္ပစ္ခဲ့ကာ သုန္သုန္မႈန္မႈန္ သုတ္ေခ်တင္ရသည္။ ထုိေန႔က ထုံးစံမပ်က္ အရုိက္ခံရေသာ္လည္း သူ ေက်နပ္ေလသည္။
*********
မိဘ၏ အရိပ္တြင္ သူ႔အတြက္ ေမွးစက္နားေနရန္ တစ္ေနရာစာေတာ့ ရွိေနဆဲပဲျဖစ္သည္။ ဟုိယခင္္က ရရွိခံစားခဲ့ဖူးသည့္ အေဆာင္အေယာင္မ်ားသည္လည္း ေျပာင္းလဲေလ်ာ့နည္းမသြားေသးပါ။ သုိ႔ေသာ္ သူ မေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ပါဟုဆုိလွ်င္ ေဖေဖေရာ၊ေမေမပါ သူ႔ကုိ စိတ္ဆုိးၾကဦးမည္။ တစ္အုိးတစ္အိမ္ႏွင့္ အခါခါခြဲေနခဲ့ဖူးတဲ့ သားေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဟာ မိဘအိမ္မွာ အပူပန္မဲ့ ေနရသည့္ဘ၀ကုိ သာယာေနလိမ့္မည္ဟု ေဖေဖႏွင့္ေမေမတုိ႔ ထင္မွတ္မွားေနၾကပါသလား။
သူ႔အိမ္ကေလးမွာ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမတုိ႔အိမ္ကဲ့သုိ႔ မက်ယ္၀န္း၊ မခမ္းနားပါ။ ႏႈိင္းယွဥ္မရႏုိင္ေအာင္ အပုံႀကီး ကြာျခားလြန္းလွတာ သူသိပါသည္။ ဒါေပမယ့္ သိမ္ႏုတ္ေသာ ထုိအိမ္ကေလးမွာ သူက အိမ္ဦးနတ္၊ ဘုရင္တစ္ဆူျဖစ္သည္။ သူ အရိပ္ၾကည့္ကာ ေၾကာက္ရြံ႕ခန္႔ညားရမည့္သူ မရွိ။ ဒါေပမယ့္ သူက အိမ္ေထာင္တစ္ခုကုိ ဦးေဆာင္ကာ ရွာေဖြေကၽြးေမြးရန္ ခုထိ အစြမ္းအစ ကင္းမဲ့ေနဆဲလည္း ျဖစ္သည္။ သုိ႔အတြက္ သူ လိပ္ျပာငယ္ရသည္။
“ဟယ္ေတာ့…ဆန္အုိးထဲမွာ ဆန္ကုန္ေနျပန္ၿပီ”
သူသီးမခံႏုိင္ဆုံးေသာ စကားပဲျဖစ္သည္။ ၿပီး…ဆီမရွိျပန္ဘူး။ ျငဳပ္၊ ၾကက္သြန္၊ တျခားတုိလီမုိလီ။ သူ… ဘယ္တုန္းဆီကမွ စိတ္မ၀င္စားဖူးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြအတြက္ ေတြးပူေနရတာ ဦးေခါင္းေတြ ေပါက္ထြက္ေတာ့မလား ထင္ရသည္။ အိမ္သူက ကုိယ့္ေရွ႔ေမွာက္မွာ ေျပးလႊားေခ်ငွားရင္း တဖားဖားျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ျပန္လွ်င္လည္း သူရွက္ရြံ႕သိမ္ငယ္ေနရသည္။ တကယ္ကအိမ္ေထာင္တစ္ခုမွာ စား၀တ္ေနမႈ အေရးအရာ တာ၀န္မွန္သမွ်သည္ သူ၏ ပခုံးေပၚမွာသာ ရွိေနသင့္တာ မဟုတ္လား။ သူ.. သိနားလည္ေနေသာ္ေသာ္လည္း မစြမ္းခဲ့တာ ကုိယ္တုိင္သိေနျပန္ရာ ပုိလုိ႔ခံျပင္းမိေလသည္။
ဒါေပမယ့္ သူ.. ကုိယ္တုိင္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ေသာ ဘ၀ကုိ ႀကိဳးစားတည္ေဆာက္ ခဲ့ပါသည္။ ပန္းေသြးေဖ်ာ့ လက္ဖ၀ါးေတြ နီက်င္ေသြးေျခဥသည္အထိ။ လုပ္အားႏွင့္ အခေၾကးေငြဆုိတာကလည္း ေနရာအလုိက္ တန္ဘုိးလဲလွယ္ႏႈန္းေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါေပ။ သုိ႔ေသာ္ လုပ္အားႏွင့္ ေခၽြးစက္ေတြက အၿမဲတန္း ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေပါ့ေပါ့ တန္ဘုိးသင့္ခံေနရတာပဲ။
ထုိအခ်ိန္က်ေတာ့ ဘ၀မွာ အပူပင္မဲ့ေနခြင့္ေပးခဲ့ၾကေသာ ေဖေဖႏွင့္ေမေမ၏ ေက်းဇူးတရားကုိ ေအာက္ေမ့မိေလသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကုိ ခုလုိမ်က္ႏွာလႊဲထားတာကေတာ့ ေဖေဖႏွင့္ေမေမက သူ႔အား အႏုနည္းျဖင့္ ႏွိပ္စက္ေနျပန္တာ မဟုတ္ဘူးလား။
“ဆင္းရဲတဲ့ဒဏ္ကုိ မင္းဘယ္ေလာက္ခံႏုိင္မလဲ”
..ဟု အနားမွာ လာေမးလွ်က္ ေလွာင္ေျပာင္ေနၾကသေယာင္ ထင္မိသည္။
ေဖေဖတုိ႔၏ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ သူတုိ႔ မၾကည္ျဖဴႏုိင္ခဲ့ သူကုိ မတုိင္မပင္ ဇြတ္ယူလက္ထပ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဟုဆုိၾကေပလိမ့္မည္။ ဆင္းရဲတာအျပစ္လားေဖေဖ ဟု သူ ျပန္ေမးေတာ့ ေဒါသအု္ိးမ်ား ေပါက္ကြဲခဲ့ၾကသည္။
ဘာပဲေျပာေျပာ မရွိေသာ ဆင္းရဲစကား ၾကားရသည့္ ႀကိမ္ဖန္ မ်ားလာေသာ အခါ သူ စိတ္ဆင္းရဲေလသည္။ တစ္သက္လုံး မေတာင့္မတ ေနခဲ့ရေသာ ဘ၀ေဟာင္းဆီ ျပန္လည္ တုိး၀င္ခ်င္မိျပန္ေတာ့သည္။ တကယ္က သူ သတၱိနည္းေနတာ၊ ေသြးေၾကာင္ေနတာ ၀န္ခံရပါမည္။
‘မင္းေနာက္မွာ ဘာ အဆြယ္ အပြားမွ ပါမလာခဲ့ေစနဲ႔။ တစ္ေယာက္တည္းဆုိရင္ အခ်ိန္မေရြး ျပန္လာခဲ့”
ေဖေဖ့စကားတုိ႔က ဘယ္ေလာက္မ်ား စာနာညွာတာမႈ ကင္းမဲ့လုိက္ပါသလဲ။ သူ မခံခ်င္စိတ္ျဖင့္ အသားေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနခဲ့ရသည္။ ထုိအခ်ိန္မွာေတာ့ ေဖေဖ့အိမ္ကုိ တစ္သက္မျပန္ဟု စိတ္ပုိင္းျဖတ္လုိက္မိခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္တန္လာေတာ့လည္း ေဖေဖတုိ႔အိမ္ဆီသုိ႔သာ ေျခဦးလွည့္ေနမိျပန္ၿပီ။
“ရွင္ မဆင္းရဲ၀ံ့ပါဘူး။ အဲဒါကုိ ရွင္၀န္ခံလုိက္ပါ ”
အိမ္သူ မိနး္ကေလး၏ သံတူေၾကာင္းကြဲ လက္သုံးစကားမ်ားကုိ သူ ျငင္းဆန္အား မရွိခဲ့ေပ။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း သူ႕စိတ္ေတြက ေနသားမက်ေတာ့ပါ။ ေမေမက သူ႕အား ဟုိအရင္ကာလေတြကအတုိင္း အရိပ္ၾကည့္ကာ ပူပန္မႈ မေလ်ာ့ေသး။ စိတ္တုိင္းမက်လွ်င္ ငယ္ငယ္ကလုိ အျပစ္ေပးခ်င္ေနတုန္းပင္။ ေဖေဖကေတာ့ သူ႕ကုိ မယုံရဲရဲ ၾကားမွ သူ႕အလုပ္မွာ ေနရာေပးေဖာ္ရသည္။ ေသြးတုိးစမ္းသလုိ တြဲကူေခၚသည္။
ခက္တာက သူက စီးပြားေရးမွာ လာဘ္ျမင္ၿပီး ကြက္ေက်ာ္ရုိက္တတ္ေသာ၊ အလုပ္သမားမ်ား အေပၚ ႏႈတ္ခ်ိဳလက္တုိကာ စာနာမႈမဲ့ ဆက္ဆံတတ္ေသာ ေဖေဖ့စိတ္ေနစရုိက္မ်ားကုိ သေဘာမက်။ အတုလည္း မခုိးခ်င္ပါ။
ေဖေဖႏွင့္သူ သေဘာထားကြဲလြဲၾကၿပီလားဆုိလွ်င္ ေဖေဖက သူ႕အေပၚ ငယ္စဥ္ကတည္းက အားမရ၊ မေက်နပ္ႏုိင္ခဲ့သည္မ်ားကုိပါ အျမစ္ျပန္ေဖာ္သည္။ နင့္နင့္နဲနဲ တုိက္ခုိက္ ထုိးႏွက္သည္။ သူ ေဖေဖ့အား မည္သုိ႕မွ် ျပန္လည္ မတုန္႔ျပန္ခဲ့ေပ။ ေဖေဖ့ကုိ ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္လုိ႔ မရႏုိ္င္တာ သူသိပါသည္။ ေဖေဖ့အားတုန္႔ျပန္ ထုိးႏွက္ရန္ အခြင့္အခါေကာင္းတစ္ခုသုိ႔ ေရာက္ရွိခ်ိန္အထိ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ဆုိင္းတတ္ေသာ သူ႕အေၾကာင္းကုိလည္း ေဖေဖ ေမ့မထားသင့္ဟု ထင္သည္။