1998 ခုႏွစ္ေလာက္ကေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္ကေလးဘ၀တုန္းကမိသားစုမိတ္ေဆြၿဖစ္တဲ့ဦးခ်မ္းသာတို႔ရဲ႕အိမ္ကိုသြားလည္ေလ့ရွိတယ္။သူတို႔ကကိုကာကိုလာပုလင္းေတြကို
ေနတိုင္းေသာက္ေလ့ရွိတယ္။ကၽြန္ေတာ္အေမကိုေမးၾကည့္ေတာ့သူတို႕ကခ်မ္းသာလို႔ေသာက္ႏိုင္ၾကတာတဲ့။ဒါနဲ႕ကၽြန္ေတာ္လည္းေတြးမိတယ္။
ကိုကာကိုလာေန႕တိုင္းေသာက္ႏိုင္ရင္သူေဌးပဲလို႔ေတြးမိတယ္။တစ္ေန႕ေတာ့ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာလည္းကိုကာကိုလာပုလင္းေတြေတြ႔ရတယ္။
အဲ့ဒီအခါက်မွကိုကာကိုလာပုလင္းေတြကစူပါစတားၿဖစ္ေအာင္မလုပ္ေပးႏိုင္ေၾကာင္းသေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။
အရင္ကဒင္နာပြဲတက္၀တ္စံုေတြ၀တ္ႏိုင္တဲ့သူေတြကိုေအာင္ၿမင္ခ်မ္းသာသူေတြလို႔ထင္ခဲ့မိတယ္။အေဖကမဂၤလာပြဲေတြမွာသာ၀တ္
ေလ့ရွိတယ္ေလ။ဒါလည္းထည့္တြက္လို႔မရဘူးဆိုတာနားလည္ခဲ့တယ္။တၿဖည္းၿဖည္းနဲ႔၀တ္စံုကို၀တ္ၿခင္းကပညာရွိမၿဖစ္ဘူးဆိုတာသေဘာေပါက္
ခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္အသက္(၁၂)ႏွစ္ေလာက္တုန္းကၿမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ၿဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ဆိုတာအကုန္သိရတယ္လို႔ေတြးမိ
ၿပီး၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ၿဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္ကိုေၿပာင္းလဲခဲ့တယ္။ကၽြန္ေတာ္ဘေလာ့ေတြမေရးခင္ကေတာ့စာေရးဆရာေတြကအားလံုးကိုသိတယ္လို႔ထင္ခဲ့တယ္။
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာလူေတြဟာေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ေအာင္ၿမင္ဖို႔ေမြးဖြားခဲ့တယ္လို႔ထင္ခဲ့တယ္။ဒါဟာမဟုတ္ပါဘူး။သူတို႔မွာဦးေႏွာက္တစ္ခုပဲရွိတာပါပဲ။
တစ္ေန႔ကို(၂၄)နာရီပဲရၾကတယ္။ၿပီးေတာ့ေၿခႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ေခါင္းတစ္လံုးစီပဲရွိၾကတယ္ေလ။
“ဘယ္သူကမွေပ်ာ္ရႊင္ဖို႕ေအာင္ၿမင္ဖို႔ခြင့္ၿပဳခ်က္နဲ႔ေမြးဖြားလာၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။
ဘုရားသခင္ကတိမ္ေတြၾကားထဲကဆင္းလာၿပီး အခုမင္းေပ်ာ္ရမယ့္အခ်ိန္ပဲလို႔မေၿပာပါဘူး။
ဘုရားသခင္က မင္းလုပ္ႏိုင္တယ္၊ဒါမွမဟုတ္မင္းမလုပ္ႏိုင္ဘူးလို႔မေၿပာပါဘူး။
သင့္ရည္မွန္းခ်က္ကိုသင္ကိုယ္တိုင္လုပ္ေဆာင္ရမွာပါ။
ဘုရားသခင္ကေတာ့သင့္ကိုကံေကာင္းေအာင္ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေပးမွာပါ။”