အလြန္အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ တစ္ရက္ နံံနက္ ရွစ္နာရီခြဲခန္႔ကေပါ့။ အသက္ရွစ္ဆယ္ရွိ လူၾကီးလူေကာင္း အဘိုးအိုတစ္ဦးဟာ သူ႕လက္မမွာရွိတဲ့ ခ်ဳပ္ရုိးကိုဖယ္ရွားဖို႕ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ အဘိုးဟာ နံနက္(၉)နာရီမွာ ခ်ိန္းဆိုထားတာ ရွိေနတဲ့အတြက္ ျမန္ျမန္ျပီးခ်င္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့ပါတယ္။
ကြ်န္မဟာ အဘိုးရဲ႕ အေရးတၾကီးျဖစ္ေနပံုရတဲ့ လကၡဏာကို သတိျပဳမိျပီး ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ေယာက္ အဘိုးကိုၾကည့္ေပးဖို႕က တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ လိုအပ္ဦးမည္ဆုိတာ သိလာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အဘိုးကို ထိုင္ခံုတစ္ခံုမွာ ထုိင္ခုိင္းလိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္မလည္း အျခားလူနာတစ္ဦးနဲ႕ အလုပ္သိပ္မမ်ားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ နာရီတၾကည့္ၾကည့္ျဖစ္ေနတဲ့ အဘိုးကို ျမင္တဲ့အခါ သူရဲ႕ဒဏ္ရာကို စစ္ေဆးၾကည့္ရူ႕ေပးဖို႕ ဆံုးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။ စစ္ေဆးျပီးတဲ့အခါ အဘိုးရဲ႕ဒဏ္ရာဟာ ေကာင္းေကာင္းက်က္ေနတဲ့အတြက္ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ကိုေခၚကာ လိုအပ္သည့္ ပစၥည္းကိရိယာမ်ားကိုယူရင္း အဘိုးရဲ႕ဒဏ္ရာမွ ခ်ဳပ္ရိုးကို ဖယ္ရွားျပဳျပင္ေပးလိုက္ဖို႕ ေစခိုင္းလို္က္ပါတယ္။
သူရဲ႕ဒဏ္ရာကို ကုသေနစဥ္ ကြ်န္မက အဘိုးဟာ အလ်င္စလို ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဒီမနက္မွာပဲ အျခားဆရာဝန္တစ္ဦးဦးနဲ႕ ခ်ိန္းဆုိထားသလားလို႕ ေမးလို္က္ပါတယ္။ အဘိုးဟာ မခ်ိန္းဆိုထားေၾကာင္းနဲ႕ သူ႕ဇနီးနဲ႕အတူ နံနက္စာစားဖို႕ ဘိုးဘြားရိပ္သာသို႕ သြားဖို႕လိုအပ္ေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မက အဘြားရဲ႕က်န္းမာေရးကို စံုစမ္းေမးျမန္းလိုက္ပါတယ္။
အဘြားဟာ ဘိုးဘြားရိပ္သာေရာက္ေနတာ အေတာ္ၾကာျပီျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႕ သူမမွာ အတိတ္ေမ့ေရာဂါ စြဲကပ္ေနေၾကာင္း အဘိုးက ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မတို႕ ဆက္လက္ေျပာဆုိေနစဥ္ အဘိုး အနည္းငယ္ေနာက္က်တဲ့အတြက္ အဘြား စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားနုိင္သလားလို႕ ေမးလုိက္ပါတယ္။
အဘြားက သူ႕ကို မည္သူမွန္း မသိေတာ့ေၾကာင္းနဲ႕ သူ႕ကိုမမွတ္မိေတာ့သည္မွာ ယခုဆုိလွ်င္ ငါးႏွစ္ရွိျပီျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပပါတယ္။
ကြ်န္မ တအံ့တၾသျဖစ္သြားရင္း အဘိုးကို ေမးလုိက္ပါတယ္။ “ဒါဆိုရင္ အဘြားက အဘိုးကို မသိေပမယ့္ အဘိုးကေတာ့ ေန႕စဥ္နံနက္တိုင္း အဘြားထံ သြားေနတုန္းေပါ့”
အဘိုးက ျပံဳးလုိက္ရင္း ကြ်န္မလက္ကိုပုတ္ကာ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ “အဘြားက မသိေပမဲ့လည္း အဘိုးကေတာ့ သူ႔ကို သိေနတုန္းပဲေလ”တဲ့။
သူရဲ႕ဒဏ္ရာကို ကုသေနစဥ္ ကြ်န္မက အဘိုးဟာ အလ်င္စလို ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဒီမနက္မွာပဲ အျခားဆရာဝန္တစ္ဦးဦးနဲ႕ ခ်ိန္းဆုိထားသလားလို႕ ေမးလို္က္ပါတယ္။ အဘိုးဟာ မခ်ိန္းဆိုထားေၾကာင္းနဲ႕ သူ႕ဇနီးနဲ႕အတူ နံနက္စာစားဖို႕ ဘိုးဘြားရိပ္သာသို႕ သြားဖို႕လိုအပ္ေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မက အဘြားရဲ႕က်န္းမာေရးကို စံုစမ္းေမးျမန္းလိုက္ပါတယ္။
အဘြားဟာ ဘိုးဘြားရိပ္သာေရာက္ေနတာ အေတာ္ၾကာျပီျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႕ သူမမွာ အတိတ္ေမ့ေရာဂါ စြဲကပ္ေနေၾကာင္း အဘိုးက ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မတို႕ ဆက္လက္ေျပာဆုိေနစဥ္ အဘိုး အနည္းငယ္ေနာက္က်တဲ့အတြက္ အဘြား စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားနုိင္သလားလို႕ ေမးလုိက္ပါတယ္။
အဘြားက သူ႕ကို မည္သူမွန္း မသိေတာ့ေၾကာင္းနဲ႕ သူ႕ကိုမမွတ္မိေတာ့သည္မွာ ယခုဆုိလွ်င္ ငါးႏွစ္ရွိျပီျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပပါတယ္။
ကြ်န္မ တအံ့တၾသျဖစ္သြားရင္း အဘိုးကို ေမးလုိက္ပါတယ္။ “ဒါဆိုရင္ အဘြားက အဘိုးကို မသိေပမယ့္ အဘိုးကေတာ့ ေန႕စဥ္နံနက္တိုင္း အဘြားထံ သြားေနတုန္းေပါ့”
အဘိုးက ျပံဳးလုိက္ရင္း ကြ်န္မလက္ကိုပုတ္ကာ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ “အဘြားက မသိေပမဲ့လည္း အဘိုးကေတာ့ သူ႔ကို သိေနတုန္းပဲေလ”တဲ့။
ေမတၱာစစ္ဆုိတာ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာနဲ႕ မသက္ဆုိင္သလို စိတ္ကူးယဥ္လည္း မဆန္လွပါဘူး။
ေမတၱာစစ္ဆုိတာ ျဖစ္ေနသမွ်၊ ျဖစ္ခဲ့သမွ်၊ ျဖစ္လာသမွ်၊ မျဖစ္လာသမွ် အရာအားလံုးကို လက္ခံနုိင္ျခင္းပါပဲ။
ေနလင္းေအာင္ ဘာသာျပန္ဆိုသည္။
Ref; Unconditional Love