“ကိုကို...သိပ္ရက္စက္တယ္”
မိုးသႏၲာ တစ္ကိုယ္တည္း ေရရြတ္ေနမိသည္။ မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္စေတြ စိုလို႕ရႊဲေနသည္။ ေဆာင္းေလကတိုက္ခတ္လာသည္။ ၀ရန္တာတြင္ ရပ္ေနရင္း အခ်မ္းဓာတ္က လႊမ္းျခံဳလာသည္။ ေကာင္းကင္မွာ ဖိုးေရႊလမင္းက အေရာင္တ၀င္း၀င္းႏွင့္ ေတာက္ပေနသည္။ သဘာ၀က မိုးေလကင္းစင္ ၿပီး စိတ္ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ရာျဖစ္ေသာ္လည္း မိုးသႏၲာရင္ထဲမွာေတာ့ ေနဆယ္စင္းလို ပူျပင္းေန၏။
ကိုေက်ာ္ခိုင္ႏွင့္ ဘ၀တူခ်စ္သူေတြျဖစ္ခဲ့ၾကရာမွ တစ္သက္တာေရႊလက္တြဲမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခဲ့ေသာ္ လည္း လံုး၀ေမွ်ာ္လင့္ မထားခဲ့သည့္ အေၾကာင္းတရားက ျဖစ္ေပၚခဲ့ေလသည္။ တကယ္ဆို ကိုေက်ာ္ခိုင္က မိုးသႏၲာအေပၚတြင္ သည္မွ်ရက္စက္လိမ့္မည္ဟု လံုး၀ထင္မထားခဲ့ပါ။ ကိုေက်ာ္ခိုင္ကို အသည္းနင့္ ရင္နင့္ေအာင္ခ်စ္ခဲ့မိသည္။
ကိုေက်ာ္ခိုင္ႏွင့္ မိုးသႏၲာက ဘ၀တူ အလယ္တန္းျပဆရာမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ တစ္ေက်ာင္းတည္း တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ၾကရျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုေက်ာ္ခိုင္က ေဒသခံ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ္ လည္း မိုးသႏၲာက ၿမိဳ႕ေပၚမွလာေရာက္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနသူျဖစ္ပါသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ရင္ႏွင့္ အမွ်ခ်စ္ခဲ့ၾကသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးခဲ့ၾကသည္။ တပည့္မ်ား၏ ခ်စ္ခင္ေလးစားခံရသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ေရွ႕သြားေနာက္လိုက္ညီသည့္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ၾက၏။
သို႕ေသာ္ သည္ေန႕တြင္ ကိုေက်ာ္ခိုင္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုရခ်ိန္တြင္ မိုးသႏၲာ၏ အသည္းႏွလံုး ေၾကပ်က္ျပဳန္း ခဲ့ရေလေတာ့သည္။
“မိုး”
“ကိုကို...ေျပာေလ”
“မိုးရယ္...ကိုိကုိ မေျပာရက္ဘူး”
“ကိုကိုရယ္...ဘာမ်ားျဖစ္လို႕လဲ၊ မိုးနဲ႕ကိုိကိုက ႏွစ္ကိုယ့္တစ္စိတ္ပါ၊ ကိုကို႕မွာ အခက္အခဲေတြ ရွိေနရင္ အတူတူလက္တြဲေျဖရွင္းမယ္ေလ၊ ေျပာပါကိုကိုရယ္”
“မိုး...ကုိကုိ မေျပာရက္ေပမယ့္ ေျပာမွျဖစ္မယ္”
“စကားပလႅင္ခံမေနပါနဲ႕ကိုကိုရယ္...ေျပာစရာရွိတာ ေျပာပါေနာ္”
“မိုး...မိုးကို ကိုကို သိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ မိုးသိတယ္ေနာ္”
“သိပါတယ္ကိုကိုရယ္”
“ဒါေပမယ့္...မိုးရယ္”
“ဘာျဖစ္လို႕လဲ ကိုကိုရယ္...မိုး...စိတ္ေမာတယ္။ ရင္ေမာတယ္”
“ကိုကိုတို႕ လမ္းခြဲရေအာင္ေနာ္”
“ဘာေျပာတယ္...ကိုကို”
မိုးသႏၲာ ကိုယ့္နားကို ကိုယ္မယံုျဖစ္သြားသည္။ ကိုေက်ာ္ခိုင္ထံမွ သည္လို စကားမ်ိဳး ေျပာလာလိမ့္မည္ဟု လံုး၀ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ပါ။
“ကိုကိုရယ္...ရက္စက္လိုက္တာေနာ္၊ မိုးမွာ ဘာအျပစ္ရွိလို႕လဲ”
“မိုးမွာ ဘာမွ အျပစ္ေျပာစရာမရွိပါဘူး။ မိုးကို ကိုကို အရမ္းကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္...”
“ဒါေပမယ့္...ဘာျဖစ္လဲကိုကို”
“ခင္ျမတ္ႏိုးကို ကိုကိုလက္ထပ္ရေတာ့မယ္”
“မိုးတို႕ေက်ာင္းက ဆရာမခင္ျမတ္ႏိုးလား”
“ဟုတ္တယ္ေလ...သူပဲေပါ့”
“မိုး...ဘာမွ နားမလည္ေတာ့ဘူး ကိုကိုရယ္”
“ကိုကို႕ေမေမက တစ္ရြာတည္းသား အေၾကာင္းသိခ်င္းျဖစ္တဲ့ ခင္ျမတ္ႏိုးနဲ႕ ကိုကို႕ကို ေနရာခ် ေပးခ်င္တယ္တဲ့မိုးရယ္”
“ကိုကိုရယ္...ဆရာမခင္ျမတ္ႏိုးကို ကိုကိုခ်စ္လို႕လား”
“ခင္ျမတ္ႏိုးကို ကိုကို မခ်စ္ပါဘူး မိုးရယ္၊ ကိုကို ခ်စ္တာက မုိးပါ”
“မိုးကို ခ်စ္ရင္ ကိုကို႕ေမေမ စီစဥ္တာကို ျငင္းရမွာေပါ့...ကိုကိုရယ္”
“မိုး...ကိုိကုိေျပာတာကို ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္ေနာ္”
“ေျပာပါကိုကို...မိုး သည္းခံၿပီးနားေထာင္ေနပါမယ္”
“ကိုကို ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ အမွတ္က ေဆးေက်ာင္းတက္ဖို႕ အမွတ္မီပါတယ္။ ေဖေဖက ဆရာ၀န္ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ေဆးေက်ာင္းကို တက္ေစခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမေမက ကိုကို႕ကို ေက်ာင္းဆရာ ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တယ္။ ကိုကိုက ေမေမ့စကားဆို ေျမ၀ယ္မက်နားေထာင္တတ္တာမို႕ ေမေမ့ဆႏၵအတိုင္း ပညာေရးတကၠသိုလ္ကို တက္ခဲ့တယ္။ ကံအားေလ်ာ္စြာပဲ ပညာေရးတကၠသိုလ္က ဘြဲ႕ရၿပီးေတာ့ ဒီရြာမွာပဲ တာ၀န္က်ခဲ့တယ္”
“ကိုကိုရယ္...ဒါေတြဘာလို႕ ျပန္ေျပာေနတာလဲ၊ မိုး...သိၿပီးသား အေၾကာင္းအရာေတြပဲဟာ”
“အဲဒါေတြကို ျပန္ေျပာေနရတာက အေၾကာင္းရွိလို႕ပါ...မိုးရယ္၊ ေမေမက ေျပာတယ္၊ ကိုကိုနဲ႕မိုး ခ်စ္ေနတာကို ေမေမသိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မိုးက ၿမိဳ႕ကလာတက္တဲ့ဆရာမတဲ့၊ အခ်ိန္တန္ရင္ ၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းသြားရင္ ေမေမခ်စ္တဲ့ကိုကိုပါ ၿမိဳ႕ကို ပါသြားမွာ ေသခ်ာတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ကိုကို႕ကို ေမေမ့ မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံႏိုင္လို႕ ခင္ျမတ္ႏိုးနဲ႕ ကိုကို႕ကို ေနရာခ်ထားဖို႕ စီစဥ္ၿပီးၿပီလို႕ ေျပာတယ္”
“ကိုကိုရယ္...မိုးေလ ကိုကိုနဲ႕ အတူေနရမယ္ဆိုရင္ ဒီရြာ၊ ဒီေက်ာင္းက ေျပာင္းမသြားပါဘူး၊ အသက္ထက္ဆံုး ေနသြားပါမယ္...ကိုကိုရယ္၊ မိုးကို ဘယ္ေတာ့မွ မခြဲဘူးလို႕ ေျပာထားခဲ့တာေတြ ေမ့သြားၿပီလား”
“မိုးရယ္...ကိုကို ဘယ္လိုေျပာရမလဲေနာ္၊ မိုးကို ကိုကို အသက္ထက္ဆံုးေပါင္းဖို႕ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္...ကိုကိုေလ ေမေမ့ဆႏၵေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္တယ္”
“ရက္စက္လိုက္တာ...ကိုကိုရယ္”
“ကိုကို...ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္၊ ကံၾကမၼာ မကုန္ရင္ေတာ့ ေပါင္းရမွာေပါ့ မိုးရယ္”
ကိုေက်ာ္ခိုင္က ေနာက္ကို ျပန္လွည့္မၾကည့္ဘဲ မိုးသႏၲာ အပါးက ထြက္ခြါသြားေလသည္။ မိုးသႏၲာက မ်က္ႏွာကို လက္၀ါးျဖင့္ အုပ္၍ အားရပါးရ ငိုခ်လိုက္ေလ၏။
♥♥♥♥♥♥♥
ကိုေက်ာ္ခိုင္က မိုးသႏၲာကို ေရွာင္ဖယ္ ေရွာင္ဖယ္လုပ္ေနသည္။ ဆရာမ ခင္ျမတ္ႏိုးႏွင့္ တတြဲတြဲ လုပ္ေနသည္။ မိုးသႏၲာ ရင္ထဲမွာ ခံစားေနရသည္မွာ ဆိုး၀ါးလွသည္။ စာသင္ရာတြင္လည္း စိတ္မပါ။ ဘယ္အရာမွ အစားထိုး၍ မရႏိုင္ေသာ ဆံုးရႈံးမႈတစ္ခုပမာ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ မၾကင္နာရက္စက္သူ၊ အသက္ထက္ဆံုး မမုန္းစတမ္း မေမ့စတမ္း လွ်ာအရိုးမရွိတိုင္း ေျပာၾကားခဲ့သည့္ ကိုေက်ာ္ခိုင္၏ စကားလံုးမ်ားကို ယံုမွားမိခဲ့ေလျခင္းဟု မိမိကိုယ္ကိုသာ အျပစ္တင္ေနမိေတာ့သည္။
ေက်ာင္းဆင္းၿပီးေနာက္ အခန္းကို ျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ အခန္းေဖာ္ဆရာမတစ္ေယာက္က စာတစ္ေစာင္လာ ေပးသည္။
“မိုး...ကိုေက်ာ္ခိုင္...ေပးခိုင္းလိုက္လို႕ ယူလာေပးတာ”
မိုးသႏၲာက စာကို မယူခ်င့္ယူခ်င္ျဖင့္ လွမ္းယူလိုက္သည္။ စားပြဲေပၚတြင္ တင္ထားလိုက္သည္။ အနည္းငယ္ ေအးေနေသာ္လည္း ေရခ်ိဳးသည္။ သနပ္ခါးလိမ္းရန္ ဆႏၵမရွိသျဖင့္ အ၀တ္အစား၀တ္ဆင္ ၿပီး သိုးေမႊးအကၤ် ီကို အေပၚက ထပ္၀တ္လိုက္သည္။ စားပြဲေပၚတင္ထားသည့္စာကို စိတ္မပါေသာ္ လည္း ေကာက္ယူလိုက္သည္။
စာအိတ္ကို ဖြင့္ေဖာက္လိုက္သည္။ အထဲကစာကို ထုတ္ၿပီး ဖတ္လိုက္သည္။
“မိုး
မိုးကို ကိုကို အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။
မိုးရဲ႕ခံယူခ်က္ျဖစ္တဲ့ ဒီေက်ာင္း၊ ဒီရြာ၊ ဒီေဒသမွာ ကိုကိုနဲ႕အတူ ရိုးေျမက်ေနထိုင္ပါမယ္ဆိုတဲ့ ဆႏၵကို ေမေမ့ကို ေျပာျပပါတယ္...မိုးရယ္၊ ေမေမက သူ႕အေနနဲ႕ သမီးေလးတစ္ေယာက္လို ခ်စ္တဲ့ ခင္ျမတ္ႏိုး နဲ႕ပဲ ကိုကိုနဲ႕ သေဘာတူတယ္။ ခင္ျမတ္ႏိုးက လြဲရင္ ဘယ္သူနဲ႕မွ မၾကည္ျဖဴႏိုင္ဘူးလို႕ ေျပာတယ္။
ကိုကို႕ေမေမဟာ ကိုကို႕ဘ၀ပါမိုးရယ္။ ေမေမ သေဘာတူ ၾကည္ျဖဴတဲ့သူကိုပဲ ကိုကို လက္ထပ္ပါရ ေစေနာ္။
မိုးရယ္...
မိုးနဲ႕ကိုကို ဒီဘ၀၊ ဒီမွ်နဲ႕သာ အဆံုးသတ္ပါေတာ့ေနာ္...
အခ်စ္ဆံုးခ်စ္ခဲ့တဲ့
ကိုကို”
မိုးသႏၲာက စာရြက္ကို လံုးေခ်လိုက္သည္။ ကံၾကမၼာဆိုး အၿငိဳးနဲ႕လာ ရင္မွာနာ အသည္းေ၀ဒနာ မခံသာပါလား။
မၾကာခင္အခ်ိန္တြင္ ကိုေက်ာ္ႏိုင္ႏွင့္ မခင္ျမတ္ႏိုး တို႕ လက္ထပ္မဂၤလာကို စည္းကားစြာ က်င္းပေနခ်ိန္တြင္ ခ်စ္သူျပစ္မေလး မိုးသႏၲာ တစ္ေယာက္ အေ၀းသို႕ ထြက္ခြါ သြားသည္ကို မည္သူမွ သတိမထားမိမည္ မဟုတ္ေပ။
ခ်စ္တဲ့သူတိုင္း ေပါင္းဖက္ႏိုင္ပါေစ...
ေက်ာ္သိုက္
(၉-၁၂-၂၀၁၂)ည(၉)နာရီ(၃၀)မိနစ္