ခင္သက္ေ၀က စားပြဲေပၚမွ Laptop Power ကို ႏွိပ္လိုက္သည္။ ခဏေစာင့္ၿပီး Security Passward ကို ရိုက္ထည့္လိုက္သည္။ Desktop Wallpaper ေပၚလာသည့္အခါ မ်က္လံုးႀကီး ျပဲသြားေလ၏။ အဲ...မ်က္လံုး ျပဴးက်ယ္သြားေလ၏။
ခင္သက္ေ၀က GSM ဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုကို ဆက္လိုက္သည္။
“ေ၀”
တစ္ဖက္မွ ျပန္ထူးသံၾကားလိုက္ရသည့္အခါ ေဒါသံျဖင့္ ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။
“ေမာင္”
“လေဗ်ာင္”
တစ္ဖက္မွ အသံက ၾကားေနက် ခ်စ္လင္ေတာ္ေမာင္ ကိုေအာင္သူ၀င္း၏ ထံုးစံအတိုင္း ၾကည္စယ္ေလ သည္။
“ေနာက္...မေနနဲ႕...စိတ္တိုတယ္”
ခင္သက္ေ၀အသံက မီးကင္းသံေခ်ာင္းေလာက္မမာေသာ္လည္း အနည္းငယ္မာေလသည္။ ကိုေအာင္သူ၀င္းက ခ်စ္၍မၿငီး ဇနီးေလးခင္သက္ေ၀၏ အသံမွာ မာေက်ာခက္ထန္ ေနသျဖင့္ စိတ္ထဲတြင္ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ၿပီး မရိုးမရြျဖစ္ေလသည္။
“ေ၀...ဘာျဖစ္ေနတာလဲကြာ...ခ်စ္သမွ်ကို ျမင္းမိုရ္ေရႊေတာင္လံုးသာပ မုန္းမရတဲ့ ေမာင္အစစ္ပါ...ဟီးဟီး”
“တဟီးဟီးနဲ႕ လုပ္မေနနဲ႕ ေမာင္ မွန္မွန္ေျပာ”
“ေ၀ကလည္းကြာ...မမင္းျဖဴမွန္မွန္ေျပာက မင္းသိခၤ ေရးတဲ့စာအုပ္ေလ”
“ရြတ္ေနာက္ေနာက္လုပ္မေနနဲ႕ စိတ္အရမ္းတိုေနတာေနာ္”
“စိတ္တိုေနတဲ့အခ်ိန္မလွဘူး ေ၀ရဲ႕”
“ဒီမယ္ေမာင္...ေမာင့္ Laptop က Wallpaper ပံုက ဘယ္သူ႕ ပံုလဲ”
“ေမာင့္ မိန္းမ ပံုေပါ့”
“တကယ္လား”
“ဟုတ္တယ္ေလ ေ၀ရဲ႕...ေမာင့္ရဲ႕ ရႈလို႕မၿငီး ခ်စ္ဇနီးေလးေ၀ရဲ႕ အၿပံဳးလွလွ ၾကြၾကြရြရြ...အဲ...ခံုးမ်က္စ နဲ႕ ဓာတ္ပံုေလးေပါ့”
“အင္း...ဒါဆို အခု ေမာင္ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ...အခု ျပန္လာခဲ့...ဒါပဲ”
ခင္သက္ေ၀က ဖုန္းကို ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးျဖင့္ အနီးရွိကုတင္ေပၚသို႕ ပစ္ခ်လိုက္ေလသည္။ မ်က္ႏွာလွလွ ေဒါပြေနပံုမွာ ကိုေအာင္သူ၀င္းေရာက္လာလွ်င္ ေပါက္ေတာ့မည့္ ေျမြေပြးႏွင့္ တူေနေပ သည္။
♥♥♥♥♥♥♥
ကိုေအာင္သူ၀င္း က ဌာနတစ္ခုမွ အရာထမ္းတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး မခင္သက္ေ၀က ကုမၸဏီတစ္ခုမွ ႀကီးၾကပ္ ေရးမွဴးျဖစ္သည္။ ကိုေအာင္သူ၀င္းက မခင္သက္ေ၀ကို စတင္ျမင္ေတြ႕သည့္ေန႕ရက္က မီးရထားတစ္စီး ေမာင္းသြားသလို ဂ်ံဳးဂ်ံဳးဂ်က္ဂ်က္ျဖင့္ သြက္သြက္လက္လက္ ရင္ခုန္သည္။ ရင္ခုန္ရ ေလာက္ေအာင္ မခင္သက္ေ၀က လွသည္။ ယဥ္သည္။ ေခ်ာသည္။ အေျပာခ်ိဳသည္။ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈက စမတ္က်က် ျမင္သူေငးရသည္။
မခင္သက္ေ၀ကလည္း ကိုေအာင္သူ၀င္းကို ျပန္ၿပီးသေဘာက်၏။ စိတ္၀င္စား၏။ အားကိုးခ်င္စိတ္ ရွိ၏။ ဘ၀အဆက္ဆက္က ေပါင္းဖက္ခဲ့ရသည့္ ေမာင္ေတာ္ကို ျပန္လည္ေတြ႕ျမင္ရသည့္ႏွယ္ ခံစားရ၏။
တိုတိုေျပာၾကပါစို႕။ ကိုေအာင္သူ၀င္းႏွင့္ မခင္သက္ေ၀ တို႕ မိဘမ်ားကလည္း သေဘာက် အေဟာတ၀ ေကာင္းေလစြဟု ထင္ျမင္ယူဆၿပီး မဂၤရက္ျမတ္သတ္မွတ္၍ ခမ္းနားထည္၀ါစြာ လက္ထပ္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ဤသို႕ပံုႏွယ္ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာ ေပါင္းရပါေသာ ကိုေအာင္သူ၀င္းကို ေဒါပြေနခိုက္ ခ်စ္ဇနီးခင္သက္ေ၀၏ တစ္ခ်က္လြတ္အမိန္႕ေတာ္ ရာဇသံေၾကာင့္ အျမန္ျပန္လာပံုမွာ ေလယာဥ္မ်ား စီးၿပီးလာေလသလား ထင္မွတ္မွားေလာက္ေပ၏။
မ်က္ႏွာကို ေအာက္ႀကိဳ႕ၿပီးေနာက္ ခ်စ္ဇနီးခင္သက္ေ၀၏ ေရွ႕ေမွာက္သို႕ ဒူးေထာက္ေရာက္ေလသည့္ အခါတြင္ သနားစဖြယ္ ေၾကာင္သူငယ္ႏွယ္ ပြတ္သီးပြတ္သတ္ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးရသည္။
“အခုမွ မခုတ္တတ္တဲ့ေၾကာင္လုပ္မေနနဲ႕...”
ခင္သက္ေ၀က မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းျဖင့္ ေျပာသည့္အခါ သေကာင့္သားေအာင္သူ၀င္းမွာ ဘာမွ နားမလည္ မ်က္လံုးကေလးကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ျဖင့္ မ၀ံ့မရဲ ျပန္ၾကည့္ၿပီး မရဲတရဲ အကဲစမ္းၿပီး ျပန္ေမး ေလသည္။
“ေမာင္...ဘာမ်ား အမွားလုပ္မိလို႕လဲ ေ၀ရယ္”
“ေမာင္ေျပာေတာ့ Laptop က Wallpaper ပံုက ေမာင့္မိန္းမပံုလို႕ ေျပာတယ္မဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္ေလ...ေ၀ရဲ...ေမာင့္ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး မ်က္လံုးထဲကမထြက္တဲ့ ေ၀့ ပံုေလ”
“ကဲ...ၾကည့္ေတာ့ ဒါ...ေ၀့ပံုလား”
ခင္သက္ေ၀က စားပြဲေပၚမွ Laptop ကို ေအာင္သူ၀င္းဖက္သို႕ လွည့္ၿပီးျပလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ အရုပ္ႀကိဳး ျပတ္ မတ္တတ္က လဲက်လုမတတ္ျဖစ္သြားေလသည္။
ဟိုက္...ေသပါေလေရာ့...
“ေျပာေလ...ေ၀့ပံုလားလို႕”
ခင္သက္ေ၀မ်က္လံုးမ်ားက ေအာင္သူ၀င္းကို ျပာက်ေလာက္ေအာင္ အခိုးေငြ႕မ်ား ထြက္ေနရသလား ထင္မွတ္မွားေနရေပသည္။
ခင္သက္ေ၀ မေနာက ေဒါပြမည္ဆိုပါက လြန္အံ့မထင္။ ဓာတ္ပံုရွင္မွာ ကိုေအာင္သူ၀င္း၏ လက္ေအာက္တြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာ၊ ဓနေပါၾကြယ္ေသာ စာေရးမေလး ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ပင္။
“ေ၀...တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီထင္တယ္ေနာ္”
“ဘာမ်ားရွင္းခ်င္ေသးလို႕လဲ...ကိုေအာင္သူ၀င္း”
“ရံုးက တစ္ေယာက္ေယာက္က ေနာက္လိုက္တာ ထင္တယ္ ေ၀ရယ္”
“ဒီမွာ ကိုေအာင္သူ၀င္း...ကၽြန္မ ရွင့္ကို ဘယ္လိုယံုရမွာလဲ...ရွင္းမေနနဲ႕ေတာ့...”
ေအာင္သူ၀င္းက သနားစဖြယ္ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ျဖင့္ ခင္သက္ေ၀ကို ၾကည့္ေလသည္။
“ေ၀ရယ္...အေခၚအေျပာကစ ေျပာင္းလိုက္သလား”
“ဟုတ္တယ္...ကိုေအာင္သူ၀င္း...ကၽြန္မ ရွင့္ကို သစၥာရွိမယ္လို႕ ထင္ထားတာ”
“မဟုတ္ရပါဘူး ေ၀ရယ္...စဥ္းစားပါဦးေနာ္”
“ေတာ္ၿပီ...ေတာ္ၿပီ...ေမာင္လို႕ေတာင္ ေယာင္လို႕ မေခၚခ်င္ဘူး။ အခုအခန္းထဲက ထြက္သြား”
ခင္သက္ေ၀က ေဒါပြပြျဖင့္ ေအာင္သူ၀င္းကို အခန္းထဲမွ တြန္းထုတ္ၿပီး အခန္းတံခါးကို ခ်က္ခ် ထားလိုက္ေလသတည္း။
“ေ၀ရယ္...တံခါးဖြင့္ေပးပါ...ေ၀ထင္တာ မွားေနၿပီေနာ္”
ေအာင္သူ၀င္းက အခန္းအျပင္မွ တံခါးကို ထုရင္း ေျပာေသာ္လည္း အထဲမွ ခင္သက္ေ၀က ရင္မွာနာနာ ေဒါပြကာျဖင့္ အတင္းပင္ စိတ္ကို ေလ်ာ့ကာ တံခါးကို ဖြင့္ေပးမည္ဟု ၾကံေသာ္လည္း “ဒင္းေတာ့...မွတ္ ေလာက္ေအာင္ ထားဦးမယ္”ဟု ေတြးကာ အိပ္ယာထက္တြင္ ၀င္၍ေခြေနေလေတာ့သည္။
(ကၽြန္ေတာ့္၀တၳဳကို အစမွ အဆံုးတိုင္ တစ္ႀကိမ္တည္း တင္လိုေသာ္လည္း ရွည္လ်ားေနသည့္အတြက္ အပိုင္း(၂)ပိုင္းခြဲ၍ တင္သည္ကို သည္းခံခြင့္လႊတ္ေပးပါခင္ဗ်ာ)
ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ...
ေက်ာ္သိုက္
(၁၁-၁၂-၂၀၁၂)(ည ၈ နာရီခြဲ)