စာေပေ၀ဖန္ေရးႏွင့္ နာမည္ႀကီးသည့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က စာေရးဆရာႀကီး ဦး ေအာင္သင္းသည္ လူငယ္မ်ားတုိးတက္ေရး
ကုိ စုိက္လုိက္မတ္တတ္ ေဟာေျပာေရးသားေနသည့္ ပုဂိၢဳလ္တဦးျဖစ္သည္။ အသက္အရြယ္ေထာက္လာ သည့္တုိင္
ႏုိင္ငံျခားေရာက္လူငယ္မ်ား မိမိတို႔စုိက္ထုတ္ ရင္းႏွီးခဲ့သည္မ်ား ကုိ ခ်င့္ခ်ိန္တတ္ေအာင္ အၾကံေပးလုိသည့္ဆႏၵ ရွိေန
သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ စာေရးဆရာႀကီးဦးေအာင္သင္းအား ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဦးစိန္ေက်ာ္လိႈင္က ႏုိင္ငံ
ရပ္ျခားမွာ သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသည့္ အထူးသျဖင့္ ကာယလုပ္သား ျမန္မာလူမ်ဳိး လူငယ္မ်ားအနာဂတ္
ကိစၥ စတင္ေမး ျမန္းရာ ဆရာေအာင္သင္းက ယခုကဲ့သို႔ ေျဖၾကားသည္္။
ေျဖ ။ ။ ကိုစိန္ေက်ာ္လိႈင္ေရ။ ဒီဆံုးမၾသ၀ါဒရယ္လုိ႔ က်ေနာ္မေျပာပါရေစနဲ႔။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ဒီကေလးေတြဟာ
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္အေျခအေနအရ ရပ္ေ၀း ေျမျခားမွာ သြားၿပီးေတာ့ စီးပြားရွာၾကတယ္။ ဘ၀ကိုတည္ေဆာက္ၾကတယ္
ဆိုေတာ့က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ အင္မတန္ သနားတယ္။ ခ်စ္လည္းခ်စ္တယ္။ ေက်းဇူးလည္းတင္တယ္။ ေနာက္ ၿပီးေတာ့
သူတို႔အေပၚမွာအထင္လည္းႀကီးတယ္ ဆိုပါေတာ့ေနာ္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကိုစိန္ေက်ာ္လိႈင္ သတိထားမိလားမသိဘူးခင္ဗ်ာ့။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြဟာ မ်ားေသာ
အားျဖင့္ အိုးနဲ႔ အိမ္နဲသိပ္မခြာခ်င္ၾကဘူး။ ကိုယ့္တုိင္းျပည္၊ ကိုယ့္ျပည္ကေန ရပ္ေ၀းေျမျခား သိပ္မ သြားခ်င္ၾကဘူး။
ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီၾကားထဲမွာ သြားၿပီးေတာ့ဒီလိုလုပ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ သူတုိ႔ကို တကယ္ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။
တကယ္ေလးစားပါတယ္။
ေအာ္ ငါတို႔ထက္ေတာ္တဲ့ ကေလးေတြပါလားလို႔ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ေမတၱာထားမိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔
သူတုိ႔ကိုစကားေျပာခ်င္တာက ေျပာတဲ့အခါမွာ အဆံုးအမရယ္လို႔ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ သူတုိ႔ရဲ႕အဖိုး၊ သို႔မဟုတ္လို႔ရွိရင္
လည္း အင္မတန္ရင္းႏွီးတဲ့ ဘႀကီး၊ဦးႀကီးအျဖစ္နဲ႔ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာပါ။
ေမး ။ ။ ဟုတ္ကဲ့ အဲဒီလုိ ေျပာတဲ့ေနရာမွာ က်ေနာ္တုိ႔ အခု ဆရာေျပာတဲ့ လူငယ္အမ်ဳိးအစား ေတြကို ျပန္ၾကည့္တဲ့
အခါၾကေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံကေန ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ အလုပ္လုပ္ၾကတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ အထူးသျဖင့္ ကိုရီးယားတုိ႔၊ ဂ်ပန္
တို႔၊ ေနာက္တခါ မေလးရွားအစရွိတဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာ ပံုစံ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ လုပ္အားကို အသံုးခ်ၿပီး အထူးသျဖင့္ ကိုယ္ကာယ
လုပ္အားကို အသံုးခ်ၿပီး လုပ္ၾက ရတဲ့ လူငယ္ေတြ အေတာ္ေလးမ်ားပါတယ္။ ဆိုေတာ့ အေရအတြက္ အေတာ္ေလး
မ်ားမ်ားလာ ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ စီးပြားေရး ၾကပ္တည္းတဲ့အခါမွာ မလႊဲမေရွာင္သာ ခုနဆရာေျပာသလုိ ကိုယ့္အိမ္
ကိုယ့္ယာ ခြာခ်င္လုိ႔ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ မလြဲမေသြခြာဖို႔ျဖစ္လာတဲ့အေၾကာင္းေတြရွိလာလုိ႔ ခြာၾကတဲ့ လူေတြလည္း ပါပါလိမ့္
မယ္။ ဘာမ်ားဆရာ့အေနနဲ႔ ေျပာခ်င္ပါလဲခင္ဗ်ာ။
ေျဖ ။ ။ အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ဘ၀ေလးေတြကို က်ေနာ္ ခဏခဏစဥ္းစားမိပါတယ္။ စဥ္းစားလိုက္တဲ့
အခါၾကေတာ့ သူတုိ႔မွာေလ အရင္းအႏွီး ေတာ္ေတာ္ႀကီးပါတယ္။ အရင္းအႏွီး ဆိုတာ ကိုစိန္ေက်ာ္လိႈင္ေရ… ရင္းႏွီး
လိုက္ၿပီဆိုရင္ အျမတ္လိုခ်င္လုိ႔ပဲ။ အက်ဳိးအျမတ္လိုခ်င္လုိ႔ပဲ။ အဲေတာ့ အရင္းအႏွီးဆိုတာ ကုန္ဆံုးသြားတာ။ ဥပမာ
ဆုိပါေတာ့။ ကိုစိန္ေက်ာ္လိႈင္က ဘူးသီးစိုက္တယ္။ စပါးစိုက္တယ္။ အဲဒီစပါးကို ေရာင္းလုိက္ရတယ္ဆိုတာ ကိုယ္က
ေပးလိုက္ရတာပဲ။ ၿပီးေတာ့မွ ရလာတဲ့ဥစၥာ အက်ဳိးအျမတ္။ အဲဒီလိုဆိုတဲ့အခါၾကေတာ့။ အရင္းအႏွီးဆိုတာက
ကိုယ္က ေပးလုိက္ရတာပဲ။ အဲဒီေပးလုိက္ရတဲ့ ဥစၥာက အက်ဳိးအျမတ္ရွိမွ စြန္႔စားရက်ဳိးနပ္မွာေပါ့။ သေဘာကေတာ့
စြန္႔တယ္ဆိုတာ စားရမွာေပါ့ ကိုစိန္ေက်ာ္လိႈင္ရယ္။ ဟုတ္လား။ မစားရပဲနဲ႔ စြန္႔ တယ္ဆိုတာ
အဓိပၸာယ္မွမရွိဘဲနဲ႔။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ေတြကို က်ေနာ္ ပထမဦးဆံုး သတိေပးခ်င္တာ ကေတာ့ ကိုယ္စိုက္ထားရတဲ့
အရင္းအႏွီး ႏို႔မဟုတ္လို႔ရွိရင္ ကိုယ့္ဘက္ကေန ဆံုး႐ႈံးခံလိုက္ရတဲ့ အရင္းအႏွီးကို တြက္ေစခ်င္တယ္။ အဲဒါကို
ပထမဦးဆံုး သတိေပးျခင္ပါတယ္။
လူငယ္မ်ားရင္းႏွီးခဲ့သည့္ အရင္းအႏွီးအမ်ိဳးအစား
အဲဒီ့သတိေပးျခင္တာ ပထမဦးဆံုး နံပါတ္ (၁) ျမင္သာတဲ့ အရင္းအႏွီးက ဘာလဲဆိုလို႔ရွိရင္ ဥပမာ- ေငြ (၅) သိန္းပဲ
ကုန္မယ္၊ (၁၀)သိန္းပဲကုန္မယ္။ (၁၅) သိန္းပဲကုန္မယ္ အဲဒီေငြဟာ ဘယ္လိုရင္းႏွီး ရတယ္ဆိုတာ ပံုစံ တေယာက္နဲ႔
တေယာက္မတူဘူး။ တခ်ဳိ႕ၾကေတာ့ မိဘကေပးႏုိင္လုိ႔၊ တခ်ိဳ႕ ၾကေတာ့လည္း ကိုယ္ပိုင္ပိုက္ဆံရွိလို႔၊ ေငြေၾကးရွိလို႔၊
တခ်ဳိ႕ၾကေတာ့လည္း ေခ်းငွားၿပီးေတာ့ သြားရတယ္။ ေခ်းငွားသြားတဲ့အခါမွာလည္း အတိုးက ႀကီးသလား၊
နည္းသလား၊ အဲဒီလိုဆိုေတာ့ အဲဒီ ဟာေတြက ျမင္သာတဲ့ အရင္းအႏွီးေတြပါ။ အဲဒီ့ ျမင္သာတဲ့ အရင္းအႏွီးအေၾကာင္း
ကိုေတာ့ က်ေနာ္ မေျပာေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔ဘာသာသူတုိ႔ ျမင္တတ္တယ္။ ငါဒီေလာက္ေငြကုန္ထားၿပီ။ ဘယ္ေလာက္
အရင္းအႏွီးရွိတယ္။ ငါဘယ္ေလာက္ စိုက္ထုတ္ရလိမ့္မယ္။ ဘယ္ေလာက္ အက်ဳိးရွိမွျဖစ္မယ္ဆိုတာ သူတုိ႔ တြက္ႏိုင္
ပါတယ္။ က်ေနာ္ အခုေျပာခ်င္တာက မျမင္သာတဲ့ အရင္းအႏွီးေတြကို သတိေပးခ်င္ပါတယ္ ကိုစိန္ေက်ာ္လိႈင္။
အရြယ္အရင္းအႏွီး
အဲဒါေတြထဲမွာ ပထမဦးဆံုးကေတာ့ ကိုစိန္ေက်ာ္လိႈင္ေရ သူတုိ႔ကိုယ္သူတုိ႔ သတိမထားမိတဲ့ အရင္း အႏွီးကို
က်ေနာ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အရြယ္၊ အသက္အရြယ္ဆိုတာ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဆိုပါေတာ့ ကိုစိန္ေက်ာ္
လိႈင္ရယ္။ ကေလးတေယာက္က အသက္(၂၂) ႏွစ္မွာ ႏိုင္ငံျခားကို ထြက္ တယ္။ အဲဒီ (၂၂) ႏွစ္ဆိုေတာ့ (၃) ႏွစ္ လုပ္
မယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ သူျပန္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ အသက္(၂၅) ႏွစ္ ျဖစ္သြားၿပီ။ တကယ္လို႔ အသက္ (၂၅) ႏွစ္မွာ ထြက္မယ္။
(၃) ႏွစ္ဆုိရင္ သူျပန္လာတဲ့အခါၾက အသက္ (၂၈) ႏွစ္ ျဖစ္သြားၿပီ။
အသက္ (၂၅) ႏွစ္ၾကမွ ထြက္ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ (၅) ႏွစ္ေနမယ္ဆိုရင္ အသက္ (၃၀)။ ကို္ယ့္အရင္း အႏွီးက အဲဒီ့ (၃)
ႏွစ္၊ (၅) ႏွစ္ေပးလိုက္တဲ့ အရင္းေတြသည္ အရြယ္ေကာင္းေတြျဖစ္ေနေတာ့ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ အရြယ္ကို
ကိုယ္ေပးလုိက္ရတာ။ ေပးလုိက္ရတာအခါၾကေတာ့ ဥပမာ အသက္ (၃၀) ေက်ာ္သြားမယ္ဆိုလုိ႔ရွိရင္ ေနာက္တခါ ျပန္
သြားတဲ့အခါၾကသေဘၤာဆိုလို႔ရွိရင္ လည္း သေဘၤာသားဆိုရင္လည္း လက္မခံေတာ့ဘူးေနာ္ ကိုစိန္ေက်ာ္လိႈင္။
အဲဒီေတာ့ ေျပာခ်င္တာက အဲဒီအရြယ္အရင္းအႏီွးကို ၾကပ္ၾကပ္ႀကီး သတိထားဖုိ႔လိုမယ္လုိ႔ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ ပထမဦးဆံုး အရြယ္အရင္းအႏွီးပါ။ အဲဒီ့ အရြယ္အရင္းအႏွီးကို ဆံုး႐ံႈး လုိက္တဲ့ ကိစၥဟာ ေပါ့ေပါ့ေသးေသး
မထင္နဲ႔။ ေနာက္တခါျပန္ၿပီး အလုပ္တခုကို စဖုိ႔လို႔အတြက္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး အခက္အခဲႀကံဳသြားတတ္ပါတယ္။
ဥပမာဆိုပါေတာ့ အသက္ (၂၂) ႏွစ္နဲ႔ အသက္ (၃၀) ဆိုလို႔ရွိရင္ ေတာ္ေတာ္ကြာသြားၿပီ။ အသက္ (၂၅) ႏွစ္နဲ႔ (၃၀) ဆိုရင္လည္း ေတာ္ေတာ္ ကြာသြားၿပီ။
အဲဒီေတာ့ အလုပ္ရွင္ေတြ လုိခ်င္တဲ့ ဥစၥာက ငယ္ငယ္အရြယ္ သန္တုန္းျမန္တုန္းကို လိုခ်င္တာေပါ့။ အထူးသျဖင့္
ကာယကိုအားျပဳၿပီး၊ အားစိုက္ၿပီးလုပ္ရတဲ့ သူေတြဆိုလို႔ရွိရင္ ပိုၿပီးေတာ့ အဲဒီဟာကို တန္ဖိုးထားၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့
အရြယ္အရင္းအႏွီးဟာ သိပ္ၿပီးေတာ့အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာကို ပထမဦးဆံုး သိဖို႔လုိပါတယ္ ကိုစိန္ေက်ာ္လိႈင္ေရ။
ဒါ သူတုိ႔ သတိထားဖုိ႔ပါ။ ေကာင္းၿပီ။ အဲဒီေတာ့က်ေနာ္ဒါေတြေျပာေနတာ တျခားေၾကာင့္မဟုတ္ဘူးေနာ္။
ေနာက္ပိုင္းေရာက္တဲ့အခါၾကေတာ့ ပိုပိုၿပီး ထင္ရွားလာလိမ့္မယ္။ သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။
ဦးေႏွာက္အရင္းအႏွီး
ေနာက္တခုက ဘာလဲဆုိေတာ့ ဦးေႏွာက္အရင္းအႏွီး။ ဦးေႏွာက္အရင္းအႏွီးဆိုတာက ႏုိင္ငံျခားကို သြားလုိက္တယ္။
ဥပမာဆိုပါေတာ့။ ပညာနဲ႔ အလုပ္လုပ္ဖို႔သြားလိုက္တယ္။ အဲ့ ပညာနဲ႔။ အခုဆို ပါေတာ့ က်ေနာ့္ တပည့္တပန္းေတြထဲက၊
က်ေနာ့္ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းလို ျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးေတြထဲက ဥပမာ- ကုလသမဂၢမွာ သြားအမႈထမ္းတယ္။ သူတုိ႔က
ဆည္းပူးႏုိင္တယ္။ ဟိုမွာဆည္းပူးစရာ ပညာေတြရွိတယ္။ ပညာတုိးတုိးေနတာ။ မဆည္းပူးလုိ႔လည္းမရဘူး။
သူတုိ႔လုပ္ငန္းက ကာယလုပ္ငန္းအေနနဲ႔ ထြက္တဲ့အခါၾကေတာ့ ဆည္းပူးဖုိ႔ အခ်ိန္မရွိဘူး။ မရွိတဲ့ အခါၾကေတာ့ သူတို႔
ကခိုင္းတာလုပ္တာႀကီး အက်င့္ပါသြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကို္ယ္ကိုယ္တိုင္က ဒီဦးေႏွာက္နဲ႔ ႀကံစည္ေတြးေတာတဲ့ဘက္
မွာသူက ေျခာက္ခန္းသြားတယ္။
ဆိုၾကပါစို႔။ သံခ်ည္သံေကြး လုပ္တယ္ဆိုပါေတာ့။ သံခ်ည္သံေကြး လုပ္ၿပီးေတာ့ သံခ်ည္သံေကြးရဲ႕ ဟိုဘက္
ဘာတတ္စရာရွိေသးလဲ။ ဥပမာ- ဘာမွတတ္စရာ သိပ္မရွိေတာ့ဘူး။ စားပြဲထုိးဆိုပါေတာ့။ စားပြဲထုိး ကၽြမ္းက်င္တယ္။
ေကာင္းၿပီ။ ဒါမွမဟုတ္လုိ႔ရွိရင္လည္းပဲ စက္႐ံုအလုပ္သမားလုပ္တယ္။ စက္႐ံုမွာ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ရတယ္။ သူ႔အတြက္
ဘာပညာတိုးတက္ဖို႔ရွိလဲ။
ဥပမာ- ကားေမာင္းတယ္။ ကားေမာင္းတာကေနၿပီးေတာ့ ပိုက္ဆံေတာ့ရေနတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕အဖို႔မွာ
ဘာျဖစ္သြားလဲဆိုေတာ့ ေရွ႕ဆက္ဖုိ႔လို႔အတြက္ကို သိပ္ၿပီးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခက္ သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ပညာ
မတိုးဘဲနဲ႔ သူမ်ားခိုင္းတာသာလွ်င္ လုပ္ရတဲ့ ဦးေႏွာက္ကို ထုတ္ေပးေနရတဲ့ဟာ။ ကိုယ့္ဦးေႏွာက္နဲ႔ ႀကံစည္ဖုိ႔ အခ်ိန္
မရဘူး။ အဲဒီလို ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ အဲဒီဦးေႏွာက္ အရင္းအႏွီးေပါ့။ အဂၤလိပ္လိုေျပာရင္ေတာ့
creative thinking ေပါ့ေနာ္။ ကိုယ့္အတြက္ ငါဘာလုပ္မလဲဆိုေတာ့ စဥ္းစားၿပီးေတာ့ တီထြင္ႀကံစည္တဲ့ စိတ္ကူး
စိတ္သန္း ေခါင္းပါးသြားတတ္တယ္။ တီထြင္ဥာဏ္တုန္းသြားတတ္တယ္။ အဲဒီအရင္းအႏွီးက ေတာ္ေတာ္ကိုေၾကာက္
ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။
ဘယ္ေလာက္ထိ ေၾကာက္ဖုိ႔ေကာင္းသလဲဆုိလို႔ရွိရင္ ကို္ယ့္တိုင္းကိုယ့္ျပည္ကို ျပန္လာလုိက္တယ္။ ျပန္လာလုိက္
တဲ့အခါၾကေတာ့ အဲဒီကိုယ္ေနခဲ့တဲ့ (၄-၅) ႏွစ္ အေတာအတြင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူ႔လုိေငြရင္းေငြႏွီးမရွိတဲ့
အတြက္ေၾကာင့္မို႔လို႔ ျပည္ပကို မသြားႏုိင္ဘူး။ မသြားႏိုင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကိုယ့္ျပည္တြင္းမွာပဲေနတယ္။
ေနတဲ့အခါၾကေတာ့၊ ဥပမာဆိုပါေတာ့။ ေျမပဲစိုက္ခင္းလုပ္တဲ့ ကေလးတေယာက္ရွိတယ္။ ေျမပဲကို ဒီအတိုင္းေရာင္း
တယ္။ ေနာက္ၾကေတာ့ငါ ဒီအတိုင္းေနလို႔ရွိရင္ ေငြအျမတ္နည္းတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီေျမပဲကို ငါကိုယ္တိုင္သြားၿပီး
ေတာ့ မံုရြာကေနၿပီးေတာ့ မႏၲေလးကို သြားခ်မလား။ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ ရန္ကုန္အထိေအာင္ ဆင္းမလား။ ဒါေတြ စဥ္းစား
လာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရးကို သူသေဘာေပါက္လာတယ္။
ဒါမွမဟုတ္လုိ႔ရွိရင္ ေျမပဲကို ဒီအတိုင္း ေရာင္းမလား။ ႏို႔မဟုတ္လို႔ရွိရင္ ေလွာ္ၿပီးေတာ့ ေရာင္းမလား။ အထုပ္ေလး
ေတြနဲ႔ ေရာင္းမလား။ စသည္အားျဖင့္ added value ေပါ့ေနာ္။ ေနာက္ထပ္ ကို္ယ္ေရာင္းတဲ့ပစၥည္းကို ကိုယ္လုပ္တဲ့
လုပ္အားကိုပိုၿပီး ေကာင္းသထက္ေကာင္းေအာင္ တီထြင္လာတဲ့အခါၾကေတာ့ အဲဒီ ႏိုင္ငံျခားသြားၿပီးေတာ့ စီးပြားရွာ
ၿပီးေတာ့ ျပန္လာတဲ့ကေလးက ဒီ (၄-၅) ႏွစ္ရွိလုိ႔ ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔ထက္ႀကီးပြား
တုိးတက္ေနတာ၊ ျဖစ္ထြန္းေနတာ ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္က တီထြင္မႈေခါင္းပါးသြားတဲ့ ဥစၥာဟာ
အန္မတန္ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔တီထြင္မႈ ေခါင္းပါးသြားတဲ့ဟာမ်ဳိး၊ ဦးေႏွာက္အရင္းအႏွီးမ်ဳိး
ကုန္မသြားေစခ်င္ဘူး။ ဒါက်ေနာ္ သူတုိ႔အတြက္ စိုးရိမ္တဲ့အခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဦးေႏွာက္အရင္းအႏွီး မတုံးေစလုိလွ်င္
ေမး ။ ။ အဲလိုမ်ဳိး တီထြင္တဲ့ ဦးေႏွာက္တုံးမသြားေအာင္ အခုေလာေလာဆယ္မွာ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္
ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာ ကို္ယ္ကာယကို အားျပဳလုပ္ရတဲ့ လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ ဘာလုပ္သင့္ တယ္လုိ႔
ဆရာအႀကံေပးျခင္လဲခင္ဗ်။
ေျဖ ။ ။ ဒီလိုခင္ဗ်။ က်ေနာ္ အဲဒီဟာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး စဥ္းစားပါတယ္။ သူတုိ႔ က ပင္ပန္းတဲ့အခါ
ၾကေတာ့ စာဖတ္ဖို႔အခ်ိန္မရဘူး။ ဥပမာ- ျပန္သြားတယ္ဆိုလုိ႔ရွိရင္ လုပ္အားေပး ရ အခ်ိန္ပိုဆင္းရတာေတြရွိတယ္။
ျပန္သြားရၿပီဆို သူတုိ႔က အိပ္ခ်င္ၿပီ။ တနဂၤေႏြ တပတ္ကေလးမွာ တရက္တေလ ရျပန္ေတာ့လည္း အေပ်ာ္အပါး
ေလး ဘာေလး သြားခ်င္၊ လာခ်င္ အဲလုိကုန္ကုန္ သြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ေတြဟာ သူတို႔ကုန္ေနတဲ့အခ်ိန္
ေတြကို တန္ဖိုးထားတတ္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ကို ဥပမာ- က်ေနာ္အႀကံဥာဏ္ေပးျခင္တာက သူနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုး အထက္ဆင့္ လုပ္ငန္း ေပါ့ ဥပမာ-
သူသံခ်ီ သံေကြးကို သူလုပ္ေနတယ္။ သံခ်ီသံေကြးကို သူလုပ္ေနရင္းကေနၿပီးေတာ့ အထက္ဆင့္ျဖစ္တဲ့ ပန္းရံကိုင္
တဲ့လုပ္ငန္း။ အထူးသျဖင့္သံခ်ီသံေကြးအတြက္ မူလ ေဘာင္ခ်ေပး တဲ့ စီမံကိန္းလုပ္ငန္း၊ ဘယ္လိုဘယ္လိုရွိရတယ္
ဘယ္လိုဘယ္လိုလုပ္ရတယ္ဆိုတာေတြ။ အနီးစပ္ ဆံုးလုပ္ငန္းေတြကို သူကေနာက္တဆင့္ ေနာက္တဆင့္
တက္တက္ၿပီးေတာ့ သိေအာင္ လုပ္ေန ရင္းကေန အနားမေနဘဲနဲ႔ ဦးေႏွာက္နဲ႔ မ်က္စိကို အနားမေနဘဲနဲ႔ ဆက္ၿပီး
ေတာ့ ႀကိဳးပမ္းသြားမွ သာလွ်င္ သူတုိ႔ဟာ ရၿပီးသားျဖစ္လိမ့္မယ္လုိ႔ တြက္တယ္။
ဥပမာ ကားေမာင္းတယ္ဆိုပါေတာ့။ ကားေမာင္းတဲ့လုပ္ငန္း လုပ္ေနရတာပဲ။ သူက ကားေမာင္းေန ရတာပဲ။
ဒါေပမယ္လို႔ သူနဲ႔အနီးစပ္ဆံုးက စက္ျပင္တဲ့ လုပ္ငန္း။ အဲဒီ စက္ျပင္တဲ့လုပ္ငန္းကို ဆက္လက္ၿပီး ဆည္းပူးသင့္
တယ္လုိ႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ ဥပမာ-ကြန္ပ်ဴတာလုပ္ငန္းကို လုပ္ေန တဲ့ကေလးဟာ ဒီကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး
ေတာ့ စာစီစာ႐ိုက္၊ စာရင္းအင္းေပါ့။ တြက္တာေလာက္၊စာရင္းသြင္းတာေလာက္၊ ထုတ္တာေလာက္၊ အဲေလာက္
ေလးတင္မကဘဲနဲ႔ အဲဒီထက္ပိုၿပီးေတာ့ ျမင္တ့ဲ ဥပမာ- ပ႐ိုဂရန္းမင္းလို ဟာမ်ဳိး။ ဟုတ္လား အဲဒါမ်ဳိးထိေအာင္
ဆက္ၿပီးေလ့လာတာမ်ဳိး။
သခင္စိတ္ထားပါ သူခိုးစိတ္မထားပါႏွင့္
ေျပာခ်င္တာက သီးျခားႀကီး မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ ကိုယ္နဲ႔မျပတ္တဲ့ ေနာက္တဆင့္ကို ဆက္ၿပီး ေတာ့ အၿမဲတန္း
မျပတ္ေလ့လာေနပါလို႔ က်ေနာ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီ့ဥစၥာက ဘာလဲဆိုလုိ႔ရွိရင္ မိမိကိုယ္မိမိ ႐ိုေသၿပီးေတာ့ေနတဲ့
သခင္စိတ္နဲ႔ ႀကိဳးပမ္းေနတာေပါ့။ သူမ်ား ခိုင္းတာတင္ လုပ္ေန တယ္ဆိုလုိ႔ရွိရင္ အဲဒါ ကၽြန္စိတ္နဲ႔ တာ၀န္ေက်ေအာင္
လုပ္ေနတာတင္ပဲ ျဖစ္မယ္။
အဲဒီၾကားထဲမွာမွ ကိုယ္က တတ္ႏိုင္သမွ် အသက္သာခိုၿပီးေတာ့ ကပ္ၿပီးေတာ့ေနမယ္ဆိုလို႔ ရွိရင္ အဲဒါ သူခိုးစိတ္
ေခၚတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ သူခိုးစိတ္မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္စိတ္ လည္း မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ သခင္
စိတ္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပိုင္ႏုိင္ေအာင္ေလ့လာေစခ်င္တယ္။ ကိုယ္ ရတဲ့ ဥစၥာသည္ ေငြေၾကးတြင္မကဘဲနဲ႔ ငါသည္
ပညာမပါဘဲနဲ႔ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာကိုမျပန္ဘူးဆုိတဲ့ စိတ္မ်ဳိးနဲ႔ ေလ့လာေစခ်င္တယ္။ အေကာင္းဆံုးနည္းကေတာ့
ကိုယ့္လုပ္ငန္းနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုး ေနရာ မွာရွိတဲ့ အဆင့္ျမင့္ဆံုးပညာကို ရႏိုင္သမွ်ရေအာင္ ႀကိဳးပမ္းျခင္းသည္ ျပန္လာ
လွ်င္ အင္မတန္ႀကီး တဲ့ အျမတ္ျဖစ္လိမ့္မယ္လုိ႔ က်ေနာ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ေမး ။ ။ ဟုတ္ကဲ့ဆရာ။ အဲေတာ့ တဘက္ကလည္း ျပန္ၾကည့္လို႔ရွိလွ်င္ ကေန႔လူငယ္ေတြ အမ်ားစုေပါ့ေနာ္
အခုလို ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာသြားၿပီးေတာ့ အလုပ္လုပ္ၾကရတယ္ဆိုတာ အမ်ားအားျဖင့္ ျပည္တြင္းမွာ စီးပြားအက်ပ္
အတည္းေတြျဖစ္ၿပီးေတာ့မွ သြားၾကရတာမ်ားပါတယ္။ ဆရာေျပာသလို အရင္းအႏွီးေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားပါ
တယ္။ သို႔ေသာ္ တဘက္ကဆရာ့အေနနဲ႔ ေနာင္ႏုိင္ငံျခား သြားမယ့္လူငယ္ေလးေတြကို စိုးရိမ္မိေတာ့ သူတို႔အတြက္
အားပ်က္သြားေစႏုိင္မယ့္ အေနအထား မ်ဳိးရွိႏိုင္မယ္လို႔မ်ား ယူဆမိလားခင္ဗ်။
ေျဖ ။ ။ ကိုစိန္ေက်ာ္လိႈင္ေျပာတာ ဟုတ္ပါတယ္။ အားပ်က္တယ္ဆိုတာနဲ႔ အားပ်က္သြားမယ္ ဆိုတာနဲ႔ အသင့္ျပင္
တာနဲ႔ဆိုတာကတမ်ဳိးစီပါ။ တကယ္လုိ႔ အားပ်က္သြားမယ္ ဆိုလို႔ရွိလွ်င္ ပ်က္ႏိုင္တယ္။ ပ်က္တယ္ဆိုတာ တကယ့္ကို
ပ်က္သြားမယ္ဆုိလို႔ရွိလွ်င္ အေျခအေနအကုန္လံုးကို ကိုယ့္အေျခအေန အကုန္လံုး။ ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေန
အကုန္လံုးကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့မွ ပ်က္သြားၿပီးမသြားျဖစ္တာဟာ သြားၿပီး ဒုကၡေရာက္တာနဲ႔စာရင္ အင္မတန္
သက္သာပါတယ္။
တကယ္လို႔ သြားမယ္ဆုိလို႔ရွိလွ်င္ အားမျပတ္ေစတဲ့ နည္းလမ္း အဲဒါေတြ အကုန္လံုးတြက္၊ ဒါေတြ ငါရင္ဆိုင္ႏုိင္
သလား၊ အဲဒီအရင္းအႏွီးေတြ ငါေပးႏုိင္သလားတြက္၊ တြက္ၿပီးမွ သြားလို႔ရွိလွ်င္ ဒီ (Prepare) ေနာ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္
အသင့္ျပင္သြားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အဲဒီလုိကေလးမ်ဳိးအတြက္ ပိုၿပီး အက်ဳိးရွိလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။
မိသားစုပတ္၀န္းက်င္အရင္းအႏွီး
ေမး ။ ။ ဟုတ္ကဲ့ အမ်ားႀကီးေကာင္းပါတယ္ဆရာ။ အခုလို ေဆြးေႏြးေျပာျပတာေလ။ လူငယ္ ေတြအတြက္ကို။
ေနာက္ထပ္ေရာ ဆရာ့အေနနဲ႔ ဒီထက္ပိုၿပီးေတာ့ လူငယ္ေတြကို ဘာမ်ားမွာၾကား ခ်င္ေသးလဲခင္ဗ်။
ေျဖ ။ ။ က်ေနာ္ေျပာမယ္ ကိုစိန္ေက်ာ္လိႈင္ေရ။ က်ေနာ္ ခုနဥစၥာျပန္ဆက္ခ်င္တယ္။ အဲဒီဆံုး႐ံႈး မႈေတြဆိုလိုက္တဲ့
ကိစၥထဲမွာေနာ္။ အရင္းအႏွီးေတြအထဲမွာ ပထမဦးဆံုး စၿပီးေတာ့ အရင္းအႏွီးက ဘာလဲဆိုေတာ့ မိသားစု ပတ္၀န္း
က်င္။ ကိုယ့္မိသားစုနဲ႔ ကိုယ္ကင္းကြာသြားၿပီးေတာ့ အဲဒီကင္းကြာ သြားတဲ့ (၅) ႏွစ္အတြင္းမွာ အေျပာင္းအလဲေတြ
အမ်ားႀကီးျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ညီမေလးက အိမ္ေထာင္ က်သြားႏိုင္တယ္။ အကိုျဖစ္တဲ့သူက အုိးခြဲသြားႏုိင္တယ္။ မိဘျဖစ္
တဲ့သူက က်န္းမာေရးခ်ဳိ႕တဲ့လာ ႏုိင္တယ္။ အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။
အဲဒီဥစၥာမ်ဳိးေတြမွာ ကိုယ္က တာ၀န္ယူရတဲ့ဟာမ်ဳိးေတြ ပါလာႏုိင္တယ္။ တာ၀န္မယူဘဲနဲ႔ ေနႏုိင္ တာလည္း ပါလာ
ႏုိင္တယ္။ အဲေတာ့တာ၀န္ဆက္ယူရမယ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ အဲဒီ့အရင္းအႏွီးအတြက္က လည္း သူက ျပင္ဆင္ရေတာ့မယ္။
အဲဒါ ခုနက ေျပာတဲ့ မိသားစုပတ္၀န္းက်င္ အရင္းအႏွီး။ ၿပီးေတာ့ ဆိုၾကပါစို႔။ မိဘကေနၿပီးေတာ့ မက်န္းမာဘူးဆုိ
လု႔ိရွိလွ်င္ ကိုယ္က ပစ္ထားလို႔လည္းမရဘူး။ တတ္ႏုိင္သမွ် တဘက္တလမ္းက တာ၀န္ယူရေတာ့မယ္။ အဲဒီအရင္း
အႏွီးေတြကလည္း ရွိေသးတယ္။ အဲဒါက်ေနာ္ မိသားစုအရင္း အႏွီး။ ေနာက္တခုက ဘာလဲဆုိေတာ့ ေျပာင္းလဲသြား
တဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြ။ အဲဒီ့ အေျပာင္းအလဲ ေတြရဲ႕အရင္းအႏွီးေတြ။ ဥပမာဆိုၾကပါဆို႔။ ကိုယ္သြားတုန္းက စီးပြား
ေရး၀န္းက်င္ကတမ်ဳိး။ ခု ကိုယ္ျပန္လာေတာ့ တမ်ဳိး။ စီးပြားေရး ၀န္းက်င္က ပထမတုန္းက ကိုယ္သြားတဲ့လမ္းေတြ
က ေရလမ္း။ ခုကားလမ္းျဖစ္သြားၿပီ။ ပထမတုန္းက ကိုယ္သြားတဲ့ ကားလမ္းေတြ ခုက်ရထားလမ္း ျဖစ္သြားၿပီ။
အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္အတြက္က ကုန္သြယ္မယ္ဆိုရင္ စီးပြားေရး လမ္းေၾကာင္းေတြက ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား
ေျပာင္းလဲကုန္ၿပီ။ အမ်ားႀကီး။
ေနာက္တခုက ပတ္၀န္းက်င္ႀကီးတခုလံုးက ေျပာင္းသြားတာေတြလည္းရွိေသးတယ္။ ဥပမာဆို ပါေတာ့။ ကိုယ္သြား
တုန္းက ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္က ကြင္းျပင္ႀကီး ခုၾကေတာ့ ကြန္ဒိုမီနီယံတိုက္ ခန္းေတြျဖစ္ေနတတ္တယ္။ တခါတရံက်
ေတာ့ ကိုယ္ေနခဲ့တဲ့ရြာေလးက ေပ်ာက္သြားတယ္။ အဲဒါက ခုနကေျပာတဲ့ စီမံကိန္းထဲမွာပါသြား။ ကုိယ္သြားတုန္းက
ရြာေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ စိုက္ပ်ဳိးေရး၀န္းက်င္ႀကီး ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ ေမြးျမဴေရး၀န္းက်င္ႀကီး ျဖစ္သြားတတ္တယ္။
ကိုယ္သြားတဲ့အခါတုန္းက ေက်းရြာ။ အခုက်ေတာ့ ေရႀကီးလုိ႔ ဘာႀကီးလို႔ အစရွိသျဖင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာင္းလဲသြားႏုိင္
တယ္။ အဲဒီ ပတ္၀န္းက်င္အေျပာင္းအလဲေတြကလည္းရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါကလည္း တခ်က္စဥ္းစားရမယ္ေနာ္။
ေနာက္တခုက ဘာလဲဆိုေတာ့ ကိုယ္က စုေဆာင္းထားတဲ့ေငြက ဘယ္မွာထားလဲ။ ကိုယ့္ဆီမွာ ထားသလား။
ဘဏ္မွာထားသလား။ ကိုယ့္လက္ထဲမွာ စုထားသလား။ အိမ္ျပန္ၿပီးပို႔ရလား။ ပို႔ရ လို႔ရွိလွ်င္ အဲဒီေငြေၾကးကို
ထိန္းသိမ္းတဲ့သူက ဇနီးလား၊ မိဘလား။ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းထဲကလား။ သို႔မဟုတ္လို႔ရွိလွ်င္ အေပါင္းအသင္းထဲ
ကလား။ သို႔မဟုတ္လို႔ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရတဲ့ မိတ္ေဆြလား။ အဲဒီေတာ့ ဇနီးသည္ဆီ ပို႔မယ္ဆုိပါေတာ့။ ဇနီးသည္က
ေငြေၾကးထိန္းသိမ္းတဲ့ ဥစၥာမလိမၼာဘူး ဆုိပါေတာ့။ ကိုယ္ျပန္လာတဲ့အခါၾကေတာ့ အဲဒီဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။
ကိုယ့္လက္ထဲမွာ ယူၿပီးျပန္ လာတဲ့ေငြက (၂) သိန္း၊ (၃) သိန္းပဲရွိလွ်င္ အဲဒါေလးပဲ။ အဲဒါေလးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း
အေပါင္းအသင္း ေတြနဲ႔ တလေလာက္ စားလိုက္ေသာက္လိုက္တဲ့အခါၾကေတာ့ ပို္က္ဆံ သံုးစရာမရွိေတာ့ဘူး။
အရင္းအႏွီးဘာမွလုပ္စရာမရွိေတာ့ဘူး။ မရွိေတာ့ကို ေနာက္ထက္တခါေခ်းၿပီးေတာ့ တခါျပန္ ထြက္ရတယ္။
အဲဒီလုိ အျဖစ္မ်ိဳးေတြလည္း က်ေနာ့္မ်က္စိေအာက္မွာ ေတြ႔ေတြ႔ေနရတယ္။ အဲဒါ ဇနီးသည္ မလိမၼာလို႔ရွိလွ်င္
ေျပာတာ။ ဇနီးသည္ကလိမၼာလို႔ရွိလွ်င္ေတာ့ ပို႔လိုက္တဲ့ေငြကို ျပန္ၿပီးေတာ့ တုိးပြားေအာင္၊ ခိုင္ၿမဲေအာင္ လုပ္ထား
ႏိုင္တယ္။ ဒါ အားကိုးရတဲ့အေျခအေန။
ေကာင္းၿပီ မိဘကထိန္းမယ္။ မိဘက ထိန္းမယ္ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ မိဘလက္ထဲမွာ အၿမဲတန္းရွိ ေနမွလား။
သို႔မဟုတ္ တျခားေသာသားခ်င္းေတြရဲ႕ ျပႆနာေတြ ေပၚလာႏိုင္သလား။ ဥပမာ- အကိုအႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့သူက
စီးပာြြးေရးပ်က္သြားလို႔၊ အလုပ္ျပဳတ္သြားလို႔(သို႔မဟုတ္) အခ်ဳပ္ထဲ၀င္သြားရလုိ႔ ပိုက္ဆံကုန္သြားတယ္ ဆုိပါေတာ့။
ဒီဟာ စိုက္ထုတ္ၿပီး မိဘက သံုးလိုက္ရတယ္ဆိုပါ ေတာ့။
ကိုယ္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ကိုယ့္အေျခအေန။ ကုိယ္လုပ္ထားတဲ့ စီးပြားဟာ ကိုယ့္ေနရပ္ ဇာတိေျမမွာ ဘယ္ေလာက္ထိ
ေအာင္ခိုင္လဲဆိုတာ ျပန္တြက္မိရဲ႕လား။ ဒါေတြလည္း စဥ္းစားဖို႔လုိမယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။
လူမႈေရး၀န္းက်င္အေျပာင္းအလဲ
ေနာက္တခုက လူမႈေရး၀န္းက်င္အေနနဲ႔ ေျပာင္းသြားတာရွိတယ္။ လူမႈေရး၀န္းက်င္ေတြနဲ႔စီးပြား ေရး၀န္းက်င္ေတြနဲ႔
ေရာၿပီးေတာ့ ေျပာင္းသြားတာ။ ဥပမာ- အရင္တုန္းက လူမႈေရး၀န္းက်င္ေတြက လဖက္ရည္ဆုိင္ထိုင္တယ္။ ေပ်ာ္ပြဲ
ရႊင္ပြဲေတြရွိတယ္။ အခုက်ေတာ့ ေက်းရြာမွာ ဘိလိယက္ခံုေတြက ေရာက္ေနၿပီ။ ဥပမာ- ကာယာအိုေကေတြေခတ္စား
လာတယ္။ အဲဒါမ်ဳိးေတြက အမ်ားႀကီး။ အဲဒီ ေတာ့ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာသြားၿပီးေတာ့ စီးပြားေရးလုပ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက
ကိုယ့္ထက္ႀကီးပြားခ်င္ ႀကီးပြားေနတတ္တယ္။ ေျပာခ်င္တာက စီးပြားေရး၀န္းက်င္ေၾကာင့္မို႔လို႔ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္က
ေျပာင္းသြားတတ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္ျပန္လာတဲ့အခါမွာ ဆံုး႐ံႈးရတဲ့အရင္းအႏွီးေတြမ်က္ေျခ ျပတ္သြားတတ္တယ္။
ကိုယ္မ်က္ေျချပတ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ အေျပာင္းအလဲေတြၾကားမွာ ကိုယ္က အူေၾကာင္ေၾကာင္
ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ေနာက္တခါ ထပ္ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံျခားေရာက္သလို ျပန္ျဖစ္ သြားတတ္တယ္။ ျဖစ္သြားတဲ့အခါၾက
ေတာ့ ဘယ္ေနရာကေနစၿပီးေတာ့ ဘယ္ကိုဦးတည္ရာမွန္း မသိျဖစ္သြားတတ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ကိုယ့္အရပ္
ကိုယ့္ေဒသကို မ်က္ေျခမျပတ္ေအာင္ ဘာေတြျဖစ္ေနသလဲဆိုတဲ့ဟာကို အၿမဲတန္းမျပတ္ သိေနေအာင္ ႏိုင္ငံျခားက
ေနၿပီးေတာ့ ႀကိဳးစား သင့္တယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒါတခ်က္။
ေနာက္တခ်က္က ဘာရွိေသးလဲဆိုေတာ့ ကို္ယ္က ႏုိင္ငံျခားမွာေနရင္းကေန တေယာက္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔ေရာ အဲဒါ
အိမ္ေထာင္ရက္သားက်ခ်င္က်တတ္တယ္။ က်တဲ့အခါၾကေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ကိုယ့္အမ်ဳိးသမီးက
ဗမာအမ်ဳိးသမီးပဲလား။ ေနရပ္ကိုျပန္မွာလား။ ဒါမွမဟုတ္လို႔ရွိရင္ ႏိုင္ငံျခားမွာပဲ အေျခခ်ေတာ့မလား။ ႏုိင္ငံျခားမွာပဲ
အေျခခ်ေတာ့မယ္ဆိုလုိ႔ရွိရင္ အဲဒီႏုိင္ငံေတြက ဘယ္ႏုိင္ငံလဲ။ အဲဒီက ဘာသာေရး၊ ကိုးကြယ္ေရး ယဥ္ေက်းမႈေတြနဲ႔
ကိုယ့္ရဲ႕ အသက္ႀကီးတဲ့ဘ၀မွာ ေပ်ာ္ႏိုင္မ လား။ ဒါေတြအကုန္လံုး စဥ္းစားရေတာ့မယ္။
အဲဒီေတာ့ ေျပာခ်င္တာက ႏုိင္ငံျခားမွာ အေျခခ်ေတာ့မယ္ဆိုခ်င္ေတာင္မွ ကိုယ့္ေဒသ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔လည္း
ေတာ္ေတာ့္ကို ကြာေနၿပီ။ ကိုယ့္သား၊ ကိုယ္သမီးရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔လည္း ကြာသြားၿပီ။ ကိုယ့္သားသမီးေတြ ထြန္းကား
လာတဲ့အခါမွာ ဗမာအမ်ဳိးသားတေယာက္က ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ မိဘဘ၀မ်ဳိးကို မေမွ်ာ္လင့္ႏုိင္ဘူး။ ႏိုင္ငံျခားသားတေယာက္
ရဲ႕ မိဘအျဖစ္နဲ႔ကိုယ္ေရာက္သြားေတာ့မယ္ ဆိုတာကို ႀကိဳၿပီးေတာ့ စဥ္းစားထားဖုိ႔ဆိုတာ လိုတယ္လို႔
က်ေနာ္ထင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ။
ဆရာ ဦးေအာင္သင္း
ေဆာင္းပါးေလးကေတာ့ ႀကာပါၿပီ ခင္ဗ်ာ.ဒါေပမဲ ့ အေ၀းတစ္ေနရာ ေရာက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ရဲ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ
မ်ား ေတြးဆဆင္ၿခင္ႏိုင္ဖို ့ၿပန္လည္ေ၀မွ်ရၿခင္းၿဖစ္ပါသည္ ခင္ဗ်ား။ ။