ဒီတစ္ခါ ေနာက္မက်ပါရေစနဲ႔ ( ဖတ္ၾကည့္ေပးပါ။ ဆက္လက္ Share ေပးၾကပါ)
by Khin Hnin Kyi Thar on Wednesday, December 26, 2012 at 11:09pm ·
လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္က ရန္ကုန္တိုင္းထဲက မရမ္းေခ်ာင္းအနာၾကီး ေရာဂါသည္စခန္းကို ပထမဆံုး ပရဟိတခရီးစဥ္အျဖစ္ ေရာက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီကအျပန္ ရြာနာမည္မမွတ္မိေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ေခါင္တဲ့ ရြာေလး တစ္ရြာကို ဆန္အိတ္၊ ဆီနဲ႔ ငါးေျခာက္ျပားေတြ ထမ္းျပီး သြားလွဴၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္မသိလိုက္တာက အဲဒီရြာေလးက ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ေတြၾကီးပဲေနတဲ့ ရြာေလးတဲ့။
စကားေျပာရင္း မသကၤာတာနဲ႔ ေမးၾကည့္မိေတာ့ ရြာလံုးကၽြတ္ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ျဖစ္သြားတာ သိပ္မၾကာေသးဘူးတဲ့။ ဒီေတာ့မွ အရွင္ဇ၀နေရးတဲ့ စာအုပ္ထဲက ရြာေလးျဖစ္မွန္း ရိပ္မိလိုက္တယ္။ လယ္ေျမမျဖစ္ထြန္းျခင္း၊ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရး မေကာာင္းျခင္း၊ ေက်ာင္းမရိွျခင္းစတဲ့ အေျခအေနေတြေၾကာင့္ ရြာလံုးကၽြတ္ ဒုကၡေတြ ေ၀ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ခရစ္ယာန္ သာသနာျပဳမ်ားေၾကာင့္ ေနေရး၊ စားေရး၊ ပညာေရး စတာေတြ ဖြံ႔ျဖိဳးလာတဲ့အတြက္ အဲ့ဒီေနာက္မွာ ရြာလံုးကၽြတ္ ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္ေတြ ျဖစ္သြားၾကပါသတဲ့။ အျပင္မွာ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။
ဘယ္ဘာသာကိုမွ အျပစ္မေျပာသလို ဘာသာျခားခံယူလိုက္တဲ့ သူေတြကိုလည္း စိတ္ဓါတ္ မခိုင္မာရေကာင္းလားလို႔ ေျပာလို႔မရပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ကူညီဖို႔ လက္ေႏွးသြားတယ္။ ကၽြန္မတို႔ လွမ္းဆြဲဖို႔ မမီလိုက္တဲ့အခါ ၾကီးမားတဲ့ ဆံုးရံႈးမႈၾကီးကို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးလို႔ ေတြးတဲ့သူေတြအတြက္ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဘာသာတရား၊ ဘာသာစကား၊ လူမ်ိဳးစတဲ့ အရာေတြကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္သူတိုင္းအတြက္ေတာ့ အဲ့ဒီအေၾကာင္းက စိတ္မခ်မ္းေျမ႕စရာပါ။
ပခုကၠဴထဲက ေယာနဲ႔ ျမိဳင္နယ္စပ္ ၾကားမွာရိွတဲ့ ေတာင္တန္းေတြေပၚေရာက္ေတာ့ စိတ္မခ်မ္းသာစရာနဲ႔ ကၽြန္မ ေနာက္တစ္ေခါက္ ဆံုရတယ္။ ရြာ ေလးရြာရိွတယ္။ ရြာတစ္ရြာမွာ အိမ္ေျခ ၆၀ေက်ာ္ရိွတယ္။ ခန္႔မွန္းလူဦးေရ ၁၂၀၀ နီးပါးမွာ ကိုးကြယ္စရာ ေစတီပုထိုးမရိွဘူး။ ဗုဒၵဘာသာ၀င္ေတြ ျဖစ္ပါလ်က္ တရားနာဖို႔ သံဃာေတာ္မရိွဘူး။ အဖိတ္ ဥပုသ္မွာ သူတို႔သီလယူစရာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမရိွဘူး။။
အဲ့ဒီေန႔ကတည္းက ကၽြန္မေျခာက္ျခားမိတယ္။ ကၽြန္မ ကူညီႏိုင္တဲ့ အားထက္ ပိုမ်ားတဲ့ အင္အားနဲ႔ ဘာသာျခားေတြလာျပီး သာသနာျပဳသြားမွာ၊ သာသနာ့အလံစိုက္ရမယ့္ ေနရာမွာ ဘာသာျခားအေဆာက္အအံုေတြ ေပၚလာမွာ ကၽြန္မေၾကာက္တယ္။
ကၽြန္မမက္တဲ့ အိပ္မက္က သိပ္ကိုၾကီးေလးလြန္းပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာင္တန္းေဒသရဲ႕ လမ္းကို အရင္ဆံုးျပင္ခ်င္တယ္။ လမ္းေကာင္းျပီဆိုရင္ ေစတီပုထိုး ကုသိုလ္ယူမယ့္ အလွဴရွင္ေတြ ဖိတ္ေခၚမယ္။ သာသနာကို အဓြန္႔ရွည္ဖို႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းမယ္။ သံဃာေတာ္ပင့္မယ္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းျဖစ္ဖို႔ ကၽြန္မၾကိဳးစားမယ္။ ရြာတိုင္း က်န္းက်န္းမာမာေနထိုင္ၾကဖို႔ ေဆးေပးခန္းေဆာက္ျပီး ဆရာ၀န္နဲ႔ သူနာျပဳငွားမယ္။ အဲဒီေဒသေတြမွာ တရားသံေတြ၊ ဆည္းလည္းသံေတြ၊ စာအံသံေတြ ေ၀ေစခ်င္တယ္။
ကၽြန္မမက္တဲ့ အိပ္မက္ၾကီးျပီးဆံုးဖို႔ ႏွစ္ေပါင္းဘယ္ေလာက္ ၾကာမလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲမလဲ ကၽြန္မ မသိဘူး။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ ၾကိဳးစားမႈနဲ႔လည္း မျပီးဆံုးႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သာသနာအလံသာ စိုက္ထူရမယ့္ ေနရာမွာ ဘာသာျခား အေဆာက္အအံုေတြ ေရာက္မလာဖို႔ ကၽြန္မတတ္ႏိုင္သေလာက္ ၾကိဳးစားမယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ လက္မလႊတ္ပါရေစနဲ႔။
တစ္ဖက္က မီးအိမ္ကို ဆြဲလို႔ တစ္ဖက္က လက္ကမ္းလို႔ ၾကိဳပါတယ္။ ကမ္းေသာ လက္ကို တြဲလို႔ ေတာင္တန္းေဒသမွာ တရားသံေတြ ညံဖို႔၊ ဆည္းလည္းသံေတြ ေ၀ဖို႔၊ စာအံသံေတြ ၾကားရဖို႔ အတူတူၾကိဳးစားၾကပါစို႔လားရွင္။![]()
by Khin Hnin Kyi Thar on Wednesday, December 26, 2012 at 11:09pm ·
လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္က ရန္ကုန္တိုင္းထဲက မရမ္းေခ်ာင္းအနာၾကီး ေရာဂါသည္စခန္းကို ပထမဆံုး ပရဟိတခရီးစဥ္အျဖစ္ ေရာက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီကအျပန္ ရြာနာမည္မမွတ္မိေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ေခါင္တဲ့ ရြာေလး တစ္ရြာကို ဆန္အိတ္၊ ဆီနဲ႔ ငါးေျခာက္ျပားေတြ ထမ္းျပီး သြားလွဴၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္မသိလိုက္တာက အဲဒီရြာေလးက ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ေတြၾကီးပဲေနတဲ့ ရြာေလးတဲ့။
စကားေျပာရင္း မသကၤာတာနဲ႔ ေမးၾကည့္မိေတာ့ ရြာလံုးကၽြတ္ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ျဖစ္သြားတာ သိပ္မၾကာေသးဘူးတဲ့။ ဒီေတာ့မွ အရွင္ဇ၀နေရးတဲ့ စာအုပ္ထဲက ရြာေလးျဖစ္မွန္း ရိပ္မိလိုက္တယ္။ လယ္ေျမမျဖစ္ထြန္းျခင္း၊ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရး မေကာာင္းျခင္း၊ ေက်ာင္းမရိွျခင္းစတဲ့ အေျခအေနေတြေၾကာင့္ ရြာလံုးကၽြတ္ ဒုကၡေတြ ေ၀ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ခရစ္ယာန္ သာသနာျပဳမ်ားေၾကာင့္ ေနေရး၊ စားေရး၊ ပညာေရး စတာေတြ ဖြံ႔ျဖိဳးလာတဲ့အတြက္ အဲ့ဒီေနာက္မွာ ရြာလံုးကၽြတ္ ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္ေတြ ျဖစ္သြားၾကပါသတဲ့။ အျပင္မွာ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။
ဘယ္ဘာသာကိုမွ အျပစ္မေျပာသလို ဘာသာျခားခံယူလိုက္တဲ့ သူေတြကိုလည္း စိတ္ဓါတ္ မခိုင္မာရေကာင္းလားလို႔ ေျပာလို႔မရပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ကူညီဖို႔ လက္ေႏွးသြားတယ္။ ကၽြန္မတို႔ လွမ္းဆြဲဖို႔ မမီလိုက္တဲ့အခါ ၾကီးမားတဲ့ ဆံုးရံႈးမႈၾကီးကို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးလို႔ ေတြးတဲ့သူေတြအတြက္ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဘာသာတရား၊ ဘာသာစကား၊ လူမ်ိဳးစတဲ့ အရာေတြကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္သူတိုင္းအတြက္ေတာ့ အဲ့ဒီအေၾကာင္းက စိတ္မခ်မ္းေျမ႕စရာပါ။
ပခုကၠဴထဲက ေယာနဲ႔ ျမိဳင္နယ္စပ္ ၾကားမွာရိွတဲ့ ေတာင္တန္းေတြေပၚေရာက္ေတာ့ စိတ္မခ်မ္းသာစရာနဲ႔ ကၽြန္မ ေနာက္တစ္ေခါက္ ဆံုရတယ္။ ရြာ ေလးရြာရိွတယ္။ ရြာတစ္ရြာမွာ အိမ္ေျခ ၆၀ေက်ာ္ရိွတယ္။ ခန္႔မွန္းလူဦးေရ ၁၂၀၀ နီးပါးမွာ ကိုးကြယ္စရာ ေစတီပုထိုးမရိွဘူး။ ဗုဒၵဘာသာ၀င္ေတြ ျဖစ္ပါလ်က္ တရားနာဖို႔ သံဃာေတာ္မရိွဘူး။ အဖိတ္ ဥပုသ္မွာ သူတို႔သီလယူစရာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမရိွဘူး။။
အဲ့ဒီေန႔ကတည္းက ကၽြန္မေျခာက္ျခားမိတယ္။ ကၽြန္မ ကူညီႏိုင္တဲ့ အားထက္ ပိုမ်ားတဲ့ အင္အားနဲ႔ ဘာသာျခားေတြလာျပီး သာသနာျပဳသြားမွာ၊ သာသနာ့အလံစိုက္ရမယ့္ ေနရာမွာ ဘာသာျခားအေဆာက္အအံုေတြ ေပၚလာမွာ ကၽြန္မေၾကာက္တယ္။
ကၽြန္မမက္တဲ့ အိပ္မက္က သိပ္ကိုၾကီးေလးလြန္းပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာင္တန္းေဒသရဲ႕ လမ္းကို အရင္ဆံုးျပင္ခ်င္တယ္။ လမ္းေကာင္းျပီဆိုရင္ ေစတီပုထိုး ကုသိုလ္ယူမယ့္ အလွဴရွင္ေတြ ဖိတ္ေခၚမယ္။ သာသနာကို အဓြန္႔ရွည္ဖို႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းမယ္။ သံဃာေတာ္ပင့္မယ္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းျဖစ္ဖို႔ ကၽြန္မၾကိဳးစားမယ္။ ရြာတိုင္း က်န္းက်န္းမာမာေနထိုင္ၾကဖို႔ ေဆးေပးခန္းေဆာက္ျပီး ဆရာ၀န္နဲ႔ သူနာျပဳငွားမယ္။ အဲဒီေဒသေတြမွာ တရားသံေတြ၊ ဆည္းလည္းသံေတြ၊ စာအံသံေတြ ေ၀ေစခ်င္တယ္။
ကၽြန္မမက္တဲ့ အိပ္မက္ၾကီးျပီးဆံုးဖို႔ ႏွစ္ေပါင္းဘယ္ေလာက္ ၾကာမလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲမလဲ ကၽြန္မ မသိဘူး။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ ၾကိဳးစားမႈနဲ႔လည္း မျပီးဆံုးႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သာသနာအလံသာ စိုက္ထူရမယ့္ ေနရာမွာ ဘာသာျခား အေဆာက္အအံုေတြ ေရာက္မလာဖို႔ ကၽြန္မတတ္ႏိုင္သေလာက္ ၾကိဳးစားမယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ လက္မလႊတ္ပါရေစနဲ႔။
တစ္ဖက္က မီးအိမ္ကို ဆြဲလို႔ တစ္ဖက္က လက္ကမ္းလို႔ ၾကိဳပါတယ္။ ကမ္းေသာ လက္ကို တြဲလို႔ ေတာင္တန္းေဒသမွာ တရားသံေတြ ညံဖို႔၊ ဆည္းလည္းသံေတြ ေ၀ဖို႔၊ စာအံသံေတြ ၾကားရဖို႔ အတူတူၾကိဳးစားၾကပါစို႔လားရွင္။