ကစဥ့္ကလ်ားလြင့္၀ဲသြားတဲ့တိမ္စိုင္ေတြနဲ ့အတူ အိမ္မက္တစ္ခ်ိဳ ့ေမ်ာပါသြားၾကသည္။ပ်ံ ့လြင့္ေနတဲ့စီးကရက္ေငြ ့ေတြ
အၾကားရင္ခုန္သံေတြလံုးပါးပါးခဲ့။ပင္လယ္နဲ ့ျမစ္မဆံုျဖစ္ေတာ့ဘူးတဲ့လမင္းကေျပာသြားတယ္။(ေမွာင္ေနတဲ့ကမ ၻာတစ္ျခမ္းမွာ
အလြမ္းေတြနဲ ့ပဲထားခဲ့ပါ ခ်စ္သူ)။
ျမိဳ ့ျပရဲ့မီးေရာင္ေအာက္မွာ ဘ၀ေတြေမွာင္မည္း။ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္းေတြ ေကြ ့ခ်င္ေကြ ့ ေကာက္ခ်င္ေကာက္။
ရင္ဘတ္ေမွာက္ခဲရတဲ့လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ့အသည္းကြဲခရီး ဘယ္ေန၇ာမွာဆံုးရမလဲ။မ်က္ႏွာမူရာ….။ေျခဦးတည့္ရာ…..။နီယြန္မီးေရာင္
ေအာက္က အနက္ေရာင္လမ္းမထက္။လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ကြဲတဲ့အသည္းနဲ ့လူ။(ဘယ္ေတာ့မွျပန္မၾကည္ျဖဴလည္း ခ်စ္ခဲ့ရပါတယ္
ခ်စ္သူရယ္)။
ညကေတေလ။ရင္ဘတ္ေတြေႏြျဖစ္ေအာင္ပူတယ္။အမွတ္တမဲ့ထခုန္ခဲ့မိတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ရင္ခုန္သံ။တစ္ခ်က္လွဳပ္
တစ္ခ်က္ျမဳပ္တယ္။ေသာၾကာျဂိဳဟ္စားလို ့အသည္းေတြပါးခဲ့ရျပီ။တနဂၤေႏြေန ့၊ေသာၾကာေထာင့္။အေမွာင့္ပေယာဂတစ္ခုခုေၾကာင့္ေတာ့
ဟုတ္မယ္မထင္ခဲ့ပါဘူး။ေသြးနဲ ့ကိုယ္သားနဲ ့ကိုယ္။ေယာက်ာၤးဆိုတာလည္းတကယ္ခ်စ္တတ္တဲ့အမ်ိဳးပါ။ကိုယ္ထိမွကိုယ္နာ၊ကိုယ္နာမွ
ကိုယ္သိ။ေရွးလူေတြ ဒီေ၀ဒနာကိုဘယ္လိုခံစားခဲ့ၾကသလဲ။(သိရင္ေျပာျပေပးပါလား ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ခ်စ္သူရယ္)။
ရူးရူးမိုက္မိုက္ဆိုတာထက္ပိုခဲ့တယ္။အသည္းအသန္ဆိုတာထက္အဆေပါင္းမ်ားစြာ။နင့္နင့္နဲနဲသီက်ဴးခဲ့ဖူးတဲ့ဒီေကာင့္
ကဗ်ာေတြမွာရင္ခုန္သံဆိုတာ ေနတစ္ပြင့္ လတစ္ပြင့္။အစကတည္းက စကားနည္းခဲ့တဲ့ဒီပါးစပ္။လူခ်င္းေတြ ့ရင္လည္းတဖြဲ ့တႏြဲ ့မေျပာတတ္ခဲ့ပါဘူး။ျမင္ၾကည့္ပါ…..။ေတြးၾကည့္ပါ…..။ခ်စ္သူအတြက္ဆိုကၽြန္ေတာ့္ေကာင္းကင္မွာသာသာယာယာရွိပါတယ္။အရိုင္းဆန္တဲ့ရင္ဘတ္န နဲ ့ဲ ့ အယဥ္ေက်းဆံုးခ်စ္တတ္ခဲ့တဲ့ေကာင္။ေနာက္ဆံုးရလာဒ္က ႏွာေခါင္းေသြးထြက္ခဲ့ရတယ္။(ေမာ္ပါ….၊ၾကြားပါ…..၊ရင့္သီးတဲ့စကား
ေတြနဲ ့ ေသေအာင္သာသတ္လိုက္ပါ ခ်စ္သူ)။
ညေနခင္းရဲ့ေနေရာင္နဲ ့ တိမ္ေတြအေရာင္ေတာက္ေနသည္။ျဖတ္သြားျဖတ္လာေလေျပညင္းေလးမ်ားကျမဴးတူးခုန္ေပါက္။မနက္ျဖန္ဆိုတာေတြေခါက္ရိုးက်ိဳးေန
ၾကဦးမည္။အိပ္တန္းျပန္ငွက္တို ့ရဲ့ေလွာင္ရယ္သံကနားထဲမွာတစ္စြန္းတစ္စ။အသည္းကြဲတယ္ဆိုတာကိုယ့္ရင္ဘတ္ကိုယ္ဖိရင္း
တျမည့္ျမည့္ခံစားရတဲ့ေ၀ဒနာ။ကမ ၻာ့အၾကီးဆံုးဒဏ္ရာတစ္ခု။လြမး္စရာရွိရင္ နာစရာနဲ ့ေျဖတဲ့……။(ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
အိမ္မက္ေတြထဲမွာေတာင္ နာစရာရွာလို ့မေတြ ့နိဳင္ခဲ့ပါဘူး ခ်စ္သူရယ္)။
ရင္ခုန္သံတပ္ဦးမွာ စံပယ္ဖူးေတြ အလံလႊင့္ထူထားတယ္။လြင့္……..။၀ဲ.………။ခ်စ္သူရဲ့မ်က္၀န္းမွာေတာ့
ပန္းနဲ ့လုပ္ထားတဲ့ၾကတ္ေျခခတ္။မနက္ျဖန္ေနထြက္ရင္ သူမရဲ့မ်က္ေစာင္းနဲ ့အသတ္ခံရေတာ့မည္။ေလးနဲ ့ျမွားမလိုပါဘူး။စကားလွလွ
ေလးေတြနဲ ့ပဲသတ္ရင္ေသေပးမယ့္လူ။ဒီေနရာမွာ ဒီအလကၤာေတြနဲ ့ပဲသစၥာျပဳပါတယ္။သံသရာအဆက္ဆက္ ကၽြန္ေတာ္တို ့
ထပ္ေတြ ့ျဖစ္ခဲ့ၾကရင္ ပန္းနဲ ့၀ွက္ထားတဲ့ စကားထာေလးေတြပဲ ဖြက္ထားေပးပါ။(ေနပူ မိုးရြာ အရမ္းခ်စ္ခဲ့ရပါတယ္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့
ခ်စ္သူရယ္)။
ကၽြန္ေတာ္မ်က္လံုးမွိတ္လိုက္သည္။မ်က္လံုးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကိုျပန္မွိတ္သြားၾကသည္။ရင္ခုန္သံကိုတီထြင္ခဲ့တဲ့
သူကဘယ္သူလဲ။တိတ္……ဆိတ္…..။ျပီးေတာ့…..တိုး….တိတ္….ျငိမ္…..သက္…..။ကၽြန္ေတာ္ႏွဳတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေလး ေကြးတယ္ဆို
ရံုေလးျပံဳးခ်င္ျပံဳးမိေပလိမ္ ့မည္။စကားလံုးေတြကေကာင္းကင္မွာအခိုးအေငြ ့။ေနာင္တစ္ခ်ိန္……………။
ဒီေနရာကို လူေတြေရာက္ခဲ့ရင္……………………………………….
ေရႊအိုေရာင္ေတာက္ေနတဲ့ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ကို ေတြ ့ျမင္ၾကရေပလိမ္ ့မည္…………။
လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ့ ရင္ဘတ္မွာ အိမ္မက္ေတြေလးနက္ခဲ့ဖူးပါတယ္ ခ်စ္တဲ့ခ်စ္သူရယ္……………………..။
ဒီမြန္(အသဲကြဲတုိးရစ္)![]()
အၾကားရင္ခုန္သံေတြလံုးပါးပါးခဲ့။ပင္လယ္နဲ ့ျမစ္မဆံုျဖစ္ေတာ့ဘူးတဲ့လမင္းကေျပာသြားတယ္။(ေမွာင္ေနတဲ့ကမ ၻာတစ္ျခမ္းမွာ
အလြမ္းေတြနဲ ့ပဲထားခဲ့ပါ ခ်စ္သူ)။
ျမိဳ ့ျပရဲ့မီးေရာင္ေအာက္မွာ ဘ၀ေတြေမွာင္မည္း။ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္းေတြ ေကြ ့ခ်င္ေကြ ့ ေကာက္ခ်င္ေကာက္။
ရင္ဘတ္ေမွာက္ခဲရတဲ့လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ့အသည္းကြဲခရီး ဘယ္ေန၇ာမွာဆံုးရမလဲ။မ်က္ႏွာမူရာ….။ေျခဦးတည့္ရာ…..။နီယြန္မီးေရာင္
ေအာက္က အနက္ေရာင္လမ္းမထက္။လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ကြဲတဲ့အသည္းနဲ ့လူ။(ဘယ္ေတာ့မွျပန္မၾကည္ျဖဴလည္း ခ်စ္ခဲ့ရပါတယ္
ခ်စ္သူရယ္)။
ညကေတေလ။ရင္ဘတ္ေတြေႏြျဖစ္ေအာင္ပူတယ္။အမွတ္တမဲ့ထခုန္ခဲ့မိတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ရင္ခုန္သံ။တစ္ခ်က္လွဳပ္
တစ္ခ်က္ျမဳပ္တယ္။ေသာၾကာျဂိဳဟ္စားလို ့အသည္းေတြပါးခဲ့ရျပီ။တနဂၤေႏြေန ့၊ေသာၾကာေထာင့္။အေမွာင့္ပေယာဂတစ္ခုခုေၾကာင့္ေတာ့
ဟုတ္မယ္မထင္ခဲ့ပါဘူး။ေသြးနဲ ့ကိုယ္သားနဲ ့ကိုယ္။ေယာက်ာၤးဆိုတာလည္းတကယ္ခ်စ္တတ္တဲ့အမ်ိဳးပါ။ကိုယ္ထိမွကိုယ္နာ၊ကိုယ္နာမွ
ကိုယ္သိ။ေရွးလူေတြ ဒီေ၀ဒနာကိုဘယ္လိုခံစားခဲ့ၾကသလဲ။(သိရင္ေျပာျပေပးပါလား ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ခ်စ္သူရယ္)။
ရူးရူးမိုက္မိုက္ဆိုတာထက္ပိုခဲ့တယ္။အသည္းအသန္ဆိုတာထက္အဆေပါင္းမ်ားစြာ။နင့္နင့္နဲနဲသီက်ဴးခဲ့ဖူးတဲ့ဒီေကာင့္
ကဗ်ာေတြမွာရင္ခုန္သံဆိုတာ ေနတစ္ပြင့္ လတစ္ပြင့္။အစကတည္းက စကားနည္းခဲ့တဲ့ဒီပါးစပ္။လူခ်င္းေတြ ့ရင္လည္းတဖြဲ ့တႏြဲ ့မေျပာတတ္ခဲ့ပါဘူး။ျမင္ၾကည့္ပါ…..။ေတြးၾကည့္ပါ…..။ခ်စ္သူအတြက္ဆိုကၽြန္ေတာ့္ေကာင္းကင္မွာသာသာယာယာရွိပါတယ္။အရိုင္းဆန္တဲ့ရင္ဘတ္န နဲ ့ဲ ့ အယဥ္ေက်းဆံုးခ်စ္တတ္ခဲ့တဲ့ေကာင္။ေနာက္ဆံုးရလာဒ္က ႏွာေခါင္းေသြးထြက္ခဲ့ရတယ္။(ေမာ္ပါ….၊ၾကြားပါ…..၊ရင့္သီးတဲ့စကား
ေတြနဲ ့ ေသေအာင္သာသတ္လိုက္ပါ ခ်စ္သူ)။
ညေနခင္းရဲ့ေနေရာင္နဲ ့ တိမ္ေတြအေရာင္ေတာက္ေနသည္။ျဖတ္သြားျဖတ္လာေလေျပညင္းေလးမ်ားကျမဴးတူးခုန္ေပါက္။မနက္ျဖန္ဆိုတာေတြေခါက္ရိုးက်ိဳးေန
ၾကဦးမည္။အိပ္တန္းျပန္ငွက္တို ့ရဲ့ေလွာင္ရယ္သံကနားထဲမွာတစ္စြန္းတစ္စ။အသည္းကြဲတယ္ဆိုတာကိုယ့္ရင္ဘတ္ကိုယ္ဖိရင္း
တျမည့္ျမည့္ခံစားရတဲ့ေ၀ဒနာ။ကမ ၻာ့အၾကီးဆံုးဒဏ္ရာတစ္ခု။လြမး္စရာရွိရင္ နာစရာနဲ ့ေျဖတဲ့……။(ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
အိမ္မက္ေတြထဲမွာေတာင္ နာစရာရွာလို ့မေတြ ့နိဳင္ခဲ့ပါဘူး ခ်စ္သူရယ္)။
ရင္ခုန္သံတပ္ဦးမွာ စံပယ္ဖူးေတြ အလံလႊင့္ထူထားတယ္။လြင့္……..။၀ဲ.………။ခ်စ္သူရဲ့မ်က္၀န္းမွာေတာ့
ပန္းနဲ ့လုပ္ထားတဲ့ၾကတ္ေျခခတ္။မနက္ျဖန္ေနထြက္ရင္ သူမရဲ့မ်က္ေစာင္းနဲ ့အသတ္ခံရေတာ့မည္။ေလးနဲ ့ျမွားမလိုပါဘူး။စကားလွလွ
ေလးေတြနဲ ့ပဲသတ္ရင္ေသေပးမယ့္လူ။ဒီေနရာမွာ ဒီအလကၤာေတြနဲ ့ပဲသစၥာျပဳပါတယ္။သံသရာအဆက္ဆက္ ကၽြန္ေတာ္တို ့
ထပ္ေတြ ့ျဖစ္ခဲ့ၾကရင္ ပန္းနဲ ့၀ွက္ထားတဲ့ စကားထာေလးေတြပဲ ဖြက္ထားေပးပါ။(ေနပူ မိုးရြာ အရမ္းခ်စ္ခဲ့ရပါတယ္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့
ခ်စ္သူရယ္)။
ကၽြန္ေတာ္မ်က္လံုးမွိတ္လိုက္သည္။မ်က္လံုးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကိုျပန္မွိတ္သြားၾကသည္။ရင္ခုန္သံကိုတီထြင္ခဲ့တဲ့
သူကဘယ္သူလဲ။တိတ္……ဆိတ္…..။ျပီးေတာ့…..တိုး….တိတ္….ျငိမ္…..သက္…..။ကၽြန္ေတာ္ႏွဳတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေလး ေကြးတယ္ဆို
ရံုေလးျပံဳးခ်င္ျပံဳးမိေပလိမ္ ့မည္။စကားလံုးေတြကေကာင္းကင္မွာအခိုးအေငြ ့။ေနာင္တစ္ခ်ိန္……………။
ဒီေနရာကို လူေတြေရာက္ခဲ့ရင္……………………………………….
ေရႊအိုေရာင္ေတာက္ေနတဲ့ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ကို ေတြ ့ျမင္ၾကရေပလိမ္ ့မည္…………။
လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ့ ရင္ဘတ္မွာ အိမ္မက္ေတြေလးနက္ခဲ့ဖူးပါတယ္ ခ်စ္တဲ့ခ်စ္သူရယ္……………………..။
ဒီမြန္(အသဲကြဲတုိးရစ္)