ကုိယ္က်င့္ ပညာႏွင့္ ေအာင္ျမင္လာသူ
သီရိလကၤာႏုိင္ငံမွာ ေႏြရာသီ မုိးရာသီ ႏွစ္ခုသာရွိေပမဲ့ တစ္ခါတရံ နံနက္ခင္းမွာ အေအး ဓာတ္ေလးေတာ့ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ညက ေခါင္းေလး နည္းနည္း ကုိက္တတ္လာလုိ႔ ေစာေစာအိပ္လုိက္တာ။ ဒီမနက္ ေစာေစာ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ အာရုံဦးရဲ႕ ေနေရာင္ျခည္ အေရွ႕ေလာကဓာတ္က အလင္းေရာင္ မထုိးခင္ ကၽြန္ေတာ္ ႏုိးၾကားလာပါတယ္။
ဒါနဲ႔ အခန္းအျပင္ထြက္ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတုိက္ ကုိယ္လက္ ေဆးေက်ာျပီး ေဗာဓိေညာင္ပင္ေအာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေဗာဓိပင္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အနႏၱဂုဏ ငါးပါးႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ ဘုရား တရား သံဃာ မိဘ ဆရာတုိ႔အား အာရုံျပဳျပီး ဘုရားရွိခုိးလုိက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘုရားရွိခုိးျပီး ရွိရွိသမွ် သတၱဝါအနႏၱတုိ႔ကုိ ေမတၱာပုိ႔ခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားရွိခုိး ေမတၱာပုိ႔ျပီး ေဗာဓိပင္ေအာက္က ျပန္အထြက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ႏႈတ္က ေလာကနီတိထဲက စာပုဒ္ေလးတစ္ခု….
“This World Guideline Information is a dependable document of instructions. The person who is well-versed in this information is one who is full of general knowledge and well-educated.”
“ကမၻာၾကီး လမ္းညြန္ အင္ေဖာေမးရွင္းသည္ လူသားတုိ႔၏ အားကုိးစရာ ပညာေပးမ်ား ျဖစ္သည္။ ဤအခ်က္အလက္ ကၽြမ္းက်င္လိမၼာေသာ သူသည္ အသိပညာ ဗဟုသုတႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ ပညာရွင္ ျဖစ္သည္။” ဆုိတာကုိ ေကာက္ရြတ္မိပါတယ္။
ဒါနဲ႔ အားလုံးျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အခန္းရွိရာကုိ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကြန္ျပဴတာေလးကုိ ေကာက္ကာ ငင္ကာ ဖြင့္လုိက္ပါတယ္။ စက္က အုိလြန္းလုိ႔လားေတာ့ မသိဘူး ဖြင့္ရတာ ေႏွးလြန္းလုိ႔ ေထြရာေလးပါး စဥ္းစားမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းထဲ အေတြးတစ္ခု ဝင္ေရာက္လာတယ္။ မေန႔က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ မကုဋာရာမေက်ာင္းတုိက္ၾကီးရဲ႕ အခန္းေထာင့္နားက နံနက္ခင္း ကုိယ္စီ ကုိယ့္ ေကာ္ဖီေလးေတြ ယူေဆာင္ျပီး ကုိယ္တုိင္ ေဖ်ာ္ရတဲ့ ေကာ္ဖီဆုိင္ေလးမွာ အခန္း ကုိယ္စီက သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆုံစည္းရာ ေနရာေလးတစ္ခုျဖစ္လုိ႔ သူတုိ႔ႏွင့္ ေတြ႔ဆုံၾကရင္ ေဆြးေႏြးမႈတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အခု အဲဒါေလးက ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းထဲသုိ႔ ဝင္ေရာက္သျဖင့္ စာေရးခ်င္တဲ့ စိတ္ေလး ေပၚလာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတြ႔ဆုံေနၾက ဆုံစည္းရာလုိ႔ ေခၚသည့္ မကုဋာရာမေက်ာင္းတုိက္ ေထာင့္နားက ေကာ္ဖီဆုိင္မွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေဆြးေႏြးမႈက လူ႔ဘဝေနရတဲ့ အခုိက္အတန္႔ သာမန္ လက္လုပ္ လက္ကုိင္သမား ဘဝကရင္ ေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကားလာသည့္ ကမၻာေက်ာ္ေတြ အေၾကာင္းေလး ျဖစ္ပါတယ္။ လူေတြ ေအာင္ျမင္လာၾကတာ တခ်ဳိ႕က သူ႔နည္း သူဟန္ ရွိၾကပါလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ အေျခခံ လူတန္းစား ဘဝကရင္ စတင္ျပီး စနစ္တက် ေအာင္ျမင္လာသူေတြကေတာ့ မရွိသေလာက္ ရွားပါးလြန္းလွပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္လည္းလုိ႔ ေမးခြန္းေတြ ေမးစရာျဖစ္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အားလုံး အဲဒီေမးခြန္းေတြကုိ ရွာေဖြခဲ့ၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က သူတုိ႔ ထင္ျမင္ယူဆထားသည့္ အတုိင္း တင္ျပၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က စာေပထဲကလာသည့္အတုိင္း ေဆြးေႏြးတင္ျပၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ စိတ္ဝင္စား စရာေကာင္း အခ်က္အလက္တစ္ခု ေဆြးေႏြးမႈထဲ ပါလာပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ပို႔တ္ ရစ္မြန္က မထင္မရွား လူငယ္တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေလးကုိ အလြန္ႏွစ္သက္လြန္းလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ သိသေလာက္ေလးေတြ တင္ျပ ေရးသားခ်င္ ျဖစ္ပါတယ္။
နယူးေယာက္ခ္ၿမဳိ႕ စတိတ္တင္းကၽြန္းထဲ ပုိ႔စ္ ရစ္မြန္မွာ ၂၇ ရက္ ေမလ ၁၇၉၄ ခုႏွစ္မွာ သူ႔ကုိ ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ သူသည္ ဆင္းရဲေသာ အသုိင္းဝုိင္းက ေမြးဖြားလာေသာ သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ သူ႔ ေလာကဓံ သူ႔ဘဝထဲမွာ အေျခခံ စာသင္ေက်ာင္းကုိ ခဏတာ တက္ေရာက္ရေပမဲ့ ဘဝအေျခအေနေၾကာင့္ သူ႔အသက္ ၁၁ႏွစ္မွာ ပညာမသင္ႏုိင္ေတာ့ပဲ စာမတက္ေသာ သူ႔ဖခင္ကုိ ၾကည့္ရႈေစာင့္မဖုိ႔အတြက္ႏွင့္ မိသားစု ေနထုိင္ စားေသာက္ေရးႏွင့္ ေန႔စဥ္ ေျဖရွင္းရမည့္ ဘဝျပႆနာမ်ားထဲသုိ႔ ဝင္ေရာက္လာပါတယ္။
သူသည္ ေက်ာင္းထြက္လာျပီးသည့္ေနာက္တြင္ သူ ကုိယ္တုိင္ စိတ္ဝင္စားေသာ ပင္လယ္ထဲတြင္ ေလွေလွာ္သား တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ စီးပြားရွာခဲ့သည္။ တကယ္လည္း သူသည္ အရြယ္ႏွင့္ မလုိက္ေအာင္ ဖခင္ျဖစ္သူရဲ႕ လုပ္ကုိင္ေနျမဲျဖစ္တဲ့ နယူးေယာက္ခ္ၿမဳိ႕နားက စတိတ္တင္း ကၽြန္းကေလးမွ မန္ဟတၱန္ကုိ လာလာသမွ် ကုန္ေျခာက္ ေရာင္းၾကသည့္ ေစ်းသည္ေတြကုိ အၾကဳိ အပုိ႔ လုပ္ရတဲ့ ေလွထုိးသား တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေစ်းသည္ေတြကုိ ေန႔တုိင္း အၾကဳိ အပုိ႔ လုပ္ရသျဖင့္ ေစ်းသည္ေတြက သူကုိ ခင္မင္ ရင္းႏွီးၾကပါတယ္။
သူရဲ႕ ဘဝအေျခအေနကုိ ေစ်းသည္အားလုံးကလည္း ေကာင္းေကာင္း သိသလုိ သူ႔ရဲ႕ အက်င့္ စာရိတၱကုိလည္း ႏွစ္သက္ၾကတယ္။ တစ္ခါတရံ ေစ်းသည္ေတြ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ ပစၥည္းမ်ားကုိ အိမ္ေရာက္သည့္အထိ ပုိ႔ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕တရံ မမွတ္မထင္ က်က်န္ခဲ့သည့္ ေစ်းသည္မ်ား ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ပုိက္ဆံေတြကုိ အိမ္တုိင္ ယာေရာက္ ပုိ႔ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ အက်င့္ စာရိတၱႏွင့္ ရုိးသား မွန္ကန္ေျဖာင့္မတ္မႈကုိ အားလုံးက ႏွစ္သက္ၾကသလုိ ခ်ီးမြန္းခဲ့ၾကတယ္။ ဒီထက္မက သူသည္ နံနက္ေစာေစာ ေစ်းသည္မ်ားကုိ အၾကဳိ အပုိ႔လုပ္သည့္ ေလွထုိးသားလည္းျဖစ္သလုိ သူ႔လုပ္ငန္း တုိးခ်ဲ႕လုိ႔ ကြင္းျပင္မွာ အေလ့က် ေပါက္ေနတဲ့ ဟင္းရြက္ ကန္စြန္းရြက္ေတြကုိ ညေနပုိင္းမွာ လုိက္ခူးျပီး နံနက္ေစာေစာ ေစ်းသည္ေတြႏွင့္အတူ နယူးေယာက္ခ္ၿမဳိ႕က ေစ်းထဲမွာ သူကုိယ္တုိင္ လုိက္ေရာင္းေန ရပါတယ္။
တေျဖးေျဖး ႏွစ္ေတြၾကာလာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ကၽြမ္းက်င္မႈႏွင့္ အျပဳိင္အဆုိင္ လုပ္ကုိင္ႏုိင္စြမ္းရွိမႈေတြက သူ႔ဘဝကုိ တုိးတက္ေစခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီက သ႔ူရရွိလာတဲ့ စုေဆာင္းထားတဲ့ ပုိက္ဆံေတြကုိလည္း ပ်က္စီး ယုိယြင္းစျပဳလာေသာ ေလွအုိေလးကုိ ျပင္လုိ႔ အဆင္မေျပေတာ့ ေမာ္ေတာ္တစ္စီး ဝယ္ဖုိ႔ မိသားစုလည္း အဆင္ေျပေအာင္ အရွိန္ယူေနပါတယ္။
အခ်ိန္မၾကာခင္ သူသည္ နယူးေယာက္ခ္ၿမဳိ႕နားက စတိတ္တင္း ကၽြန္းႏွင့္ မန္ဟတၱန္ကုိ သြားလာေနသည့္ ေစ်းသည္မ်ားအတြက္ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ အသစ္တစ္ခု ေျပာင္းလဲ တည္ေထာင္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ပုိင္း သူကုိယ္တုိင္ လႈပ္ရွား ရုံးကန္မႈေတြသည္ သူ႔ဘဝမွာ ပထမဆုံး ရရွိလာေသာ ေအာင္ျမင္မႈေတြက ခမ္းနားၾကီးက်ယ္စြာ တုိးတက္လာသလုိ ေအာင္ျမင္မႈရဲ႕ အရသာကုိ နားလည္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ အိပ္စက္ဖုိ႔ အိပ္ယာထက္က ေခါင္းအုံးေပၚကုိ ေမွးစက္လုိက္တုိင္း သူ လုပ္ေဆာင္ လာခဲ့သည့္ ဘဝရဲ႕ အဓိပၸာယ္ေတြကို ေဖာ္ေဆာင္ရင္း ပီတိေတြႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။
၁၈၁၂ ခုႏွစ္တြင္းမွာ သူသည္ ေဟာ္ဆန္း ျမစ္တစ္ေလွ်ာက္လုံးရဲ႕ စစ္ခံတပ္ကုိ ေထာက္ပံ့ေပးဖုိ႔ အတြက္ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ သေဘာတူခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကုိလည္း အေျခခံ အုတ္ျမစ္ေကာင္းေသာ သူ႔အတြက္ အေကာင္းဆုံးအျဖစ္ႏွင့္ သူ႔စြမ္းရည္ေတြေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္စြာ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့တယ္။
ေခတ္က ေတာင္းဆုိလုိ႔လားေတာ့ မသိ မီးသေဘၤာႏွင့္ ခရီးသြားလာမႈ ျမင့္တက္လာေသာအခါ သူရဲ႕ စီးပြားေရးကုိ ျခိမ္းေျခာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ သူ ေမာင္းေသာ ေမာ္ေတာ္ ကူးတုိးခႏွင့္ မတန္လုိ႔ မစီးၾကေတာ့ပါဘူး။ ဒါကုိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခင္မင္ ရင္းႏွီးၾကေသာ မိတ္ေဆြမ်ားက အၾကံျပဳၾကပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ သူ႔ရဲ႕ စီးပြားေရး အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင့္ အၾကီးအက်ယ္ က်ဆင္းေနသျဖင့္ ၁၈၁၇ ခုႏွစ္မွာ သူ႔ရဲ႕ ေမာ္ေတာ္ကုိ ေရာင္းခဲ့ျပီး ေသာမတ္ ဂဗ္ဘန္(စ္)ရဲ႕ မီးသေဘၤာမွာ ခရီးသည္ေတြကုိ နယူးဂ်က္ဆီႏွင့္ မန္ဟတၱန္ကုိ ပုိ႔ေဆာင္ေရး အလုပ္ လုပ္ကုိင္ခဲ့ပါတယ္။
သူ႔အသက္ သုံးဆယ္ေက်ာ္ ႏွစ္လည္ေလာက္မွာ သူသည္ မီးသေဘာၤ ကုိယ္ပုိင္ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ သူ႔ရဲ႕ စီးပြားေရးကုိ အားေပးသည့္ သူမ်ားက အုံလုိက္ က်င္လိုက္ သက္သက္သာသာ ေစ်းကလည္း ခ်ဳိျပီး သေဘၤာကလည္း အသစ္ဆုိေတာ့ လာေရာက္ စီးၾကပါတယ္။
အရင္တုန္းက သူ႔ရဲ႕ ေဖါက္သည္ေတြကုိ ယူသြားသည္ ျပဳိင္ဘက္ေတြကုိ ပညာသား ပါပါႏွင့္ ေဟာ္ဆန္း ျမစ္က ထြက္ခြာသြားေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ျပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီထက္မက ေရာဘာ ဘာရမ္ကဲ့သုိ႔ ဂုဏ္သိကၡာရွိေသာ ေက်ာ္ၾကားမႈေတြလည္း သူ အတုယူ လုိက္နာခဲ့ပါတယ္။
၁၈၄၀ ခုႏွစ္ အလယ္ပုိင္းတြင္ သူသည္ မီးသေဘၤာေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ကုိ ပုိင္ဆုိင္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္သူ ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူသည္ မီလွ်ံ ေဒၚလာကုိ ပုိင္ဆုိင္ေသာ သူေဌးၾကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ ပါတယ္။
၁၈၅၅ ခုႏွစ္တြင္ ျပည္ပႏုိင္ငံမ်ားအား သူ၏ မီးသေဘာၤျဖင့္ ကုန္ယူ ပုိ႔ေဆာင္ေရး စတင္ခဲ့ျပီး အေမရိကရဲ႕ ဗဟုိခ်က္မမွ မီးသေဘၤာျဖင့္ ကုန္ယူ ပုိ႔ေဆာင္ေရးႏွင့္ စြန္႔စားခ်က္မ်ားက သူ႔ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈကုိ တုိးတက္ေစခဲ့ပါတယ္။
၁၈၆၀ ခုႏွစ္တြင္ သူသည္ နယူေယာက္ခ္ၿမဳိ႕အတြင္း ရထားလမ္း ျပဳလုပ္ဖုိ႔ရန္ အခြင့္အေရး ရရွိလာခဲ့သလုိ အေမရိကန္ႏုိင္ငံအတြင္း ရထာလမ္းျဖင့္ ခရီးသြားလာေရး တုိးတက္ဖုိ႔ရန္ စတင္ခဲ့ပါတယ္။ အရင္တုန္းက စြန္႔စား ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ စီိးပြားေရးအတုိင္း အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈရွိသလုိ သူ႔ လုပ္ငန္း တုိးတက္ဖုိ႔ႏွင့္ ခရီးသြားသူေတြကုိလည္း ေစ်းခ်ဳိခ်ဳိျဖင့္ ခရီးသြားႏုိင္ေအာင္ ေဆာက္ရြက္ေပးခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ငါးႏွစ္ေလာက္ၾကာေသာအခါ သူလုပ္ေဆာင္ေသာ ရထားလုပ္ငန္းမွ ရရွိေငြသည္ ၂၅ မီလွ်ံ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ၏ ရထား
လုပ္ငန္း အင္ပါယာသည္ အေနာက္ဘက္နယ္မ်ားသုိ႔ တေျဖးေျဖ ခ်ဲ႕ထြင္ခဲ့သလုိ ေရွာ့ ႏွင့္ မခ်ီဂန္ ေတာင္ပုိင္း ရထားလမ္း၊ ကေနဒါ ေတာင္ပုိင္း ရထားလမ္း၊ မခ်ီဂန္ ဗဟုိ ရထားလမ္းမ်ား တုိးခ်ဲ႕လာခဲ့ပါတယ္။
၁၈၇၃ ခုႏွစ္တြင္ သူသည္ ငယ္စဥ္က အတက္ပညာေတြ ေကာင္းေကာင္း မသင္ၾကားခဲ့ေပမဲ့ သူ႔လုိ ပညာမတက္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္မည္ကုိ စုိးရိမ္သျဖင့္ သူ အမည္ျဖင့္ ဗန္ဒါဗစ္ တကၠသုိလ္ၾကီး တည္ေထာင္ခဲ့ ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေခတ္မွာ တုိးတက္လာမည့္ လူငယ္ေတြကုိ ပညာတတ္ လူငယ္ျဖစ္ေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။
အဲဒီလုိ တတ္သိ နားလည္ေသာ ပညာရွင္ လူငယ္ေတြ ေပၚေပါက္လာမွ တုိင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိးအတြက္ ေကာင္းေကာင္း တုိးတက္မည္ျဖစ္သျဖင့္ သူကုိယ္တုိင္လည္း ပညာရွင္ေတြ ေမြးထုတ္ေပးေစ ခ်င္သည့္ ဆႏၵမ်ား ျဖစ္ေပၚလာခဲ့လုိ႔ ဗန္ဒါဗစ္ တကၠသုိလ္ တစ္ခု အေနနဲ႔ ယေန႔ ကမၻာက သိလာၾကျပီ ျဖစ္ ပါတယ္။
ဒါေတြအားလုံးကို ေကာင္းေကာင္းသိသျဖင့္လည္း သူကုိယ္တုိင္ သူ႔ႏုိင္ငံ သူ႔လူမ်ဳိးေတြအတြက္ အကုန္လုံး အနစ္နာခံျပီး ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲလုိ ပုဂၢဳိလ္ထူးကေတာ့ တျခားလူ မဟုတ္ပါ အေမရိကန္ႏုိင္ငံ နယူးေယာက္ခ္ျမဳိ႕နားက စတိတ္တင္း ကၽြန္းထဲက ပုိ႔တ္ ရစ္မြန္မွာ ေမြးဖြားခဲ့သည့္ ကမၻာေက်ာ္ မီလွ်ံ သူေဌးၾကီး ကာနယ္လီယံ ဗန္ဒါဗစ္ ပင္ျဖစ္ပါတယ္။
အားလုံးကုိ ခ်ဳပ္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ကုိယ္က်င့္တရားသည္ ကုိယ့္ ေျခေထာက္ႏွင့္ တူပါတယ္။ အသိ ပညာသည္ ကုိယ့္ မ်က္စိႏွင့္ တူပါတယ္။ စာရိတၱဆုိသည္ လူသားတုိ႔ အရင္းအႏွီး ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိအရာေတြသည္ ႏွစ္ေတြ ၾကာေညာင္းသြားေပမဲ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေဟာင္းႏြမ္းေသာ တကယ့္ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းေသာ စာရိတၱမ႑ဳိင္ႏွင့္ ေအာင္ျမင္မႈေတြ ရရွိခဲ့သည့္ သူေတြဆုိတာ ပညာမတက္ေသာ္လည္း ေစတနာ မွန္မွန္ႏွင့္ ကုိယ္က်ဳိးမဖက္ ကုိယ့္ တုိင္းျပည္ႏွင့္ ကုိယ့္ လူမ်ဳိးေတြကုိ အက်ဳိးျပဳသလုိ ကမၻာလူသားေတြအတြက္လည္း အက်ဳိးျပဳပါတယ္။
စာေပျမတ္ႏုိးၾကေသာ ပညာရွင္အားလုံး ကုိယ္က်န္းမာ စိတ္ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ မိမိတုိ႔ဘဝ ဒီထက္မက မိမိတုိ႔ ရည္စူး ရည္မွန္းေသာ ေအာင္ျမင္မႈ ပန္းတုိင္ဆီသုိ႔ မေလွ်ာ့ေသာ ဇြဲ ထူးခၽြန္ ေျပာင္ေျမာက္ေသာ အတက္ပညာတုိ႔ျဖင့္ လြယ္လင့္တကူ ေရာက္ႏုိင္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းရင္း နိဂုံးခ်ဳပ္လုိက္ပါတယ္…။
(ဗန္ဒါဗစ္ သူေဌးၾကီးအေၾကာင္းကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ မွီႏုိင္သေလာက္ ဘာသာျပန္ဆုိထားပါသည္)
ဒါနဲ႔ အခန္းအျပင္ထြက္ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတုိက္ ကုိယ္လက္ ေဆးေက်ာျပီး ေဗာဓိေညာင္ပင္ေအာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေဗာဓိပင္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အနႏၱဂုဏ ငါးပါးႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ ဘုရား တရား သံဃာ မိဘ ဆရာတုိ႔အား အာရုံျပဳျပီး ဘုရားရွိခုိးလုိက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘုရားရွိခုိးျပီး ရွိရွိသမွ် သတၱဝါအနႏၱတုိ႔ကုိ ေမတၱာပုိ႔ခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားရွိခုိး ေမတၱာပုိ႔ျပီး ေဗာဓိပင္ေအာက္က ျပန္အထြက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ႏႈတ္က ေလာကနီတိထဲက စာပုဒ္ေလးတစ္ခု….
“This World Guideline Information is a dependable document of instructions. The person who is well-versed in this information is one who is full of general knowledge and well-educated.”
“ကမၻာၾကီး လမ္းညြန္ အင္ေဖာေမးရွင္းသည္ လူသားတုိ႔၏ အားကုိးစရာ ပညာေပးမ်ား ျဖစ္သည္။ ဤအခ်က္အလက္ ကၽြမ္းက်င္လိမၼာေသာ သူသည္ အသိပညာ ဗဟုသုတႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ ပညာရွင္ ျဖစ္သည္။” ဆုိတာကုိ ေကာက္ရြတ္မိပါတယ္။
ဒါနဲ႔ အားလုံးျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အခန္းရွိရာကုိ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကြန္ျပဴတာေလးကုိ ေကာက္ကာ ငင္ကာ ဖြင့္လုိက္ပါတယ္။ စက္က အုိလြန္းလုိ႔လားေတာ့ မသိဘူး ဖြင့္ရတာ ေႏွးလြန္းလုိ႔ ေထြရာေလးပါး စဥ္းစားမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းထဲ အေတြးတစ္ခု ဝင္ေရာက္လာတယ္။ မေန႔က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ မကုဋာရာမေက်ာင္းတုိက္ၾကီးရဲ႕ အခန္းေထာင့္နားက နံနက္ခင္း ကုိယ္စီ ကုိယ့္ ေကာ္ဖီေလးေတြ ယူေဆာင္ျပီး ကုိယ္တုိင္ ေဖ်ာ္ရတဲ့ ေကာ္ဖီဆုိင္ေလးမွာ အခန္း ကုိယ္စီက သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆုံစည္းရာ ေနရာေလးတစ္ခုျဖစ္လုိ႔ သူတုိ႔ႏွင့္ ေတြ႔ဆုံၾကရင္ ေဆြးေႏြးမႈတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အခု အဲဒါေလးက ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းထဲသုိ႔ ဝင္ေရာက္သျဖင့္ စာေရးခ်င္တဲ့ စိတ္ေလး ေပၚလာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတြ႔ဆုံေနၾက ဆုံစည္းရာလုိ႔ ေခၚသည့္ မကုဋာရာမေက်ာင္းတုိက္ ေထာင့္နားက ေကာ္ဖီဆုိင္မွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေဆြးေႏြးမႈက လူ႔ဘဝေနရတဲ့ အခုိက္အတန္႔ သာမန္ လက္လုပ္ လက္ကုိင္သမား ဘဝကရင္ ေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကားလာသည့္ ကမၻာေက်ာ္ေတြ အေၾကာင္းေလး ျဖစ္ပါတယ္။ လူေတြ ေအာင္ျမင္လာၾကတာ တခ်ဳိ႕က သူ႔နည္း သူဟန္ ရွိၾကပါလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ အေျခခံ လူတန္းစား ဘဝကရင္ စတင္ျပီး စနစ္တက် ေအာင္ျမင္လာသူေတြကေတာ့ မရွိသေလာက္ ရွားပါးလြန္းလွပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္လည္းလုိ႔ ေမးခြန္းေတြ ေမးစရာျဖစ္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အားလုံး အဲဒီေမးခြန္းေတြကုိ ရွာေဖြခဲ့ၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က သူတုိ႔ ထင္ျမင္ယူဆထားသည့္ အတုိင္း တင္ျပၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က စာေပထဲကလာသည့္အတုိင္း ေဆြးေႏြးတင္ျပၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ စိတ္ဝင္စား စရာေကာင္း အခ်က္အလက္တစ္ခု ေဆြးေႏြးမႈထဲ ပါလာပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ပို႔တ္ ရစ္မြန္က မထင္မရွား လူငယ္တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေလးကုိ အလြန္ႏွစ္သက္လြန္းလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ သိသေလာက္ေလးေတြ တင္ျပ ေရးသားခ်င္ ျဖစ္ပါတယ္။
နယူးေယာက္ခ္ၿမဳိ႕ စတိတ္တင္းကၽြန္းထဲ ပုိ႔စ္ ရစ္မြန္မွာ ၂၇ ရက္ ေမလ ၁၇၉၄ ခုႏွစ္မွာ သူ႔ကုိ ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ သူသည္ ဆင္းရဲေသာ အသုိင္းဝုိင္းက ေမြးဖြားလာေသာ သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ သူ႔ ေလာကဓံ သူ႔ဘဝထဲမွာ အေျခခံ စာသင္ေက်ာင္းကုိ ခဏတာ တက္ေရာက္ရေပမဲ့ ဘဝအေျခအေနေၾကာင့္ သူ႔အသက္ ၁၁ႏွစ္မွာ ပညာမသင္ႏုိင္ေတာ့ပဲ စာမတက္ေသာ သူ႔ဖခင္ကုိ ၾကည့္ရႈေစာင့္မဖုိ႔အတြက္ႏွင့္ မိသားစု ေနထုိင္ စားေသာက္ေရးႏွင့္ ေန႔စဥ္ ေျဖရွင္းရမည့္ ဘဝျပႆနာမ်ားထဲသုိ႔ ဝင္ေရာက္လာပါတယ္။
သူသည္ ေက်ာင္းထြက္လာျပီးသည့္ေနာက္တြင္ သူ ကုိယ္တုိင္ စိတ္ဝင္စားေသာ ပင္လယ္ထဲတြင္ ေလွေလွာ္သား တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ စီးပြားရွာခဲ့သည္။ တကယ္လည္း သူသည္ အရြယ္ႏွင့္ မလုိက္ေအာင္ ဖခင္ျဖစ္သူရဲ႕ လုပ္ကုိင္ေနျမဲျဖစ္တဲ့ နယူးေယာက္ခ္ၿမဳိ႕နားက စတိတ္တင္း ကၽြန္းကေလးမွ မန္ဟတၱန္ကုိ လာလာသမွ် ကုန္ေျခာက္ ေရာင္းၾကသည့္ ေစ်းသည္ေတြကုိ အၾကဳိ အပုိ႔ လုပ္ရတဲ့ ေလွထုိးသား တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေစ်းသည္ေတြကုိ ေန႔တုိင္း အၾကဳိ အပုိ႔ လုပ္ရသျဖင့္ ေစ်းသည္ေတြက သူကုိ ခင္မင္ ရင္းႏွီးၾကပါတယ္။
သူရဲ႕ ဘဝအေျခအေနကုိ ေစ်းသည္အားလုံးကလည္း ေကာင္းေကာင္း သိသလုိ သူ႔ရဲ႕ အက်င့္ စာရိတၱကုိလည္း ႏွစ္သက္ၾကတယ္။ တစ္ခါတရံ ေစ်းသည္ေတြ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ ပစၥည္းမ်ားကုိ အိမ္ေရာက္သည့္အထိ ပုိ႔ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕တရံ မမွတ္မထင္ က်က်န္ခဲ့သည့္ ေစ်းသည္မ်ား ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ပုိက္ဆံေတြကုိ အိမ္တုိင္ ယာေရာက္ ပုိ႔ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ အက်င့္ စာရိတၱႏွင့္ ရုိးသား မွန္ကန္ေျဖာင့္မတ္မႈကုိ အားလုံးက ႏွစ္သက္ၾကသလုိ ခ်ီးမြန္းခဲ့ၾကတယ္။ ဒီထက္မက သူသည္ နံနက္ေစာေစာ ေစ်းသည္မ်ားကုိ အၾကဳိ အပုိ႔လုပ္သည့္ ေလွထုိးသားလည္းျဖစ္သလုိ သူ႔လုပ္ငန္း တုိးခ်ဲ႕လုိ႔ ကြင္းျပင္မွာ အေလ့က် ေပါက္ေနတဲ့ ဟင္းရြက္ ကန္စြန္းရြက္ေတြကုိ ညေနပုိင္းမွာ လုိက္ခူးျပီး နံနက္ေစာေစာ ေစ်းသည္ေတြႏွင့္အတူ နယူးေယာက္ခ္ၿမဳိ႕က ေစ်းထဲမွာ သူကုိယ္တုိင္ လုိက္ေရာင္းေန ရပါတယ္။
တေျဖးေျဖး ႏွစ္ေတြၾကာလာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ကၽြမ္းက်င္မႈႏွင့္ အျပဳိင္အဆုိင္ လုပ္ကုိင္ႏုိင္စြမ္းရွိမႈေတြက သူ႔ဘဝကုိ တုိးတက္ေစခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီက သ႔ူရရွိလာတဲ့ စုေဆာင္းထားတဲ့ ပုိက္ဆံေတြကုိလည္း ပ်က္စီး ယုိယြင္းစျပဳလာေသာ ေလွအုိေလးကုိ ျပင္လုိ႔ အဆင္မေျပေတာ့ ေမာ္ေတာ္တစ္စီး ဝယ္ဖုိ႔ မိသားစုလည္း အဆင္ေျပေအာင္ အရွိန္ယူေနပါတယ္။
အခ်ိန္မၾကာခင္ သူသည္ နယူးေယာက္ခ္ၿမဳိ႕နားက စတိတ္တင္း ကၽြန္းႏွင့္ မန္ဟတၱန္ကုိ သြားလာေနသည့္ ေစ်းသည္မ်ားအတြက္ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ အသစ္တစ္ခု ေျပာင္းလဲ တည္ေထာင္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ပုိင္း သူကုိယ္တုိင္ လႈပ္ရွား ရုံးကန္မႈေတြသည္ သူ႔ဘဝမွာ ပထမဆုံး ရရွိလာေသာ ေအာင္ျမင္မႈေတြက ခမ္းနားၾကီးက်ယ္စြာ တုိးတက္လာသလုိ ေအာင္ျမင္မႈရဲ႕ အရသာကုိ နားလည္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ အိပ္စက္ဖုိ႔ အိပ္ယာထက္က ေခါင္းအုံးေပၚကုိ ေမွးစက္လုိက္တုိင္း သူ လုပ္ေဆာင္ လာခဲ့သည့္ ဘဝရဲ႕ အဓိပၸာယ္ေတြကို ေဖာ္ေဆာင္ရင္း ပီတိေတြႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။
၁၈၁၂ ခုႏွစ္တြင္းမွာ သူသည္ ေဟာ္ဆန္း ျမစ္တစ္ေလွ်ာက္လုံးရဲ႕ စစ္ခံတပ္ကုိ ေထာက္ပံ့ေပးဖုိ႔ အတြက္ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ သေဘာတူခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကုိလည္း အေျခခံ အုတ္ျမစ္ေကာင္းေသာ သူ႔အတြက္ အေကာင္းဆုံးအျဖစ္ႏွင့္ သူ႔စြမ္းရည္ေတြေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္စြာ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့တယ္။
ေခတ္က ေတာင္းဆုိလုိ႔လားေတာ့ မသိ မီးသေဘၤာႏွင့္ ခရီးသြားလာမႈ ျမင့္တက္လာေသာအခါ သူရဲ႕ စီးပြားေရးကုိ ျခိမ္းေျခာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ သူ ေမာင္းေသာ ေမာ္ေတာ္ ကူးတုိးခႏွင့္ မတန္လုိ႔ မစီးၾကေတာ့ပါဘူး။ ဒါကုိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခင္မင္ ရင္းႏွီးၾကေသာ မိတ္ေဆြမ်ားက အၾကံျပဳၾကပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ သူ႔ရဲ႕ စီးပြားေရး အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင့္ အၾကီးအက်ယ္ က်ဆင္းေနသျဖင့္ ၁၈၁၇ ခုႏွစ္မွာ သူ႔ရဲ႕ ေမာ္ေတာ္ကုိ ေရာင္းခဲ့ျပီး ေသာမတ္ ဂဗ္ဘန္(စ္)ရဲ႕ မီးသေဘၤာမွာ ခရီးသည္ေတြကုိ နယူးဂ်က္ဆီႏွင့္ မန္ဟတၱန္ကုိ ပုိ႔ေဆာင္ေရး အလုပ္ လုပ္ကုိင္ခဲ့ပါတယ္။
သူ႔အသက္ သုံးဆယ္ေက်ာ္ ႏွစ္လည္ေလာက္မွာ သူသည္ မီးသေဘာၤ ကုိယ္ပုိင္ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ သူ႔ရဲ႕ စီးပြားေရးကုိ အားေပးသည့္ သူမ်ားက အုံလုိက္ က်င္လိုက္ သက္သက္သာသာ ေစ်းကလည္း ခ်ဳိျပီး သေဘၤာကလည္း အသစ္ဆုိေတာ့ လာေရာက္ စီးၾကပါတယ္။
အရင္တုန္းက သူ႔ရဲ႕ ေဖါက္သည္ေတြကုိ ယူသြားသည္ ျပဳိင္ဘက္ေတြကုိ ပညာသား ပါပါႏွင့္ ေဟာ္ဆန္း ျမစ္က ထြက္ခြာသြားေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ျပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီထက္မက ေရာဘာ ဘာရမ္ကဲ့သုိ႔ ဂုဏ္သိကၡာရွိေသာ ေက်ာ္ၾကားမႈေတြလည္း သူ အတုယူ လုိက္နာခဲ့ပါတယ္။
၁၈၄၀ ခုႏွစ္ အလယ္ပုိင္းတြင္ သူသည္ မီးသေဘၤာေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ကုိ ပုိင္ဆုိင္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္သူ ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူသည္ မီလွ်ံ ေဒၚလာကုိ ပုိင္ဆုိင္ေသာ သူေဌးၾကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ ပါတယ္။
၁၈၅၅ ခုႏွစ္တြင္ ျပည္ပႏုိင္ငံမ်ားအား သူ၏ မီးသေဘာၤျဖင့္ ကုန္ယူ ပုိ႔ေဆာင္ေရး စတင္ခဲ့ျပီး အေမရိကရဲ႕ ဗဟုိခ်က္မမွ မီးသေဘၤာျဖင့္ ကုန္ယူ ပုိ႔ေဆာင္ေရးႏွင့္ စြန္႔စားခ်က္မ်ားက သူ႔ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈကုိ တုိးတက္ေစခဲ့ပါတယ္။
၁၈၆၀ ခုႏွစ္တြင္ သူသည္ နယူေယာက္ခ္ၿမဳိ႕အတြင္း ရထားလမ္း ျပဳလုပ္ဖုိ႔ရန္ အခြင့္အေရး ရရွိလာခဲ့သလုိ အေမရိကန္ႏုိင္ငံအတြင္း ရထာလမ္းျဖင့္ ခရီးသြားလာေရး တုိးတက္ဖုိ႔ရန္ စတင္ခဲ့ပါတယ္။ အရင္တုန္းက စြန္႔စား ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ စီိးပြားေရးအတုိင္း အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈရွိသလုိ သူ႔ လုပ္ငန္း တုိးတက္ဖုိ႔ႏွင့္ ခရီးသြားသူေတြကုိလည္း ေစ်းခ်ဳိခ်ဳိျဖင့္ ခရီးသြားႏုိင္ေအာင္ ေဆာက္ရြက္ေပးခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ငါးႏွစ္ေလာက္ၾကာေသာအခါ သူလုပ္ေဆာင္ေသာ ရထားလုပ္ငန္းမွ ရရွိေငြသည္ ၂၅ မီလွ်ံ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ၏ ရထား
လုပ္ငန္း အင္ပါယာသည္ အေနာက္ဘက္နယ္မ်ားသုိ႔ တေျဖးေျဖ ခ်ဲ႕ထြင္ခဲ့သလုိ ေရွာ့ ႏွင့္ မခ်ီဂန္ ေတာင္ပုိင္း ရထားလမ္း၊ ကေနဒါ ေတာင္ပုိင္း ရထားလမ္း၊ မခ်ီဂန္ ဗဟုိ ရထားလမ္းမ်ား တုိးခ်ဲ႕လာခဲ့ပါတယ္။
၁၈၇၃ ခုႏွစ္တြင္ သူသည္ ငယ္စဥ္က အတက္ပညာေတြ ေကာင္းေကာင္း မသင္ၾကားခဲ့ေပမဲ့ သူ႔လုိ ပညာမတက္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္မည္ကုိ စုိးရိမ္သျဖင့္ သူ အမည္ျဖင့္ ဗန္ဒါဗစ္ တကၠသုိလ္ၾကီး တည္ေထာင္ခဲ့ ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေခတ္မွာ တုိးတက္လာမည့္ လူငယ္ေတြကုိ ပညာတတ္ လူငယ္ျဖစ္ေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။
အဲဒီလုိ တတ္သိ နားလည္ေသာ ပညာရွင္ လူငယ္ေတြ ေပၚေပါက္လာမွ တုိင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိးအတြက္ ေကာင္းေကာင္း တုိးတက္မည္ျဖစ္သျဖင့္ သူကုိယ္တုိင္လည္း ပညာရွင္ေတြ ေမြးထုတ္ေပးေစ ခ်င္သည့္ ဆႏၵမ်ား ျဖစ္ေပၚလာခဲ့လုိ႔ ဗန္ဒါဗစ္ တကၠသုိလ္ တစ္ခု အေနနဲ႔ ယေန႔ ကမၻာက သိလာၾကျပီ ျဖစ္ ပါတယ္။
ဒါေတြအားလုံးကို ေကာင္းေကာင္းသိသျဖင့္လည္း သူကုိယ္တုိင္ သူ႔ႏုိင္ငံ သူ႔လူမ်ဳိးေတြအတြက္ အကုန္လုံး အနစ္နာခံျပီး ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲလုိ ပုဂၢဳိလ္ထူးကေတာ့ တျခားလူ မဟုတ္ပါ အေမရိကန္ႏုိင္ငံ နယူးေယာက္ခ္ျမဳိ႕နားက စတိတ္တင္း ကၽြန္းထဲက ပုိ႔တ္ ရစ္မြန္မွာ ေမြးဖြားခဲ့သည့္ ကမၻာေက်ာ္ မီလွ်ံ သူေဌးၾကီး ကာနယ္လီယံ ဗန္ဒါဗစ္ ပင္ျဖစ္ပါတယ္။
အားလုံးကုိ ခ်ဳပ္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ကုိယ္က်င့္တရားသည္ ကုိယ့္ ေျခေထာက္ႏွင့္ တူပါတယ္။ အသိ ပညာသည္ ကုိယ့္ မ်က္စိႏွင့္ တူပါတယ္။ စာရိတၱဆုိသည္ လူသားတုိ႔ အရင္းအႏွီး ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိအရာေတြသည္ ႏွစ္ေတြ ၾကာေညာင္းသြားေပမဲ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေဟာင္းႏြမ္းေသာ တကယ့္ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းေသာ စာရိတၱမ႑ဳိင္ႏွင့္ ေအာင္ျမင္မႈေတြ ရရွိခဲ့သည့္ သူေတြဆုိတာ ပညာမတက္ေသာ္လည္း ေစတနာ မွန္မွန္ႏွင့္ ကုိယ္က်ဳိးမဖက္ ကုိယ့္ တုိင္းျပည္ႏွင့္ ကုိယ့္ လူမ်ဳိးေတြကုိ အက်ဳိးျပဳသလုိ ကမၻာလူသားေတြအတြက္လည္း အက်ဳိးျပဳပါတယ္။
စာေပျမတ္ႏုိးၾကေသာ ပညာရွင္အားလုံး ကုိယ္က်န္းမာ စိတ္ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ မိမိတုိ႔ဘဝ ဒီထက္မက မိမိတုိ႔ ရည္စူး ရည္မွန္းေသာ ေအာင္ျမင္မႈ ပန္းတုိင္ဆီသုိ႔ မေလွ်ာ့ေသာ ဇြဲ ထူးခၽြန္ ေျပာင္ေျမာက္ေသာ အတက္ပညာတုိ႔ျဖင့္ လြယ္လင့္တကူ ေရာက္ႏုိင္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းရင္း နိဂုံးခ်ဳပ္လုိက္ပါတယ္…။
(ဗန္ဒါဗစ္ သူေဌးၾကီးအေၾကာင္းကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ မွီႏုိင္သေလာက္ ဘာသာျပန္ဆုိထားပါသည္)
တကၠသုိလ္ျမတ္မင္း