1-28-2013 ေန႔။ မနက္အေစာၾကီး ဖုန္းျမည္လာလို႔ ေကာက္ကိုင္လုိက္သည္။ ( --) ေဆးခန္းက ဆက္တာပါတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္စုိး။ အေၾကာင္းစံု ေမးၾကည့္ေတာ့ သူ႔ဆရာတစ္ေယာက္ ေသြးအန္ၿပီး အသည္းအသန္ျဖစ္လို႔တဲ့။ လာေပးႏုိင္မယ္ဆိုရင္ လာေစျခင္ေၾကာင္း ေျပာတာပါတဲ့။ အသည္းအသန္ျဖစ္လို႔ ဆိုတာနဲ႔ ျမန္ျမန္ထ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတုိက္ၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ မေတြ႔ရတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ေက်ာ္စိုး အေၾကာင္းမ်ားကုိ ေတြးရင္း ဆုိင္ကယ္ကို အျပင္းေမာင္းလာခဲ့တာ ေအးမွန္းေတာင္ သတိ မထားမိလုိက္ဘူး။ အရမ္းအေရးၾကီးေန မလားလို႔ ေတြးမိၿပီး ဘယ္မွလည္း မ၀င္, ဘာမွလည္း စား မေနေတာ့။ ေဆးခန္းကိုပဲ ဦးတည္ခဲ့သည္။ ေဆးခန္းေရာက္ေတာ့ ေက်ာ္စုိးကိုေရာ သူ႔ဆရာကိုေရာ အေျခအေနၾကည့္လုိက္သည္။ အေျခအေနေကာင္းသျဖင့္ အားရွိသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိျမင္ေတာ့ ၀မ္းသာအားရ ေက်နပ္ေနပံုပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေရာဂါအေျခအေန ျဖစ္ပံု ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ ေမးျဖစ္ ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ သိလို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေလာက၀တ္အရေပါ့။ ဘာေရာဂါလည္းဆိုတာကိုေတာ့ မသိရေသးပါဘူး။ ခဏၾကာေတာ့ ဆရာမတစ္ေယာက္က “ လူနာအတြက္ ေသြးလိုမယ္ေနာ္။ ေသြး ရွာထားၿပီးၿပီလား။ ရွာထားၿပီးရင္ ေသြးေဖာက္လို႔ ရပါၿပီ ” လို႔ ေျပာသြားသည္။ ရွာၿပီးၿပီလား- လုိ႔ ေမးလုိက္ေတာ့ မရွာရေသးဘူး- တဲ့။ ဘာေသြးလည္း- ေမးလုိက္ေတာ့ ( o ) ေသြး- တဲ့။ ကြက္တိပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း အုိေသြးေလ။ ေသြးလွဴဘို႔ ကိုယ့္အေနအထားကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အိပ္ပ်က္ထားတာ ႏွစ္ညရွိၿပီ။ ခရီးသြားေနလို႔ ၿမိဳ႕ေတာ္က ပုိ႔ထားတဲ့ ပို႔စ္ေတြ မဖတ္ရတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနခဲ့တာ။ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အဲဒါေတြကို ညတုိင္း အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ေပးၿပီး ဖတ္ခဲ့တာပါ။ အဒါေၾကာင့္ အိပ္ပ်က္ခဲ့တာေလ။ ေသြးမျပည့္မွာ စိုးလို႔ ေရမ်ားမ်ား ေသာက္ပစ္လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာ္စုိး၀ယ္ထားတဲ့ နန္းၾကီးသုတ္ တစ္ပြဲ စားလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေသြးလွဴဘို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းခဲ့ၾကသည္။
ဆရာမ -- ေသြးလွဴ မလို႔လား
ကၽြန္ေတာ္-- ဟုတ္
ဆရာမ-- ဘယ္အခန္း အတြက္လဲ
ကၽြန္ေတာ္-- အခန္း ( -- ) အတြက္ပါ
ဆရာမ -- နာမည္ေျပာပါအံုး
ကၽြန္ေတာ္ -- စံလင္းပါ
ဆရာမ-- ေသြးလွဴ ဘူးလား
ကၽြန္ေတာ္ -- ဟုတ္၊ လွဴဘူးပါတယ္။
ဆရာမ-- ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ ရွိၿပီလဲ
ကၽြန္ေတာ္-- ဆယ္ၾကိမ္ ရွိၿပီ
ဆရာမ-- ေသြးက
ကၽြန္ေတာ္-- အိုေသြး
ဆရာမ-- ေသြးစစ္ၿပီးၿပီလား
ကၽြန္ေတာ္-- ဘာအတြက္လဲ
ဆရာမ-- လူနာအတြက္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္သိလုိက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မယံုတဲ့ သေဘာလို႔။ ဟိ။ ဒါနဲ႔ ေသြးစစ္ဘို႔ ေသြးစစ္ခန္းကို သြားလုိက္သည္။ ေသြးေဖာက္ယူၿပီး မိနစ္ (၂၀) ေလာက္မွာ အေျဖ ရပါသည္။ ဘာေရာဂါမွ မရွိပါ။ ေသြးလွဴလို႔ ရပါၿပီ တဲ့။ ဒါနဲ႔ ေသြးေဖာက္မည့္အခန္းကို သြားလုိက္သည္။ အခန္းေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ အခန္းထဲမွာ ငိုသံေတြ ၾကားေနရသည္။ အေျခအေနကို ေသခ်ာၾကည့္လုိက္ေတာ့ မြတ္ကုလားေတြ။ အမ်ားၾကီးပဲ။ အျပင္မွာလည္း ေဟာတစ္စီး ေဟာတစ္စီး ေရာက္လာၾကတဲ့ ကားေတြ။ ဖုန္းသံေတြ ဆူညံလုိ႔။ သူတို႔ ေျပာေနၾကတဲ့ အသံေတြကလည္း ဆူညံလို႔ပဲ။ ၀မ္းနည္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာ ငုိေနတဲ့ မ်က္ႏွာေတြ ပံုစံအစံု ပါပဲ။ အသုိင္းအ၀န္းေတာ္ေတာ္ ၾကီးၾကီးထဲက ထင္ပါရဲ႕။ လူနာက ဆံုးသြားခဲ့ပါၿပီ။ ေဆးရံုမေရာက္ခင္ ကတည္းက ဆံုးေနတာလို႔ တာ၀န္ရွိတဲ့ ဆရာ၀န္က ေျပာျပတာကိုလည္း ၾကားလိုက္ရသည္။ သူတို႔ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈ႔ အားလံုးကို ျမင္ေနရသည္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္ေသြးကို ေဖာက္ေနစဥ္ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ ဒါနပါရမီအေၾကာင္းမ်ားကိုု အာရံုျပဳေနလုိက္သည္။ ေသြးေဖာက္ၿပီး အခန္းျပန္သြားလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ လူနာအနားမွာ အားေပးစကားေျပာရင္း ခဏထုိင္ေနလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အနားယူဘို႔ အိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။ ငါ့ေသြးနဲ႔ အဆင္ေျပ ေနေကာင္းပါေစလို႔ စိတ္ထဲမွာ ဆုေတာင္းလွ်က္။ ေဆးခန္းက ျပန္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ “ဖန္ဆင္းျခင္း” ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ ေနမိသည္။ ဒီပို႔စ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိပံုကို သူငယ္ခ်င္းတို႔အား ခ်ျပရံု သက္သက္ပါ။
“ သလႅာအရွင္ျမတ္ဟူေသာ ဘုရားသခင္သည္ ဘာေၾကာင့္ လူေတြကို ငိုေအာင္ လုပ္ပါသနည္း? ။ သူ႔အလိုတုိင္း လုိက္ခဲ့တဲ့သူေတြကေရာ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ လုိက္ခဲ့ၾကတာ ဟုတ္ပါရဲ႕လား? ။ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ သူေတြ ပူေဆြးေသာကေရာက္ေနတာကိုေရာ သူက ျပံဳးျပံဳးၾကီး ၾကည့္ေနရက္တဲ့ ႏွလံုးသား ရွိပါသလား? ။ သူကိုယ္တုိင္ ဖန္ဆင္းထားတဲ့ လူေတြကို ဘာေၾကာင့္ မေပ်ာ္ရႊင္ေစခ်င္တာလဲ? ။ သူကုိယ္တုိင္ဖန္ဆင္းၿပီး သူကုိယ္တုိင္ဖ်က္ဆီးခဲ့တဲ့ သေဘာလား? ။ ငါဖန္ဆင္းထားတဲ့ လူေတြပဲ၊ ငါလုပ္ခ်င္သလိုလုပ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ထား ရွိေနလို႔လား၊ တစ္ပါးသူကို ငဲ့ညွာသနားတတ္တဲ့ စိတ္ မရွိလို႔လား? ။ ဒါမွ မဟုတ္ သူဟာျမင့္ျမတ္တဲ့စိတ္ သနားၾကင္နာတတ္တဲ့စိတ္ မရွိလို႔လား? ၊ ဒါမွ မဟုတ္ သူဖန္ဆင္းထားတဲ့ သူေတြ မဟုတ္လို႔ ဒီလို လုပ္ရက္တာလား? ” စသည္ စသည္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနမိသည္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါေလ။ ပုထုဇဥ္မွန္ရင္ ေသရမွာေတာ့ ေၾကာက္ၾကသူေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္ ေၾကာက္ၾကတာလဲ။ ဒါကို စဥ္းစားဘုိ႔ေတာ့ လိုသည္။ ဘုရားသခင္ကို ကုိယ္းကြယ္ယံုနဲ႔ ဘုရားသခင္ကို အရုိေသေပးရံုနဲ႔ အျပစ္ေတြက ေၾကသည္ ေပ်ာက္သည္ ဆိုတဲ့စကား မွန္ကန္ခဲ့မယ္ဆုိလွ်င္ ဘယ္မွာ ေၾကာက္စရာ ၀မ္းနည္းစရာ ႏွေမ်ာစရာ ရွိမည္နည္း။ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဘုရားသခင္နဲ႔ အတူတူ ေနလုိက္ရံုေပါ့။ ခုေတာ့ ဒီလုိမဟုတ္။ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဘုရားသခင္နဲ႔ ေနရမွာကို ေၾကာက္ေနၾကသလိုပဲ။ ေသရမွာ ေၾကာက္တတ္တဲ့ သူဟာ ဆင္းရဲတဲ့ဘ၀ ၾကီးမွားတဲ့ ဒုကၡေတြနဲ႔ ေတြ႔ရ ၾကံဳရ ဆံုရမွာေၾကာင့္ ေၾကာက္ၾကတာပါ။ ဥပမာေပါ့။ ေသၿပီး နတ္ျပည္ေရာက္မည့္သူဟာ ဘာေၾကာင့္ ေသရမွာကို ေၾကာက္လန္႔ေနမည္နည္း။ လူျပည္ကတုိင္ ျမန္ျမန္ေတာင္ ေသခ်င္ေပဦးမည္။ နတ္ျပည္က လူ႔ျပည္ထက္ ပိုၿပီး သာယာ ျပည့္စံုေနလို႔ေလ။ ေသၿပီး ျပိတၱာ(သို႔) တိရစၦာန္ (သို႔) ငရဲ တစ္ခုခုကို ေရာက္မည့္သူကေတာ့ ေသရမွာကို အရမ္းေၾကာက္လန္႔ေနမွာ အမွန္ပါပဲ။ အဲဒီဘ၀ေတြက ခုလက္ရွိ လူ႔ဘ၀ထက္ ဆုိးရြား ဆင္းရဲ လြန္းလို႔ေလ။ ေသရမွာ လံုး၀မေၾကာက္တတ္တဲ့ လူေတြရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ နိဗၺာန္ေသခ်ာေနၿပီးျဖစ္တဲ့ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္မ်ားပါပဲ။ ရဟႏၱာမဟုတ္ေသာ္လည္း ေသာတာပန္ - စ တဲ့အရိယာသူေတာ္စင္မ်ား, ပုထုဇဥ္ျဖစ္ေသာ္လည္း သီလလံုျခံဳသူမ်ားဟာ ေသရမွာကို ေၾကာက္လန္႔ တြန္႔ဆုတ္ မေနၾကပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔လည္း နိမ့္က်ဆင္းရဲတဲ့ ဘ၀ေတြကို မေရာက္ႏုိင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပါ။ အေၾကာက္တရားဟာ အနာဂါမ္ျဖစ္မွ ကုန္တာ ကင္းတာလို႔ မွတ္သားဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တဲ့ အခ်က္က ဖန္ဆင္းခံလူသားမ်ားရဲ႕ အျပစ္ေတြကို ဖန္ဆင္းတဲ့ ဘုရားသခင္က တာ၀န္ယူတယ္ဆိုတာ ဟုတ္/ မဟုတ္၊ ျဖစ္ႏုိင္/ မျဖစ္ႏုိင္ စဥ္းစားေစခ်င္တာပါ။ ဥပမာေပါ့- သူတို႔ဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္က လူသတ္မႈ႔ က်ဴးလြန္းသြားတယ္။ အဲဒီျပစ္မႈ႔အတြက္ ျပစ္ဒဏ္ကို ဘုရားသခင္က ကိုယ္စား၀င္ခံ ေပးပါသလား၊ တာ၀န္ ယူေပးပါသလား?။ ျပစ္မႈ႔အတုိင္း ေထာင္က်သြားတယ္ဆိုရင္ေရာ အဲဒီလိုေထာင္က်ေနရတာဟာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အလိုေတာ္အတုိင္းပဲလား?။ ဒီလိုဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို သနားညွာတာမႈ႔, ငဲ့ညွာေထာက္ထားမႈ႔, စာနာမႈ႔ ေမတၱာတရား အၾကင္နာတရား ကင္းမဲ့တာပဲ။ သာမာန္လူတစ္ေယာက္ေတာင္ ထားႏုိင္တဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးကုိ ဘုရာသခင္လို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးမွာ ဘာေၾကာင့္ မရွိရတာလဲ?။ စဥ္းစား စရာပဲေနာ္။ ၿပီးေတာ့ အျပစ္တရားတုိင္းကို တာ၀န္ယူတယ္ဆိုရင္ ဘာေၾကာင့္ ငိုၾက ေၾကာက္ၾက ထိတ္လန္႔ၾကတာလဲ? ဆိုတာကိုလည္း စဥ္းစားေစခ်င္တာပါ။ အရာရာတုိင္းကို ဖန္ဆင္းထားတယ္ဆိုတဲ့ စကားဟာ သင့္/ မသင့္ ခ်င့္ခ်ိန္ေစခ်င္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဖန္ဆင္းရွင္ဟာ ဘယ္သူလဲလို႔ေမးလာရင္ မိဘႏွစ္ပါးလို႔ပဲ ေျဖမိမွာပါ။ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာဘို႔ အေထာက္အပံ့ အေၾကာင္းကံ တရားကေတာ့ ရွိရမွာေပါ့ေနာ္။ အရာရာတုိင္းဟာ ဖန္ဆင္းတာမဟုတ္ပဲ ကံတရားအတုိင္းဆိုရင္ေတာ့ မေကာင္းတဲ့ကံကုိ ျပဳလုပ္သူက ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ေကာင္းတဲ့ကံကုိ ျပဳလုပ္သူက မေၾကာက္ မလန္႔ ေနရံုပဲေပါ့။ အမွန္တကယ္ ဖန္ဆင္းေပးႏုိင္ရင္ လူနာကို ေဆးခန္းဘာလို႔ ေခၚလာသလဲ? - လို႔ မဆီမဆုိင္ ေတြးမိ လုိက္ေသးသည္။ ခုထိ သူတို႔ဘုရားသခင္ဟာ အသက္ရွင္သန္ေနတုန္းပဲေလ။ လူနာကို ေနေကာင္း က်န္းမာေအာင္ ဖန္ဆင္းေပးႏုိင္တာက ဘုရားမဟုတ္ ဆရာ၀န္သာ ျဖစ္သည္ဆိုတာကိုေရာ လက္ခံႏုိင္ၾကပါ့မလား မသိဘူးေနာ္။
ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ ဥာဏ္ပညာကို ဦးစားေပးၿပီး အက်င့္သီလ, တည္ၿငိမ္မႈ႔ သမာဓိေတြနဲ႔ ေအးခ်မ္းတဲ့ဘ၀ ျမင့္ျမတ္တဲ့ဘ၀ကို တည္ေဆာက္တတ္ဘို႔ ညႊန္ျပေပးတဲ့ ဘာသာပါ။ သူမ်ားကို ေစာ္ကားဘို႔ အႏုိင္က်င့္ဘို႔ ရန္ရွာဘို႔ ရန္စဘို႔ သြန္သင္ေပးတဲ့ ဘာသာမဟုတ္ဘူး။ ျမင့္ျမတ္သူတို႔သာ ယံုၾကည္ကုိးကြယ္ လုိက္နာႏုိင္တဲ့ အဆံုးအမေတြနဲ႔ စီျခယ္ထားတဲ့ ဘာသာပါ။ ျမတ္ဗုဒၶက အရာရာတုိင္းကို မွန္လား မွားလား အက်ိဳးရွိလား မရွိဘူးလား စသည္စသည္ကို ဥာဏ္နဲ႔ အရင္ဆံုး ဆင္ျခင္စဥ္းစားပါတယ္။ ၿပီးရင္ အမွန္အတုိင္းျဖစ္ေအာင္ ဆံုးျဖတ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ဥာဏ္နဲ႔ အရင္သိၿပီး ပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ ဆံုးျဖတ္ႏုိင္ၿပီးမွ အရုိးေၾကေၾက အေရခန္းခန္း အေသြးေျခာက္ေျခာက္ ဆိုတဲ့ ျမင့္မားတဲ့ ၀ီရိယနဲ႔ လုလႅျပဳ အားထုတ္ခဲ့တဲ့ သူပါ။ သူက ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္လို႔ ဘာသာတစ္ခု တည္ေထာင္ထားခဲ့တာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ သူသိထားတဲ့ ျမင့္ျမတ္ေအးခ်မ္းတဲ့ အရသာကုိ ကမၻာသူ ကမၻာသား လူအမ်ားကို သိေစခ်င္တဲ့ ရရွိခံစားေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵတစ္ခုတည္းနဲ႔ လွည့္လည္ေဟာေျပာ ပို႔ခ်ေပးခဲ့တာပါ။ လုိက္နာလိုက လုိက္နာ၊ မလုိက္နာလိုကလည္း အျပစ္ေျပာျခင္း အျပစ္ေပးျခင္း အျပစ္ျမင္ျခင္းမ်ိဳး မျပဳ။ အမွန္တရားကို သိေအာင္ ျမင္ေအာင္ ေျပာျပႏုိင္သမွ် ေဟာျပႏုိင္သမွ် ဘယ္လိုပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး မဆို ေျပာျပခဲ့ ေဟာျပခဲ့ နည္းလမ္း ေပးခဲ့တာပါ။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ တကယ့္က်င့္ၿပီး တကယ္သိတဲ့အရာကိုပဲ တိတိက်က် ေဟာျပ ေျပာျပခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာတရားဟာ ေလးေလးနက္နက္ မွန္မွန္ကန္ကန္ ခုိင္ခုိင္မာမာ ရပ္တည္ေနတာေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ ေငြနဲ႔ ေပး၀ယ္လို႔ ရတဲ့အရာ မဟုတ္ဘူး၊ ဥာဏ္နဲ႔ ရင္းမွ ရတဲ့အရာဆိုတာကို သိေစခ်င္ပါတယ္။ ဥာဏ္ပညာ မရွိသူ မစဥ္းစား မေတြးေခၚတတ္သူေတြဟာ ကိုယ့္လက္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ စစ္မွန္တဲ့ တန္းဘိုးၾကီးမားတဲ့ ဘာသာတရားကို ေရာင္းစားပစ္ၾကတယ္။ ဘာေၾကာင့္ တစ္ျခားဘာသာေတြက ၀ယ္ၾကသလဲဆိုတာကို မေတြးမိတတ္ၾကဘူး။ ေငြနဲ႔ေပး၀ယ္တယ္ဆိုမွေတာ့ လုိခ်င္လို႔ တန္ဘိုးရွိလို႔ဆိုတာ ေသခ်ာေနၿပီေပါ့။ ဗုဒၶဘာသာကိုေတာ့ ေငြနဲ႔ ေပး၀ယ္လို႔ ရသြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဗုဒၶဘာသာကို ေရာင္းစားလုိက္တဲ့ လူမုိက္( စဥ္းစားေတြးေခၚတတ္တဲ့ ပညာမဲ့သူ၊ ပညာ မရွိသူ) ကိုပဲ ရပါလိမ့္မယ္ ပုိင္ဆုိင္ပါလိမ့္မယ္။ ဗုဒၶဘာသာက ဘယ္ဘာသာကိုမွ ေငြနဲ႔ေပး မ၀ယ္ဘူး။ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲ ? --- ။ သိသင့္တယ္ေနာ္။ စဥ္းစား ေစခ်င္ပါတယ္။ ကဲ သယ္ခ်င္းတို႔ေရ လက္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ ပတၱျမားရဲ႕ တန္ဘိုးကို မသိဘဲ ေရဆာေျပေစဘို႔ ေရခဲေရတစ္ခြက္နဲ႔ လွဲေသာက္ပစ္တဲ့လူလို မျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ ဆႏၵျပဳပါတယ္ေနာ္။ ကိုယ့္ဘာသာရဲ႕တန္ဘိုးကို သိေစခ်င္ပါတယ္။ တကယ့္ကုိ ေလးေလးနက္နက္ ခုိင္ခုိင္မာမာ သိတဲ့ အသိမ်ိဳးေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ ကိုယ့္ဘာသာတရားရဲ႕ တန္ဘိုးကို သိႏုိင္ပါေစေနာ္။ တန္ဘိုးကို သိၿပီး တန္ဘိုးရွိသည့္အတုိင္း တန္ဘိုးထားတတ္ၾကပါေစ တန္ဘိုးထားႏုိင္ၾကပါေစ။ ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေစာ္ကာလိုတဲ့ သေဘာ မပါပါဘူး။ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ တရားမွ်တေသာ သဘာ၀က်ေသာ မွန္ကန္တိက်ေသာ အပိုအလိုမရွိေသာ ခုိင္မာျပတ္သားေသာ ရွင္းလင္းတည္ၿငိမ္ေသာ အဆံုးအမနဲ႔ ရွင္သန္ေနတဲ့ သူပါ။ အရာရာတုိင္းကို စဥ္းစားေစခ်င္တဲ့, ျဖစ္ႏုိင္ မျဖစ္ႏုိင္ ယုတၱိရွိ မရွိကုိ သိေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵအမွန္ျဖင့္သာ ---
ေစတနာ အမွန္ျဖင့္
အားလံုးကို
ခင္တဲ့
စံလင္း