မန္က်ည္းေစ့ပိန္ကေလးနဲ႔..............ဖိုးသာခ်ိဳေစတနာတံတားေလး
မန္က်ည္းေစ့ပိန္ကေလး..............
သာယာေအးရြာ...။
နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ပင္ သာယာလွပေသာ ရြာကေလးတရြာပါ။ ရြာအေရွ႔ဖက္ကမိႈင္းညိဳ႔ေနတဲ့ ေတာင္တန္းၾကီး၊ ေတာင္ဘက္တန္း မွာေတာ့ သရက္ပင္ေတာက စိမ္းညိဳ႔လ်က္ရွိပါသည္။ရြာေျမာက္ဖက္ ေခ်ာင္းကေလးကေတာ့ ေနြအခါ ေရတိမ္တိမ္ေလးစီးဆင္းေနပါသည္။ ရြာကေလး က ေအးခ်မ္းေသာ္လည္းျမိဳ႔ေ၀း သျဖင့္ ေက်ာင္းလဲေ၀းၾကပါသည္။ေခ်ာင္းေပၚက တံတားေလးကိုျဖတ္ ေနတိုင္းေက်ာင္း သြားၾကေသာ ရြာမွခေလးမ်ားသည္လည္း လန္းဆန္းေနေသာ ပန္းပြင့္ေလးမ်ားနွယ္ပင္ အစဥ္တက္ၾကြလ်က္ရိွပါသည္။
ေက်ာင္းပိတ္ရက္....
ထိုသို႔ေက်ာင္းပိတ္ျပီဆိုရင္ ရြာထိပ္ပိုင္းရွိတဲ့ မန္က်ည္းပင္ၾကီးေအာင္ ကေလးေရာလူၾကိးေတြပါ စံုၾကပါသည္။ ေလနုေအးက တျဖဴးျဖဴးနွင့္ ေအးရိပ္ၾကီးက သာယာလွပါေနပါသည္။ ျမိဳ႔သို႔အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ရြာကိုျဖတ္လ်က္ျပန္ခ်ိန္တြင္ ေနလည္စာမွီပါက လွည္းမ်ားရပ္လ်က္ နားေနၾကပါသည္။ကြတ္ပစ္ေပၚတြင္ ထိုင္ေသာလူၾကီး၀ိုင္းတခ်ိဳ႔၊ ေျမျပင္ေပၚတြင္ေဆာ့ေနေသာ ကေလးတစု ၊ အတူတူဆန္ေရြးရင္ သတင္းအတင္းေျပာေသာမိန္းမတစု သူ႔အစုကိုယ့္အစုနွင့္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာ ျမင္ကြင္းတခုကို က်မတို႔အဖိုးအိမ္ေလးမွလွမ္းျမင္ရပါသည္။ အဖိုးမွာရြာမွလူၾကိးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္မို႔ သူ႔ရြာေလးကို အျမဲတေစေစာင့္ၾကည့္ ေလ့လာ ေနေသာ သူျဖစ္ပါသည္။ က်မတို႔လဲ ေက်ာင္းပိတ္ရက္အဖိုးအိမ္သို႔ အလယ္ေရာက္ခဲ့ၾကပါသည္။အဖိုးသည္ ကြမ္းအစ္ကိုခ်လ်က္ ကြမ္းစားလိုက္ လက္ထဲတြင္လည္း ဓမၼပဒ စာအုပ္ကိုဖတ္လ်က္ ထိုင္ေနပါသည္။
“ဖိုးဖိုးၾကီး..ေရႊရည္ကို ပံုေျပာျပပါလား“
“ေဟ...ငါ့ေျမးက ပ်င္းေနလို႔လား ..သြားေဆာ့ေလ..မေဆာ့ခ်င္စာဖတ္..မဂၤလာတရား(၃၈)ျဖာကိုဖတ္“
“ဟာ..... အဖိုးက ေျမးကို စာပဲဖတ္ခိုင္းေနတာ..ဖတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး..နားပဲေထာင္ေတာ့မယ္“ ....အဖိုးက မ်က္မွန္ေပၚေက်ာ္ၾကည့္ျပီး
“ဟြန္း...အပ်င္းမေလး စာဖတ္တယ္ဆိုတာ လိမၼာေအာင္သင္ေပးတဲ့ဆရာတေယာက္ေလ ေျမးေလးရဲ႔“
“ဟုတ္သိပါတယ္..ဖိုးဖိုးရယ္..ခုေတာ့ေျပာျပပါလား ပံုျပင္မဟုတ္ေတာင္ မွတ္သားစရာေလးေပါ့ေနာ္ “
“ကဲ... သာလိကာမေလး..ေျပာမယ္ ေဟာဟိုကကေလးေတြပါေခၚလိုက္“
“ဟုတ္“ အေျပးေလးကျပင္ကိုထြက္ျပီး ေအာ္ေခၚလိုက္ပါသည္။ ခေလးတသိုက္အဖိုးရွိရာသို႔ေျပးလာခဲ့ၾကပါသည္။ မိတုတ္နဲ႔ မိစုက ရန္ျဖစ္ေနေသးသည္။
“ဟဲ့နွစ္ေကာင္ဘာျဖစ္တာလဲ“ အဖိုးကေအာ္လိုက္မွ ေျပးလာၾကသည္။
“ေျပာစမ္း နင္တို႔နွစ္ေယာက္“
မိတုတ္ အထစ္ထစ္နွင့္“ဖိုးဖိုးၾကီး သူညစ္တယ္..မိတုတ္နိုင္တာကိုမန္က်ည္းေစေ့ပးတာ အပိန္အေျခာက္ထည့္ေပးတယ္.“
မိစုကလည္း စြာတာတာနွင့္ “ မိစုရွိတာေပးတာပါ..သူကလြင့္ပစ္တယ္ ဖိုးဖိုးရဲ႔“
“ကဲေတာ္ျပီ..နင္တို႔နားေထာင္ မန္က်ည္းေစ့ပိန္ပိန္ကေလးေပမယ့္ ေရေျမသဘာ၀ေကာင္းျပီး ရွင္သန္ဖို႔အားထုတ္ရင္ အပင္ေပါက္ျပီးတန္ဘိုးရွိတယ္ငါ့ေျမးတို႔ရဲ႕..
အဖိုးေျပာျပမယ္..
တခါတုန္းက ရြာလည္မွာကေလးတသိုက္ မန္က်ည္းေစ့ေတာက္တမ္း ကစားေနၾကသည္။
(မန္က်ည္းေစ့ေတာက္တယ္ဆိုတာ ပန္းခ်ီတို႔အညာမွာေတာ့ ေျမၾကီးေပၚမွာ တြင္းတိမ္တိ္မ္ေလးတူးျပီး နွစ္ေယာက္သံုးေယာက္စသည္ျဖင့္လူအရည္အတြက္လိုက္ တစ္ေယာက္ကိုသတ္မွတ္ထားသည့္အေရအတြက္လိုက္ ထည့္၀င္ျပီ တြင္းေလးထဲ၀င္ေအာင္ လက္မကေလးနဲတဖက္ကေတာက္ျပီးတဖက္ကလက္ကေလးနဲ႔ ကာထားျပီးေဆာ့တာပါ။)ကစားၾကရင္း ပိန္ေျခာက္ေသးငယ္ေသာအေစ့ကေလးတေစ့ေရာပါလာပါတယ္။“စံမမွီတဲ့ မန္က်ည္းေစ့”ေလးတစ္ေစ့ကို အားလံုးသေဘာတူမၾကိုက္တာနဲလြင့္ပစ္ လိုက္ၾကပါတယ္။လြင့္ပစ္ခံတဲ့အေစ့ေလးက မိုးဦးက်တေန႔ေတာ့ မာေၾကာေနတဲ့ေျမၾကီးကိုတြယ္ျပီး အျမစ္ကေလးေတြထြက္လာတယ္။ အေစ့ရြက္ စိမ္းကေလးနွစ္ရြက္နဲ႔ ဘ၀ကိုစတင္ခဲ့တာေပါ့။ ေန၊ေလ၊ေရ သဘာ၀ေတြ ရဲ႔ဒဏ္ကို ခံျပိးအပင္ေပါက္ေရာက္ေအာင္ၾကိုးစားရွာတာေပါ့။
တစ္ရက္..နွစ္ရက္.. တစ္နွစ္..နွစ္နွစ္.. အနွစ္ (၂၀)ၾကာေတာ့ ရြာလယ္လမ္းမွာ...................... အရိပ္ေကာင္းတဲ့မန္က်ည္းပင္ၾကိးျဖစ္လာျပီေလ။အရြက္ေတြက စိမ္းလို႔ေ၀လို႔ အပင္ျမင့္မား ပင္စည္ၾကီးထြားလာလိုက္တာ အသိးေတြလဲၾကီးနဲ႔ ရြာရဲ႔အလွ ရြာရဲ႔လိုအပ္ခ်က္ကေလးေတြကို ဖန္တီးေပးလာခဲ့တာေပါ့။ အဲအပင္ေအာက္မွာ နားခိုသူေတြ ကစားေနသူေတြ အသီးခူး သူေတြက တခ်ိန္တုန္းက စံမမွီတဲ့ မန္က်ည္းေစ့ေလးဆိုတာ ဘယ္သူမွသတိမျပဳမိၾကေတာ့ဘူေလ။
“ အဖိုးက စကားကိုခနနားရင္း မ်က္လံုးေ၀့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိတ္၀င္တစားမ်က္နွာေလးေတြေမာ့လို႔နားေထာင္ေနၾကတဲ့ သူေတြကိုျမင္မွ
အဖိုးက ျပံဳးျပီး “ အိမ္း...အဲအပင္က ဘယ္အပင္လဲသိလား“
ခေလးတသိုက္က “ မသိပါဘူး ဖိုးဖိုး“ “အဲဒါ ငါ့ေျမးတို႔ ေဆာ့ကစားေနတဲ့ ရြာထိပ္က မန္က်ည္းပင္ၾကီးေပါ့ကြယ္“
“ဟယ္“ ခေလးတသိုက္ အသံျပိုင္ထြက္လာပါေတာ့သည္။
“ဒါေၾကာင့္ ဖိုးဖိုးေျပာခ်င္တာက စံမမွီတဲ့အေစ့ကေလးက သူသာသူ႔ကုိယ္သူအားငယ္ျပီး စိတ္ဓါတ္မၾကံခိုင္ဘဲ ဘ၀ကိုအရႈံးေပးျပီး ေနသြားရင္ အခုလိုအသံုး၀င္တဲ့ အက်ိဳးျပဳတဲ့ အပင္ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူးေလ..ဒီေတာ့ ေျမးေလးတို႔လဲ အဲဒီအပင္ကိုအတုယူျပီး အသံုး၀င္တဲ့သူ ရပ္ရြာအက်ိဳးသယ္ပိုးျပီး တန္ဘုိးရွိတဲ့လူေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားရမယ္ေနာ္“
မိစုကဇတ္ကနဲထျပီး“ဖိုးဖိုးၾကီးခုနလြင့္ပစ္တဲ့အေစ့ကေလးျပန္ေကာက္လိုက္အံုးမယ္..သမီးအိမ္မွာစိုက္မလို႔“
ေျပာေျပာေျပးေျပးထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ဖုိးဖိုးကေတာ့ ျပံဳးျပီးၾကည့္ေနပါတယ္။
က်မလဲ ၀မ္းသာေနသလိုျဖစ္ျပီး မန္က်ည္းပင္ၾကီးကိုလွမ္းၾကည့္မိပါေတာ့သည္။
က်မရဲ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့........ “စံမမွီတဲ့ အေစ့ကေလး“ေတာင္မွ ရွင္သန္ေပါက္ေရာက္ဖို႔အတြက္ အားမာန္ေမြးျပီး အမ်ားအက်ိဳးသယ္ပိုးနိုင္ေအာင္ၾကိဳးစား သလို က်မတို႔လဲ ကိုယ့္ဘ၀မွာ ရွိတဲ့အားနည္းခ်က္ေတြ အခက္အခဲေတြ မျပည့္စံုမႈေတြကို စိတ္မပ်က္ပဲ အားမာန္ေမြးၾကိုးစားၾကမယ္ဆိုရင္ လူသားအက်ိဳးျပဳနိုင္တဲ့ လူေတာ္လူေကာင္းေတြ ျဖစ္လာမွာပဲေလေနာ္“..
ဖိုးဖိုးက ဆက္ျပီး........ “ ေအး ..ညက်ရင္ မန္က်ည္းပင္၀ိုင္းမွာ ေရေႏြးေသာက္ရင္ အဲလိုမန္က်ည္းေစ့ကေလးလို လူသားေလး တစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေျပာျပမယ္ေနာ္ လာခဲ့ၾကၾကားလား“ “ဟုတ္ကဲ့ပါ ဖိုးဖိုး“ ကေလးမ်ားအားလံုးေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားၾကသည္ကို အဖိုးက ေက်နပ္စြာျဖင့္ ၾကည့္ေနပါေတာ့သည္။။။။။။
(ဆက္လက္ျပီး...(စံႏႈန္းရယ္မမွီေပမဲ့...ဖိုးသာခ်ိဳေလးရဲ႔ေစတနာတံတား)...ကိုေနာက္အပိုင္းဆက္တခုအျဖစ္ေရးသားပါ့မယ္ေနာ္. .ဆက္လက္အားေပးပါရွင့္..)
ေရႊပန္းခ်ီ (၉.၂.၁၃) ၂း၀၀နာရီ
