လိုတဲ့ေနရာမွာ လိုသလို ျဖည့္ဆည္းေပးျခင္းဟာ ဘယ္ေလာက္ အကိ်ဳးမ်ားတယ္ဆိုတာ လူတိုင္း သိျပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ရံမွာ မလိုတာေတြကို ျဖည့္မိျပီး အက်ိဳးရွိသင့္သေလာက္မရွိ အလကားနီးပါး ျဖစ္သြားရတာေတြလည္း မနည္းလွပါဘူး။ မဆာတဲ့သူေတြ၊ စားစရာေပါတဲ့သူေတြ၊ ျပည့္စံုလြန္းတဲ့သူေတြကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဖိတ္ၾကားေကြ်းေမြး လက္ေဆာင္ေပး ဂုဏ္ယူတတ္ၾကပါတယ္။ တကယ္ဆာ၊ တကယ္လိုအပ္ေနတဲ့ သူေတြကိုေတာ့ သီးသန္႔မဟုတ္ေတာင္ ကိုယ္စားမယ့္၊ ကိုယ္သံုးမယ့္အထဲက နည္းနည္းေလာက္ ဖဲ့ေကြ်းလိုက္ဖို႔၊ ေပးလွဴလိုက္ဖို႔ သတိရသူ ရွားလွပါတယ္။ လိုအပ္လြန္းလို႔၊ ဆာလြန္းလို႔ လာေတာင္းရင္ေတာင္ ရြံရြံရွာရွာနဲ႔ ေမာင္းထုတ္ခိုင္းမိၾကပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ေငြေထာင္ေသာင္းခ်ီ ျဖဳန္းသံုးစားေသာက္ ေပ်ာ္ပါးပစ္လိုက္ဖို႔ ၀န္မေလးေပမယ့္ လမ္းေပၚက အိုၾကီးအိုမ သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ မိဘခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး ရာဂဏန္းေလာက္ေတာင္ မလွဴဖူး၊ လွဴဖို႔လည္း အာရံုမရွိဖူးသူေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ လြတ္လြတ္စြန္႔ၾကဲဖို႔ထားလို႔…။ သံသရာမွာ ကိုယ္လည္း သူတို႔ေနရာ ေရာက္ႏိုင္တယ္။ အဲဒီ့က်ရင္ တူေသာအက်ိဳးေလး ျပန္ခံစားရေအာင္ လွဴလိုက္ပါဦးမယ္လို႔ေတာင္ မေတြးျဖစ္ပါဘူး။ သတိေပးရင္ေတာင္ က်ိန္စာတိုက္တယ္ ထင္မလားမသိ။ ကုန္တိုက္ၾကီးေတြမွာ ေဈးၾကီးလွတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ေစ်းႏႈန္းကပ္ထားသေလာက္ ရက္ေရာစြာ ၀ယ္ျဖစ္ၾကေပမယ့္ လမ္းေဘးက ဟင္းရြက္သည္ကိုေတာ့ မရမက ကပ္သပ္ဆစ္ေနတဲ့သူေတြကိုလည္း ျမင္ဖူးၾကမွာပါ။ ၀ယ္ရတာခ်င္းအတူတူေတာင္ ကုန္တိုက္က ဆစ္မရတဲ့ ပစၥည္းကိုေတာ့ ငါ့ပစၥည္းက ဘယ္ေလာက္တန္ကြလို႔ ေစ်းၾကီးေၾကာင္း၊ ဟင္းရြက္ကိုက်ေတာ့ ငါက ဘယ္ေလာက္ေလးနဲ႔ ရခဲ့တာလို႔ ေစ်းနည္းေၾကာင္း (ေစ်းခ်ိဳေၾကာင္း) ၾကြား၀ါလိုက္ပါေသးတယ္။ ကုန္တိုက္က ပစၥည္းတစ္ခုရဲ႕အျမတ္က ဟင္းရြက္သည္ေလးေတြရဲ႕ ဆယ္ရက္စာ အျမတ္မကပါလား။ သူတို႔ကမွ တကယ္လိုအပ္ေနသူမ်ားပါလားလို႔ သတိရမိသူ ရွားပါလိမ့္မယ္။ အာကာသကို အျပိဳင္အဆိုင္ အပန္းေျဖ အလည္ခရီး လိုက္သြားတဲ့ ကမၻာ့သူေဌးၾကီးေတြရဲ့ ေဒၚလာသန္းေပါင္းမ်ားစြာကို တကယ္ကို ဆင္းရဲငတ္မြတ္ေနတဲ့သူေတြကို လွဴလိုက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲ....။ ဒါေပမယ့္ သူသူကိုယ္ကိုယ္ ပုထုဇဥ္ေတြခ်ည္းပဲမို႔ ပါရမီေျမာက္တဲ့ ဒါနမ်ိဳးေစ့နဲ႔ မနီးတာလည္း အျပစ္ဆိုစရာ မရွိပါဘူး။ ကိုယ္လည္း သူတို႔လို သူေဌးၾကီးဆိုရင္ အပန္းေျဖခရီး သြားမွာလား၊ အေကာင္းဆံုးဆိုတာေတြနဲ႔ခ်ည္း ျဖဳန္းတီးဇိမ္ခံပစ္လိုက္မွာလား၊ လိုအပ္သေလာက္ပဲသံုးၿပီး ေပးလွဴပစ္လိုက္မွာလား…။ ေနာက္ဆံုးအခ်က္နဲ႔ေတာ့ သိပ္မနီးစပ္ဘူး ထင္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ သတၱ၀ါေတြဟာ ဒါနရဲ႕အက်ိဳးကို ငါဘုရားလိုသာ သေဘာေပါက္ၾကမယ္ဆိုရင္ မလွဴဘဲ ဘာကိုမွ စားမွမဟုတ္ဘူး။ စိတ္ထဲမွာလည္း ျငဴစူမိတာေတြ၊ ႏွေျမာမိတာေတြ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ အလွဴခံသာရွိမယ္ဆိုရင္ ပါးစပ္နားေရာက္ေနတဲ့ ထမင္းလုပ္ကိုေတာင္ မစားဘဲ လွဴၾကလိမ့္မယ္။ မလွဴျဖစ္ၾကတဲ့အေၾကာင္းက ႏွေျမာလို႔နဲ႔၊ လွဴဖို႔သတိမရလို႔ (လွဴရေကာင္းမွန္း မသိလို႔) ပါတဲ့။ မိမိတို႔အေနနဲ႔ အေမွာင္ထဲကပဲ လာလာ၊ အလင္းထဲကပဲ လာလာ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ခရီးကို အလင္းပဲျဖစ္ေစဖို႔ ကိုယ္လက္လွမ္းမွီရာ ပတ္၀န္းက်င္မွာ လိုအပ္ခ်က္ေလးေတြ၊ ျဖည့္ႏိုင္မွာေလးေတြ ရွာၾကည့္ဖို႔ လိုပါတယ္။ လိုခ်င္မႈ တဏွာမကင္းတဲ့ ေလာကၾကီးမွာ တစ္ခုခုကေတာ့ အျမဲလိုအပ္ေနမွာပါဘဲ။ လိုခ်င္တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ လိုအပ္ေနတဲ့ ေနရာေလးေတြကို ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္ကေန တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ပါပဲ။ ဘာလိုတယ္ မလိုဘူး ခဲြျခားသိဖို႔ဆိုတာ ဉာဏ္က အေရးအၾကီးဆံုးပါ။ အသိဉာဏ္မယွဥ္တဲ့ လွဴဒါန္းေပးကမ္းမႈေတြ ေလာကမွာ အလြန္ေပါလွပါတယ္။ ေဗဒင္၊ ယၾတာသေဘာအရ မလိုအပ္တာေတြ၊ အလွဴခံနဲ႔ မသင့္ေလ်ာ္တာေတြ၊ သံုးမရတာေတြ ေလွ်ာက္လွဴေနၾကတာ ျမင္ေနၾကားေနၾကမွာပါ။ ဉာဏ္မပါတဲ့အတြက္ သူမ်ားလိုတာ ျဖည့္ဖို႔ထက္ ကိုယ္လိုတာ ျပည့္ဖို႔ကိုပဲ ၾကိဳးစားေနမိတာပါ။ မွန္နဲ႔တူတဲ့ သံသရာမွာ သူမ်ား မလိုတာေတြ ျဖည့္ရင္ ကိုယ္လည္း မလိုတာေတြ ျပည့္မယ္။ ကိုယ္လိုတာ ျပည့္ဖို႔ဆိုရင္ သူမ်ားလိုတာ ျဖည့္မွရမယ္လို႔ သေဘာေပါက္ရင္…၊ အားလံုးကို မျဖည့္စြမ္းနိုင္ေပမယ့္ ကိုယ္တစ္ႏိုင္ေလး ျဖည့္ဆည္းသြားမယ္လို႔ ရည္ရြယ္ထားရင္ေတာ့ မလိုတာေတြကို မပိုမိေစပဲ လိုတာကို လိုတဲ့အခ်ိန္မွာ ျဖည့္ရင္းက လိုတရၾကမွာပါ…။
@ခင္မင္လွ်က္@
ဝ႑စိုး