“လက္ေတြ႔ဘ၀ရယ္ မလြယ္ေရးခ်မလြယ္”(ႏွလံုးသားျမိဳ႕ေတာ္ ဒုတိယဆုရ၀တၳဳတုိ)
ကၽြန္ေတာ္ဘဏ္ေရွ႕ကိုေရာက္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြက ေငြသြင္းေကာင္တာမ်ားေပၚရွိ ပိုက္ဆံ ပံုမ်ားဆီသို႔႔ အလုိလုိေရာက္သြားသည္။
ဘဏ္အတြင္းကို၀င္လာျပီး ဆယ္သိန္းႏွင့္အထက္ ေငြသြင္းရန္ဆုိတဲ့ေကာင္တာထဲမွ ေကာင္တာ ခံုေပၚမွာ က်ပ္တစ္ေသာင္းတန္ရာစည္းေတြ အမ်ားဆံုးရွိေသာ ေကာင္တာအနီးေရြးခ်ယ္ခ်ဥ္းကပ္ လုိက္စဥ္
“ဟာ…”
“ဟင္”
ရုတ္တရတ္ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး အေမွာင္အတိဖုံးသြားသည္။
ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ၾကီး အေမွာင္အတိဖံုးသြားျခင္းက အံ့ၾသဖြယ္ရာမဟုတ္လား။
လူေတြအံ့ၾသမင္သက္စြာ ဘာမွမလုပ္မိၾကေသးခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြက အခုနက တစ္ေသာင္းတန္အစည္းေတြရွိေလာက္မယ့္ေနရာကိုမွန္းျပီး ပိုက္ဆံပံုကုိလက္ကစမ္းမိသည္ႏွင့္ပါလာေသာ လက္ဆြဲအိတ္ၾကီးထဲ ကမန္းကတန္း လ်င္ျမန္စြာျဖင့္ ပိုက္ဆံထုတ္မ်ားကိုထုိးထည့္
လုိက္ကာ သြက္လက္ေသာအဟုန္ျဖင့္ ဘဏ္အျပင္ဘက္သို႔ မွတ္ထားမိေသာ လမ္းေၾကာင္းအတုိင္း ထြက္လာလုိက္သည္။
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လူသံုးေလးေယာက္ကို တုိက္မိသလုိလုိရွိေပမယ့္ ေမွာင္ထဲမည္းထဲ တစ္ေယာက္ ကိုတစ္ေယာက္ အခ်င္းခ်င္းတုိက္မိေနၾကခ်ိန္မို႔ ဘာမွေတာ့ မျဖစ္ေလာက္ပါ။
ဘဏ္၀န္ထမ္းေတြ မီးစက္ႏွဳိးျပီးခ်ိန္မွာ ေငြထုတ္ၾကီးကို လြယ္ထားသည့္ ကၽြန္ေတာ္က ဘဏ္ႏွင့္ကိုက္ တစ္ရာေလာက္အကြာမွာ တကၠစီတစ္စီးငွားျပီးလုိ႔ေနျပီ။
တကၠဆီကို လွည္းတန္းေလာက္မွာရပ္ခိုင္းသည္။ လွည္းတန္းေစ်းအတြင္းမွာ လက္ဆြဲျခင္းၾကီးတစ္လံုးႏွင့္ ကန္စြန္းရြက္ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္စည္းေတြ ၀င္၀ယ္လုိက္သည္။
ပိုက္ဆံအိတ္ၾကီးကို ဆြဲျခင္းၾကီးေအာက္ဆံုးမွာထည့္ကာ အေပၚက ဟင္းရြက္စည္းေတြနဲ႔ဖံုးအုပ္ျပီး လွည္းတန္းေစ်းေရွ႕ကလုိင္းကားတစ္စီးစီးကို တက္စီးျပီး ဘုရင့္ေနာင္ဘက္သို႔လုိက္လာခဲ့လုိက္ေတာ့ သည္။
ကားေပၚမွာ လက္ဆြဲျခင္းၾကီးကို ဒူးႏွစ္လံုးၾကားညွပ္ကာ ထုိင္ေနရင္း အိတ္ထဲမွ တစ္ေသာင္းတန္ ရာစည္းေတြကို စိတ္မွန္းနဲ႔ေရတြက္မိသည္။
အနည္းဆံုး အုပ္၃၀ဆယ္ေလာက္ေတာ့ရွိမည္။
အပါးပါး သိန္း၃၀၀ပါလား။
လွဳိင္သာယာထဲမွာ အိမ္နဲ႔ျခံေလး၀ယ္ျပီး အိမ္ငွားဘ၀ႏွင့္ တစ္သက္လံုးေနလာရတဲ့ အေမနဲ႔ညီမငယ္၊ ညီငယ္ကိုထားမည္။
တစ္ေရွာင္ေရွာင္ျဖစ္ေနေသာ္လည္း လံုေလာက္စြာေဆးကုသမွုမခံယူႏုိင္ေသးတဲ့ အေမ့ကို ေဆးကုေပး ရမည္။
ကၽြန္ေတာ့္လစာႏွင့္မိသားစု မေလာက္င၍ ခ်ိဳ႕တဲ့စြာ ေက်ာင္းတက္ေနရေသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ညီမေလးအတြက္လည္း ေရႊတုိ ေရႊစေလးတစ္ခ်ိဳ႕ ၀ယ္ဆင္ေပးရမည္။
ဆယ္တန္းက်ျပီး က်ဴရွင္ေကာင္းေကာင္းမတက္ႏုိင္သျဖင့္ ရပ္ကြက္ထဲ ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔စာေမးပြဲ ဆက္ေျဖရန္ မေသခ်ာျဖစ္ေနေသာ ညီအငယ္ဆံုးေကာင္ကို ဘာသာစံုက်ဴရွင္ တစ္ခုခုမွာ အပ္ႏွံေပး ရမည္။
ဒီေလာက္ဆုိရင္ ဖခင္မရွိေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိသားစုဘ၀ နည္းနည္းေတာ့ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ျဖစ္သြား ေလာက္ျပီ။
အနည္းဆံုးကေတာ့ အုိးပိုင္အိမ္ပိုင္ျဖစ္သြားရင္ပဲ ေတာ္ေတာ္ေလး ဟန္က်ပန္က်ျဖစ္ေနျပီ ဟုဆုိရမည္။
လွဳိင္သာယာသို႔၀င္လာသည္ႏွင့္ ဒီေန႔ရံုးကခြင့္ယူထားတာမုိ႔ အိမ္ေရာက္တာနဲ့ တေနကုန္ အနားယူ ကာအိပ္ပစ္လုိက္ဦးမည္ ဟုေတးလုိက္မိသည္။
စိတ္အရမ္းလွဳပ္ရွားျပီး ေသမတတ္ပင္ပမ္းသလိုျဖစ္လာတယ္မဟုတ္လား။
ေကာင္းစြာအနားယူျပီးမွ ေအးေအးေဆးေဆး ေရွ႕ဆက္လုပ္ကိုင္သြားရမည္။
…………………………………..
“သား..ဟဲ့သားထပါဦး ဒီမွာ ဒီမွာၾကည့္စမ္း”
အေမက အတင္းလဳွပ္ကာႏဳွိးေနသည္မုိ႔ အိပ္မွဳံစံုမႊားႏွင့္ လူးလဲထလုိက္ရသည္။
“ဘာလဲအေမရာ အိပ္လုိ႔ေကာင္းေနတုန္း”
အေမက မ်က္ကလဲဆန္ျပာႏွင့္ လက္ထဲက သတင္းစာကို ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ထုိးျပသည္။
“ဒီမွာ သတင္းစာကိုၾကည့္ပါဦး”
အေမထုိးျပတဲ့ သတင္းစာကို ျပဳးျပဲျပီးၾကည့္မိေတာ့
“ဟင္ ငါ့ပံုပါလား…မေန႔က တေလာကလံုးရုတ္တရတ္ အေမွာင္ဖံုးသြားခ်ိန္တြင္
(…)ဘဏ္တစ္ခုမွ ေငြမ်ားေပ်ာက္ဆံုးသြားျခင္းႏွင့္ ဘဏ္အတြင္း၀င္လာသူမ်ားထဲမွ
မသကၤာသူမ်ားကို CCTV ကင္မရာ မွ ပံုမ်ားႏွင့္ ေဖာ္ျပလုိက္ရပါသည္”
ဆုိပါလား….ငါ ငါက ၀င္လာတာပဲရွိျပီး ေမွာင္သြားရာက ျပန္လင္းလာခ်ိန္မွာ ရွိမေနေတာ့ …
ေအာင္မေလး ကိုယ္က်ိဳးေတာ့နည္းပါျပီဗ်ာ”
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
“ဟားးးးးးဒီနည္းလဲမျဖစ္ေသးပါဘူး….အခုေခတ္ စီစီတီဗီီြကင္မရာေတြက ေနရာတုိင္းမွာရွိေနတာ အငး္ပိုက္ဆံရဖုိ႔ မေကာင္းတဲ့နည္းလမ္းေတြေတြးရတာနဲ႔ ငါလည္း မေနာကံအကုသိုလ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနျပီ တကယ့္တကယ္ေကာ အခြင့္အေရးရရင္ ငါလုပ္ရဲလုိ႔လား..ငါ့ရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္ ျဖတ္လမ္းနည္းနဲ႔ေငြရနည္းေတြကို ဆက္စိတ္မကူးတာေကာင္းမယ္ ၾကာရင္ စိတ္ကူးယဥ္ေတြလြန္ ျပီးငါရူးသြားႏုိင္တယ္ …ဟူး”
ကၽြန္ေတာ္ကဒီလုိေကာင္ပါ.။
ကၽြန္ေတာ့္ မိသားစုက အထက္က စိတ္ကူးယဥ္အေတြးထဲကအတုိင္း မေျပလည္ၾကဘူး။
တစ္မိသားစုလံုးရဲ႕တာ၀န္က သားအၾကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာ။
ဖခင္ရွိစဥ္ကတည္းက ဘြဲ႕ရလုိက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အခုအခိ်န္မွာ အလုပ္အကိုင္ေလးနဲ႔ျဖစ္ေနတာကိုက ေတာ္ေတာ္ ကံေကာင္းေသးသည္။
မိသားစုအေၾကာင္းေတြးလုိက္ရင္ အခ်ိန္တုိင္းလုိလုိရင္ေမာေနရသည္။
ဘယ္ေလာက္ပဲအလုပ္ထဲမွာၾကိဳးစားျပီးလုပ္လုပ္ အခ်ိန္တန္ေတာ့ မိသား
စုမွာ လစာေလးတစ္ခုတည္း ႏွင့္ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္းျဖတ္သန္းေနရတာကို စိတ္ကုန္လွျပီ။
ကိုယ့္အသက္အရြယ္ႏွင့္မမွ်ေလာက္ေအာင္ ၀န္ထုတ္၀န္ပိုးကိုထမ္းေနရသလုိ တခါတရံအရမ္းကို စိတ္ပင္ပမ္းႏြမ္းနယ္မိသည္။
အိမ္မွာက်ပ္လြန္းမကက်ပ္တည္းလာခ်ိန္ေတြတုိင္း အထက္ပါယုတၱိလြန္ စိတ္ကူးယဥ္မွဳမ်ိဳးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးယဥ္မိတတ္ေလ့ရွိတာ ငယ္ငယ္ကတည္းကပါ။
ဘယ္လုိဗီဇေၾကာင့္လဲဆုိတာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ မေတြးတတ္ေပမယ့္ ထုိသုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ တဲ့ျပႆနာေျဖရွင္းနည္းမ်ားကို စိတ္ကူးယဥ္ေနခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မြန္းက်ပ္မွဳတုိ႔က အနည္းငယ္ေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပေပ်ာက္ေလ်ာ့ပါးသြားသလုိ ခံစားရေလ့ရွိသည္။
ေရာဂါသည္အေမကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ျပီးစိတ္မေကာင္းျဖစ္ျဖစ္ေနတတ္တာေၾကာင့္ အေမ့ ေရွ႕မွာလဲ မျငီးျငဴရဲ။
အေ၀းသင္တက္ျပီး အလုပ္လုပ္မယ္ခ်ည့္ေျပာေနေသာ ညီမကိုလည္း မနည္းတားထားရသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ဆႏၵက ညီမကို ေန႔ေက်ာင္းေလးတက္ျပီး က်ဴတာမေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေစခ်င္တာမုိ႔ပါ။
အငယ္ဆံုးညီကေတာ့ ကေလးသာသာလုိ႔ျမင္ေနေသးတာေၾကာင့္ ဆယ္တန္းကိုသာ ေအာင္ေအာင္ ေျဖေစခ်င္ေသးသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မိသားစုအေပၚထားတဲ့ေစတနာက ကၽြန္ေတာ့္အားႏွင့္မမွ်သလုိျဖစ္ေနျပီလားဟု အျမဲလုိ လုိသံုးသပ္မိေပမယ့္ ထုိလမ္းေၾကာင္းေလးကိုေျပာင္းလဲျပစ္ဖုိ႔အတြက္ကိုေတာ့ မေတြးေတာခ်င္။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
အလုပ္စားပြဲမွာ ကုန္၀င္ကုန္ထြက္ စာရင္းေတြနွင့္အလုပ္မ်ားေနေသာကၽြန္ေတာ္ ပြဲရံုထဲ၀င္လာေသာ သူေဌးႏွင့္သူ႔သမီးကိုေတြ႔သျဖင့္ ဦးညြတ္ကာ ႏဳွတ္ဆက္လုိက္သည္။
သူေဌးရဲ႕သမီးက ေဆးေရာင္စံုျခယ္သထားေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ေခါင္းကိုေမာ့သြားသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေတာ့ ေအာင့္သြားသည္။
သူေဌးတုိ႔သားအဖ အတြင္းခန္းထဲ၀င္သြားျပီး ခဏေနေတာ့ သူေဌးသမီးက ကားေသာ့ေလးယမ္းကာ ျဖင့္ပြဲရံုမွ ျပန္ထြက္သြားသည္။
သူေဌးတုိ႔မွာက ကုန္ပစၥည္းမ်ိဳးစံုႏွင့္ ပြဲရံုမ်ားစြာရွိသည္။ပြဲရံုတုိင္းကို အလွည့္က် ေန႔စဥ္လုိက္လံစစ္ေဆး တတ္သည္။
………………………………………………………………………………………………..
“ကိုလင္း သူေဌးကခဏလာခဲ့ပါတဲ့”
သူေဌးရဲ႕အခန္းထဲ ေရသန္႔ဗူး၀င္လဲေသာ ပြဲရံုအလုပ္သမား ေမာင္ေထြးက ထြက္လာကာေျပာလုိက္ သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လုပ္လက္စ စာရင္းစာအုပ္ကိုပိတ္ကာ သူေဌးရဲ႔အခန္းထဲ ၀င္လာလုိက္သည္။
“လာလာ ေမာင္လင္းသိန္း မင္းကိုအကူအညီေတာင္းစရာေလးရွိလုိ႔”
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲအနည္းငယ္အံ့ၾသသြားမိသည္။ဘာကိစၥပါလိမ့္ ဟုေတြးရင္း သူေဌးညႊန္ျပေသာ သူေဌးနဲ႔အနီးဆံုးျဖစ္သည့္ ဆုိဖာေပၚမွာထုိင္လုိက္သည္။
“ေျပာရမွာေတာ့ ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္လွန္ေထာင္းရသလုိ ရွက္မိတယ္ေမာင္ရယ္..ဒါေပမယ့္ အန္ကယ့္ ၀န္ထမ္းေတြထဲမွာ မင္းတစ္ေယာက္ကိုပဲ အယံုၾကည္ဆံုးနဲ႔သေဘာအေတြ႔ဆံုးျဖစ္လုိ႔ တုိင္ပင္တာပါ။
မင္းအေနနဲ႔ကူညီမယ္ဆုိရင္ မင္းတုိ႔မိသားစုအတြက္အရမ္းကိုအက်ိဳးရွိမွာပါ။အဲ..မကူညီႏဳိင္ဘူးဆုိရင္ လည္းပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာလုိ႔ရပါတယ္…အလုပ္ကိုေတာ့မထိခိုက္ေစရပါဘူး”
“ဘာကိစၥမုိ႔လုိ႔လဲ အန္ကယ္ ကၽြန္ေတာ္ တတ္ႏုိင္ရင္ ကူညီပါမယ္”
“ဒီလုိပါကြယ္..အန္ကယ့္သမီး ခင္ေခ်ာကလ်ာမွာ အန္ကယ့္အိမ္ကမာလီေကာင္ေလးနဲ႔ရတဲ့ကိုယ္၀န္ရွိ ေနတယ္”
“ဗ်ာ…မမကလ်ာမွာ ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲခင္ဗ်ာ”
“ေျပာရမွာေတာ့မေကာင္းပါဘူးကြာ အိမ္ကမာလီကလဲ မင္းသိတဲ့အတုိင္း ရွမ္းစပ္ ခပ္ေခ်ာေခ်ာေလးဆုိ ေတာ့ နဂိုတည္းက ေယာက်ာ္းေလးေခ်ာေခ်ာျမင္ရင္ သေဘာက်တတ္တဲ့ မိကလ်ာက မိဘေတြမသိ ေအာင္ က်ိတ္ပုန္းခုတ္၊ေကာင္ေလးကို ေပးကမ္းနဲ႔လုပ္ေနတာေပါ့
တစ္ျခံတည္းအတူေနေနေပမယ့္ ဘယ္သူကမွမရိပ္မိဘူးေလ..အဲဒါအခု မရွဴႏုိင္မကယ္ႏုိင္ျဖစ္လာ ေတာ့ ကေလးကိုလဲ အန္ကယ္တုိ႔ကိစၥမတံုးပစ္လုိဘူး…မာလီနဲ႔လဲဘယ္လုိမွ ေပးစားလုိ႔မျဖစ္ဘူး မိကလ်ာကို သူေဌး ဦးဘထြန္းလွရဲ႕သားနဲ႔ေပးစားဖုိ႔ေျပာဆုိထားတာေလ ေကာင္ေလးအေမရိကား ကျပန္မလာေသးလုိ႔ ဒီၾကားထဲဒီလုိျဖစ္လာေတာ့”
“ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္လုိကူညီရမွာလဲ အန္ကယ္”
“ဒီလုိပါကြာ မိကလ်ာကို ဗုိက္နည္းနည္းထြက္တာနဲ႔ မင္းတပ္က အန္ကယ္ရဲ႕ ပန္းသီးျခံမွာ သြားေနခုိင္းမယ္ဒီကလူေတြကိုေတာ့ ျပင္သစ္မွာ သင္တန္းတစ္ခုသြားတက္တယ္လုိ႔ေျပာထားလုိက္ မယ္။ အဲဒီမွာပဲေမြးခဲ့ျပီး ကေလးကိုေတာ့ မင္းတုိ႔မိသားစုကယူထားေပးပါ။”
“ဗ်ာ..ဒါျဖင့္ ကေလးကဘယ္သူ႔ကေလးလုပ္ရမွာလဲ”
“မင္းကေလးလုပ္ရမွာပါ”
“ဟာ အန္ကယ္ကေနာက္ေနျပန္ျပီ ကၽြန္ေတာ္က မိန္းမမရွိပဲ”
“အန္ကယ္စဥ္းစားထားပါတယ္…ဒီကိစၥကို မင္းသေဘာတူရင္ မနက္ျဖန္ပဲ မင္းကမင္းတပ္က ပန္းသီးျခံမွာသြားေနပါ…မင္းကို အလုပ္ေနရာေရႊ႕လုိက္တယ္ေပါ့..ဟိုမွာ မင္းအိမ္ေထာင္က်သြား ျပီလုိ႔လဲသတင္းထပ္လႊင့္မယ္…မိကလ်ာေရာက္လာျပီး ကေလးေမြးျပီးတာနဲ႔ ကေလးကို ကေလးထိန္း နဲ႔အတူ မင္းဆီမွာထားခဲ့မယ္ေပါ့
မင္းက ကေလးရဲ႕အေမဆံုးသြားလုိ႔ ကေလးနဲ႔ျပန္လာတယ္ဆုိျပီး သတင္းလႊင့္၊
မင္းတပ္က အလုပ္သမားေတြကလည္း ရုိးအတဲ့တုိင္းရင္းသားေတြဆုိေတာ့ အန္ကယ္ကပိတ္ထားရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွလုိက္ေျပာေနမွာမဟုတ္ဘူး။ ျပီး၇င္ မင္းကို ပဲခူးဘက္မွာ အိမ္ေလးတစ္အိမ္နဲ႔ေစ်းဆုိင္ တစ္ဆုိင္ဖြင့္ေပးမယ္ ေနာက္ ေငြးသားခ်ည္းက သိန္း၅ရာ ဘဏ္ထဲထည့္ေပးမယ္ ဘယ္လုိလဲ”
“ဗ်ာ…သိန္းငါးရာ…”
ကၽြန္ေတာ့္ လက္ငါးေခ်ာင္းကိုကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးအျပဴးသားနဲ႔ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
“ေအးေလ သိန္းငါးရာ..ဒါေပမယ့္ မင္းတစ္သက္လံုးကေလးကို မေစာင့္ေရွာက္ရပါဘူး။
မိကလ်ာတို႔ မဂၤလာေဆာင္ျပီး အေမရိကားကိုထြက္သြားျပီးေနာက္ ကေလး၇ႏွစ္အရြယ္ေလာက္က်ရင္ အန္ကယ္တုိ႔က လက္တုိလက္ေတာင္း ကေလးအေဖာ္ေလးလုိခ်င္လုိ႔ဆုိျပီး မင္းရဲ႕ကေလးကို ေခၚေမြး စားမွာပါ။ကေလးကို အလြန္ဆံုးေစာင့္ေရွာက္ရမွ ၇ႏွစ္၈ႏွစ္ပါကြာ ျပီးရင္ မင္း မိန္းမယူလုိက္ေပါ့ ပိုက္ဆံေတြကိုေတာ့ သိုသိုသိပ္သိပ္သံုးေနေပါ့ကြာ ..သိန္းငါးရာက နည္းလုိ႔လား.. အိမ္၀ယ္ေပးျပီးေစ်းဆုိင္က သက္သက္ေထာင္ေပးဦးမွာေလ ၀င္ေငြလဲရွိေနတာပဲ…ဘယ္လုိလဲ”
“သိန္းငါးရာ၊အိမ္၊ေစ်းဆုိင္…ကေလးအေဖ”
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
“ဒီမွာ ဟဲ့ဒီမွာ”
“ဗ်ာ..ဗ်ာ မမကလ်ာ”
“ဘာမမကလ်ာလဲ ငါေခၚေနတာၾကာျပီ နင္ဘာေတြေၾကာင္ၾကည့္ေနတာလဲ လာငါ့ကားကို နည္းနည္း တြန္းေပးစမ္းပါ စက္ႏဳွိးုလိ႔ုမရျဖစ္ေနလုိ႔”
ကၽြန္ေတာ္ ကမန္းကတမ္းထသြားလုိက္ျပီး သူေဌးသမီးရဲ႕ ကားေနာက္ျမီးကိုတြန္းဖို႔ အလုပ္သမား တစ္ခ်ိဳ႔ကိုပါေခၚလုိက္သည္။
သူေဌးသမီးရဲ႕ကား ၀ူးခနဲထြက္သြားမွ သူေဌးသမီးကိုၾကည့္ျပီး ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ စိတ္ကူးယဥ္ ဇာတ္လမ္းဖြင့္ေနမွုအေပၚ မလံုမလဲ အရွက္သည္းသြားမိသည္။
မခင္ေခ်ာကလ်ာသာ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးကို သိလုိ႔ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေဒါသအိုးေပါက္ကြဲ လုိက္မည္မသိ။
ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္ကာ ေဒါသမီးေတြနဲ႔မွဳတ္ထုတ္လုိက္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ျပာက်သြားေလာက္မည္။
သူေဌးသမီး အပ်ိဳၾကီးအေပၚ မေတာ္တေရာ္ေတြေတြးျပီး ခ်မ္းသာမည့္အေၾကာင္းကို စိတ္ကူးယဥ္ေန ခိုက္မွာေတာ့ လတ္တေလာ အိမ္ရဲ႕အပူအပင္ေတြခဏကင္းစင္သြားသလုိလုိ ခံစားရတာအမွန္ပါ။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
လခထုတ္လာသည့္ပိုက္ဆံေလးတစ္သိန္းႏွစ္ေသာင္းထဲက တစ္္ေသာင္းပဲ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဟိုဟိုသည္သည္ သံုးဖုိ႔ခ်န္လ်က္က်န္တာကို ညီမကုိအလံုးစံုအပ္ရသည္။
အိမ္စုတ္စုတ္ကေလးအတြက္ အိမ္လခ ၃ေသာင္းကိုေပးျပီး က်န္တဲ့ ေငြရွစ္ေသာင္းနဲ႔ တစ္လလံုး ေလာက္ေအာင္သံုးေပေတာ့။
ညီမက တစ္အိမ္လံုး စားဖုိ႔ေသာက္ဖုိ႔ကို ညေနတုိင္းေစ်း၀ယ္ထား၊ ေက်ာင္းမသြားခင္ မနက္အေစာ ၾကီးထျပီး ခ်က္ျပဳပ္လုပ္ကိုင္သြားရသည္။
အေမ့ကိုေဆးခန္းျပတဲ့ရက္ေတြမွာလည္း ညီမပဲ ေက်ာင္းကျပန္လာခ်ိန္မွာစီစဥ္ရသည္။
အငယ္ေကာင္အတြက္ လုိအပ္တာလည္းညီမပဲ ၾကည့္သံုးရသည္မို႔ အလံုးစံုအိမ္ကိုထိမ္းသိမ္းရသူ ညီမကိုသာ ပိုက္ဆံအပ္ရသည္ေပါ့။
ထမင္းစားေသာက္ျပီး အေမကအိပ္ေနသျဖင့္ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ ဘုရားစင္ေရွ႕မွာစကားေျပာျဖစ္ ၾကသည္။
“အငယ္ေကာင္ကိုက်ဴရွင္အပ္မွာလား အကိုၾကီး စာေမးပြဲကနီးလာျပီ ၃လျပတ္ေတြေတာင္ဖြင့္ေနျပီ”
ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခပ္ေမာေမာခ်လုိက္မိသည္။
“ညီမလက္ထဲမွာ အပိုစုထားတာရွိေသးလုိ႔လား”
ညီမက ႏဳွတ္ခမ္းကိုစူလ်က္
“ဘယ္ကရွိမွာလဲအကိုၾကီးႏွယ္ တစ္လတစ္လ ေလာက္ေအာင္သံုးဖုိ႔ေတာင္မလြယ္တာ အပိုဆုိလုိ႔ အေၾကႊးက်န္ေတြပဲရွိတယ္”
“ေအးေလ အကိုလည္းဘာလုပ္လုိ႔လုပ္ရမွန္းကိုမသိေတာ့တာ..ဟိုတစ္ခါရတဲ့ေဘာက္ဆူးကလဲ အေမ့ကို အထူးကုနဲ႔ျပလုိက္တာနဲ႔ေဆးေတြ၀ယ္တာနဲ႔ေျပာင္တာပဲေလ”
အငယ္ေကာင္ေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အၾကီးႏွစ္ေယာက္ၾကား၀င္မေျပာသာသျဖင့္ ေခါင္းကိုငံု႕ လ်က္သာ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ကို ဟိုလွန္ဒီလွန္လုပ္ေနသည္။
“ကဲကဲ ညီမလည္းမနက္ျဖန္အေစာၾကီးထရဦးမွာ အိပ္လုိက္ပါေတာ့ ပိုက္ဆံျပႆနာက အကိုၾကီးပဲ စဥ္းစားပါမယ္ အဆင္ေျပေတာ့ ငါ့ညီမလက္ထဲေရာက္လာမွာေပါ့ ဟုတ္လား..အငယ္ေကာင္”
“ဗ်ာ အစ္ကုိၾကီး”
“ေအး မင္းလည္း ဟိုေယာင္ေယာင္ဒီေယာင္ေယာင္လုပ္ေနမယ့္အစား က်ဴရွင္မတက္ႏုိင္ေသးခင္ ကုိယ္တတ္ႏုိင္တဲ့ဘာသာေတြေလာက္ကို မႏွစ္ကသင္ထားတဲ့အတုိင္းျပန္ၾကည့္၊ျပန္က်က္ေခ်။
က်ဴရွင္တက္ဖုိ႔ကိုလည္း အစ္ကိုၾကီးအဆင္ေျပေအာင္ ၾကိဳးစားေပးမယ္သိလား”
အငယ္ေကာင္က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့ေနေသာ မ်က္၀န္းေလးမ်ားျဖင့္ ၀တ္ေက်တန္းေက် ေခါင္းညိတ္ ျပရွာသည္။
ဒီေန႔အဖုိ႔လည္း စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာကိုေပြ႔ပိုက္ကာ အိပ္ယာ၀င္ရဦးမည္။
အိပ္မေပ်ာ္ခင္နဖူးေပၚလက္တင္ကာ ခ်စ္သူအေၾကာင္းစဥ္းစားေနရမယ့္အရြယ္ကိုေက်ာ္လာသည့္တုိင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ အိပ္ယာ၀င္ခ်ိန္တုိင္း မိသားစု စား၀တ္ေနေရးေတြကိုသာ စဥ္းစားရင္း ရင္ေမာစြာ အိပ္ရေလ့ရွိသည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းေတြမနည္းေတာ့ပါ။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
ညီမျပင္ေပးတဲ့မနက္စာကိုစားျပီး စိတ္လက္တက္ၾကြမွုကင္းစင္တဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ကားမွတ္တုိင္ရွိရာ ကိုေလွ်ာက္လွမ္းေနမိသည္။
မွတ္တုိင္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ စီးရမယ့္အထူးကားတစ္စီး ထုိးဆုိက္လာတာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းတက္ လုိက္ခဲ့ရသည္။
လူသိပ္မက်ပ္ေပမယ့္ ထုိင္ခံုေတြျပည့္ေနတာေၾကာင့္ အေနာက္က်က်က တစ္ေနရာစာသာလြတ္ ေနတဲ့ထုိင္ခံုကုိ ၀င္ထုိင္လုိက္သည္။
ေဘးကပ္လ်က္တြင္ ရင္ညြန္႔ေလာက္ေရာက္တဲ့ဆြဲၾကိဳးၾကီးကိုဆြဲထားတဲ့ အသားညိဳညိဳနဲ႔မိန္းမ ခပ္၀၀ ၾကီးတစ္ေယာက္က လက္ဆြဲျခင္းတစ္လံုးကိုနံေဘးခ်လ်က္ထုိင္ေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္၀င္ထုိင္လုိက္တာေတာင္ ဆြဲျခင္းေတာင္းကိုေပါင္ေပၚတင္မေပးပဲ ခပ္တည္တည္မ်က္ႏွာေပး ႏွင့္ လူမွဳေရးကင္းမဲ့စြာထုိင္ေနေသာ ထုိမိန္းမၾကီးကို ဘာမွေျပာလုိစိတ္မရွိတာေၾကာင့္ ရတဲ့ေနရာေလး မွာသာျဖစ္သလုိခပ္က်ံဳ႕က်ံဳ႕ ထုိင္လုိက္လာျဖစ္သည္။
စပါယ္ယာထံ၂၀၀တန္ကိုေပးေနစဥ္ ေဘးနားကမိန္းမၾကီးကလဲ သူ႕ရဲ႕ဆြဲျခင္းထဲမွ ပိုက္ဆံအိတ္ေဖာင္း ေဖာင္းၾကီးကိုထုတ္ကာ ၂၀၀တန္းထုတ္ေပးသည္။
ထုိမိန္းမၾကီးက ၂၀၀တန္ထုတ္ေပးအျပီး ေရွ႕မွတ္တုိင္မွတက္လာေသာ လူတစ္အုပ္ၾကားမ်က္စိကုိ ကစားေနရင္း ပိုက္ဆံအိတ္ေဖာင္းေဖာင္းၾကီးကို လက္ဆြဲျခင္းထဲထုိးထည့္လုိက္သည္။
ပိုက္ဆံအိတ္ၾကီးက ဆြဲျခင္းထဲမက်ပဲ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လက္ဆြဲျခင္းၾကားသို႔၀င္သြားတာကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာ ထုိမိန္းမၾကီးပါသတိမျပဳမိ။
ေသေသခ်ာခ်ာေျပာရရင္ စိတ္နဲ႔လူမကပ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္လံုး၀သတိမျပဳမိ။
ေရွ႕တစ္မွတ္တုိင္မွာပဲ ထုိမိန္းမၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုတုိးေ၀ွ႕ကာဆင္းသြားေတာ့သည္။
ထုိအခါမွ ေနာက္လူကိုေနရာေပးရန္ တစ္ဖက္သို႔ကပ္လုိက္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ေပါင္က တစ္စံုတစ္ခုကို တြန္းတုိက္မိသြားေၾကာင္းသတိျပဳမိျပီး ေပါင္ေအာက္မွ တစ္ပိုင္းတစ္စထြက္ေနေသာ ပိုက္ဆံအိတ္ ေဖာင္းေဖာင္းၾကီးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြတဒုိင္းဒုိင္းခုန္သြားသည္။
တစ္ဖက္က၀င္ထုိင္တဲ့အမ်ိဳးသမီးက နံေဘးကတစိမ္းအမ်ိဳးသား ကၽြန္ေတာ့္ဘက္သို႔မ်က္ႏွာမမူ၀ံ့ပဲ ဆန္႔က်င္ဖက္အရပ္သို႔မ်က္ႏွာမူထားတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္လက္တစ္ဖက္က ပုိက္ဆံအိတ္ၾကီးကုိ အသာေလးေပါင္ေအာက္ေရာက္ေအာင္ထုိးထည့္လုိက္မိသည္။
ထုိေန႔မွ ပုဆုိး၀တ္လာမိတာေၾကာင့္ ပို၍အဆင္ေျပသြားေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ဆြဲလာတဲ့ လက္ဆြဲအိတ္ကို ဇစ္အသာဖြင့္ျပီး ေပါင္နားအသာကပ္၍ ေပါင္ေအာက္က ပိုက္ဆံအိတ္ၾကီးကို လက္ဆြဲအိတ္ထဲထုိးထည့္ရန္ အၾကံရမိခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္နဖူးထက္ ေခၽြးေစးတုိ႔ သီးခိုလာေတာ့သည္။
မရည္ရြယ္ပဲရလာတဲ့အခြင့္အေရးကို လက္လြတ္မခံႏုိင္ဖုိ႔အေရး ၾကိဳးစားေနမိခ်ိန္မွာ လက္ဖ်ားေတြက ေရခဲတမွ် ေအးစက္ေနသည္။
အေတြးထဲမွာလဲ ညတုန္းက ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ရဲ႕စကား၀ိုင္းနဲ႔ အငယ္ေကာင္ေလးရဲ႕ပံုရိပ္တုိ႔က ထင္ဟပ္လာတာေၾကာင့္ ဟိုဟိုသည္သည္ အကဲခပ္ျပီး ေပါင္ေအာက္က ပိုက္ဆံအိတ္ၾကီးကို လက္ဆြဲအိတ္ထဲ ေရွာထည့္ျဖစ္လုိက္သည္။
မၾကာမီမွာပဲ ေရွ႕မွတ္တုိင္တစ္ခုမွာ ကားကရပ္ျပီး မွတ္တုိင္ၾကီးမို႔လူေစာင့္ေခၚေနျပီး ကားထြက္မည္အျပဳ
“ဟိုးဟိုး ခဏေနပါဦး”
ကားအတက္အဆင္းေပါက္မွ အေမာတေကာ တားျမစ္သံေၾကာင့္ ကားကျပန္ရပ္လုိက္စဥ္ အခုနက ပိုက္ဆံအိတ္က်က်န္ခဲ့ ေသာမိန္းမ၀၀ၾကီးက ကားေပၚကမန္းကတန္းတက္ခ်လာသည္။
ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ေခါင္းနပမ္းေတြၾကီးသြားေခ်ျပီ။
“အေဒၚ့ပိုက္ဆံအိတ္ၾကီး က်က်န္ေနခဲ့လုိ႔ပါကြယ္”
“ေသခ်ာလုိ႔လားဗ်…”
စပါယ္ယာက စိတ္မရွည္စြာေမးသည္။ကားကထြက္ခ်င္ေနျပီေလ။
“ေသခ်ာပါတယ္ကြယ္ ဟိုေနရာမွာ အေဒၚထုိင္တာ”
“ဒါလားခဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လုိ႔သိမ္းထားတာပါ”
မိန္းမၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္ေနရာကိုလက္ညွဳိးညႊန္ျပလုိက္စဥ္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကၽြန္ေတာ္ကပိုက္ဆံအိတ္ၾကီးကိုဆြဲထုတ္လ်က္ကမ္း ေပးလုိက္ရသည္။မေတာ္ ရဲစခန္းေတြဘာေတြကုိ ကားကိုေမာင္းခုိင္းျပီးရွာေဖြေနမွ အခက္ေတြ႔မည္မဟုတ္ပါလား။
မိန္းမၾကီးက အေရာင္ေတာက္ေသာမ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ၀မ္းသာစြာ ပိုက္ဆံအိတ္ၾကီးကိုလွမ္းယူျပီး
“ဟုတ္ပါ့ကြယ္ အမေလးဘုရားမတာ ဒီထဲမွာ ေဆး၀ယ္ဖုိ႔ ေငြငါးေသာင္းေတာင္ထည့္လာတာေတာ့္ ျပန္စစ္ၾကည့္မယ္ေနာ္”
“စစ္ၾကည့္ပါဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ေတာင္မၾကည့္မိေသးပါဘူး”
မိန္းမၾကီးကသူ႔ပိုက္ဆံအိတ္ေဖာင္းေဖာင္းၾကီးကိုဖြင့္ၾကည့္ေနစဥ္ ကားေပၚကလူေတြအားလံုး စိတ္မရွည္သလို ၀ိုင္းၾကည့္ေန ၾကေတာ့သည္။
“ဟင္…ငါ့ပိုက္ဆံေတြ ငါ့ပိုက္ဆံေတြမရွိေတာ့ပါလား…ဒီမွာၾကည့္ၾကပါေတာ္ ေဆးဖုိးေငြ၅ေသာင္းလံုးမရွိေတာ့ဘူး အေၾကြေတြပဲက်န္တယ္…ဟဲ့ေကာင္ေလး နင္ယူလိုက္တယ္မို႔လား…ၾကည့္ၾကပါရွင္”
ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ မ်က္လံုးမ်ားစြာက မိန္းမၾကီးရဲ႕ပိုက္ဆံအိတ္ၾကီးထဲ၀ိုင္းငံု႕ၾကည့္ၾကရာ..တစ္ရာတန္၊ႏွစ္ရာတန္ ၄၊၅ရြက္မွတပါး အတန္ၾကီးၾကီးဆုိလုိ႔ ငါးရာတန္ပင္မျမင္…ေဖာင္းေနရတဲ့အေၾကာင္းကလည္း မွတ္စုစာအုပ္လုိဟာေတြ၊ႏွင့္ စာရြက္ေခါက္မ်ိဳးစံုတုိ႔ေၾကာင့္ျဖစ္လုိ႔ေနသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ တဒုိင္းဒုိင္းတုန္ခါရင္းက ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ျငင္းဆန္ရေတာ့သည္။
“မဟုတ္တာ အေဒၚ့အိတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ေတာင္မၾကည့္ရေသးပါဘူးဆုိ..အေဒၚပါလာတာေသခ်ာလုိ႔လားဗ်ာ”
မိန္းမၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္ထံမီး၀င္း၀င္းေတာက္ေသာမ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ၾကည့္လ်က္
“ဟဲ့ ငါကမဟုတ္ပဲေျပာမလား ငါကားခထုတ္ေပးတုန္းကေတာင္မွရွိေသးတယ္ နင္မလိမ္နဲ႔ မဖြင့္ၾကည့္ရေသးဘူးဆုိတာ နင့္အေျပာပဲ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေပး”
တစ္ကားလံုးကလူေတြအၾကည့္က ကၽြန္ေတာ့္ထံေရာက္လာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ အေငြ႔ပ်ံသြားခ်င္စိတ္ပင္ ေပါက္သြားေတာ့သည္။မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးထူအန္းလ်က္ ဘယ္သူ႔ကိုမွမၾကည့္ရဲေတာ့။
“ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀မဖြင့္ၾကည့္ရေသးတာပါအေဒၚရယ္ တကယ္ပါ မယံုရင္ ကၽြန္ေတာ့္အိတ္ထဲရွာၾကည့္ပါ”
“ဟဲ့ ငါကရွာတဲ့အခ်ိန္မွာ နင္ကတျခားနင့္အခ်ိတ္အဆက္တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေပးထားျပီးသားျဖစ္ေနရင္ေကာ ဒီကားေပၚမွာ နင္နဲ႔တစ္ဖြဲ႔တည္းေတြပါခ်င္ပါေနမွာေပါ့..မဟုတ္ဘူးလား ခရီးသည္တုိ႔ရယ္”
ကၽြန္ေတာ္လည္းေထာင္းခနဲစိတ္တုိရံုမက အရြဲ႕ပါတုိက္ခ်င္လာတာမုိ႔
“ဟာ..အေဒၚရယ္ ကၽြန္ေတာ္က လူေကာင္းတစ္ေယာက္ပါ ကုမၸဏီ၀န္ထမ္းပါဗ်ာ ခါးပိုက္ႏွဳိက္ဂိုဏ္းကပံုေပါက္ေနလုိ႔လား ကဲ အေဒၚမယံုရင္လည္း သက္ဆုိင္ရာမွာသာရွင္းၾကမယ္”
ထုိသို႔ေျပာလုိက္စဥ္မွာ မိန္းမၾကီးက တစ္ခ်က္ေတြေ၀သြားတဲ့ပံုျဖစ္သြားသည္။ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြကလည္း မိန္းမၾကီးရဲ႕ဆြဲၾကိဳးၾကီးကုိေရာက္သြားျပီး ဂုတ္အနီးက ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့အေရာင္ကိုျမင္သြားျပီမုိ႔ လူလည္မၾကီး ဆိုတာရိပ္မိစျပဳလာတာေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ရဲစခန္းသာသြားရွင္းလုိက္ဖုိ႔ဆံုးျဖတ္ထားသည္။
ကားေပၚပါလာတဲ့လူေတြထဲက ပညာတတ္ ပံုရေသာ လူၾကီးတစ္ခ်ိဳ႔႕ကလည္း မိန္းမၾကီးအေပၚစူးစမ္းေနၾကဟန္ကိုလည္း ျမင္လိုက္ရစဥ္မွာ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကိုေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ စပါယ္ယာက စိတ္လံုး၀မရွည္ေတာ့တဲ့ေလသံနဲ႔
“ကဲကဲ အေဒၚၾကီး ခင္ဗ်ားတုိ႔ျပႆနာကို ရဲစခန္းေရာက္မွရွင္းေတာ့ဗ်ာ ဒီလုိလုပ္ေနရင္ကိစၥက ျပီးေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး အလုပ္သြားရမယ့္လူေတြလည္းအလုပ္ေနာက္က်ကုန္မယ္”
ထုိအခါ မိန္းမၾကီးကျပာျပာသလဲႏွင့္
“ရဲစခန္းေရာက္ ဘာေရာက္နဲ႔အေဒၚလဲ အခ်ိန္မေပးႏုိင္ပါဘူးကြယ္ အေဒၚ့မွာေဆးခန္းလဲျပရဦးမွာမုိ႔ပါ ဒီကတူေမာင္လည္း အရွက္တကြဲမျဖစ္ေစခ်င္ဘူး..ဒီေတာ့ ငါ့တူမွာ ပါသေလာက္ကိုပဲ အေဒၚ့ကိုေလ်ာ္ေပးခဲ့လုိက္ရင္ေကာ”
မိန္းမၾကီးရဲ႕ လီဆယ္မွဳကကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းျဖစ္လာျပီမုိ႔ အားလံဳးကရွံဳ႕ခ်ေသာအၾကည့္ေတြနဲ႔တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ၀ုိင္းကဲ့ရဲ႕ၾကေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အိတ္ကပ္ေပၚကို လက္၀ါးနဲ႔ဖိအုပ္က ဘယ္သူမွလုလုိ႔မရႏုိင္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တစ္လစာသက္ေစာင့္ ေငြေလးတစ္ေသာင္းကို အေသအေၾကကာကြယ္ရန္ အသင့္ျပင္ထားလုိက္သည္။
“လံုး၀ပဲ အေဒၚမေက်နပ္ရင္ ရဲစခန္းသာေမာင္း”
“ဟုတ္တယ္ဗ်ိဳ႕ ရဲစခန္းမွာျမန္ျမန္သြားရွင္းၾက က်ဳပ္တုိ႔လဲစိတ္မရွည္ေတာ့ဘူးဗ် အကုန္လံုး အလုပ္ေနာက္က်ေနကုန္ျပီ”
အားလံုးက ၀ိုင္း၀န္းတုိက္တြန္းလုိက္သျဖင့္ ဒရုိင္ဘာက ကားထြက္ရန္စက္ကိုႏွဳိးလုိက္ရာ
“ေန ေနပါဦး ပိုက္ဆံေပ်ာက္လည္းေပ်ာက္ပါေစေတာ့ သေဗၺသတၱာကာမသကာလုိ႔သာမွတ္လုိက္ပါမယ္ ရဲစခန္းေရာက္၊ ရံုးေရာက္နဲ႔ အခိ်န္ကုန္မခံႏုိင္ပါဘူး ဒီပိုက္ဆံေလာက္က အေဒၚတုိ႔လုိလူအတြက္ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ဘူး သြားမယ္သြားမယ္ ဟြန္း…”
မိန္းမၾကီးက ဒီေလာက္လယ္ျပင္မွာဆင္သြားသလုိျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥကိုေတာင္ လူအမ်ားၾကား ဟန္ကိုယ့္ဖုိ႔လုပ္ေျပာသြားႏုိင္ ရက္တာ အားလံုးကအံ့ၾသက်န္ေနခဲ့ၾကေတာ့သည္။
မိန္းမၾကီးလုွပ္လီလွဳပ္လဲ့ဆင္းသြားျပီး ကားထြက္ေလမွ ကၽြန္ေတာ္လည္းကိုယ့္ေနရာကိုယ္ ေသေသခ်ာခ်ာျပန္ထုိင္လ်က္ သက္ျပင္းခ်ႏုိင္ေတာ့သည္။
လက္၀ါးတစ္ဖက္ကေတာ့ အိတ္ကပ္ေနရာေလးအေပၚဖိကပ္ထားဆဲ………………….
အနီးတ၀ိုက္ကလူေတြက ဥစၥာေျခာက္ေနရွာသူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပံဳးစိစိၾကည့္ေနၾကမွန္းရိပ္မိပါသည္။
မတတ္ႏုိင္ ထင္ခ်င္သလုိထင္ၾကပါေစ…ကိုယ့္ေခၽြးနဲစာေလးကိုေတာ့ လံုး၀အထိပါးမခံပါရေစနဲ႔။
တဆက္တည္းမွာပဲ စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္လမ္းေတြထဲက အေခ်ာင္ခ်မ္းသာမယ့္အေတြးေတြအေၾကာင္းျပန္စဥ္းစားမိကာ မေနာကံထုိက္မယ့္အေတြးမ်ိဳးေတြအား စိတ္အဆာေျပ မေတြးမိေစဖုိ႔ ၾကိဳးစားရန္ႏွင့္ ဘ၀တြင္ ဒီထက္မကၾကိဳးစားျပီး ဆက္လက္ရုန္းကန္ရဦးမည္ ဟု ဆံုးျဖတ္လုိက္ေတာ့သည္။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
“နန္းေတာ္ရာသူ”ေရးသားသည္။
14-12-2012
7:07(PM)