မနက္ခင္းရဲ့ ႏွင္းေတြက အခုဆို၇င္ ပံုျပင္ေတြလိုပါပဲ....
ငါလာတဲ့လမ္းတေလ်ွာက္မွာ ႏွင္းေတြရဲ့အရိပ္က ၾကမ္းတမ္းစြာ ၾကိုဆိုတယ္...
အဲဒီေနာက္မွာ ေအးစက္ျခင္းေတြကပ္ပါတယ္........
အထီးက်န္ျခင္းေတြကပ္ပါတယ္........
ရွင္းလင္းတဲ့လမ္းေပၚမွာ ေဆာင္းမနက္ခင္းတခုက ဟိုအရင္ခ်ိန္ေတြကို
ငါလြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ေငးၾကည့္ေနတယ္.......
အခ်မ္းဒဏ္ကိုငါေၾကာက္ေပမဲ့ ႏွင္းေတြက်တဲ့ေဆာင္းကို ငါခ်စ္ပါတယ္.......
ႏွင္းေတြက်လာခ်ိန္ကိုေမ်ွာ္လင့္သလို
နင္နဲငါရဲ့ဟိုအရင္အခ်ိန္ေတြကိုေမ်ွာ္လင့္ေနတတ္တာလည္း
ငါ၀န္ခံပါတယ္.......
ငါၾကားဖူးတဲ့နင့္အေၾကာင္းက
မနက္ဆိုအေစာၾကီးစာထက်က္တတ္တယ္တဲ့..........
(မနက္တိုင္းလိုလို နင္စာက်က္တာကို လာလာၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တယ္)
အခ်မ္းဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ငါ့ကိုယ္ခႏၱာကိုယ္ကခိုက္ခိုက္တုန္ေနေပမဲ့
နင့္ကိုေတြ့တိုင္း ငါ့ႏွလံုးသားကိုေတာ့ေႏြးေထြးေစခဲ့ပါတယ္
တကယ္ေတာ့
အလြမ္းဆိုတာေလ အခ်မ္းဒဏ္လို့ပဲဆိုဆို
အခုခ်ိန္မွာေတာ့ လူေျခတိတ္တဲ့လမ္းေလးေပၚမွာ ငါရယ္...ေၾကကြဲျခင္းေတြရယ္...သူစိမ္းဆန္ျခင္းေတြရယ္ပဲအတူတူရွိေနၾကရျပီ.....
(တကယ္ပါဟာ)
ေသခ်ာတဲ့ဆံုဆည္းမွုအျဖစ္နင္နဲ့ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္
ျပန္ဆံုခ်င္ေသးတယ္......
အခ်ိဳးတူအခ်ိဳးမ်ွတဲ့ရင္ခုန္သံေတြလည္းပါေစခ်င္ေသးတယ္..
ႏူးညံ့တဲ့နင့္ရဲ့မ်က္၀န္းေလးေတြ
စကားသံေလးေတြကို ဟိုအ၇င္ေဆာင္းရာသီေန့ရက္ေတြလို
ေႏြမိုးေဆာင္းရာသီတိုင္းမွာ ျမင္ခ်င္မိေသးတယ္.....
...ၾကားခ်င္မိေသးတယ္.....
.............................
တကယ္ကို ေမ့မရနိုင္ေသးပါဘူး.......ခ်စ္သူရယ္