လြန္ခဲ့တဲ့(၁၅)ႏွစ္ေက်ာ္ကေပါ့ဗ်ာ။အေမနဲ ့ကြ်န္ေတာ္တို ့ညီအကို(၃)ေယာက္ေနထိုင္ရာ တဲစုတ္ေလးထဲမွာ ရွိဳက္သံ အံၾကိတ္သံ
ေဒါသသံေတြနဲ ့ ကမာၻပ်က္ေနတယ္ဗ်ာ။မွတ္မွတ္ရရကြ်န္ေတာ္ ဆယ္တန္းကို(၃)ဘာသာဂုဏ္ထူးနဲ ့ေအာင္ျပီးကာစ (၂)ႏွစ္ေက်ာ္အၾကာ
မွာေပါ့ဗ်ာ။အလတ္ေကာင္ ေဟာလစ္ကရွစ္တန္း၊အငယ္ေကာင္ ငေပါက္က ငါးတန္းပဲရွိေသးတာ။ေက်ာင္းသားေတြခ်ည္းမို ့ အထင္မၾကီး
နဲ ့ဗ်။ကြ်န္ေတာ္တို ့မိသားစု ဆင္းရဲခ်က္က ထမင္းေတာင္နပ္မမွန္တာ ခဏခဏပဲ။ေနေတာ့တဲစုတ္ စားေတာ့ပဲျပဳတ္ေပါ ့။တဲက ေခါင္မိုး
မလံုေတာ့ မိုးရြာရင္ မိုးနဲနဲလြတ္တဲ့ တဲေထာင့္ေလးမွာ သားအမိတေတြ ကုပ္ေနရတာကို မိုးရြာတိုင္းသတိရမိတယ္။
အေဖကအငယ္ေကာင္ တစ္ႏွစ္သားကတည္းက ဆံုးသြားတာေလ။အေမက အိမ္တကာလည္ျပီး အ၀တ္ေလွ်ာ္ သန့္ရွင္ေရးလုပ္
စသျဖင့္ ရရာအလုပ္ကိုလုပ္ရတာ ညမိုးခ်ဳပ္ခ်ိန္မွျပန္လာႏိုင္ရွာတယ္။ကြ်န္ေတာ္က ဆန္ရွိရင္ ထမင္းခ်က္ေပါ့။ဒါေပမယ့္ ဆန္မရွိတာအျမဲလို
လိုမို ့အေမ့ကိုအလုပ္ရွင္အိမ္ကေပးလိုက္မယ့္ အစားအစာေလးေတြကို ေမွ်ာ္ရတာေပါ့ဗ်ာ။အခုမွသတိထားမိတာက အေမျပန္လာတိုင္း အစား
ပါလာရင္ကြ်န္ေတာ္တို ့ညီအကိုေတြကိုအကုန္ေကြ်းျပီးအေမကစားခဲ့ျပီဆိုျပီးေရတခြက္ေသာက္အိပ္ေတာ့တာပဲ။အေမပင္ပန္းလြန္းလို ့ထင္ပါရဲ့
အေမ့ အသက္(၃၅)ဆိုရင္မယံုၾကဘူး။(၅၀)ေလာက္ထင္ၾကတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကလည္းဆင္းရဲတဲ့ဘ၀ကလြတ္ခ်င္လို ့စာၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ဆရာ/မ ေတြနဲ ့အမ်ားကကူညီလို ့လည္း(၁၀)တန္းထိေရာက္
ရတာပဲေလ။အိမ္မွာၾကည့္စရာမွန္မရွိလို ့ မွန္ကြဲေလးကို ထရံမွာမွာထိုးထားရတယ္ဗ်။အလွအတြက္မွန္ေကာင္းေကာင္းမၾကည့္ရေတာ့ ဘ၀
အတြက္ စာၾကည့္ရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ရလဒ္ကေတာ့ဆယ္တန္းကို(၃)ဘာသာဂုဏ္ထူးနဲ ့ေအာင္ျပီးေဆးေက်ာင္းေတာင္မွီတယ္ဗ်ာ။
အဲဒီမွာအေမေခါင္းစားေတာ ့တာပဲေပါ့။ကြ်န္ေတာ္ရည္မွန္းခ်က္ၾကီးတာ အေမသိတယ္ေလ။ဒါေပမယ့္ ေဆးေက်ာင္းစရိတ္က သိ
တဲ့အတိုင္းပဲ ကြ်န္ေတာ္တို ့အတြက္အလွမ္းေ၀းလြန္းလွပါတယ္။မျဖစ္ႏိုင္လြန္းေတာ့ ဇြတ္မွိတ္ေမ့ဖို ့ၾကိဳးစာရတာေပါ့။မၾကာခင္မွာပဲ ကြ်န္ေတာ္
ေဆးေက်ာင္းတက္ႏိုင္ေတာ့မွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေျပာလာတယ္။ကြ်န္ေတာ္အံ့ၾသလြန္းလို ့ေမးေတာ့ ေစတနာရွင္(၁)ေယာက္က ကူညီသလို
လိုေျပာတယ္။ဘာပဲေျပာေျပာကြ်န္ေတာ္ေဆးေက်ာင္းသားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။အေမကေတာ့အလုပ္ပိုလုပ္ရတယ္နဲ ့တူပါရဲ ့။တခါတေလ ျပန္ေတာင္
မအိပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ဒီလိုနဲ ့တေန့ေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက ပန္းရံဆရာ ကိုျငိမ္းက မူးမူးနဲ့ေရာက္လာျပီး အေမကရပ္ကြက္ထိပ္က သံဆိုင္ပိုင္ရွင္ မာမြတ္
မယားငယ္ျဖစ္ေနတဲ့ အေၾကာင္းလာေျပာသြာတာေပါ့။အံ့ၾသတာေရာ ရွက္တာေရာ မႊန္ထူသြားေတာ့တာပါပဲ။
အေမျပန္လာေတာ့ အရြယ္ေရာက္ေနျပီျဖစ္တဲ့ သားေတြ၀ိုင္းေျပာၾကတဲ့ ေဒါသသံေတြကို မ်က္ရည္ေတြနဲ ့အေမတခြန္းမွျပန္မေျပာ
ပဲ အျပစ္ရွိသူ တေယာက္လိုကုပ္ကုပ္ေလးနားေထာင္ေနခဲ့တယ္ေလ။တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ အေမ့ႏႈတ္ခမ္းေတြဟာ တခုခုေျပာခ်င္ပံုရေပ
မယ့္ အေမမေျပာခဲ့သလို ကြ်န္ေတာ္တို ့လဲ နားမလည္ခဲ့ မသိခဲ့ပါဘူး။
ပတ္၀န္းက်င္က အမ်ိဳးမ်ဳိးကဲ့ရဲ့တိုင္းအေမ့ေဒါသျဖစ္ခဲ့တယ္။အထူးသျဖင့္ အမ်ဳိးဖ်က္မသား အေျပာခံရတိုင္းအေမ့ကို စိတ္နာတယ္။
အေမနဲ ့မ်က္နာခ်င္းမဆိုင္မိေအာင္ေနခဲ့တယ္။ေက်ာင္းစရိတ္ေတြကို အေမကမသိေအာင္တမ်ဳိး အမ်ဳိးမ်ဳိးေထာက္ပံ့ခဲ့တာကိုေတာ့ မေရွာင္
လႊဲႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
အခုဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ဆရာ၀န္ၾကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနပါျပီ။အလတ္ေကာင္က ႏိုင္ငံျခားသေဘၤာသားျဖစ္ေနျပီး အငယ္ေကာင္က
ေတာ့နာမည္ၾကီးက်ဴရွင္ဆရာၾကီးေပါ့။လွပေခတ္မွီျပီး ေျမၾကီးကိုင္ရမွာေတာင္ရြံ ့တတ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမ အေမ့ေခြ်းမနဲ ့ ေခတ္မွီပုဂၢလိက
ေက်ာင္းမွာတက္တဲ့ သမီးႏွစ္ေယာက္ရယ္ ေခတ္မွီတိုက္ေတြ ကားေတြနဲ့ ကြ်န္ေတာ့ဘ၀က ျပည့္စံုလြန္းပါတယ္။လြန္ခဲ့တဲ့(၁၅)ႏွစ္ေက်ာ္က
အေမေျပာခ်င္ခဲ့တဲ့ စကားေတြကို အခုခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္ နားလည္ သေဘာေပါက္လာပါျပီ။
ဒါေပမယ့္ ဒါေတြအားလုံးကို အေမမသိႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဆရာ၀န္ဘြဲ ့ရျပီးတစ္ႏွစ္ေက်ာ္အၾကာ
မွာပဲ ကြ်န္ေတာ့အေမဟာ သူမ်ားအကဲ့ရဲ ့ခံဘ၀ သူဆင္းရဲမၾကီးဘ၀ သူမ်ားမယားငယ္ဘ၀နဲ ့ကြ်န္ေတာ္တို ့ေနခဲ့ရာ တဲစုတ္ေလးမွာပဲ
ကြယ္လြန္သြားခဲ့ရလို ့ပါပဲ။ ။