ရင္ေမာစရာအနာဂါတ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား

အဲဒီေန.ကိုေတာ.မမွက္မိေတာ.ပါကၽြန္ေတာ္စိတ္ထင္ ဇူလိုင္လ ၁၅ ရက္ေန.ေလာက္ျဖစ္မည္ထင္ပါတယ္ အဲဒီေန.ကပ်င္းပ်င္းနဲ.လၻရည္ဆုိင္ထိုင္ေနတုန္းဂ်ာနယ္ေတြကိုလက္မွာေပြ.ျပီးလိုက္ေရာင္းေနတဲ.ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို သတိထားမိလိုက္သည္။ကၽြန္ေတာ္ကလွမ္းေခၚလိုက္ခဲပါတယ္

ၵ''ေကာင္ေလးလာဦး............   Tesphace  ဂ်ာနယ္ပါလား''

ပါတယ္အကိုေရ ဒီေန.ထြက္ေတြေလဒီျပင္.ဂ်ာနယ္ေတြလဲပါတယ္

ႏွ ုတ္မွလဲသြက္လက္စြာေျပာျပီးေရာင္ေနေသာေကာင္ေလးကိုၾကည္.ျပီးကၽြန္ေတာ္ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္၀ယ္လိုက္ပါသည္။     သူကလဲေမာလို.ႏွင္.တူပါသည္။                                                                                                                                                                                                                                                                        ''အကိုခဏထိုင္မယ္ေနာ္''         

''ေအးထိုင္ေလ     လာ   လာ  ထိုင္''

ေနာက္ေတာ.လဲသူႏွင္.ေရာက္တက္ရာရာေတြေျပာေနမိသည္။

''ညီေလး       မင္းကဘယ္မွာေနတာလဲ''

ေအာ္ ကၽြန္ေတာ္ကနယ္ကတက္လာတာ  မိဘေတြကလဲအဆင္မေျပေတာ.အေဒၚဆီမွာလာေနျပီးအလုပ္လုပ္ေနတာေလ။

'ေအာ္' ကၽြန္ေတာ္ကဘာမွျပန္မေျပာမိ  အခ်ိန္အနည္းငယ္မွ်အသံတိတ္သြားခဲပါတယ္။ေနာက္ေတာ.

 '' မင္းနာမည္ကေရာဘယ္လိုေခၚလဲ''

''ေအးခ်မ္းလို.ေခၚပါတယ္''

 ကၽြန္ေတာ္ကသူ.နာမည္ေၾကာရီမိသည္  ထိုအတူစိတ္ထဲမွလဲေတြးမိသည္   နာမည္ကသာေအးခ်မ္း  လူကေတာ.မေအးခ်မ္းပါ.လားလို.။

''ဒါနဲ.မင္းအသက္ဘယ္ႏွ ႏွစ္ရွိျပီလဲ''

 ''၁၂ ႏွစ္ပါ''

 ''ေအာ္ဘယ္ႏွတန္းနဲ.ေက်ာင္းထြက္တာလဲ''

''၅တန္းနဲ.ပါ    မိဘေတြကဆင္းရဲေတာ.ေက်ာင္းမထားႏိုင္ေတာ.လို.ေလ''

''ဂ်ာနယ္ေရာင္တာေရာၾကာျပီလား''

  ''၂ ႏွစေတာ.ျပည္.ေတာ.မယ္''

'' ေအာ္''

 ''ေက်ာင္းကေရာဘာလို.ဆက္မတက္ေတာ.တာလဲ ဆက္ေရာမတက္ခ်င္ဘူးလား''

 ''မတက္ခ်င္ေတာ.ပါဘူးအကိုရာေက်ာင္းတက္တာကပိုက္ဆံမွမရတာေလအလုပ္လုပ္မွပိုက္ဆံရမွာေပါ. ေက်ာင္းစရိတ္ကလဲတစ္တႏွစ္မနည္းဘူးေလ''

 ''ေၾသာ္.........ဟုတ္တာေပါ.''

သူ.စကားႏွင္.သူ.အေျဖကေတာ.အမွန္ပင္  အလုပ္လုပ္မွပိုက္ဆံရတာေလ။ဒါကလဲယုတိၱေဗဒက်သည္ပင္မစဥ္းစားဘဲေခါင္းထဲကိုေရာက္လာတာက                                         အေမရိကန္ ေခါင္းေဆာင္  အိုဘားမား၏ ေျပာခဲ.ဖူးေသာစကားေလးတစ္ခြန္း                                                                                                                                                                                                                    ''ကေလးသူငယ္ေတြရဲ.လက္ထဲမွာအလုပ္ လုပ္ရာမွာသံုးတဲ. ကိရိယာေတြရွိမေနရဘူးစာသင္တဲ.ေနရာမွာသံုးတဲ.ကေလာင္တံေတြပဲရွိေနရမွာ''   ဆိုတဲ.စကားေလဒီစကားေခါင္းထဲကိုေရာက္လာေတာ.ေအးခ်မ္းကိုျဖတ္ခနဲၾကည္.မိသည္။ သူရယ္ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနတဲ.ဆိုင္တြင္ရွိေနေသာစားပြထိုးေတြရ.လက္ထဲမွာ ကေလာင္တံရွိမေနပါ စာအုပ္လဲမရွိ ေက်ာင္း၀တ္စံုအျဖဴအစိမ္းလဲရွိမေနပါ။တစ္ခ်ိဳ.ကအ၀တ္စုတ္ေတြနဲ.    စားပြဲခံုေတြကိုတိုက္ေနၾကသည္။တစ္ခ်ိဳ.ကပန္ကန္လံုးေတြကိုေဆးေနၾကသည္။   ထိုအခ်ိန္တြင္အျပင္ဘက္မွအသံတစ္ခ်ိဳ.ၾကားလိုက္ရသည္။

''စံပယ္ေတြရမယ္          ေရႊေတြရမယ္   ေငြေတြရမယ္''

ပန္းေတြကိုစုကိုင္ျပီးေအာ္ေရာင္ေနေသာ ဆယ္ႏွစ္ခန္.သာရွိေသာကေလးတစ္ေယာက္။                   ဒါေတြကိုၾကည္.ျပီးကၽြန္ေတာ္ရင္ေမာလာသည္။     ႏိုင္ငံကိုေခါင္းေဆာင္မဲ.အနာဂတ္ၾကယ္ပြင္.ေလးမ်ားလက္ထဲမွာ ေဘာပင္ စာအုပ္ မရွိလွ်င္တစ္ခ်ိန္မွာကၽြန္ေတာ္တို.ႏိုင္ငံၾကီးက..........................

 ရင္ေမာစြာျဖင္.           ေအာင္ျမင္.             heartbrakerking1500@gmail.com