`ကားသရဲနွင့္ကၽြန္ေတာ္´

ကၽြန္ေတာ္လုံ၀ဥႆုံ ဖလက္ျပေနျပီ။ေျခက်င္ေလွ်ာက္ရမည့္ ခရီးအကုန္မဟုတ္ေသးေပ။ အိမ္ေရာက္ေအာင္ေလွ်ာက္ဖုိ့ ခုနွစ္မုိင္က်န္ေသးသည္ဟူေသာ အသိစိတ္က စိတ္ကုိခ်ဳန္းခ်ဳန္းက်ေစသည္။ `ဒီအတုိင္းငါဆက္ေလွ်ာက္ ရင္ေကာင္းမလား လမ္းမွာကားၾကဳံတစ္စီးေတာ့ေတြ့မွာပါ´ ဟုကုိ့ူ့ကုိယ္ကုိ အားေပးရင္ လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေတာင္းတင္းတုတ္ခုိင္လွပါျပီဆုိေသာ အကၽြန္ုပ္မွာကုိ့ကုိယ္ကုိေတာင္ မသယ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေနသျဖင့္ ေျခပစ္လက္ပစ္ၾကီးကုိ ထုိင္ခ်လုိက္မိသည္။ တစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာေနမိသည္`တစ္မိနစ္ နွစ္မိနစ္ေလာက္ဆုိ ကားၾကဳံတစ္စီးေတာ့ေပၚလာမွာပါ။ ´ မိနစ္ နွစ္ဆယ္ခန့္ၾကာေတာ့ျမင္ကြင္းထဲမွာ ခပ္၀ါး၀ါး ပုံရိပ္တစ္ခုက တစ္ေရြ့ေရြ့ ေပၚ လာပါျပီ။ ေလာရီကားၾကီးတစ္စီးျဖစ္သည္။ ထုိေလာ္ရီကားၾကီးက ေမွာင္ရိပ္ထုိးေနျပီျဖစ္ေသာ ေက်းလက္လမ္းမၾကီး ေပၚပိတ္ဖုံးေနေသာ ႏွင္းျမဴထုၾကီးကုိ ေဖာက္ထြင္း၍လာေနေပသည္။ လာေနပုံမွာလည္းေႏွးေကြးလြန္း၍ လိပ္ပင္အဘုိးေခၚရေလာက္ပါေပသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္စိတ္လႈပ္ရွားသြားေသာ ကၽြန္ေတာ္ကအသင့္ပါလာေသာ လက္နွိပ္ဓာတ္မီးေရာင္ျဖင့္ ေ၀ွ့ယမ္းျပေလသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အား ေလာ္ရီကားမွ ဒရုိင္ဘာျမင္ေစရန္ျဖစ္သည္။ သုိ့ေပမယ္. အိပက္အိပက္ နွင့္ေရႊ့လွ်ားေနေသာ လိပ္ဘုိးေအ ေလာ္ရီကားၾကီးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိအေရးမလုပ္ လႈပ္တုတ္လႈ႔ပ္တုတ္ ႏွင့္မခုိ့တရုိ့ေဘးမွ ေက်ာ္ျဖတ္သြားေလသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ထားသမွ်ေတြ အခ်ည္းအနွီးျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ ေလာ္ရီကားၾကီးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေမတၱာပုိ့ေပးလုိက္ပါသည္။ကဲ မွတ္ကေရာ… လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ရင္ေကာင္းမလား ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ေမးမိေသာ္လည္း `မေလွ်ာက္ဘူးကြာ ဘာျဖစ္လုိ့ေလွ်ာက္ရမွာလဲ´ ဟုမိမိကုိယ္ကုိ ျပန္ေျဖေနမိပါသည္။ လမ္းက ေက်းလတ္ပုိင္းေတာလမ္း။ နွင္းစျမဴထုကလဲဆုိင္းေနေသးသည္။ ဒီၾကားထဲကုိ့ယုိ့ကားယားနွင့္ ေဘးလြယ္အိတ္ကေလးကလဲပါေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းစကားေျပာလုိက္ မိျပန္သည္။ `တစ္မိနစ္နွစ္မိနစ္ ေလာက္ဆုိရင္ေတာ့ ကားၾကဳံတစ္စီးေတာ့ေပၚလာမွာပါ ´ ထုိ့ေနာက္ ေနာက္ထပ္ ကားၾကဳံေစာင့္ရင္း10မိနစ္ၾကာသြားျပန္သည္။
ေဟာ..ျမဴနွင္းအေမွာင္ထုထဲမွာ၀ါက်င့္က်င့္မီးတစ္စုံေပၚလာျပန္ပါျပီ။ ထုိ၀ါက်င့္က်င့္မီးအစုံက ကၽြန္ေတာ့္ဆီသုိ့ ဦးတည္လာေနပါတယ္။ ယခင္နည္းအတုိင္း လက္နွိပ္ဓာတ္မီးေရာင္ျဖင့္ ေ၀ွ့ယွမ္းျပလုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီဦးတည္ျပီး လာေနေသာ ၀ါက်င့္က်င့္ မီးအစုံကားေလးမွာ ကားဆုိရုံေလာက္သာ ရွိေပသည္။ ညစ္ပတ္စုတ္ျပတ္ေနျပီး အုိနာက်ိဳးကန္း ခ်ဳံးခ်ဳံးက်ေနေသာကားတစ္စီျဖစ္ေပသည္။ ထုိကားေလးသည္ တစ္နာရီ ေလးမုိင္ႏႈန္းခန့္ ပုံမွန္ေရြ့လွ်ားလာေလသည္။ ထုိကားေလးမွာ ကၽြန္ေတာ့ အနီးေရာက္မွပုိ၍ ပင္ေနွးသြားသညါဟု ထင္ရေပသည္။ ဘယ္ေလာက္ေနွးသလဲ ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္ရင္ေတာင္ မွီေလာက္ ပါသည္။ သုိ့ေသာ္ ရပ္မည္ဆုိေသာ အခ်က္ျပမီးမျပ ။ `ေဟးးးးးးး´ ကၽြန္ေတာ္ သံကုန္ေအာ္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေဇာ ကပ္ေနမိ၏။ ယခုတစ္ခါလက္လြတ္ခံ၍ မျဖစ္ေပ။ ထို့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကား၏ တံခါးလက္ကုိင္ကုိ မိမိရရ ဆြဲကုိင္ လုိက္ျပီး ဖြင့္လုိက္သည္။ တျပဳိင္နက္ထဲမွာပင္ ေဘးလြယ္အိတ္ကုိ ပစ္တင္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္လည္း ကားထဲကုိ ပစ္၀င္လုိက္သည္။ ေရြ့လွ်ားေနေသာကားတစ္ စီးေပၚတက္ဖုိ့ မလြယ္ကူေပမယ္. ဤကားမ်ဳိးၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာစြမ္းေဆာင္နူိင္ခဲ့ျပီေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ ရဲ့ေဘးလြယ္အိတ္ကုိ ေပါင္ေပၚတင္ကာ အက်အန ထုိင္ျပီးမွဒရုိင္ဘာ ဘက္ကုိလွည့္ေျပာလုိက္တယ္။ `ကားဆရာ ေရ ကၽြန္ေတာ္ဒီကေန ခုနွစ္မုိင္…မုိင္…..
ကၽြန္ေတာ္ စကားဆက္ေျပာ၍မရေတာ့..အသံတိမ္၀င္သြားျပီး မ်က္လုံးအျပဴးသား ပါးစပ္အေဟာင္းသား ငုတ္တုတ္ ေတာင့္ေတာင့္ၾကီး ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ အကၤ်ီလည္ေပါက္ပုိက်ဥ္း လာသလုိခံစားရျပီး လည္ပင္းအစ္လာသည္ဟု ထင္မွတ္သျဖင့္ တုန္ရီေနေသာလက္ျဖင့္ အကၤ်ီလည္ပင္းေပါက္ကုိ ဆြဲတင္ေနမိသည္.။ ကၽြန္ေတာ္ထိန္ထိန့္ျပာျပာ တုန္လႈပ္မိျပီး ေခၽြးေတြလည္း ရႊဲစုိေနေပသည္။ စကားေျပာလုိ့လည္းမရေတာ့ ။ ဒရုိင္ဘာထုိင္ခုံမွာလူမရွိ ။ ကားကေတာ့ ေရြ့လွ်ားျမဲေရြ့လွ်ားေနေပသည္။ `အမေလး…သရဲ..သရဲ..´ နွစ္မိနစ္ၾကာေလာက္မွ ကၽြန္ေတာ့္ လွ်ာလည္းလႈပ္ရွားနူိင္လာျပီး ေရ၇ြတ္လုိက္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာေတြဆုိင္းျပီး မလႈပ္နူိင္ေသး ။ ဒရုိင္ဘာလည္းမပါ အင္ဂ်င္သံကမနူိး၊ကားကလည္း အေကြ့ အေကာက္မရွိတဲ့လမ္းမွာ ေရွ့တည့္တည့္ၾကီးေရြ့ေနေပသည္။ ႏွစ္နာရီနီးပါးေလာက္ၾကာေတာ့ ဆင္ေျခဖုံးရပ္ကြက္ေလးကုိ နွငိးထုၾကီးထဲကေနေဖာက္ထြက္ျပီး ျမင္လုိက္ရသည္။ ေရွ့နားတြင္ကားလမ္းနွင့္ရထားလမ္းဆုံရာ ေနရာတစ္ခုရွိေလသည္။ ရုတ္တရတ္ကၽြန္ေတာ္ သတိထားလုိက္မိသည္။ ။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ရထားလာေလျပီ္ီ။ ကားေလးမွာရပ္ေတာ့မယ့္ပုံမျပေသး ။ရထားၾကီးက ၾသဥသံက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ျမည္ျပီးလာေနေလျပီ။
ကၽြန္ေတာ္တုန္တုန္ယင္ယင္ အသည္းတထိန့္ထိန့္ နဲ့ တံခါးလက ္ကုိင္ကုိစမ္းလုိက္ေလသည္။ ကားထဲကအျမန္ခုန္ထြက္မွ ရေတာ့မည္။ ကားေလးကလည ္းရထားသံလမ္းအေပၚစက္န့္ပုိင္းအတြင္ ေရာက္ေတာ့မယ္။ ရထားၾကီးကေဒါနွင့္ေမာနဲ့ မာေလျပီ။`ဟာတံခါးလက္ကုိင္ဘယ္ေရာက္ေနလဲကြာ´ စမ္းလုိ့မေတြ့ေပ။ ထုိစဥ္ ကားတံခါးက ရုတ္တရတ္ ထက္၀က္ပြင့္သြားေလသည္။ ပြင့္ေနေသာတံခါးေပါက္မွ လက္ၾကီးတစ္ဖက္ ၀င္လာျပီး လက္ကုိင္ဘရိတ္ကုိဆြဲလုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သတိလစ္မတတ္ငုတ္တုတ္ၾကီး ၾကက္ေသ ေသသြားေလသည္။ ခဏအၾကာ မွကားထဲကေန ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိ ဘယ္ပုံခုန္ထြက္လုိက္သည္မသိ သတိထားမိခ်ိန္မွာ ကားေဘးနားသုိ့ေရာက္ေနေလေပသည္။ ရထာၾကီးေအာ္ဟစ္ဟားတုိက္ ေက်ာလြန္သြားေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္ရင္ေတြတုန္ေနဆဲ.. ဇေ၀ဇ၀ါနွင့္ရႈပ္ေထြးေနေပသည္။ `အမေလး ဗ်´ ထုိအခုိက္မွာ .. ကားေလး၏ ေနာက္ဖက္မွ မ်က္မွန္နွင့္လူတစ္ေယာက္ကၽြန္ေတာ့္ဆီေလွ်ာက္လာျပီး အားတက္သေရာၾကီးေျပာလုိက္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖ၀ါးနဲ့ ကုိယ့္နဖူးသာကုိယ္ ျပန္ရုိက္မိပါေတာ့သည္။ မ်က္မွန္နွင့္ ကားစုတ္ပုိင္ရွင္က ယခုလုိေျပာလုိက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ `တဆိတ္ေလာက္ကူညီပါဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့္ကားကုိ ကူတြန္းေပးဖုိ့ပါ …ကားပ်က္သြားတာနဲ့တြန္းလာရတာ ရွစ္မုိင္ေလာက္ကတည္းကဗ် အနီးဆုံးကား၀ပ္ေလွ်ာ့ကုိပုိ့မယ္ဆုိျပီး တြန္းလာတာ ကၽြန္ေတာ့ ကုိကူတြန္းေပးပါေနာ္။´ တဲ့ ေတစမ္းကြာ။ ( ဟင့္!..ရယ္ၾကနဲ့ေနာ္)(YTZK)*