ေမာင္ဝါဝါႏွင့္ “က်ပ္” ၿမိဳ႕ေတာ္

ေမာင္ဝါဝါႏွင့္ “က်ပ္” ၿမိဳ႕ေတာ္
- သူရႆဝါ -

တစ္ေန႔သ၌ ကၽြႏ္ုပ္ ေမာင္ဝါဝါ သည္ အပူလံုးၾကြ၍ ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္ရမည့္ လူမႈေရး ကိစၥ တစ္ခုေၾကာင့္ မိမိ ေနထိုင္ရာ သကၤန္းကၽြန္း ေ႐ႊၿမိဳ႕ေတာ္ ႀကီးမွ ေန၍ ေဒါင္းေတာင္း ေခၚဆို ၿမိဳ႕ထဲ အလယ္ဗဟို သို႔ သြားေရာက္ရန္ ကိစၥ ေပၚေပါက္ လာေလသည္ ျဖစ္ေခ်၏။ သို႔ႏွင့္ ေရမိုးခ်ိဳး၊ ၿဖီးလိမ္း ျပင္ဆင္ၿပီး သကာလ လွလွပပ ၾကြၾကြ႐ြ႐ြျဖင့္ လူေယာင္ ဖန္ဆင္းကာ လမ္းထိပ္ ဘတ္စ္ကား ဂိတ္သို႔ ခန္႔ခန္႔ညားညား လမ္းေလွ်ာက္၍ ထြက္ခဲ့ ေလ၏။ ကားေစာင့္၍ မ်ားမၾကာမီ မွာပင္ ေ႐ွ႕ႏွစ္ဂိတ္ ေလာက္မွ ဂိတ္စသည္ ျဖစ္ေသာ မထသ ၃၉ ကားႀကီး တစ္စီး ထိုး၍ ဆိုက္လာ ေလရာ ထိုင္ခံု မရသည္မွ လြဲ၍ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ ခ်ိခ်ိ ရွိလွသည္ ျဖစ္သျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္ ေမာင္ဝါဝါလည္း ဤကားစီးလွ်င္ ေတာ္ေပမည္ဟု စိတ္အႀကံ ရသည္ႏွင့္ ကားေလးဘီး အစံုအေစ့ မရပ္တတ္ ရွာေလေသာ ကားဒ႐ိုင္ဘာကို အားနာလွ ေသာေၾကာင့္ ၄င္းတို႔ ေမွး၍ ေပးေသာ အရွိန္ေနာက္သို႔ ကေျမာက္ကေျခာက္ ေျပးလိုက္၍ ခိုတြယ္ တက္ရ ေလသည္ ျဖစ္ေလ၏။

ေက်ာခ်မွ ဓါးျပမွန္းသိ ဆိုသလို ကၽြႏ္ုပ္ ေမာင္ဝါဝါလည္း ေျခေထာက္ခ်မွ ဘတ္စ္ကားမွန္း သိရသည့္ အျဖစ္သို႔ ေရာက္သြား ေလေပၿပီ။ အသို႔နည္း ဟူမူ ႐ံုးခ်ိန္ ျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ ႏွစ္မွတ္တိုင္ သံုးမွတ္တိုင္မွ် စီးမိသည္ ရွိေလေသာ္ ခုနက သက္သာ ေခ်ာင္ခ်ိ ရွိလွဘိေသာ ၃၉ ဘတ္စ္ကား ႀကီးမွာ ေဒးဗစ္ ေကာ္ပါဖီး မ်က္လွည့္ ျပလိုက္သည့္ အလား ခ်က္ခ်င္း လက္ငင္း က်ပ္၍ သြားသည္ ျဖစ္ေလ၏။ ဘယ့္ကေလာက္ထိ က်ပ္သနည္း ဆိုေသာ္ ေမာင္ဝါဝါမွာ ေျခႏွစ္ဖက္ ခ်ရန္ပင္ ေနရာလြတ္ မရွိသည့္ အတြက္ အမ်ားသူငါ ကိုယ့္အတြက္ ဒုကၡ မ်ားမည္ကို မၾကည့္ရက္ မ႐ႈႏိုင္ ရွိလွသျဖင့္ ေျခတစ္ေခ်ာင္း ေထာက္၍သာ ေထာ့နင္း ေထာ့နင္း  လိုက္ပါစီးနင္း ရေလသည္ ျဖစ္ေလ၏။ ဘတ္စ္ကား အေပၚ၌ လူစံုသလို စကားလည္း စံုလွ ေပရာ ကၽြႏ္ုပ္ ေမာင္ဝါဝါမွာ နံေဘး ပတ္ဝန္းက်င္ ဘတ္စ္ကား အဝွမ္းမွ ပုထုဇဥ္ လူသားတို႔၏ သဗၺဒါနံေပါင္း စကား အေၾကာင္း မ်ားကို ၾကား၍ ေနရသည္ ျဖစ္ေလ၏။

လူပင္ မတူ၍ စကားပင္ ကြဲေသာ္လည္း အေျပာ သေဘာ တို႔မွာ ေနာက္ဆံုး ဆိုက္သည့္ ဘူတာတြင္ ညီတူ မွ်တူပင္ ျဖစ္ေလရာ ၄င္းတို႔မွာ “လုပ္ငန္း ကိုင္ငန္းမ်ား က်ပ္သည့္ အေၾကာင္း” “အိမ္၌ ဝင္ေငြႏွင့္ ထြက္ေငြ မမွ် က်ပ္လွသည့္ အေၾကာင္း” စသည္တို႔ပင္ ျဖစ္ေလရာ ေမာင္ဝါဝါမွာ သူတို႔ က်ပ္သည့္ အေၾကာင္းကို နားေထာင္ မိရင္း အသက္႐ွဴပါ က်ပ္၍ လာေလ၏။ သို႔ေသာ္ တကယ္တမ္း စစ္စစ္စိစိ အေျဖၫွိ ၾကည့္ေလေသာ္ ဧကန္ စင္စစ္ အသက္ရွဴ က်ပ္သည္မွာ ကားေပၚရွိ က်ပ္စကား မ်ားေၾကာင့္ မဟုတ္မူဘဲ ပို၍ ပို၍ လူတင္ သျဖင့္ ပို၍ ပို၍ က်ပ္လာေသာ ကားေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္ ဟု သိရွိရ ေလေတာ့၏။ ကၽြႏ္ုပ္ ေမာင္ဝါဝါ လည္း မည္သို႔မွ် မခံႏုိင္ မရပ္ႏုိင္ ျဖစ္သည့္ အဆံုး ဝ႐ုန္းသုန္းကား ျဖင့္ ေရာက္ေလရာ အရပ္တြင္ ကားေပၚမွ ဆင္းေျပး ရသည္ ျဖစ္ေလေခ်၏။

ဒီအခ်ိန္ ေနာက္ထပ္ ဘတ္စ္ကား တစ္စီးေပၚ ထပ္တက္ လွ်င္လည္း က်ပ္သံသရာထဲ ထပ္၍ လည္ေန ဦးမည္ ျဖစ္ေလရာ သြားစရာ ကိစၥလည္း  ရွိေန ေသးသည္ ျဖစ္သျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္ ေမာင္ဝါဝါမွာ နံေဘးနား ထိုး၍ ဆိုက္လာသည့္ အငွားကား တစ္စီးကို တား၍ သြားရသည္ ျဖစ္ေလ၏။ သို႔ေသာ္ ေမာင္ဝါဝါ ကံမေကာင္းျပန္။ အငွားကား အေပၚ၌ တစ္ေယာက္တည္း လြတ္လြတ္ ကၽြတ္ကၽြတ္ ထိုင္၍ စီးရသျဖင့္ က်ပ္ဒုကၡမွ ကင္းေဝး ေသာ္လည္း လမ္းဆံု လမ္းခြ တိုင္း၌ ကားမ်ားမွာ ကားျပခန္း အတြင္း စီတန္း၍ ျပထား ဘိသည့္ အလား ပိတ္၍ က်ပ္၍ ေနျပန္ ေလေတာ့သည္ ျဖစ္ေလ၏။ အသို႔ ျဖစ္ရ ေလသနည္း ဟု တကၠစီ ဆရာ ကိုဒ႐ိုင္ဘာကို ေမးလတ္ေသာ္ ကားအသစ္ ေမာ္ဒယ္ အသစ္ ဘရန္း အသစ္မ်ား ၿမိဳ႕တြင္းသို႔ ေခ်ာကလက္ ကေလးေတြ တန္းစီ၍ ဝင္သာ သကဲ့သို႔ အသစ္ အသစ္ ဝင္ေရာက္၍ လာသည္ ျဖစ္သျဖင့္ ကားမ်ား က်ပ္ေလရာ ထိုကားမ်ားကို တင္ေဆာင္၍ ထားရေသာ လမ္းမ်ား မွာလည္း ပိတ္၍ က်ပ္၍ လာရျခင္း ျဖစ္သည္ဟု အက်ယ္တဝင့္ ရွင္းလင္း ျပေလ၏။ “ေအာ္ .. ငါ့ႏွယ္ က်ပ္သံသရာ ထဲကကို မထြက္ႏုိင္ ေသးပါလား” ဟု ေမာင္ဝါဝါလည္း ေတြးေတာ ႐ႈျမင္ မိေလ၏။

ထိုသို႔ က်ပ္၍ ေနသျဖင့္ သြားရမည့္ ေနရာသို႔ အတန္ငယ္ ေနာက္က် ေနေလၿပီ ျဖစ္ေလရာ ထိုေနရာ၌ ႀကိဳတင္ ေစာင့္စား ေနမည့္ သူထံ ဖုန္းဆက္ရန္ ကၽြႏ္ုပ္ ေမာင္ဝါဝါ ႀကံရ ျပန္ေလ၏။ သို႔ေသာ္ ဖုန္းမွာလည္း က်ပ္ေတာ ထဲမွ ထြက္၍ မရျပန္ ပါေခ်။ ကားေပၚ၌ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထိုင္၍ ေဇာေခၽြးမ်ားပင္ တဒီးဒီး က်သည္ အထိ ဖုန္းနံပါတ္ ခလုတ္ မ်ားကို ႏွိပ္၍ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေခၚဆို ပါေသာ္လည္း ေမာင္ဝါဝါ ေခၚဆိုသည့္ လူႀကီးမင္းမွာ ဧရိယာ ျပင္ပ သို႔သာ ခဏခဏ လစ္ထြက္ သြားေနသည္ ျဖစ္သျဖင့္ မည္သို႔မွ် ေခၚဆို၍ မရဘဲ ဖုန္းလိုင္းမ်ား က်ပ္ျခင္း အမႈကို ထပ္၍ ႀကံဳရ ျပန္ေလသည္ ျဖစ္ေန ျပန္၏။ ထိုသို႔ က်ပ္မ်ိဳး က်ပ္ႏြယ္ က်ပ္ကမၻာ အလယ္၌ ဘယ္လို ဘယ္ပံု ဘယ္နည္း ဘယ္လမ္း ကိုမွ် မႀကံတတ္ မစည္ႏုိင္ ျဖစ္ရသည့္ အဆံုး ငွားလာသည့္ ကားအား အရပ္ခိုင္းကာ ေမာင္ဝါဝါလည္း ဝုန္းခနဲ ဆင္းရ ျပန္သည္ ျဖစ္ေလ၏။

ေနာက္ဆံုး အႀကံအစည္ အေနျဖင့္ ကားက်ပ္ လမ္းက်ပ္ ဖုန္းက်ပ္၍ က်ပ္ျခင္းႀကီး အမ်ိဳးမ်ိဳး အလယ္သို႔ ေရာက္ေန ပါသျဖင့္ အနည္းငယ္မွ် ထပ္မံ ေနာက္က်မည့္ အေၾကာင္းကို ေစာင့္ဆုိင္း ေနသူထံ အီးေမးလ္ ပို႔၍ ဆက္သြယ္ မွသာ ျဖစ္ေတာ့မည္ ဟူေသာ အႀကံျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္ ေမာင္ဝါဝါလည္း အနီးအနားရွိ ေတြ႕ကရာ အင္တာနက္ ကေဖးထဲသို႔ ဝင္ေရာက္ သြားရ ျပန္ေလသည္ ျဖစ္ေပ၏။ ေမာင္ဝါဝါ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွ ျပန္ေခ်။ အင္တာနက္ သံုးမိေလတိုင္း အၿမဲတမ္း ႀကိဳဆို ဧည့္ခံေလ့ ရွိေသာ ေကာ္နက္ရွင္ ဟူေသာ အေကာင္ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္ ေမာင္ဝါဝါ နပမ္းလံုးရ ျပန္ေလရာ ထံုးစံ အတိုင္း ေမာင္ဝါဝါပင္ ႐ံႈးနိမ့္သည္ ျဖစ္သျဖင့္ ေဖ့ဘုတ္ ဝင္မရ၊ အီးေမးလ္ ဝင္မရႏွင့္ က်ပ္လ်က္ ေတာက္လ်က္ ရွိေနေသာ အျဖစ္ကို ႀကံဳရ ျပန္ေလ၏။

ေမာင္ဝါဝါ ေျခကုန္ လက္ပမ္းက်၍ အားေလွ်ာ့ လိုက္ရ ေခ်ၿပီ။ ဘယ္လို ဆက္လုပ္၍ လုပ္ရမွန္းလည္း မသိေတာ့ သည့္အဆံုး စိတ္ဓါတ္မ်ား ခ်ဳန္းခ်ဳန္းက်ကာ ေခါင္းငိုက္ လက္ပိုက္၍ အင္တာနက္ ဆိုင္အတြင္းမွ ျပန္ထြက္ လာရေခ် ေလ၏။ စိတ္မူမမွန္ သူတို႔ ထံုးစံ အတိုင္း ေတြးမိ ေတြးရာ ေလွ်ာက္၍ စဥ္းစား ေလရာ လက္စသတ္ေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္ ေမာင္ဝါဝါတို႔ ေနထိုင္ေသာ ေ႐ႊၿမိဳ႕ေတာ္ ႀကီးသည္ကား လူက်ပ္၊ ကားက်ပ္၊ လမ္းက်ပ္း၊ ဖုန္းက်ပ္၊ လိုင္းက်ပ္ႏွင့္ က်ပ္နည္းမ်ိဳး ေပါင္းစံု ကံုလံုလ်က္ ရွိေသာ၊ ကမၻာတလႊား ရွာမွရွားသည့္ က်ပ္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေန ေလသည္ တကား ဟူ၍ ျဖစ္ရာ ထိုမွ် လူတကာတို႔ ေနထိုင္ရ ခဲေသာ ေနရာမ်ိဳး၌ ေနထိုင္ခြင့္ ရသည့္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ဂုဏ္ယူရ ေကာင္းႏိုး၊ စိတ္ရႈပ္ရ ေကာင္းႏိုး ျဖစ္၍ အလြန္ အမင္း စဥ္းစားရ က်ပ္ကာ ႀကံရာ မရသည့္ အဆံုး ယခု သင္တို႔ ဖတ္ရႈ ေနအပ္သည့္ က်ပ္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး အေၾကာင္း ေသာင္းေျပာင္း ေထြလာကို ခ်စ္စြာေသာ စာဖတ္သူ ပရိသတ္ တို႔ထံ စီရင္ ဖန္တီး ေရးသား တိုင္တည္ လိုက္ရ ေပေတာ့သည္ ျဖစ္ေလသတည္း။

၂၉ - ႏိုဝင္ဘာ - ၂၀၁၂
Net Guide Journal
Volume (2), Issue (64)